JUNCO PARTNERS

Blues / R&B and Pop Mixed up

Έχουμε εδώ ένα τρομερό άλμπουμ που προέκυψε από ένα γκρουπ που με επιτυχία κατάφερε να γεφυρώσει μουσικά στυλ αταίριαστα μεταξύ τους και να δημιουργήσει ένα ήχο που όμοιο του είναι δύσκολο να θυμηθώ ότι έχω ακούσει. Η ηχογράφηση που έλαβε χώρα μέσα σε έξι εβδομάδες σε διάφορα στούντιο του Λονδίνου ακολούθησε την κυκλοφορία ενός και μοναδικού single, το 1965, "As Long As I Have You" / "Take This Hammer". 

The Minotaur (1971)

Junco Partners (Philips 6308 032) 1/71

Ένα πολύ καλό γκρουπ με ένα πολύ καλό LP που φέρει το ίδιο όνομα. Μοιάζουν να χαίρονται να παίζουν βγάζοντας οποιοδήποτε mood μέσω της μουσικής τους, αλλά ακόμα και τα πιο heavy κομμάτια τους δεν προσφέρονται με υπερβολικό στόμφο. 

Υπάρχουν κανα-δυο blues θέματα ("Am I Blue") και βασικά περισσότερο αποτελείται από απλά ενδιαφέροντα κομμάτια, λυρικά όσο και μελωδικά, ενώ όλα τους είναι δοσμένα με εξαιρετικό τρόπο.

Μία αρκετά heavy συλλογή με αξιοσημείωτα φωνητικά από τον πιανίστα Robert Sargeant. Ο οποίος έγραψε και τα καλύτερα κομμάτια αυτού του άλμπουμ.

Fly Me High (1971)

Αυτό το σχήμα από το Newcastle ξεκίνησε μαζί με τους The Animals σε έναν blues / R&B παλμό, αλλά μεταμορφώθηκαν γρήγορα σε ένα progressive soul σχήμα για να κάνουν αυτό το LP, σε παραγωγή του Fritz Fryer. 

Am I Blue (1971)

Το κομμάτι που ανοίγει "Minotaur" θέτει την βάση για τα καλύτερα από όσα θα ακολουθήσουν: Είναι εθιστικό και αφοπλιστικό, με εξαιρετικό όργανο, με κάποια τραχιά ρυθμική κιθάρα και παθιασμένα φωνητικά. Δεν είναι όλα τα κομμάτια το ίδιο ενθυμητικά δυστυχώς, με το "Black Widow" να προσπαθεί να ισορροπήσει στα εδάφη της progressive. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε επίσης στην Γαλλία και Γερμανία, με κάθε χώρα να έχει ένα εντελώς διαφορετικό εξώφυλλο.

Change In Louise (1971)

Ένα δυσδιάκριτο αλλά με πλούσια ποικιλία άλμπουμ, με βιρτουόζικο παίξιμο και τραγουδισμένο εξαιρετικά καλά, ακόμα κι αν του λείπει εκείνη η γραφή που σηματοδοτεί πραγματικά τα αριστουργήματα. Το "Minotaur" είναι heavy, αλλά ιδιαιτέρως εθιστικό (αν το ακούσεις αποκλείεται να το ξεχάσεις ποτέ), το "Fly Me High" είναι εκφραστικό και funky, με πολύ όμορφα χάλκινα, το "Black Widow" είναι ακόμα ένα σχετικά ζωηρό rock θέμα με acid κιθαριστικές πινελιές, το "In the Morning" και το "Help Me" progressive που κυριαρχούνται από κιθάρα και keyboard και το "Reprieve" είναι πολύ ωραίο pop-rock θέμα.

In the Morning (1971)

Υπάρχει η τάση να ξεπέσουν σε συμβατική pub-rock, αλλά γενικά το άλμπουμ γίνεται ένα πολύ-πολύ ευχάριστο άκουσμα και αξίζει να το αναζητήσει κανείς, καθώς φαίνεται ότι μόνο το ραντάρ των συλλεκτών έχει πιάσει το σήμα που εκπέμπει.

Natural Thoughts (1971)

Ένα ατόφιο LP που ακούγεται σαν μία πιο blues εκδοχή των Procol Harum από την εποχή του 1968. Αυτό προφανώς δεν ευχαρίστησε την βάση των θαυμαστών τους, που προτιμούσαν να ακούγονται σαν τους The Animals και το άλμπουμ έγινε δίχως την βοήθεια δύο μελών τους με μακρά θητεία. 

Reprieve (1971)

Φυσικά το highlight του άλμπουμ είναι το "Minotaur", με τον τρομερό ρυθμό και τα keyboards που αλήθεια θα ταίριαζε απολύτως αν βρισκόταν σε οποιονδήποτε από τους δύο πρώτους δίσκους των Procol. 

