AL KOOPER

Legendary Rock Characters

Τον Al Kooper τον γνωρίζουμε από τον χαρακτηριστικό ήχο του Hammond στην δουλειά του με τον Dylan. Όπως επίσης από την δουλειά του με τους The Blues Project. Ή από την κόρνα του You Can't Always Get What You Want των Stones. Έχει επίσης ηχογραφήσει με τον Hendrix, τον George Harrison, τον Paul Butterfield, τον BB King, τον Tom Petty και πολλούς άλλους. Η ιστορία του είναι απλά μία αποκαλυπτική ματιά στην ευρύτερη ιστορία της rock μουσικής σκηνής. Και ενώ η δουλειά του με όλους όσους συνεργάστηκε είναι φημισμένη και αναμφισβήτητα πολύ καλή, υπάρχει και η σόλο πλευρά του με μία σειρά από άλμπουμ, τα οποία δεν έχαιραν τόσο της προσοχής και της αποδοχής του κόσμου.

I Stand Alone (1969)

I Stand Alone (Columbia CS 9718) 3/69

Ένα φανταχτερό, όμως όχι τόσο προσωπικό πρώτο σόλο άλμπουμ από έναν από τους πιο υπερτιμημένους χαρακτήρες της rock μουσικής. 

Το σόλο ντεμπούτο άλμπουμ του Kooper προσπαθεί να απογειωθεί από το σημείο που είχε πετύχει το Child Is the Father to the Man. Χρησιμοποιεί τις ίδιες βασισμένες στις κόρνες συνθέσεις και παίρνει το σχήμα ενός concept άλμπουμ, προσθέτοντας ηχητικά εφέ και ασυνάρτητα συνδετικά μέρη στην μίξη. Πολλά από αυτά μάλλον αστεία.

Όπως με το Child, το I Stand Alone περιέχει αρκετές διασκευές, ξεκάθαρα χρησιμοποιημένες συνειδητά από τον Kooper για να δώσει σχήμα στο άλμπουμ μάλλον, καθώς δεν του έλειπε το ορίτζιναλ υλικό. Τις βρίσκω διασκεδαστικές, με τον Kooper να ερμηνεύει τραγούδια του Nilsson, των Traffic, των Sam & Dave κλπ.

I Can Love A Woman (1969)

Ένα άλμπουμ που έχει ένα τουπέ του στυλ ΄αν δεν σου αρέσει είναι επειδή δεν είσαι αρκετά έξυπνος για να το καταλάβεις΄, ώστε να κρατήσει κλειστό το στόμα κάθε επιλεκτικού ακροατή, αν και έτσι ακόμα έχει μέσα του ευφυείς στιγμές.

Right Now For You (1969)

Κομμάτια όπως το ομότιτλο και το "Right Now for You" είναι το ίδιο καλά με ό,τι υπάρχει στο Child. Η καριέρα του Kooper από αυτό το σημείο και μετά θα γινόταν πιο ενδιαφέρουσα για την δουλειά του με άλλους καλλιτέχνες, παρά για τα δικά του άλμπουμ. Αναλόγως την διάθεση που μπορεί να έχει κάποιος μπορεί να θεωρήσει το συγκεκριμένο άλμπουμ ως και αριστούργημα.

You Never Know Who Your Friends Are (Columbia CS 9855) 1969

Όπως έγραψε το Rolling Stone την 15/11/69: "άκουσε πρώτα το ομότιτλο κομμάτι για να μπεις στην καρδιά του άλμπουμ. Ένα τραγουδάκι αλα Beatles, που δεν θα θυμάσαι αφού το ακούσεις".

Blues - Part IV (1969)

Αυτό που σε μπερδεύει είναι ότι παρά την πολύβουη κίνηση προς όλες τις κατευθύνσεις και την επιδρομή στα εδάφη κάθε άλλου καλλιτέχνη, τα αποτελέσματα του Kooper σπανίως φαίνεται να αξίζουν την προσπάθεια. Λες και η εμμονή του με τόσες δραστηριότητες τον αποδιοργανώνουν. 

First Time Around (1969)

Η μουσική του έχει μία διακεκομμένη, διασπασμένη ποιότητα, μέσα στην οποία ο Kooper φαίνεται να εστιάζει στο χτίσιμο πολλών μικρών στοιχείων. Δυστυχώς συναρμολογώντας τα στοιχεία αυτά, σπανίως καταφέρνει να βγάλει κάτι μεγαλύτερο.

The Great American Marriage / Nothing (1969)

Easy Does It (Columbia G-30031) 1970

Ο Kooper μπορεί πάντοτε να είναι υπολογίσιμη δύναμη τόσο για την μουσικότητα του, όσο και για το χιούμορ του. Αυτά τα δύο τον συνοδεύουν κατά την διάρκεια αυτού του σετ τραγουδιών. 

Sad Sad Sunshine (1970)

Υπάρχει μέσα μία βόμβα, που πιάνει το μεγαλύτερο μέρος της Β'πλευράς, το παλαιό κλασικό blues "Baby Please Don't Go", που ο Kooper παρουσιάζει με υποκριτική, μιμούμενος το στυλ του Mose Allison και διαρκεί τουλάχιστον 10 λεπτά. 

Baby Please Don't Go (1970)

Δεν ξεχωρίζει κάποιο δυνατό συναίσθημα πουθενά, ακόμα κι έτσι όμως είναι ένα τέλεια φτιαγμένο άλμπουμ. Και αν αναζητάτε να περάσετε ευχάριστα τον χρόνο σας, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι θα το καταφέρετε ακούγοντας το.

