ZEPHYR

Hard Rock Oddities

Αν άνοιγε κάποιος στην Αμερική μία εφημερίδα της 27ης Ιανουαρίου του 1984 θα έβλεπε με μεγάλα γράμματα την είδηση ότι τα μαλλιά του Michael Jackson είχαν πιάσει φωτιά κατά την διάρκεια των γυρισμάτων μίας διαφήμισης της Pepsi. Λίγη ή και καθόλου σημασία θα έδινε στην είδηση του θανάτου της 37χρονης τότε Candy Givens, τραγουδοποιού / τραγουδίστριας και ολοκληρωμένης παίκτριας της φυσαρμόνικας στην hard rock μπάντα από το Boulder του Κολοράντο, που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως Zephyr. 

Sail On (1969)

Zephyr (ABC Probe CP 4510) 1969

Ένα heavy-rock / blues γκρουπ με jazz διασυνδέσεις. Τα φωνητικά κάνει μία νεαρή κυρία, η οποία μοιάζει να έχει καταλήξει πώς μία διασταύρωση μεταξύ Janis Joplin και Grace Slick ήταν αυτό που χρειαζόταν ο κόσμος να ακούσει. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται ότι αντιμετώπισαν οι κριτικοί της εποχής αυτό το γκρουπ, που έγινε γνωστό από τα φωνητικά της κοπέλας που είχαν ως lead singer, αλλά και από την κιθάρα που έπαιξε ο μελλοντικός αστέρας των The James Gang και των Deep Purple, Tommy Bolin. 

St. James Infirmary (1969)

Τα ορχηστρικά τους κομμάτια είναι πολύ καλά παιγμένα και στηριγμένα κατά μεγάλο μέρος στο όργανο. Τα μέλη του γκρουπ ωστόσο, μοιάζει να μην μπορούν να "βρεθούν" εύκολα και τους λείπει λίγο ο αυθορμητισμός. Ενώ μπορείς να ακούσεις πολύ ευχάριστα όλο το δίσκο από την αρχή ως το τέλος, μοιάζει σαν το γκρουπ να μην φτάνει την δυναμική του, κυρίως επειδή δεν αποκομίζει το όφελος από τα φωνητικά και το όργανο (σαν όργανα των blues).

Cross the River (1969)

Αυτό το μοναδικό στο είδος heavy blues άλμπουμ, σύστησε στον κόσμο τον κιθαρίστα Tommy Bolin. Ο οποίος εκδηλώνει έντονα την παρουσία του, αλλά ακόμα πιο έντονη κάνει την παρουσία της η Candy Givens, η οποία όταν έχει τον έλεγχο της φωνής της διαθέτει μία από τις πιο πλούσιες, πιο δυνατές φωνές στην rock ιστορία (οι καλύτερες στιγμές της είναι στο τρομερό θέμα που ανοίγει αυτό το άλμπουμ "Sail On"). Ωστόσο όταν δεν έχει τον έλεγχο, ουρλιάζει και στριγγλίζει σαν φυλακισμένη λάμια, εντελώς στον κόσμο της, χωρίς να έχει την αίσθηση της σωστής απόδοσης αλλά και των μουσικών που την περιβάλουν. 

Sun's A-Risin' (1969)

