THE LITTER 

Garage / Psych Monsters

Ιδιαίτερα επηρεασμένοι από την Αγγλική εισβολή, οι The Litter προερχόμενοι από δυο μπάντες της Minneapolis, ηχογράφησαν το πρώτο single τους "Action Woman" / "A Legal Matter" στα τέλη του 1966. Ακολούθησε το ντεμπούτο άλμπουμ τους το καλοκαίρι του 1967, το οποίο ακουμπούσε στην R&B περισσότερο, για να το γυρίσουν στην καθαρή ψυχεδέλεια την επόμενη χρονιά, που έκαναν το δεύτερο άλμπουμ τους. Το πέρασμα τους ολοκληρώθηκε με το τρίτο άλμπουμ τους το 1969, στο οποίο ο ήχος τους είχε αλλάξει στο πιο σκληρό.

Action Woman (1967)

Distortions (Warick WM-671-A) 1967 

Οι ήρωες μας ήταν μία από τις πρώτες Αμερικανικές μπάντες που έπαιξαν όχι και τόσο γνωστές διασκευές Αγγλικής rock. Επίσης από τις πρώτες που ξεκίνησαν να παίζουν στα live με φώτα, όπως επίσης και από τους πρώτους που έκαναν χρήση ηχητικών εφέ (phasing).

Soul-Searchin' (1967)

Το ντεμπούτο τους εν μέρει μόνο αιχμαλωτίζει την ενέργεια σαν τη φωτιά που είχαν στα live τους ωστόσο και είναι πολύ πιο κοντά στο R&B παρά στην ψυχεδέλεια. Ανοίγει με το διαχρονικό garage "Action Woman" (που έχει μείνει στην ιστορία ως το πρώτο τρακ της πρώτης πλευράς του πρώτου LP της σειράς Pebbles), αλλά από εκεί και μετά είναι μία μίξη από διασκευές Αγγλικών γκρουπ, όπως οι Who, Small Faces και Yardbirds με πολύ fuzz κιθάρα και πολύ παραμόρφωση καθ' όλη την διάρκεια.

Codine (1967)

Υπάρχουν δύο ορίτζιναλ (το σύντομο ορχηστρικό "The Mummy" και η ασυμβίβαστη μπαλάντα "Soul Searching"), αλλά δεν είναι κάτι το ξεχωριστό. Εκτός του "Action Woman", υπάρχει ακόμα ένα φοβερό, τρελό τρακ, το "I'm A Man".

I'm A Man (1967)

Μόνο 2000 κόπιες τυπώθηκαν από αυτό το τόσο σπάνιο και δυναμικό άλμπουμ.

$100 Fine (Hexagon 681-S) 1968

Ένα απελπιστικά ελλιπές follow-up που συνδυάζει πρώτης τάξεως garage punk με τραγούδια όπως το "Mindbreaker" και το "(Under the Screaming Double) Eagle", 

Mindbreaker (1968)

με απλή διασκεδαστική garage pop, όπως το "Tallyman", το "Here I Go Again", με ατόφιο blues ("Blues One") και μία μεγάλης διάρκειας διασκευή του "She's Not There".  

(Under The Screaming Double) Eagle (1968)

O ήχος ωμός και άγριος και επιπλέον υπάρχουν γνώριμα riff, όπως θα διαπιστώσετε ακούγοντας το "Kaleidoscope" ("Satisfaction"), αλλά και άλλα σημεία γνώριμα, που δημιουργούν την έντονη εντύπωση ότι δεν υπήρχε μεγάλη έμπνευση.

Here I Go Again (1968)

Πραγματικά το "Apologies to 2069" είναι μία περίπτωση που οι ίδιοι παραδέχτηκαν ότι το κολάζ των "Action Woman", "Tallyman" και "Kaleidoscope" με ηχητικά εφέ δημιουργήθηκε για να συμπληρωθεί ο χρόνος.

Tallyman (1968)

Το άλμπουμ ολοκληρωμένο είναι ιδιαιτέρως διασκεδαστικό, όμως δεν είναι το κλασικό που υπαινίσσεται για τις καλύτερες στιγμές που βρίσκονται μέσα του. Μόνο 1000 κόπιες τυπώθηκαν από το 2ο άλμπουμ τους.

Emerge (Probe 4504-S) 7/69

Έχοντας φανερά αρνηθεί τις προσφορές από την Elektra και την Columbia, υπέγραψαν στην βραχύβια θυγατρική της ABC για το τρίτο και τελευταίο τους LP.  Χωρίς να προκαλεί έκπληξη, αυτό είναι το άλμπουμ τους με τον πιο επαγγελματικό ήχο, με το νέο μέλος Ray Melina να προσθέτει fuzz κιθαριστικές πινελιές σε όλη του την διάρκεια.

Journeys (1969)

Εδώ βρίσκονται πιο κοντά στη straight hard rock, αλλά παίζουν με αξιόλογη garage ενέργεια και εμφανίζονται με κάποια πραγματικά έντονα περάσματα. Το κομμάτι που ανοίγει "Journeys", είναι μαζί με το "Action Woman" ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έφτιαξαν. Για τα υπόλοιπα, το "Feeling" και το "Blue Ice" ροκάρουν γερά και δίνουν μία ενδιαφέρουσα εκδοχή του "My Little Red Book".