Let The Dutchess No (1970)

Αυτό που πάντα έκανε εντύπωση σχετικά με τον Kooper ήταν πόσο ικανοποιητική μουσική έκανε. Ποτέ κάτι το ιδιαίτερα καλό, ποτέ κάτι κακό, παρά μόνο ενδιαφέρον, μάλλον ανώφελο, ενίοτε βαρετό. Και το τρίτο άλμπουμ του μαρτυράει όλα αυτά, με γενικά έξυπνα τραγούδια, την νοσταλγική του φωνή, το πιάνο και δύο λαμπερά ορίτζιναλ θέματα, το "She Gets Me Where I Live" και το "Sad, Sad Sunshine". 

Love Theme From "The Landlord" (1970)

Το πρόβλημα είναι ότι ο παραγωγός Kooper δεν βρήκε την μαγική φόρμουλα για να αναμίξει όλα τα συστατικά του παρουσιαστή (καλλιτέχνη) Kooper. Το υλικό που επιλέχτηκε καλύπτει πρακτικά τα πάντα, αμέτρητες κασέτες χρησιμοποιήθηκαν για να μπορέσει ο ίδιος να παίξει πέντε ή έξι όργανα πίσω από τα δικά του φωνητικά. Αλλά η μίξη συχνά θυμίζει συνθέσεις από big band. 

I Got A Woman (1970)

Υπάρχουν οκτώ τραγούδια που έχει γράψει ο ίδιος, από τα οποία το αγαπημένο μου είναι το "Sad, Sad Sunshine". Επίσης υπάρχει άριστη άρπα από τον Peter Ivers στο "Country Road", αλλά η βαριά σύνθεση την καθιστά δυσδιάκριτη. 

Brand New Day (1970)

Υπάρχουν αρκετά ωραία τραγούδια εδώ, αλλά οι συνθέσεις το παρακάνουν και δεν έχει νόημα το να προσθέσει κανείς περισσότερα όργανα.

AL KOOPER & SHUGGIE OTIS

Το άλμπουμ αυτό, λιγότερο γνωστό από το Super Session, δεν παύει να είναι ένα τρομερό άλμπουμ.

Kooper Session (Columbia CS 9951) 1969

Εδώ ο Kooper συνεργάζεται με τον 15-χρονο μαύρο κιθαρίστα Shuggie Otis. Ωστόσο ο Shuggie Otis δεν δείχνει πλήρως το τεράστιο ταλέντο του ακόμα. Δεν είναι ακόμα ιδιοφυία, όσο ένα γόνιμο, αναπτυσσόμενο νέο ταλέντο. 

Lookin' For A Home (1969)

Και παρά το ότι αυτό το ταλέντο είναι σε υπερθετικό βαθμό αρκετό για να εγγυηθεί τεράστια ακροαματικότητα, σε αυτό το σημείο της εξέλιξης του (ήδη ο Otis είχε παρουσιαστεί σε μία προηγούμενη ηχογράφηση) είναι αμφισβητήσιμο. Ο Kooper που παίζει όργανο, πιάνο, κιθάρα και ondioline σε αυτό το άλμπουμ, το μετριάζει κάπως, συμπεριλαμβάνοντας 4 τραγούδια στην Α'πλευρά, στα οποία ο Otis παίζει αραιά και που.

12-15 Slow Goonbash Blues (1969)

Όπως με τα περισσότερα τραγούδια του Kooper έχουμε κι εδώ μεγάλης διάρκειας κομμάτια. Η Β'πλευρά είναι ένα τζαμ, με δύο μεγάλους αυτοσχεδιασμούς να καταλαμβάνουν τον περισσότερο χώρο. Για το Rolling Stone το Kooper Session αν και ο Otis είναι καλός, δεν τα καταφέρνει. "Μέρος του προβλήματος αυτού" γράφει, "είναι ο ήχος, ο οποίος είναι βαρετός και μονότονος και η μίξη που είναι ακαθόριστη, μουντή. Η γυναικεία χορωδία ουσιαστικά δεν ακούγεται και υπάρχουν στιγμές (ιδιαίτερα στην Α'πλευρά) που ακόμα και το όργανο που σολάρει είναι ακαθόριστο".

Shuggie's Old Time dee-di-lee-di-leet-deet Slide Boogie (1969)

Η συνεργασία ανάμεσα στον βετεράνο του στούντιο Kooper και τον 15-χρονο κιθαρίστα-φαινόμενο Otis μοιράζεται ανάμεσα στα "The Songs" και στα The Blues". Τα τραγούδια είναι σίγουρα πιο ενδιαφέροντα, ξεκινώντας με το γκόσπελ "Bury My Body", με το πιάνο του Kooper στο προσκήνιο και εντυπωσιακή μονομαχία με τον Otis προς το τέλος. 

Bury My Body (1969)

Το μεγαλειώδες "One Moon Country Shack" έχει ένα επίμονο blues riff και ένα πολύ κατάλληλο groove, ενώ το κομμάτι που κλείνει "Lookin' For A Home" είναι εκφραστικότατο.

One Moon Country Shack (1969)

Η Β'πλευρά, "The Blues", θα πείσει και θα ενθουσιάσει τους φαν των παραδοσιακών blues. Πραγματικά ένα κομμάτι το "Shuggie's Old Time", περιγράφεται ως "electronically reprocessed to recreate an old scratchy record". Υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα και μεγάλης διάρκειας σόλα για όσους τους αρέσουν κάτι τέτοια, αν και αν ακούσεις το "One Moon Country Shack" και μόνο, φτάνει.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