MORGEN

The Scream

Τα περισσότερα από τα μη γνωστά ψυχεδελικά γκρουπ, έχουν τους θαυμαστές και τους επικριτές τους, αλλά μία χούφτα από αυτά αγκαλιάζονται απ'όλους. Από αυτά το ωραιότατο one-shot από τους Morgen είναι ίσως το πιό αντιπροσωπευτικό. Βαδίζοντας σε ένα τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στην ψυχεδέλεια και στη hard rock, συνδυάζει δυνατά, παράξενα τραγούδια, μυστηριώδεις και επινοητικούς στίχους, άγρια κιθαριστικά μέρη και στιβαρό παίξιμο ντραμς με ένα κατανεμημένο ήχο από την παραγωγή που ταιριάζει τέλεια στη μουσική. Ελάχιστοι θα διαφωνούσαν ότι είναι ένας δυνατός υποψήφιος για καλύτερο ψυχεδελικό άλμπουμ της δεκαετίας από μεγάλη δισκογραφική, αν και εμφανίστηκε κούτσα-κούτσα τον Δεκέμβριο του 1969 (δηλαδή πάνω από ένα χρόνο από την ολοκλήρωσή του) και μέχρι σήμερα ακόμη πολύ λίγα είναι γνωστά για αυτό το κουιντέτο. Είμαι ενθουσιασμένος να σας μεταφέρω αποσπάσματα από την πρώτη μεγαλύτερη συνέντευξη που έχει δοθεί ποτέ από αυτούς, διανθισμένη με τρακς του μοναδικού, αλλά χαρισματικού τους δίσκου.

Of Dreams (1969)

Μιλάει ο Steven Morgen στον Richard Morton Jack:

Ποιό είναι το background σας;

Μεγάλωσα στο Μπρούκλιν, μετά μετακομίσαμε στο Λονγκ Άιλαντ. Η οικογένειά μου δεν ήταν μουσική (εκτός μίας από τις αδελφές μου, η οποία έπαιξε πιάνο και με έστρεψε στο boogie-woogie (μουσικό γένος πολύ δημοφιλές την δεκαετία του '20, που αναπτύχθηκε από Αφροαμερικανικές κοινότητες πίσω στο 1870. Σχετιζόταν με τον χορό). Αλλά υπήρχαν ένας σωρός από καλούς δίσκους τριγύρω. 'Ο Ορφέας στον Κάτω Κόσμο' του Όφενμπαχ (Offenbach) πάντα με μπρίζωνε και συνήθιζα να μελετάω ενώ άκουγα τους Budapest String Quartet να παίζουν Μπετόβεν (ο αγαπημένος μου συνθέτης), ανάμεσα σε άλλους-Haydn, Bach, Liszt, Offenbach, Schumann...και η λίστα συνεχίζεται. Έπαιξα πολύ ως παιδί, αλλά πάντα τραγουδώντας, κάνοντας μιμίσεις του Elvis και ούτω καθεξής. Νομίζω ήμουν στο σχολείο με τον Leslie West (βλέπε Mountain)-ήμασταν αυτοί που παίζαμε στα talent shows του σχολείου. Ξεκίνησα να γράφω τραγούδια όταν ήμουν νέος, αλλά δεν είχα καμία εκτόνωση κάνοντας το εκείνα τα χρόνια.

Πώς συνεχίστηκε η μουσική σας καριέρα;

Το 1963 είχα γίνει ένας τραγουδιστής της folk και έπαιζα σε πολλά κλαμπ γύρω στο Λονγκ Άιλαντ με μία μπάντα που λεγόταν The Village Four. Τρείς από εμάς έπαιζαν κιθάρα ένας έπαιζε επίσης και μπάντζο και είχαμε ένα μπασίστα. Παίξαμε πολλές φορές με γνωστό κόσμο όπως η Leslie Gore, οι Bobbi Soxx & the Blue Jeans και οι the Capris (There’s A Moon Out Tonight). Παίξαμε μερικές από τις αρχικές μου προσπάθειες με τραγούδια του Dylan, των The Kingston Trio, των The Big Three (με την Cass Elliot) κλπ.
Το 1964 είχα για μάνατζερ ως σόλο καλλιτέχνης ένα τύπο ονόματι Bruce Selig, ο οποίος με έφερε σε ένα στούντιο στο Μπρούκλιν, όπου έκανα τις πρώτες μου ηχογραφήσεις. Τίποτα δεν συνέβη. Αργότερα με συστήσανε σε ένα τύπο στην RCA που μου έκανε οντισιόν και μετά ένα συμβόλαιο. Η RCA μου είπε ότι μπορούσα να κάνω μερικά από τα δικά μου τραγούδια, αλλά όταν έφτασαν οι ημέρες της ηχογράφησης ήθελαν να κάνω μόνο ότι μου ζήταγαν, έτσι είπα "Καλά θα σας δω αργότερα". Πιθανώς όχι μία από τις καλύτερες αποφάσεις μου, αλλά ήμουν λίγο θερμοκέφαλος εκείνες τις μέρες.

She's the Nitetime (1969)

Λοιπόν πώς ξεκίνησαν οι Morgen;

 Μετά το αποτυχημένο συμβόλαιο με την RCA, πήγα στο κολλέγιο στο Long Island University. Έπαιξα ποδόσφαιρο εκεί με ένα τύπο που λεγόταν Ritchie και που έπαιζε και ντραμς. Όταν ανακάλυψε ότι ήμουν μουσικός, με έφερε σε επαφή με μερικούς φίλους του στο Queens, τον Murray Shiffrin και τον Bobby Rizzo. Ο Murray ήταν Εβραιόπουλο από το Flushing και τόσο ευθύς όσο θα ήλπιζες να συναντήσεις τότε. Ήταν αξιοσημείωτο για μένα ότι κάποιος που έπαιξε τόσο άγρια θα μπορούσε να είναι τόσο ευθύς, αλλά όμως ήταν. Ο Murray και ο Bobby  ήταν μεγάλοι μουσικοί και σύντομα πρότειναν να αντικαταστήσουμε τον Ritchie με ένα άλλο φίλο τους τον Mike Ratti, ο οποίος ήταν καταπληκτικός. Ένας καλός φίλος του Murray, που μόλις είχε απολυθεί από το Ναυτικό, ο Barry Stock, επίσης μπήκε στο σχήμα. Ονομάσαμε το σχήμα μας Dreame Spectrum (έβαλα το επιπλέον ‘e’, επειδή έκανα κάτι τέτοια), μετά Morgen’s Dreame Spectrum και αυτή ήταν η μπάντα που πήγε να κάνει το άλμπουμ. Ήμουν ενθουσιασμένος να βρίσκομαι να παίζω με αυτούς, για να είμαι ειλικρινής.

Πώς θα περιγράφατε την δυναμική της μπάντας;

Η ομαδικότητα ήταν περισσότερο μουσική παρά κοινωνική. Δουλέψαμε πολύ σε ένα από τα υπόγεια στο Queens και αρχίσαμε να εξελίσσουμε ένα δυνατό ήχο. Θα έπαιζα τραγούδια και θα έδινα ιδέες για τραγούδια στα παιδιά και μαζί θα τα δουλεύαμε για να τα διαμορφώσουμε. Ήμασταν όλοι πολύ σοβαροί στην δουλειά μας και αρχίσαμε να αισθανόμαστε ότι είχαμε κάτι σπέσιαλ. Επίσης βγαίναμε έξω, πηγαίναμε στη θάλασσα και τριγυρνούσαμε. Μπορώ να θυμηθώ τον Mike Ratti και μένα να κοροιδεύουμε τον Murray για το μεγάλο σημάδι που είχε στο στήθος του από μία εγχείριση καρδιάς που είχε κάνει σαν παιδί. Όλοι γελούσαμε τότε, χωρίς να μαντεύουμε τι θα γινόταν στο μέλλον. Ο Murray και εγώ σχηματίσαμε μία στενή σχέση. Συνηθίζαμε να γελάμε πολύ και να μιλάμε μεταξύ μας σε μία βλακώδη διάλεκτο που είχαμε φτιάξει. Ταιριάζαμε αλήθεια πολύ-τα τραγούδια μου "ξεκλείδωναν" τις ικανότητές του και το αντίθετο. Είτε το πιστεύετε είτε όχι δεν κάναμε χρήση ναρκωτικών. Υπήρχε άλλο καλύτερο πράμα. Λίγο Mary-Jane εδώ, λίγο Caine & Abel εκεί. Ήμουν πάντα ο τύπος που αισθάνεται να έχει κάνει κεφάλι μετά από μία μπύρα, μία ηλιόλουστη μέρα, έτσι τα τραγούδια στο άλμπουμ δεν γράφτηκαν ή ηχογραφήθηκαν υπό την επήρεια αλκοόλ.