Για κάθε μεγάλη στιγμή σε αυτό το άλμπουμ (όπως οι τέλεια συγχρονισμένες τρίλιες του οργάνου στο "Sun's A-Risin'") υπάρχει μία (ή και περισσότερες), όπως οι τσιρίδες στο "Huna Buna" και στο "St. James Infirmary" που θα έκαναν ακόμα και τον πιο σκληρόπετσο ακροατή να ανατριχιάσει. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι τελείως παράξενο. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα κλασικό heavy metal άλμπουμ και κατά κάποιο τρόπο είναι, αλλά είναι επίσης μία ιδιορρυθμία. Ιδιορρυθμία εξτρεμισμού και στόμφου. Συνήθως τους θυμούνται μόνο σαν το γκρουπ που ξεκίνησε την καριέρα του ο Tommy Bolin, όμως οι Zephyr ανεξάρτητα από αυτό, ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον σχήμα. Το ντεμπούτο τους προσφέρει μία ολοκληρωμένη μίξη από blues-rock και progressive στοιχεία, με εξαιρετική μουσικότητα και καλά δομημένες συνθέσεις, χωρίς βέβαια να υπάρχει πολύ αυθεντικότητα. Η τραγουδίστρια Candy Givens είναι ωστόσο μία πολύ χαρισματική φωνή, που μπορεί να σιγοτραγουδήσει τα blues, όμως μπορεί εξίσου να προσφέρει έναν οξύ ήχο όταν ουρλιάζει σαν διασταύρωση ανάμεσα σε Janis Joplin και Elkie Brooks.

Somebody Listen (1969)

Αυτό το σχήμα είναι γνωστό γιατί υπήρξε το εφαλτήριο του φαινομένου της κιθάρας Tommy Bolin. Στην πραγματικότητα όλα τα highlights εδώ μέσα είναι αποτέλεσμα του μοναδικού τρόπου που παίζει. Μουσικά μιλώντας είναι στάνταρντ blues-rock, που παίρνει μία ιδιαίτερη μεταχείριση με τα φωνητικά (σε υπερδιέγερση) της αλα Janis Joplin τραγουδίστριας Candy Givens. Ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ είναι το "Cross the River" με ένα άγριο riff, ενώ κατά τα άλλα είναι προβλέψιμο και συχνά heavy. 

Hard Chargin' Woman (1969)

Παίζω αυτό το άλμπουμ πολύ. Μπορεί να το ακούτε και εσείς. Ή μπορεί και να το σπάσετε στα μισά πριν φτάσετε στο με θαυμάσιο τρόπο πομπώδες 9λεπτο επικό blues "Hard Chargin' Woman" που κλείνει το άλμπουμ με τόση ένταση. O Bolin αξίζει να ψαχτεί περισσότερο ωστόσο. Πριν τον πρόωρο θάνατο του ηχογράφησε δύο αξιόλογα άλμπουμ με τους The James Gang (Miami και Bang), ένα εξαιρετικό με τους Deep Purple (Come Taste the Band) και ένα ωραίο σόλο (Teaser).

Going Back to Colorado (Warner Brothers WS 1897) 3/71

Οι Zephyr δεν είναι ιδιαιτέρως σημαντικοί ή καινοτόμοι, όμως με αυτό το άλμπουμ παρουσιάζουν τραγούδια με ωραίες συνθέσεις που θυμίζουν κάποια από τα καλά άλμπουμ, της προηγούμενης διετίας, με αρκετό εκλεκτισμό μέσα.

Take My Love (1971)

Αυτό είναι το εκκεντρικό άλμπουμ των Zephyr. Ο Bolin είναι ακόμα εδώ, αλλά δεν είναι ποτέ τόσο heavy όσο στο ντεμπούτο τους. Η Givens, η φωνή της οποίας στο ντεμπούτο άλμπουμ τους θα μπορούσε να θεωρηθεί όμορφη και δυναμική σε σημεία, όπως επίσης και ενοχλητική σε επίπεδο παρωδίας, εδώ έχει μελώσει λιγάκι και η πιο διακριτική παραγωγή της ταιριάζει πολύ καλά. 

Keep Me (1971)

Όσον αφορά την γραφή και απόδοση, το τραγούδι της έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα προς την λαμπρότητα που θα ερχόταν με το Sunset Ride. Το ομότιτλο τραγούδι που ανοίγει είναι ένα blues θέμα με ωραία φυσαρμόνικα και slide κιθάρα, αλλά το υπόλοιπο του άλμπουμ προσθέτει πιο folk, πιο jazz, πιο soul, αλλά και πιο pop δομές στο ρεπερτόριο τους. Χωρίς είναι πάντα επιτυχημένα, το καθένα από τα τραγούδια έχει να προσφέρει και κάτι. 

