ILL WIND

Psychedelic Unknowns

Εδώ έχουμε ακόμα ένα γκρουπ της Βοστώνης. Μία μοναδική ανάμιξη ψυχεδέλειας και acid folk. Η μπάντα μας ξεκίνησε από το Cambridge της Μασσαχουσέτης από δύο συμφοιτητές τον Ken Frankel (lead guitar) και τον Carey Mann (μπάσο). Στην πρώτη ενσάρκωση στο ντουέτο μπήκαν και δύο ακόμα μουσικοί η Judy Bradbury στα φωνητικά και ο Dave Kinsman στα ντραμς. Η μουσική που έπαιξαν τότε ήταν μία μίξη folk-rock και bluegrass. 

Dark World (1968)

Καθώς η μπάντα μας μετακινείτο σε άλλα εδάφη, της ψυχεδέλειας και των blues η Judy Bradbury αντικαταστάθηκε από την Connie Devanney. Η μεγάλη επιτυχία που είχαν στις παραστάσεις που έδιναν στα φοιτητικά κυκλώματα, προσέλκυσε το ενδιαφέρον διαφόρων εταιρειών που έκλειναν σχήματα για τα διάφορα κολλέγια και η μπάντα μας βρέθηκε να παίζει στα κολλέγια της Νέας Υόρκης και της Νέας Αγγλίας. Δεν θα πίστευαν ποτέ ότι σε λίγα χρόνια θα έπαιζαν με σχήματα όπως οι The Who, Fleetwood Mac, The Byrds, Moby Grape, Van Morrison, The Rascals, The Buckinghams, Jethro Tull, The Youngbloods, Mitch Ryder και Vanilla Fudge. Το 1967 έκαναν μία ηχογράφηση πέντε τραγουδιών για την Capitol. Ωστόσο δεν τα κυκλοφόρησαν, καθώς το πολυπόθητο συμβόλαιο με την εταιρεία δεν ήρθε ποτέ. Μέχρι που συνάντησαν τον Tom Wilson. Αυτός είχε ξεκινήσει την δική του εταιρεία, έχοντας προηγούμενη εμπειρία σαν παραγωγός στον Dylan, στους Simon & Garfunkel και στους Mothers. Tο 1968 υπέγραψαν με την ABC και εκεί κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό άλμπουμ τους Flashes, καθώς και ένα single.

Ill Wind

Flashes (ABC S-641) 5/68

Ένα θαυμάσιο γκρουπ. Ακούστε το και μάθετε το. Το άλμπουμ αυτό έχει μία δόση από Ανατολίτικα ακούσματα, αν και η lead guitar του Ken Frankel συμπληρώνει την πραγματική ψυχή του γκρουπ, την κοπέλα που κάνει φωνητικά την Connie Devanney. Πιθανόν να σας θυμίσει λίγο την Linda Ronstadt, αλλά εύκολα θα μπορούσε να ακουστεί και σαν την Grace Slick. To "Dark World" είναι ένα "επιτρεπόμενο ναρκωτικό" (όλα τα κομμάτια εκτός από ένα γράφτηκαν από τον Frankel και τον αδελφό του Tom), όχι μόνο για τα φωνητικά, τους στίχους και τον Περσικό ήχο από την ηλεκτρική κιθάρα, αλλά για ένα παράξενο τόνο σαν να προέρχεται από ωκεανό, που παρήχθη πιθανώς από κάποια διαδικασία παραμόρφωσης. Ακούγεται σαν να έχει ηχογραφηθεί κάπου στο διάστημα, με την συνοδεία διαστρικών δονήσεων. Το αποτέλεσμα είναι μία ακουστική πανδαισία που έχει από αρχαιοτάτων χρόνων (Πυθαγόρας) μείνει ως the music of the spheres.

Little Man (1968)

Ένα αξιοσημείωτο καινοτόμο γκρουπ που προσπάθησε να κάνει κάτι δικό του. Αυτό το άλμπουμ δεν είναι με τίποτα εξ'ολοκλήρου επιτυχημένο. Επισκιάζονται από τις επιρροές τους, αλλά πάνε όντως προς την σωστή κατεύθυνση και συγκεκριμένα θέματα πράγματι είναι ιδιαιτέρως επιτυχημένα. Η βασική τους επιρροή μοιάζει να είναι οι Airplane, αλλά οι Ill Wind είναι πιό ηλεκτρονικά προσανατολισμένοι στα θέματά τους.

Sleep (1968)

Η ιστορία αυτού του άλμπουμ είναι καταγεγραμμένη. Ο παραγωγός τους Tom Wilson αρνήθηκε στο κουιντέτο το χρόνο και τον χώρο που απαιτούνταν για να κάνουν το άλμπουμ που ήταν ικανοί να κάνουν, με αποτέλεσμα συγκεκριμένα τραγούδια να ακούγονται μισοτελειωμένα. Αρχίζει με το folk-pop τραγουδάκι "Walking and Singing", που σε καμία περίπτωση δεν σε προετοιμάζει για το μεγαλοπρεπές "People of the Night", του οποίου το αιχμαλωτιστικό άνοιγμα σύντομα οδηγεί σε ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά σόλο όλων των εποχών!!

People of the Night (1968)

Καθώς η μπάντα συγκεντρώνει δύναμη και ταχύτητα πίσω του, ο Ken Frankel σολάρει με ένα βιρτουόζικο μακρύ Ανατολίτικο σόλο, ενώ η επιδεξιότητά του ποτέ δεν ξεπερνάει την ένταση των συναισθημάτων του. Προσφέρονται τέσσερα λεπτά μαγείας και ένα συναρπαστικό παράδειγμα του τι είναι ικανή να κάνει μία κιθάρα. Είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος ο Hendrix θα θαύμαζε αυτό το σόλο.

Ill Wind

Το έτερο αριστούργημα είναι ασφαλώς το "My Dark World", μία από τις καλύτερες ψυχεδελικές μπαλάντες της περιόδου, με το μυστικό όπλο της μπάντας την Miss Conny Devanney να μεταφέρει σπαραξικάρδιους στίχους με ένα παγωμένο, αλλά δυναμικό τόνο, που καλύπτονται από εξαιρετικό fuzz μπάσο σόλο. Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με το τρομερό "High Flying Bird", που δείχνει τις rock καταβολές της μπάντας μας (σε προσωπικό επίπεδο το προτιμώ από τις βερσιόν των Judy Henske, Richie Havens, Janis, HP Lovecraft και Airplane.

