"Where Did You Sleep Last Night" 

 Η οδύσσεια ενός τραγουδιού

        Ο Kurt Cobain, πριν 25 χρόνια – χωρίς να το ξέρει φυσικά – διάλεξε ως τελευταίο τραγούδι, στο τελευταίο (live) άλμπουμ που ηχογράφησε, μία διασκευή. Αυτή ήταν το "Where Did You Sleep Last Night", του “αγαπημένου του performer”, όπως δήλωσε, του παλιού τραγουδοποιού της folk και της blues, Lead Belly. Mε αυτόν τον τρόπο μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων – ίσως και περισσότερες – ανακάλυψαν, ενθουσιάστηκαν κι αγάπησαν αυτό το τραγούδι, αρχίζοντας παράλληλα να ψάχνουν τις ρίζες και την ιστορία του. Αλήθεια όμως: πώς και γιατί “έφτασαν” οι Nirvana σε αυτό;  Ή πώς “έφτασε” το τραγούδι στους Nirvana; Υπομονή. Όλα αυτά αποτελούν μέρος του άρθρου μας. Το ταξίδι του τραγουδιού δεν πρόλαβε καν να αρχίσει.

My Girl (Where Did You Sleep Last Night)

       Όπως καταλάβατε η ιστορία μας δεν τελειώνει έτσι εύκολα. Ναι μεν ο Lead Belly φέρεται (από πολλούς) να έχει ηχογραφήσει πρώτος (?) το συγκεκριμένο κομμάτι, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν είναι δικό του. Πρόκειται για ένα κατά πολύ παλαιότερο, παραδοσιακό τραγούδι, που θα πρέπει να πάμε πολύ πίσω στο χρόνο, για να βρούμε τις πρώτες ρίζες της δημιουργίας του, περίπου κοντά στο 1870 ίσως ακόμα και βαθύτερα! Λανθασμένα λοιπόν έχει μείνει στην συνείδηση του κόσμου ως δημιουργός του τραγουδιού ο Belly - ίσως εξαιτίας και των credit, στον δίσκο των Nirvana.

     Ο Huddie Ledbetter, a.k.a. Lead Belly, γεννημένος το 1888 στην Louisiana, επίδοξος και εξαιρετικός παίκτης της 12χορδης, ήταν ένας από τους πολλούς καλλιτέχνες που επανερμήνευσαν και μελοποίησαν το τραγούδι, επαναδιασκευάζοντάς το, δίνοντας μια άλλη υπόσταση και ουσία με την δική του πνοή και πινελιά. Λέγεται ότι το είχε ακούσει για πρώτη φορά το 1917! Το ηχογράφησε, όπως και άλλοι της εποχής του, σε δεκάδες διαφορετικές εκτελέσεις μέσα στις δεκαετίες του '40 και του '50. Ίσως η καλύτερη και γνωστότερη στιγμή του τραγουδιού να είναι αυτή, από την χρονιά του 1944:

Lead Belly - Where Did You Sleep Last Night

       Και κάπου εδώ αρχίζουν οι ανατροπές: Το εν λόγω τραγούδι δεν είναι ένα αλλά… περισσότερα! Αποτελείται από το πάντρεμα δύο παραδοσιακών (άγνωστης προέλευσης ως συνήθως) folk τραγουδιών, του 19ου αιώνα, όπως ειπώθηκε και παραπάνω. Αυτά είναι τα "In The Pines" και "The Longest Train", με πιθανές περιοχές γέννησης των τραγουδιών, τα Νότια Απαλάχια, το Κεντάκι, τη Βόρεια Καρολίνα και την Γεωργία της Αμερικής. Όπως και οι τίτλοι του τραγουδιού ποικίλουν: Εκτός από τους παραπάνω τίτλους, το βρίσκουμε και ως "Black Girl” ή και "Black Gal". Ίσως το δείτε όμως και ως “My Girl”και φυσικά ως “Where Did You…”. Παρακάτω μια ακόμη ηχογράφηση του Lead Belly:

Lead Belly - Where Did You Sleep Last Night

      Ανατροπή Νο. 2: Το πιθανότερο είναι να μην είναι του Lead Belly η πρώτη ηχογράφηση του κομματιού! Ίσως αυτή να ανήκει στον “πατέρα του bluegrass”, του πρωτοπόρου folk/country καλλιτέχνη, Bill Monroe. O Monroe το ηχογράφησε, με τον original τίτλο "In The Pines", το 1941. Και ακουγόταν κάπως έτσι:

Bill Monroe - In the Pines

      Φυσικά, όπως συμβαίνει συνήθως με όλα αυτά τα… “ορφανά” τραγούδια, τόσο οι στίχοι όσο και η μουσική, από τραγουδιστή σε τραγουδιστή, από εποχή σε εποχή κι από περιοχή σε περιοχή αλλάζουν. Και μάλιστα τόσο που με το ζόρι μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι πρόκειται ακριβώς για το ίδιο τραγούδι. Φανταστείτε τις αλλαγές που γίνονται όταν επεμβαίνουν οι διάφοροι παραγωγοί στο στούντιο! Ο ίδιος ο Monroe το ηχογράφησε κι άλλες φορές, με πιο γνωστή αυτή του 1952, με την μπάντα του, τους Τhe Blue Grass Boys, απ΄όπου το είδος ‘bluegrass’, πήρε και το όνομά του.

Bill Monroe - In the Pines

       ‘Εκτοτε ακολούθησαν κι άλλες διασκευές. Μία από αυτές ήταν των Βρετανών The Four Pennies, τον Οκτώβριο του 1964, με τίτλο "Black Girl". Έγινε αμέσως επιτυχία, φτάνοντας μέχρι το Top 20 της Αγγλίας, δίχως όμως η εταιρία τους να το κυκλοφορήσει και στην Αμερική.

The Four Pennies - Black Girl

       Πέρα από τους προαναφερόμενους – ας μην ξεχνάμε και τον Dock Walsh, που φέρεται (στα χαρτιά) ως ο πρώτος που το ηχογράφησε, το 1926 παρακαλώ – άπειροι καλλιτέχνες το διασκεύασαν. Μεταξύ αυτών οι: Marianne Faithfull, Grateful Dead, Jerry Reed, Link Wray, Pete Seeger και πολλοί άλλοι, γνωστοί και άγνωστοι. Μέχρι και η Joan Baez και ο Bob Dylan, στα πρώτα τους βήματα, τόσο ξεχωριστά όσο και μαζί, όπως εδώ, από κάποια σπάνια ηχογράφηση μιας συναυλίας (Forest Hills Tennis Stadium,17 August 1963):