Purple (1969)

Σε τι είδους μουσική ήσασταν;

Όταν οι Beatles εισέβαλαν στην Αμερική δεν μπορούσα να πάρω αρκετά από αυτούς. Οι Stones είχαν μεγάλο αντίκτυπο πάνω μου επίσης-μου άρεσαν οι στίχοι των Jagger και Richard πολύ. Ο Murray ήταν μεγάλος φαν του Pete Townshend, μαζί με τους Page, Beck και Hendrix. Λίγα ήξερα για τους the Who-ήμουν περισσότερο στον Dylan, στους Stones και στους Airplane. Ήμουν αλήθεια στην πρώτη ηλεκτρική συναυλία του Dylan μετά το Newport, στο Forest Hills Stadium στην Νέα Υόρκη, τον Αύγουστο του '65. Θυμάμαι κόσμο να το μισεί αυτό και να ορμάει στη σκηνή. Επίσης ήμουν μεγάλος φαν του Donovan, είτε το πιστεύετε είτε όχι. Σαν μπάντα αρχίσαμε να παίζουμε πολλές διασκευές-Donovan, the Stones, the Youngbloods κλπ (κάναμε μία πολύ καλή διασκευή του "4 In The Morning"). Θα αρχίζαμε το σετ μας με τον Murray να κάνει ένα ποτ-πουρί κιθάρας συμπεριλαμβανομένου του "Foxy Lady", αλλά καθώς το 1968 συνεχιζόταν αυξάναμε την διάρκεια με τραγούδια που έγραφα εγώ ειδικά για την μπάντα.

Κάνατε πολλές συναυλίες;

Ναι, αλλά μόνο μέσα και γύρω από την Νέα Υόρκη. Παίξαμε στην Ondine (ντισκοτέκ) λίγο μετά τους the Doors και παίξαμε μία μεγάλη συναυλία με τον John Hammond Jr. στο περιβόητο Steve Paul’s Scene. Είχαν ένα μεγάλο τεχνικό ήχου εκεί τον Teddy. Εκείνη την νύχτα αλήθεια βρήκαμε τον ήχο μας. Ήμουν με μία όμορφη ξανθιά, η οποία ήταν πρώην του Peter Noone. Με σύστησε στον Keith Moon και στον John Entwistle, που τους αρέσαμε στ'αλήθεια. Είμαι σίγουρος ότι ο Keith ήταν εκεί στην πραγματικότητα για το παίξιμο του Mike. Ένα από τα είδωλα του Murray, ο Jimi Hendrix, καθόταν στην δεύτερη σειρά μαστουρωμένος κρατώντας σε κάθε χέρι από μία όμορφη ξανθιά. Τον συναντήσαμε σφίξαμε τα χέρια και ανοίξαμε το σόου με ένα ποτ-πουρί κιθάρας που περιλάμβανε το Foxy Lady. Η μπάντα ήταν τόσο ψηλά όσο ένας χαρταετός, μετά από δύο συμπαγή σετ και εκείνη την νύχτα επιστρέψαμε στο στούντιο και ηχογραφήσαμε το "Welcome To The Void" live, στις 3 η ώρα το πρωί. Επίσης ανακαλώ ένα στ'αλήθεια καλό σόου στο Electric Circus και μία δυνατή συναυλία στο WBAI Radio (κάναμε μία τρομερή διασκευή του "Season Of The Witch" του Donovan εκεί). Επίσης παίξαμε στο πολυτελές Park Ave. μέρος όπου συστηθήκαμε στον Ed Sullivan (ή ονειρευόμουν;) Επίσης παίξαμε προς όφελος του τότε Γερουσιαστή Jacob Javits σε ένα κλαμπ που λεγόταν Wednesday’s.

Πώς έγινε η ηχογράφηση του άλμπουμ;

Κάποιος που ήμαστε μαζί στο γυμνάσιο μας σύστησε σε ένα τύπο που λεγόταν Stu Krane, ο οποίος στη συνέχεια έγινε μάνατζέρ μας. Ήταν λίγο τρελούτσικος, όπως φάνηκε, αλλά με λίγα λόγια μας πήγε σε ένα μικρό στούντιο που ανήκε στον Skitch Henderson και μετά το διεύθυνε ο Deering Howe.
Ήταν ανάμεσα στο Lexington και στην 3rd Street και έγινε το μέρος όπου αράζαμε, κάναμε πρόβες και ηχογραφούσαμε. Ήταν αλήθεια ένα σπίτι όπου θα έβλεπες πολύ καθαρά rock and roll κόσμο ανάμεσα σε άλλους. Θυμάμαι ότι είδα την Nico μία νύχτα εκεί. Με άκουγε να ηχογραφώ τα φωνητικά και όταν προχώρησα για το δωματιάκι του μηχανικού την άκουσα να λέει: "βάλε λίγη μαύρη μουσική μέσα φίλε", με την βαριά Γερμανική προφορά της. Ήμουν πετρωμένος! Ήταν τόοοοοσο όμορφη και τόοοοοοσο μαστουρωμένη! Μία άλλη νύχτα γύρω στις 4, έπαιζα ντραμς στο στούντιο και αυτός ο τύπος εμφανίστηκε και είπε "Είσαι ο ντράμερ των Morgen!" Ήταν ο Billy Joel, που έπαιζε keyboards για μία άλλη μπάντα που ηχογραφούσε εκεί τους The Hassles. Τέλος πάντων το άλμπουμ των Morgen ηχογραφήθηκε σε εκείνο το στούντιο σε περίεργους χρόνους στην διάρκεια του 1968, με ένα καλό μηχανικό και καλό παιδί με το όνομα Jimmy Reeves, βοηθούμενο από τον Stephen Gelfand και ακόμα ένα καλό παιδί που λεγόταν Eddie. Ήταν το πρώτο πράγμα που ο  καθένας μας ηχογραφούσε επαγγελματικά.

Street Walker (1969)

Πώς έγινε το συμβόλαιο με την ABC;

Προς το τέλος του 1968 άρχιζε μία progressive rock θυγατρική που θα ονόμαζε Probe. Το αφεντικό της, Joe Carlton, έτυχε να μας δει live και αποφάσισε να υπογράψει με μας. Τότε ήμασταν μαζί γύρω στον ένα χρόνο και η ηχογράφηση του άλμπουμ είχε γίνει, αλλά στο όλο πράγμα έγινε η μίξη στα στούντιο της ABC. Θυμάμαι να δουλεύουμε στο στούντιο Α με ένα μηχανικό που λεγόταν Russ Hamm, ενώ η Cass Elliot (η οποία μου άρεσε στον folk καιρό μου) ηχογραφούσε μία σόλο προσπάθεια στο στούντιο Β. Φίνα κυρία. Ο δίσκος μας σήμαινε το πρώτο Αμερικανικό άλμπουμ που θα κυκλοφορούσε η Probe, μαζί με το ντεμπούτο των Άγγλων Soft Machine. Δυστυχώς για εμάς τα πράγματα δεν έγιναν έτσι.