High Flying Bird (1968)

Το "Hung Up Chick" έχει μία άριστη εισαγωγή, με ένα πολύ καλό riff, αλλά χάνει ελαφρά τον δρόμο στο ορχηστρικό πέρασμα, περιλαμβάνοντας ένα μου φαίνεται λίγο αδέξιο, αλλά εν μέρει τρομερό κιθαριστικό σόλο.

Hung Up Chick (1968)

Το ονειρικό "Full Cycle" που κλείνει το άλμπουμ ανακτά κάποιο χαμένο έδαφος, με τα μαζικά φωνητικά και την acid κιθάρα να δημιουργεί μία πραγματικά ψυχεδελική αίσθηση.

Full Cycle (1968)

Από τα υπόλοιπα το "Little Man" είναι μία τρομερή pop μπαλάντα, το "Sleep" είναι ένα αξιόλογο ρυθμικό pop-rock θέμα και το "LAPD" ένα κάπως ακατέργαστο σατυρικό κομμάτι.

L.A.P.D. (1968)

Οι Ill Wind ξεκάθαρα κατείχαν το ταλέντο να κάνουν ένα τέλειο ψυχεδελικό άλμπουμ, αλλά το Flashes μάλλον δεν είναι ακριβώς τέλειο. Όμως πιστέψτε με καμία συλλογή με ψυχεδελικά άλμπουμ δεν θεωρείται πλήρης χωρίς αυτό.

Walkin' and Singin' (1968)

Με τον μελωδικό και ελαφρώς υπνωτικό ήχο, αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα άλμπουμ των συλλεκτών. Τα πλούσια αρμονικά φωνητικά σε μερικά κομμάτια θυμίζουν The Mamas & the Papas, ενώ το μουσικό υπόβαθρο είναι μερικές φορές παρόμοιο με πρώιμους Airplane. Η ορίτζιναλ μπάντα διαλύθηκε το 1969 και επανενώθηκε το 1970 με τους Conny Devanney, Dave Kinsman, Michael Walsh στο μπάσο, Walter Bjorkman στην lead guitar και Bryant Thayer στο πιάνο. Έπαιζαν μέχρι το 1973. Τέσσερις από τα μέλη έχουν πεθάνει. Οι υπόλοιποι ζουν στην Νέα Αγγλία και στην Καλιφόρνια. Το 2009 η Sunbeam Records έκανε μία επανέκδοση του Flashes σε διπλό CD και διπλό βινύλλιο, το οποίο περιλαμβάνει και τα πέντε κομμάτια που είχαν ηχογραφήσει στα πρώτα στάδια της καριέρας τους.

ILL WIND

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

BUBBLE PUPPY 

aka 

DEMIAN

Powerful Rock Experience

Αυτό το πολύ δυναμικό rock γκρουπ δημιουργήθηκε στο Τέξας το 1966, από τους Rod Prince και Roy Cox. Ήθελαν να σχηματίσουν ένα γκρουπ που να βασίζεται στον όρο που πολύ αργότερα έμεινε γνωστός μέχρι τις μέρες μας ως dual lead guitar και έγινε γνωστός στον κόσμο από τους Wishbone Ash ή/και τους Thin Lizzy. Όμως η μπάντα αυτή είχε προηγηθεί τουλάχιστον μία γεμάτη τριετία και από τα δύο τελευταία σχήματα.

Demian - Windy City (1971)

Με την προσθήκη του Todd Potter (σαξόφωνο-κιθάρα) και του Danny Segovia το lineup είχε συμπληρωθεί. Οι Bubble Puppy σύστησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους ανοίγοντας στο San Antonio του Τέξας για τους Who. Έχοντας κάνει κάποιες αλλαγές στο lineup τους η τελική μορφή ήταν: ο Rod Prince και ο Todd Potter στις lead guitars, ο Roy Cox στο μπάσο και ο David "Fuzzy" Fore στα ντραμς. Το 1967 υπέγραψαν συμβόλαιο στην IA.

Demian - No More Tenderness (1971)

To 1969 έκαναν ένα νο14 χιτ και ένα άλμπουμ. Εξαιτίας παρεξηγήσεων με την International Artists, έφυγαν για το Λος Άντζελες, όπου υπέγραψαν με τον Nick St. Nicholas (μπασίστας των Steppenwolf) ως μάνατζερ, αλλάζοντας και το όνομά τους σε Demian, από την νουβέλα του Herman Hesse (1919), για να ξεπεράσουν διάφορες δυσκολίες που είχαν με την International Artists. Υπογράφουν με την ABC-Dunhill (στην οποία ήταν και οι Steppenwolf) και βγάζουν το ομώνυμο άλμπουμ (1971), το οποίο απέτυχε να πάρει θέση στα chart (κάτι που με ξεπερνάει πραγματικά) και την επόμενη χρονιά το γκρουπ διαλύεται λόγω εσωτερικής διαμάχης των μελών του.

Bubble Puppy

Τα μέλη του γκρουπ μένουν ενεργά στην μουσική βιομηχανία και το 1984 γίνεται η επανένωση του ορίτζιναλ γκρουπ, όπου βγάζουν και ένα LP το Wheels Go Round. Ας πούμε λίγα λόγια για κάθε άλμπουμ τους.


BUBBLE PUPPY

A Gathering of Promises (International Artists IA 10) 5/69

Έχοντας δώσει το στίγμα τους στα chart με το single τους "Hot Smoke and Sassafras", αυτό το άλμπουμ είναι το follow-up τους που περιέχει και το χιτ αυτό και φάνηκε ότι θα τους έδινε την δυναμική να σταθούν ψηλά στα chart των LP.

Hot Smoke and Sassafras (1969)

Η πιό επιτυχημένη μπάντα στην εταιρεία μετά τους The 13th Floor Elevators (πράγμα που δεν σημαίνει και κάτι ιδιαίτερο, αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτό το άλμπουμ μόλις έφτασε να μπει στα top 200). Είναι ένα απροσποίητο, διασκεδαστικό σετ που κυμαίνεται από psych pop-rock έως μία ελάχιστα πιό heavy βερσιόν των The Byrds. Η powerful rock βρίσκεται κυρίως στην πρώτη πλευρά, η οποία ξεκινάει με το νο14 χιτ "Hot Smoke and Sassafras" και φτάνει στην κορύφωση με το 8-λεπτο "I've Got to Reach You", στο οποίο ευτυχώς αποφεύγουν ένα σόλο στα ντραμς, αλλά και τις κουραστικές blues επιρροές που βρίσκονται σε τόσα πολλά άλμπουμ της περιόδου αυτής.

