DAVID AXELROD

Pre-eminent Modern Composers

"Το πρώτο άλμπουμ που αγόρασα ήταν ένα άλμπουμ με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, ένα βαρύ άλμπουμ με φωτογραφίες μπροστά και πίσω και τέσσερις 78άρηδες δίσκους μέσα. Ήταν του Nat King Cole, που ήταν ο ήρωάς μου" David Axelrod

Wandering Star (1980)

Στα 19 χρόνια του, η ζωή του πήρε μια αποφασιστική στροφή, όταν συνάντησε τον jazz πιανίστα
Gerald Wiggins. "Για τα επόμενα πέντε χρόνια ο Wiggins με δίδαξε μουσικές κλίμακες, πως να διαβάζω μουσική με μετρονόμο και πολλά άλλα ακόμα". Αποφασισμένος να αφοσιωθεί στη μουσική και να ζήσει από αυτή, ο Axelrod συνέχισε να μαζεύει τα βασικά της σύνθεσης και της αρμονίας από τον συνθέτη Mauro Bruno, αλλά υπήρξε σε μεγάλο μέρος αυτοδίδακτος. Στα τέλη του '50 ξεκίνησε να εργάζεται σε στούντιο ηχογράφησης και να συναντά τους ήρωές του. "Ο μεγαλύτερος ενθουσιασμός που έχω πάρει ήταν όταν ο Lee Gillette (παραγωγός) με σύστησε στον Nat King Cole σε ένα διάδρομο του στούντιο κάπου στα μισά του '50. Νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω. Μερικά
χρόνια αργότερα πήγα στο Brown Derby (αλυσίδα εστιατορίων), όπου ο κάθε εργαζόμενος θα πήγαινε για μεσημεριανό εκείνα τα χρόνια. Εκεί είδα τον Nat να έχει μια συνάντηση. Δεν ήθελα να ενοχλήσω, έτσι απλά προσπέρασα το τραπέζι του χωρίς να πω τίποτα, μέχρι να τον ακούσω να λέει: "Ε, τώρα που είσαι παραγωγός στην Capitol δεν λες ούτε γειά στους παλιούς φίλους πια". Αστειευόταν φυσικά. Τι τρομερός τύπος ήταν." Αφού χειρίστηκε προώθηση και πωλήσεις σε μικρές εταιρείες όπως η Tampa, Motif και Specialty, η πρώτη του παραγωγή ήρθε με τον Gerald Wiggins. Αυτό οδήγησε στο να επιβλέπει exotica ηχογραφήσεις με τον Arthur Lyman, (παίκτης jazz vibraphone και marimba, του οποίου το γκρουπ έκανε της μόδας ένα στυλ ψευδο-Πολυνησιακό μεταξύ του 1950 και 1960 που αργότερα έμεινε γνωστό ως exotica), χαρίζοντάς του τον πρώτο χρυσό δίσκο. Μετά το 1959, έχοντας δανειστεί κάποια χρήματα, ο Axelrod έκανε το τολμηρό βήμα να ηχογραφήσει ένα άλμπουμ του hard bop σαξοφωνίστα Harold Land με δικά του έξοδα. Η Hi-Fi (δισκογραφική) το αγόρασε για 1200 δολλάρια και το έβγαλε με τίτλο The Fox to 1960. Από εκεί και μετά ο Axelrod δούλεψε στην Plaza Records κάνοντας παραγωγές, αλλά οι μικρές δισκογραφικές δεν ήταν πια στόχος του. "Πάντα ήθελα  να γίνω παραγωγός στην