CHRISTMAS

Heritage

Οι Christmas υπήρξαν ένα βραχύβιο γκρουπ που κάποτε δραστηριοποιήθηκαν στον Καναδά. Η μουσική που έπαιξαν μπορεί να χωρέσει κάτω από την ταμπέλα της hard rock, παρουσιάζοντας δυναμική αλλά και ονειρική κιθάρα, ενώ συνολικά είχαν ένα ατόφιο και ωμό R&B ήχο, παρά το γεγονός ότι τα μέλη, ήταν πολύ νέα παιδιά, ακόμα στην εφηβεία τους.

Blues On An Iceberg (1971)

Heritage (Daffodil SBA 16002) 1971 (Canada only)

Είναι ένα γκρουπ που παίζει hard rock, τόσο hard όσο οτιδήποτε είχε ακουστεί εκείνη την εποχή. Και αυτό δεν ήταν ό,τι επιδίωκε η τετραμελής μπάντα. Ένα αδιαπραγμάτευτο περιουσιακό στοιχείο της μπάντας είναι ο Bob Bryden, o lead singer τους, κιθαρίστας και συνθέτης. Σαν lead singer μερικές φορές αφήνει λίγα πράγματα ανεκπλήρωτα (αλλά αυτό αντισταθμίζεται επαρκώς από τον δυναμικό ρυθμικό ήχο του γκρουπ). 

April Mountain (1971)

Σαν κιθαρίστας προσθέτει άγρια κύματα ρυθμικών μοτίβων στις βασικές γραμμές του μπασίστα Tyler Reizanne και του ντράμερ Rich Richter (θα δυσκολευτείτε να πιστέψετε ότι και οι δύο είναι μόλις 16 χρονών). Ο lead guitarist Robert Bulger δίνει χρώμα στα σόλο του με επιδεξιότητα. 

Something Borrowed (1971)

Αλλά είναι ως συνθέτης που ο Bryden παίζει μπάλα μόνος του. Έγραψε μελωδία και στίχο για αυτό το άλμπουμ, που μάλλον εύστοχα πήρε τον τίτλο Heritage και έκανε αλήθεια μία καταπληκτική δουλειά. Οι Christmas έχουν - παρά την επίμονη δύναμη και ενέργεια - κάτι που λείπει από τους Grand Funk και άλλα ισοδύναμα δυναμικά γκρουπ. Είναι hard και επιθετικοί κι όμως τον ίδιο χρόνο αξιοσημείωτα συνεκτικοί και ενδιαφέροντες.

Heritage (1971)

Ακολουθώντας το προκλητικά σπάνιο σετ από τζαμ που αποτέλεσε το ντεμπούτο τους λίγους μήνες νωρίτερα, εδώ έχουμε ένα άλμπουμ με πολύ καλή παραγωγή και ένα σετ από πειστικά progressive κομμάτια για τις αρχές της δεκαετίας του 70, που θα μπορούσε να είναι κάτι το πολύ ξεχωριστό, αν μία γερή δόση από παραμόρφωση είχε πέσει στην φωνή του αδύναμου lead singer τους. 

Goin' to Oklahoma (1971)

Δεν ήταν και ακριβές από την εταιρεία να το προωθήσουν ως ψυχεδελικό (αν και το εξαιρετικό "April Mountain" πέφτει πολύ κοντά στην ταμπέλα, με την οξύθυμη κιθάρα του Bob Bryden και τον ευχάριστο κατά τα άλλα παρατεταμένο θεατρινισμό του). Θα έλεγα ότι έχει πολλά κοινά με κάποιες πολύ περίεργες μπάντες της Deram, όπως οι Someone's Band. 

Zephyr Song (1971)

Το "Zephyr Song" αντηχεί μυστηριώδες και υπάρχει απαστράπτουσα ακουστική κιθάρα για να προσθέσει ένα ελαφρύ πασπάλισμα εκλεπτυσμού στην πιο heavy πλευρά τους, όπως στο "Blues on An Iceberg", αλλά γενικά μιλάμε για ένα άλμπουμ όχι τόσο θαρραλέο για να συναγωνιστεί τους σούπερ σταρ της εποχής, ούτε όμως τόσο αλλοπρόσαλλο ώστε να κυλιστεί στον "βούρκο" της underground.