Τι πήγε στραβά;

Για να είμαι σύντομος, ο Krane είχε αρχίσει να παραφέρεται. Είχε μπλέξει με μερικούς περίεργους τύπους και άρχισε να μας εκμεταλεύεται. Οι απαιτήσεις του σε χρήματα από την ABC ήταν μεγάλες και η κυκλοφορία του άλμπουμ πήγε πίσω και πιό πίσω καθώς το 1969 συνεχιζόταν. Μετά από μερικούς μήνες ήταν πολύ καιρός για τον Mike και τον Bobby, που άφησαν την μπάντα (σε αυτό το χρόνο οι δυό τους και ο Murray έπαιξαν σε ένα άλμπουμ των Jay & The Americans, Sands Of Time). Το καλοκαίρι ο Krane μου είπε ότι θα μπορούσα να σπάσω το συμβόλαιό μου μαζί του, αλλά χωρίς την μουσική μου. Τελικά είχα μία συνάντηση με έναν από τους Artist & Repertoire ανθρώπους της ABC, τον John, με τον οποίο είχαμε βρεθεί πολλές φορές όταν υπογράψαμε. Ρώτησα εάν η Probe θα ξανα-υπέγραφε μαζί μου εάν έφευγα από τον Krane και η απάντηση ήταν "οπωσδήποτε". Μετά μίλησα στον Krane για την εξαγορά της Probe και συμφώνησε, έτσι κανονίστηκε μία συνάντηση στα γραφεία της Probe για το φθινόπωρο. Ποτέ δεν θα το ξεχάσω-τρείς τύποι που έμοιαζαν σαν να ήρθαν από τις αποβάθρες στο "Λιμάνι της αγωνίας" (Ηλίας Καζάν), μπήκαν στο γραφείο του Joe Carlton. Τους δόθηκε μία επιταγή και καθώς έφευγαν ένας από αυτούς στράφηκε προς το μέρος μου και είπε με βαριά προφορά από το Μπρούκλιν: "Guh luck, kid". Και κάπως έτσι έλυσα το συμβόλαιό μου με τον Krane. Η ABC μετά αποφάσισε να μην αφήσει να χειροτερέψουν τα πράγματα και κυκλοφόρησε το άλμπουμ όπως ήταν. Για να είμαι ειλικρινής είχα αποθαρρυνθεί και κουραστεί να την πατάω.

Ήσασταν χαρούμενοι με το άλμπουμ;

Και ναι και όχι. Δεν εκπροσωπούσε την μπάντα πλήρως, κυκλοφορώντας ένα χρόνο αργότερα. Ο Mike και ο Bobby είχαν αντικατασταθεί από καλούς παίκτες (τον Rennie Genossa και τον Bob Maiman), αλλά ποτέ δεν θα ήταν το ίδιο ξανά. Ήταν μία δύσκολη κατάσταση και αναπόφευκτα υπήρχαν κάποια σκληρά αισθήματα. Η ABC ήταν ανοιχτόμυαλη για την καλλιτεχνική επιμέλεια, ωστόσο-ήμουν μεγάλος θαυμαστής του Edvard Munch και ζήτησα από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης εάν θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το The Scream στο εξώφυλλο. Ήταν απρόθυμοι στην αρχή, αλλά όταν είχα μία συνάντηση με τον έφορο και εξέφρασα την βαθιά γνώση που είχα πάνω στην δουλειά του Munch, όπως επίσης εξηγώντας τους λόγους γιατί θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το απίστευτο έργο τέχνης, μου έδωσαν την άδεια. Και θα σου πώ κάτι που με είχε αφήσει εμβρόντητο: Ο στίχος στο "Purple" που πάει "The sky is bleeding and the air starts to scream" ήταν αλήθεια σε ένα γράμμα που ο Munch έγραψε, περιγράφοντας το νόημα του The Scream, στο οποίο είπε σταμάτησε σε μία προβλήτα στην Νορβηγία και αισθάνθηκε το μεγάλο κλάμα της φύσης. Είτε το πιστεύετε είτε όχι εγώ δεν είχα διαβάσει αυτό το γράμμα παρά χρόνια αργότερα, όταν παρακολουθούσα μία έκθεση της δουλειάς του. Δύο ακόμα πράγματα για το άλμπουμ: Πρώτον, η ABC έκανε λάθος να μου δώσει credit σαν σόλο καλλιτέχνης-ήμασταν πάντοτε μπάντα. Δεύτερον, οι πληροφορίες για τους μουσικούς στο εσώφυλλο είναι λάθος. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε 100% με την προηγούμενη σύνθεση της μπάντας, όχι το line-up που έπαιζε τον χρόνο που κυκλοφόρησε ο δίσκος.

Beggin Your Pardon (Miss Joan) (1969)

Τι συνέβη όταν τελικά εμφανίστηκε το άλμπουμ;

Το single μας "She’s The Nitetime / Of Dreams" εξετάστηκε και επιλέχτηκε σαν hot single στο Variety μαζί με το "Bridge Over Troubled Water" των Simon & Garfunkel και μερικούς άλλους δίσκους. Την εβδομάδα που κυκλοφόρησε το άλμπουμ παίξαμε τέσσερις νύχτες στο Bitter End στο Greenwich Village, μαζί με τον David Ackles. Στα τέλη του '69 η γραφή, αλλά και το τραγούδι μου είχαν γίνει προοδευτικά καλύτερα και δυνατότερα και πήραμε μία καλή κριτική στο Billboard. Η μόνη κριτική στο άλμπουμ που είδα ήταν στο Record World. Θυμάμαι να κάνω πολύ ώρα για να κοιτάξω την κριτική. Πήρα μερικές βαθιές ανάσες, κάθισα στον καναπέ στο σαλόνι και διάβασα. Ήταν ένα εγκώμιο και ήμασταν ένα από τα άλμπουμ του μήνα. Μετά από αυτό άρχισαν να μας παίζουν πολύ στο ράδιο, οι επιδραστικοί DJs Scott Muni, John Zacherle, Alison Steele και Jonathan Schwartz. Έπαιξαν πολύ στα FM, πράγμα που ήταν μεγάλη δουλειά για εμάς. Μας έπαιξαν με καλή παρέα αλήθεια μαζί με τους Stones, τον Dylan και τους Beatles και πάντοτε μας προωθούσαν. Θυμάμαι τον Jonathan Schwartz να μας συστήνει λέγοντας "She’s The Nitetime; what a way to paint a lady.” Τέλος πάντων, από εκεί το άλμπουμ ξεχύθηκε σε οκτώ άλλες μεγάλες πόλεις συμπεριλαμβανομένων της Βοστώνης, Ατλάντας και Σαιντ Λιούις. Αναπτύσσαμε ένα κοινό, από όλο αυτό, αλλά δυστυχώς ποτέ δεν κάναμε το follow up. ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ. Εάν το άλμπουμ είχε κυκλοφορήσει στην ώρα του πιστεύω ότι θα είχε γίνει κάτι πολύ καλό. Παρεμπιπτόντως, χρόνια αργότερα συνάντησα τον Scott Muni στο Κάνσας και τον ευχαρίστησα για όλο τον αέρα που μας πρόσφερε. Δεν νομίζω να με θυμήθηκε, αλλά πέρασε το χέρι του πάνω στους ώμους μου και είπε: "Που στον διάβολο ήσασταν; Η μουσική σας ήταν πολύ μπροστά από την εποχή και ελπίζω να επιστρέψετε σε αυτό που κάνατε τότε".

Ενδιαφερόταν ακόμα η ABC για τους Morgen στα τέλη του 1969;

Ως κάποιο σημείο-εννοώ έβαλαν μία διαφήμιση στο Rolling Stone τον Δεκέμβριο και το Record Hunter (δισκάδικο) στην Νέα Υόρκη είχε σε ένα τεράστιο παράθυρο εκθέσει πολλές κόπιες του δίσκου. Λέγοντας αυτό, ιδέα δεν έχω πόσοι πραγματικά τυπώθηκαν. Θυμάμαι, εμφανίστηκε πάνω από ένα χρόνο μετά από όταν έπρεπε, έτσι ήμασταν τυχεροί και που βγήκε ακόμα. Ανακαλώ να μας παίρνουν συνέντευξη για μία κυκλοφορία τύπου της ABC, αλλά δεν ξέρω αν αυτό είχε κατάληξη να δοθεί προς τα έξω ή όχι. Όλοι ερωτηθήκαμε ποιοί ήταν οι αγαπημένοι μας μουσικοί και συγγραφείς και ο Murray απάντησε "o Steve Morgen". Κυριολεκτικά με εξέπληξε και σήμαινε πολλά για μένα. Ο Joe Carlton ήταν αλήθεια χαρούμενος με όλο τον αέρα που πήρε το άλμπουμ και μετά από λίγο η Probe μου πρόσφερε ακόμα ένα συμβόλαιο για άλμπουμ. Ο Joe μου είπε ότι πάντα πίστευε σε μένα και ότι είχε παίξει όλους τους καλλιτέχνες της Probe στα παιδιά του και από όλους τους αρέσαμε περισσότερο εμείς.