I've Got to Reach You (1969)

Η πλευρά κλείνει με το ομώνυμο κομμάτι-έντονο, απλό με ωραίες αρμονίες και πολύ αποτελεσματικό σε λιγότερο από 2,5 λεπτά. Η δεύτερη πλευρά είναι σαν τους the Byrds, αλλά πιό heavy. Και τα πέντε τραγούδια είναι δική τους γραφή, το παίξιμό τους στιβαρό και οι αρμονίες ελεγχόμενες και αποτελεσματικές. Δεν ξεχωρίζει κάτι, αλλά κανένα δεν είναι κακό.

Beginning (1969)

Το μόνο θέμα που είναι απογοητευτικό φαίνεται να είναι το εξώφυλλο. Εκεί απεικονίζονται και οι τέσσερις με μεσαιωνικά ρούχα, ενώ με δυσκολία θα διαβάσεις τι γράφει, ενώ το οπισθόφυλλο μοιάζει σαν να έχει ζωγραφιστεί από ένα 5χρονο με όσα χρώματα είχε.

Lonely (1969)

Τους άξιζε ωστόσο πολύ μεγαλύτερη αναγνώριση. Δύο χρόνια μετά το ίδιο κουαρτέτο θα έκανε ακόμα ένα άλμπουμ, έχοντας μετονομαστεί σε Demian.

DEMIAN

Demian (ABC 718) 3/71

Οι πρώην Bubble Puppy και νυν Demian ανοίγουν δυνατά με δύο δυναμικά pop-rock το "Face the Crowd" και το εξαιρετικό "Windy City" και το επίσης δυνατό "Coming".

Are You With Me Baby (1971)

Αναπόφευκτα κατά κάποιον τρόπο η δεύτερη πλευρά είναι πιό αδύναμη, μία συλλογή από τραγούδια στο στυλ αυτών στα τέλη της δεκαετίας του '60, στα οποία διακρίνονται οι psych καταβολές τους ξεκάθαρα.

Coming (1971)

Μόνο το κομμάτι που κλείνει "Only A Loser" είναι δυναμικό rock θέμα όπως στην πρώτη πλευρά, αλλά πιστέψτε με αυτός είναι ένας δίσκος που θα άξιζε σε κάθε συλλογή από rock κλασικούς δίσκους που σέβεται τον εαυτό της.

Only a Loner (1971)

Διαβάσαμε και ακούσαμε για ένα δυναμικό γκρουπ που θα μπορούσε να έχει την εμβέλεια γκρουπ του είδους των Steppenwolf ή των Grand Funk Railroad. Τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως θα έπρεπε να έρχονται και πιθανόν υπάρχει λόγος γι'αυτό. Οι Bubble Puppy που μετονομάστηκαν σε Demian δεν έφτασαν ποτέ στο στάτους των σούπερσταρ. Άδικο; Ίσως...

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

SANDY HURVITZ aka ESSRA MOHAWK

A Transparent Dream

H Sandra Elayne Hurvitz γεννήθηκε στην Philadelphia τον Απρίλιο του 1948. Η πρώτη της ηχογράφηση έγινε με το όνομα Jamie Carter το 1965, με το δισκάκι 45 στροφών ("The Boy With the Way" / "The Memory of Your Voice"). Λίγα πράγματα έκανε το σινγκλάκι και το 1967 η Sandy βρέθηκε στην Νέα Υόρκη, όπου έπεσε πάνω στον Frank Zappa, στο μέρος που έπαιζαν οι Mothers. Είχαν ένα ειδύλλιο και μπήκε στην μπάντα του με το παρατσούκλι που της έδωσε ο Zappa, "Uncle Meat" (όπως το ομώνυμο κλασικό άλμπουμ του).

All This Time Going By (1968)

To πρώτο άλμπουμ της Sandy Hurvitz έγινε τον ίδιο χρόνο στην εταιρεία του Zappa, Bizarre. Στην πραγματικότητα σε παραγωγή Ian Underwood (Mothers), εμφανίστηκε τελικά στην Verve τον Δεκέμβριο του 1968. Ο Zappa δεν ταίριαξε με την Sandy και έτσι δεν ήταν αυτός που έκανε την παραγωγή. Το άλμπουμ εμφανίστηκε στα δισκοπωλεία ατελές όπως η ίδια λέει και χωρίς την σύμφωνη γνώμη της. Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να κυκλοφορήσει ποτέ. Δύσκολα έλαβε κριτικές και δεν πούλησε σχεδόν καθόλου.
Ας περάσουμε με την σειρά στα δύο πρώτα της άλμπουμ που κατά την γνώμη μου είναι και τα πιό καθοριστικά στην μακρόχρονη καριέρα της.

Sandy's Album Is Here At Last (Verve V6 5064) 12/68

Το ντεμπούτο άλμπουμ της προστατευόμενης του Zappa, γνωστής (λίγο αργότερα) ως Essra Mohawk είναι ένα ενδιαφέρον πρώιμο περίτεχνο υλικό στο στυλ τραγουδιστή/τραγουδοποιού. Η Sandy φωνητικά είναι ασυγκράτητη και τα ιδιόρρυθμα, συναισθηματικά και με πιάνο συνοδευόμενα κομμάτια, οι αλλαγές στο τέμπο και συχνά στην διάθεση δηλώνουν ότι θα απομακρύνει τόσο το κοινό όσο και θα το προσελκύσει. Υπάρχει μία jazz αίσθηση σε αρκετές συνθέσεις (με λίγο φλάουτο από τον μεγάλο Jeremy Steig και σαξόφωνο από τον επίσης μεγάλο Jim Pepper).

Love Is What I've Found (1968)

Τραγουδάει δε με τόση επιμονή που οι λέξεις της σε κάποιες φάσεις δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές. Την προτιμώ στα πιό περιεκτικά της, όπως στο δραματικό "Child", αλλά κάποια πάνε λίγο πιό μακριά με μεγαλύτερη διάρκεια, όπως το "The Sun". Το άλμπουμ είχε μία πολυτάραχη ιστορία σχετικά με την παραγωγή (στην πραγματικότητα ο τίτλος του αναφέρεται στην καθυστέρησή του πάνω από ένα χρόνο) και τα περισσότερα τραγούδια ακούγονται σαν demos παρά σαν τελειωμένες παραγωγές. Ωστόσο υπάρχει η σύγκριση με την σύγχρονή της Laura Nyro.