Παρά την εξαιρετική υποδοχή που επιφύλαξαν κοινό και κριτικοί σε αυτό το άλμπουμ, οι Christmas αντιμετώπισαν προβλήματα με τo μάνατζερ τους και συνεπώς δυσκολίες για να κάνουν το δεύτερο άλμπουμ τους. Έτσι στα τέλη του 1971 διαλύθηκαν για να επανέλθουν ένα χρόνο αργότερα με το όνομα The Spirit of Christmas. Με το όνομα αυτό έκαναν ακόμα ένα άλμπουμ το 1974 (Lies to Live By).

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

FREEDOM

Is More Than A Word

Freedom is 

more than a word sounding in the distance 

more than a child kicking in the womb 

more than tears falling over lifes' changes

freedom is 

to understand we're all the same 

we fall like rain upon this land to feed the earth..

Laurence Craig-Green

Enchanted Wood (1969)

Nerosubianco (Atlantic ATL 08028) 1969

Έχοντας σχηματιστεί από δύο πρώην μέλη των Procol Harum (τον κιθαρίστα Ray Royer και τον ντράμερ Bobby Harrison), που αποχώρησαν τον Ιούλιο του 1967, οι Freedom είχαν γρήγορα προσληφθεί για να ηχογραφήσουν το soundtrack για μία Ιταλική uderground ταινία, για μία λευκή γυναίκα που ακολουθείται στους δρόμους της Ρώμης από έναν νέγρο. 

To Be Free (1969)

Το LP που προέκυψε είναι μισο-ψυχεδελικό, έχει πολύ groove και είναι πολύ σπάνιο. Πιθανώς το καλύτερο κομμάτι να είναι το "To Be Free", αλλά στο σύνολο του αξίζει, αν και η ορίτζιναλ κόπια έχει φτωχό ήχο. 

Attraction-Black on White/With You (1969)

Ο τίτλος μεταφράζεται ως "Black on White", συνεπώς αυτός είναι κι ο λόγος που η ταινία μετονομάστηκε για την Αμερικανική κυκλοφορία σε "The Artful Penetration of Barbara".

Freedom at Last (BYG 529325) 1969

Φιλοξενούμενο σε ένα ελκυστικό λουστραρισμένο εξώφυλλο, το πρώτο τους LP είναι καταλλήλως μία ανάμειξη από ορίτζιναλ και διασκευές (Beatles, Howlin' Wolf, Zombies), που εμφανίστηκε μόνο στην Γαλλία και την Γερμανία. 

My Life (1969)

Η μουσική είναι κατηγορηματικά μη ψυχεδελική, ότι κι αν λένε οι εταιρείες και δυστυχώς για το μεγαλύτερο μέρος του δεν έχει να πει κάτι καινούριο. Η αδύνατη παραγωγή δεν βοήθησε-αν η παραγωγή τους άφηνε να ανοίξουν τους ενισχυτές τους, ίσως τώρα κρατούσαμε στα χέρια μας μία διαφορετική πρόταση. 

Can't Stay With Me (1969)

Στο μεγαλύτερο μέρος του είναι blues-rock που με το ένα μάτι βλέπει στην power pop που ήταν τόσο της μόδας τρία χρόνια νωρίτερα και με το άλλο στην αναβίωση των blues στη χώρα τους, αλλά προσπαθώντας να χωρέσει και στο ψυχεδελικό τσουβάλι. 

Cry Baby Cry (1969)

Για να είμαι δίκαιος παρουσιάζει δύο ενδιαφέροντα τραγούδια, το "Fly" και το "Can't Stay With Me", στα οποία το παίξιμο στο πιάνο, το διαπεραστικό όργανο και τα ντραμς φέρνουν στο μυαλό τους Fox ή και τους Apple, αν και δεν είναι τόσο καλοί. 

Fly (1969)

Ωστόσο είναι παρασάγγες μακριά από το "Trying To Get A Glimpse Of You", που είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν σε 45άρι.

