SCOTT RICHARDSON CASE (SRC)

Psychedelic Proto-progressive

O Scott Richardson ήταν ο lead singer των the Chosen Few. Η τοπική μπάντα της μητροπολιτικής περιοχής Ντιτρόιτ-Ανν Άρμπορ-Φλιντ The Fugitives αποτελείτο από τους Glenn Quackenbush, Gary Quackenbush και E.G. Clawson, καθώς και τον Robin Dale, ο οποίος ήταν Άγγλος. Όλοι αυτοί ενώθηκαν σε αυτό το γκρουπ που ονομάστηκε Scott Richardson Case ή συντομογραφικά όπως φαίνεται στα εξώφυλλα των δίσκων τους SRC.

Refugeve (1968)

Οι SRC και ιδιαιτέρως ο Richardson επηρεάστηκε πολύ από τους The Pretty Things, πράγμα που φάνηκε στις live εμφανίσεις τους. Να περάσουμε όμως στην πολύ όμορφη και ιδιαίτερη δουλειά που άφησαν.

ALBUM BY ALBUM

     SRC (Capitol ST 2991) 3/68

Το εξώφυλλο απεικονίζει νεράιδες, αερικά και ξωτικά να κάθονται πάνω σε μανιτάρια και να ιππεύουν σαλιγκάρια, αλλά η μουσική που βρίσκεται μέσα είναι μακριά από μία τυπική χίπικη υπόθεση. Δίπλα στους the Stooges και στους MC5, οι Scott Richardson Case ήταν μία από τις πιό δημοφιλείς μπάντες του Ντιτρόιτ και το ντεμπούτο άλμπουμ τους περιέχει τον ασυνήθιστο, επίμονο ήχο τους, που συνδυάζει την ενέργεια της Motor City (ένα παρατσούκλι που έχει το Ντιτρόιτ) με ένα δικό τους αργό διαστημικό vibe. Το κρυφό τους όπλο εδώ είναι η διαπεραστική, διαρκώς heavy κιθάρα του τύπου με το απίθανο όνομα Gary Quackenbush, του οποίου ο μοναδικός αργός, fuzzy ήχος είναι σε όλο το κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο "Black Sheep".

Black Sheep (1968)

Είναι ένας από τους μεγάλους καταστροφικούς ψυχεδελικούς τόνους και ακολουθεί άψογα βαλμένο το "Daystar", το οποίο καυχάται περισσότερα fuzz ξεσπάσματα και κάποια αλα Keith Moon ντραμς από τον ελαφρώς λιγότερο απίθανο στο όνομα E.G. Clawson. Το υπόλοιπο LP αποτελείται από λιγότερο σημαντικές παραλλαγές πάνω σε αυτά τα μοντέλα, αν και υπάρχουν ενθυμητικά κιθαριστικά μέρη σε κάθε τραγούδι, το "Onesimpletask" έχει ένα τρομερό riff και ελάχιστες ψυχεδελικές μπάντες είχαν τόσο αναγνωρίσιμο ήχο.

Onesimpletask (1968)

Οι SRC πήραν το όνομά τους από τον lead singer Scott Richardson Case, αλλά ο σταρ εδώ ακούει στο όνομα Gary Quackenbush και είναι κιθαρίστας. Σε αυτό το άλμπουμ καταφέρνει ό,τι θα ήταν ο πιό διαπεραστικόςστο αυτί τόνος σε κάθε δίσκο της ψυχεδελικής περιόδου και είναι παντού στα οκτώ κομμάτια του δίσκου. Είναι θαύμα που κάτι που ακούγεται έτσι κυκλοφόρησε από μεγάλη δισκογραφική και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που η Capitol ενέκρινε τέτοια οφθαλμοφανή αδιαφορία για καλή γεύση. Αν και η τραγουδοποιία των SRC θα γινόταν γρήγορα καλύτερη στο επόμενο άλμπουμ τους και φυσικά η κιθάρα επισκιάζει κάθε τι άλλο, αυτά τα τραγούδια είναι πολύ καλά. Το "Onesimpletask" και το "Interval", ιδιαιτέρως έχουν τρομερά σημεία. Οι SRC δεν θα κατάφερναν ποτέ ξανά να πιάσουν την ένταση αυτού του ήχου, αλλά ούτε κανείς άλλος θα μπορούσε. Είναι ένα από τα ελάχιστα άλμπουμ της περιόδου που ακόμα διατηρεί την δύναμη να κάνει έναν νέο ακροατή να σηκωθεί και να φωνάξει "Ουάου"!!

Interval (1968)

Iggy with SRC

Milestones (Capitol ST 134) 3/69

Έχοντας μόλις για κάποιους κριτικούς χάσει με το πρώτο τους LP, οι SRC θα επανόρθωναν την καθυστέρηση στην κατάταξη στην κεφαλή των chart με το follow-up άλμπουμ τους δυνατών ψυχεδελικών επιδρομών, κορυφαίου υλικού και ωραίων φωνητικών από τον ηγέτη τους Scott Richardson. To γκρουπ από το Ντιτρόιτ μετακινείται εντυπωσιακά διαμέσου των "No Secret Destination", "Eye of the Storm" και "Checkmate", από rock, light και heavy και δεσμεύεται για μία θέση στα chart.

Eye of the Storm (1969)

Οι SRC είναι ένα γκρουπ με ήχο που μένει ίδιος σε όλη αυτήν την ηχογράφηση. Είναι σε μέτριο βαθμό ψυχεδελικός και θυμίζει τρία-τέσσερα χρόνια πριν, όταν το όλο ΄ψυχεδελικό΄ πράγμα είχε ξεκινήσει. Με την εξαίρεση του "Bolero" οι SRC έχουν γράψει όλα τα τραγούδια σε αυτό τον δίσκο, μερικά από τα οποία είναι πολύ καλά.