Blue Ice (1969)

Υπάρχει μία τάση να γίνουν κομματάκι πιο δυσκίνητοι, όπως με την διασκευή του "For What It's Worth" και με το 12-λεπτο κομμάτι που κλείνει "Future of the Past", 

Future of the Past (1969)

αλλά υπάρχει μέσα πολύ ψητό ικανό να χορτάσει τους περισσότερους πεινασμένους κυνηγούς της ψυχεδέλειας. Γενικότερα ένα φοβερό ψυχεδελικό άλμπουμ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 AL KOOPER

Legendary Rock Characters

Τον Al Kooper τον γνωρίζουμε από τον χαρακτηριστικό ήχο του Hammond στην δουλειά του με τον Dylan. Όπως επίσης από την δουλειά του με τους The Blues Project. Ή από την κόρνα του You Can't Always Get What You Want των Stones. Έχει επίσης ηχογραφήσει με τον Hendrix, τον George Harrison, τον Paul Butterfield, τον BB King, τον Tom Petty και πολλούς άλλους. Η ιστορία του είναι απλά μία αποκαλυπτική ματιά στην ευρύτερη ιστορία της rock μουσικής σκηνής. Και ενώ η δουλειά του με όλους όσους συνεργάστηκε είναι φημισμένη και αναμφισβήτητα πολύ καλή, υπάρχει και η σόλο πλευρά του με μία σειρά από άλμπουμ, τα οποία δεν έχαιραν τόσο της προσοχής και της αποδοχής του κόσμου.

I Stand Alone (1969)

I Stand Alone (Columbia CS 9718) 3/69

Ένα φανταχτερό, όμως όχι τόσο προσωπικό πρώτο σόλο άλμπουμ από έναν από τους πιο υπερτιμημένους χαρακτήρες της rock μουσικής. 

Το σόλο ντεμπούτο άλμπουμ του Kooper προσπαθεί να απογειωθεί από το σημείο που είχε πετύχει το Child Is the Father to the Man. Χρησιμοποιεί τις ίδιες βασισμένες στις κόρνες συνθέσεις και παίρνει το σχήμα ενός concept άλμπουμ, προσθέτοντας ηχητικά εφέ και ασυνάρτητα συνδετικά μέρη στην μίξη. Πολλά από αυτά μάλλον αστεία.

Όπως με το Child, το I Stand Alone περιέχει αρκετές διασκευές, ξεκάθαρα χρησιμοποιημένες συνειδητά από τον Kooper για να δώσει σχήμα στο άλμπουμ μάλλον, καθώς δεν του έλειπε το ορίτζιναλ υλικό. Τις βρίσκω διασκεδαστικές, με τον Kooper να ερμηνεύει τραγούδια του Nilsson, των Traffic, των Sam & Dave κλπ.

I Can Love A Woman (1969)

Ένα άλμπουμ που έχει ένα τουπέ του στυλ ΄αν δεν σου αρέσει είναι επειδή δεν είσαι αρκετά έξυπνος για να το καταλάβεις΄, ώστε να κρατήσει κλειστό το στόμα κάθε επιλεκτικού ακροατή, αν και έτσι ακόμα έχει μέσα του ευφυείς στιγμές.

Right Now For You (1969)

Κομμάτια όπως το ομότιτλο και το "Right Now for You" είναι το ίδιο καλά με ό,τι υπάρχει στο Child. Η καριέρα του Kooper από αυτό το σημείο και μετά θα γινόταν πιο ενδιαφέρουσα για την δουλειά του με άλλους καλλιτέχνες, παρά για τα δικά του άλμπουμ. Αναλόγως την διάθεση που μπορεί να έχει κάποιος μπορεί να θεωρήσει το συγκεκριμένο άλμπουμ ως και αριστούργημα.

You Never Know Who Your Friends Are (Columbia CS 9855) 1969

Όπως έγραψε το Rolling Stone την 15/11/69: "άκουσε πρώτα το ομότιτλο κομμάτι για να μπεις στην καρδιά του άλμπουμ. Ένα τραγουδάκι αλα Beatles, που δεν θα θυμάσαι αφού το ακούσεις".

Blues - Part IV (1969)

Αυτό που σε μπερδεύει είναι ότι παρά την πολύβουη κίνηση προς όλες τις κατευθύνσεις και την επιδρομή στα εδάφη κάθε άλλου καλλιτέχνη, τα αποτελέσματα του Kooper σπανίως φαίνεται να αξίζουν την προσπάθεια. Λες και η εμμονή του με τόσες δραστηριότητες τον αποδιοργανώνουν. 

First Time Around (1969)

Η μουσική του έχει μία διακεκομμένη, διασπασμένη ποιότητα, μέσα στην οποία ο Kooper φαίνεται να εστιάζει στο χτίσιμο πολλών μικρών στοιχείων. Δυστυχώς συναρμολογώντας τα στοιχεία αυτά, σπανίως καταφέρνει να βγάλει κάτι μεγαλύτερο.

The Great American Marriage / Nothing (1969)

Easy Does It (Columbia G-30031) 1970

Ο Kooper μπορεί πάντοτε να είναι υπολογίσιμη δύναμη τόσο για την μουσικότητα του, όσο και για το χιούμορ του. Αυτά τα δύο τον συνοδεύουν κατά την διάρκεια αυτού του σετ τραγουδιών. 

