DANA GILLESPIE

Baroque Pop / Psych

H Dana Gillespie στην αρχή της καριέρας της εκπροσώπησε την folk. Το πρώτο της single "Thank You Boy" κυκλοφόρησε το 1965 σε παραγωγή Jimmy Page. 

Το τρακ "Andy Warhol" που γράφτηκε από τον David Bowie για την Gillespie, ηχογραφήθηκε το 1971, αλλά κυκλοφόρησε μετά από 2 χρόνια στο άλμπουμ της Weren't Born a Man. 

Έκανε backing vocals στο "It Ain't Easy" του Ziggy Stardust and the Spiders from Mars.

Υποδύθηκε την Μαρία την Μαγδαληνή στο Jesus Christ Superstar το 1972.

Εδώ θα δούμε την άγνωστη μαγική δισκογραφική της δουλειά στο γένος της folk, όταν ήταν ακόμα στην εφηβεία της, πριν την στροφή της στην glam στις αρχές των 70ς και χωρίς να αναφερθούμε καθόλου στην τεράστια δισκογραφική ή στην κινηματογραφική της δουλειά.

Souvenirs of Stefan (1968)

Foolish Seasons (London PS 540) 1968 {US only}

Για κάποιο λόγο, παρά το μεγάλο μπάτζετ που διατέθηκε για την ηχογράφηση και όλα τα σημάδια για δυνητική εμπορική επιτυχία, αυτό το LP κυκλοφόρησε μόνο στην Αμερική και εξαφανίστηκε στην λησμονιά. Η Gillespie ίσως να μένει στην μνήμη κάποιων ως η νεαρή φιλενάδα του Donovan (ήταν έφηβη όταν ηχογραφήθηκε αυτό το άλμπουμ) ή για λίγους ως ηθοποιός, παρά ως τραγουδίστρια, αλλά το σκοτάδι στο οποίο βυθίστηκε αυτό το πανέμορφο άλμπουμ είναι εντελώς αδικαιολόγητο.

Dead (1968)

Στην πραγματικότητα θα ρισκάρω να πω ότι την εποχή που κυκλοφόρησε (αρχές του 1968) ήταν το πιο επίμονα ικανοποιητικό pop / rock άλμπουμ που είχε γίνει από γυναίκα. Το πρώτο τραγούδι, το οποίο έγραψε ο Donovan αλλά ποτέ δεν ηχογράφησε, "You Just Gotta Know My Mind", εμφανίζεται σαν ένα από τα καλύτερα χιτ για το ραδιόφωνο που άκουσες ποτέ...εκτός κι αν δεν το έχεις ακούσει, οπότε σε περιμένει. Power pop πριν εφευρεθεί ο όρος, γεμάτο ενέργεια και ήχους που αιχμαλωτίζουν το αυτί και ένα Jimmy Page στην κιθάρα.

You Just Gotta Know My Mind (1968)

Και ενώ το υπόλοιπο άλμπουμ δεν διαθέτει την ίδια ενέργεια σαν το κομμάτι που ανοίγει, είναι ένα rock 'n' roll άλμπουμ με τάσεις στην folk και στην pop και όχι το αντίστροφο και τα διάφορα pop και soul στοιχεία μπλέκονται πολύ όμορφα με την πλούσια, σέξυ φωνή της Gillespie.

Foolish Seasons (1968)

Ανάμεσα στα πολλά highlights είναι δύο τραγούδια του Billy Nicholls (η πρώτη φορά που ακούστηκαν, καθώς το Would You Believe ήταν ουσιαστικά ακυκλοφόρητο), το ονειρικό ομότιτλο κομμάτι γραμμένο από την ίδια, το νοσηρό αυτοκτονικό "Dead" και μία αιχμηρή, jazzy βερσιόν του "Hard Lovin' Loser" του Richard Farina. Ένα τρομερό άλμπουμ, κάτι που θα μπορούσε να την είχε κάνει πρώτο όνομα.

Where Will You Be (1968)

Αναμιγνύοντας πολύ ενορχηστρωμένη pop με πιο folk κομμάτια και κανα-δυο πιο ψυχεδελικά θέματα, το ντεμπούτο της Dana Gillespie μερικές φορές ακούγεται πιο πολύ σαν compilation από singles και B'πλευρές που κυκλοφόρησαν σε διαφορετικό χρόνο παρά σαν ένα στούντιο άλμπουμ. Ωστόσο, είναι κυρίως εξαιρετικό υλικό με υψηλά επίπεδα μουσικότητας καθ όλη την διάρκεια του, ικανοποιητική γραφή (που περιλαμβάνει και δύο δικά της τραγούδια) και δυναμικό, προκλητικό τραγούδισμα. Ειρωνικά, αν και το άλμπουμ αντανακλά τον όρο Swingin' London, κυκλοφόρησε μονάχα στην Αμερική.

Box of Surprises (Decca LK / SKL 5012) 10/69

Για να μπερδέψω λίγο τα πράγματα, να πω ότι το δεύτερο άλμπουμ της Gillespie κυκλοφόρησε στην Αγγλία και όχι στην Αμερική, δηλαδή το αντίθετο από ότι συνέβη στο ντεμπούτο της. Συνεχιζόμενης της μικρής έως ανύπαρκτης προώθησης και με ένα πολύ λιγότερο εμπορικό προϊόν η καριέρα της βυθίστηκε (αν και θα επέστρεφε με μέτρια επιτυχία και με ένα πιο glam στυλ στις αρχές των 70ς).

Box of Surprises (1969)

Το μουσικό στυλ εδώ είναι εντελώς διαφορετικό από το προηγούμενο άλμπουμ της, αναμιγνύοντας blues, soul και jazz. Οι συνθέσεις έχουν πολλά πνευστά και επίσης λίγη heavy κιθαριστική δουλειά από τον Kim Simmonds των Savoy Brown, που δεν έχει κρέντιτ).

When Darkness Fell (1969)

Δεν φοβάται να πειραματιστεί με το "Taffy", το οποίο περιέχει ανατολίτικους ήχους, όπως και το ομότιτλο κομμάτι-μία εντυπωσιακή μίξη από jazz σαξόφωνα, blues κιθάρες και ένα πολύ όμορφο μεσαίο μέρος-να είναι τα highlights.

Taffy (1969)

Καθώς το άλμπουμ προχωρά ωστόσο, η ποιότητα των τραγουδιών δεν είναι τόσο συνεπής όσο στο Foolish Seasons και ενώ το Box of Surprises είναι ένα διασκεδαστικό άλμπουμ, είναι σίγουρα ένα κλικ κάτω από το ντεμπούτο. Για κάποιο λόγο, ίσως επειδή το πρώτο άλμπουμ δεν ακούστηκε στην Αγγλία, επαναλαμβάνεται το "Foolish Seasons" σε μία διαφορετική εκτέλεση εδώ.