I'll Be Right Here (1971)

Το πιο πειραματικό "Night Fades Softly", έχει στο background κιθάρα και φωνητικά, ένα σύντομο και φοβερό σόλο wah-wah, φλάουτο και ένα παράξενο και τρομακτικό παίξιμο στα ντραμς και στο σαξόφωνο. Αλλού το φιλοσοφούν, λες και ακούς rock μπάντα των 50'ς και πειραματίζονται στην γλυκιά, χαλαρή soul. Αν και ο Bolin είναι εκπληκτικά συγκρατημένος στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, το 6-λεπτο "See My People Come Together" είναι ψυχεδελικό blues, ανωτάτου επιπέδου και ό,τι καλύτερο έχει κάνει με το πρώτο του γκρουπ.

See My People Come Together (1971)

Το Going Back to Colorado δεν είναι τόσο καλό όσο το άλμπουμ που θα ακολουθούσε, αλλά είναι πολύ συναρπαστικό ώστε να αξίζει επαναλαμβανόμενες ακροάσεις και επιβεβαιώνει ότι οι Zephyr ήταν ένα από τα πιο σημαντικά hard rock γκρουπ της εποχής.

Miss Libertine (1971)

Γενικά ένα υπέροχο άκουσμα, πολύ ενθυμητικό και δύσκολο να φανταστεί κανείς το κοινό στο οποίο στόχευε εκείνη την εποχή.

Sunset Ride (Warner Brothers WS 2603) 1972

Μερικές φορές ένα καταφανές ταλέντο όπως ο Tommy Bolin στην πραγματικότητα δεσμεύει μία μπάντα και όντως αυτό αποδείχτηκε να είναι το θέμα με τους Zephyr, των οποίων το τρίτο άλμπουμ είναι ένα αληθινό αριστούργημα, το καλύτερο για πολλούς άλμπουμ της blues-rock της psych / hard rock περιόδου. 

No Time Lonesome (1972)

Τι έχει αλλάξει τώρα; Κατά ένα μέρος, η Candy Givens, της οποίας οι θεατρινισμοί συχνά έκρυβαν την ομορφιά της φωνής της, τελικά πήρε τον έλεγχο και κυριάρχησε στο θαυμαστό της ταλέντο. Έδειξε τόσο συγκρατημένη, όσο και η διακριτική μουσική. Η μπάντα χαμήλωσε τους τόνους, προτιμώντας να πειραματιστεί πάνω στην blues-rock και η τραγουδοποιία είναι πρώτης τάξεως. 

Moving Too Fast (1972)

Η διακριτική παραγωγή δίνει έμφαση στα φωνητικά και στην lead κιθάρα και σε μερικές περιπτώσεις βάζει σχεδόν σε πρώτο πλάνο τα ντραμς. Ενώ έχει την ίδια χαλαρωτική ατμόσφαιρα όπως έχει σε μεγάλο μέρος της η δουλειά του Neil Young εκείνη την περίοδο, το άλμπουμ έχει εξίσου μία σκοτεινή διάθεση, που δίνει στην μουσική ένα μοναδικό μυστηριώδη ήχο και ένα βάθος που έχει αποτέλεσμα, το κάθε άκουσμα να σε ανταμείβει με διαφορετικό τρόπο.

I'm Not Surprised (1972)

 

Ένας αριθμός τραγουδιών πηγαίνει σε τελείως απροσδόκητες κατευθύνσεις, κάνοντας αυτό το άλμπουμ το πιο ασυνήθιστο art-rock άλμπουμ. Το country rock χαρμάνι του "Sierra Cowgirl", το βιολί που μπαίνει στην ώρα του στο "No Time Lonesome", το ψυχεδελικό keyboard με την κιθάρα στο background στο "Chasing Clouds" είναι εκπληκτικά, αλλά τα τελευταία δύο τραγούδια είναι αυτά που στ'αλήθεια πάνε αυτό το άλμπουμ σε ό,τι τότε αποτελούσε αχαρτογράφητα εδάφη. 