Child (1968)

Το πρώτο άλμπουμ της κοπέλας που σύντομα θα λεγόταν Mohawk είναι ένα δύσκολο για να ακούσει κανείς άλμπουμ, εκτός αν είναι cult οπαδός της. Όλα τα τραγούδια βασίζονται στο πιάνο (ένα έχει σαξόφωνο, δύο έχουν ολοκληρωμένη jazz-rock μπάντα), είναι συναισθηματικά με τρόπο που θα έκαναν την Laura Nyro να κοκκινίσει, ρομαντικά / χίπικα με τρόπο που θα έκαναν τον Marty Balin να ντραπεί και τόσο αργά ακόμα και για φαν των The Band.

Three Hawks (1968)

Μερικά έχουν τόσο ωραίο vibe που μαζί με τους ταξιδιάρικους στίχους της Sandy θα σε κάνουν να γυρίζεις το κεφάλι σου συχνά. Ποιός άλλος θα μπορούσε να γράψει κομμάτι με τίτλο "Arch Godliness of Purplefull Magic"; Πάντα υπήρξε ένα εκκεντρικό άλμπουμ, πράγμα που κάνει την Sandy να χρήζει περαιτέρω ψάξιμο, αλλά το συγκεκριμένο θέλει κάποιον με πολλά ακούσματα που να μπορεί να την εκτιμήσει στα "ωμά" της και υποπτεύομαι ότι η πλειοψηφία θα το δει σαν αγγαρεία να ακούσει όλο το άλμπουμ.

You'll Dance Alone (1968)

Ο αντιπρόεδρος της Warner Bros, Mo Ostin, την είδε στο Μανχάταν και υπέγραψε μαζί της στην Reprise. Το δεύτερο LP της ηχογραφήθηκε και έγιναν οι μίξεις στο Λος Άντζελες. Σχεδόν όλα τα session έγιναν στην Elektra, όπου δούλευε ο παραγωγός και μετέπειτα σύζυγός της Barry Friedman (ή Frazier Mohawk) (Τον είχαμε βρεί όταν αναφερθήκαμε στο supergroup Rhinoceros!!) Από αυτόν πήρε το μετέπειτα όνομά της. Όσο για το Essra ήταν η συντομογραφία του Sandra (S-ra). Το άλμπουμ αυτό παρουσίαζε μία στρατιά από εξαιρετικούς session καλλιτέχνες (Lee Underwood, Dallas Taylor, Doug Hastings και Jerry Penrod) μερικοί από τους οποίους στους Rhinoceros και πρόκειται για μία βαθιά ψυχεδελική εμπειρία που ξεδιπλώνεται όσο περισσότερο το ακούει κανείς. Στα ντραμς κάθεται ένας κορυφαίος ντράμερ της jazz και rock ο Billy Mundi (Μόλις είχε φύγει από τον Zappa). Για κάποιο άγνωστο λόγο λίγες κόπιες εμφανίστηκαν αρχικά με κόκκινο εξώφυλλο.

Primordial Lovers

Το κανονικό εξώφυλλο του άλμπουμ έδειχνε τα μπλεγμένα σώματα των Mohawk. Επίσης περιλάμβανε ένα βιβλιαράκι με τους στίχους.

Primordial Lovers (Reprise RS 6377, με βιβλιαράκι) 5/70

Αν κάποιος φαν της ψυχεδελικής μουσικής σας ρωτήσει ποτέ αν έχει υπάρξει ένα ψυχεδελικό άλμπουμ από τραγουδιστή/τραγουδοποιό, στο οποίο το κύριο όργανο να είναι το πιάνο και όχι η κιθάρα, η απάντηση περιορίζεται σε μία μόνο. Αυτός ο δίσκος που έχουμε εδώ. Ότι είναι το Parallelograms της Linda Perhacs σε σχέση με την Joni Mitchell, είναι αυτό το άλμπουμ σε σχέση με την Carole King (ή τον Elton John). Η μουσική του είναι ιδιαίτερα ειλικρινής, αλλά η Mohawk έχει ένα έντονο και αλλόκοτο vibe που κάνει αυτό το συμβατικά αξιαγάπητο άλμπουμ κάτι μοναδικό και ιδαιτέρως βαθύ. Όσοι το είχαν αγοράσει ποτέ δεν το ξέχασαν και μέχρι σήμερα συνεχίζει να εμφανίζεται σε λίστες αγαπημένων άλμπουμ. Όχι μόνο την "πιάνει" στο peak του ταλέντου της ως τραγουδοποιός, αλλά έχει ένα σπέσιαλ, αδύνατον να περιγράψω vibe, που τα υπόλοιπα άλμπουμ της στερούνται παντελώς. Πάντα ήταν μία γυναίκα με πάθος και ένταση, αλλά εδώ υπάρχουν στιγμές που βγαίνει από τον ίδιο της τον εαυτό, αλλά ακόμα και όταν δεν γίνεται αυτό, η αυτο-απορρόφησή της φτάνει σε επίπεδα συναρπαστικά και ποτέ μονότονα ή βαρετά. Η χρήση πλήρους μπάντας εδώ κι εκεί βοηθάει στην ποικιλία της ακουστικής εμπειρίας, αλλά ακόμα και το απλό πιάνο με τη φωνή σε τραγούδια δείχνει το είδος της μαγείας που οι θεότητες της μουσικής περιστασιακά σκορπίζουν απλόχερα σε ένα κατά τα άλλα αλλοπρόσαλλο ή αφανές ταλέντο. Ο μόνος λόγος που δίσταζα να γράψω για το Primordial Lovers, είναι ότι είναι τόσο καλό που δεν θα αποφύγετε να ψάξετε τα άπαντα της Miss Mohawk, κάτι που θα σας απογοητεύσει σε σχέση με ότι ακούσετε σήμερα.

I Am the Breeze (1970)

Όταν ακούσεις το ντεμπούτο άλμπουμ της Miss Mohawk το μυαλό σου θα πάει αναπόφευκτα σε μία άλλη μεγάλη και σημαντική τραγουδοποιό της εποχής, την Laura Nyro. Μοιάζει σαν να χρησιμοποιεί την φωνή της, το παίξιμο στο πιάνο, την δομή των τραγουδιών, τα αισθήματά της και τους στίχους της ως πιστά αντίγραφα. Ωστόσο οφείλω να ομολογήσω ότι διαθέτει μεγάλο ταλέντο και ότι αυτό είναι ένα πολύ καλοφτιαγμένο άλμπουμ. Συν ότι τελικά συμβαίνει αυτό που πάντα ταλαιπωρούσε όσους ταλαντούχους καλλιτέχνες έμειναν στην σκιά των γνωστών μεγάλων σχημάτων που κατάφεραν να γαντζωθούν στην μουσική βιομηχανία, άσχετα αν αυτοί οι "μεγάλοι" δεν ήταν τόσο ταλαντούχοι όσο οι "μικροί" τους συνάδελφοι.