Capitol επειδή ήταν η μόνη μεγάλη εταιρεία με έδρα το Λος Άντζελες και είχε και τους περισσότερους από τους καλλιτέχνες που μου άρεσαν" λέει. Εκπλήρωσε την φιλοδοξία του το 1964 και αμέσως ξεκίνησε να επιβλέπει ένα ρεύμα επιτυχημένων δίσκων από τους Lou Rawls, David McCallum, Cannonball Adderley και άλλους (όπως επίσης πολλά άγνωστα, που κι ο ίδιος δεν θυμάται ακόμα) συχνά με την συνεργασία του Η.Β. Barnum. Ρωτώντας τον για τις προτιμήσεις του εκείνες τις μέρες λέει "Πάντα έβρισκα χρόνο να ακούσω πολλούς δίσκους και φυσικά η Capitol το '60 θα μου έδινε ότι ζήταγα. Ο Lalo Schiffrin ήταν μεγάλος και ο John Barry θαυμάσιος. Είχαν εκείνο τον ήχο που σε άφηνε να ξέρεις αμέσως ότι πρόκειται γι'αυτούς. Αλλά προσπάθησα σκληρά να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να επηρεαστεί από σύγχρονούς μου, παρά μόνο από κλασικούς συνθέτες. Πάντα μου άρεσε ο Mahler και ο Ravel και λατρεύω τον Beethoven. Ήταν καταπληκτικός. Και ο Alban Berg φυσικά. Πάντα μου άρεσαν επίσης από μπάντες οι the Beatles και οι the Who. Όχι το ίδιο οι the Rolling Stones. Ήξερα τον Brian Wilson στα '60'ς, αλλά ποτέ δεν δούλεψα μαζί του. Ποτέ δεν παρακολούθησα κάποια ηχογράφηση των Beach Boys, επειδή μου ήταν δύσκολο να κρατήσω το στόμα μου κλειστό όταν κάποιος άλλος έκανε την παραγωγή". To 1967 τον συνεπήρε η ιδέα να αναπτύξει τα δικά του ταλέντα στη σύνθεση, έτσι έγραψε και συνέθεσε το Mass In F Minor, που αναμίγνυε jazz, R&B και κλασική μουσική με αποτέλεσμα που πραγματικά προκαλούσε σεισμό. Δημιούργησε ένα σημαντικό ανακάτεμα, που περιγράφεται από το περιοδικό Time τον Δεκέμβριο του '67 ως μια από τις πιο παρακινδυνευμένες πρόσφατες rock ηχογραφήσεις, καταφέρνοντας μια εκπληκτικά επιτυχημένη μίξη μπιτάτων ρυθμών, εκκλησιαστικού οργάνου, άγριων αυτοσχεδιασμών και Μεσαιωνικών ήχων. Ο Axelrod ήταν στο στοιχείο του και ακολούθησε το Release Of An Oath (ακόμα μια προσαρμογή θρησκευτικών θεμάτων σε rock στυλ). Επίσης δύο φιλόδοξες ερμηνείες του ποιητή και ζωγράφου William Blake, concept άλμπουμς για την οικολογία και την ανθρώπινη δουλεία, ένα αινιγματικό Ισπανικό θέμα, μια αναθεωρημένη εκδοχή του Αγγλόφωνου ορατόριου "Messiah" του George Handel μεταξύ τόσων άλλων. Η απόδοσή του ήταν εξαιρετική, αλλά "με τη γυναίκα μου" λέει ο ίδιος "δεν τα πηγαίναμε καλά έτσι έκανα σπίτι μου την Capitol. Ηχογραφούσα συνεχώς".