Grecian Ode (1969)

Η Dana Gillespie σε σχέση με το ντεμπούτο άλμπουμ της εδώ μάλλον θα άξιζε καλύτερο υλικό. Έχει μία πολύ ελκυστική φωνή, αλλά τα τραγούδια είναι απλά καλά. Συνολικά όμως είναι μία πολύ καλή προσπάθεια.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

BAND ON THE RUN

The Great Adventure

Γράφει ο Θέμης Φαλλίδας

Ήταν καλοκαίρι του 1989 στην Ναύπακτο και το θερμόμετρο έδειχνε τριάντα επτά βαθμούς στις πέντε το απόγευμα! Είπα να χαλαρώσω λίγο ακούγοντας μουσική, αφού έτσι κι αλλιώς θα βγαίναμε πολύ αργά με την παρέα για φαγητό και ποτό. Καφεδάκι κάτω από το πλατάνι, ελάχιστα μέτρα μακριά από την θάλασσα! Είχα walkman και ακουστικά και ήμουν πανέτοιμος να χαθώ μέσα στις αγαπημένες μου μελωδίες, αλλά δεν είχα καταλήξει στην κασέτα που θα έβαζα! Είχα μαζί μου Deep Purple, Rainbow, Blue Oyster Cult, Yes και το Band On The Run των Wings. Για μένα, οι Wings ήταν πάντα η λογική και επιτυχημένη συνέχεια των Beatles. Ο Paul McCartney πιστεύω ότι ήταν η μουσική και επιχειρηματική ιδιοφυΐα των Σκαθαριών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, άλλωστε, ότι οι Wings και η μετέπειτα σόλο καριέρα του είχαν και εξακολουθούν να έχουν τεράστια επιτυχία και οι κρίσεις της παλαιάς «Beatlemania» με το κοινό να παραληρεί κάτω από την σκηνή, συμβαίνουν σχεδόν κάθε φορά που ο βετεράνος μουσικός εμφανίζεται σε μεγάλα στάδια με την μπάντα του.

Band on the Run (1973)

Σε όλα αυτά συμφωνούν και οι αριθμοί, δηλαδή οι πωλήσεις των δίσκων του Paul McCartney ο οποίος είναι ένας από τους πλουσιότερους μουσικούς στον πλανήτη. Αποφάσισα να ακούσω το Band On The Run για άλλη μια φορά. Φυσικά, το έχω ακούσει πάρα πολλές φορές και εξακολουθώ να το ακούω αρκετά συχνά, όχι γιατί θεωρείται το καλύτερο άλμπουμ των Wings και γενικά ένα από τα καλύτερα του Paul McCartney, αλλά γιατί είναι μία από τις δέκα επιλογές δίσκων που λες ότι θα πάρεις σίγουρα μαζί σου σε ένα έρημο νησί! Ο ήχος, οι στίχοι και πάνω απ’ όλα η μουσική, έχουν αυτήν την ανεξίτηλη φρεσκάδα και χρώμα που με ένα μαγικό τρόπο σε πάνε πίσω στις αγαπημένες μελωδίες των 70’s, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιείς πόσο πολύ ταιριάζουν σε κάθε εποχή και περισσότερο σήμερα που ψάχνω κυριολεκτικά με το μικροσκόπιο να βρω ένα άλμπουμ που να έχει πραγματικά κάτι ενδιαφέρον να προτείνει.

Το Παρασκήνιο

Όλη η ιστορία της δημιουργίας του Band On The Run μπορεί κάλλιστα να γραφτεί σε σενάριο για τον κινηματογράφο! Είναι μια περιπέτεια με ισχυρές δόσεις σασπένς. Πάντα, όμως, πριν αρχίσει μια περιπέτεια υπάρχει ένα παρασκήνιο που προετοιμάζει το έδαφος. Έτσι έγινε και με τους Wings. Είχαν ολοκληρώσει μια πολύ επιτυχημένη Βρετανική τουρνέ και πλησίαζε η ώρα που θα έπρεπε να μπουν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν ένα καινούργιο άλμπουμ. Παρά τις επιτυχίες και το πολύ καλό Red Rose Speedway, το τελευταίο τους άλμπουμ, οι Wings και ειδικά ο McCartney αντιμετώπιζε μια υποβόσκουσα γκρίνια από το κοινό και τον Τύπο. Ναι μεν η δουλειά ήταν πολύ καλή, ποιοτική και αποδεκτή, αλλά υπήρχε πάντα η σκιά των Beatles πάνω από τα φτερά των Wings! Δεν ήταν ακόμα ιδιαίτερα ορατή η μετάβαση στην επόμενη φάση, στην μετα-beatles περίοδο. Χρειαζόταν ένα νέο μουσικό σοκ ο κόσμος για να συνειδητοποιήσει ότι ο Paul McCartney μπορεί όχι μόνο να διαδεχθεί επάξια την θρυλική μπάντα των Σκαθαριών, αλλά να παρουσιάσει νέους ήχους και στυλ που θα εγκαινίαζαν μια ολοκαίνουργια μουσική εποχή. Οι Wings, όπως και οι Beatles, αποτέλεσαν έμπνευση για πάρα πολλές μπάντες και μουσικούς που εμφανίστηκαν μετά το Band On The Run. Όμως, πριν την ηχογράφηση του άλμπουμ έγινε ένας δυνατός σεισμός που παραλίγο να πλήξει τα θεμέλια της μπάντας. Ο session drummer Denny Seiwell, που βρισκόταν στους Wings από την ίδρυση τους και ο κιθαρίστας Henry McCullough, που είχε έρθει στο Red Rose Speedway, παραιτήθηκαν αμέσως μετά την ηχογράφηση του "Live And Let Die", τραγουδιού για την ομώνυμη ταινία James Bond της εποχής.

Ο Seweill ήταν απογοητευμένος που ενώ βρισκόταν στην μπάντα από την στιγμή της ίδρυσης της, εξακολουθούσε να πληρώνεται ως session μουσικός και ο McCullough υποστήριζε ότι ο McCartney του υποδείκνυε συνεχώς τι στυλ κιθάρας να παίζει. Για την πρώτη περίπτωση, είναι φυσιολογικό μια μπάντα να χρησιμοποιεί κάποιον ή κάποιους session μουσικούς και σίγουρα υπάρχουν λόγοι που αυτοί οι μουσικοί δεν ενσωματώνονται στην μπάντα ως βασικά μέλη. Η δεύτερη περίπτωση είναι η κλασική κόντρα που δημιουργείται ανάμεσα σε μέλη συγκροτημάτων, οι λεγόμενες «μουσικές διαφορές».