Death By Fire (1971)

Δυστυχώς όμως είχε περάσει ο καιρός που οι Procol είχαν κάνει τους πρώτους δίσκους τους. Το εξώφυλλο παρουσιάζει ένα trendy για την εποχή αρνητικό φωτογραφίας από τον διάσημο Roger Dean.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

GNIDROLOG

 

Progressive Rock Unknowns

Το γκρουπ με το παράξενο όνομα, που θα παιδευτείς λίγο για να το προφέρεις σωστά, ξεπήδησε κατά την έκρηξη της progressive rock στις αρχές της δεκαετίας του 70, αλλά δεν στάθηκε δυνατόν να κερδίσει κάποια φήμη, παρά το γεγονός ότι μοιράστηκαν την σκηνή με διάσημους εκπροσώπους του γένους. Υπήρξε κάποιος λόγος γι'αυτό; 

Same Dreams (1972)

Ας αρχίσουμε από το όνομα, μία παράφραση του επωνύμου των ιδρυτών του γκρουπ, αδελφών Goldring με ένα έξτρα ΄ο΄ ριγμένο κάπου μέσα. Μοιάζει σαν ένα ατυχές όνομα για γκρουπ. Χωρίς βέβαια να αποτελεί αυτό, τον κύριο παράγοντα της αποτυχίας. Το βασικό πρόβλημα με το γκρουπ είναι πιθανώς τα αδύναμα φωνητικά. Ενώ μουσικά υπάρχει ένα όχι προφανές, αλλά τεράστιο βάθος, που κατακτάς με περισσότερο από ένα ακούσματα, που θυμίζει Van Der Graaf Generator, όπως και East of Eden, τα φωνητικά του Colin Goldring είναι πολύ ιδιαίτερα. 

In Spite of Harry's Toenail (RCA SF 8261) 5/72

Ένα παράξενο, διχασμένο, αφηρημένο άλμπουμ. Αν και μουσικά, ακούγεται εντελώς ορίτζιναλ, κάποιοι από τους στίχους στα τραγούδια είναι αμήχανοι, σαν να τους επινόησαν παιδιά, κάνοντας το να μοιάζει ασυνεπές.

Η αλήθεια είναι ότι θεωρούνταν μία εξαιρετική μπάντα στα live τους. 

Στο ντεμπούτο άλμπουμ τους παρουσιάζουν φλογέρες, σαξόφωνο, φλάουτο και όμποε πάνω σε μία rock βάση. 

In Spite Of Harry's Toenail (1972)

Οι συνθέσεις είναι τυπικές ενός συγκεκριμένου είδους Αγγλικής μουσικής εν έτει 1972, με εξαιρετική μουσικότητα, πολύπλοκες δομές, ξαφνικές αλλαγές στο χρόνο, δίχως μελωδίες, με την κιθάρα να φαλτσάρει και αδύναμα φωνητικά. 

Scull (1972)

Λέγοντας αυτά, υπάρχουν κάποια έντονα περάσματα, ιδιαιτέρως στο "Snails", ενώ το hard-rock ομότιτλο κομμάτι δείχνει ότι η μπάντα ήταν ικανή να κάνει τρομερή μουσική σε ένα καθαρά rock παλμό.

Lady Lake (RCA SF 8322) 12/72

Η μουσική που παίζουν είναι rock του 1972 απλά. Ο σαξοφωνίστας είναι μία προσθήκη για αυτό το άλμπουμ. 

Υπάρχει μία δυνατή, ατέλειωτη jazz αίσθηση και η χρήση σαξοφώνου, όμποε, φλάουτου και κόρνας τους δίνει μία μελωδική έκταση πέρα από τα συνηθισμένα. 

Δεν υπάρχει αρκετή funk για μένα στο άλμπουμ και σε ορισμένα σημεία βρίσκω την φωνή του Colin Goldring στριγκιά και όχι πολύ ευχάριστη, αλλά γενικά το άλμπουμ είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά σε παραγωγή άλμπουμ που βγήκαν εκείνη την χρονιά.

Ship (1972)

Πλην δύο μικρότερων σε διάρκεια κομματιών (την ακουστική μπαλάντα "A Dog With No Collar" και το pop θέμα "Same Dreams" με το πιάνο), αποτελείται από τέσσερα μεγάλα σε διάρκεια progressive κομμάτια που είναι λιγότερο σκληρά από το ντεμπούτο τους, αλλά χωρίς να κάνουν περισσότερο αίσθηση. 

I Could Never Be A Soldier (1972)

Ανοίγει με το 11 λεπτο και βάλε "I Could Never Be A Soldier", με χαρακτηριστικό φλάουτο, φλογέρα και κιθάρα. Το "Ship" είναι πιο κοντά στην συμβατική rock, με κιθάρα και σαξόφωνο, ενώ το ομότιτλο κομμάτι αρχίζει μάλλον άσκοπα αλλά χτίζεται με ένταση, με απειλητικό ήχο από παράφωνα πνευστά και το "Social Embarrassment" περιλαμβάνει κάποια καλά σόλο στην κιθάρα. 

Lady Lake (1972)

Τα φτωχά φωνητικά παραμένουν ένα πρόβλημα καθόλη την διάρκεια και αν και υπάρχουν καλές στιγμές μέσα εδώ, κανένα από τα τρακς δεν είναι κοντά στα καλύτερα του γένους της progressive. Το γκρουπ αμέσως μετά από το δεύτερο μέσα στον ίδιο χρόνο άλμπουμ διαλύθηκε εξαιτίας της έλλειψης εμπορικής επιτυχίας. Ύστερα από 27 χρόνια παύσης τα μέλη επανενώθηκαν το 1999, για να κάνουν ένα τρίτο στουντιακό άλμπουμ που έχει τίτλο Gnosis. 