Chasing Clouds (1972)

Το χωρίς στίχους τραγούδισμα της Givens στο ομότιτλο κομμάτι, με κάνει να αναρωτιέμαι εάν ο Brian Eno είχε ακούσει αυτό το πράγμα πριν γράψει το "Taking Tiger Mountain By Strategy" και εκτός μερικά σημεία από blues φυσαρμόνικα, η ασυνάρτητη ορχηστρική έναρξη του "Winter Always Find Me" θα μπορούσε κάλλιστα να προέρχεται από τους Henry Cow ή τους Kevin Ayers' Whole World. 

Sunset Ride (1972)

Σπανίως, ίσως και ποτέ, κάποια μπάντα να έχει συνδυάσει τόσο αναίσχυντα στοιχεία από blues, country, ψυχεδέλεια, jazz και avant-garde στο δικό της ξεχωριστό στυλ. Στο φινάλε ποιος λέει ότι μία hard-rock μπάντα δεν μπορεί να παραγάγει τέχνη;

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

ILLUSTRATION

Horn-Rock Obscurities

Όταν κάποιος ακούει για horn-rock ή brass-rock οι συνειρμοί που κάνει το μυαλό καταλήγουν στους Blood, Sweat & Tears ή στους Chicago. Ανάμεσα και σε άλλα ακόμα γκρουπ αυτού του μουσικού γένους, ξεχωρίζει μία 10μελής μπάντα, η οποία είχε να προσφέρει πολλά. Οι Illustration ήταν μία big band με έδρα τον Καναδά, που έπαιξε στα εδάφη του συγκεκριμένου γένους με μεγάλη επιτυχία. Όμως δεν στάθηκε δυνατόν να κάνουν κάτι περισσότερο από το ακόλουθο άλμπουμ. 

Thelicia (1970)

Illustration (Janus JLS 3010) 5/70

Τα τραγούδια των Illustration είναι γενικώς αξιέπαινα. Ο τραγουδιστής τους Bill Ledster έγραψε δύο που ξεχωρίζουν (το funky "The Road" και το "Box of Glass") και ο John Ranger, που παίζει όργανο έγραψε ένα που λέγεται "Life Tasters, Time Wasters", επίσης καλό. 

Distant (1970)

Τα πιο πολλά είναι ωραίες συνθέσεις, όχι απλά κομμάτια για να γεμίσει ο δίσκος, πράγμα που μουσικά τους δίνει τον σωστό τρόπο για να εκφραστούν. Βλέπετε μιλάμε για δέκα μουσικούς μαζί, που όλοι τους είναι ασυνήθιστα καλοί παίκτες...

I Don't Want To Cry (1970)

Πολύ παρόμοιο γκρουπ με τους Ten Wheel Drive, οι Illustration εμπλέκουν πολύ αξιόπιστα big band rock με soul πινελιές, αλλά αντίθετα με τους Ten Wheel Drive, τους λείπει η φωνητική ικανότητα της Genya Ravan ή το πλεονέκτημα της μεγαλύτερης λαμπρότητας στην παραγωγή. 

Our Love's A Chain (1970)

Πέραν αυτών, η καθαρότητα της ηχογράφησης δεν είναι ιδιαιτέρως ακριβής, ούτε οι κόρνες ακούγονται τόσο άνετα στα πιο ενδιαφέροντα σημεία, αλλά ο Bill Ledster τραγουδάει με όλη την χροιά του Clayton-Thomas και τραγούδια όπως το "Upon the Earth", "Was It I?" και "Box of Glass" είναι σίγουρα διασκεδαστικά.

Home (1970)

Η ομοιότητα του Bill Ledster με τον David Clayton-Thomas, είναι ατυχής, ακόμα κι αν ο Ledster είναι καλύτερος: ένας βαρύτονος με περισσότερη φυσικότητα και ψυχή από τον lead singer των BS&T. Κατά τα άλλα η μπάντα τα πάει καλά, αν και συχνά τα πνευστά ακούγονται αγριεμένα, είτε ταλαντευόμενα ανάμεσα σε παθιασμένα χρώματα, όπως στο "Upon the Earth", το "Life Tasters, Time Wasters" και το "Was It I?" είτε πιο απαλά στην μοναχική μπαλάντα "Distant". 