Freedom (Probe SPBA 6252) 10/70

Heavy αλλά ενδιαφέρουσα μουσική. Το τριμελές γκρουπ μπορεί να τραγουδήσει αρμονικά και καλά. Προέρχονται από το East End του Λονδίνου και η βία της περιοχής αντανακλά στην μουσική αυτή.

Man Made Laws (1970)

Εδώ έχουμε εκπληκτικά θαυμάσια heavy rock μουσική. Όλα τα συστατικά που χρησιμοποιούνται συνήθως βρίσκονται μέσα, όμως τα χρησιμοποιούν με έναν πολύ πιο ελκυστικό τρόπο. Αρκετή χρήση του μπάσου και της lead κιθάρας και οι καινοτομίες γίνονται κατανοητές ακόμα και σε απαίδευτα αυτιά. 

Nobody (1970)

Όσον αφορά στο εξώφυλλο, το κάνει να φαίνεται σαν ακόμα ένας δίσκος της σειράς, στην πραγματικότητα όμως δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Ένα καλοπαιγμένο και διασκεδαστικό άλμπουμ, παρόμοιο με το Cricklewood Green των Ten Years After και επίσης ένας δίσκος που αξίζει να βρίσκεται στην συλλογή κάθε συλλέκτη της καλής μουσικής. 

In Search of Something (1970)

Τα "Ain't No Chance to Score" και "Pretty Woman" είναι πολύ ωραία southern χροιάς κομμάτια, ενώ το "Man Made Laws" είναι ένα απαστράπτον proto-psych κομμάτι, που θα μπορούσε να έχει βγει από το άλμπουμ των Andromeda. 

Pretty Woman (1970)

Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι καλά δομημένη έντονη heavy rock με αχνές progressive πινελιές, όπως φαίνονται στο "Freedom". Φτιαγμένο για να παίζεται δυνατά και πολύ μακριά από το πομπώδες και φορτωμένο υλικό των επόμενων άλμπουμ τους στην Vertigo.

Through the Years (Vertigo 6360 049) 8/71

Τόσο hard όσο πάντα. Τραχιά φωνητικά, ηλεκτρική κιθάρα στο προσκήνιο, μπάσο και ντραμς, αλλά τίποτα που να μην έχει ήδη κάνει την εμφάνιση του. Το κρατάνε δεμένο και με τον τρόπο του ακούγεται καλύτερα από τα συνηθισμένα. Πολύ mood, όμως όχι πολύ μοναδικό.

Freestone (1971)

Έχοντας πάει στην Vertigo, φτιάχνουν αυτήν την όχι πολύ σημαντική συλλογή τραγουδιών. Στυλοβάτες του άλμπουμ, είναι δύο πάνω από το μέσο όρο heavy rock θέματα, το "Freestone" και το "Toe Grabber", 

Toe Grabber (1971)

τα οποία μπλέκουν με επιμονή riff που αιχμαλωτίζουν το αυτί, και αξιόλογα blues φωνητικά, αλλά τα υπόλοιπα ανάμεσα στο πρώτο και το τελευταίο κομμάτια του άλμπουμ είναι στάνταρ pub rock. 

Is More Than A Word (Vertigo 6360 072) 1972

Συχνά κακολογείται ως ένα από τα χειρότερα άλμπουμ της Vertigo, όμως στην πραγματικότητα του αξίζει πιο βαθιά έρευνα. Ακούστε και κρίνετε:

Direction (1972)

Το "Together" είναι ένα πολύ ζωντανό κομμάτι, με πολύ wah-wah και βιολί σε στυλ παραδοσιακής folk, ενώ το "Little Miss Louise" είναι ένα αξιαγάπητο blues. Το "Brainbox Jam" αρχίζει καλά, με wah-wah και εφέ σαν να ακούς Isaac Hayes, αλλά είναι πολύ μεγάλης διάρκειας.

Together (1972)

Το τραγούδι που ανοίγει την Β'πλευρά "Direction" είναι ένα αξιόλογο αργό θέμα που εκρήγνυται με ένα υπέροχο κιθαριστικό σόλο και στο στάνταρ "Going Down" έχει δοθεί μία αξιόλογη heavy metal αλλαγή ύφους. 