Reach for Tomorrow (1999)

Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει ότι συνέβη στο παρελθόν, αλλά ποτέ δεν είναι αργά να αναγνωρίσουμε την αξία όσων αγνοήθηκαν τότε.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

BARBARA DICKSON

Folk Attitude

Μπορεί η καριέρα της να απογειώθηκε από την στιγμή που συνάντησε τον θεατρικό συγγραφέα, στιχουργό και συνθέτη Willy Russell, όμως η Barbara Dickson είχε ήδη κάνει μία σημαντική δισκογραφική δουλειά. Από πολύ μικρή είχε στραφεί στην μουσική, της άρεσαν πολύ τα χιτ της εποχής από τους Everly Brothers, τους Shadows, κλπ, όπως της άρεσαν επίσης οι Beatles όταν εμφανίστηκαν. Στα 17 της χρόνια άρχισε να πηγαίνει στο τοπικό folk κλαμπ, όπου ανακάλυψε τον Bob Dylan καθώς και την παραδοσιακή μουσική των Βρετανικών νησιών. Η σόλο καριέρα της ξεκίνησε το 1971, μετά από ένα άλμπουμ που έκανε μαζί με τον Archie Fisher. Εμείς θα μείνουμε στα αρχικά της βήματα στην μουσική βιομηχανία. 

"I knew I could sing better than most people, but that didn’t mean I had the confidence to do anything about it". 

Barbara Dickson

Do Right Woman (Decca SKL 5058) 2/71

Τόσο φιλόδοξο όσο και η φωνή της, αυτό το άλμπουμ θα ωφελείτο από ακόμα πιο φιλόδοξες συνθέσεις τουλάχιστον σε μερικά κομμάτια.

Do Right Woman (1971)

Το υλικό, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται μία δόση από παραδοσιακά όπως επίσης και σύγχρονα τραγούδια, ταιριάζει πολύ όμορφα στην Barbara και η φωνή της συναντάει την πρόκληση με άνεση.

The Long and Lonely Winter (1971)

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι αυτό το άλμπουμ χρονολογείται την εποχή που η ψυχεδελική μουσική έδινε τα πρωτεία στην progressive. Με το μέτριο ύφος του, τις ιδιαίτερες συνθέσεις στα έγχορδα, τον περίεργο στερεοφωνικό διαχωρισμό και την ΄αθόρυβη΄ παραγωγή, ακούγεται απίστευτα αρχαίο. 

A Lover's Ghost (1971)

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ακούγεται ευχάριστα, καθώς η Dickson ήταν μία εξαιρετική ερμηνεύτρια ακόμα και σε αυτό το αρχικό επίπεδο της μεγάλης καριέρας της, ιδιαιτέρως δε σε μία άριστη ερμηνεία του "Turn a Deaf Ear" του Rab Noake.

Turn a Deaf Ear (1971)

From the Beggar's Mantle Fringed With Gold (Decca SKL 5116) 6/72 

Η Barbara Dickson έχει μία κρυστάλλινη φωνή για το είδος της μουσικής που κάνει και επιλέγει προσεκτικά τα τραγούδια που λέει.

Fine Flowers in the Valley (1972)

Ο Archie Fisher την συνοδεύει με την κιθάρα και την κονσερτίνα, αλλά επίσης γράφει και μερικά τραγούδια... Μία ενδιαφέρουσα, καλά φτιαγμένη συλλογή.

The Morning Lies Heavy on Me (1972)

Πολύ διαφορετικό από το προηγούμενο άλμπουμ, προσφέρει αγνή παραδοσιακή folk με ωραία ακουστική ενορχήστρωση από τις μουσικές αυθεντίες: Nic Jones, Archie Fisher και Daryl Runswick, αλλά και την ίδια την Dickson. 

Lord Thomas of Winesberry and the Kings Daughter (1972)

Ωστόσο, το απόγειο της καριέρας της ως folk τραγουδίστριας ήρθε 22 χρόνια αργότερα με την κυκλοφορία του Parcel of Rogues-μία απροσδόκητη εκτροπή στο στυλ της ηλεκτρικής folk των Steeleye Span, που ξεπέρασε κάθε τι που είχε κάνει στο παρελθόν. Η Barbara Dickson παραμένει ενεργή και υπέροχη και έχοντας 17 πλατινένιους και χρυσούς δίσκους στο ενεργητικό της, κατέχει την πρώτη θέση στις πωλήσεις δίσκων, ανάμεσα σε όλες τις τραγουδίστριες, όλων των εποχών από την Σκωτία. Άσχετα αν η ίδια το αντιλαμβάνεται διαφορετικά και αντιπαρέρχεται μία τόσο σημαντική πορεία με μετριοπάθεια.

"Singing is not," λέει η Barbara, 

"about technique but what is in your heart. That is the secret"

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

9.30 FLY

Progressive / Folk Rock Unknowns

Το γκρουπ με το παράξενο όνομα, που σχηματίστηκε το 1971, αποτελούνταν από πολύ νέα παιδιά, τα οποία είχαν όπως οι περισσότεροι νέοι, όνειρα και ελπίδα για επιτυχία. Είχαν την ευκαιρία να κάνουν τον ένα και μοναδικό τους δίσκο στην επίσης νέα δισκογραφική Ember. Η δουλειά τους μοιάζει να αντηχεί το κίνημα των χίπις, όμως αρκετά χρόνια αργότερα. Αυτό βέβαια στάθηκε η αιτία που το άλμπουμ τους δεν κέρδισε όσα άξιζε τον καιρό που κυκλοφόρησε.