Morgen

Τι έκανε η μπάντα το 1970;

Μετά την αποδέσμευση από τον Krane έκανα όλη τη δουλειά για να κλείσω τα live, όπως επίσης προσπάθησα να παραμείνω δημιουργικός. Η δεύτερη ενσάρκωση της μπάντας έμεινε μαζί μερικούς ακόμα μήνες και ο Murray και εγώ συνεχίσαμε να γράφουμε και να τζαμάρουμε. Ένα καινούριο τρακ που συνθέσαμε λεγόταν Street Walker-το riff μου ήρθε καθώς περπατούσαμε. Άρχισα να το μουρμουράω και ο Murr μου λέει: "Ουαου! Τι είναι αυτό;" Σπεύσαμε στο διαμέρισμά μου άμεσα και το φτιάξαμε σε χρόνο μηδέν. Είμαι σίγουρος ότι θα ήταν μεγάλο κομμάτι, αλλά τότε δεν ηχογραφήθηκε. Έχω μία κασσέτα με το ορίτζιναλ τζαμ, μαζί με ένα αριθμό άλλων τραγουδιών που παίζουμε μόνο εγώ και ο Murray. Μερικοί άλλοι τίτλοι που θυμάμαι από αυτά είναι, "Lady", "Mary Jane", "I Got The Blues" και "Mister".

Πώς έφτασαν όλα σε ένα τέλος;

Η ABC μου είχε προσφέρει ένα συμβόλαιο για ένα δεύτερο άλμπουμ και ένας ανεξάρτητος παραγωγός ταινιών που λεγόταν Peter (δεν θυμάμαι επώνυμο) ήθελε να κάνει ένα ντοκυμαντέρ για μένα και την μπάντα. Μία συνάντηση κανονίστηκε στην Probe μεταξύ εμένα, του Joe Carlton και παραγωγών. Ο Joe ήταν ενθουσιασμένος όπως ήμουν και εγώ. Μερικές μέρες πριν την συνάντηση, ένας από τους παραγωγούς μου τηλεφώνησε και επέμεινε να κατέχει τα εκδοτικά δικαιώματα στα νέα μου τραγούδια. Deja vu πάλι!! Είπα όχι και έληξε το θέμα όλο εκεί. Αν η μπάντα ήταν μία συμπαγής οντότητα τότε, με όλη την θετική ενέργεια που είχαμε όταν ξεκινήσαμε, πιστεύω ότι θα είχα αφήσει να γίνει η συνάντηση. Όπως ήταν το πράγμα, είχαμε περάσει μέσα από την κόλαση και χρειαζόμουν να αναπνεύσω καθαρό αέρα. Η τελική μας εμφάνιση που παίξαμε ήταν στην
πραγματικότητα ένα reunion της ορίτζιναλ μπάντας μία Τετάρτη βράδυ στο Fillmore East την άνοιξη του 1970, μαζί με τους Cat Mother (and the all night newsboys). Παίξαμε καταιγιστικά, ιδιαίτερα με το "Street Walker", έτσι ήταν ένας καλός τρόπος να μας ζητωκραυγάζουν διπλά.

Eternity In Between (1969)

Τι συνέβη μετά;

Έφυγα για το Κολοράντο με το κορίτσι που ήμουν μαζί τότε. Όχι πολύ μετά, ξεκίνησα να παίζω με τον Werner Fritzsching, που ήταν με τους Cactus και με τoν Pierce Arrow για λίγο, αλλά ήταν δύσκολος άνθρωπος και δεν ηχογραφήσαμε τίποτα. Μετά από λίγο πήγα στο Λος Άντζελες. Στα μέσα της δεκαετίας του '70 ο Murray μετείχε σε μία συναυλία σαν κιθαρίστας για το Joffrey Ballet και έκανε διεθνή περιοδεία μαζί τους. Τελικά οι δυό μας βρεθήκαμε και τζαμάραμε πολύ στο διαμέρισμά μου στη Νέα Υόρκη. Κάναμε μερικά αλήθεια καλά πράγματα και αντιληφθήκαμε ότι μας είχε λείψει το να παίζουμε μαζί. Αποφασίσαμε ότι θέλαμε να κάνουμε άλλον ένα δίσκο. Επρόκειτο να αφήσω το Λος Άντζελες και ο Murray ή θα έφευγε και αυτός ή θα έπαιρνε άδεια από το Joffrey Ballet. Δυστυχώς η μοίρα μπήκε στη μέση και δεν βρεθήκαμε ποτέ ξανά μαζί. Πέθανε κατά την διάρκεια μίας εγχείρισης καρδιάς τον Δεκέμβριο του 1976. Μου λείπει πολύ!

Υπάρχει καθόλου ακυκλοφόρητο υλικό από τους Morgen εκεί έξω;

Μόνο τα τζαμ που ηχογράφησα με τον Murray και μία διαφορετική βερσιόν του Purple. Αυτή που βρίσκεται στο δίσκο είναι η πιό αργή από τις δύο. Προτιμούσα την πιό δυνατή, αλλά σε πολύ κόσμο αρέσει όπως βρίσκεται στο δίσκο, έτσι δεν υπάρχει πρόβλημα.

Love (1969)

Σε τι άλλα μουσικά πρότζεκτ έχεις αναμιχθεί από τότε;

Στα μέσα της δεκαετίας του '70 έπαιζα με τον Werner Fritzsching (lead guitar), τον Ritchie Crooks (ένα πολύ γνωστό session ντράμερ),  τον Stu Woods (που έχει παίξει μπάσο με τον Bob Dylan και πολλούς άλλους) και τον Ralph Shuckett (που έχει παίξει keyboards με την Carole King, τον Lou Reed, τους Utopia και πολλούς άλλους). Μία συναυλία που κάναμε στο Κάνσας προβλήθηκε από την καλωδιακή τηλεόραση. Στις αρχές του '80 έκανα τζαμ με τον McCartney, τον John Lennon, τον James Taylor και άλλους. Μετά έφτιαξα μία μπάντα με τον Ray Colcord (που έκανε παραγωγή στους Aerosmith και έπαιξα με τον Lou Reed, τον Son McLean και άλλους) και έκανα παραγωγή και συνεργάστηκα ως συγγραφέας για δύο πολύ καλές αλήθεια νέες μπάντες της Νέας Υόρκης, τους Beat Brigade και τους The A-Kings. Αυτοί ανέπτυξαν ένα δυνατό κοινό, αλλά φέρονταν σαν σταρ πριν κατακτήσουν αυτό το στάτους και κάηκαν. Πολύ καλά τα τραγούδια τους ωστόσο. Αρχές του '90 έφταξα μία μπάντα με στούντιο παίκτες που λεγόταν Sway και ηχογραφήσαμε ένα αριθμό τραγουδιών γραμμένα από εμένα. Εκείνες τις μέρες η τραγουδοποιία είχε γίνει η εστίασή μου στη μουσική περισσότερο από την εμφάνισή μου στη σκηνή.

Τι πιστεύετε για το άλμπουμ των Morgen, μετά από όλα αυτά τα χρόνια;

Πιστεύω ότι η μουσικότητα είναι πραγματικά καλή, αν και πιστεύω επίσης ότι όλα θα είχαν βελτιωθεί, αλλά λόγω έλλειψης καλύτερου εξοπλισμού και λόγω στρες, όλοι ήμασταν λίγο "down".
Δεν μου αρέσουν τα φωνητικά μου, αλλά βασικά μου αρέσουν οι στίχοι, ιδιαίτερα στο "Purple", όπου εμφανίζεται σαν να έχω ενσαρκώσει τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη Edvard Munch. Είμαι ευγνώμων που το άλμπουμ έχει βρεί μία θέση στον χρόνο.