Η Εξωτική Επιλογή του Studio!

Συνήθως, όταν υπάρχει γκρίνια και αποχωρήσεις σε μια μπάντα, περνάει κάμποσος καιρός μέχρι να φτιάξουν πάλι τα πράγματα και τα εναπομείναντα μέλη της να μπουν σε mood ηχογράφησης ενός νέου άλμπουμ. Ο McCartney ήθελε να ανατρέψει την άσχημη κατάσταση και ζήτησε από την EMI να του δώσει μια λίστα με όλα της τα studio ανά τον κόσμο για να αποφασίσει σε ποιο θα πάει! Η ιδέα ήταν να πάνε σε ένα μέρος όπου θα μπορούσαν να χαίρονται την παραλία, το μπάνιο και την χαλάρωση και να δουλεύουν πάνω στο νέο άλμπουμ κυρίως τις απογευματινές και βραδινές ώρες. Η επιλογή του Λάγος, στην Νιγηρία, μπορεί να φάνταζε εξωτική εκείνη την εποχή, όμως η πολιτική κατάσταση στην χώρα ήταν άθλια, αφού μόλις είχε τελειώσει ο εμφύλιος πόλεμος και στην κυβέρνηση ήταν μια στρατιωτική χούντα με κύριο χαρακτηριστικό της την διαφθορά.

Jet (1973)

Επίσης, η χώρα μαστιζόταν από ιώσεις και γενικά ασθένειες που είναι σύνηθες φαινόμενο μετά από έναν πόλεμο. Είναι η φάση που θα έλεγες στον McCartney, όπως ο Βέγγος σε ελληνική ταινία, «πού πας ρε Paul, η μανούλα σου το ξέρει;» Και όμως! Ο Paul, η γυναίκα του η Linda, τα τρία παιδιά τους, ο Denny Laine μαζί την γυναίκα του JoJo, ο πρώην μηχανικός ήχου των Beatles, Geoff Emerick και όλοι οι τεχνικοί που ακολουθούσαν την μπάντα στις τουρνέ, τα μάζεψαν και πήγαν σε ένα studio που δεν ήταν πλήρως εξοπλισμένο και βρισκόταν σε ένα προάστιο του Λάγος. Νοίκιασαν δύο σπίτια κοντά στο αεροδρόμιο της περιοχής το οποίο ήταν μία ώρα μακριά με το αυτοκίνητο από το studio. Το γενικό πρόγραμμα ήταν διακοπές και διασκέδαση μέχρι το μεσημέρι και μετά έμπαιναν στα αμάξια να πάνε studio όπου πολλές φορές δούλευαν μέχρι το ξημέρωμα! Ο McCartney έπαιζε ντραμς και πιάνο, εκτός από μπάσο, η Linda πλήκτρα και ο Laine κιθάρα.

Το Θρίλερ της Ηχογράφησης!

Έχω δει συνεντεύξεις του McCartney, έχω διαβάσει σχετικά άρθρα για το Band On The Run και κάθε φορά που ακούω το ομώνυμο κομμάτι μου έρχεται στο μυαλό όλη η περιπέτεια που έζησε η μπάντα, έτσι όπως την έχει διηγηθεί ο ίδιος. Πρέπει να ήταν η πιο δύσκολη περίοδος ηχογράφησης γιατί σχεδόν τίποτα δεν έγινε φυσιολογικά! Καταρχήν, το γεγονός ότι το studio δεν ήταν άρτια εξοπλισμένο αποτελούσε ένα δομικό στοιχείο καθημερινής δυσκολίας στην δουλειά των μουσικών και των τεχνικών. Υπήρχε πολύ καλό κλίμα, ιδέες και όρεξη για δημιουργία οπότε η μπάντα έχοντας τον Paul γεμάτο φρέσκες μελωδίες ξεκίνησε πολύ δυναμικά και αισιόδοξα. Ένα γενικό ύφος απόδρασης και ελευθερίας απορρέει από τους στίχους των τραγουδιών που σίγουρα έχει να κάνει με τα όσα βίωσαν οι μουσικοί στην Νιγηρία. Παράλληλα, ο ερωτισμός, το χιούμορ και η φαντασία του McCartney δεν θα μπορούσαν να λείπουν και από αυτό το άλμπουμ. Συνολικά, η μπάντα έμεινε στην Νιγηρία έξι εβδομάδες. Η ρουτίνα τους ήταν δουλειά από Δευτέρα έως και Παρασκευή και τουρισμός τα Σαββατοκύριακα.

Nineteen Hundred and Eighty Five (1973)

Όπως έγραψα και παραπάνω, δεν δούλευαν όλη την ημέρα. Προτιμούσαν τις βραδινές ώρες. Ο McCartney κάπνιζε πάρα πολύ εκείνη την εποχή και εννοώ τσιγάρα! Ναι, η μαριχουάνα ήταν βασικό χαρακτηριστικό των μουσικών των 70’s, αλλά σε αυτήν την περίπτωση τα απλά τσιγάρα έκαναν την ζημιά. Κατά την διάρκεια μιας ηχογράφησης δεύτερων φωνητικών, ο McCartney ένιωσε να του κόβεται η ανάσα. Αμέσως άφησε τα ακουστικά και βγήκε έξω από το studio για να πάρει αέρα. Όμως, η ζέστη και η άπνοια τον έκαναν να αισθανθεί χειρότερα με αποτέλεσμα να λιποθυμήσει, ενώ η Linda έκλαιγε και φώναζε «βοήθεια» έχοντας πεισθεί ότι ο άντρας της είχε πάθει καρδιακή προσβολή. Τελικά, δεν ήταν κάτι τόσο σοβαρό. Η επίσημη διάγνωση ήταν ότι έπαθε βρογχικό σπασμό από το υπερβολικό κάπνισμα και γι’ αυτό έχασε τις αισθήσεις του. Δεν είναι καλό να αρρωσταίνεις σε μια Αφρικανική χώρα όπου τότε το Σύστημα Υγείας ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και διάφορες ιώσεις καραδοκούσαν. Αυτή η ατυχία δεν πτόησε τον Paul και τους υπόλοιπους. Συνέχισαν την δημιουργία και τις ηχογραφήσεις, αλλά πολύ γρήγορα εμφανίστηκε ένα διαφορετικό πρόβλημα. Ο Fela Kuti, πολιτικός ακτιβιστής που αγωνιζόταν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και πρωτοπόρος μιας μουσικής τάσης που ονομαζόταν «Afrobeat», κατηγόρησε την μπάντα ότι ήρθε στην πατρίδα του για να κλέψει τοπικές παραδοσιακές μελωδίες και να βγάλει ένα νέο άλμπουμ που θα έχει μεγάλη κερδοφορία σε παγκόσμια κλίμακα. Ο McCartney αναγκάστηκε να καλέσει τον Fela Kuti στο studio για να ακούσει το ηχογραφημένο υλικό και να διαπιστώσει ότι δεν χρησιμοποιήθηκε ούτε ίχνος τοπικής μελωδίας. Προσωπικά, πιστεύω ότι σίγουρα είχε περάσει από το μυαλό του McCartney να ψάξει την ντόπια μουσική. Άλλωστε, για έμπνευση και δημιουργία ταξίδεψε. Αν τελικά αποφάσιζε να βγάλει ένα άλμπουμ με Νιγηριανές μουσικές επιρροές, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα είχε ήδη κανονίσει συναντήσεις με Αφρικανούς μουσικούς και συνθέτες μέσω της EMI πριν ακόμα φύγει από την Αγγλία. Αυτό γιατί ήταν πάντα τυπικός και άψογος στις συνεργασίες του όπως δηλώνουν όλοι όσοι έχουν συμμετάσχει σε κάποια δουλειά μαζί του. Μπορεί να έχει τσακωθεί με διάφορους μουσικούς, όπως γίνεται πάντα με τους μουσικούς και είναι φυσικό, αλλά δεν «έκλεψε» ποτέ το έργο κάποιου άλλου. Είναι από τις λίγους καλλιτέχνες στον πλανήτη που μπορείς να εγγυηθείς γι’ αυτόν αφού μέχρι σήμερα στα 80 του χρόνια εξακολουθεί να συνθέτει ασταμάτητα! Οι περιπέτειες πάντως δεν τέλειωσαν στο επεισόδιο με τον Fela Kuti!