Unhinged (1972)

9.30 Fly (Ember NR 5062) 6/72

Αυτή η βραχύβια μπάντα από το Cheltenham τείνει να διχάσει την άποψη των κριτικών: κάποιοι συλλέκτες θεωρούν αυτό το ένα και μοναδικό τους LP ένα αριστούργημα, τη στιγμή που άλλοι το θεωρούν ως ένα υπερκοστολογημένο σκουπίδι. 

Προσωπικά τείνω προς την πρώτη κατηγορία. 

Ενώ δεν είναι all-time classic, γεφυρώνει αποτελεσματικά τρία γένη: την progressive rock, την folk-rock και το γένος των τραγουδοποιών / τραγουδιστών.

Και αντίθετα με την άποψη των περισσοτέρων που ασκούν κακή κριτική μου αρέσει το στυλ που παίζουν.

Brooklyn Thoughts (1972)

Έχουμε εδώ ένα δυνατό υποψήφιο για τον τίτλο της πιο πολυδιαφημισμένης, υπερτιμημένης και περίεργης σπανιότητας της εποχής. Ο lead singer Michael Wainwright, που έγραψε και τα εφτά (όλα κι όλα) κομμάτια δεν είναι κι ο πιο δεινός τραγουδιστής. Η μπάντα μοιάζει να μην μπορεί να αποφασίσει αν είναι rock, folk-rock ή μία ψυχεδελική βερσιόν των Pentangle. 

Life and Times (1972)

Τα κομμάτια αποδίδονται με γούστο και εμπιστοσύνη σε αυτό που κάνουν. Η κιθάρα του Lyn Oakey αντηχεί συχνά σαν αυτήν του Richard Thompson. Οι συνθέσεις είναι δεμένες, η τραγουδίστρια Barbara Wainwright μου θυμίζει έντονα την Annie Haslam των Renaissance και το ρυθμικό μέρος υποστηρίζει πολύ καλά το όλο πρότζεκτ.

Time of War (1972)

Ξεκινώντας από το "Life and Times", ακούμε μία χαρακτηριστική folk χροιά στα φωνητικά, όμως η κιθάρα και κάποια riff του οργάνου, μας επαναφέρουν στην progressive ατμόσφαιρα. Στο επόμενο κομμάτι "Summer Days", 

Summer Days (1972)

η αίσθηση αυτή της folk εξελίσσεται σε πιο ψυχεδελική σύνθεση με λίγο ονειρικό όργανο, που θέτει την βάση για τις progressive δομές που θα ακολουθήσουν. Το άλμπουμ στη συνέχεια γίνεται πιο σκοτεινό, πιο βαθύ και έντονο. 

Mr. 509 (1972)

Το line up του γκρουπ ήταν οι:

Michael Wainwright – Lead Vocals

Barbara Wainwright – Vocals, Electric Piano

Lyn Oakey – Guitar

Gary Charman – Bass

Mike Clark – Drums

Το δυσδιάκριτο αυτό γκρουπ αμέσως μετά από αυτό το άλμπουμ εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ίχνη. Χρόνια αργότερα (2016), η Esoteric Recordings έκανε επανέκδοση του άλμπουμ σε CD, με δύο επιπλέον τραγούδια, καθώς και εσωτερικές σημειώσεις, στις οποίες μπορεί κανείς να διαβάσει για την ιστορία του γκρουπ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

THE FALLEN ANGELS

Focus on the Underground

Οι The Fallen Angels δημιουργήθηκαν στην Ουάσιγκτον το 1966, έχοντας τις ρίζες τους σε ένα folk rock γκρουπ που ήταν γνωστοί ως The Disciples. Εγκέφαλος της μπάντας ήταν ο μπασίστας και lead singer Jack Bryant. Η μπάντα υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής στο underground μουσικό κύκλωμα και η μουσική που έπαιξαν, ένας πειραματισμός θα λέγαμε τόσο λυρικά όσο και σε ενορχήστρωση, έχει αναβιώσει με το πέρασμα του χρόνου.

Most Children Do (1967)

The Fallen Angels (Roulette SR 25358) 10/67

Αυτό το γκρουπ έχει τεράστιο μουσικό απόθεμα και το δίνουν πολύ καλά...

Το άλμπουμ έχει πολλά κομμάτια που θα μπορούσαν να γίνουν χιτ. 

Οι μουσικές εμπειρίες εδώ κυμαίνονται από φιλοσοφημένα κομμάτια μέχρι πολύ εμπορικά τραγούδια με ένα χορευτικό μπιτ.

Love Don't Talk to Strangers (1967)

Αυτοί οι τύποι λοιπόν ήταν πράγματι η καλύτερη ψυχεδελική μπάντα που ξεπετάχθηκε από την Washington DC, αλλά βρίσκονται σε διάφορα εδάφη στο ντεμπούτο τους κι όχι μόνο σε αυτό της ψυχεδέλειας.