Sad Sad Sunshine (1970)

Υπάρχει μέσα μία βόμβα, που πιάνει το μεγαλύτερο μέρος της Β'πλευράς, το παλαιό κλασικό blues "Baby Please Don't Go", που ο Kooper παρουσιάζει με υποκριτική, μιμούμενος το στυλ του Mose Allison και διαρκεί τουλάχιστον 10 λεπτά. 

Baby Please Don't Go (1970)

Δεν ξεχωρίζει κάποιο δυνατό συναίσθημα πουθενά, ακόμα κι έτσι όμως είναι ένα τέλεια φτιαγμένο άλμπουμ. Και αν αναζητάτε να περάσετε ευχάριστα τον χρόνο σας, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι θα το καταφέρετε ακούγοντας το.

Let The Dutchess No (1970)

Αυτό που πάντα έκανε εντύπωση σχετικά με τον Kooper ήταν πόσο ικανοποιητική μουσική έκανε. Ποτέ κάτι το ιδιαίτερα καλό, ποτέ κάτι κακό, παρά μόνο ενδιαφέρον, μάλλον ανώφελο, ενίοτε βαρετό. Και το τρίτο άλμπουμ του μαρτυράει όλα αυτά, με γενικά έξυπνα τραγούδια, την νοσταλγική του φωνή, το πιάνο και δύο λαμπερά ορίτζιναλ θέματα, το "She Gets Me Where I Live" και το "Sad, Sad Sunshine". 

Love Theme From "The Landlord" (1970)

Το πρόβλημα είναι ότι ο παραγωγός Kooper δεν βρήκε την μαγική φόρμουλα για να αναμίξει όλα τα συστατικά του παρουσιαστή (καλλιτέχνη) Kooper. Το υλικό που επιλέχτηκε καλύπτει πρακτικά τα πάντα, αμέτρητες κασέτες χρησιμοποιήθηκαν για να μπορέσει ο ίδιος να παίξει πέντε ή έξι όργανα πίσω από τα δικά του φωνητικά. Αλλά η μίξη συχνά θυμίζει συνθέσεις από big band. 

I Got A Woman (1970)

Υπάρχουν οκτώ τραγούδια που έχει γράψει ο ίδιος, από τα οποία το αγαπημένο μου είναι το "Sad, Sad Sunshine". Επίσης υπάρχει άριστη άρπα από τον Peter Ivers στο "Country Road", αλλά η βαριά σύνθεση την καθιστά δυσδιάκριτη. 

Brand New Day (1970)

Υπάρχουν αρκετά ωραία τραγούδια εδώ, αλλά οι συνθέσεις το παρακάνουν και δεν έχει νόημα το να προσθέσει κανείς περισσότερα όργανα.

AL KOOPER & SHUGGIE OTIS

Το άλμπουμ αυτό, λιγότερο γνωστό από το Super Session, δεν παύει να είναι ένα τρομερό άλμπουμ.

Kooper Session (Columbia CS 9951) 1969

Εδώ ο Kooper συνεργάζεται με τον 15-χρονο μαύρο κιθαρίστα Shuggie Otis. Ωστόσο ο Shuggie Otis δεν δείχνει πλήρως το τεράστιο ταλέντο του ακόμα. Δεν είναι ακόμα ιδιοφυία, όσο ένα γόνιμο, αναπτυσσόμενο νέο ταλέντο. 

Lookin' For A Home (1969)

Και παρά το ότι αυτό το ταλέντο είναι σε υπερθετικό βαθμό αρκετό για να εγγυηθεί τεράστια ακροαματικότητα, σε αυτό το σημείο της εξέλιξης του (ήδη ο Otis είχε παρουσιαστεί σε μία προηγούμενη ηχογράφηση) είναι αμφισβητήσιμο. Ο Kooper που παίζει όργανο, πιάνο, κιθάρα και ondioline σε αυτό το άλμπουμ, το μετριάζει κάπως, συμπεριλαμβάνοντας 4 τραγούδια στην Α'πλευρά, στα οποία ο Otis παίζει αραιά και που.

12-15 Slow Goonbash Blues (1969)

Όπως με τα περισσότερα τραγούδια του Kooper έχουμε κι εδώ μεγάλης διάρκειας κομμάτια. Η Β'πλευρά είναι ένα τζαμ, με δύο μεγάλους αυτοσχεδιασμούς να καταλαμβάνουν τον περισσότερο χώρο. Για το Rolling Stone το Kooper Session αν και ο Otis είναι καλός, δεν τα καταφέρνει. "Μέρος του προβλήματος αυτού" γράφει, "είναι ο ήχος, ο οποίος είναι βαρετός και μονότονος και η μίξη που είναι ακαθόριστη, μουντή. Η γυναικεία χορωδία ουσιαστικά δεν ακούγεται και υπάρχουν στιγμές (ιδιαίτερα στην Α'πλευρά) που ακόμα και το όργανο που σολάρει είναι ακαθόριστο".

Shuggie's Old Time dee-di-lee-di-leet-deet Slide Boogie (1969)

Η συνεργασία ανάμεσα στον βετεράνο του στούντιο Kooper και τον 15-χρονο κιθαρίστα-φαινόμενο Otis μοιράζεται ανάμεσα στα "The Songs" και στα The Blues". Τα τραγούδια είναι σίγουρα πιο ενδιαφέροντα, ξεκινώντας με το γκόσπελ "Bury My Body", με το πιάνο του Kooper στο προσκήνιο και εντυπωσιακή μονομαχία με τον Otis προς το τέλος. 