Dream (1972)

Γενικά ένα άλμπουμ πολύ καλύτερο από ότι θα περίμενε κανείς να ακούσει. Το πολύ καλό γκρουπ των Freedom θα έπαυε να υπάρχει μετά από την κυκλοφορία του 4ου άλμπουμ τους μέσα στο 1972. Ο Bobby Harrison πήγε στο γκρουπ των Snafu.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

BONNIE RAITT

Sex, Slide, Soul, Selflessness

H Bonnie Raitt είχε μικρή εμπορική επιτυχία στο ξεκίνημα της και γενικότερα στα 70s, αν και κατά το δεύτερο μέρος της τόσο σημαντικής της καριέρας, κατέχει έναν τρομερό απολογισμό με 10 βραβεία Grammy, πολλά χιτ, κατάταξη στο νο50 στους 100 καλύτερους τραγουδιστές από το Rolling Stone, με παράλληλη κατάταξη στο νο89 στους καλύτερους παίκτες κιθάρας όλων των εποχών!!! Ανεξάρτητα από όλα αυτά τα νούμερα, που ομολογουμένως ζαλίζουν, καθώς και την τόσο επιτυχημένη καριέρα της, η Bonnie Raitt είχε πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 70 εξίσου σημαντικό έργο, που αξίζει κανείς να προσέξει καλύτερα. 

Too Long in the Fair (1972)

Bonnie Raitt (Warner Bros WS 1953) 11/71

Μπορεί να βγάλει φωνή με την δύναμη της Janis Joplin (αν και χωρίς το γρέζι) ή να τραγουδήσει με την αγνότητα της Joni Mitchell. Το παίξιμο της στην κιθάρα είναι επίσης σκανδαλιστικά καλό. Το ακομπανιαμέντο στο "Walking Blues" ακούγεται σαν να παίζεται από το φάντασμα του Robert Johnson, αν και δεν είναι πιστό αντίγραφο της σύνθεσης του Johnson. 

Σε αυτό το άλμπουμ η Bonnie Raitt διασκευάζει μία τεράστια γκάμα υλικού: παλιά blues, καινούρια blues, σπαραξικάρδια ερωτικά τραγούδια, soul της Motown, μπαλάντες και hard rock. 

Επιρροές φαίνονται εδώ κι εκεί, αλλά η Raitt είναι από μόνη της κάτι το μοναδικό και κάθε τι που αποδίδει είναι εξίσου μοναδικό και πολύ πετυχημένο. Ότι έχουμε εδώ είναι κοντολογίς το ντεμπούτο ενός μεγάλου ταλέντου.

Το ντεμπούτο άλμπουμ της δεν είναι τόσο καλά δομημένο, όσο η δουλειά που ακολούθησε από την Bonnie Raitt, ούτε έχει τόσα καλά τραγούδια σε σχέση με τα κλασικά της αριστουργήματα Give It Up και Home Plate, αλλά είναι ένα αξιόπιστο και συναρπαστικό ξεκίνημα στην καριέρα της. 

Thank You (1971)

Το άλμπουμ αυτό την παρουσιάζει ήδη στην κορυφή της χαρακτηριστικής της ανάμιξης blues-rock, West Coast rock και μίας νύξης funk / jazz της Νέας Ορλεάνης. Μόνο δύο από τα τραγούδια της είναι ορίτζιναλ και κατά την διάρκεια της καριέρας της η έλλειψη της δικής της γραφής ήταν ο κύριος λόγος που πάντα θα έπεφτε μόλις ένα κλικ κάτω από το στάτους ενός τεράστιου καλλιτέχνη. 

Mighty Tight Woman (1971)

Εξαιτίας της το "Bluebird" του Stephen Stills είναι ένα καλά γνωστό τραγούδι. "Σκάβει" πολύ βαθιά για να βρει μουσική κατάλληλη για την ευαισθησία της. Η φωνή της, σε αυτή την πρώιμη περίοδο της καριέρας της δείχνει μία αξιαγάπητη ευαισθησία που πάντα θα την συνόδευε, αλλά θα γινόταν λιγότερο εύθραυστη καθώς η καριέρα της εξελισσόταν. 