Introspective Looking Glass (1967)

Το "Room at the Top" και το "I've Been Thinking" είναι γρήγορα psych-punk, το  "Introspective Looking Glass" και το "Your Mother's Homesick Too" είναι πρώτης ποιότητας acid pop και το "Love, Don't Talk to Strangers" και το "Most Children Do" (με ωραίο σιτάρ μέσα) είναι θεσπέσιες μπαλάντες, των οποίων ο απαλός τόνος αναμένει τα θαύματα που θα ακολουθούσαν στο επόμενο LP τους. 

Room at the Top (1967)

Αν κάθε τι μέσα σε αυτό το άλμπουμ ήταν σε αυτά τα στάνταρντς, θα μιλούσαμε αυτή την στιγμή για ένα μεγάλο κλασικό-αλλά η διάθεση τους για καινοτομίες εισβάλει πολύ συχνά όπως στο αδέξιο "Your Friends Here in Dunderville". Παρόλα αυτά αξίζει να αγοραστεί μόνο και μόνο για τα τραγούδια που ανέφερα παραπάνω και αντίθετα με το It's a Long Way Down μπορεί να βρεθεί σχετικά φθηνά.

It's a Long Way Down (Roulette SR 42011) 7/68

Με το ντεμπούτο άλμπουμ τους απόλαυσαν μέτρια επιτυχία. 

Οι The Fallen Angels έχουν ένα δυνατό πακέτο εδώ το οποίο θα μπορούσε να φτάσει...παντού. 

Poor Old Man (1968)

Το γκρουπ έχει ζευγαρώσει το λυρικό περιεχόμενο με ένα ψυχεδελικό ρυθμό που κυριαρχεί, με μεγάλη μαεστρία. 

A Horn Playing on My Thin Wall (1968)

Η Roulette μπορεί να έχει κάνει ένα αβέβαιο εγχείρημα εδώ, αλλά τους αξίζουν συγχαρητήρια που άφησαν το κουιντέτο στις δικές τους δυνάμεις για αυτό το πειστικό και ανησυχητικό κλασικό. 

One of the Few Ones Left (1968)

Αυτός είναι ο ήχος μίας μπάντας που ακολουθεί την δική της ατζέντα, ελεύθερη από κάθε επιβαλλόμενη εμπορικότητα και φτάνουν με συνέπεια σε κάποια αξιοσημείωτα ύψη, ιδιαιτέρως στο σπαραξικάρδιο "A Horn Playing on My Thin Wall", στο συντετριμμένο "One of the Few Ones Left" και στο απόκοσμο "I'll Drive You from My Mind". 

I'll Drive You from My Mind (1968)

Επίσης υπάρχει το μαγικό κομμάτι που ανοίγει "Poor Old Man" (ας μου έλεγε κάποιος τι εννοεί λέγοντας "hostile vibrations coming from the kiddies' nest"), το τρομερά έντονο "Something New You Can Hide in", το "Look at the Wind" και το στοιχειωτικό "Didn't I?".

Look at the Wind (1968)

Οι παράξενοι τόνοι στις κιθάρες και τα παθιασμένα φωνητικά υποστηρίζονται με σταθερότητα από διακριτική ενορχήστρωση, που περιλαμβάνει όργανο, φλάουτο, άρπα και τσέλο και αν και ελάχιστα τραγούδια είναι πιο αδύναμα, δεν υπάρχουν πολλά άλμπουμ εκείνης της περιόδου, που να αγγίζουν τόσα πολλά mood ή να έχουν πακετάρει τέτοιο έντονο συναισθηματικό ΄χτύπημα΄. 

Something You Can Hide in (1968)

Οι The Fallen Angels δεν έκαναν κανένα άλλο άλμπουμ. Τα άλμπουμ που έκαναν είχαν θεωρηθεί ως εμπορική αποτυχία, η μπάντα διώχθηκε από την δισκογραφική και συνέχισαν να κάνουν κάποια τουρ μέχρι το 1969, όπου και διαλύθηκαν.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

GORDON HASKELL

Unsung Heroes

Dear Friends, 

I live quietly and freely, but industriously on a beautiful Greek island. I had no intention of writing or recording. I had had 60 years of life under English rule and had always found it too oppressive for my tastes.

In 2006 I finally gave up on England as a lost cause. Besides, the cost of living was beyond me and my taxes were going to finance wars. It was hardly encouraging. I shriveled up, starved of light. The vineyard was destroyed. Any good gardener knows the remedy for that.

My father, Professor Harry Hionides, was a Greek-American and whilst I never knew him, I had his Greek blood and humanitarian ways. After 60 years of mental imprisonment and frustration, and never-ending arguments, I am finally free.

Από το προσωπικό site του καλλιτέχνη 

κατά την προώθηση ενός από τους πρόσφατους δίσκους του (One day Soon).

Upside Down (1972)

Sail in My Boat (CBS 63741) 10/69

Η Melody Maker έγραψε τον Οκτώβριο του 1969: "Ένα πολύ φρέσκο άκουσμα σε ένα άλμπουμ τραγουδοποιού / τραγουδιστή που δεν βαραίνει τον ακροατή με τα προσωπικά του κόμπλεξ ή την καταστροφολογία". 