Helen Wheels (1973)

Ένα βράδυ, για την ακρίβεια λίγες ώρες μετά τα μεσάνυχτα, το ζεύγος McCartney βγήκε να κάνει μια βόλτα μετά από την ηχογράφηση. Δεν ήταν καλή ιδέα! Τους επιτέθηκε μια συμμορία ντόπιων νεαρών κακοποιών και τους απειλούσαν κρατώντας στιλέτα! Ευτυχώς, η συνέχεια δεν ήταν τραγική για τις ζωές του Paul και της Linda, αλλά το αντίτιμο ήταν μεγάλο! Όχι μόνο τους έκλεψαν οτιδήποτε πολύτιμο είχαν πάνω τους, χρήματα, κοσμήματα, ρολόγια, αλλά τους πήραν και την τσάντα με τις κασέτες στις οποίες είχαν ηχογραφήσει τα demos όλων των τραγουδιών του νέου άλμπουμ καθώς και το τετράδιο με τους στίχους! Αυτή η κλοπή θα μπορούσε να αποβεί καταστροφική στα χέρια κάποιων που ήξεραν τι είδους υλικό έκλεψαν, όμως ευτυχώς ήταν κοινοί ληστές που το πιθανότερο είναι να πέταξαν στα σκουπίδια τις κασέτες και το τετράδιο. Το θέμα ήταν ότι όλη η δουλειά είχε πάει χαμένη και έπρεπε να ξεκινήσουν πάλι από την αρχή! Ούτε το γεγονός ότι παραλίγο να τους σκοτώσουν στάθηκε ικανό να σταματήσει, ή έστω να αλλοιώσει την ποιότητα του Band On The Run. Άλλωστε, το τρέξιμο και οι περιπέτειες, όπως εννοείται και από τον τίτλο του άλμπουμ, σηματοδότησαν μια νέα εποχή για τους Wings.

Πίσω στο σπίτι..!

Για τους προληπτικούς, ίσως και να υπήρχε μια μαγική δύναμη που δεν ήθελε να ολοκληρωθεί αυτό το άλμπουμ αλλά νικήθηκε από την επιμονή και την υπομονή της μπάντας. Ακόμα και όταν επέστρεψαν στην Αγγλία, λίγο μετά την άφιξη τους, ο McCartney έλαβε ένα επείγον τηλεγράφημα από την EMI που τους προειδοποιούσε να μην ξαναγυρίσουν για κανένα λόγο στην Νιγηρία γιατί είχε ξεσπάσει επιδημία χολέρας! Μόνο αυτό δεν έπαθαν εκεί που πήγαν! Οι Wings ολοκλήρωσαν την ηχογράφηση των τραγουδιών επί Βρετανικού εδάφους, προσθέτοντας κλασικά ορχηστρικά μέρη, σαξόφωνο και άλλες πινελιές που ήταν απαραίτητες. Πρωτότυπη ήταν και η φωτογράφηση για το εξώφυλλο του άλμπουμ που έκανε ο Clive Arrowsmith. Ο Paul, η Linda και ο Denny Laine πλαισιώθηκαν από celebrities μεταξύ των οποίων και οι διάσημοι ηθοποιοί Christopher Lee και James Coburn. Όλοι μαζί εικονίζονται με μαύρες ενδυμασίες σαν συμμορία κακοποιών που προσπαθούν να αποδράσουν αλλά τους πιάνει ο μεγάλος προβολέας στο προαύλιο των φυλακών! Το άλμπουμ είναι ένα κόσμημα της Κλασικής Ροκ μουσικής και όχι μόνο, αφού το πάντρεμα με διάφορα άλλα στυλ είναι μοναδικό. Αρχίζει υπέροχα και νοσταλγικά με το ομώνυμο "Band On The Run", σε ξεσηκώνει με το θορυβώδες "Jet", ένα απόλυτα συναυλιακό κομμάτι, σε ταξιδεύει με το αγαπημένο μου "Nineteen Hundred and Eighty Five", ένα τραγούδι που χαρακτηρίζεται από το θέμα του στο πιάνο το οποίο πιστεύω ότι είναι από τα καλύτερα της Ροκ μουσικής όλων των εποχών.