Joan Baez & Bob Dylan - In the Pines

Καλά όλα αυτά, θα μου πείτε, αλλά ποια από τις παραπάνω version “άγγιξε” τον Cobain; Από ποιον καλλιτέχνη εμπνεύστηκε τελικά και διασκεύασε έτσι το κομμάτι; Ίσως θα πρέπει να κάνετε λίγη υπομονή ακόμη. Φτάνουμε και σ΄αυτό. Θα χρειαστεί για την ώρα να ανατρέξουμε στον “παππού της grunge”, τον Mark Lanegan. Αυτός λοιπόν, αφήνοντας πίσω την μπάντα του, τους Screaming Trees, κάνει την πρώτη του solo δισκογραφική δουλειά, το 1990,  στην “εναλλακτική” εταιρεία δίσκων Sub Pop. Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το άλμπουμ, το The Winding Sheet, διασκευάζει (με βαθύ και σκοτεινό ύφος) κι ένα “παραδοσιακό” τραγούδι. Ποιο; Μάλλον το καταλάβατε: Το "Where Did You Sleep Last Night"! Θα μου πείτε όμως : “Και τι με αυτό; Πού κολλάνε οι Nirvana;”. Ε, λοιπόν, πολλοί φίλοι της θρυλικής μπάντας ήδη γνωρίζουν ότι σε αυτό το άλμπουμ, συμμετέχει, με την κιθάρα του και στα backing vocals, ο… Kurt Cobain καθώς και ο μπασίστας Krist Novoselic. Ιδού λοιπόν οι Nirvana! Αλλά και ο ντράμερ Dave Grohl κάποτε αποκάλεσε το “The Winding Sheet" ως “ένα από τα καλύτερα άλμπουμς όλων των εποχών” και αποκάλυψε ότι είχε τεράστια επιρροή στο κονσέρτο που θα έδιναν το ΄93, στο MTV. Εξάλλου είναι γνωστή η φιλία και η μουσική αλληλοεξάρτηση μεταξύ Lanegan και Cobain. Γνωστό είναι επίσης ότι Lanegan και Nirvana έδιναν συχνά συναυλίες μαζί. Εκεί λοιπόν έπαιζαν – μεταξύ άλλων - και το συγκεκριμένο κομμάτι, πάμπολλες φορές, επί σκηνής.

Mark Lanegan - Where Did You Sleep Last Night

     Αυτό που ίσως δεν είναι και τόσο γνωστό είναι ότι η εν λόγω διασκευή στο The Winding Sheet δεν ήταν τόσο τυχαία και απρόσμενη. Ο Mark, εδώ και αρκετό καιρό, είχε αρχίσει ένα project, με βάση παλιά τραγούδια του Lead Belly. Στις ηχογραφήσεις είχε συμπεριλάβει μάλιστα τόσο τον Cobain όσο και τον Novoselic. Για κάποιους λόγους όμως το “σχέδιο Leadbelly” ναυάγησε κι έμεινε μόνο η παραπάνω version που μπήκε στο ντεμπούτο άλμπουμ του. Περιττό πλέον να ψάχνουμε άλλο από το πού “εμπνεύστηκαν” οι Nirvana για να κλείσουν έτσι το live τους. Ήταν κάτι που ήξεραν καλά κι ήταν αρκετά εξοικειωμένοι – και σίγουροι – για αυτό. Έτσι λοιπόν αποφάσισαν να το συμπεριλάβουν το 1993 στην ηχογράφηση του “MTV Unplugged”, για να κυκλοφορήσει επίσημα πλέον την 1 Νοεμβρίου του 1994 και να γίνει πολύ γνωστό σε περισσότερα νέα παιδιά. Aλλά και πολλούς μεγαλύτερης ηλικίας που ίσως εξεπλάγην με αυτή την σπαρακτική ερμηνεία του Kurt Cobain, την τελευταία του ζωντανά ηχογραφημένη.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ

THE CYRKLE

Sunshine Pop

Όταν το "Paperback Writer" των τεσσάρων φανταστικών ήταν νο1 το 1966, νο2 ήταν το "Red Rubber Ball" της μπάντας μας. H pop μουσική ήταν σε μία μεταβατική φάση στα μέσα του '60, καθώς μεταφερόταν από τους ήχους της Αγγλικής εισβολής σε πιό γήινες τάσεις, όπως η folk και η ψυχεδέλεια. Οι The Cyrkle ωστόσο, στάθηκαν ικανοί να πατήσουν με το ένα πόδι στον ένα και με το άλλο στον άλλο κόσμο, συνδυάζοντας pop τραγουδοποιία με ένα στυλ που επέτρεπε πειραματισμό με διαφορετικούς ήχους. Ως αποτέλεσμα είχαν δύο χιτ και έδειξαν το δρόμο προς το περιπετειώδες μέλλον της pop.

The Visit (She Was Here) (1967)

Το γκρουπ το οποίο εξετάζουμε λεγόταν The Rhondells. Το 1965 όλα άλλαξαν για αυτούς, όταν ο Nat Weiss τους άκουσε να παίζουν. Χωρίς να χάσει καιρό επικοινώνησε με τον συνεργάτη του Brian Epstein, που ήταν ο μάνατζερ των τεσσάρων φανταστικών, ο οποίος αφού τους άκουσε αποφάσισε να τους αναλάβει. Μία αλλαγή που τους έκανε ήταν στο όνομα. Ο John Lenon έβαλε την τελευταία πινελιά στο όνομα, αλλάζοντας κάποια γράμματα και έτσι ξεκίνησαν μία νέα ανέλπιστη πορεία, να ανοίγουν για το πιό δημοφιλές rock σχήμα που πέρασε από αυτό τον κόσμο.

Το ντεμπούτο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε το 1966, περιλάμβανε pop τραγούδια με ψυχεδελικές πινελιές. Από αυτό τον δίσκο προέκυψαν δύο τραγούδια που πήραν θέση στα charts. Το προαναφερθέν "Red Rubber Ball" και το "Turn Down Day".

Red Rubber Ball (Columbia CL 2544) 8/66

Ένα ευχάριστο και όμορφο LP γεμάτο με σύντομες, χαριτωμένες pop ιστορίες. Κάποια τραγούδια είναι μάλλον "λίγα", αλλά υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον στο beat/folk ύφος για να το κάνει να αξίζει να ακουστεί και οι αρμονίες είναι τρομερές σε όλη την διάρκεια. Ο Paul Simon συνέθεσε το ομώνυμο θέμα και το "Cloudy", αν και τα περισσότερα από τα κομμάτια είναι συνθέσεις της μπάντας μας.

Red Rubber Ball (1966)

Mε πλούσια αρμονία και στοιχειωτικά φωνητικά το "Red Rubber Ball" έφτασε στο νο2 στο Billboard Hot 100 και στο νο1 στον Καναδά, το 1966.

Turn Down Day (1966)

Λίγους μήνες αργότερα κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους, ένα αριστούργημα, το Neon.