Upon the Earth (1970)

Και αν και το άλμπουμ με δυσκολία συναγωνίζεται τις προσπάθειες για καινοτομίες των BS&T, τα αποτελέσματα του ειλικρινούς πάθους εδώ, αποδεικνύουν την προσπάθεια τους πολύ πιο συγκινητική από οποιοδήποτε από τα τελευταία δύο άλμπουμ των BS&T.

Life Tasters, Time Wasters (1970)

Και μακάρι αυτό να έκανε τους Illustration να αποτελούν παράδειγμα για τις επόμενες γενιές, αλλά δυστυχώς βρισκόμαστε μπροστά σε ένα από τα καλύτερα horn-rock σχήματα, που ποτέ δεν έγινε γνωστό. Το υλικό με μία pop ευαισθησία που αμβλύνει τις πομπώδεις τάσεις και-ασυνήθιστα για το γένος-υπάρχουν μερικά πολύ ευχάριστα γυναικεία φωνητικά (Scherri Saint James, το δέκατο μέλος) και μία ευαίσθητη μπαλάντα με πιάνο, το "Home". Παρόλα αυτά μόνο οι πολύ πιστοί της brass-rock θα το ακούσουν με μεγαλύτερη ευχαρίστηση.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 THE ILLINOIS SPEED PRESS

Chicago Sound

Πλασαρισμένοι από την Columbia μαζί με ακόμα τρεις περισσότερο ή λιγότερο γνωστές μπάντες και με στόχο να πλαισιώσουν έναν για τα τότε δεδομένα ανερχόμενο Chicago Sound, οι The Illinois Speed Press κατάφεραν να πάρουν μία θέση στο Billboard Top 200 με το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Η ιστορία τους αρχίζει πίσω στο 1958 και τελειώνει μετά την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους το 1970. Το μουσικό στυλ που έπαιξε η μπάντα αυτή, καθώς και οι dual lead κιθάρες λέγεται ότι ενέπνευσαν στην δημιουργία μίας πολύ πιο γνωστής από αυτούς μπάντας, αυτής των Lynyrd Skynyrd.

P.N.S. (When You Come Around) (1969)

The Illinois Speed Press (Columbia CS 9792) 1969

Το πιο χαρακτηριστικό τους γνώρισμα μοιάζει να είναι μία ιδιαιτέρως δυνατή επιρροή από τους Buffalo Springfield. Προσπαθούν για περισσότερα, δεν μοιάζει όμως τόσο εύκολο για αυτούς να προσφέρουν την ικανοποίηση στον ακροατή.

Hard Luck Story (1969)

Τεχνικά η μουσική τους είναι τόσο οικεία όσον αφορά στην απόδοση των riff αλά Springfield ή Moby Grape ή σαν του "Desperation" των Steppenwolf, που δύσκολα θα την προσέξει κανείς, παρά αν ακούσει παραπάνω από τρεις φορές. Όλα τα τραγούδια τους έχουν επιδέξιες συνθέσεις, με την εξαίρεση του κολάζ  που έχει τον τίτλο "Overture". 

Here Today (1969)

Το "Pay the Price" για παράδειγμα, είναι ένα ωραίο rock θέμα παρόμοιο με ένα τραγούδι με τον ίδιο τίτλο στο πρώτο άλμπουμ των Springfield και το "Be a Woman" δονείται με ένα πολύ δυνατό beat, αλλά λείπει κάτι ζωτικό από την όλη διαδικασία εδώ. Ακούγεται κατά κάποιο τρόπο "κουρασμένο" και "πιεσμένο" εξίσου. 