ALBUM BY ALBUM 

1.Mass In F Minor (12/1967)

"Αυτό ήταν ιδέα του μάνατζέρ μου, ενός τρομερού τύπου ονόματι Lenny Poncher. Γύρισα σπίτι σπό μια εμφάνιση στις 04:00 το πρωί μια νύχτα του 1967 και ξύπνησα στις 09:30 από το χτύπημα του τηλεφώνου. Ήταν ο Lenny που μου είπε "Μπορείς να γράψεις rock λειτουργία?" Είπα "μπορώ να γράψω οτιδήποτε" έκλεισα το τηλέφωνο και ξανάπεσα για ύπνο. Αλλά του τηλεφώνησα πίσω στις 12:00 και πριν το καταλάβω έγραφα το άλμπουμ. Η ευκαιρία να γράψεις λειτουργία δεν έρχεται τόσο συχνά. H μόνη επιμονή μου ήταν ότι έπρεπε να τραγουδηθεί στα Λατινικά. Το πρόβλημα ήταν ότι ήμουν σε συμβόλαιο με την Capitol και οι Electric Prunes (στους οποίους ο Lenny ήταν μάνατζερ), είχαν υπογράψει στην Reprise. Ευτυχώς ο επικεφαλής της Capitol ήταν ένας φωτισμένος άνθρωπος που λεγόταν Alan Livingston και συμφώνησε να αφήσει το πρότζεκτ να προχωρήσει μέχρι να μπορέσει να βάλει το όνομά μου και έτσι έγινε το Song of Innocence (δεύτερο LP). Το Mass In F Minor αναγράφει τους Prunes μόνο για το όνομα. Δεν μπορούσαν αλήθεια να παίξουν τέτοιο είδος μουσικής στα απαιτούμενα στάνταρ. Είχαν το μπασίστα τους και τον ντράμερ τους αλλά οι λοιποί παίκτες ήταν στούντιο (session) μουσικοί. Έτειναν σε μεγαλύτερη ηλικία και ήταν πολύ έμπειροι. Οι περισσότεροι με ήξεραν αφού ξεκίνησα 19 χρονών και θα με αποκαλούσαν "μικρέ" ακόμα και πενήντα χρονών να γινόμουν. Πάντα ηχογραφούσα τα ρυθμικά κομμάτια πρώτα μετά την ορχήστρα, τα χάλκινα, τα πνευστά κ.ο.κ. Πιστεύω ότι τα ντραμς ανήκουν "ψηλά" σε μια μίξη, όχι ότι έτσι πρέπει να κάνει ο καθένας, απλά είναι ο τρόπος που εγώ το κάνω. Το άλμπουμ ηχογραφείτο τρεις μέρες. Δεν υπήρξε πειραματισμός στο στούντιο, όλα φάνηκαν στο αποτέλεσμα. Αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύω.  Ο Dave Hassinger φαίνεται ως παραγωγός, όμως στην πραγματικότητα ήταν μηχανικός και πολύ καλός. Το άλμπουμ προκάλεσε μεγάλη ταραχή και προς το τέλος του χρόνου παρουσιάστηκε από το περιοδικό Time. Εδώ που τα λέμε το μεγαλύτερο δικαίωμα που πήρα ήταν όταν χρησιμοποίησαν το Kyrie Eleison στο Easy Rider το 1969. Δεν είχα ιδέα, είχα ένα τηλεφώνημα από τον εκδότη στην Capitol που μου είπε: "πρόκειται να είσαι σε αυτή την σκηνή". Αυτό μου φάνηκε υπέροχο αν και στην πάροδο των χρόνων δεν εισέπραξα κανένα δικαίωμα."

Gloria (1967)

2.Song of Innocence (9/1968)