Let Me Roll It (1973)

Επίσης, μία από τις καλύτερες blues rock μπαλάντες που έχω ακούσει ποτέ είναι το "Let Me Roll It", ένα από τα τραγούδια που με έκαναν να λατρέψω το μπάσο και από τα πρώτα που έμαθα να παίζω! Όλα τα κομμάτια του άλμπουμ είναι αξιόλογα και θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες για καθένα από αυτά, αλλά δεν θα το κάνω γιατί κάθε φορά που τα ακούω έχω και κάτι καινούργιο να πω γι’ αυτά! Με «ναυαρχίδα» το "Jet", ο δίσκος σκαρφάλωσε στο νούμερο εννέα του Βρετανικού chart και στο επτά του αντίστοιχου των ΗΠΑ. Βέβαια, με την πάροδο του χρόνου, «καρφώθηκε» αρκετές φορές και για καιρό στην κορυφή των charts σε πολλές χώρες του κόσμου, αλλά αυτό ήταν κάτι αναμενόμενο. Το σίγουρο είναι ότι το Band On The Run παραμένει ένας θησαυρός της Ροκ που πιστεύω ότι δεν πρέπει να λείπει από καμία δισκοθήκη. Πρόκειται κυριολεκτικά για μια «μηχανή» που σε ταξιδεύει πίσω στα 70’s δεσμεύοντας όλη την ενέργεια, τους ήχους, τα χρώματα και τα αρώματα εκείνης της εποχής. Είναι σαφώς από τους δίσκους που θα παραμείνουν λαμπεροί, πρωτοποριακοί και επίκαιροι για πάντα.

FOLKAL POINT

Exceptional Trad / Pop Folk

 

Folkal Point (Midas MR003) 1972

Αυτό το σπάνιο LP από την περιοχή του Μπρίστολ μάλλον θα ικανοποιήσει το αυτί οποιουδήποτε λάτρη των ποιμενικών folk ήχων με ήπιους χίπικους υπαινιγμούς. Τα πολύ γλυκά γυναικεία φωνητικά είναι το μυστικό συστατικό που παρασέρνει πολλούς οπαδούς της folk και εδώ υπάρχει πληθώρα από αυτά.

Scarborough Fair (1972)

Ευρισκόμενη κάπου ανάμεσα στην Mandy Morton και στην Vashti Bunyan, η φωνή της Cherie Musalik είναι τόσο ελκυστική, που γίνεται το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του άλμπουμ. Ευτυχώς οι Folkals το αντιλήφθηκαν και παίζουν μία επιλογή από υλικό, έτσι ώστε να αναδεικνύουν τα φωνητικά της ταλέντα.

Lovely Joan (1972)

Στοιχειωτικές μπαλάντες με φανερές επιρροές από την Αμερικανική σκηνή της folk της δεκαετίας του 60, όπως επίσης περισσότεροι ήχοι, που αντανακλούν πιο σύγχρονες εποχές.
Αν περιμένετε σύμφωνα με όσα γράφω να ακούσετε ένα υπέροχο "Scarborough Fair", τότε πράγματι θα ενθουσιαστείτε. Ή ένα "Once I Knew a Pretty Girl"; Ε ναι. Και τα δύο έχουν γίνει με ένα τρόπο πιο κοντά στους Shide & Acorn, παρά στην Shirley Collins, με τις συνθέσεις να προδίδουν μία ξεκάθαρη προτίμηση στην pop παρά στην trad πλευρά της εξίσωσης.

Once I Knew a Pretty Girl (1972)

Άλλα highlights περιλαμβάνουν μία καθηλωτική βερσιόν του "Sweet Sir Galahad" και την σκοτεινή, σχεδόν ψυχεδελική ιστορία της "Anathea". Δηλαδή την ιστορία μιας γυναίκας που προσπαθεί να εξαγοράσει με την παρθενία της την απελευθέρωση του αδελφού της, ο οποίος της λέει ότι ο δικαστής απλά θα την εκμεταλλευτεί και μετά θα τον κρεμάσει...

Anathea (1972)

Ο Tom Paxton και ο Bob Dylan παρέχουν περισσότερα μοντέρνα τραγούδια, ενώ μία άστοχη διασκευή από Pete Seeger είναι το πιο αδύναμο κομμάτι εδώ μέσα. Δεν υπάρχουν ορίτζιναλ τραγούδια του γκρουπ, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Είναι απλά που θέλεις να ακούς αυτό το μαγικό γκρουπ να αποδίδει τα ήδη γνωστά τραγούδια με ένα υπέροχο τρόπο.

Sweet Sir Galahad (1972)

Τυπώθηκαν μόνο 500 κόπιες και σαν να μην έφτανε αυτό, οι μισές σχεδόν καταστράφηκαν σε ατύχημα που συνέβη. Επανεκδόσεις άρχισαν να εμφανίζονται μετά το 2010, εξαιτίας κάποιων νομικών θεμάτων.

Circle Game (1972)

Μακράν το πιο ακριβό και περιζήτητο Αγγλικό άλμπουμ σχεδόν παραδοσιακής folk, το μοναδικό LP των Folkal Point αξίζει κάθε λεπτό του ευρώ ακόμα και αν βρεθεί πρωτότυπη κόπια που αναπόφευκτα θα κοστίζει τετραψήφιο νούμερο.

Παρά τις κυρίως ακουστικές συνθέσεις (συν ηλεκτρικό μπάσο), δεν είναι πράγματι τόσο παραδοσιακό, με αρκετά σύγχρονα τραγούδια και αξιόλογα στοιχεία της rock.
Το όλο mood έχει να κάνει με την θλίψη και την απώλεια, που αποτυπώνεται στο βινύλιο μέσω υπέροχων, στοιχειωτικών φωνητικών.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

DEMON FUZZ

Psychedelic Jazz-Funk

Οι Demon Fuzz ήταν μία υπέροχη έγχρωμη Αγγλική μπάντα που μας άφησε δυστυχώς μόνο με αυτό το διαχρονικό άλμπουμ. Επτά μουσικοί (και ένας ακόμα για τις ανάγκες του άλμπουμ που παίζει congas) παίζουν το ολοδικό τους προσωπικό στυλ. Εκφραστικά soul φωνητικά, υπέροχο groove, σε μία μάλλον σκοτεινή ατμόσφαιρα. 

Hymn to Mother Earth (1970)

Afreaka! (Dawn DNLS 3013) 12/70

Ένα Αγγλικό έγχρωμο γκρουπ από 7 άτομα με το όργανο σε πρώτο πλάνο. Η μουσική τους πιο πολύ progressive έχοντας τον Αφρικανικό ρυθμικό ήχο που πηγαίνει στα ουκουλέλε και στα φλάουτα. Επίσης υπάρχουν πολλά congas που παίζει ο Νιγηριανός Ayinde Folarin.

Past, Present and Future (1970)

Ένα πολύ καλό άλμπουμ που αποκαλύπτει ωριμότητα και εφευρετικότητα από ένα lineup 7 μουσικών ενός Αγγλικού έγχρωμου γκρουπ. Τα πιο λαμπρά χαρακτηριστικά είναι η εξαιρετική δουλειά στα χάλκινα και οι συνθέσεις από τον Paddy Corea, που παίζει φλάουτο και σαξόφωνο (τενόρο και σοπράνο), ο οποίος είναι και υπεύθυνος για ένα μεγάλο μέρος όσων έχει κάνει αυτό το γκρουπ.