Bury My Body (1969)

Το μεγαλειώδες "One Moon Country Shack" έχει ένα επίμονο blues riff και ένα πολύ κατάλληλο groove, ενώ το κομμάτι που κλείνει "Lookin' For A Home" είναι εκφραστικότατο.

One Moon Country Shack (1969)

Η Β'πλευρά, "The Blues", θα πείσει και θα ενθουσιάσει τους φαν των παραδοσιακών blues. Πραγματικά ένα κομμάτι το "Shuggie's Old Time", περιγράφεται ως "electronically reprocessed to recreate an old scratchy record". Υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα και μεγάλης διάρκειας σόλα για όσους τους αρέσουν κάτι τέτοια, αν και αν ακούσεις το "One Moon Country Shack" και μόνο, φτάνει.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

ARCHIE WHITEWATER

Horn Rock Obscurities

Οι Archie Whitewater ήταν μία εννεαμελής μπάντα που συνδύασε υπέροχα την jazz, rock, soul, τα blues και την ψυχεδέλεια και έκανε ένα και μοναδικό άλμπουμ που ξεφεύγει από τα ραντάρ των περισσοτέρων συλλεκτών, καθώς αποσύρθηκε σχεδόν αμέσως μετά την κυκλοφορία του τον Σεπτέμβριο του 1970. Έτσι δεν ήταν γραφτό να γίνει γνωστή, όπως οι διάσημες μπάντες που έπαιξαν επιτυχημένα horn-rock, αν και εδώ έχουμε πολλά παραπάνω πραγματάκια.

Hulk (1970)

Archie Whitewater (Cadet Concept LPS 329) 9/70

Παρά το όνομα, εδώ έχουμε μία μπάντα η οποία δεν έχει μέσα κανέναν με το όνομα Archie Whitewater. Το LP τους είναι αξιόλογη εκφραστική pop με εντυπωσιακά φωνητικά (ανδρικά και γυναικεία), jazz συνθέσεις και μπόλικα πνευστά. 

Northstar (1970)

Ο ήχος είναι συμμαζεμένος, πράγμα αξιοπερίεργο και ασυνήθιστο για τέτοιου είδους δίσκο, αλλά τα τραγούδια (που όλα μοιάζουν να έχουν κάποιο ναυτικό θέμα) δεν είναι ιδιαιτέρως δυνατά. 

Seacoast (1970)

Σκαρφαλώνουν πάνω από τα συνηθισμένα τα "Northstar", "Mist of the Early Morning" και τα γλυκά "Life Is A River" και "Seacoast". Το τρακ που συχνά παινεύεται από αυτό το άλμπουμ, είναι το ορχηστρικό "Hulk", αν και ακούγεται σαν απλό horn rock θέμα.

Lament for the Walking Dead (1970)

To άλμπουμ έχει ξεφύγει σε αξία τα πρόσφατα τελευταία χρόνια, αν και δεν προσφέρει κάτι το μοναδικό. Ένα δεύτερο LP δεν κυκλοφόρησε ποτέ μέχρι τώρα, όμως βρήκε το δρόμο για κάποια site που προσφέρουν τέτοια καλούδια. Από αυτό είναι και το επόμενο τρακ

The Day You Leave (1970)

Το μοναδικό άλμπουμ από αυτό το γκρουπ που είχε μάνατζερ τον Robert Stigwood κυκλοφόρησε και αποσύρθηκε στη στιγμή το 1970, για να βγει από την λήθη πολλά χρόνια αργότερα. Οι μουσικοί μέσα παίζουν υπέροχα μία μίξη από ψυχεδέλεια, rock, soul, blues και jazz. Μοναδικό και ευφυέστατο. Έχει πολλά παραπάνω από μία υποψία από Blood, Sweat & Tears, αλλά μπορεί να πει κανείς κάτι μεμπτό γι'αυτό;

The Mist of the Early Morning (1970)

Ένα από τα καλύτερα κομμάτια είναι το "Cross Country", ένα πάρα πολύ γλυκό κομμάτι με απίθανο ηλεκτρικό πιάνο που περιπλανιέται ανάμεσα σε κάθε πιθανό mood. Υπάρχουν αρκετά άλλα κομμάτια που ξεχωρίζουν, όπως το "Northstar", το "Friends and Neighbours" και το "Seacoast", όπου το πνευστό μέρος αναλαμβάνει τα lead, αλλά ο κιθαρίστας είναι υποδειγματικός (και ποτέ παραμελημένος), ενώ το παίξιμο στα ντραμς είναι αρκετά έντονο και ακριβές. 

Cross Country (1970)

Αν σας αρέσουν οι Chicago Transit Authority, οι Cold Blood, οι Blood, Sweat & Tears, o Van Morrison κλπ, θα λατρέψετε αυτό το απίθανο να συναντήσετε άλμπουμ. Ένα θαυμάσιο άλμπουμ σε κάθε επίπεδο. Σπάνιο στην Αμερικανική του έκδοση και σχεδόν αδύνατο να βρεθεί στην Αγγλική του έκδοση (Pye).