Bluebird (1971)

Τα μετέπειτα άλμπουμ της θα ρόκαραν περισσότερο και η προσωπικότητα της θα γινόταν σκληρότερη, πράγμα που θα ήταν προς όφελός της, αλλά υπάρχει γοητεία σε αυτό το πρώτο της βήμα, που φτιάχνει το σκηνικό για το πολύ ανώτερης ποιότητας δεύτερο άλμπουμ της.

Walking Blues (1971)

Give It Up (Warner Bros BS 2643) 1972

Το καλύτερο στην Bonnie Raitt είναι ο τρόπος που τραγουδάει και το καλύτερο σε αυτό το άλμπουμ είναι ότι τραγουδάει φανταστικά από την αρχή μέχρι το τέλος του. 

Κάνοντας το, χειρίζεται επιδέξια μία πολύ μεγαλύτερη γκάμα στυλ και υλικού από ότι στο πρώτο της άλμπουμ και φτιάχνει ένα πιο ενδιαφέρων και ικανοποιητικό δίσκο. 

Η παραγωγή εδώ είναι πιο ευρεία, συμπεριλαμβάνοντας την χρήση ενός αριθμού μουσικών και το στυλ της ηχογράφησης αν και όχι χαρακτηριστικό, παραμένει πολύ καλό. 

Ευχάριστη έκπληξη αποτελούν τα τρία ορίτζιναλ τραγούδια της. 

Θα πουλούσε περισσότερους δίσκους αργότερα στην καριέρα της, αλλά αυτό το άλμπουμ είναι η μεγαλύτερη της επιτυχία. Η παραγωγή είναι πραγματικά παραγωγή σε μία σταρ της rock, χωρίς να κρύβει το bottleneck παίξιμο της, ούτε τα τραχιά, απλοϊκά της φωνητικά. 

Nothing Seems to Matter (1972)

Τα πνευστά στο κομμάτι που ανοίγει είναι μία περίεργη αίσθηση, αλλά υπάρχει τέτοια ευχάριστη αύρα που προσθέτει τεράστιο ειδικό βάρος στο άλμπουμ καθώς παίρνει στροφές. Η Bonnie Raitt ευχαριστιέται αυτό που κάνει, φαίνεται ότι περνάει καλά. 

If You Gotta Make a Fool of Somebody (1972)

Ποτέ δεν υπήρξε δημιουργική στην γραφή της, πράγμα που δικαιολογεί για ποιό λόγο ακόμα και σε αυτό, το καλύτερο άλμπουμ της υπάρχει μία αίσθηση ότι κάτι λείπει-όμως τα τρία ορίτζιναλ τραγούδια της είναι πρώτης τάξεως. Είναι αναμεμιγμένα με ένα κατά κύριο λόγο, καλοδιαλεγμένο σετ τραγουδιών της εποχής της που αναδεικνύουν την φωνή της σε όλη της την μεγαλοπρέπεια. 

Love Has No Pride (1972)

Ήταν "σκληρή" γκόμενα η Bonnie, με μία πολύ ελκυστική θηλυκή πλευρά, αλλά ποτέ ευάλωτη και πάντα έχοντας τον έλεγχο. Οι ικανότητες της ως ερμηνεύτρια κορυφώνονται με δύο τραγούδια που ποτέ δεν θα έφταναν να ακούγονται-ούτε κατά το ήμισυ-τόσο όμορφα από αυτούς που τα έγραψαν. Το "Too Long at the Fair" του Joel Zoss και το "Under the Falling Sky" του Jackson Browne, το οποίο το ζωηρεύει όσο ο Browne ποτέ δεν θα μπορούσε να κάνει. 

Under the Falling Sky (1972)

Όπως θα έδειχνε η Bonnie στη συνέχεια θα μπορούσε να τα βάλει με το 99% των ανδρών της κατηγορίας τραγουδοποιός / τραγουδιστής. Ελάχιστες από τις διασκευές είναι απλά καλές ή προβλέψιμες, όμως στο τέλος υπάρχει και η κιθάρα της για να δίνει ζωή.

