THE CYRKLE

Sunshine Pop

Όταν το "Paperback Writer" των τεσσάρων φανταστικών ήταν νο1 το 1966, νο2 ήταν το "Red Rubber Ball" της μπάντας μας. H pop μουσική ήταν σε μία μεταβατική φάση στα μέσα του '60, καθώς μεταφερόταν από τους ήχους της Αγγλικής εισβολής σε πιό γήινες τάσεις, όπως η folk και η ψυχεδέλεια. Οι The Cyrkle ωστόσο, στάθηκαν ικανοί να πατήσουν με το ένα πόδι στον ένα και με το άλλο στον άλλο κόσμο, συνδυάζοντας pop τραγουδοποιία με ένα στυλ που επέτρεπε πειραματισμό με διαφορετικούς ήχους. Ως αποτέλεσμα είχαν δύο χιτ και έδειξαν το δρόμο προς το περιπετειώδες μέλλον της pop.

The Visit (She Was Here) (1967)

Το γκρουπ το οποίο εξετάζουμε λεγόταν The Rhondells. Το 1965 όλα άλλαξαν για αυτούς, όταν ο Nat Weiss τους άκουσε να παίζουν. Χωρίς να χάσει καιρό επικοινώνησε με τον συνεργάτη του Brian Epstein, που ήταν ο μάνατζερ των τεσσάρων φανταστικών, ο οποίος αφού τους άκουσε αποφάσισε να τους αναλάβει. Μία αλλαγή που τους έκανε ήταν στο όνομα. Ο John Lenon έβαλε την τελευταία πινελιά στο όνομα, αλλάζοντας κάποια γράμματα και έτσι ξεκίνησαν μία νέα ανέλπιστη πορεία, να ανοίγουν για το πιό δημοφιλές rock σχήμα που πέρασε από αυτό τον κόσμο.

Το ντεμπούτο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε το 1966, περιλάμβανε pop τραγούδια με ψυχεδελικές πινελιές. Από αυτό τον δίσκο προέκυψαν δύο τραγούδια που πήραν θέση στα charts. Το προαναφερθέν "Red Rubber Ball" και το "Turn Down Day".

Red Rubber Ball (Columbia CL 2544) 8/66

Ένα ευχάριστο και όμορφο LP γεμάτο με σύντομες, χαριτωμένες pop ιστορίες. Κάποια τραγούδια είναι μάλλον "λίγα", αλλά υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον στο beat/folk ύφος για να το κάνει να αξίζει να ακουστεί και οι αρμονίες είναι τρομερές σε όλη την διάρκεια. Ο Paul Simon συνέθεσε το ομώνυμο θέμα και το "Cloudy", αν και τα περισσότερα από τα κομμάτια είναι συνθέσεις της μπάντας μας.

Red Rubber Ball (1966)

Mε πλούσια αρμονία και στοιχειωτικά φωνητικά το "Red Rubber Ball" έφτασε στο νο2 στο Billboard Hot 100 και στο νο1 στον Καναδά, το 1966.

Turn Down Day (1966)

Λίγους μήνες αργότερα κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους, ένα αριστούργημα, το Neon.

Neon (Columbia CL 2632 / CS 9432) 2/67

Το δεύτερο άλμπουμ των The Cyrkle καταδεικνύει ότι είναι σταθερά ένα από τα πιό ευφάνταστα γκρουπ του rock 'n' roll. Στην πραγματικότητα η μπάντα μας κάνει κάποια κόλπα, που μερικές φορές βγάζουν το άλμπουμ από το σταθερό μουσικό πεδίο που χαρακτηρίζει σχεδόν όλο το έδαφος της rock. Για παράδειγμα σε τραγούδι αλλάζουν μουσικό κλειδί. Πόσα rock γκρουπ μπορείτε να σκεφτείτε να κάνουν τέτοιο πράγμα κατά την διάρκεια που παίζουν ένα τραγούδι; Το τραγούδισμά τους είναι καθαρό και συγκρατημένο, η άρθρωσή τους πεντακάθαρη...Όλη αυτή η αρτιότητα θέτει ένα παράξενο πρόβλημα. Αυτό της λεπτότητας, με την έννοια της φινέτσας. Οι The Cyrkle μπορούμε να πούμε ότι αποτελούν πρότυπο του πιό "γυαλισμένου" άκρου της rock, έτσι όπως οι The Rolling Stones είναι παράδειγμα του ακατέργαστου άκρου της. Η νέα γενιά (από τότε), φαν και καλλιτέχνες αντιδρούν εχθρικά στην εισβολή της φινέτσας και της λεπτότητας στο στενά αποδεκτό μουσικό τους έδαφος. Τους αρέσει η ωμότητα.