Life Is A River (1970)

Οι Archie Whitewater ήταν: Στο μπάσο Tony Vece, στην κιθάρα Paul Metzke, στα ντραμς Jim Abbott, Fred Johnson στα φωνητικά, στα keyboards Bob Berkowitz, στο άλτο σαξόφωνο Lynn Sheffield, στο τενόρο σαξόφωνο Travis Jenkins και στο τρομπόνι Sam Burtis. 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

FLAT EARTH SOCIETY

Waleeco Candy Bars

Ηχογραφημένο υπό τις εντολές του πρακτορείου διαφημίσεων της Βοστώνης, Quinn & Johnson, σε μία απόπειρα να προμοτάρουν τις μπάρες καρύδας Waleeco, αυτό είναι ένα από τα πιο ικανοποιητικά ψυχεδελικά LP των 60'ς. 

Portrait in Grey (1968)

Waleeco (Fleetwood FCLP 3027) 1968

Το αποτέλεσμα είναι ασυνεπές, αλλά υπάρχουν κάποια αληθινά κλασικά εδώ μέσα, με αξιοσημείωτη την μαγική διασκευή του "In the Midnight Hour" και το νοσταλγικό "Prelude for the Town Monk".

In the Midnight Hour (1968)

Επίσης υπάρχει κάποια καλή ψυχεδελική pop ("Feelin' Much Better", "Four and Twenty Miles"), μία ντελικάτη μπαλάντα ("When You're There"), ένα μεγάλης διάρκειας ορχηστρικό, που κυριαρχεί η φλογέρα ("Portrait in Grey") και το περίεργο ορχηστρικό "Satori", με το σιτάρ, με το οποίο και κλείνει το άλμπουμ.

Prelude for the Town Monk (1968)

Το άλμπουμ ήταν προφανώς διαθέσιμο μόνο με παραγγελία, αν και μερικές κόπιες είχαν προωθηθεί και σε δισκοπωλεία, καθώς είναι λιγότερο σπάνιο από τις περισσότερες περιπτώσεις ιδιωτικών ηχογραφήσεων της εποχής. Χωρίς να προξενεί έκπληξη, δεν είναι πολλά τα καλά άλμπουμ που πήραν τον τίτλο τους από ονομασία γλυκισμάτων. Αλλά αν θέλετε να έχετε ένα στην συλλογή σας, υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα να αναζητήσετε, από αυτό εδώ το LP. 

Feelin' Much Better (1968)

Φτιαγμένο από ένα γκρουπ εφήβων, υποθετικά απευθυνόμενο σε έφηβους, ώστε οι ακροατές να γίνουν εν δυνάμει αγοραστές των Waleeco Candy Bars (έπρεπε να στείλεις έξι περιτυλίγματα από αυτές τις μπάρες και ενάμιση δολάριο για να σου στείλουν τον δίσκο), αυτό το άλμπουμ είναι μία εσκεμμένη προσπάθεια να φτιαχτεί ένα στοχευμένο ψυχεδελικό άλμπουμ για ... παιδιά.

Four and Twenty Miles (1968)

Το πρόβλημα είναι ότι ήταν τόσο πολύ επιτυχημένοι στο εγχείρημα τους, που έκαναν μία δυνατή συλλογή από ενδιαφέροντα, μη εμπορικά τραγούδια που αμφιβάλω αν ακούστηκαν παραπάνω από μία φορά, όταν τα ενθουσιασμένα παιδιά τα παρέλαβαν στην πόρτα του σπιτιού τους. Πράγμα που είναι πραγματικά κρίμα.  Το "Feeling Much Better" που ανοίγει, είναι ένα ατόφιο, ικανοποιητικό sike pop. Ακολουθείται από την μοναδική διασκευή του άλμπουμ, μία εξαιρετική ονειρική διασκευή του "In the Midnight Hour". 

Satori (1968)

Άλλα highlights είναι τα ασυνήθιστα, πολυεπίπεδα "I'm So Happy", το "Four and Twenty Miles" που ροκάρει, το αρμονικό pop "Dark Street Downtown" και δύο τρακς που προορίζονταν για να εξασφαλίσουν ότι ο δίσκος θα έμπαινε κατευθείαν στη θήκη του και δεν θα εμφανιζόταν ποτέ ξανά, μέχρι που ο νυν γέροντας και πρώην χλευαστής του Waleeco να συνειδητοποιήσει ότι θα πρέπει να διαθέσει τουλάχιστον 800 ευρώ/δολάρια κάποιος για να τον κάνει δικό του σήμερα: Το φανταστικό "Portrait in Grey" και το πρώτης τάξεως "Satori". 

Ένα άλμπουμ φτιαγμένο από παιδιά, σίγουρα μη απευθυνόμενο σε παιδιά!

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 NIRVANA

Early UK Psych

Οι Έλληνες καλλιτέχνες, που έγραψαν ιστορία στην rock μουσική σκηνή, έχουν γίνει κατά περίπτωση κάποιοι διάσημοι, κάποιοι απλά γνωστοί, ενώ κάποιοι άλλοι παρέμειναν σχεδόν άγνωστοι. 