Takin' My Time (Warner Bros ΒS 2729) 7/73

Αυτό είναι το τρίτο άλμπουμ της, ένα αμάλγαμα από διαφορετικά μουσικά γένη, όπως blues, folk, jazz, R&B και calypso. Και τα δέκα τραγούδια είναι διασκευές και κυμαίνονται από μπαλάντες γεμάτες συναίσθημα σε ρυθμικά rock κομμάτια. 

Guilty (1973)

Το άλμπουμ απέσπασε θετικές κριτικές κυρίως για την ποικιλία που περιείχε. Το 1973 η Raitt έκανε φιλικούς δεσμούς με την μπάντα των Little Feat. Η Bonnie πήρε τον Lowell George για να κάνει την παραγωγή στο άλμπουμ αυτό, αλλά σύντομα όπως η ίδια λέει ξενέρωσε καθώς έβλεπε να γίνεται πολύ συναισθηματικό για μία δυναμική γυναίκα σαν αυτή. Έτσι αντικατέστησε τον George στην παραγωγή με τον μουσικό και τραγουδοποιό John Hall.

I Thought I Was A Child (1973)

Το άλμπουμ αυτό το υποστήριξε με περιοδείες στην Αμερική και πρόκειται πραγματικά για ένα πολύ καλό άλμπουμ σχεδόν σαν το δεύτερο της, στο οποίο δίνει ψυχή. Για κάποιους ήταν και το τελευταίο της συνεπές άλμπουμ σε αυτή την δεκαετία ανάμεσα στα τόσα που έβγαλε μέχρι την επιστροφή της στα μέσα της δεκαετίας του '80.

I Feel the Same (1973)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

THE ELECTRIC LIGHT ORCHESTRA

At a Point 

Between 

The Move & ELO

Την περίοδο που φτιαχνόταν αυτό το άλμπουμ, το ντεμπούτο άλμπουμ των ELO, ακόμα κυκλοφορούσαν singles των The Move, οι οποίοι είχαν ξαφνικά πάψει να έχουν την απήχηση που γνώρισαν τρία χρόνια πριν. Ως αποτέλεσμα, ο ήχος που βρίσκεται σε αυτό το άλμπουμ είναι αλήθεια παράξενος, μία ιδιαίτερη περίπτωση όπου η λεγόμενη chamber music ή αλλιώς η μορφή της κλασικής μουσικής που απευθύνεται σε μικρό αριθμό μουσικών οργάνων συναντά το rock 'n' roll αλλά στις πιο progressive δομές του και δεν έχει καμία σχέση με τους ήχους που γνωρίζουμε ότι παρήγαγαν οι ELO τα επόμενα χρόνια. 

10538 Overture (1971)

The Electric Light Orchestra (Harvest SHVL 797) 12/71

Αυτή είναι η συνειδητοποίηση μίας φιλόδοξης ηχογράφησης από τον Roy Wood, της φήμης των The Move. Εδώ δραπετεύει από το αρκετά προβλέψιμο στυλ της μπάντας με την οποία είχε γίνει διάσημος για να εξερευνήσει νέα πράγματα στην rock. 

Queen Of The Hours (1971)

Η κύρια σχέση με την μουσική που έπαιξαν οι The Move είναι τα αλάθητα φωνητικά του Wood, αλλά η συνολική αίσθηση της μουσικής στο άλμπουμ είναι πιο περίπλοκη, με πολλές ταλαντεύσεις γενικά. Κάποιες φορές ωστόσο δίνει την εντύπωση απλά μίας εφαρμογής στην ευφυία με την οποία έχουν γίνει κάποιες πολύ προσεκτικές συνθέσεις.

First Movement (Jumping Biz) (1971)

Εδώ έχουμε ένα συναρπαστικό άλμπουμ...Όλα είναι τόσο ενδιαφέροντα, τόσο ζωντανά, που δεν μένει τίποτα άλλο στον ακροατή, παρά να το αγαπήσει. Μουσικά είναι πολύ παράξενο, αλλά με φαντασία και ποικίλες απόψεις που δεν φαίνεται να καταλήγουν πουθενά συγκεκριμένα.