Neon (Columbia CL 2632 / CS 9432) 2/67

Το δεύτερο άλμπουμ των The Cyrkle καταδεικνύει ότι είναι σταθερά ένα από τα πιό ευφάνταστα γκρουπ του rock 'n' roll. Στην πραγματικότητα η μπάντα μας κάνει κάποια κόλπα, που μερικές φορές βγάζουν το άλμπουμ από το σταθερό μουσικό πεδίο που χαρακτηρίζει σχεδόν όλο το έδαφος της rock. Για παράδειγμα σε τραγούδι αλλάζουν μουσικό κλειδί. Πόσα rock γκρουπ μπορείτε να σκεφτείτε να κάνουν τέτοιο πράγμα κατά την διάρκεια που παίζουν ένα τραγούδι; Το τραγούδισμά τους είναι καθαρό και συγκρατημένο, η άρθρωσή τους πεντακάθαρη...Όλη αυτή η αρτιότητα θέτει ένα παράξενο πρόβλημα. Αυτό της λεπτότητας, με την έννοια της φινέτσας. Οι The Cyrkle μπορούμε να πούμε ότι αποτελούν πρότυπο του πιό "γυαλισμένου" άκρου της rock, έτσι όπως οι The Rolling Stones είναι παράδειγμα του ακατέργαστου άκρου της. Η νέα γενιά (από τότε), φαν και καλλιτέχνες αντιδρούν εχθρικά στην εισβολή της φινέτσας και της λεπτότητας στο στενά αποδεκτό μουσικό τους έδαφος. Τους αρέσει η ωμότητα.

I Wish You Could Be Here (1967)

Οι The Cyrkle είχαν βελτιωθεί τόσο πολύ από το προβληματισμένο ντεμπούτο τους που φαίνονταν σημάδια ότι θα γίνουν ένα από τα καλύτερα pop γκρουπ στην σκηνή. Το μεγαλύτερο μέρος από ότι μάθαμε σε αυτό το άλμπουμ μοιάζει να προέρχεται από ακούσματα στυλ Simon & Garfunkel και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα στο "I Wish You Could Be Here" του Simon.
Το όραμά τους επεκτάθηκε, το υλικό πήρε διαστάσεις και σαν γκρουπ είναι καλύτεροι από πριν. Αφήνοντας την ψυχεδελική χροιά του πρώτου άλμπουμ τους ακούγονται πιό progressive. Ένα καλά προετοιμασμένο και με υψηλό επαγγελματισμό δοσμένο LP.

I'm Not Sure What I Wanna Do (1967)

Μία πιό ικανοποιητική δεύτερη προσπάθεια που παρουσιάζει ένα αριθμό αιχμαλωτιστικών slow ακουστικών επιλογών που ξεχωρίζουν από τα πιό straight pop. Το "The Visit", "Two Rooms" και το "I Wish You Could Be Here" του Paul Simon είναι νοσταλγικές, στοχαστικές μπαλάντες που ταιριάζουν ιδιαιτέρως καλά στο στυλ τους, αν και μπορούν να χειριστούν το jazzy θέμα των Bacharach/David "It Doesn't Matter Anymore" εξίσου με αυτοπεποίθηση.

It Doesn't Matter Anymore (1967)

Mε λιγότερη επιτυχία προσπάθησαν να δώσουν μία επικαιροποιημένη βερσιόν του "I'm Happy Just to Dance With You" (από το soundtrack του Hard Day's Night) με σιτάρ και μάλλον λίγο δυσκίνητες αλλαγές στο τέμπο. Αυτό και το "Problem Child" είναι και τα μοναδικά αδύναμα σημεία τους.

Don't Cry, No Fears, No Tears Comin' Your Way (1967)

Ενδιαφέρουσα αρμονική pop από ένα γκρουπ, που θεωρήθηκε αρκετά καλό για να ανοίξει για την τελευταία περιοδεία των τεσσάρων φανταστικών (στην πραγματικότητα είχαν τον ίδιο μάνατζερ, όπως μπορεί κάποιος να διαβάσει). To Neon έχασε στα σημεία από άλλα παρόμοια άλμπουμ που βγήκαν εκείνο τον καιρό, επειδή δεν είχαν κερδίσει την συμπάθεια του κόσμου όπως άλλα σχήματα, επειδή προσπάθησαν να μην μοιάζουν στο άκουσμα σαν τους Beach Boys και προσπάθησαν να προσφέρουν μία ισορροπία από δικά τους διαμάντια και ενδιαφέρουσες διασκευές. Υπάρχει βεβαίως και η αστοχία, αλλά σαν αποζημίωση ακούμε τον ήχο από σιτάρ και όμορφα κρουστά.


The Minx (Amsterdam AMS 12007) 1970

Σε σύνθεση των ηγετών και ιδρυτών Tom Dawes και Don Dannemann ως το soundtrack σε μία κακής ποιότητας softcore ταινία με κατασκοπευτική πλοκή, τα δυνατά σημεία του γκρουπ στο The Minx είναι στα πιό ντροπαλά τους.

The Minx (1970)

Θέλω να πω ότι αν και τα φωνητικά στο ομότιτλο κομμάτι είναι εξαιρετικά και αν και το "It's a Lovely Game Louise" ίσως συγκαταλέγεται ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια τους, επειδή πρόκειται για soundtrack άλμπουμ υπάρχουν πολλά ορχηστρικά, πράγμα που δεν αναδεικνύει αυτό στο οποίο επένδυσε η μπάντα μας, δηλαδή στις φωνητικές αρμονίες.
Σωστά αυτά βέβαια, όσον αφορά στα ορχηστρικά κομμάτια από ένα τέτοιο γκρουπ, ναι είναι soundtrack μίας χαμηλής ποιότητας ταινίας, αλλά πώς είναι δυνατόν να ξεχάσει κάποιος μία σύνθεση σαν αυτή που ακολουθεί; Το "Kites" είναι διασκευή. Το είπαν πρώτοι το 1967 οι Simon Dupree and the Big Sound (που αργότερα κάποια μέλη τους έφτιαξαν τους Gentle Giants).

Kites (1970)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

SPIROGYRA

The Furthest Point 

Aποκαλούν τους Spirogyra acid folk γκρουπ, αλλά μάλλον μία καλύτερη προσέγγιση είναι "ένα ιδιόμορφο ακουστικό rock γκρουπ". Αρχικά ένα κουαρτέτο με ηγέτη τον Martin Cockerham (έξοχο τραγουδοποιό, αλλά αδύναμο τραγουδιστή) επικουρούμενο από την Barbara Gaskin (όχι τραγουδοποιό, αλλά εξαιρετική τραγουδίστρια).

The Furthest Point (1973)

Η ιστορία της μπάντας μας ξεκινάει το 1967 από το Lancashire. Τότε ο Martin Cockerham μαζί με τον Mark Francis (κιθάρα) σχημάτισαν το ντουέτο που είπαν Spirogyra (προφέρεται Σπάιρο-τζάιρα). Ο Martin στο διάστημα που ακολούθησε μέχρι το καλοκαίρι του 1969, πέρασε από μεγάλες περιπέτειες, περιπλανήθηκε σε Ευρώπη και Ισραήλ μέχρι την Ιερουσαλήμ. Μετά από αυτό επέστρεψε και πήγε στο πανεπιστήμιο του Κεντ, στο Canterbury. Εκεί σχηματίστηκε η μπάντα μας με την μορφή που έχει μείνει γνωστή ως σήμερα. Εκείνες τις ημέρες του flower power. Ο Martin ήταν συμμαθητής με τον, με κλασική εκπαίδευση πιανίστα και βιολιστή, Julian Cusack. Μαζί έκαναν το σχήμα και άρχισαν να κάνουν οντισιόν σε άλλους μουσικούς, ώστε να ολοκληρωθεί η μπάντα. Στο σχήμα προσχώρησαν η εκθαμβωτική και χαρισματική Barbara Gaskin (φωνητικά) και ο μπασίστας Steve Borrill, ένας μεγαλύτερος μαθητής με πολύ μακριά μαλλιά.