Το γκρουπ των Nirvana δεν έγινε το ίδιο γνωστό με τον διάσημο και πολύ επιδραστικό μακρινό του απόγονο των 80'ς-90'ς, αλλά μέσα στον πυρήνα του βρισκόταν ένας Έλληνας, ο τραγουδοποιός και παραγωγός Alex Spyropoulos (πιάνο/keyboards). Μετά την δικτατορία στην χώρα μας, πολλοί καλλιτέχνες μοιραία βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην Γαλλία και στην Αγγλία, καθώς η Αμερική πάντοτε έπεφτε μακριά. Ο Spyropoulos στην Αγγλία, γνωρίστηκε με τον Ιρλανδό Patrick Cambell-Lyons και δημιούργησαν ένα από τα πρώτα ψυχεδελικά γκρουπ της Αγγλίας.

Black Flower (1970)

The Story of Simon Simopath (Island ILPS 9059) 12/67

H Record Mirror είχε γράψει ότι πρόκειται για ένα διασκεδαστικό LP βασισμένο σε μία ιστορία επιστημονικής φαντασίας, μελωδικό και πολύ ικανοποιητικό, ένα από τα πιο περιπετειώδη άλμπουμ που έγιναν εκείνη την εποχή.

Lonely Boy (1967)

Η ιστορία μοιάζει να το έχει ξεχάσει εντελώς, αν κάποιος νέος άκουγε το όνομα Nirvana σίγουρα δεν θα ήταν για αυτό το γκρουπ, αλλά αυτό το άλμπουμ είναι ουσιαστικά μία rock όπερα (της οποίας η φανταστική ιστορία περιγράφεται στις εσωτερικές σημειώσεις) και σαν rock όπερα προηγείται χρονικά και από το SF Sorrow και από το Tommy.

In The Courtyard Of The Stars (1967)

Μουσικά είναι κάπως πιο light από τα προαναφερόμενα κλασικά. Είναι ενορχηστρωμένη pop που θυμίζει πολύ Kinks και Bee Gees, χωρίς να προσεγγίζει την καλύτερη δουλειά από αυτές τις μπάντες. Έχει πολλές ωραίες μελωδίες, αλλά του λείπει αυτό που χαρακτηρίζει τα πολύ καλά concept άλμπουμ της μετά-Pepper εποχής. 

Pentecost Hotel (1967)

Στον τομέα της τραγουδοποιίας οι Nirvana είναι ίσως δυο κλικ κάτω από τους Zombies ας πούμε, πράγμα που τους κάνει πολύ προσιτούς στους φαν της pop. Υπάρχουν ωραία φωνητικά σε όλη την διάρκεια και ένα τραγούδι που αιχμαλωτίζει το αυτί ("Take This Hand"). 

Take This Hand (1967)

Ένα αρκετά διασκεδαστικό τεχνούργημα, αλλά σήμερα ο ακροατής δεν μπορεί παρά να σκεφτεί ότι ένα χρόνο αργότερα, που η ψυχεδέλεια κατέκλυζε τα πάντα, θα μπορούσε να είναι πολύ πιο ενδιαφέρον. Πραγματικά, το επόμενο άλμπουμ τους θα άρχιζε να δείχνει ένα ριψοκίνδυνο πειραματισμό, που θα τους έμπαζε "επίσημα" στην ψυχεδελική περίοδο.

All of Us (Island ILPS 9087) 9/68

Οι έπαινοι δίνουν και παίρνουν. Οι δύο νέοι γράφουν όλα τα τραγούδια και εσείς αποφασίζετε πώς σας αρέσει καλύτερα, σε ζωηρό τέμπο ή σε αργό. Αλλά ουσιαστικά εδώ μέσα αιχμαλωτίζεται το συναίσθημα, το mood, η ατμόσφαιρα...

Rainbow Chaser (1968)

Μυστικιστική μουσική, ένα απίστευτα όμορφο άλμπουμ με μία θαυμάσια ποικιλία από διαφορετικά στυλ, από την μπαλάντα στην rock, στην μουσική δωματίου, στην συμφωνική. Δεν φοβούνται να χρησιμοποιήσουν κάθε γνωστό μουσικό εφέ της εποχής, αλλά το κάνουν κάθε φορά με γούστο και διακριτικότητα, χωρίς να κάνουν "δήθεν" την μουσική τους.

The Touchables (All of Us) (1968)

Το άλμπουμ ξεκινάει με το "Rainbow Chaser", με το εντυπωσιακό phasing στον ήχο και για πολλούς η καλύτερη στιγμή τους. Τα υπόλοιπα κομμάτια έχουν περισσότερο mood από το Simopath και οι περισσότερες συνθέσεις είναι πιο πολύπλοκες. 

The Show Must Go On (1968)

Οι επιρροές του Alex Spyropoulos από τον Χατζηδάκη είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς στο προηγούμενο τραγούδι· δεν ακούτε κι εσείς;

Dedicated to Markos III (Pye NSPL 28132) 4/70

Όπως πριν, κυριαρχεί ο ίδιος ήχος-αξιοσημείωτες μελωδίες, όμορφα φωνητικά και πλούσιο ακομπανιαμέντο. Όμορφη, ρομαντική μουσική. Ένα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ, από ένα εξίσου ενδιαφέρον γκρουπ. Μοιάζει να προσπαθούν για κάτι καινούριο. Μπορεί να μην τα καταφέρνουν απόλυτα, πάντως προσπαθούν.

I Talk to My Room (1970)

 Σε συνέχεια δύο ανομοιογενών, αλλά πολλά υποσχόμενων LP, η Island προφανώς αρνήθηκε να κάνει το τρίτο άλμπουμ των Nirvana-ένα λυπηρό λάθος, μιας και περιέχει μεγάλο μέρος από την πιο εμπορική και ευφάνταστη δουλειά τους, κάποιο μέρος της οποίας είναι πραγματικά ευφυέστατο. 