"To 1968 η δουλειά μου με τον David McCallum, Lou Rawls, Cannonball Adderley και άλλους βγήκε κατά το 34% συνολικά από την Capitol. Θα έκανα οτιδήποτε, έτσι πήρα την ευκαιρία να ερμηνεύσω την δουλειά του William Blake μουσικά. Πάντα αισθανόμουν μια τεράστια σύνδεση με τον Blake και με τις δύο ιδιότητές του, ως ζωγράφου και ως ποιητή και θα ζούσα με τις δουλειές του πολλά χρόνια. Ο Blake ήταν φαρσέρ, οι λέξεις του συχνά έχουν έννοιες που δεν γίνονται αμέσως φανερές, έτσι προσπάθησα να εισάγω παρόμοια γυρίσματα και παραλλαγές στη μουσική μου. H Capitol είχε μια τεράστια βιβλιοθήκη ώστε οι σχεδιαστές της να αντλούν έμπνευση, έτσι πήγα εκεί και δανείστηκα δυο τόμους του Blake τους οποίους και είχα δίπλα μου όσο έγραφα. Οι εικόνες μου έδωσαν ιδέες, αν δεν μπορείς να πάρεις ιδέες κοιτώντας έργα του είσαι για το ψυχιατρείο (γέλια). Πέφτω σε έκσταση όταν γράφω και μου πήρε μόνο μια εβδομάδα για να τελειώσω. Για τα κιθαριστικά μέρη χρησιμοποίησα τον Peter Wyant, από μια μπάντα που ήμουνα παραγωγός, τους Hardwater. Ήταν τέλειος επειδή δεν ήταν πεπειραμένος στούντιο μουσικός, έτσι ήξερα ότι δεν θα ήταν τόσο εξεζητημένος. Η κιθάρα έπρεπε να είναι απλή, επειδή ήξερα ότι θα ήταν πρόκληση, όπως και ήταν. Όταν έγινε η μουσική, προχώρησα στο επόμενο πρότζεκτ μου και δεν σκέφτηκα να ζητήσω από την Capitol να χρησιμοποιήσει μια εικόνα του Blake σαν εξώφυλλο, έτσι εμφανίστηκαν με κάτι που οι ίδιοι επέλεξαν. Ο δίσκος έπαιξε πολύ, αλλά δυστυχώς ο Alan Livingston έφυγε από την Capitol το καλοκαίρι του '68 και χάθηκε στην περίοδο της αλλαγής που ακολούθησε. Κατά την άποψή μου η εταιρεία ποτέ δεν ανέκαμψε από την αποχώρησή του, γιατί αυτός ήταν η ψυχή της. Πίστευε ότι έπρεπε να αφήνεις τον παραγωγό μόνο που είναι μια μεγάλη φιλοσοφία. Τέλος πάντων, πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο που έλεγε ότι το Song Of Innocence άλλαξε την μουσική, συνδυάζοντας rock ρυθμό με ορχήστρα. Αυτό ήταν ιδιαίτερα κολακευτικό. Και ξέρεις τι? Δεν επέστρεψα ποτέ τα βιβλία του Blake. Δεν εννοώ ότι ήθελα να τα κρατήσω απλά το ξέχασα και τα έχω ακόμα και σήμερα".

Holy Thursday (1968)

3.Release Of An Oath (9/1968)

"Αυτό ήταν ακόμα μια ιδέα του Lenny Poncher. Πλησίασε τα πάντα από εμπορική σκοπιά. Αυτό ήταν που τον έκανε μεγάλο μάνατζερ τον καλύτερο που είχα ποτέ. Δεν ήμουν καθόλου εξοικειωμένος με Εβραική μουσική, αλλά λάτρευα να έχω εμπειρίες. Είχα απόλυτη ελευθερία να δημιουργώ, πάντα είχα αλλιώς δεν θα έκανα ότι βρίσκεται στην κορυφή τώρα. Κι αυτό το άλμπουμ επίσης βγήκε με το όνομα των the Electric Prunes, έτσι οι άνθρωποι μιλάνε για δυο άλμπουμ των Prunes σαν να είναι μια οντότητα, αλλά στην πραγματικότητα είναι αρκετοί μήνες που τα χωρίζουν και το γράψιμο είναι τελείως διαφορετικό. Δεν ξέρω εάν έχουν ποτέ παιχτεί live. Αν ναι, δεν ήμουν εκεί. Εγώ τα έγραψα, έκανα την παραγωγή, κυκλοφόρησε το πρώτο, πήγα στο επόμενο και δεν κοίταξα πίσω. Έτσι ήταν εκείνο τον καιρό".

Kol Nidre (1968)

4.Songs Of Experience (10/1969)