Lion on the Wing (1970)

Το ίδιο έγραφε και ο μουσικός τύπος της εποχής εκείνης που κυκλοφόρησε το πραγματικά ωραιότατο αυτό άλμπουμ. Ίσως η σύγκριση πηγάζει κυρίως από την χροιά των φωνών τους...Αλλιώς όπου η προτεραιότητα της μουσικής της Laura Nyro ήταν η μελωδία (τόσο που έφτανε στο σημείο να καταστρέφει την άρθρωση στους στίχους της για να ταιριάξουν καλύτερα στο σκηνικό της μουσικής), η Miss Mohawk προσφέρει μία καλύτερη ισορροπία με την ποίησή της και την πιό ευαίσθητη συνοδεία από την μουσική...Το ρεπερτόριο είναι τρυφερό αλλά soulful, τα αγαπημένα μου είναι εύκολα το "I Am the Breeze", το "Lion on the Wing" και το σόλο "Looking Forward to the Dawn", όλα ορίτζιναλ και χαρακτηριστικό γνώρισμα της εξαιρετικής καλλιτέχνιδος, που σηματοδοτούν αυτό το εξαιρετικό σχεδόν υπνωτικό άλμπουμ.

Looking Forward to the Dawn (1970)

Η Miss Mohawk είναι μία πολύ ταλαντούχος τραγουδοποιός. Οι στίχοι της είναι ασυνήθιστα ενδιαφέροντες. Η μουσική της αν και συμβατική, είναι πολύ περισσότερο πάνω από τον μέσο όρο. Επίσης παίζει πολύ όμορφα πιάνο και έχει κάποιες τέλειες συνθέσεις. Αλίμονο όμως επιλέγει να τραγουδήσει η ίδια. Και ενώ η φωνή της μοιάζει βασικά να είναι άρτια, καταλήγει να έχει την ιδιαιτερότητα που σε πάει κατευθείαν στην Laura Nyro. Οι εραστές της καλής τραγουδοποιίας θα εντυπωσιαστούν όπως και να έχει, αλλά ίσως αν υπήρχε άλλη κατεύθυνση στα φωνητικά, το άλμπουμ να ακουγόταν ακόμα καλύτερο. Για δώστε βάση στο τραγούδι που ακολουθεί και συνδέστε το (όσοι γνωρίζετε) με το "Deja Vu" των CSN & Y. Θα πάθετε Deja Vu, αφού μιλάμε για τραγούδι που βασίζεται στην έμπνευση της Essra. O David Crosby απλά το "δανείστηκε", χωρίς να δώσει κάποιο credit εκεί που άρμοζε.

I Have Been Here Before (1970)

Να επισημάνω εδώ ότι σύμφωνα με το Mojo,την Wikipedia και άλλους, το Rolling Stone αναγνώρισε το Primordial Lovers ως ένα από τα 25 καλύτερα άλμπουμ που έγιναν ποτέ, μόλις κυκλοφόρησε. Πάντως δεν φαίνεται πουθενά να έχει ασκηθεί κριτική από το Rolling Stone. Μέχρι το 1977 που ένας αρθρογράφος του Rolling Stone έγραψε ότι είναι ένα από τα 25 καλύτερα άλμπουμ που έχει ακούσει. Κάτι που σήμερα εκλαμβάνεται λανθασμένα (?) σαν να είναι αποτέλεσμα κριτικής. Καλό πάντως θα ήταν να αλήθευε κάτι τέτοιο, μιάς και μιλάμε για ένα δίσκο διαμάντι.

Thunder in the Morning (1970)

Λίγες κριτικές εμφανίστηκαν και όσες τέλος πάντων ήταν αυτές, έλεγαν για τις ομοιότητές της με την Laura Nyro. Κάτι που φαίνεται απίθανο λαμβάνοντας υπόψη τις μαρτυρίες ότι η Nyro παρακολουθούσε τις παραστάσεις που έδινε η Essra. Μετά από κάνα δυό single έγινε απόλυτη σιωπή. Πέντε χρόνια πέρασαν μέχρι την επόμενη ηχογράφηση. H Essra Mohawk έβγαλε πολλούς ακόμα δίσκους. Πολλοί ίσως την έχουν ακούσει, όταν για παράδειγμα η Cyndi Lauper διασκεύασε το "Change of Heart" το 1986, που έφτασε νο3 στο Billboard hot 100 και έγινε χρυσό.

Όμως η αληθινή μαγεία για ακόμα μία φορά βρίσκεται εκεί πίσω στα τέλη της δεκαετίας του '60.

Essra Mohawk

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

“Babe, I’m Gonna Leave You” – The story so far…  

(Η ιστορία ενός τραγουδιού)

Υπάρχουν ακόμη μουσικόφιλοι που θεωρούν ότι το τραγούδι “Babe, I’m Gonna Leave You” είναι των Led Zeppelin. Λάθος. Υπάρχουν κι αυτοί - ειδικά εκείνοι που έχουν το παλιό βινύλιο του πρώτου τους άλμπουμ – που πρόσεξαν ότι στο οπισθόφυλλο, κάτω από το τραγούδι, γράφει “Traditional, arr. by Jimmy Page”. Οπότε αυτοί έβγαλαν αβίαστα το συμπέρασμα ότι το τραγούδι, αν και παραδοσιακό, διασκευάστηκε και πρωτοτραγουδήθηκε από τους Zeppelin. Και πάλι λάθος ! Για να μην παίζουμε όμως για πολλή ώρα αυτό το παιχνίδι, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Led Zeppelin - Babe, I'm Gonna Leave You

       Το επίμαχο κομμάτι ανήκει αποκλειστικά και μόνο, ανεπιφύλακτα, στην κυρία Anne Bredon, γνωστή και ως Anne Johannsen, από το όνομα του άνδρα της. Αν και σπούδαζε μαθηματικά, το χόμπι της  ήταν η μουσική - κυρίως η folk. Το έγραψε - μόνη της - όταν ήταν φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο του Berkeley (Καλιφόρνια), κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ‘50.

Anne Bredon

Η μουσική απλή αλλά μελωδική, γεμάτη ρομαντισμό. Οι στίχοι επίσης λιτοί, απέριττοι, πλην όμως βουτηγμένοι στον πόνο και στον λυρισμό:

Babe, I'm gonna leave you,

Tell you when I'm gonna leave you,

Leave you when ol' summer-time, summer comes a-rolling,

Leave you when ol' summer comes along.