Κυρίως καλά δομημένα ερωτικά τραγούδια με καλοκαιρινή αίσθηση, που υποστηρίζονται από συμπαθητικές ορχηστρικές συνθέσεις. Τίποτα το ιδιαίτερα χαρακτηριστικό, αλλά το σετ βελτιώνεται πολύ αισθητά με επαναλαμβανόμενο άκουσμα.

Ένα ενδιαφέρον και ευαίσθητο LP από τον Gordon, ο οποίος έχει μία καλή φωνή και παράγει κάποια μισο-δραματικά και ουσιαστικά τραγούδια. Το LP αποτελείται από κυρίως ενδιαφέρουσες μπαλάντες.

Slow Boat (1969)

Ο Gordon Haskell γράφει καλά, έχει ωραία φωνή και εδώ έχει μία πολύ συνεκτική συνοδεία οργάνων. Δύσκολο να εντοπίσεις το στυλ του, που κυμαίνεται από folky μέχρι μπαλάντες. Ενδιαφέρον και τέρμα ορίτζιναλ και συστήνεται σε όλους τους ανοιχτόμυαλους εραστές της pop.

Ευγενείς ενορχηστρωμένες pop μπαλάντες από τον πρώην μπασίστα των Fleurs de Lys, που σύντομα θα κατέληγε στους King Crimson. O Haskell πιθανόν άγνωστος ακόμα και σε φαν των King Crimson, έχει ακουστεί πολλές και συνεχόμενες φορές σε περισσότερους ανθρώπους από ότι μπορεί κάποιος να φανταστεί ακούγοντας ένα ακόμα άγνωστο όνομα, καθώς τραγούδησε στο άλμπουμ In the Wake of Poseidon ("Cadence And Cascade"), όπως και στο Lizard ("Lady of the Dancing Water").

Η ατμόσφαιρα είναι λεπτεπίλεπτη και νοσταλγική, με πλήθος εγχόρδων, ξύλινα πνευστά και harpsichord. Η φωνή του Haskell είναι συμπαθητική αλλά όχι ιδιαιτέρως χαρακτηριστική και τα τραγούδια υποφέρουν από ένα μονότονο τέμπο και μία έλλειψη στις δυνατές μελωδίες. 

Lawbreaker (1969)

Τα καλύτερα τρακς περιλαμβάνουν το χαριτωμένο ομότιτλο κομμάτι, το διακριτικά funky "Lawbreaker" (με λίγη ηλεκτρική κιθάρα), το λυπημένο "Some Other Day" και το πιο ζωηρό "Better By Far". Λιγότερο ενθυμητικό είναι το αδιάφορο "Oo La Di Doo Da Day" και το "Zanzibar", που αποδίδεται με την προφορά που έχουν στην Καραϊβική. 

It Is and It Isn't (Atlantic K 40311) 1972

Και περνάμε στο κρυμμένο διαμαντάκι μας. Συγκρίνω αυτό το άλμπουμ μόνο με το άλμπουμ των MacDonald and Giles. μιλώντας σε όρους τι σόλο δουλειές έκαναν μετά τα διάφορα πρώην μέλη των Crimson. 

Το απόκοσμο εξώφυλλο με το δέντρο των ξωτικών ήταν επίσης κάτι που εμπόδισε με το τρόπο του την επιτυχία.

Η φωνή του δεν έχει αλλάξει πολύ, αλλά το 2ο LP του Haskell δεν είναι πολύ αναγνωρίσιμο, σε σχέση με τον τύπο που έκανε το Sail in My Boat. 

No Meaning (1972)

Το κομμάτι που ανοίγει "No Meaning" θέτει την μελωδική ηλεκτρική κιθάρα πάνω σε μία γλυκιά ακουστική βάση και από εκεί και μετά πηδάει από την μία μεριά του χάρτη στην άλλη, από mainstream pop ("Could Be", "Spider") και ήρεμες ακουστικές μπαλάντες ("Just a Lovely Day", "Learning Not to Feel", "Benny") σε hard rock ("Sitting By the Fire") και περίεργα blues rock όπως το "Worms", με την τρομερή κιθάρα. 

Worms (1972)

Ο Gordon Haskell ήταν συμμαθητής και παιδικός φίλος με τον Robert Fripp. Αργότερα βρέθηκαν και στην ίδια μπάντα (League of Gentlemen). Έγινε γνωστός στην Αμερική εξαιτίας της σύντομης συνεργασίας του με την μπάντα του παιδικού του φίλου, που έμελλε να αποκτήσει τιτάνιο μέγεθος. Όμως ο Haskell δεν ήταν τόσο φαν της progressive. Την χρονιά που άφησε τους King Crimson έβγαλε το άλμπουμ αυτό. Μέσα στο άλμπουμ αυτό παίζει ακόμα ένας από τους King Crimson, o John Wetton.

Just a Lovely Day (1972)

Σε αυτό το άλμπουμ ήταν να παίξει κιθάρα ο Eric Clapton, ο οποίος τελικά δεν έπαιξε. Όμως μιλάμε για έναν υπέροχο δίσκο, που δείχνει ξεκάθαρα το ταλέντο του Gordon Haskell ως συνθέτη, το ταλέντο του στην ακουστική κιθάρα, καθώς και την γλυκόπικρη φωνή του. Τώρα μπορεί να συνειδητοποιήσει κανείς τι όμορφα ακουγόταν o καλλιτέχνης στις μπαλάντες των King Crimson και εδώ έχουμε πολλές τέτοιες πανέμορφες μπαλάντες, όπως το "Upside Down" και το "Just a Lovely Day", τα οποία αντηχούν το In the Wake of Poseidon.