Don't Let It Get You (1972)

Την Barbara σύστησε στον Martin ο Steve Hillage (από τους The Egg). O Martin άρχισε να γράφει τραγούδια για την μπάντα. Ήταν οι ημέρες της ψυχεδελικής folk και του πειραματισμού, έτσι ο Martin προσπάθησε να φτάσει τα folk τραγούδια του στα όρια, εισάγοντας νέους παράξενους τόνους. Noίκιασαν ένα μεγάλο σπίτι στο κέντρο του Canterbury, όπου άρχισαν να κάνουν πρόβες. Εκεί σύχναζαν πολλοί μουσικοί και άνθρωποι της τέχνης. Εκεί γνωρίστηκαν με τον Ian Dury, τότε δάσκαλο στο τοπικό Art College. Ακόμα δεν είχε ξεκινήσει την καριέρα του ως μουσικός και απλά καθόταν και τους άκουγε να παίζουν. Η μπάντα μας γρήγορα έχτισε ένα εντυπωσιακό ρεπερτόριο. Εν τω μεταξύ ο Max Hole, υπεύθυνος των πολιτιστικών στο πανεπιστήμιο είχε προσφερθεί και έγινε ο μάνατζέρ τους. Άρχισε να τους κανονίζει παραστάσεις, σε πανεπιστήμια και κολλέγια σε όλη την χώρα. Στο σχήμα ήρθε σαν roadie και μηχανικός ήχου ο Pete Bell. Κάπου τότε κάνουν δύο demo ηχογραφήσεις για να χρησιμοποιήσει ο μάνατζέρ τους, στην αναζήτηση εταιρείας που έκανε για να υπογράψουν συμβόλαιο. Και πράγματι το πετυχαίνει με την September Productions. Αυτές οι πρώιμες ηχογραφήσεις παρέμειναν επί 30 χρόνια χωρίς να ακουστούν, μέχρι να ανασυρθούν και να γίνουν το 4ο άλμπουμ των Spirogyra, "Burn the Bridges".

Burn the Bridges (2000)

H μπάντα μας κυκλοφορεί το ντεμπούτο άλμπουμ τους St. Radigunds, το 1971. Ήταν το όνομα του δρόμου που βρισκόταν το σπίτι που νοίκιαζαν. Παραγωγός ήταν ο Robert Kirby, παραγωγός επίσης του Nick Drake. Η αιθέρια, αγγελική φωνή της Barbara μαζί με την ακατέργαστη φωνή του Martin δίνει ένα σπάνιο αποτέλεσμα που κάνει αυτό το LP αγαπημένο από πολλούς φαν του γκρουπ, γι'αυτό ακριβώς τον λόγο. Οι κριτικοί το υποδέχονται με ενθουσιασμό, ανάμεσα σε όλα τα acid folk άλμπουμ της εποχής.

Cogwheels, Crutches and Cyanide (1971)

Η γραφή των τραγουδιών του Martin καταπιάνεται πρωταρχικά με την αγάπη, αλλά και τους εσωτερικούς στοχασμούς, τα οράματα για το μέλλον και τον σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης. Υπάρχουν μέσα ακούσματα από Pentangle, Curved Air, Incredible String Band και αρμονίες ανάμεσα στις avant-garde μεσαιωνικές προσεγγίσεις και στην ηλεκτρική folk.

We Were A Happy Crew (1971)

Ακολούθησε το Old Boot Wine, στην Pegasus τον Ιούνιο του 1972 και περιλαμβάνει κάποιες όμορφες μπαλάντες, όπως επίσης το κλασικό ακουστικό "Dangerous Dave".

Disraeli's Problem (1972)

Ένα άλμπουμ που ο ήχος ακούγεται αρκετά διαφορετικός σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ. Εδώ έχει μπει ο φίλος του Martin, Mark Francis. Σε αυτό το άλμπουμ παραγωγός είναι ο Max Hole.

A Canterbury Tale (1972)

Το τελευταίο άλμπουμ από εκείνη την περίοδο ήταν στα χνάρια του πρώτου, αλλά αυτή τη φορά ως ντουέτο ο Martin και η Barbara, που έδιναν παραστάσεις τότε. Τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ πήγαν μόνο για την ηχογράφηση. Ο Martin γράφει όλα τα τραγούδια του Bells Boots & Shambles.

Parallel Lines Never Separate (1973)

Οι Spirogyra έδωσαν παραστάσεις επίσης στην Γερμανία και Ολλανδία, όπως και στην Δανία και την Γαλλία. Κι αυτό χάρη στον Max Hole που με το Geoff Jukes, πήγαν σε μία εταιρεία που είχε αναλάβει το μάνατζμεντ διαφόρων γκρουπ, ανάμεσα στα οποία και των Camel.
Όμως ο Julian άφησε την μπάντα για να επιστρέψει στο πανεπιστήμιο. Τότε για λίγο διάστημα προστέθηκε ο Mark Francis, ο οποίος δεν ήταν πρόθυμος να μείνει. Ο Steve αγχώθηκε με την όλη κατάσταση, έτσι έμεινε μόνο ο Martin και η Barbara να κάνουν τουρ στην Αγγλία. Μετά προστέθηκαν οι Rick Biddulph και Jon Gifford στην μπάντα. Η Barbara ανέλαβε το πιάνο, ενώ ο Jon Gifford το σαξόφωνο, το φλάουτο, τη φυσαρμόνικα και ο Rick Biddulph τις κιθάρες και το μπάσο. Ο Rick Biddulph αργότερα έπαιξε με τον Richard Sinclair των Canterbury Caravan, όπως επίσης και ο Steve Borrill και η Barbara στο θαυμάσιο Canterbury γκρουπ Hatfield and the North.