"Αν και το Song Of Innocence δεν προωθήθηκε, η Capitol ήταν ευχαριστημένη από μένα ώστε να δώσει μια συνέχεια, μερικώς επειδή ο Henry Stone (ιδρυτής περισσοτέρων των 100 δισκογραφικών εταιρειών) είπε στον Stan Gortikov, πρόεδρο τότε της Capitol, ότι είμαι ιδιοφυία και θα έπρεπε να κάνω περισσότερα άλμπουμ. Το επόμενο πράγμα που ξέρω είναι ότι ο επικεφαλής της A&R (δισκογραφικής) μου λέει να κάνω ένα ακόμα άλμπουμ. Αγαπούσα την μουσική του Songs Of Experience αλλά μισούσα το εξώφυλλο, με είχαν τυλιγμένο σε ένα τεράστιο χαρτί υγείας με κάποιο κορίτσι να στέκεται δίπλα μου. Νόμιζα ότι έμοιαζε γελοίο και επίσης βούλιαξε χωρίς να αφήσει ίχνη. Εκείνο τον καιρό αντιπρόεδρος της Capitol ήταν ένας τύπος που λεγόταν Voyle Gilmore. Εκείνοι οι τύποι ήταν σαν θεοί τότε. Πήγαμε κάπου το 1971 για μεσημεριανό μαζί, λίγο πριν φύγει από την εταιρεία. Χαρούμενος μου είπε ότι επίτηδες "σκότωσε" τους δίσκους που είχαν βγει με το όνομά μου, λέγοντας στον επικεφαλής του promotion να μην τους προωθήσει. Προφανώς ήμουν πιο πολύτιμος στην εταιρεία ως παραγωγός άλλων καλλιτεχνών και δεν ήθελε εμένα ως καλλιτέχνη. Νευρίασα τόσο πολύ. Του είπα: "για ποιό λόγο δεν με φώναξες να το συζητήσουμε? Χαμογέλασε και μου είπε: "Έγιναν όλα τόσο παλιά". Σκέφτηκα:"Ναι 3 χρόνια". Και πόσο λάθος είχε..., τέλος πάντων η παραγωγή ήταν όλη μου η ζωή και ποτέ δεν ήθελα μια καριέρα σαν σόλο καλλιτέχνης".

the Fly (1969)

5.Earth Rot (4/1970)

"Παρά το γεγονός ότι δεν έκανα τίποτα με τους προηγούμενους δίσκους, κατά τα τέλη του 1969 το τμήμα πωλήσεων της Capitol μου ζήτησε να κάνω ένα άλμπουμ με οικολογικό θέμα. Το περιβάλον είχε γίνει θέμα μεγάλης ενασχόλησης εκείνο τον καιρό και ξεκίναγαν μια μεγάλη καμπάνια γύρω από αυτό. Ήμουν πολύ χαρούμενος για να αποδεκτώ την πρόταση. Μου άρεσε να πηγαίνω για αναρρίχηση. Ο υιός μου Michael ήταν γύρω στα 19 τότε και ήθελε να γίνει συγγραφέας έτσι δουλέψαμε μαζί. Βρήκα εδάφια στον Ησαία, που ήθελα να χρησιμοποιήσω και ο Michael τα υιοθέτησε μαζί με μια προσευχή των Ινδιάνων Ναβάχο. Για την μουσική χρησιμοποίησα ταυτόχρονα πολλές ματζόρε με μινόρε συγχορδίες, κατι το οποίο είναι εξωφρενικό σαν άκουσμα και οι τραγουδιστές λάτρεψαν τις δυσαρμονίες επειδή ήταν τόσο διαφορετικό από ότι μέχρι τότε έκαναν. Η Capitol πρόκειτο να του δώσει την κατάλληλη ώθηση, κατείχαν την μεγαλύτερη αλυσίδα δισκάδικων αλλά τότε συνέβησαν τα γεγονότα στην πολιτεία του Κέντ, αρχές Μαίου (https://en.wikipedia.org/wiki/Kent_State_shootings). 100 μεγάλα Πανεπιστήμια έμειναν κλειστά για τρεις εβδομάδες. Αυτό "σκότωσε" το άλμπουμ. Δεν συνηθίζω να ακούω περασμένες μου δουλειές την σήμερον, περιστασιακά όμως επιστρέφω στο Earth Rot. Οι δυσαρμονίες με τραβάνε πίσω".

the Warning Talk (Part II) (1970)