Sitting By the Fire (1972)

Η σχέση του τόσο υποτιμημένου αυτού καλλιτέχνη με την χώρα μας είναι κάτι παραπάνω από καρμική, αφού το όνομα του πατέρα του ήταν Χιονίδης και τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα σε ένα πανέμορφο νησί της Ελλάδας, καθώς διαβάζουμε από το προσωπικό επαγγελματικό του site.

No Need (1972)

"I had repeatedly rejected success over 40 years of ‘show business’ whether it was King Crimson or my own solo efforts simply because it felt phoney. Which in the main it was. My instincts never let me down. I had been right all along. I was simply outnumbered. Here on this island I find agreement and like minds. I have moved on. The new album “One day Soon” is here and I feel very good about it. There’s nothing more to say. Except that the fruit and vegetables never tasted so good as they do now. 

I wish you all a good harvest on this amazing and beautiful planet. As I used to say in my previous life back in The Bent Brief and The Thomas Tripp, ‘May you be blessed with many goats!’ I remember you all with enormous love and admiration. Jazz was conversation. I’ll never forget listening to the jazz in Harry’s Bar. It was my education." 

Gordon Haskell

Και αν κάποιος θέλει να θυμηθεί ίσως την φωνή του Gordon Haskell στους King Crimson ας ακούσει παρακάτω:

King Crimson - Cadence and Cascade (1970)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

TIN TIN

Sunshine Psych-tinged Pop

Έχοντας δημιουργηθεί στην Μελβούρνη το 1966 με το όνομα The Kinetics, και μετά από μία χλιαρή επιτυχία στον τόπο τους, διαλύθηκαν στα τέλη του 1967. Ο Steve Groves μαζί με τον Steve Kipner τότε σχημάτισαν ένα ακουστικό ντουέτο. Το 1969 ταξίδεψαν στην Αγγλία και έφτιαξαν ένα επιδραστικό γκρουπ, που πήρε το όνομα του από τον χαρακτήρα του δημοφιλούς καρτούν.  

Toast and Marmalade for Tea (1970)

Tin Tin (Polydor 2384 011) 8/70

Ιδιαιτέρως μελωδικό άλμπουμ με πραγματικά αισθαντικά τραγούδια. Σίγουρα επιρροές από Beatles όσον αφορά στην παρουσίαση, αλλά η μουσική και οι στίχοι είναι δικά τους και έχουν την ίδια ελκυστικότητα με τους Bread.

Ένα αξιαγάπητο άλμπουμ κιθαριστικής pop από το Αυστραλιανό ντουέτο Steve Kipner και Steve Groves, που έγινε στο Λονδίνο, σε παραγωγή Maurice Gibb, ο οποίος επίσης παίζει διάφορα όργανα (συμπεριλαμβανομένου του Mellotron) σε αρκετά κομμάτια. 

She Said Ride (1970)

Τα highlights περιλαμβάνουν το δυνατό κομμάτι που ανοίγει "She Said Ride", με καυτά leads και χαριτωμένες φωνητικές αρμονίες, το "Swans on the Canal", που μοιάζει με Bee Gees, το jazzy pop ορχηστρικό "Put Your Money on My Dog", το ντελικάτο ορχηστρικό "Spanish Shepherd", την slow μπαλάντα "Toast and Marmalade for Tea" (νο20 χιτ στην Αμερική) και το μελωδικό "Manhattan Woman".

Swans on the Canal (1970)

Κάποια κομμάτια μένουν λιγότερο στην μνήμη, αλλά γενικά είναι κάτι που αξίζει σίγουρα να ακουστεί από φαν της ποιοτικής pop μουσικής. Παρεμπιπτόντως το ντουέτο γνώριζε τους Bee Gees χρόνια πριν, καθώς ο πατέρας του Kipner ήταν ο πρώτος που έβαλε τους αδελφούς Gibb σε συμβόλαιο (στην δική του δισκογραφική Spin) και έκανε την παραγωγή στο πρώτο τους Αυστραλιανό νο1 χιτ "Spicks and Specks" το 1966.

Spanish Shepherd (1970)

Astral Taxi (Polydor 2382 080) 9/72

Για την δεύτερη προσπάθεια τους το ντουέτο ενισχύθηκε από τον επίσης Αυστραλό μετανάστη Jonnie Vallins και το LP ήταν σε συν-παραγωγή από αυτούς και από τον αδελφό της Lulu (συζύγου του Maurice Gibb) Billy Lawrie. 

Διαθέτει πολύ λιγότερη ενέργεια και προσωπικότητα από ότι το προηγούμενο άλμπουμ, με ένα πιο απαλό και πιο ουδέτερο ήχο.

I Took a Holiday (1972)

Τα καλύτερα τραγούδια εδώ περιλαμβάνουν το ομότιτλο, με λίγη μελωδική κιθάρα και την ακουστική μπαλάντα "I Took a Holiday", αλλά μεγάλο μέρος του δίσκου είναι slow.