Nellie Takes Her Bow (1971)

Αυτό το υψηλής αισθητικής σχήμα σχηματίστηκε από τον Roy Wood και τον Jeff Lynne αμέσως μετά την διάλυση των The Move και μεταφέρει δυνατούς απόηχους των τελευταίων τους ημερών εκεί, σε τραγούδια όπως το εντυπωσιακό κομμάτι που ανοίγει "10538 Overture" (το οποίο ξεκάθαρα θυμίζει το ομότιτλο κομμάτι του Message to the Country των The Move), αλλά και το ορχηστρικό "1st Movement (Jumping Biz)", την στιγμή που άλλα τραγούδια φέρνουν στην μνήμη την δουλειά του Lynne με τους Idle Race, όπως στο ανέμελο και συμπαθητικό "Mr. Radio".

Mr. Radio (1971)

Αλλού ωστόσο υπάρχουν αρκετά έγχορδα και όχι τόσο μελωδικά ή γοητευτικά. Πολύ συχνά κυριαρχούν οι ενορχηστρώσεις, κάνοντας μεγάλο μέρος του LP να ακούγεται σαν να πρόκειται για μουσική από ταινία. Ίσως αυτό να ήταν η πρόθεση τους βέβαια, αλλά δεν έχει σχέση με ότι έκαναν πριν οι Wood και Lynne. 

The Battle Of Marston Moor (July 2nd, 1644) (1971)

Ένα ιδιαίτερο άλμπουμ που αποτελεί σταθμό στην πορεία των ορίτζιναλ μελών των The Move και από παρεξήγηση πήρε άλλο όνομα στην Αμερική (No Answer). Εδώ μέσα ακούμε πολλά πνευστά, αλλά και πολύ και καταπληκτικό τσέλο, που παίζει ο Wood, το οποίο δίνει μία ιδιαιτέρως πειραματική χροιά στην ηχογράφηση.

Οι ELO πολύ γνωστοί στην χώρα μας ιδιαιτέρως με το άλμπουμ τους Discovery το 1979, συνέχισαν χωρίς τον Wood για να κάνουν μία πληθώρα δίσκων με σημαντική επιτυχία, με τελευταίο πρότζεκτ τους το From Out of Nowhere (2019) ως Jeff Lynne's ELO. Ο Roy Wood το 1972 σχημάτισε τους Wizzard. To 2017 εισήλθε κι αυτός στο Rock and Roll Hall of Fame, ως μέλος των ELO. 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

TEAR GAS

Hard Rock Oddities

Γνωστοί ως Mustard αυτό το γκρουπ ήταν ακόμα ένα από εκείνα τα άγνωστα hard rock γκρουπ, που έκαναν δύο άλμπουμ μέσα σε δύο χρόνια. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους είχε ένα χαρακτηριστικό εξώφυλλο που έθιγε έξυπνα το όνομα τους και απεικόνιζε δύο ένστολους αστυνομικούς (άραγε αυτούς λένε piggies;) να ρίχνουν δακρυγόνα (tear gas) σε ένα μάλλον συγκεντρωμένο πλήθος. Αν και δεν είχαν να πουν κάτι πρωτότυπο, είχαν να το πουν πολύ πειστικά.

Where Is My Answer (1971)

Piggy Go Getter (Famous SFMA 5751) 11/70

Οι Tear Gas παρουσιάζουν πολύ ακουστική κιθάρα, πράγμα που συνήθως μου αρέσει να κάνει ένα γκρουπ. Στην περίπτωση των συγκεκριμένων βέβαια, ίσως οι ηλεκτρικές κιθάρες να ταίριαζαν καλύτερα. Το πενταμελές γκρουπ από την Σκωτία μας παρουσιάζει μερικές ωραίες αρμονίες, αλλά μεγάλο μέρος τους χάνεται μέσα στην όχι και τόσο καλή παραγωγή.