MORGEN

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

MERRYWEATHER

So Many Projects, So Underrated Artist

O Neil Merryweather είναι ένας Καναδός ρόκερ (τραγουδιστής/τραγουδοποιός και μπασίστας) με πλούσιο βιογραφικό και εκτεταμένη δισκογραφία στο ενεργητικό του από τις αρχές του '60 που ξεκίνησε με τους The Just Us. Από εδώ θα δούμε μερικές από τις δουλειές που έκανε, από την πρώτη "δική" του μπάντα και μετά (1968). Ας ξεκινήσουμε!

ALBUM BY ALBUM

Merryweather (Capitol SKAO 220) 5/69 [Canada]

Άλλο ένα τσούρμο Καναδοί, όπως έγραψε ο Nick Warburton (μουσικός συγγραφέας με πλούσια δράση), που είχαν μετακομίσει στο Λος Άντζελες στα τέλη του '68 έφτιαξαν αυτό το σχήμα. To ντεμπούτο άλμπουμ τους έλαβε πολύ λίγη (αν έλαβε) δημοσιότητα. Αυτό είναι κρίμα κατά κάποιο τρόπο, επειδή το LP περιλαμβάνει μερικά λαμπρά τραγούδια με πιό αξιοσημείωτα το "Mr Richman" του Neil Merryweather, το οποίο ανοίγει το πρόγραμμα, το "No Passengers Allowed", το "A Feeling of Freedom" και το "Little Man". Όχι πολύ διαφορετικό από τους The Steve Miller Band, το άλμπουμ αξίζει να ψαχτεί από τους λάτρεις της μελωδικής heavy rock των τελών του '60.

Mr Richman (1969)

Neil Merryweather

Word of Mouth (A Two-Record Super Jam) (Capitol STBB 278) 8/69

Oι Merryweather θα σημείωναν πρόοδο με αυτό το διπλό LP "superjam". Δεν είναι μόνο o Neil Merryweather και η μπάντα του σε αυτό το blues σετ, αλλά μαζί τους έχουν κορυφαίους μουσικούς, όπως ο Steve Miller, o Barry Goldberg, o Dave Mason, o Charley Musselwhite, o Howard Roberts και ο Bobby Notkoff σε διάφορα κομμάτια.

Mrs.Robert's Son / Rough Dried Woman / Hooker Blues (1969)

Το Rolling Stone δεν εξέφρασε τις καλύτερες κριτικές για αυτό το άλμπουμ, αλλά ούτε και για το γκρουπ γενικότερα:
"Υπάρχει σχεδόν αρκετή αξιόλογη μουσική ανάμεσα στο γκρουπ για να γεμίσει ένα άλμπουμ, αλλά από την στιγμή που έχουμε ένα "superjam" και ο καθένας περιμένει τη σειρά του έχουμε αντί για ένα άλμπουμ, ένα βαρετό διπλό άλμπουμ. Οι Merryweather είναι μία ασφυκτικά τυπική blues-rock μπάντα. Το Word of Mouth ακούγεται πάρα πολύ σαν ένα ατέλειωτο σετ από αυτά που ακούς σε ένα κονσέρτο περιμένοντας την μπάντα να κάνει την εμφάνισή της. Οι Merryweather στερούνται από κάθε μουσική ταυτότητα, ,ωστε οι καλλιτέχνες που βρίσκονται μαζί τους κυριαρχούν στα κομμάτια που εμφανίζονται" 18/10/69

Licked the Spoon (1969)

Το Word of Mouth υπήρξε διαθέσιμο για λίγο, αλλά άργησε να αναπτύξει δυναμική. Τι κρίμα μουσικοί μου φίλοι. Εδώ έχουμε ένα άλμπουμ που θα ικανοποιήσει όσους αρέσουν τα τζαμ, τους εραστές των blues και αυτούς που έχουν αδυναμία στους διπλούς δίσκους. Διαβάζοντας τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν είναι σαν να διαβάζεις το ποιοί μετείχαν στο Woodstock. Τα τραγούδια πέφτουν ανάμεσα στον μυστικιστικό διαφωτισμό των Spirit και στην απόδοση του rock 'n' roll από τον Steve Miller. Οι Merryweather και οι φίλοι τους είναι απίστευτα ταλαντούχοι, δαιμόνιοι στούντιο μουσικοί. Είναι ένα άλμπουμ που αφιερώνεται στα έντιμα rock-blues. To "Dr. Mason" του Mason είναι ίσως το δυνατότερο κομμάτι. To 9-λεπτο jazzy "Mrs. Roberts'Son" έχει επίσης μερικές πολύ καλές στιγμές. Μην ξεχνάμε μιλάμε για τζαμ.

Dr. Mason (1969)

Word of Mouth Jam

NEIL MERRYWEATHER, JOHN RICHARDSON & BOERS
Neil Merryweather, John Richardson & Boers (Kent KST 546) 2/70 [Canada]

O Neil Merryweather, έχοντας χωριστεί από την προηγούμενη μπάντα του (με την υπόλοιπη μπάντα να σχηματίζουν τους Salt & Pepper με τον Rick James) παίρνει τους μουσικούς από το Τορόντο John Richardson (lead guitar) και Robin Boers (στα ντραμς-πρώην μέλος των Ugly Ducklings), για να κάνουν το ασυνεπές heavy-rock LP στο Λος Άντζελες. Στα keyboards εμφανίζεται ο JJ Velker (πρώην μέλος των 49th Parallel). Τα highlights περιλαμβάνουν το "You Must Live It" που συν-έγραψαν o Merryweather και η Lynn Carey και το funky "Flat Back" από το τρίο του τίτλου.

Flat Back (1970)

Το "Dust My Broom" ίσως είναι επιπόλαιο λίγο, αλλά το κομμάτι που κλείνει είναι γεμάτο θετική ενέργεια ("Flat Back"). Το μεγαλύτερο μέρος της Β' πλευράς κυριαρχείται από το 11-λεπτο "Local 149/Are You Ready?", το οποίο κρατά την αδρεναλίνη ψηλά λόγω πραγματικά φοβερής δουλειάς στο keyboard, αλλά και στην κιθάρα. Όχι τεράστιο άλμπουμ, αλλά με τις πολύ καλές του στιγμές.

Local 149/Are You Ready? (1970)

Merryweather, Richardson, Boers, Velker

IVAR AVENUE REUNION
Ivar Avenue Reunion (RSA LSP 4442) 1970

Και ο Barry Goldberg και ο Charlie Musselwhite έχουν καλή φήμη σαν παίκτες των blues. Εδώ ενώνονται με διάφορους άλλους φίλους σε ένα session blues και rock. Κατά το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου η μπάντα καταθέτει πολύ σταθερό backing, με υπέροχο funky πιάνο από τον Goldberg και φυσαρμόνικα από τον Musselwhite. Δυστυχώς δεν συμβαίνουν πολλά πάνω από αυτό το backing. Η Lynn Carey, μία εκθαμβωτικά όμορφη γυναίκα τραγουδά καταιγιστικά στο σόλο της "Fast Train" και κάνει ότι είναι δυνατόν για να ζωντανέψει τα πράγματα αλλού, αλλά οι φωνές των ανδρών είναι όλες αδύναμες και χωρίς ζωντάνια. Δεν ξέρω γιατί οι καλοί παίκτες οργάνων πρέπει να επιμένουν να καταστρέφουν τις ηχογραφήσεις τους με την αδυναμία τους στο τραγούδι, αλλά είναι κάτι που έχω συναντήσει αρκετά συχνά.

Charlotte Brown (1970)

Ένα μιά κι έξω τζαμ session που παρουσιάζει τον Neil Merryweather, τον Barry Goldberg, τον Charlie Musselwhite και την Lynn Carey. Αυτό το supersession στυλ ηχογράφησης είναι τόσο τσαπατσούλικο όσο θα περίμενε κάποιος που γνωρίζει, αλλά παρ'όλα αυτά καλύτερο από τα περισσότερα του είδους. Τα κομμάτια είναι σχετικά μικρά (και μοιάζουν σαν γρήγορες πρόβες υπαρχόντων τραγουδιών παρά σαν αυτοσχέδιο τζαμ). Αυτό δουλεύει υπέρ τους καθώς είναι γεγονός ότι κανένα μέλος δεν φαίνεται να "βγαίνει" πάνω από τα υπόλοιπα. Καλύτερο τραγούδι: το δυναμικό "Charlotte Brown".