Disillusioned Man (1970)

Το όνομα της μπάντας, ο τίτλος του άλμπουμ και το περίεργο εξώφυλλο υπονοούν ότι πρόκειται για ένα πολύ πιο ριζοσπαστικό και συγκρουσιακό άλμπουμ από ότι είναι. Στην πραγματικότητα είναι ένα ήρεμο Afro-rock, με κάποια στοιχεία funk. Το επικό κομμάτι που ανοίγει "Past, Present & Future" είναι μάλλον ό,τι καλύτερο εδώ. Αρχίζοντας με ένα fuzz σόλο μπάσο, εξελίσσεται σε ένα groove πάνω στο οποίο εναλλάσσονται το όργανο και η wah-wah, πριν δώσουν έδαφος σε ένα μακρύ τζαμ χάλκινων που πράγματι είναι πολύ καλό.

Another Country (1970)

Το επόμενο "Disillusioned Man" είναι στο ίδιο στυλ, αλλά λιγότερο ενθυμητικό, αν και έχει ένα ωραίο σόλο από πνευστό. Το "Another Country" είναι ένα μεγάλο 8-λεπτο θέμα και περιέχει ένα ωραίο παρατεταμένο σόλο στο σαξόφωνο.

Mercy (Variation No.1) (1970)

Τέλος το κομμάτι που κλείνει "Mercy (Variation No.1) είναι ακόμα ένα μεγάλο σε διάρκεια τζαμ. Μία πολύ καλή προσπάθεια.

Τα μέλη της μπάντας ήταν φανερά συνειδητοποιημένα για τον ρατσισμό, ακόμα και στην εποχή του flower power. Ο Paddy Corea έχει αφηγηθεί τις διαφορές ανάμεσα σε λευκούς και νέγρους στην μουσική βιομηχανία της εποχής, όταν οι μαύροι πληρώνονταν τα μισά χρήματα δουλεύοντας τον διπλάσιο χρόνο και τις περισσότερες φορές δεν τους έπαιρναν στα σοβαρά. Αυτές οι προκαταλήψεις ήταν ο πρωταρχικός παράγοντας που η μπάντα πήγε σε ένα πολύπλοκο μουσικό στυλ, σκοπεύοντας να αλλάξει τον τρόπο που θα έβλεπε ο κόσμος την μαύρη μουσική στην Αγγλία. Αυτό προσέλκυσε την προσοχή του John Peel του οποίου οι προσπάθειες οδήγησαν σε αυτό το άλμπουμ. Όμως αυτό δεν βοήθησε, καθώς ασυμφωνίες μεταξύ των μελών οδήγησαν στην διάλυση αυτού του πολύ ιδιαίτερου γκρουπ. 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

MY SOLID GROUND 

Space Underground Krautrock

Στο αποκορύφωμα του progressive κι όταν η Γερμανία είχε ήδη αρχίσει να σφυρηλατεί τη δική της μουσική ταυτότητα, εμφανίζεται μια μπάντα με το όνομα My Solid Ground. Το μοναδικό της άλμπουμ, του 1971, σύμφωνα με κάποιους ειδήμονες του krautrock, έμελλε να θεωρηθεί ως ένας από τους 10 καλύτερους γερμανικούς δίσκους όλων των εποχών. Η ιστορία μας ξεκινάει τρία χρόνια πριν… 

Ο Bernhard Rendel, παιδί ακόμη, μόλις 14 χρονών, ίδρυσε το συγκρότημα το 1968 στο Russelsheim, μικρή πόλη κοντά στη Φρανκφούρτη. Πριν από αυτό, η μητέρα του είχε φροντίσει να ενθαρρύνει το ενδιαφέρον του για τη μουσική και την κιθάρα. Συνέχισε να τον στηρίζει ακόμη και όταν η μουσική του έγινε πιο δυνατή απ΄ ό,τι περίμενε αρχικά.

X (1971)

Ο μικρός  Bernhard έκανε τις πρόβες του στο πατρικό του σπίτι κι η οικογένειά του ήταν αυτή που τον βοήθησε επίσης να οργανώσει ζωντανές παραστάσεις. Με το μουσικό τους ταλέντο το συγκρότημα έγινε σύντομα δημοφιλές στην περιοχή γύρω από τη Φρανκφούρτη. Μέχρι το 1970 μετά από μερικές αλλαγές, ο  Rendel  προσλαμβάνει τους  Kalrheinz Dorfler στο μπάσο, Andreas Wurching στα ντραμς και Ingo Werner στο όργανο. Με αυτή τη σύνθεση  μπαίνουν στα Mörfelden Studios της Φρανκφούρτης και ηχογραφούν ένα σύντομα – αρχικά – κομμάτι, το “Flash”.  Ήταν αυτό που τελικά κέρδισε τη δεύτερη θέση σε έναν ερασιτεχνικό διαγωνισμό  νέων συγκροτημάτων, που τον διοργάνωνε ένας τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός (SWF Radio). Το κομμάτι ήταν κάπως έτσι και διαρκούσε γύρω στα δύο λεπτά:

Flash (part IV) (1971)

Αυτό ήταν ! Αμέσως τους άνοιξε η όρεξη για την πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά. Περίπου έναν χρόνο αργότερα, το επώνυμο άλμπουμ τους ήταν γεγονός. Ηχογραφήθηκε μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου του 1971 και  κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική Bacillus. Το πρώτο τραγούδι, βάζοντας τον δίσκο να παίζει, είναι ίσως και το δυνατό τους σημείο.  Φαντάζει ως ένας εκτεταμένος αυτοσχεδιασμός στο κλασικό riff  “Rumble” του Link Wray. Αποτελεί και την πιο μακροσκελή σύνθεση του άλμπουμ. Μιλάμε για το ψυχεδελικό "Dirty Yellow Mist", το οποίο πολλοί θεωρούν ότι μοιάζει με δουλειά από πρώιμους Floyd. Ίσως, θα έλεγα εγώ, αλλά σίγουρα στο πιο groovy. Κι έχω την εντύπωση ότι εν τέλει θυμίζει περισσότερο το ύφος των Eloy, αυτό που θα ασπάζονταν πέντε χρόνια αργότερα, στο ‘Dawn’ και μάλιστα ειδικά το κομμάτι “The Dance In Doubt And Fear”. Στο βασικό riff τουλάχιστον, με αυτή την υποβόσκουσα φωνητική “ψαλμωδία” που ακούγεται και στα δύο αυτά κομμάτια. Πολύ ωραίο spacy Krautrock, σαν το "Thirsty Moon", αλλά βαρύτερο. 