Astral Taxi (1972)

Οι Tin Tin έκαναν περιοδεία με τους Bee Gees στην Αμερική το 1972. Έκαναν ακόμα κάποια single τα οποία δεν κατέλαβαν θέση στα chart. Το 1973 το γκρουπ διαλύθηκε. 

Benny the Wonder Dog (1972)

Ο Kipner συνεχίζοντας έγραψε τραγούδια για ονόματα όπως οι Chicago, η Olivia Newton-John ("Physical"), η Christina Aguilera και άλλοι. Ο Groves επέστρεψε στην Αυστραλία και δούλεψε ως τραγουδοποιός / τραγουδιστής. Ο Vallins με τον πατέρα του Kipner συνέγραψαν το "Too Much, Too Little, Too Late" για τον Johnny Mathis και την Deniece Williams, που έγινε νο1 χιτ το 1978.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

DUNCAN BROWNE

Singers / Songwriters of 60's & 70's

On The Bombsite (1968)

Give Me Take You (Immediate IMSP 018) 8/68

Μία παράξενη απόδοση παραδοσιακής Αγγλικής folk (καλοπαιγμένης και με καλές συνθέσεις), που οφείλει πολλά στην Ελληνική μυθολογία και ιστορία.

Τραγούδια σαν το "The Death of Neil", "Gabilan","Alfred Bell" και άλλα υπογραμμίζουν την ικανότητα που έχει να υφαίνει λυρικά μοτίβα, να τα τραγουδάει αποτελεσματικά και να μιλάει με την κιθάρα του. 

The Death of Neil (1968)

Φανερά ένα ταλέντο στο ιδίωμα της pop-folk-και κάποιος που θα άξιζε την μεγαλύτερη ενθάρρυνση. Παρεμπιπτόντως οι στίχοι είναι κυρίως του David Bretton. Ευγενείς συνθέσεις τραγουδισμένες με λεπτότητα και γεύση από τον νεαρό και καλοφτιαγμένο Mr. Browne, αλλά δυστυχώς λιγάκι βαρετές, καθώς το mood είναι σε όλες το ίδιο.

Dwarf In A Tree (A Cautionary Tale) (1968)

Ένας από τους πιο προφανείς Άγγλους τραγουδοποιούς / τραγουδιστές της εποχής. Οι ευγενείς μελωδίες του Browne, το επιδέξιο παίξιμο της Ισπανικής κιθάρας και τα φωνητικά με το πολύ όμορφο layering, έχουν ένα συμπαθητικό backing με τις ενδιαφέρουσες συνθέσεις εδώ.

Give Me Take You (1968)

Τα highlights περιλαμβάνουν το χαριτωμένο ομότιτλο τραγούδι, το αφοπλιστικό "Ninepence Worth of Walking" και το νοσταλγικό "On The Bombsite" (το μοναδικό τραγούδι που παρουσιάζει ρυθμικό μέρος). Κάποιοι μπορεί να το βρουν λίγο εύθραυστο και αραχνούφαντο (νάνοι που κατοικούν στα δέντρα, παιδικές φωνούλες, αιθέριες χορωδίες και ηχητικά εφέ) και τα τραγούδια είναι αρκετά παρόμοια-αλλά αν είσαι στην κατάλληλη διάθεση μεγάλο μέρος του άλμπουμ θα σου κάνει αίσθηση.

Duncan Browne (RAK SRKA 6754) 3/73

O Mickie Most είχε ονειρευτεί κάποιες λαμπρές συνθέσεις-το θέμα είναι ότι κάποιες ίσως δεν ταιριάζουν...

Γενικά, όταν εκεί που το άλμπουμ λέμε ότι είναι καλό, είναι πολύ καλό, ενώ εκεί που είναι κακό, είναι τραγικό.

Σε παραγωγή Mickie Most και παρουσιάζοντας τους Jim Rodford και Bob Henrit των Argent, όπως επίσης την Suzi Quatro, αυτό το άλμπουμ έχει μία πιο mainstream pop αίσθηση από ότι το ντεμπούτο του πέντε χρόνια πριν, 

My Only Son (1973)

αλλά ακόμα συμπεριλαμβάνει ένα καλό αριθμό από χαριτωμένες μπαλάντες ("My Only Son", "Babe Rainbow", "Cast No Shadow" και "Over the Reef", για παράδειγμα). 

Ragged Rain Life (1973)

Η φωνή του Browne είναι ελκυστική αλλά όχι ιδιαιτέρως δυνατή (θυμίζει πολύ τον Keith Christmas, αλήθεια), αλλά παίζει πολύ καλά την Ισπανική κιθάρα και είναι χαρακτηριστικός για την γραφή του. 

 

In a Mist (1973)

Τα highlights εδώ περιλαμβάνουν το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ "Ragged Rain Life" και το "Journey" (που και τα δύο συνδυάζουν soft στροφές με heavy ρεφρέν), το "Country Song" (με ωραίο mellotron) και το "The Martlet", το οποίο-όπως μεγάλο μέρος του άλμπουμ-θυμίζει το ντεμπούτο του αλλά κάπως πιο γήινο. Γενικά, αν εξαιρέσεις το τελευταίο τραγούδι με τους ενοχλητικούς ήχους στο συνθεσάιζερ, μιλάμε για μία ατόφια προσφορά από έναν δυσδιάκριτο τραγουδοποιό / τραγουδιστή.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