Fast Train (1970)

 Ένα από τα αρκετά blues-rock πρότζεκτς από την τραγουδίστρια Lynn Carey και τον παρτενέρ της Neil Merryweather. Μάλλον το καλύτερο σχήμα που είχαν, εν μέρει πιό παραδοσιακό και αυθεντικό και εν μέρει πιό δυναμικό και συναρπαστικό. Συγκεκριμένα οι lead κιθάρες που στριγγλίζουν στο σύντομο instrumental "Magic Fool" προκαλούν έξαψη, ενώ η Carey είναι μία πολύ καλή φωνή όπου κι αν τραγουδάει. Το όνομα του σχήματος πάρθηκε από την οδό που βρισκόταν το μέρος που έγινε το τζαμ.

Magic Fool (1970)

Ivar Avenue Reunion

NEIL MERRYWEATHER & LYNN CAREY
Vacuum Cleaner (RCA SP 4485) 1971

H συνεργασία Merryweather και Carey που σύντομα θα είχε ως αποτέλεσμα τους Mama Lion βρίσκεται σε ένα λιγότερο hard rock χαρακτήρα εδώ. Όπως συνήθως συμβαίνει με τον Merryweather το άλμπουμ μοιάζει ανακατεμένο, συμπεριλαμβάνοντας μερικά καλά τραγούδια, μερικά αδύνατα, καθώς και κάποιες διασκευές για να γεμίσει. Το "Let It Shine" είναι ένα τρομερό rock/soul θέμα και η Carey βρίσκεται σε καλή φόρμα, κάνοντας το άλμπουμ πιό διασκεδαστικό από ότι θα έπρεπε.

Let It Shine (1971)

Καλύτερη στιγμή: όταν τραγουδούν ντουέτο και με έκπληξη διαπιστώνεις ότι ο Merryweather αναλαμβάνει τις υψηλότερες. Η ορίτζιναλ μπάντα το διάλυσε κατά την διάρκεια των sessions έτσι το άλμπουμ έχει δύο διαφορετικά σετ μουσικών. Αυτός ο δίσκος δεν είναι κακός, αλλά δεν έχει να προσφέρει κάτι που δεν βρίσκεται σε άλλα άλμπουμ των Merryweather και Carey, όπως το Mama Lion. Ως συνήθως είναι σταθερή, δυναμική blues-rock με ένα γεμάτο ενέργεια επίπεδο, αλλά όχι με ισάξια στάνταρ τραγουδοποιίας. Καλύτερο κομμάτι μακράν το "Captain Terrific", το οποίο έχει ένα πολύ καλό riff. Θα με ρωτήσετε πού να το ακούσουμε. Ε, τι να γίνει δεν υπάρχει σε κάποια πλατφόρμα. Οπότε ακούστε αυτό:

Shop Around (1971)

Neil & Lynn

HEAVY CRUISER
Heavy Cruiser (Family 2706) 1972

Εδώ έχουμε περισσότερες απώλειες παρά χιτ για τον φυσιολογικά ενδιαφέροντα και εκλεκτικό Neil Merryweather με αυτό το σχήμα. Το μενού αποτελείται από heavy rock των 70ς, με ψυχεδελικές πινελιές να το υποστηρίζουν. Το "Wonderwheel" και το "My Little Firefly" υποφέρονται, αλλά διασκευές όπως το "Louie Louie" και το "Cmon Everybody" είναι φρικτές. Προσπεράστε το για χάρη του τρομερού Space Rangers που σκίζει.

My Little Firefly (1972)

ΜΑΜΑ LION
Mama Lion (Family Productions FPS 2702) 1972

Ο Neil Merryweather είναι η επιτομή του υποτιμημένου των 60'ς/70'ς συναγωνιζόμενος τον Bob Segarini στο ότι ήταν frontmen δύο τόσο διαφορετικών γκρουπ, χωρίς ποτέ να πετύχουν εμπορική ή κριτική επιτυχία. Σίγουρα είχε ταλέντο (η φωνή του είχε απίστευτη έκταση για παράδειγμα), αλλά είχε πολύ λίγη μουσική αίσθηση, όντας όχι ο καλύτερος τραγουδοποιός και επομένως επαναπαυόμενος πολύ περισσότερο σε μάλλον προφανείς διασκευές και ευφυείς λυρικές ιδέες ή ιδέες στην παραγωγή. Η συνεργασία του με την Lynn Carey, συναγωνίζεται το ταξιδιάρικο Space Rangers για την πιό ενδιαφέρουσα δουλειά του.

Cry (1972)

Η Lynn Carey είχε δείξει στους C.K. Strong ότι ήταν και δυνητικό sex symbol, αλλά και μία πολύ καλή ερμηνεύτρια των blues. Η Mama Lion εκμεταλεύτηκε την θελκτικότητά της, φτάνοντας να χρησιμοποιήσει ως εξώφυλλο του άλμπουμ τον εαυτό της να θηλάζει ένα λιονταράκι. Γι'αυτό το σοκαριστικό για την εποχή τρυκ, είναι που ακόμα θυμάται ο κόσμος τους Mama Lion (και πρόσθεσε σε όλο αυτό και το τρακ "Sister Sister, She Better Than A Man"). Η Carey χρησιμοποιεί δυνατές στριγγλιές, αν και ένα χαoτικό και αυτοκαταστροφικό περιβάλον στο στούντιο έκανε τον ήχο τους να ακούγεται ωμός στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ.

Wildcat (1972)

Σαν αποτέλεσμα είναι ένα δυναμικό hard rock άλμπουμ που πετυχαίνει τον σκοπό του αν ο ακροατής έχει την σωστή διάθεση, αλλά υστερεί σε ποιότητα τραγουδιών ή πειθαρχία για να γίνει πραγματικά άριστο. Ωστόσο παίρνουν πόντους για μία άριστη διασκευή του "Can't Find My Way Home" των Blind Faith, ένα τραγούδι που πάντα πίστευα ότι περιείχε μία rock 'n' roll δυναμική που δεν μπορούσε να αποτυπωθεί και που οι Mama Lion κατάφεραν με επιτυχία.

Can't Find My Way Home (1972)

Συμπαγής hard rock με progressive αιχμές. Μέρη του άλμπουμ είναι υπέροχα, αλλά αλλού φαίνεται η έλλειψη του πρώτης τάξεως υλικού. Συνήθως στα straight blues-rock.

Mr. Invitation (1972)

Give It Everything I've Got (Family Productions FPS 2713) 1973

Το δεύτερο άλμπουμ τους χαμηλώνει λίγο τους τόνους. Το ομώνυμο κομμάτι, μία δυναμική μπαλάντα δείχνει την φωνή της Carey στα καλύτερά της. Αλήθεια θα μπορούσε να είναι σταρ αν ήταν σε άλλη εταιρεία. Το "Mama Never Told Me" είναι ένα ενθυμητικό και σκληρό hard rock θέμα και η ειρωνική της βερσιόν είναι άπαιχτη. Όπως με κάθε δίσκο του Neil Merryweather τα υπόλοιπα είναι ανακατεμένα και από τη στιγμή που σαν σύνολο δεν ροκάρει τόσο σκληρά όσο το ντεμπούτο,
καταλήγει να είναι υποσχόμενο, αλλά όχι ικανοποιητικό.

Give It Everything I've Got (1973)

Η πρώτη πλευρά του δίσκου είναι σε παλμό blues rock, πάλι με καλή κιθαριστική δουλειά και στο μεγαλύτερο μέρος με ορίτζιναλ θέματα. Η δεύτερη πλευρά είναι λίγο περισσότερο progressive και το πιό ενδιαφέρον θέμα είναι η με συνθεσάιζερ μπαλάντα "Dark Garden", η οποία φέρνει στο μυαλό τους Curved Air.