Babe, that highway's a-callin',

That old highway's a-callin',

Callin' me to travel on, travel on out westward,

Callin' me to travel on alone.

Babe, I'd like to stay here,

You know I'd really like to stay here,

My feet start goin' down, goin' down that highway,

My feet start goin' down, goin' down alone.

Babe, I've got to ramble,

You know I've got to ramble,

My feet start goin' down, and I got to follow,

They just start goin' down, and I got to go.

        Την επόμενη χρονιά, γύρω στα τέλη του 1960, η Anne τραγούδησε την σύνθεσή της ζωντανά, σε ένα ραδιοφωνικό live show. Ήταν στον σταθμό  KPFA, στην εκπομπή “The Midnight Special”. Πολύς κόσμος την άκουσε και έκανε μεγάλη αίσθηση. Ίσως όμως την μεγαλύτερη την έκανε σε μια άλλη τραγουδίστρια εκείνης της εκπομπής, την Janet Smith. Η Smith, τραγουδούσε κι αυτή folk κι εκτίμησε το κομμάτι της Bredon. Μάλιστα, χρησιμοποιώντας μια δική της version, το τραγούδησε κι η ίδια, λίγο καιρό αργότερα, σε ένα κολλέγιο στο Οχάιο. (Σημείωση: Δυστυχώς δεν υπάρχει οπτικό ή ακουστικό υλικό από αυτές τις ερμηνείες) Συμπτωματικά όμως εκεί τότε βρισκόταν κι η Joan Baez. Ξέροντας να εκτιμά το καλό τραγούδι, της τράβηξε, με τη σειρά της, την προσοχή. Τόσο ώστε το τραγουδούσε κιόλας στην αμερικάνικη περιοδεία του 1962 που ακολούθησε αλλά και το χρησιμοποίησε στο live άλμπουμ Joan Baez in Concert (Part 1) που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά. To τραγούδι χαρακτηρίζεται από τον διευθυντή της δισκογραφικής ως “white blues” και στις σημειώσεις τονίζεται ότι “η σπάνια ποιότητα και δυναμική του κομματιού έγκειται στο γεγονός ότι η αφηγήτρια επιθυμεί ενδόμυχα ακριβώς το αντίθετο από αυτό που πάει να κάνει κι αυτό επιτείνεται από την προσμονή της εθελούσιας φυγής της“. Ίσως προκαλέσει αίσθηση το γεγονός ότι η σύνθεση εμφανίζεται στον δίσκο με credit “Traditional, arr. Joan Baez”. Πουθενά όμως η Bredon !

Joan Baez - Babe, I'm Gonna Leave You 

          Να η εκδοχή του τραγουδιού που στηρίχθηκαν οι Led Zeppelin. Βασικά ο Jimmy Page είχε ακούσει το τραγούδι από την Baez πολύ παλιότερα, τότε που - πριν καν τους Yardbirds - ήταν ένας εκκολαπτόμενος, νεαρός session μουσικός. Από τότε το έπαιζε και το τροποποιούσε με την κιθάρα του. Δεν το προχώρησε όμως περισσότερο και κάπου εκεί στα μέσα των ΄60ς  το παράτησε. Το θυμήθηκε όμως κατά την ίδρυση των Zeppelin, τον Ιούλιο του ΄68. Τότε, στην πρώτη του συνάντηση με τον Robert Plant, του έπαιξε το τραγούδι στην δική του εκδοχή. Ο Plant ενθουσιάστηκε και συμφώνησαν να το βάλουν στο πρώτο άλμπουμ που θα κυκλοφορούσαν. Έτσι κι έγινε. (Σημείωση: Κάποιοι έχουν ισχυριστεί ότι η εισαγωγή, με το χαρακτηριστικό άρπισμα της ακουστικής κιθάρας ανήκει στον Plant, πράγμα που φυσικά το αντέκρουσε ο Page. O ίδιος μάλιστα έχει δηλώσει - με συβιλλικό νόημα - ότι “έπαιζα (σ.σ. από παλιά) συνήθως το τραγούδι καθισμένος στο σκοτάδι, πίσω από την… Marianne Faithfull”).

Babe, I'm Gonna Leave You 

        Ωστόσο, στις ηχογραφήσεις - που κράτησαν μόλις 36 ώρες - τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα. Ο Plant ερμήνευε το κομμάτι αρκετά ωμά και άγρια, όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα του άλμπουμ. Τελικά, με τα πολλά, πείστηκε από τον Page να χαμηλώσει τους τόνους στην αρχή, ώστε να υπάρξει μια προοδευτική κλιμάκωση στην ένταση. Έτσι το ξαναηχογράφησαν και πήρε τη μορφή που όλοι το ξέρουμε. Αλλά και πάλι έχει αρκετές διαφορές απ΄ αυτό της Baez: Η ακουστική κιθάρα εναλλάσσεται με πιο σκληρά, ηλεκτρικά κιθαριστικά μέρη, υπάρχουν ρυθμικά και καταιγιστικά ντραμς από τον Bohnam αλλά και εντυπωσιακά “υψηλά” φωνητικά από τον Plant. Φυσικά έγινε και μια μικρή τροποποίηση στους στίχους.

         Όπως όμως είπαμε στην αρχή, το παράδοξο είναι ότι - κι εδώ - στα credits πάλι δεν υπάρχει το όνομα της Bredon: ”Traditional, arr. by Jimmy Page ”.  Kι αυτό συνεχιζόταν μέχρι περίπου το 1990. Aπό τότε όμως, τα credits αλλάζουν: Εκτός από το “Page - Plant”, προστίθεται και το “Anne Bredon”. Η οποία φυσικά παίρνει και κάποια χρηματική αποζημείωση…

        Εννοείται ότι το εν λόγω τραγούδι το διασκεύασαν πολλοί. Μεσολάβησαν πολλοί καλλιτέχνες μεταξύ της version της Joan Baez και των Zeppelin. Ηχογραφήθηκε, εκτελέστηκε, εμφανίστηκε σε singles και σε άλμπουμ πολλών άλλων συγκροτημάτων ακόμη και πριν τους Zeppelin. Mετά την επιτυχία της Baez πολλοί έσπευσαν να το κάνουν δικό τους – γνωρίζοντας προφανώς και την σχετική ελευθερία που τους παρείχε η έλλειψη φυσικού συνθέτη, αφού το κομμάτι παρουσιαζόταν ως “παραδοσιακό”. Μεταξύ αυτών οι Plebs (1964), oι The Association (1965), ο  Mark Wynter (1965) και οι Quicksilver Messenger Service (1968).