Dirty Yellow Mist (1971)

Γενικά, σχεδόν όλο το άλμπουμ είναι γεμάτο με διαστημικό, ψυχεδελικό, επικό hard rock με υπνωτικά στοιχεία. Σίγουρα όμως θα έλεγα ότι τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου δεν ανταποκρίνονται στην υπόσχεση του πρώτου κομματιού. Φυσικά δε λείπει η φαντασία, η πρωτοτυπία, ο σφιχτός ρυθμός, τα “τραγανά”κιθαριστικά riffs και τα υπέροχα πλήκτρα. Υπάρχουν αρκετά μικρότερα τραγούδια, στο εύρος των 3 -5 λεπτών, τα οποία είναι επίσης εξαιρετικά. Το "That's You" για παράδειγμα διαθέτει κιθάρες, που σε συνδυασμό με τα ελαφρώς επιθετικά φωνητικά δημιουργεί μια πανκ γοητεία, με την έννοια των σχετικών συγκροτημάτων των ‘60s, όπως oι MC5, οι The Frost ή οι Stooges. Οπωσδήποτε διαθέτει αρκετή ενέργεια κι αισθητική ώστε να θεωρηθεί ένα proto-punk κομμάτι.

That's You (1971)

Επόμενο τραγούδι, με πρωτότυπα – για την εποχή – φωνητικά, είναι το “The Executioner ”. Ένα δυσοίωνο κομμάτι με διακεκομμένα σόλα κιθάρας που, ακούγοντάς το, έχεις την αίσθηση ότι η μπάντα ακροβατεί ανάμεσα στους Blue Cheer και στους Budgie.

The Executioner (1971)

Το ίδιο δυσοίωνο είναι και το instrumental “Melancholie” όμως με μια γλυκιά μελαγχολία, όπως φανερώνει ο τίτλος του. Μελωδικό πιάνο συνοδευόμενο από ακουστικές κιθάρες δημιουργούν καταστάσεις που ίσως θυμίζουν κάτι από “Epitaph” των King Krimson. Η πιο νοσταλγική στιγμή του άλμπουμ.

Melancholie (1971)

Γενικά, κάθε τραγούδι του άλμπουμ έχει πολύ διαφορετικό αποτέλεσμα. Από τη μία ο ακροατής μπορεί να πέσει σε μια βαθιά “κάθαρση”, από την άλλη μπορεί πραγματικά να νιώσει την αδρεναλίνη όταν τα riff δονούνται έντονα. Σίγουρα ένα χαοτικό έργο, από αυτή την άποψη, χωρίς ουσιαστική συνοχή ανάμεσα στα κομμάτια. Μειονέκτημα επίσης είναι και τα φωνητικά του Rendel κι αυτό σε μερικά κομμάτια είναι πολύ έντονο. Ένα παράδειγμα είναι το “Devonshire Street W1”. Βασίζεται σε ένα groovy riff – μακρινό ξαδερφάκι των Black Sabbath – αλλά στη συνέχεια η γερμανική προφορά στα vocals απομυθοποιεί εντελώς την όποια καλή πρόθεση.

Το άλμπουμ τότε δεν έκανε την αίσθηση που θα περίμεναν. Το ίδιο και οι πωλήσεις. Είχε μεν κάποια επιτυχία αλλά αυστηρά σε τοπικό επίπεδο. Αφού κυκλοφόρησαν αυτό το LP, οι My Solid Ground πέρασαν από πολλές αλλαγές στην σύνθεσή τους, με τον Bernhard Rendel να είναι η μοναδική σταθερά. Τελικά, χωρίς να καταφέρουν κάτι άλλο σημαντικό, με κομμένα τα φτερά, η μπάντα διαλύθηκε οριστικά το 1974. Τα σχέδιά τους για ένα δεύτερο άλμπουμ δυστυχώς ποτέ δεν υλοποιήθηκαν.Το μοναδικό τους άλμπουμ χάθηκε στη λήθη  - το πολύ στη δισκοθήκη κάποιων συλλεκτών της εποχής. Ο Rendel, στα 22 του, τα παράτησε για να συνεχίσει ακαδημαϊκή καριέρα. Από τότε έχει γίνει λέκτορας μουσικής στο Πανεπιστήμιο του Muinz, καθώς και παραγωγός και συνθέτης.

Ένα άλμπουμ ξεχασμένο που περιμένει να το ακούσετε όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει. Ειδικά αν είστε φίλοι γερμανικών συγκροτημάτων όπως οι Krokodil, οι Gift,  οι Jeronimo ή οι Kravinkel.

Κι ευτυχώς  η ιστορία του άλμπουμ δεν τελειώνει εδώ. Κι αυτό γιατί εκτός από τις πρωτότυπες ηχογραφήσεις στα Mörfelden Studios, η μπάντα ευτυχώς είχε κάνει και μια άλλη ηχογράφηση. Μερικούς μήνες μετά την αρχική, τον Ιούνιο του 1971, μπήκαν αυτή τη φορά στα στούντιο του SWF (Südwestfunk Radio) στο Baden-Baden, για μια ζωντανή ραδιοφωνική εκπομπή. Λόγω νομικών ζητημάτων, δεν μπορούσαν να παίξουν κανένα από τα κομμάτια του LP, οπότε έπαιξαν εκεί εντελώς νέο υλικό.

Φτάνουμε στο 1997, όπου η εταιρεία – κυρίως επανέκδοσης δίσκων - Second Battle αποφασίζει να επανακυκλοφορήσει το άλμπουμ. Αυτή τη φορά όμως το πρωτότυπο υλικό του αρχικού δίσκου αναμειγνύεται με ηχογραφήσεις από demos και νέες μίξεις ορισμένων τραγουδιών. Με 45 λεπτά έξτρα υλικό. Κυκλοφόρησε σε βινύλιο (για τους συλλέκτες υπήρχε μια έκδοση σε μπλε βινύλιο, βάρους 180 γραμμαρίων, φυσικά σε περιορισμένη έκδοση μόλις 500 τεμαχίων) αλλά και σε CD. Εδώ υπήρχε και η μεγαλειώδης, αρχέτυπη ηχογράφηση του “Flash”, ολοκληρωμένη με όλα τα parts. Ατελείωτη μαγεία 24:42 λεπτών...

Flash (1971)

Ανοίγοντας την όρεξη στους φαν του άλμπουμ, η Long Hair Records αυτή τη φορά θα κάνει το 2002 το επόμενο βήμα. Θα επανεκδώσει σε μια χορταστική συλλογή, όχι μόνο το original άλμπουμ του ΄71, όχι μόνο το προαναφερθέν bonus υλικό, αλλά και τις ηχογραφήσεις από το SWF Radio. Προσφέροντας μάλιστα και ολοκαίνουρια δουλειά του ίδιου του Rendel, ηχογραφημένη το 2001, ειδικά για αυτό το project. Μπορείτε εύκολα να το βρείτε και τώρα στην αγορά με τον τίτλο “My Solid Ground – SWF-Session + Bonus Album 2001”. Πέρα από τα 66 λεπτά νέου υλικού, ένα πλούσιο και ενημερωτικό φυλλάδιο 12 σελίδων με πολλές ωραίες φωτογραφίες λειτουργεί ως το κερασάκι στην τούρτα.