I Wish You Could Be Here (1967)

Οι The Cyrkle είχαν βελτιωθεί τόσο πολύ από το προβληματισμένο ντεμπούτο τους που φαίνονταν σημάδια ότι θα γίνουν ένα από τα καλύτερα pop γκρουπ στην σκηνή. Το μεγαλύτερο μέρος από ότι μάθαμε σε αυτό το άλμπουμ μοιάζει να προέρχεται από ακούσματα στυλ Simon & Garfunkel και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα στο "I Wish You Could Be Here" του Simon.
Το όραμά τους επεκτάθηκε, το υλικό πήρε διαστάσεις και σαν γκρουπ είναι καλύτεροι από πριν. Αφήνοντας την ψυχεδελική χροιά του πρώτου άλμπουμ τους ακούγονται πιό progressive. Ένα καλά προετοιμασμένο και με υψηλό επαγγελματισμό δοσμένο LP.

I'm Not Sure What I Wanna Do (1967)

Μία πιό ικανοποιητική δεύτερη προσπάθεια που παρουσιάζει ένα αριθμό αιχμαλωτιστικών slow ακουστικών επιλογών που ξεχωρίζουν από τα πιό straight pop. Το "The Visit", "Two Rooms" και το "I Wish You Could Be Here" του Paul Simon είναι νοσταλγικές, στοχαστικές μπαλάντες που ταιριάζουν ιδιαιτέρως καλά στο στυλ τους, αν και μπορούν να χειριστούν το jazzy θέμα των Bacharach/David "It Doesn't Matter Anymore" εξίσου με αυτοπεποίθηση.

It Doesn't Matter Anymore (1967)

Mε λιγότερη επιτυχία προσπάθησαν να δώσουν μία επικαιροποιημένη βερσιόν του "I'm Happy Just to Dance With You" (από το soundtrack του Hard Day's Night) με σιτάρ και μάλλον λίγο δυσκίνητες αλλαγές στο τέμπο. Αυτό και το "Problem Child" είναι και τα μοναδικά αδύναμα σημεία τους.

Don't Cry, No Fears, No Tears Comin' Your Way (1967)

Ενδιαφέρουσα αρμονική pop από ένα γκρουπ, που θεωρήθηκε αρκετά καλό για να ανοίξει για την τελευταία περιοδεία των τεσσάρων φανταστικών (στην πραγματικότητα είχαν τον ίδιο μάνατζερ, όπως μπορεί κάποιος να διαβάσει). To Neon έχασε στα σημεία από άλλα παρόμοια άλμπουμ που βγήκαν εκείνο τον καιρό, επειδή δεν είχαν κερδίσει την συμπάθεια του κόσμου όπως άλλα σχήματα, επειδή προσπάθησαν να μην μοιάζουν στο άκουσμα σαν τους Beach Boys και προσπάθησαν να προσφέρουν μία ισορροπία από δικά τους διαμάντια και ενδιαφέρουσες διασκευές. Υπάρχει βεβαίως και η αστοχία, αλλά σαν αποζημίωση ακούμε τον ήχο από σιτάρ και όμορφα κρουστά.


The Minx (Amsterdam AMS 12007) 1970

Σε σύνθεση των ηγετών και ιδρυτών Tom Dawes και Don Dannemann ως το soundtrack σε μία κακής ποιότητας softcore ταινία με κατασκοπευτική πλοκή, τα δυνατά σημεία του γκρουπ στο The Minx είναι στα πιό ντροπαλά τους.

The Minx (1970)

Θέλω να πω ότι αν και τα φωνητικά στο ομότιτλο κομμάτι είναι εξαιρετικά και αν και το "It's a Lovely Game Louise" ίσως συγκαταλέγεται ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια τους, επειδή πρόκειται για soundtrack άλμπουμ υπάρχουν πολλά ορχηστρικά, πράγμα που δεν αναδεικνύει αυτό στο οποίο επένδυσε η μπάντα μας, δηλαδή στις φωνητικές αρμονίες.
Σωστά αυτά βέβαια, όσον αφορά στα ορχηστρικά κομμάτια από ένα τέτοιο γκρουπ, ναι είναι soundtrack μίας χαμηλής ποιότητας ταινίας, αλλά πώς είναι δυνατόν να ξεχάσει κάποιος μία σύνθεση σαν αυτή που ακολουθεί; Το "Kites" είναι διασκευή. Το είπαν πρώτοι το 1967 οι Simon Dupree and the Big Sound (που αργότερα κάποια μέλη τους έφτιαξαν τους Gentle Giants).

Kites (1970)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