6. Pride (7/1970)

"Tέλη του '69 o George Harrison μου έστειλε ένα όμορφο γράμμα ρωτώντας με αν θα ενδιαφερόμουν να υπογράψω στην Apple, έτσι του μίλησα στο τηλέφωνο και εξήγησα ότι ήμουν με συμβόλαιο στην Capitol σαν παραγωγός. Μου εγγυήθηκε ότι θα μπορούσα να κρατήσω τη θέση μου ενώ ηχογραφούσα για αυτούς, πράγμα ελκυστικό, αλλά ήμουν ο σύνδεσμος της Capitol με τον George Martin (παραγωγός των Beatles) ο οποίος με απέτρεψε. Μου είπε: "Η Apple είναι τρελοκομείο και ποτέ δεν πάω εκεί". Κράτησα την συμβουλή του και αντί να υπογράψω σε αυτούς, αποδέχθηκα μια προσφορά να κάνω ένα άλμπουμ για τους Warners διαμέσου μιας νεοιδρυθείσης εταιρείας παραγωγής από τον νέο μου διευθυντή Joe Sutton. O υιός μου Michael δούλεψε πάλι στους στίχους και πήγαμε για ένα Ισπανικό θέμα. Δεν θυμάμαι για ποιό λόγο. Περάσαμε πολύ καλά, έγινε μέσα σε τρεις μέρες, έτσι δεν έχω συγκεκριμένες αναμνήσεις από αυτό. Πιστεύω στις γρήγορες δουλειές και αν έχεις καλούς στούντιο μουσικούς δεν χρειάζεσαι καν πρόβες. Είναι έντονο και στρεσογόνο, ωστόσο απολαυστικό ιδιαίτερα όταν όλοι είναι φίλοι σου. Ο τραγουδιστής ήταν ένας πολύ ταλαντούχος τύπος ο Noony Ricket, που χειρίστηκε όλα τα φωνητικά μέρη. Το Pride μόλις που κυκλοφόρησε, χωρίς καμιά κριτική. Σήμερα οι άνθρωποι μιλάνε για ένα μυστηριώδες άλμπουμ. Αλλά πάντα το Pride ήταν μυστήριο. Απλά εξαφανίστηκε επειδή ο Sutton είχε προστριβές με κάποιον προιστάμενο στους Warners".

Proud Sorrow (1970)

7. The Messiah (11/1971)

"Κάπου στα 1960, έλαβα ένα ωραίο γράμμα από ένα νέο που λεγόταν Ron Budnik. Ήθελε μια καριέρα στην μουσική βιομηχανία και αναρωτιόταν εάν θα μπορούσα να τον συμβουλεύσω. Η γραμματέας μου μας κανόνισε μια συνάντηση και μιλήσαμε. Έπαθε ένα σοκ αφού κανείς από όσους είχε γράψει δεν είχε απαντήσει. Το 1971 ο Ron δούλευε στην RCA και επικοινώνησε μαζί μου για να με ρωτήσει κατά πόσο ενδιαφερόμουν να ηχογραφήσω το the Messiah για αυτούς. Του είπα "στοιχηματίζεις ότι μπορώ; Όμως ήξερα από την αρχή ότι θα ήταν κάτι το διαφορετικό αλλά και δύσκολο. Δούλεψα συνθέσεις που ήθελα να συμπεριλάβω και χρησιμοποίησα τους συνήθεις στούντιο μουσικούς, Carol Kaye στο μπάσο, Mike Deasy στην κιθάρα κλπ. Νόμιζα ήταν ένα ενδιαφέρον κομμάτι, αλλά όταν κυκλοφόρησε απογοητεύτηκα βλέποντας να έχουν τυπώσει το όνομά μου πολύ μεγαλύτερο από του Handel (https://en.wikipedia.org/wiki/George_Frideric_Handel) στο εξώφυλλο. Ω Θεέ μου πόσο υπέφερα γι'αυτό! Οι κριτικοί είχαν ακονισμένα τα μαχαίρια τους από την στιγμή που το είδαν".