BBB (1971)

Φυσικά και το εξώφυλλο είναι διαφορετικό. Η χαρακτηριστική εικόνα του ΄71, με τα ροζ, γυμνά γουρούνια που στηρίζουν τα γράμματα του ονόματος του γκρουπ, αντικαθίσταται εδώ από μια – σχεδόν – παιδική ζωγραφιά με όμορφα, χαριτωμένα σπιτάκια και τα μέλη της μπάντας.

Όμως το νέο υλικό που πρωτακούγεται εδώ ίσως προκαλέσει …υστερία σε όλους τους φαν και γενικότερα τους νοσταλγούς της Kraut-rock.

Hysterical (1971)

Αυτό που δεν ειπώθηκε ως τώρα είναι το όνομα του μηχανικού ήχου που κρύβεται πίσω από την αρχική ηχογράφηση του άλμπουμ : Dieter Dierks ! Ένα όνομα - πιστοποιητικό ποιότητας, που για χρόνια κρατούσε στα χέρια του όλο τη γερμανική ροκ σκηνή (δες Nektar, Amon Düül, Tangerine Dream, Guru Guru, κλπ. κλπ). Η πλατιά υπογραφή του δίνει άλλο κύρος στο άλμπουμ, του δίνει το απαραίτητο καλλιτεχνικό επίπεδο και το κατατάσσει στα θρυλικά, αντίστοιχο των μεγαλύτερων συγκροτημάτων.

Short Waves (1971)

Δυστυχώς το αφιέρωμά μας είναι μικρό και το υλικό, ειδικά της επανέκδοσης, αρκετά μεγάλο. Ακόμη κι αν  βρίσκεστε ανάμεσα στους (υπέρ)τυχερούς που έχετε το πρωτότυπο, η special έκδοση του 2002 σας περιμένει να την κάνετε δικιά σας και να την απολαύσετε όσο της – και σας – αξίζει !

ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ

ERNIE GRAHAM

Singers / Songwriters of 60's & 70's

Εδώ έχουμε μία περίπτωση καλλιτέχνη που πριν είχε φτιάξει ένα γκρουπ, το οποίο είχε γίνει γνωστό, διότι μέσα έπαιζε και ο Hendrix, ο οποίος έκανε και την παραγωγή του ενός και μοναδικού άλμπουμ τους.  Πολυπράγμων, ταλαντούχος και φιλόδοξος ο Ernie Graham, δεν στάθηκε σε ένα γκρουπ, αλλά συμμετείχε και στις δουλειές άλλων, έφτιαξε ακόμα ένα γκρουπ το 1973, αλλά πάνω από όλα έκανε ένα ωραιότατο σόλο άλμπουμ στο οποίο θα περάσουμε τώρα:

Sea Fever (1971)

Ernie Graham (UK, 1971)

Το μοναδικό άλμπουμ του πρώην κιθαρίστα των Eire Apparent ακούγεται όπως σχεδόν οι Help Yourself και οι Brinsley Schwarz, πράγμα που δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς ήταν για λίγο μέλος αυτών των σχημάτων και σε αυτό το άλμπουμ είναι και τα δύο σχήματα που κάνουν το backing. Το αλα Dylan κομμάτι που ανοίγει "Sebastian" εμφανίζεται σαν love song, όμως κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μία ωδή για ένα βαποράκι. Είναι ένα όμορφο, γλυκό τρακ με μελωδική ακουστική κιθάρα.

Sebastian (1971)

Επίσης καλά τραγούδια είναι το "So Lonely", με κάποιες αλλαγές στο τέμπο, το "Sea Fever", το "Blues for Snowy" και το κομμάτι που κλείνει με το βιολί "Belfast". Αυτή η χαλαρωτική συλλογή τραγουδιών ξεχειλίζει από ζεστασιά και καλή διάθεση και βρίσκεται πολύ κοντά στην κορυφή των επηρεασμένων από την Δυτική Ακτή Αγγλικών LP.

For a Little While (1971)

O Ernie Graham γεννήθηκε στο Μπέλφαστ. Το 1965 πήγε στην πρώτη του μπάντα τους Tony & the Telstars, όπου έπαιξε ρυθμική κιθάρα. Όταν η μπάντα αυτή διαλύθηκε ο Ernie μαζί με τον Henry McCullough σχημάτισαν τους The People. Το 1967 πήγαν στο Λονδίνο και το 1968 άλλαξαν το όνομα τους σε Eire Apparent και έκαναν περιοδεία με τους Soft Machine, Pink Floyd και Jimi Hendrix. Οι Eire Apparent ηχογράφησαν ένα άλμπουμ το Sunrise (1969), σε παραγωγή Jimi Hendrix, ο οποίος έπαιξε κιόλας.

The Girl That Turned The Lever (1971)

Όταν ο McCullough έφυγε από την μπάντα, η μπάντα διαλύθηκε. Ο Ernie Graham έπειτα υπέγραψε στην Liberty Records σαν σόλο καλλιτέχνης, όπου ήταν και οι Help Yourself και οι Brinsley Schwarz με τους οποίους έκανε περιοδείες ως "The Down Home Rhythm Kings". Έτσι και οι δύο μπάντες έκαναν το backing στον Graham.

So Lonely (1971)

Ένας τραγουδιστής / τραγουδοποιός ποιότητας. Τα οκτώ τραγούδια είναι δικά του, αλλά δεν είναι ένα αυστηρά folk άλμπουμ, μιας και γύρω του παίζουν session μουσικοί που προσφέρουν μεγάλη ποικιλία με πιάνο, όργανο, ακορντεόν, κιθάρες, ντραμς, βιολί και φωνητικές αρμονίες. Υπάρχει ακόμα και μικρή επιρροή από Beatles στην γραφή του.

Belfast (1971)

Ένα συμπαθητικό άλμπουμ με folk τραγούδια ακουστικά στην βάση τους με ενορχήστρωση. Ο Ernie το έγραψε όλο και το τραγουδάει με έντονο συναίσθημα, τόσο ώστε με δυσκολία θα ξεχωρίσεις τους στίχους. Ο Ernie Graham πέθανε το 2001, μετά από την μακρόχρονη εξάρτηση του από το αλκοόλ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