Spiggly / An Everyday Consumption Song (1973)

Κατόπιν ο Martin για λόγους που κι ο ίδιος αδυνατεί να εξηγήσει, άρχισε να ψάχνει το νόημα της ζωής. Από όλο αυτό κατέληξε στην Ινδία, στο Vrindavan, όπου μυήθηκε στο κίνημα του Hare Krishna και έγινε μοναχός και έκοψε εντελώς από φίλους και συγγενείς στην Αγγλία. Όταν επέστρεψε το 1978 ήρθε σε επαφή με την Barbara, με την οποία άρχισαν να δουλεύουν πάνω σε ένα νέο άλμπουμ το Seer's Songs το 1979. Αλλά πριν το τελειώσουν, η Barbara προσκλήθηκε από τον Dave Stewart για να τραγουδήσουν την διασκευή του "It's My Party",  ένα κομμάτι που έμεινε στο νο 1 για 4 εβδομάδες. Αυτό ήταν και το τέλος του άλμπουμ που δεν στάθηκε δυνατόν να ολοκληρωθεί.
O Martin όμως ακολούθησε τη συμβουλή της Barbara και συνέχισε να γράφει τραγούδια.
Πέρασε πολλά χρόνια έξω στο Μπαλί και μετά στην Καλιφόρνια και στη Χαβάη. Κάθε 2-3 χρόνια έγραφε ένα νέο άλμπουμ από τραγούδια. Όμως ποτέ δεν είχε την οικονομική ευχέρεια για να ηχογραφήσει όπως θα έπρεπε κάποιο από αυτά. Μετά από 15 χρόνια στη Χαβάη επέστρεψε στο Λονδίνο. Εκεί άρχισε να γράφει μαζί με τον Mark Francis τραγούδια.

The Sergeant Says (1973)

Μπήκε στο νοσοκομείο για σοβαρά προβλήματα με τους πνεύμονές του, όμως ούτε αυτό τον σταμάτησε από το να γράφει. Από το 2004 έως το 2006 ηχογράφησε με τον Mark ένα νέο CD άλμπουμ το Children's Earth, ενώ κατά το ίδιο χρονικό διάστημα ακόμα ένα νέο CD άλμπουμ το Rainbow Empire εμφανίστηκε. Όπως επίσης και ένα βινύλλιο το Spirogyra 5. Για όλα αυτά εκκρεμούσε μία επανηχογράφηση, μία εκ νέου διαδικασία με τα απαραίτητα στάνταρ, όταν τα οικονομικά θα το επέτρεπαν.

Από την φωτογραφία του 2018 (κάτω), (από μπάντα και μάνατζερ) σε σχέση με αυτήν του 1971, λείπει μόνο η Barbara

Ο Martin έφυγε από την ζωή τον περασμένο χρόνο. Προσπαθούσε να κάνει πράξη ένα όνειρο που είχε να ηχογραφήσει τα τραγούδια που είχε ο ίδιος γράψει για τα τρία νέα άλμπουμ των Spirogyra. Θα ήταν σύμφωνα με τον ίδιο τα καλύτερα άλμπουμ που θα είχαν βγάλει.

Martin Cockerham (1950-2018)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

GYPSY

Is a Moving Experience

Ακούγοντας πρώτη φορά αυτό το σπουδαίο γκρουπ μοιάζει σαν να ξαναπηγαίνεις στην πρώτη δημοτικού, όσον αφορά στα ακούσματα. Όχι μόνο δεν θα έχεις χάσει το χρόνο σου, αλλά το πιθανότερο είναι να κουνήσεις το κεφάλι σου και να αναρωτηθείς τι στο καλό έφταιξε και δεν τους άκουσες ποτέ πριν.

Antithesis (Keep Your Faith) (1972)

Οι Gypsy ξεπήδησαν από τους The Underbeats, ένα χρόνο αφού η μπάντα έφυγε από την Μιννεσότα για την πόλη των αγγέλων. Μέχρι το 1970 η μπάντα μας παίζει σταθερά στο The Whiskey A Go Go. Κάπου εκεί κυκλοφορεί το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Και είναι διπλό. Οι Gypsy λέγεται ότι είναι το τρίτο rock γκρουπ που κυκλοφορεί ντεμπούτο διπλό δίσκο!


Gypsy (Metromedia M2D 1031) 8/70

H Metromedia φάνηκε ότι ίσως είχε σκοπό να πτωχεύσει συστήνοντας στον κόσμο αυτό το κουιντέτο με ένα πολυτελές διπλό LP, όμως αυτό το promotion θα της απέφερε εξαιρετικά, από την στιγμή που το σετ παρουσίαζε την ποιότητα της μουσικής που έπαιξε η μπάντα μας, συμπεριλαμβανομένων της μίξης των φωνών και της έξοχης ορχηστρικής δουλειάς.

The Vision (1970)

To "Gypsy Queen" προσφέρθηκε στην ορίτζιναλ βερσιόν του και σε ένα αναθεωρημένο follow-up. Το "Dead and Gone" είναι ένα εκτεταμμένο (11:07) υπερκομμάτι. Όλα τα τρακς έχουν κάτι κοινό. Την ποιότητα.

Late December (1970)

Το να ξεκινήσεις την καριέρα σου με ένα διπλό άλμπουμ είναι στρατηγική υψηλού ρίσκου, αλλά αυτό το κουιντέτο ήταν κοντά στο να δικαιώσει και τις τέσσερις πλευρές του LP. Δυστυχώς δεν ξέρω τι να πρωτο-διαλέξω. Μην χάσετε την ευκαιρία να ακούσετε διεξοδικά όλο το δίσκο. Να, ακούστε για παράδειγμα το επόμενο κομμάτι. Σαν να ακούω να παίζει κιθάρα ο Robert Fripp.

The Third Eye (1970)

Περιστασιακά "πνίγονται" στην έκταση των κομματιών και σε όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες progressive επιδρομές, με jazz αιχμές και έγχορδα, αλλά είναι πολύ καλύτεροι πιστεύω στο straight rock, σε θέματα όπως το "Gypsy Queen-Part One", το "Man of Reason" και το "Dream If You Can".

Dream If You Can (1970)

Υπάρχουν κάποια όμορφα σημεία με dual lead κιθάρα εδώ κι εκεί και τραγουδούν αξιόλογες αρμονίες και τζαμάρουν καλά, κάνοντας κομμάτια σαν το "Dead and Gone" και το μακροσκελές θέμα που κλείνει το δίσκο "Tomorrow Is the Last to Be Heard" να αξίζουν απολύτως να ακουστούν.

Dead and Gone (1970)

Το 1971 ο μπασίστας τους Doni Larson αφήνει την μπάντα και αντικαθίσταται από τον Willie Weeks. Την ίδια χρονιά φεύγει και ο ντράμερ Jay Epstein που αντικαθίσταται από τον Bill Lordan.
Η μπάντα μας κυκλοφορεί ένα δεύτερο αριστούργημα.

In the Garden (Metromedia KMD 1044) 1971

Το γκρουπ έχει ωριμάσει πολύ όμορφα με αυτό το άλμπουμ. Η βασική μουσική είναι δομημένη πολύ παρόμοια με το πρώτο τους LP, αλλά ο ήχος είναι πιό μαζεμένος και το όργανο που παίζει ο Jimmy Walsh φαίνεται να έχει την μερίδα του λέοντος σε αυτή την ωριμότητα.

Around You (1971)

Το "As Far As You Can See (As Much As You Can Feel)" είναι μία μαγευτική εμπειρία, ένα πραγματικό μάθημα που θα μπορούσε να χρησιμεύσει σε πολλά σημερινά γκρουπ που ενδιαφέρονται να παίξουν αυτού του είδους την μουσική, (αλλά γιατί όχι και σε κάθε progressive rock γκρουπ κάθε εποχής;), ενώ στη δεύτερη πλευρά έχουμε την ευκαιρία να φανταστούμε την μορφή του παράδεισου ακούγοντας ένα τρακ που έχει τίτλο "Here in the Garden" και δύο άλλα θέματα με απροκάλυπτη θρησκευτική αναφορά.