And the Angel Said Unto Them (1971)

8.The Auction (8/1972)

"Την Άνοιξη του 1971 ο Joe Sutton και εγώ πήραμε διαφορετικούς δρόμους. Αυτός έγινε αντιπρόεδρος της A&R. Ήξερε ότι μου άρεσε να γράφω στίχους αλλά και μουσική και πως είχα μια ιδέα να κάνω ένα άλμπουμ με θέμα την ανθρώπινη δουλεία. Έτσι υπέγραψα για μια ηχογράφηση αυτή του the Auction, τον Μάρτιο του 1972. Μεγάλωσα ανάμεσα σε μαύρους στο νότιο Λος Άντζελες, σαν παιδί δεν είχα κανένα λευκό φίλο και ο μέντοράς μου το '50 ήταν ένας θαυμάσιος πιανίστας ο Gerald Wiggins. Η μαύρη μουσική είναι μια αφετηρία για κάθε είδος της pop, πάντα ήταν η μεγαλύτερη επιρροή. Ευχαριστήθηκα πολύ με το άλμπουμ και ο Cannonball (Aderley) που έκανε την παραγωγή επίσης το αγάπησε, αλλά πάλι με το ζόρι προωθήθηκε. Από μια πλευρά υπήρχαν καμιά 100.000 κόπιες που κάθονταν στις αποθήκες αντί να βρίσκονταν στα καταστήματα. Μέρος του προβλήματος ήταν ότι ο Sutton άφησε την φιλοδοξία του να τον εμποδίσει να κάνει σωστά την υπάρχουσα δουλειά. Ενδιαφερόταν τόσο πολύ να ανέβει στην ιεραρχία".

Freedom (1972)

9. Heavy Axe (7/1974)

"Όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά στην MCA μιλούσα με τον φίλο μου Ralph Kaffel, τον οποίο γνώριζα όλα αυτά τα χρόνια, από όταν εργαζόμουν στην Hi-Fi γύρω στο 1957. Το 1973 ήταν πρόεδρος της Fantasy και μου ζήτησε να πάω εκεί. Είτε το πιστεύει κανείς είτε όχι ο εξοπλισμός τους ήταν πιο ενημερωμένος από της Capitol. Τον αγάπησα, έκανα τόση δουλειά εκεί. Αλλά το Heavy Axe ήταν στην πραγματικότητα δουλειά του Cannonball. Η συνύπαρξή μας στο στούντιο ήταν τεταμένη λόγω μιας τεράστιας φιλονικίας που είχαμε (που δεν είχε σχέση με τη μουσική). Ένα ενδιαφέρον σε αυτό το άλμπουμ, ήταν ότι δεν είχε ηλεκτρικό μπάσο αλλά πολλά Moog συνθεσάιζερ που έπαιζε o Rudy Copeland. O Cannon έκανε την παραγωγή και διάλεξε τραγούδια. Εγώ πάλι δεν ήμουν τρελαμένος ούτε με το τραγούδι του Stevie Wonder "Don't You Worry 'Bout a Thing" και δεν ήθελα αλήθεια να κάνω το "You're So Vain", αλλά όλο αυτό τέλειωσε και ονομάστηκε cover record of the year από το Record World. Από την άλλη πλευρά το Paint It Black είχε μεγάλη πλάκα να το κάνω και το προσωπικό μου αγαπημένο τραγούδι που έχω γράψει βρίσκεται εδώ, το My Family".

My Family (1974)

10. Seriously Deep (1975)

"Τα πράγματα έγιναν λίγο άσχημα μεταξύ του Ralph και εμένα στην Fantasy, αλλά ο Jimmy Bowen μου προσέφερε μια δουλειά στην Polygram. Τον γνώριζα από το 1960, τότε ήταν ο επικεφαλής της εταιρείας A&R στην Δυτική ακτή. Ήταν τεράστια δουλειά. To Seriously Deep έκαναν παραγωγή ο Jimmy και ο Cannon, αλλά εγώ επέλεξα τους μουσικούς συμπεριλαμβανομένου του μεγάλου ντράμερ Ndugu Chancler, τον οποίο γνώριζα από τα 20 μου χρόνια. Νομίζω ήταν εξαιρετικός. Όπως θα έχετε καταλάβει παίρνω τα ντραμς πολύ στα σοβαρά όταν γράφω, οι άνθρωποι μπορεί να μην το ξέρουν, αλλά στην πραγματικότητα έπαιξα ντραμς live την δεκαετία του '50 σαν ντουέτο με τον Gerald Wiggins (ποτέ δεν πληρώθηκα γι'αυτό αλλά δεν παραπονιέμαι. Όλοι ξέρουν ότι ο ντράμερ παίρνει όλα τα κορίτσια). Ποτέ δεν έκανα ηχογράφηση ως ντράμερ, όμως πάντα ήξερα ακριβώς τι να ζητήσω από αυτούς στο στούντιο. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που δούλευα με τον Cannon (που πέθανε το 1975), αλλά το άλμπουμ δεν έκανε τίποτα. Ο Bowen παραιτήθηκε και το άλμπουμ απλά εξαφανίστηκε".

