SAGITTARIUS

Folkish Rock / Psychedelic Baroque Pop

THE MILLENNIUM

Psychedelic Sunshine Pop 

Ο λόγος που παρουσιάζουμε δύο σχήματα ταυτόχρονα, είναι ότι τα μέλη τους είναι πάνω-κάτω τα ίδια. Και οι δίσκοι που προέκυψαν από την δουλειά που έκαναν είναι το ίδιο συναρπαστικοί, αν και άγνωστοι για τους περισσότερους. 

Sagittarius

Εδώ έχουμε ένα από τα μεγαλύτερα πειραματικά ψυχεδελικά στούντιο πρότζεκτ της δεκαετίας του '60, αν και δεν μπορούμε να ονομάσουμε το πρότζεκτ αυτό γκρουπ. Δημιουργήθηκε από τον παραγωγό Gary Usher,  ο οποίος έγραψε αρκετά τραγούδια των Beach Boys με τον Brian Wilson και έκανε την παραγωγή σε κλασικά άλμπουμ των the Byrds. Ποπ αρμονίες της Καλιφόρνια, συναρπαστική ενορχήστρωση με ενδιάμεσα τμήματα avant-garde. Πιθανόν του άξιζε να μπεί στο top 40, πράγμα που ήταν μάλλον δύσκολο, εξαιτίας της παράξενης μουσικής που παρουσίαζε, αλλά και του γεγονότος ότι ένα στουντιακό πρότζεκτ δεν θα μπορούσε να κάνει μία καριέρα, όπως οποιοδήποτε άλλο γκρουπ. Ένα single του πρότζεκτ αυτού, το "My World Fell Down" έφτασε στο νο 70 στα Αμερικανικά chart, αν και θεωρείται ένα από τα καλύτερα πειραματικά ψυχεδελικά ποπ διαμαντάκια της εποχής εκείνης.

The Truth Is Not Real (1968)

Ο Usher έκανε τις ηχογραφήσεις στον ελεύθερο χρόνο του, βοηθούμενος από φίλους, όπως ο Bruce Johnston (πρώην Beach Boys) και ο Glen Campbell (ο οποίος τραγουδάει το "My World Fell Down"). Όμως ο πιό σημαντικός συνεργάτης του ήταν ο τραγουδοποιός/παραγωγός και τραγουδιστής Curt Boettcher, ο οποίος έχει ένα cult κοινό για την sunshine pop με ψυχεδελικές πινελιές που έκανε εκείνη την περίοδο, ιδιαίτερα ως μέρος των the Millennium. Ο Boettcher έγραψε και τραγούδησε πολύ από το υλικό που κατέληξε στο άλμπουμ Present Tense. Ένα άλμπουμ που θυμίζει περισσότερο τους the Turtles και τους the Mamas & the Papas παρά το Pet Sounds ή τους the Byrds.

Another Time (1968)

Ας δούμε λοιπόν την δουλειά των Sagittarius, αλλά και των the Millennium ταυτόχρονα.

Present Tense (Columbia CS 9644) 8/68

Μαζί με το Begin των the Millenium ( που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα), αυτό το εξαιρετικό άλμπουμ αποτελεί την επιτομή του κόνσεπτ του '60 studio-as-instrument.  Σε παραγωγή και επινόηση του Gary Usher (πλην δύο τρακς από τον Curt Boettcher) παρουσιάζει και τα επτά μέλη των Millenium, όπως επίσης τον Glen Campbell, τον Bruce Johnston (Beach Boys) και αρκετά ακόμα "βαριά" χαρτιά session μουσικών του Λος Άντζελες. Όπως στο Begin, τα τραγούδια είναι σχεδόν ομοιόμορφα λαμπρά, με έξυπνες ενορχηστρώσεις και "ζαλισμένα" φωνητικά. Τα highlights περιλαμβάνουν το δραματικό "My World Fell Down", σε ερμηνεία του Glen Campbell, το ακαταμάχητο "Hotel Indiscreet" και το "I'm Not Living Here", το απόκοσμο "Glass" και το πολύ καλό "Another Time".

Glass (1968)

Κλείνει με το πιό ανατριχιαστικό κομμάτι της ψυχεδέλειας που έγινε την περίοδο εκείνη, κατά την ταπεινή γνώμη μου, το "The Truth Is Not Real", το οποίο αντισταθμίζει άψογα την μουσική άρση του άλμπουμ. Εκεί που το Present Tense διαφέρει από το Begin είναι στην παραγωγή του, που είναι λιγότερο "διαστημική" και πειραματική, αν και πάντοτε πανέμορφη. Το γεγονός ότι ηχογραφήθηκε από διάφορα σχήματα σε διαφορετικούς χρόνους σημαίνει ότι ο ήχος του και ο τόνος ποικίλουν από τρακ σε τρακ, αλλά πάντα θα παραμένει ένα από τα καλύτερα pop LP εκείνης της περιόδου.

My World Fell Down (1968)

The Blue Marble (Together STT 1002, με 2 εσώφυλλα) 6/69

Το δεύτερο άλμπουμ που έγινε κάτω από τον τίτλο Sagittarius, εμφανίστηκε στην δισκογραφική του Gary Usher, Together και είναι μία περισσότερο σόλο προσπάθεια. Ανοίγει με μία ντελικάτη ερμηνεία του "In My Room" (που ο Usher έγραψε μαζί με τον Brian Wilson το 1963), τραγουδισμένο από τον Boettcher.