Love Suite (1970)

Tα "The World Is Cold Without You" και "Black Flower" είναι δύο από τα πιο υπέροχα ενορχηστρωμένα pop τραγούδια που ηχογραφήθηκαν ποτέ και το δεύτερο περιέχει και ένα εκπληκτικά heavy σόλο στην κιθάρα. Αλλού υπάρχουν όμορφα, ευχάριστα τραγούδια όπως το "I Talk to My Room", το "Aline Cherie", το "Tres Tres Bien" και το "Illinois", όπως επίσης το μεγάλης διάρκειας "Love Suite". To LP επίσης χαίρει από ωραιότατες συνθέσεις εγχόρδων από τον Mike Vickers, τον Tony Visconti και άλλους. Ένα χαμένο κλασικό άλμπουμ. 

The World Is Cold Without You (1970)

Ο παράξενος τίτλος του άλμπουμ, παρεμπιπτόντως λέγεται ότι αναφέρεται σε έναν μυστηριώδη ευεργέτη, ο οποίος τους εξαγόρασε το συμβόλαιο που είχαν και έτσι επετράπη σε άλλη εταιρεία να αγοράσει τα master tapes (στην πραγματικότητα η Αμερικανική Metromedia, η οποία είχε σχέση με την Pye στην Αγγλία).

Local Anaesthetic (Vertigo 6360 031) 3/71

Ένα από τα πιο καλόγουστα εξώφυλλα της Vertigo για το 1971 φιλοξενεί ένα πολύ καλό rock άλμπουμ. Ένας φανερός αν και διακριτικός fuzz ήχος, υποβόσκει κάτω από το ηλεκτρικό πιάνο και το ελκυστικό παίξιμο της κιθάρας. Όλα γίνονται με αφοσίωση και με επαγγελματισμό. Τα τραγούδια μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο και η ατμόσφαιρα διευρύνεται καθώς ακούς. To εξώφυλλο ανακοινώνει το άλμπουμ ως η πρώτη δουλειά των αληθινών Nirvana, αλλά αυτό το άλμπουμ θα μπορούσε να μπερδέψει τους φαν της προηγούμενης δουλειάς τους. Ο Alex Spyropoulos έχει αποχωρήσει, που σημαίνει ότι ο Patrick Cambell-Lyons βρίσκεται μόνος του εδώ (αν και τον βοηθούν οι Jade Warrior, o Mel Collins και ένας-δυο ακόμα) και μεγάλο μέρος του άλμπουμ απέχει από το χαρακτηριστικό τους στυλ της baroque pop. 

Modus Operandi (Method Of Work) (1971)

Ο δίσκος αποτελείται από δύο σουίτες, το "Modus Operandi" και το "Home". Η πρώτη είναι ένα μεγάλο κομμάτι από ελαφρώς funky, jazz progressive rock, ενώ η δεύτερη αντηχεί τις πρότερες ηχογραφήσεις των Nirvana, με πολύ harpsichord και νοσταλγικό τραγούδισμα, παρόλες τις heavy rock συνθέσεις. Το άλμπουμ δεν έχει καλή φήμη και μάλλον του λείπουν οι μελωδίες και οι στιγμές της πρότερης μουσικής που έκανε ο Cambell-Lyons, όμως έστω κι έτσι είναι αρκετά καλό.

Songs of Love & Praise (Philips 6308 089) 2/72

Η διστακτική φωνή του Cambell-Lyons, η οποία ακουγόταν στα ορίτζιναλ τραγούδια των Nirvana, έχει διατηρήσει την ποιότητα της και ακόμα δείχνει την τάση του να εμφανίζεται με παράξενες αλλαγές στον τόνο και στις μελωδικές γραμμές του. Πέρα από την νοσταλγία και την αγάπη για τους Nirvana θα έλεγα ότι είναι ένα τρομερό άλμπουμ.

I Need Your Love Tonight (1972)

Άλλο ένα σόλο εγχείρημα για τον Patrick Cambell-Lyons, αυτό το άλμπουμ παρουσιάζει άσκοπες επαναλήψεις δύο προηγούμενων κλασικών ("Rainbow Chaser" και "Pentecost Hotel") μαζί με την συνηθισμένη συλλογή soft pop. 

Please Believe Me (1972)

Τα "Please Believe Me" και "Lord Up Above" είναι ωραίες μπαλάντες, το "She's Lost It" έχει ένα jazz groove και λίγο funky πιάνο, το σύντομο ορχηστρικό "Nova Sketch" ακούγεται σαν να ακούς Jade Warrior (οι οποίοι και παίζουν στο άλμπουμ), το "I Need Your Love Tonight" έχει τρομερή wah-wah και το "Stadium" είναι ένα αξιόλογο, μεγάλης διάρκειας κομμάτι, που θυμίζει το "Love Suite" του Dedicated to Markos III. Ακόμα ένα διασκεδαστικό και αδίκως κακολογημένο άλμπουμ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 JONESY

Progressive Rock Unknowns

Οι Jonesy σαν μπάντα της progressive rock πιθανώς να μην μπορούν να συγκριθούν με γίγαντες όπως οι King Crimson ή οι Genesis, πράγμα που ακούγεται νορμάλ στους περισσότερους. Όμως κάλλιστα θα μπορούσαν να συγκριθούν με δεύτερα ονόματα της progressive rock, όπως οι Gentle Giant ας πούμε. Στα αρχικά στάδια της νέας τάσης, καθώς η ψυχεδέλεια έσβηνε, τα γκρουπ συνωστίζονταν για να δώσουν την δική τους εκδοχή, που για πολλά από αυτά ήταν παρόμοια. Έτσι και οι Jonesy, αν και διέθεταν δική τους προσωπικότητα, δεν ξέφυγαν από αυτό και σαν συνέπεια θα διαπιστώσετε ομοιότητες με θρυλικά γκρουπ σαν αυτά που αναφέρθηκαν στην αρχή.