Ken Russell (1975)

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η καριέρα του Axelrod στα τέλη του '70 επιβραδύνθηκε με προσωπικά προβλήματα και η χρήση ουσιών άρχισε να εμποδίζει την ικανότητά του να δουλεύει αποτελεσματικά. Δυό ακόμα άλμπουμ εμφανίστηκαν. To Strange Ladies (1977) και το Marchin' (1980), αλλά καθώς τα '80'ς προχωρούσαν έβρισκε δυσκολία να προσαρμόσει τη μουσική του. Το 1986 η αγαπημένη του σύζυγος Terri τραυματίστηκε άσχημα σε αυτοκινητιστικό, οδηγώντας σε οικονομική δυσχέρεια την οικογένεια. "Στα τέλη του '80 τα πράγματα είχαν γίνει πολύ άσχημα" εξομολογείται ο Axelrod. "Τότε όμως ο Jimmy Bowen μου τηλεφώνησε από το Nashville και μου ζήτησε να συνθέσω δυο άλμπουμ γι'αυτόν. Από τότε η δουλειά μου άρχισε ξαφνικά να εμφανίζεται σε CD. Ήμουν τρομαγμένος όπως ο καθένας εκείνο τον καιρό. Το σημείο καμπής ήταν όταν ο Josh Davis (DJ Shadow) μου ζήτησε να κάνω ένα remix στο Rabbit In the Headlights και η version μου έγινε χιτ". H δουλειά του άρχισε να αντιγράφεται ευρέως από καλλιτέχνες συμπεριλαμβανομένων των Lauryn Hill, De La Soul, DJ Shadow και Cypress Hill, προσφέροντάς του μια πηγή εισοδήματος αλλά και το σεβασμό μιας νέας γενιάς θαυμαστών. Η αναγέννησή του ολοκληρώθηκε σε μια εκπληκτική παράστασή του στο Royal Festival Hall του Λονδίνου το 2004, τον Μάρτιο, η οποία τον ενέπνευσε να συνεχίσει να γράφει και να ηχογραφεί όντας στην 8η δεκαετία του. "Όταν κάνεις ένα δίσκο, ελπίζεις ότι θα μείνει εκεί έξω, αλλά όλα ότι μπορείς να κάνεις είναι να ελπίζεις. Δεν είμαι οι Beatles. Δεν έχω καν αντίγραφα από τους δίσκους μου, είναι πολύ δύσκολο για μένα στην ηλικία μου να τους διατηρώ με τόσους ανθρώπους να μπαινοβγαίνουν εδώ μέσα. Αλλά ποτέ δεν κοιτάω πίσω. Δεν νομίζω ότι κερδίζεις κάτι κοιτάζοντας πίσω σου. Προσπαθώ πάντοτε να κοιτάζω μπροστά".

the Edge (1968)

Αν και ευαπόδεικτα ο Axelrod υπήρξε ένας από τους πιο αξιοσημείωτους Αμερικανούς μοντέρνους συνθέτες κανένας οργανισμός ποτέ δεν τον προσέγγισε με σκοπό να διατηρήσει την original δουλειά του που ήταν στην κατοχή του, μέχρι το θάνατό του από καρκίνο στα 85 χρόνια του το 2017.

David Axelrod - William Blake

Βασίλης