The Association - Babe I'm Gonna Leave You 

         Ίσως πλέον δε θα σας κάνει έκπληξη το γεγονός ότι… από όλους τους παραπάνω ΚΑΝΕΝΑΣ δεν είχε δώσει credit στην καημένη την Anne Bredon. Όλοι τους ακολούθησαν την πεπατημένη… “Traditional, arranged by…” κι ακολουθούσε το όνομα (προφανώς) του ηγέτη-συνθέτη της μπάντας. Αυτό που είχε κάνει πρώτη η Baez, αυτό που έκαναν κατόπιν (όλων αυτών) και οι Led Zeppelin (L. Z.). Την αρχή έκανε η ίδια η Baez, όταν το Joan Baez in Concert, κάπου στο 1988, κυκλοφόρησε σε CD. Τότε πρωτοφάνηκε η Bredon ως η συνθέτης του “Babe, I’m Gonna Leave You”. Μετά - όπως είπαμε το 1990 – ακολούθησαν οι L. Z. και από τότε το πράγμα πήρε τον κανονικό του δρόμο.

         Για την ιστορία να αναφερθούν και μερικές από τις  μετά L. Z. εκτελέσεις του κομματιού: το διασκεύασαν οι Rock Island (1970), οι Man (1976), οι Great White (1991)…και πολλοί πολλοί ακόμη. Και συνεχίζουν ακόμη και στις μέρες μας να το ανακαλύπτουν και να το ερμηνεύουν αρκετοί κι αξιόλογοι καλλιτέχνες. (Σημείωση: Στο Youtube μπορείτε να βρείτε αρκετά ακόμη covers). Προσωπικά απολαμβάνω την εκδοχή του Kenny Blackwell, όπου το διασκευάζει – instrumental - με τη βοήθεια του μαντολίνο του (άλμπουμ: Bluegrass Ferever,του 2000). Tι να πεις; Γούστα είναι αυτά !

Kenny Blackwell - Babe, I'm Gonna Leave You 

ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ

THE COLLECTORS 

&

CHILLIWACK

Fine Psych-Prog Canadians

THE COLLECTORS

The Collectors (Warner Bros. WS 1746) 5/68 [Canada]

Ίσως το πιό υποτιμημένο και πιθανόν το πιό αξιόλογο άλμπουμ εκείνης της χρονιάς. Δυνατές μελωδικές γραμμές και βαθυστόχαστοι στίχοι. Εντυπωσιακή δουλειά στο όργανο από τον Claire Lawrence, στο στυλ του David Cohen των Country Joe.

What Is Love (1968)

Η χρήση τενόρο σαξόφωνου πάνω από το όργανο είναι ευφυέστατη στο "What Love". Αν και περιστασιακά εμφανίζονται αδύναμα σημεία στα φωνητικά, η σύλληψη (ιδέα) είναι τόσο δυναμική ώστε να μπορεί να μεταφέρει όλο το πρότζεκτ. Το "Howard Christman's Older" είναι ένα καλό κομμάτι επιστημονικής φαντασίας και καταπληκτικών στίχων. Μιλάει για έναν άνδρα με υπερφυσικές ικανότητες, που στα δεκατρία του χρόνια ανακαλύπτει την μοριακή δομή του χώματος και βρίσκει τον τρόπο να μετατρέπει το χώμα σε ασήμι και χρυσό. Επίσης ανακαλύπτει μία διαδικασία να ανασταίνει τους νεκρούς και δουλεύει μία συσκευή που καταστρέφει το μίσος. Όμως, όπως κυνικά μας τραγουδάει ο Vicker, τελευταία έχει αρχίσει να πέφτει η απόδοσή του, εξαιτίας της στενοκεφαλιάς του ανθρώπινου είδους.

Howard Christman's Older (1968)

Η δεύτερη πλευρά είναι όλη μία σουίτα "What Love?", η οποία διαρκεί 19 λεπτά (δώστε την απαραίτητη προσοχή στο σαξόφωνο κάπου στο 13.13'). Eπίσης ακούστε προσεκτικά πώς ο Howie Vicker ψιθυρίζει στην αρχή "Does anybody hear?" και επαναλαμβάνει την ερώτηση αυξάνοντας τον τόνο ώσπου να γίνει πραγματικά δυνατός, μέχρι να ξεσπάσει σε μία απεγνωσμένη κραυγή. Στο σημείο αυτό συγκρίθηκε πολύ με τον Jim Morrison. Στο σύνολο, μία πολύ δύσκολη και όχι με συνοχή παραγωγή (όπως συνέβαινε με τον Zappa) και χωρίς το στοιχείο του χιούμορ, αλλά κάπως πιό μελωδική και εξίσου σημαντική.

The Collectors

Ένα πομπώδες άλμπουμ που δεν συμφιλιώνει σε ικανοποιητικό βαθμό την pop και την progressive φύση. Η πρώτη πλευρά αποτελείται από πέντε αυτόνομα κομμάτια, που δείχνουν την ευελιξία της μπάντας και την κλίση που είχε για φωνητικές αρμονίες. Το κομμάτι που ανοίγει "What Is Love?" και το "One Act Play" είναι ονειρικές μπαλάντες,

One Act Play (1968)

 το "She (Will-O-The-Wind)" είναι ένα νευρώδες θέμα που οδηγείται από φλάουτο και το "Howard Christman's Older" είναι μία τρομερή (αν και κάπως πομπώδης) ιστορία. Ο αδύναμος κρίκος είναι το "Lydia Purple" των Dunn & McCashen. Όπως λένε στις εσωτερικές σημειώσεις του δίσκου αυτό ήταν μία επιθυμία της εταιρείας για να τους βάλει στα chart. Οι ίδιοι ποτέ δεν ήθελαν να το πούν.