Here (In the Garden) Part One and Two (1971)

Οι Gypsy δεν είναι ένα πολύ εντυπωσιακό γκρουπ, αλλά έχουν εμφανιστεί με ένα πολύ διασκεδαστικό άλμπουμ εδώ. Τα τραγούδια (όλα δικά τους) είναι πρώτης τάξεως και αυτό δεν είναι υποκειμενική κριτική, αλλά κάτι που όποιος ασχολείται μπορεί να διαβάσει στις κριτικές του μουσικού τύπου της εποχής. Ο σωστός συντονισμός των μελών της μπάντας σου δημιουργεί μία ανείπωτη ευχαρίστηση, είτε παίζουν φολκίζον υλικό ή υψηλής τάσης rock.

As Far As You Can See (As Much As You Can Feel) (1971)

Πρόκειται για ένα γκρουπ που έχει την δυνατότητα να κρατήσει ένα 12λεπτο τραγούδι χωρίς να του ξεφύγει ούτε δευτερόλεπτο-δηλαδή αυτό που για άλλα γκρουπ είναι πονοκέφαλος.

Blind Man (1971)

Αγνή West Coast progressive rock από την Μινεσσότα. Υπάρχουν καλές μελωδίες σε όλο τον δίσκο και μερικά κομμάτια μου φέρνουν στο μυαλό τους Βlue Μountain Εagle, ένα γκρουπ άγνωστο στην χώρα μας που ξεπήδησε από τους New Buffalo Springfield, από τον ντράμερ των θρυλικών Buffalo Springfield. Μία επιρροή από King Crimson επίσης αποδυκνείεται σε κάποια κομμάτια, χωρίς αυτό να μοιάζει βαρετό ή δυσκίνητο. Μία καίρια απάντηση σε όλους τους επικριτές της progressive.


Το 1972 ο μπασίστας αντικαθίσταται ξανά, έτσι έχουμε τον Randy Cates στην θέση του Willie Weeks. Η μπάντα μας είναι έτοιμη για την ηχογράφηση του 3ου άλμπουμ της.

Antithesis (RCA 1972)

Εδώ έχουμε το τρίτο στούντιο άλμπουμ της μπάντας μας. Σε αυτό υπάρχουν μικρής διάρκειας τραγούδια, φιλικά προς το ραδιόφωνο. Όπως λέγεται (και πιθανότατα μπορείτε να ακούσετε) ο ήχος τους εδώ αλλάζει για να βρεθεί από τα εδάφη της progressive σε πιό pop κατεύθυνση, πράγμα που αποδίδεται σε πιέσεις της RCA για πιο εμπορικό, light funky ήχο.

Day After Day (1972)

Κομμάτια που ξεχωρίζω είναι το ομώνυμο ("Keep Your Faith"), "Day After Day" και το "So Many Promises".

To 1973 κυκλοφόρησαν το τέταρτο και τελευταίο στούντιο άλμπουμ τους Unlock the Gates επίσης στην RCA.

Unlock the Gates (RCA 1973)

Το στυλ παραμένει ίδιο με τον προηγούμενο δίσκο, χωρίς μακροσκελή θέματα. Το κομμάτι που ξεχωρίζει από αυτό το δίσκο και γίνεται γνωστό είναι το "Don't Get Mad (Get Even)" κομμάτι που μένει αγαπητό από τους φαν του γκρουπ μέχρι σήμερα.

Don't Get Mad (Get Even) (1973)

Λίγο μετά από την κυκλοφορία αυτού του δίσκου η μπάντα μας διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη. Στη συνέχεια ο James Walsh σχηματίζει τους The James Walsh Gypsy Band το 1978. Μόνο ο ίδιος μετέχει από το αρχικό lineup. Βγάζουν ένα άλμπουμ, το οποίο ακούγεται τελείως διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα του γκρουπ. Μέχρι σήμερα εξακολουθεί να έχει δραστηριότητα με την μπάντα του.

Gypsy Queen-Part One (1970)

Ο Enrico Rosenbaum (τραγούδι/κιθάρα) ήταν ο κύριος τραγουδοποιός του γκρουπ και πέθανε το 1979 από τα ναρκωτικά.
Ο Jay Epstein άφησε το γκρουπ και στράφηκε στην jazz.
Ο Joe Lala που εμφανίστηκε στο δεύτερο άλμπουμ, συνέχισε να παίζει με τον Stephen Stills, Joe Walsh και άλλους. Πέθανε το 2014.
Ο Bill Lordan εμφανίστηκε στους τρεις τελευταίους δίσκους. Μετά για πολλά χρόνια ήταν ντράμερ στον Robin Trower.
O Randall Cates, ζει στο Τέξας. Χαίρεται να λαμβάνει ακόμα μηνύματα αγάπης από φαν του παλιού του γκρουπ.
Όσοι ενδιαφέρεστε μπορείτε να δείτε το ντοκυμαντέρ που έγινε το 2016 και αφορά στο πολύ ωραίο αυτό progressive γκρουπ. Το ντοκυμαντέρ αφιερώθηκε στα μέλη του γκρουπ που δεν βρίσκονται στη ζωή. Δηλαδή τους: Donald Forte, Joe Lala, Al Mevissen, Tom Nystrom, Enrico Rosenbaum, Loren "Wally" Walstad.

Gypsy Rock & Roll Nomads (2016)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

It's A Beautiful Day

...Today

HIDDEN GEMS

Time (1973)

Αυτό είναι το 4ο στούντιο άλμπουμ ενός θρυλικού γκρουπ, που αν και υπήρξε ένα από τα πρώτα και πιό σημαντικά γκρουπ του Σαν Φρανσίσκο, ποτέ δεν κατάφερε να έχει την επιτυχία που είχαν τα υπόλοιπα παρόμοια γκρουπ της μαγικής εκείνης εποχής όπως οι Jefferson Airplane, Quicksilver Messenger Service, Grateful Dead κλπ. Ενός γκρουπ που λίγο έλειψε να συμμετέχει στο Woodstock, καθώς έμεινε έξω μετά από κλήρωση που έγινε, με τους Santana να κερδίζουν το στρίψιμο του σεντ.

Lie to Me (1973)

Αυτό το άλμπουμ είναι το τελευταίο και μοναδικό χωρίς τον David LaFlamme, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Greg Bloch, έναν άλλο βιρτουόζο του βιολιού, που αργότερα θα πήγαινε στους Ιταλούς Premiata Forneria Marconi. Μπορείτε να ακούσετε ξεκάθαρα τις ικανότητές του στο κομμάτι που κλείνει το δίσκο, "Creator", καθώς και σε άλλα κομμάτια του άλμπουμ. Στο lineup στον 4ο αυτό δίσκο κάθεται στη θέση του ντράμερ, ο ορίτζιναλ ντράμερ του γκρουπ, Val Fuentes.