Lynn Carey

NEIL MERRYWEATHER
Space Rangers (Mercury 9100 008) 7/74

Αγνοήστε την ημερομηνία κυκλοφορίας αυτής της τρομερής αριστουργηματικής ανάμιξης ψυχεδέλειας, pop, progressive και proto-metal και φανταστείτε ότι ήρθε από το 1969. To κομμάτι που ανοίγει "Hollywood Boulevard" είναι ένα σάλπισμα που οδηγεί στο αξιαγάπητο "Step in the Right Direction", με το ήπιο beat, τα διαστημικά keyboards και τα φωνητικά που σε ταξιδεύουν.

Hollywood Boulevard (1974)

Το "King of Mars" και το "Road to Hades" είναι βουτηγμένα στα σύνθια, είναι μίνι επικά progressive, αλλά η αληθινή δύναμη του Merryweather βρίσκεται στο πιό hard μέταλλο. Το "High Attitude Hide and Seek" ακούγεται παραδόξως σαν τους Judas Priest, ενώ το "Neon Man" και το "Sole Survivor" επίσης ροκάρουν δυνατά.

Road to Hades / High Attitude Hide and Seek (1974)

Δύο διασκευές είναι επίσης εκπληκτικά καλές-ένα δραματοποιημένο "Eight Miles High" και ένα παρανοικά funky, σαν να ακούς Prince "Sunshine Superman". Ένας πρώτης κατηγορίας δίσκος που συστήνεται σε όλους.

Eight Miles High (1974)

Space Rangers

Kryptonite (Mercury SRM-1-1024) 1975

Στο πνεύμα του προηγούμενου LP είναι και το Kryptonite, με καλή heavy psych space glam rock, που επίσης συστήνεται στους λάτρεις του είδους.  Παίρνουμε μία ιδέα από το απίθανο "The Groove":

The Groove (1975)

O Neil συνέχισε για να βγάλει ακόμα ένα αξιόλογο LP Differences (1978), ενώ κατά την δεκαετία του '80 συνεργάστηκε με την Lita Ford κάνοντας παραγωγή σε τραγούδια, αλλά και γράφοντας μαζί της κάποια θέματα που μπήκαν στο άλμπουμ της Out For Blood. Όμως η συνεργασία τους αυτή δεν τέλειωσε ομαλά, όταν η Lita Ford τον απέρριψε χωρίς να τον αποζημιώσει για τις υπηρεσίες του ως μάνατζερ ή για την παραγωγή που έκανε. 

Ο Neil Merryweather τώρα ζει στο Λας Βέγκας, όπου συνεχίζει να γράφει και να ηχογραφεί τραγούδια στο δικό του στούντιο.  

C.K. STRONG
C.K. Strong (Epic BN 26473) 9/69

Αυτό είναι το ένα και μοναδικό άλμπουμ που έκαναν οι C. K. Strong, το πρώτο γκρουπ της Lynn Carey. Ήταν μία καλή ευκαιρία να το παρουσιάσουμε ακριβώς σε αυτό το άρθρο, για να δείξουμε την αρχή της Mama Lion, στα blues rock και επίσης να συστήσουμε ακόμα ένα πολύ καλό άλμπουμ, που φαίνεται ότι γερνάει απροσδόκητα καλά, σε σχέση με παρόμοια πιό γνωστά σύγχρονά του. Απολαύστε ελεύθερα!

Mean Hearted Man (1969)

Εξάλλου, ποιός ξέρει, ίσως όσοι αντιπαθούν τον Neil Merryweather να πάρουν αυτό το άλμπουμ, αφού είναι το μόνο άλμπουμ της Lynn χωρίς αυτόν.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

THE GODS 

Proto Prog Rock

      Όπως είναι γνωστό, με τον όρο “supergroup” εννοούμε ένα συγκρότημα που αποτελείται από διάσημους μουσικούς, που μεγαλούργησαν προηγουμένως, κυρίως, σε άλλες δημοφιλείς μπάντες.  Τέτοια γκρουπ κατέχουν προνομιακή θέση, τόσο στη μουσική ιστορία, όσο και στην καρδιά πολλών μουσικόφιλων. Τι γίνεται όμως στην αντίστροφη περίπτωση; Τι συμβαίνει όταν μία – σχεδόν άγνωστη – μπάντα αποτελεί το “εκκολαπτήριο” διάσημων – αργότερα – μουσικών; Πράγματι, τυχαίνει να υπαρχουν τέτοιες περιπτώσεις, όπου από μία μπάντα, όλοι – ή σχεδόν όλοι – οι μουσικοί να “μεταπηδούν” σε άλλα συγκροτήματα-μεγαθήρια και να γίνονται πια πασίγνωστοι. Μια τέτοια μπάντα είναι σίγουρα και οι The Gods.

Garage Man (1967)

      Η αλήθεια είναι ότι οι Gods έχουν μείνει στο κοινό, κυρίως ως το πρώτο γκρουπ του Ken Hensley, ένα από τα πιο σημαντικά μέλη των Uriah Heep. Αυτή είναι όμως η μία – και γνωστότερη – ιστορία. Στην πραγματικότητα οι Gods αποτέλεσαν πραγματικό “φυτώριο” μουσικών για κάποιες κατοπινές μπάντες! Όλοι σχεδόν όσοι πέρασαν από εδώ, αργότερα “μετακόμισαν” σε πασίγνωστα σχήματα. Πάρτε μια ιδέα και μείνετε με το στόμα ανοιχτό. Έχουμε και λέμε: John Glascock, μπασίστας, … πήγε στους Jethro Tull. Brian Glascock, ντράμερ, … πήγε στους Captain Beyond. Alan Shacklock, κιθαρίστας, … ιδρυτής των Babe Ruth. Lee Kerslake, ντράμερ, … πήγε στους Uriah Heep. Greg Lake, τραγουδιστής, κιθαρίστας, … πήγε στους King Crimson και στους E.L.P. (Emerson, Lake & Palmer). Mick Taylor, κιθαρίστας, … πήγε στους Bluesbreakers του John Mayall και στους Rolling Stones! Πραγματικά, αυτή η μπάντα υπήρξε αληθινή πηγή ταλέντων. Γιατί όμως έμεινε στην αφάνεια; Γιατί δεν μεγαλούργησε η ίδια;

Eight O'Clock In The Morning (1969)

      Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το 1962, στο Hatfield της Αγγλίας, τρία σχολιαρόπαιδα - ήταν μόνο 13 και 14 ετών -  οι αδερφοί Glascock και ο Mick Taylor σχημάτισαν μία μπάντα, με το πρωτότυπο όνομα …The Juniors. Πρόσθεσαν ως τραγουδιστή τον Malcolm Collins κι ως δεύτερη κιθάρα τον Alan Shacklock. Έπαιζαν κυρίως διασκευές σε pop/rock χιτάκια της εποχής, αλλά συνέθεταν και μόνοι τους, με τάσεις προς το – ανύπαρκτο ακόμη – progressive. Mε τον καιρό τα πήγαιναν αρκετά καλά και κατάφεραν τελικά να υπογράψουν συμβόλαιο με την ‘EMI / Columbia Records’. Η πρώτη τους επιτυχία ήρθε το 1964 με το single "There's a Pretty Girl" (με β΄πλευρά το "Pocket Size").

The Juniors - There's a Pretty Girl (1964)

      Το 1965 τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Το line-up βελτιώθηκε με την προσθήκη του Ken Hensley στα vocals και στα πλήκτρα. Ο τελευταίος, σε συνέντευξή του, θυμάται ότι άρχισε βασικά να παίζει όργανο (Hammond) στην μπάντα, αφού υπήρχαν ήδη δύο κιθάρες όταν πρωτομπήκε. Αν και αυτό που ήξερε να παίζει καλά ήταν η κιθάρα, αναγκάστηκε με κάποιο τρόπο να την απαρνηθεί. “Μου είπαν ότι αν θέλω να συμμετέχω στο γκρουπ, θα πρέπει να παίξω πλήκτρα. Έτσι κάθισα κι έμαθα, σε μια ημέρα, μερικές βασικές συγχορδίες, παίζοντας μαζί τους την πρώτη μου παράσταση, την επομένη”, έλεγε ο Hensley. Τελικά προστέθηκε κι ο Joe Konas (κιθάρα, τραγούδι) και το σχήμα άλλαξε το όνομά του στον, καθόλου μετριόφρωνα, τίτλο "The Gods".