What Love (Suite) (1968)

Η δεύτερη πλευρά με την σουίτα δεν αποσπά καλές κριτικές από κάποιους κριτικούς της εποχής, υποθέτω καθώς συγκρίνουν με την υπάρχουσα μέχρι τότε μουσική. Κι όμως πρόκειται για ένα θέμα που έχει την δομή σουίτας (ξεχωριστά τμήματα). Και πρόκειται επίσης για rock μουσική. Και έρχεται ανελέητο το ερώτημα: Πόσα rock γκρουπ το 1968 έκαναν κάτι παρόμοιο; Δοκιμάστε να το ακούσετε ολόκληρο. Θα εκπλαγείτε με τα αλεπάλληλα τμήματα που το ένα διαδέχεται το άλλο, ενώ μέσα επικρατoύν περίεργα πράγματα όπως ψυχεδελική κιθάρα, φλάουτα με Ανατολίτικη χροιά, άγρια fuzz κιθάρα, ένα σόλο σαξόφωνο που θα θυμάστε για τον υπόλοιπο βίο σας, μία καλή δόση πειραματισμού και τα δραματικά φωνητικά του Vicker. Πραγματικά ίσως να το βρείτε κουραστικό, ίσως θαυμάσιο, πάντως σίγουρα θα μπείτε στον πειρασμό να το ακούσετε ξανά. Ένα πράγματι απίστευτο κομμάτι. One of a kind.


Grass & Wild Strawberries (Warner Bros. WS 1774) 3/69

Αρχικά ήταν το αποτέλεσμα από μία παρουσίαση 3 εβδομάδων στο Βανκούβερ του ποιητή και συγγραφέα George Ryga, με την μπάντα κρυμμένη στην σκηνή. Δεν είναι λιγότερο φιλόδοξο από το προκάτοχό του και σίγουρα πιό ανέμελο.

Sheep on the Hillside (1969)

Κυμαίνεται από hard rock ("Things I Remember", "Early Morning"), έντονη pop ("Don't Turn Away (From Me"), πειραματισμό όπως το "Teletype Click" (του οποίου τα παράξενα φωνητικά είναι το αποτέλεσμα του να τραγουδούν πολύ γρήγορα και στη συνέχεια να επιβραδύνουν το αποτέλεσμα) και ένα σχεδόν folk-rock ("My Love Delights Me"), αλλά τίποτα που να είναι ιδιαίτερα ενθυμητικό.

Rainbow of Fire (1969)

Και στα δύο άλμπουμ τους υπάρχει μία αίσθηση ότι έχουν πολύ ταλέντο, αλλά δεν εστιάζουν, με αποτέλεσμα πολλοί ακροατές να μένουν σε στιγμές στα κομμάτια τους, αλλά όχι στο σύνολο. Βέβαια αν εξετάσουμε πάλι την χρονιά που έκαναν αυτά τα πράγματα θα δούμε ότι μιλάμε για ένα proto-prog γκρουπ από τον Καναδά. Ίσως το πρώτο.

Μετά από αυτό το δεύτερο άλμπουμ τους ο συναρπαστικός τραγουδιστής Howie Vickers αφήνει το γκρουπ, το οποίο αναθέτει τα φωνητικά στον Bill Henderson, ο οποίος έφτασε να γίνει μία εμβληματική μορφή και περιζήτητος στον χώρο των μηχανικών και παραγωγών την δεκαετία του '80, ενώ το όνομα τους γίνεται Chilliwack.


CHILLIWACK

Chilliwack (Parrot 71040) 1971 [Canada]

Rain-O (1970)

Έχοντας αλλάξει το όνομά τους από The Collectors με την αναχώρηση του τραγουδιστή Howie Vickers, οι Chilliwack σε αυτό το πρώτο LP έχουν χίπικες μπαλάντες, με πολύ φλάουτο. Το καλύτερο τρακ είναι το "Every Day", μία μπαλάντα που μου θυμίζει πολύ τους Big Star.

Every Day (1970)

Chilliwack (A&M 2-3509) 1971

Η μία πλευρά είναι μία φανερή προσπάθεια για ραδιοφωνικό αέρα, ενώ το μεγαλύτερο μέρος από το υπόλοιπο διπλό άλμπουμ είναι μία έκκληση για αποδοχή σαν καταπληκτικοί μουσικοί. Προβλέψιμα, το αποτέλεσμα είναι πολύ ασύμμετρο. Η μουσική στο άλμπουμ αυτό ποικίλει από πολύ καλή έως περιττή. Το γκρουπ παραμένει συναρπαστικό και πολλά υποσχόμενο, αλλά οι τρέχουσες προσπάθειες στην αυθεντικότητα έχουν γίνει με αντάλλαγμα την καλή progressive rock.

Rosie (1971)

Το δεύτερο άλμπουμ τους είναι διπλό ( αρχικά στην τιμή του μονού δίσκου) και ακολουθεί μία πιό συναρπαστική pop-rock τροχιά. Το "Rosie" είναι rock θέμα με πολύ ενέργεια. Το υλικό είναι πολύ παρόμοιο με αυτό των April Wine στην επιθυμία τους να αγκαλιάσουν την hard rock, την power pop και άλλα στυλ της δεκαετίας του '70, σε μία προσπάθεια να γίνουν μία ολοκληρωμένη μπάντα. Στον δεύτερο δίσκο η πρώτη πλευρά είναι ένα είδος σουίτας σε έξι μέρη που ονομάζεται Music For A Quiet Time.

Music For A Quiet Time Part 1 Shine (1971)

Την άλλη πλευρά του δεύτερου δίσκου έχει καταλάβει ένα μόνο θέμα 16.50 λεπτών περίπου με διαστημικούς ήχους και free form style, κάτι που θυμίζει Tangerine Dream, Cluster, Popol Vuh ή και Kraftwerk, αλλά με πραγματικά όργανα.

Night Morning (1971)

Ίσως όπως λένε πολλοί να είναι η πιό αξιόλογη προσπάθειά τους με το όνομα Chilliwack.

Chilliwack

Θα επεκταθώ λίγο ακόμα σε μόνο ένα δίσκο τους που έκαναν την επόμενη χρονιά. Από εκεί και μετά ακολούθησε μία πλούσια δισκογραφία, που όμως έχοντας επίγνωση για το μέγεθος του γκρουπ που ήταν κάποτε, δεν νομίζω ότι θα άξιζε να εισχωρήσει βαθύτερα κάποιος.

All Over You (A&M SP 4375) 1972

Αυτό το άλμπουμ συνεχίζει σε μία σταθερή MOR κατεύθυνση. Το "Goodnight" και το "The Fields and the Sea" συνεχίζουν τα μελωδικά τους στηρίγματα.

The Fields and the Sea (1972)

Λιγότερο αποτελεσματικές είναι οι προσπάθειες στο boogie αλά Quo που εισάγουν στο άλμπουμ, όπως στο "Rock and Roll Music", ενώ το "Things Keep Changing" αλά Lovin' Spoonful είναι λίγο άγαρμπο.
The Collectors: Ένα από τα σημαντικότερα και καινοτόμα rock γκρουπ του Καναδά.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