Creator (1973)

Ο ήχος σε αυτό το LP είναι τελείως διαφορετικός από τα προηγούμενα άλμπουμ του γκρουπ. Εδώ βρίσκεται ένας ήχος southern blues. Κομμάτια σαν το "Mississippi Delta" ή το "Down on the Bayou" κάνουν ξεκάθαρη την αλλαγή κατεύθυνσης της μπάντας. Επίσης ένα άλλο σημείο που βλέπουμε αλλαγή, είναι τα ανδρικά φωνητικά στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, για το γκρουπ που άλλοτε κυριαρχούσαν τα φωνητικά της Linda LaFlamme.

Watching You (1973)

Όμως ένα ακόμα νέο στοιχείο για το γκρουπ είναι το πιάνο του Fredd Webb, που ωστόσο ξαφνιάζει ευχάριστα. Η Pattie Santos, που μαζί με τους LaFlamme έφτιαξαν το γκρουπ, το κορίτσι που μοιράζεται τα φωνητικά με τον LaFlamme στο θρυλικό "White Bird", "λάμπει" σε αυτό το άλμπουμ που της δίνει την ευκαιρία να είναι η lead singer σε τέσσερα τραγούδια.

Down on the Bayou (1973)

Ο δίσκος δεν έγινε ευρέως γνωστός ακόμα και από όσους έχουν ακούσει τους προηγούμενους δίσκους των IABD και δεν είχε κυκλοφορήσει σε CD μέχρι πριν λίγα χρόνια. Η ορίτζιναλ κόπια του δίσκου παραμένει αρκετά σπάνια.

Child (1973)

Τα κομμάτια ωριμάζουν μέσα σου και γρήγορα ανακαλύπτεις ότι πρόκειται για ακόμα ένα απλά υπέροχο rock δίσκο, που κυκλοφόρησε με το όνομα ενός θρυλικού γκρουπ, χωρίς ουσιαστικά να βρίσκεται στο lineup η ψυχή του γκρουπ, ο μοναδικός David LaFlamme και ασφαλώς πρέπει να πούμε ότι δεν θα ακούσουμε εδώ κομμάτια εμβέλειας "White Bird" ή "Hot Summer Day".

Ridin' Thumb (1973)

Προσωπικά θεωρώ υπερβολικές τις κακές κριτικές των φαν των IABD, για τον συγκεκριμένο δίσκο, καθώς εξακολουθώ να μην μπορώ να ακούσω κάποιο κακό κομμάτι σε αυτό το άλμπουμ, ενώ έχουν ήδη περάσει τουλάχιστον 35 χρόνια από τότε που-χωρίς ελπίδα να τον βρώ πουθενά-είχα μία απροσδόκητη συνάντηση μαζί του σε ένα φιλικό δισκάδικο, κάπου στο κέντρο της Αθήνας.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

EARTH OPERA

An Exception to the Bosstown Sound's Rule

Η μπάντα αυτή που έφτιαξε ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός Peter Rowan μαζί με τον παίκτη του μπάντζο David Grisman το 1967, κυκλοφόρησε δύο αξιοσημείωτα άλμπουμ το 1968 και 1969. Η μουσική που έπαιξαν είναι κάπως δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί καθώς περιλαμβάνει στοιχεία από διάφορα γένη. Υπάρχουν στοιχεία folk, ψυχεδέλειας και rock, καθώς και άλλα ακόμα που κάνουν τα άλμπουμ μία συναρπαστική, απροσδόκητη εμπειρία. Ελάχιστα τραγούδια σε αιχμαλωτίζουν αμέσως, αλλά μετά από λίγες φορές που θα ακούσεις τα άλμπουμ θα ανακαλύψεις ότι υπάρχουν αλήθεια πολύ καλές και πολύπλοκες συνθέσεις με ενδιαφέρον στίχο. Ας περάσουμε στην παρουσίαση.

All Winter Long (1969)

Earth Opera (Elektra EKS 74016) 4/68

Όπως έγραψε το Rolling Stone στις 4/6/68 "Το πιό folk γκρουπ από όλα τα σύγχρονά τους γκρουπ της Βοστώνης...Η ερμηνεία του Peter Rowan και το ορίτζιναλ υλικό σε αυτό το άλμπουμ είναι εκπληκτικά. Εύκολα είναι το πιό εκλεπτυσμένο άλμπουμ που έβγαλε η Βοστώνη και ακόμα κι αν έχει σε κάποια σημεία σοβαρά ψεγάδια είναι ένα πολύ εντυπωσιακό ντεμπούτο"

Time & Again (1968)

O χρόνος που χρειάστηκε για να φτάσει αυτό το άλμπουμ στο κοινό άξιζε. Ένα από τα πολλά γκρουπ της Βοστώνης που τότε "έπεσαν" στην αγορά, οι Earth Opera εκτοξεύθηκαν σε λυρικό περιεχόμενο περισσότερο από όλα τα άλλα. Η ενορχήστρωση είναι καλή, αλλά οι στίχοι των τραγουδιών όπως τα "The Red Sox Are Winning" και "As It Is Before" είναι εκπληκτικοί. Αφιερώνοντας δύο πλευρές ενός δίσκου σε τραγούδια που έχουν γραφτεί από έναν άνθρωπο, είναι καλό υποθέτω αν πρόκειται για τον Bob Dylan ή τον Paul Simon-αλλά φοβάμαι ότι γραφείς όπως ο Peter Rowan δεν επαρκούν για να αναλάβουν τέτοιο έργο. Πέρα από αυτό, οι Earth Opera είναι ένα αρκετά καλό γκρουπ. Η ήπια, χαμηλών τόνων προσέγγισή τους παρέχει ένα εναλλακτικό άκουσμα σε σχέση με τα υπερβολικά acid rock που ακούει κανείς από εκείνη την περίοδο.

As It Is Before (1968)

Eδώ έχουμε μία μπάντα που κατάφερε να αποφύγει την κατάρα του ήχου της Βοστώνης. Ένα ευγενές γκρουπ που λεγόταν Earth Opera. Ο πρώτος δίσκος τους είναι ιδιόρρυθμος, καθώς εμφανίζει εδώ κι εκεί διάσπαρτα εξασθενημένους αντίλαλους σαν από τον Tim Buckley και ιδιαιτέρως σαν από τους The Incredible String Band, αλλά ο πιανίστας είναι πολύ καλός και κρατά τα πάντα σε αρμονία. Τα τραγούδια του Peter Rowan, αν και γίνονται κομματάκι αδύναμα, έχουν ένα είδος σκωπτικότητας και μία παράξενη, ανησυχητική συνήθεια να αποκαλύπτουν σαν κάτι ασυνήθιστο τον κοινότοπο. Ένα επινοητικό άλμπουμ γεμάτο με μουσικές διαφοροποιήσεις.