Nothing Can Change Your Mind (1970)

Αυτό το Σκωτσέζικο γκρουπ έχει ένα καλό ρυθμό και τα "ζωντανά" τραγούδια είναι όλα ορίτζιναλ. Ιδιαιτέρως ενδιαφέρον είναι το "Mirrors of Sorrow", το 6λεπτο "Look What Else Is Happening" και το δυναμικό "Night Girl". Παρά το επιθετικό όνομα της μπάντας και τον παράξενο τίτλο, αυτό που έχουμε εδώ να ακούσουμε είναι περίπου άχρωμο pop-rock, με leads ηλεκτρικής κιθάρας πάνω από μία ακουστική βάση.

Mirrors of Sorrow (1970)

Το υλικό του άλμπουμ μοιράζεται ανάμεσα σε εμπορικές μπαλάντες ("Nothing Can Change Your Mind") και κομμάτια με πιο progressive συνθέσεις ("Living for Today", "Mirrors of Sorrow"). 

Night Girl (1970)

Κάποιο μέρος του άλμπουμ είναι πολύ καυτό (όπως στο μακροσκελές "Night Girl"), αλλά τα τραγούδια είναι λίγο κουραστικά και δεν μπορούμε να τα πούμε μοναδικά.

Tear Gas (Regal Zonophone SLRZ 1021) 8/71

Ακούγοντας αυτό το άλμπουμ αποκομίζεις μία αίσθηση ότι το έχεις ξανακούσει όλο στο παρελθόν, αλλά από άλλο γκρουπ. Αυτό δεν είναι μομφή βεβαίως καθώς οι Tear Gas είναι ένα δεμένο μικρό σχήμα που μπορεί να μην είναι πρωτότυποι, όμως κάνουν πολύ καλά ό,τι κάνουν με αξιέπαινη τελειότητα.

Love Story (1971)

Ένα αλλόκοτο είδος μισό-soul με παράξενους συγχρονισμούς μέσα σε μία heavy rock μορφή. Αν μπορείς να το κατανοήσεις αυτό, ok, αν όχι αρκούμαι να τους περιγράψω σαν ένα γκρουπ που ιδρώνει την φανέλα. Υπάρχει ακόμα και ένα blues, το "Lay It on Me". Soul αρμονίες, rock 'n' roll και άγρια ηλεκτρική κιθάρα δίνουν όλα τα απαραίτητα στοιχεία, μαζί με μερικές ενδιαφέρουσες καινοτομίες.

The First Time (1971)

Ένα πολύ heavy rock κουαρτέτο, παρόμοιο σε στυλ με τους Leaf Hound και τους Red Dirt, του οποίου τα μέλη μοιράζονται όλες τις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους. Είναι δύο τρομερά κομμάτια που τους ανεβάζουν πάνω από τον ανταγωνισμό, το "Where Is My Answer?" και το "The First Time" σε ένα πιο progressive παλμό, από τα συνηθισμένα heavy blues. Τα στάνταρντ τους όσον αφορά στο παίξιμο είναι πολύ ψηλά, αλλά τα φωνητικά σε κάποια μέρη ακούγονται αδύναμα και το υλικό του άλμπουμ είναι λίγο ασυνεπές. 

Lay It on Me (1971)

Υπάρχουν μόνο οκτώ κομμάτια εδώ και το γεγονός ότι το ένα από αυτά είναι ένα ποτ πουρί των "Jailhouse Rock" και "All Shook Up" του Elvis, λέει την δική τους εκδοχή. Υπάρχουν ωστόσο συναρπαστικές ματιές στον κρυμμένο θησαυρό, που θα ερχόταν στις αμέσως επόμενες στροφές του άλμπουμ-μία συγχορδία εδώ, μία μελωδία πιο πέρα, "δεμένο" παίξιμο στα ντραμς. Αυτό είναι ότι κάνει αυτό το άλμπουμ ελκυστικό. 

Jailhouse Rock / All Shook Up (1971)

Οι πωλήσεις ήταν ανύπαρκτες και ήταν στο σημείο να το διαλύσουν, όταν ύστερα από μία τυχαία συνάντηση τους ζητήθηκε να υποστηρίξουν τον Alex Harvey, έτσι συνέχισαν για να γίνουν ένα από τα καλύτερα γκρουπ των μέσων της δεκαετίας του 70 ως οι The Sensational Alex Harvey Band.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