Sunset and Evening Star (1973)

No Alternative (Dawn DNLS 3042) 1972

Το πρώτο άλμπουμ των Jonesy είναι το πιο heavy και πιο παραδοσιακά progressive. Φανερές επιρροές από King Crimson και Yes αφθονούν, αν και η jazzy lead κιθάρα που χρησιμοποιείται μοιάζει να είναι κάτι ολοδικό τους. 

Heaven (1972)

Είναι και κομμάτι ενοχλητικοί επίσης, μία κλασική περίπτωση της σκληρής προσπάθειας που καταβάλουν. Τα πιο πετυχημένα κομμάτια είναι τα γλυκύτερα και τα πιο σκοτεινά. 

Ricochet (1972)

Περιστασιακά δεν υπάρχει πειραματισμός που να μην έχουν δοκιμάσει. Δεν λειτουργούν όλοι οι πειραματισμοί ωστόσο, πράγμα αναμενόμενο και υπάρχει μία βασανιστική αίσθηση ότι δεν έχουν στ'αλήθεια καταλήξει τι να κάνουν εδώ μέσα. 

Pollution (1972)

Το καλύτερο μέρος είναι στη μέση του "Pollution", στο ορχηστρικό μέρος, στο οποίο το μπάσο σολάρει πάνω από ένα μελωδικό κιθαριστικό μοτίβο, ακολουθούμενο από τα πιο γρήγορα riff κιθάρας του άλμπουμ. Για τους λάτρεις του mellotron υπάρχει πάρα πολύ εδώ μέσα.

Keeping Up (Dawn DNLS 3048) 6/73

Το riff του mellotron στο κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ "Masquerade" κλέβει την μελωδία του "I'm Your Captain" των Grand Funk, αλλά μετά εκτρέπεται σε κάποια απροσδόκητα εδάφη. 

Masquerade (1973)

Η μίξη των στυλ σε αυτό το τραγούδι είναι ήδη πιο εντυπωσιακή από ότι σε ολόκληρο το ντεμπούτο τους, αν και η κιθάρα που ακούγεται σαν "δήθεν" (ευτυχώς από εκεί και πέρα είναι λιγότερο προφανής) του αφαιρεί λίγο από την αξία του. 

Song (1973)

Το υπόλοιπο του άλμπουμ ακολουθεί την συνταγή, με κανένα τραγούδι να μην μένει σε μία θέση για περισσότερο από ένα λεπτό ή δύο. Αυτό δουλεύει εκπληκτικά καλά, επειδή η γραφή είναι πολύ δυνατότερη από ότι στο ντεμπούτο τους και πολλές από τις καινοτομίες είναι ιδιαιτέρως συναρπαστικές.

Children (1973)

Η προσθήκη του "πνευστού" Alan Bown είναι ένας κύριος λόγος για την επιτυχία αυτού του άλμπουμ. Επίσης σιγουρεύονται ότι διατηρούν το ισχυρότερο όπλο τους που λέγεται Mellotron, σε μεγάλη χρήση. Μία συντριπτική βελτίωση σε σχέση με το ντεμπούτο τους.

Growing (Dawn DNLS 3055) 12/73

Εδώ οι jazzy τάσεις τους επεκτείνονται. Ο τίτλος είναι ο πλέον κατάλληλος. Κάθε άλμπουμ δείχνει σημαντική πρόοδο σε όρους ότι οι Jonesy δημιουργούν μία ταυτότητα και αντιλαμβάνονται πώς να τελειοποιήσουν τις ορχηστρικές τους φιλοδοξίες σε επιτυχημένα κομμάτια. 

Know Who Your Friends Are (1973)

Το κομμάτι που ανοίγει "Can You Get That Together?" αναμιγνύει πολύ ομαλά jazz και R&B και πραγματικά ακούγεται σαν να ήταν χιτ. Είναι καθαρό τρυκ να δημιουργείς κάτι που είναι ταυτοχρόνως παράξενο, πειραματικό και ακούγεται σαν εμπορικό.

Can You Get That Together (1973)

Σε άλλα σημεία κοντεύουν να πετύχουν την τελειότητα. Σπανίως θα βρείτε μουσική progressive με τα επίπεδα της ενέργειας που παρουσιάζουν στο ομότιτλο κομμάτι ανάμεσα στα άλλα. 

Waltz for Yesterday (1973)

Το 12-λεπτο ορχηστρικό που κλείνει είναι πολύ καλό επίσης, περιέχοντας κάποιες πραγματικά συναρπαστικές στιγμές. Το Growing είναι για τους περισσότερους το καλύτερο άλμπουμ τους.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