The Red Sox Are Winning (1968)

Οι Earth Opera θυμίζουν σε κάποιον Μπρεχτ, σε άλλον τους Doors και τους Procol Harum μαζί, ενώ σε άλλους κανέναν άλλο ή και όλους μαζί. Η μουσική τους εντελώς φρέσκια για την εποχή τους. Ένα άλμπουμ από εκείνα που τα τραγούδια παίζουν συνεχώς στο κεφάλι. Που η μουσική τους γίνεται εμπειρία, τόσο εκφραστική σαν να πρόκειται για σκέψη. Ο ήχος απορρέει από την folk (με την ευρεία έννοια του στυλ, που περιλαμβάνει bluegrass, παραδοσιακή country καθώς και την μοντέρνα art-folk του Dylan και άλλων) με το πιάνο και τα vibes του Bill Stevenson να προσδίδουν μία jazz γεύση. Καθώς η έμφαση αυτού του στυλ είναι το λυρικό περιεχόμενο το βάρος της επιτυχίας ή της αποτυχίας βρίσκεται πρωταρχικά στον lead singer και συνθέτη Peter Rowan, και δευτερευόντως στο ορχηστρικό background. Η μουσική δεν πρέπει να περνάει μέσα από το στίχο, μάλλον πρέπει να γίνεται το στήριγμά του. Η μπάντα μας τα καταφέρνει περίφημα σε αυτό. Σαν μουσικοί είναι απίστευτα καλοί. Τα τραγούδια του Rowan έχουν όπως και η ερμηνεία του την γλυκιά, αλλά λυπημένη χροιά που χαρακτήριζε τους μουσικούς της folk-rock μετά τον Dylan.

Home of the Brave (1968)

Το 1968 ήταν ξεκάθαρο ότι η pop είχε αξιόλογες πιθανότητες ως μέσο για σοβαρές αρτιστικές εκφράσεις, αλλά οι κριτικοί δεν ήταν ακόμα σίγουροι από τι θα μπορούσε να αποτελείται ένα "σοβαρό" άλμπουμ. Σαν αποτέλεσμα συγκεκριμένα άλμπουμ, υπερβολικά φλύαρα και επιμελώς φτιαγμένα, όπως αυτό, ή όπως για παράδειγμα το Absolutely Free των Mothers και το Song Cycle του Van Dyke Parks δοξάστηκαν τότε, αλλά παίζονται από ελάχιστους σήμερα. Χωρίς την σφραγίδα της σκηνής της Βοστώνης, οι Earth Opera ήταν κάτι λιγότερο από μία παραδοσιακή rock μπάντα και περισσότερο ένα όχημα για τα πολύπλοκα τραγούδια του Peter Rowan, που χαρακτηρίζονταν από ορχηστρική ποικιλία (οι bluegrass ρίζες τους με δυσκολία διακρίνονται, αν και υπάρχουν δόσεις από μπάντζο και μαντολίνο), οι συνθέσεις ποτέ δεν μένουν σταθερές και οι στίχοι φλυαρούν ("My eyes are playing tricks upon the stage inside my mind", ή "Where the memories of my used-to years become the veil of time"). Ο Rowan είναι άστατος τραγουδιστής, ενώ η μουσική είναι κοντύτερα στην progressive παρά στην pop, αλλά πολύ ντελικάτη για να την πεις rock, εννοώντας ότι προσεγγίσεις όπως η fuzz κιθάρα στο "To Care at All" και στο "Time and Again" ή το κρεσέντο στο "Home of the Brave" σε ξαφνιάζουν. Από τα πιό σλόου κομμάτια διαλέγω τα "The Child Bride" και "Close Your Eyes and Shut the Door". Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον άλμπουμ φανερά προιόν πολύ χρόνου και σκέψης και αν ακουστεί επαναλαμβανόμενα από κάποιον μπορεί να διαπιστώσει σημεία που δεν γίνονται αμέσως φανερά-όμως είναι και δύσκολο να αρέσουν.


The Great American Eagle Tragedy (Elektra EKS 74038) 1969

Αποκαλούν αυτό το αριστούργημα The Great American Eagle Tragedy, αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο από το πτηνό που "κατεβάζουν". Καταφέρνουν να αποκαθηλώσουν την όλη ιστορία της Αμερικής, ακόμα και τις μάχες για τις οποίες οι Αμερικανοί ήταν υπερήφανοι. Οι στίχοι καλύπτονται με συμβολισμούς. Αναφορά σε μία μαυροφορεμένη χήρα που κρατάει 13 μαύρα τριαντάφυλλα δηλαδή τον αριθμό των πολιτειών που πολέμησαν στην Αμερικανική επανάσταση στα τέλη του 18ου αιώνα, είναι ένας από τους πιό κατανοητούς συμβολισμούς. Ακούμε επίσης "it was the same in '41". Υπερβολικό. Και ο τίτλος και το εξώφυλλο δείχνουν μία δρυμεία επίθεση στον Αμερικανικό τρόπο ζωής, συμπεριλαμβανομένης της αστυνομικής βίας και του πάθους για να κάνουν πολέμους, όμως δεν μπορούμε να βρούμε κάποια μουσική ή λυρική ειρωνία. O τρόπος των Earth Opera είναι μάλλον ένα κλαψούρισμα που συνορεύει με την οργή και ...τίμια, αν και τα παράπονά τους είναι έγκυρα, είναι επίσης και λίγο κουραστικά.

Alfie Finney (1969)

Το δεύτερο άλμπουμ των Earth Opera είναι σαν νεκρανάσταση. Τι συνέβη; Φανερά, χώθηκαν βαθιά στην μουσική, αλλά ιδιαίτερα στην country. Εδώ το γκρουπ ελευθερώνεται με την μουσική που ξέρουν και που αισθάνονται καλύτερα. Τίποτα δεν φαίνεται προσποιητό. Το "Home to You" είναι μία πολύ αιχμαλωτιστική country μπαλάντα με ωραία κιθάρα. Το "Alfie Finney" είναι ακόμα μία μπαλάντα που δεν σε αφήνει αδιάφορο, ενώ το "Mad Lydia's Waltz" είναι ένα λυπητερό Ρωσικό τσιγγάνικο τραγούδι. Ο αργός, βαρύς ρυθμός του "All Winter Long" κορυφώνεται με πνευστά που στριγγλίζουν, ενώ οι στίχοι και η μουσικότητα είναι έξοχα καθ'όλη την διάρκεια του άλμπουμ.

Home to You (1969)

Το 11λεπτο τρακ με τον ομώνυμο με τον δίσκο τίτλο είναι ένα αδρό, πολιτικό κατηγορητήριο προσαρμοσμένο σε μία ιδιόμορφη ενορχήστρωση. Υπάρχουν κάποια hard rock θέματα ("Sanctuary From the Law", "Roast Beef Love") και κάποια ικανοποιητικά pop ("Mad Lydia's Waltz" και "All Winter Long").

It's Love (1969)

Ένα άλμπουμ που αν και περιέχει αξιόλογα θέματα, απέτυχε να "περάσει" την δοκιμασία του χρόνου και επιβεβαιώνει ότι η φιλοδοξία του γκρουπ δεν ταίριαξε απόλυτα με την ικανότητά του. Ή μήπως όχι;

Earth Opera

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