In My Room (1969)

Μετά από αυτό είναι πιό ανεβαστικό με άφθονο moog συνθεσάιζερ και δόσεις Pedal steel κιθάρας. Δεν σηκώνει βέβαια σύγκριση με το προκάτοχο άλμπουμ, το υλικό χάνει σε αμεσότητα και φάσμα ακουσμάτων, υπάρχουν πολύ πιό ελάχιστες φωνητικές αρμονίες και η αίσθηση είναι λίγο ψεύτικη. Λέγοντας αυτά, να πω ότι η παραγωγή και το τραγούδι είναι λαμπρά και συστήνεται σίγουρα σε λάτρεις του στυλ (αν και είναι μάλλον μικρό σε διάρκεια LP). Προσωπική μου επιλογή το ομώνυμο "Blue Marble", αλλά και το ονειρικό "I See In You", όπως και το "Will You Ever See Me?" με τα φωνητικά του Curt Boettcher.

Blue Marble (1969)

The Millennium

Begin (Columbia CS 9663, με εσώφυλλο) 8/68

To σεπτέτο συνδύασε θαυμάσιες φωνητικές αρμονίες με μελωδίες που σε αιχμαλωτίζουν άμεσα, ευφάνταστες συνθέσεις και τέλεια παραγωγή για να δημιουργήσει ένα από τα πιό φιλόδοξα και ικανοποιητικά pop άλμπουμ της δεκαετίας του '60. Τα στοιχεία έχουν τέλεια συνοχή, με την έννοια ότι ο ήχος ποτέ δεν "πήζει" ή υπερβάλλει και το γράψιμό τους (συνεισφέρουν και οι επτά) ποικίλει αρκετά, για να συμπεριλάβει το proto-hip hop "Prelude", τα λαμπρά pop "To Claudia On Thursday", "5 A.M." και "It's You", τις "διαστημικές" μπαλάντες "The Island" και "There Is Nothing More To Say", το έντονο pop-rock "The Know-It-All" και ακόμα το ψυχεδελικό "Karmic Dream Sequence #1".

Prelude (1968)

 Κάποιες φορές lead και backing φωνητικά συνδυάζονται για να παράξουν στιγμές πραγματικά ιλιγγιώδους τελειότητας, όπως στο "To Claudia On Thursday" και στο "It's You". Kριτικοί κατηγόρησαν το άλμπουμ για ευκολία (με την έννοια της απλότητας, μέχρι το σημείο να γίνεται απρόσωπο), αλλά η τελειότητα είναι ό,τι χαρακτηρίζει το όλο πρότζεκτ. Λέγεται ότι είναι το πιό πολυέξοδο άλμπουμ που έχει κάνει η Columbia ποτέ και κάθε σεντ που ξοδεύτηκε φαίνεται να αξίζει. Ακούγοντας σε συγκεκριμένες στιγμές στο Begin για πρώτη φορά, σου δίνει το ίδιο περίεργο συναίσθημα του deja vu που έχεις όταν ακούς για πρώτη φορά το White Album. Ξέρεις ότι δεν το έχεις ακούσει ποτέ πριν, αλλά με κάποιο τρόπο ακούγεται παράξενα γνωστό, σαν ψήγματα από αυτό να έχουν ενσωματωθεί στο DNA σου από την γέννησή σου. Το κομμάτι που ανοίγει "Prelude" είναι ένα βασισμένο στα ντραμς instrumental που επηρεάζει το μεγαλειώδες "To Claudia On Thursday", ένα heavy αρμονικό κομμάτι, που μάλλον παράξενα θυμίζει αχνά (ή προφητεύει;) το "Octopus's Garden" (του Ringo που δεν εμφανίστηκε σε δίσκο μέχρι τον επόμενο χρόνο).

To Claudia On Thursday (1968)

Το επόμενο τρακ "I Just Want to Be Your Friend" είναι πρακτικά ένα φόντο για ένα τέλειο pop-sike τόνο. Είναι ασυνήθιστο, αλλά προσβάσιμο. Ανέμελο, αλλά εμποτισμένο με μία μοχθηρή, περιπαικτική αύρα. Το "I'm With You" σε πάει σε ένα αέρινο ταξίδι και το εξαιρετικό "The Island" είναι ένα υπνωτικό, μεταφυσικό μοιρολόι.

The Island (1968)

Η δεύτερη πλευρά δεν πείθει τόσο πολύ και αρχίζει με το "It's You", ένα τρακ που θα μπορούσε να βρίσκεται σε ένα δίσκο των Fleetwood Mac στα μέσα της δεκαετίας του '70. Υπάρχει δυνατή στήριξη για το moody "The Know It All" και το αυτο-περιγραφικό "Karmic Dream Sequence #1".

I Just Want to Be Your Friend (1968)

To Begin κλείνει με το Anthem, ένα μπαράζ από ηχητικά εφέ που σου υπενθυμίζουν απόλυτα ότι το άλμπουμ που μόλις άκουσες μπορεί να περιγραφεί ακριβώς μόνο σαν West Coast ψυχεδέλεια.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