Genesis (1968)

       Καταφέρνουν, μετά από πολλή δουλειά, να γίνουν σχετικά γνωστοί κι έτσι το 1966 άνοιξαν την συναυλία των Cream στο Starlite Ballroom, στο Wembley. Με σύνθεση των Taylor, Hensley, Glascock και Konas κυκλοφορούν το 1967 το πρώτο τους single με το νέο τους όνομα: Το “Come On Down To My Boat Baby” (τραγούδι των Rare Breed) με Β-side το “Garage Man”.

Come On Down to My Boat Baby (1967)

        Τον Μάη του ’67, ο Mick Taylor αποχωρεί από το γκρουπ, πηγαίνοντας στους Bluesbreakers, καθώς ο John Mayall έψαχνε νέο κιθαρίστα για να αντικαταστήσει τον ‘φευγάτο’ Peter Green. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να διαλυθεί, για λίγους μήνες η μπάντα και να μείνει τελικά, από το αρχικό line-up, μόνο ο Hensley. Ο τελευταίος όμως δεν το έβαλε κάτω κι αποφάσισε να ξαναστήσει αμέσως την μπάντα. Όπως λέει ο ίδιος: ”Αυτό που θυμάμαι από τότε είναι ότι μας άρεσε απλώς να παίζουμε. Δεν βγάζαμε χρήματα αλλά είχαμε πολύ πλάκα. Όταν έφυγε ο Mick για να πάει στον John Mayall, βρήκα τελικά άλλον κιθαρίστα. Όμως το καλύτερο ήταν ότι τότε μας ‘περιμάζεψε’ ο Dave Paramor από την ΕΜΙ. Κι αυτό ήταν υπέροχο, αφού κάναμε τα δύο μας άλμπουμ, εκεί, στα Abbey Road Studios”.

The Gods

        Πράγματι, μετά την αποχώρηση του Taylor οι αλλαγές ήταν πολλές: Ο μπασίστας John Glascock έφυγε κι αντικαταστάθηκε, τον Ιούνιο του ΄67, από τον Paul Newton. Ούτε όμως κι αυτός έμεινε πολύ. Το 1968 μπαίνει στην μπάντα ο Greg Lake, o οποίος όμως δεν πήρε κάποιον “πρωταγωνιστικό” ρόλο στην μπάντα. Έτσι, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ken Hensley, “ήταν πάρα πολύ ταλαντούχος για να μείνει στην αφάνεια” και το καλοκαίρι του ’68 ο Lake φεύγει από τους Gods, εισχωρώντας στους King Crimson. Τότε ήταν που το γκρουπ ζήτησε από τον John Glascock να ξαναγυρίσει κι αυτός τελικά πείστηκε. Με τη νέα σύνθεση πέφτουν και πάλι στη δουλειά.  Ένα από τα single που έβαλαν τότε ήταν και το “Somewhere In the Streets”:

Somewhere In the Streets (1968)

           Εκείνη την εποχή έπαιζαν ένα μείγμα ψυχεδέλειας με progressive στοιχεία. Τα singles που κυκλοφορούσαν τους επέτρεπαν να γίνονται όλο και πιο γνωστοί τραβώντας την προσοχή όχι μόνο του κόσμου αλλά και μεγάλων ονομάτων όπως των Rolling Stones και των Vanilla Fudge. ‘Ηδη είχαν κάνει τη “θητεία” τους στο  Marquee Club και πλέον γινόταν όλο και πιο περιζήτητοι σε live παραστάσεις. Άνοιγαν μέχρι και συναυλίες των The Who. “Τότε ήταν που έγινα και φίλος με τον Roger Daltrey”, έλεγε ο Hensley.

           Αυτονόητα λοιπόν, μαζί με την εταιρεία τους, EMI/ Columbia Records, αποφασίζουν να ηχογραφήσουν – και κατόπιν κυκλοφορούν – το πρώτο τους άλμπουμ, Genesis, το καλοκαίρι του1968. Ο Ken Hensley αυτό τον καιρό βρίσκει τον  μουσικό εαυτό του και το Hammond παίρνει κυριολεκτικά φωτιά. Σημαντικότατη και η συμμετοχή του στα φωνητικά μέρη:

Towards The Skies (1968)

       Ακούγοντας κάποιος αυτό το άλμπουμ σήμερα, θα βρει σίγουρα πολλά κοινά στοιχεία με τα πρώτα άλμπουμ των Uriah Heep. Λογικό άλλωστε. Ίσως κάποιος επίσης να βρει ομοιότητες με τους Who ή να τους παρομοιάσει με μια βαρύτερη έκδοση των Procol Harum. Όλα δεκτά. Τα πρωτότυπα κιθαριστικά riffs, η κυριαρχία των πλήκτρων και φωνητικές αρμονίες αποτελούν τη βασική συνταγή για τον psych / proto-prog ήχο τους.

Looking Glass (1968)

     Αν και δεν έκανε καμιά σημαντική εμπορική επιτυχία, σε λίγους μήνες, ξαναμπαίνουν στα στούντιο της Abbey Road και ηχογραφούν το δεύτερό τους άλμπουμ. Τιτλοφορείται To Samuel a Son και βγαίνει στην αγορά κοντά στα τέλη του 1969, με αρχές ΄70. Κι εδώ κάνει την πρώιμη εμφάνισή του το mellotron, κυριαρχεί ο Hensley (με τις συνθέσεις του και το Hammond), οι ονειρικές φωνητικές αρμονίες και τα πιασάρικα riffs της κιθάρας.

To Samuel a Son (1969)

Υπάρχουν πολλά μεταβατικά 60s σε 70s πράγματα εδώ. Το όργανο και η κιθάρα ακούγονται ως πρόδρομος σε αυτό που θα συνέβαινε ένα χρόνο αργότερα, όταν γεννήθηκε κι επίσημα ο όρος"progressive rock". Προσωπικά μου φαίνεται περισσότερο ενδιαφέρον αυτό το άλμπουμ. Ειδικά τέσσερα τραγούδια: Το αρχικό, ομότιτλο κομμάτι, το "Growing", το "Lady Lady" και το “Momma I Need”.

Momma I Need (1969)

     Ωστόσο, όπως και το πρώτο, έτσι κι αυτό το άλμπουμ δεν είχε κανένα ιδιαίτερο αντίκτυπο στον κόσμο. Αυτό τον καιρό, ό,τι πιο κοντινό στην επιτυχία ήταν το cover που έκαναν σε ένα τραγούδι των Beatles – μεγάλο hit της εποχής – “Hey Bulldog” (single)

Hey Bulldog (1969)

     Επίσης, τον Μάη του ίδιου έτους, πρόλαβαν και διασκεύασαν και το “Maria”, γνωστό από το “West Side Story”, θυμίζοντας, προσωπικά, πρώιμες δουλειές των …Deep Purple.

Maria (1969)

     Κάπου εδώ όμως αρχίζει και φθίνει η ιστορία τους. Για την ακρίβεια, ακόμη και το δεύτερό τους άλμπουμ, ουσιαστικά κυκλοφόρησε αφού είχαν διαλυθεί ως “The Gods”. Ο καθένας, ήταν γραφτό, αργά ή γρήγορα, να πάρει τον δρόμο του. Όμως προσπάθησαν αληθινά να μην διαλύσουν τα πάντα. Με την έλευση στην ομάδα του Cliff Bennett αποφασίζουν, κατ΄ αρχήν, να αλλάξουν το όνομά τους σε Toe Fat, έχοντας στην σύνθεση και τους Hensley, Kerslake και Glascock. Επίσης το 1970, οι Hensley, Glascock, Konas και Kerslake αποπειράθηκαν να κάνουν κι ένα ακόμη άλμπουμ. Aυτή τη φορά, όχι ως Gods ούτε καν ως Toe Fat, αλλά κάτω από το ψευδώνυμο Head Machine. O τίτλος του; Orgasm. Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία…

The Gods

ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