In the Hall of the Mountain King/Bolero (1969)

Γενικά οι συνθετικές τους προσπάθειες είναι ανώτερες από τις εμφανίσεις τους. Αν αυτό οφείλεται στο ότι προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα συγκεκριμένο image ή απλά αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να εμφανίζονται live, είναι κάτι που δεν έχει βρεί απάντηση. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι λίγο μονότονο LP.

Checkmate (1969)

Όπως τα περισσότερα γκρουπ εκείνη την εποχή στο Ντιτρόιτ, (MC5, Amboy Dukes, Grand Funk Railroad, Alice Cooper, Bob Seger System, Frijid Pink, the Up, the Frost, Cactus), έπαιξαν "μεταλλικά", γρήγορα και λειτουργικά και προπάντων heavy.

Up All Night (1969)

Πιό περιεκτικό, αλλά λιγότερο πειστικό από το κάπως stoned ντεμπούτο τους, αποτελείται από κατά κάποιο τρόπο βαρετές μπαλάντες όπως το "Show Me" και το "I Remember Your Face" και όπως ήδη αναφέρθηκε rock θέματα όπως το "Eye of the Storm" και το "Checkmate". Όμως υπάρχουν και δύο κλασικά hard rock, το "No Secret Destination" και το "Up All Night" όπου και στα δύο βρίσκουμε τον Quackenbush στο απώγειό του, με αιχμαλωτιστικά σόλο. H εκδοχή του "In the Hall of the Mountain King" και του "Bolero", αντιμετωπίστηκαν ως κακογουστιά από ορισμένους κριτικούς. (Το "Bolero" αφορά διασκευή στο τραγούδι του Jeff Beck και όχι στο κλασικό του Ravel).

SRC

Traveler's Tale (Capitol SKAO 273) 3/70

Οι SRC έχουν τις ρίζες τους σε δύο κλασικές μπάντες του Ντιτρόιτ, τους the Chosen Few και τους the Fugitives, οι οποίοι έκαναν κάποιες ηχογραφήσεις στην Hideout (δισκογραφική). Οι SRC είναι μία άριστη rock 'n' roll μπάντα και το μοναδικό ψεγάδι σε αυτό το άλμπουμ είναι το τελευταίο τρακ "Offering", που απέχει από την υπόλοιπη μουσική του δίσκου.Δυναμική μουσική, αντιπροσωπευτική της μητροπολιτικής περιοχής Ντιτρόιτ-Ανν Άρμπορ-Φλιντ. Ύστερα από ένα ατύχημα με μηχανή ο Gary Quackenbush είχε αφήσει την μπάντα τον καιρό που ηχογραφείτο αυτό το άλμπουμ στο δικό τους στούντιο. Το μοναδικό του στυλ λείπει, αν και ο αντικαταστάτης του Ray Goodman κάνει αξιόλογη δουλειά προσπαθώντας να το πλησιάσει.

Across the Land of Light (1970)

Το άλμπουμ είναι λίγο πιό hard και πιό progressive από τους προκατόχους του, με πιό διακριτή την παρουσία του οργάνου και μία αξιοσημείωτη επιρροή από τους Who. Το υλικό δεν είναι αντάξιο της μουσικότητάς τους ωστόσο και η φωνή του Richardson ποτέ δυναμική, ούτε βγαίνει πάνω από το δυνατή μουσική. Μαγειρεύουν μερικές εντυπωσιακές ορχηστρικές στιγμές, αλλά δεν ήταν μάλλον το καλύτερο άλμπουμ τους.

Street Without A Name (1970)

Το τρίτο άλμπουμ τους είναι μία εύλογη προσπάθεια να συνεχίσουν την ανάπτυξή τους, αλλά είναι μία μεγάλη απογοήτευση-και όχι μόνο λόγω της αναχώρησης του κιθαρίστα τους Gary Quackenbush. Τα μάλλον φιλόδοξα τραγούδια ακούγονται πολύ σαν το είδος του heavy progressive που ακόμα δεν είχε ανακαλυφθεί, αλλά η τραγουδοποιία εδώ δεν είναι τόσο δυνατή όσο είναι στα πιό μελωδικά τραγούδια του Milestones. Το νέο στυλ επίσης δίνει έμφαση στους περιορισμούς του τρόπου που τραγούδησε ο Case. To Traveler's Tale είναι ένα άλμπουμ στο οποίο θα βρείς μερικές μικρές απολαύσεις, αλλά θα πιεστείς για να θυμηθείς οτιδήποτε από αυτό ακόμα και μετά από αρκετές ακροάσεις.

Scott Richardson Case

Lost Masters (One Way Records OW 29219) 1993

Tο τέταρτο και τελευταίο άλμπουμ των SRC Lost Masters, κυκλοφόρησε το 1993, αποτελούμενο από ακυκλοφόρητο υλικό που είχε κάνει το γκρουπ πίσω στην περίοδο που έλαμψε. Ο Gary Quackenbush έχει επανέλθει στο γκρουπ. Στο μπάσο και στα φωνητικά βρίσκεται ο Richard Haddad, ο οποίος το 1977 σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Λος Άντζελες και ο δίσκος αυτός είναι αφιερωμένος στην μνήμη του.

Love Is Here Now (1993)

Οι SRC ξεθώριασαν όπως ξεθώριασε και η ψυχεδελική περίοδος. Όμως ήταν κάτι πρωτοποριακό και σπάνιο στον καιρό τους, ένα ψυχεδελικό γκρουπ να έχει έναν ήχο που θα χαρακτήριζε την εποχή της progressive rock που μόλις τότε ανέτειλε.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