Be a Woman (1969)

Όπως έγραψε το High Fidelity τον Αύγουστο του 1969, "οι The Illinois Speed Press ακούγονται σαν φθηνή απομίμηση των Moby Grape ή των πεθαμένων πια Buffalo Springfield". Δεν είχαν βέβαια καλύτερη αντιμετώπιση από το Stereo Review, το οποίο έγραψε ότι απλά πρόκειται για κάτι που μόνο πονοκέφαλο μπορεί να προκαλέσει.

Sky Song (1969)

Η ουσία είναι πως πρόκειται για ελαφρώς αδιάφορη blues rock. Υπάρχουν στιγμές που οι κιθάρες αγριεύουν και δύο μπαλάντες που φτιάχνουν το mood (όπως το απροσδόκητο μπάντζο στο "Here Today"), αλλά τα κομμάτια δεν μένουν στην μνήμη και δεν έχουν κάτι που να τα κάνει πρωτότυπα. Έτσι το συχνά πολύ καλό παίξιμο της κιθάρας πάει χαμένο.

Duet (Columbia CS 9976) 2/70

Οι The Illinois Speed Press κέρδισαν θέση στα chart με το προηγούμενο άλμπουμ τους και η τελευταία τους προσπάθεια θα αποκτούσε επίσης πολύ ενδιαφέρον. 

Bad Weather (1970)

Τώρα το γκρουπ είναι μειωμένο στο ντουέτο Kal David και Paul Cotton, αλλά επιδεικνύουν τεράστιο ταλέντο. Ορχηστρικά και φωνητικά το ντουέτο θα έκανε πάταγο στο underground μουσικό κύκλωμα.

Country Dumplin' (1970)

To "Dearly" είναι ένα παρατεταμένο θέμα σε 4 μέρη. Άλλα καλά κομμάτια είναι το "The Life" και το "Sadly Out of Place". Φανερά το ντουέτο που αποτελείται από τους κιθαρίστες και τραγουδιστές Kal David και Paul Cotton, εδώ προσφέρει blues rock με μία χαλαρή Καλιφορνέζικη λάμψη, που υποστηρίζεται από μπάσο και ντραμς (χωρίς να υπάρχουν credits στο άλμπουμ), με έγχορδα, χάλκινα, βιολί και σαξόφωνο κατά διαστήματα. 

Seventeen Days (1970)

Περιστασιακά ξεμακραίνουν στα εδάφη των CSNY, όπως στο "Sadly Out of Place" και η μπαλάντα με έγχορδα "Dearly" "βγάζει μάτι" από μακριά, αλλά τίποτα δεν είναι κι εδώ ιδιαίτερα ενθυμητικό, αν και υπάρχουν υπέροχα κιθαριστικά μέρη (όπως στο ορχηστρικό κομμάτι που ανοίγει "Country Dumplin". 

The Visit (1970)

Δελεάζομαι να πω ότι το ντουέτο σε αυτό το δεύτερο άλμπουμ τους έχει διευρύνει τους μουσικούς του ορίζοντες, αλλά το γενικό αποτέλεσμα απλά επιβεβαιώνει αυτό που είχε επισημάνει το ντεμπούτο τους.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

BOOKER T. & PRISCILLA

Ο από το Memphis καταγόμενος Booker T. Jones στα 76 του χρόνια πια σήμερα, είναι μία εμβληματική φυσιογνωμία, που έχει κερδίσει grammy για την συνολική του προσφορά στο χώρο. Πολυοργανίστας, συνθέτης, τραγουδοποιός αλλά και παραγωγός έχει μείνει στην μνήμη του κόσμου ως frontman των Booker T. & the M.G.'s. Το 1971, χρονιά που κυκλοφόρησε ο τελευταίος δίσκος των Booker T. & the M.G.'s, παντρεύτηκε την Priscilla Coolidge, αδελφή της Rita Coolidge, με την οποία έκαναν τρία άλμπουμ από το 1971 μέχρι το 1973. Σε αυτή την όχι τόσο γνωστή μικρή περίοδο της πολυσχιδούς καριέρας του και πιο συγκεκριμένα στο πρώτο άλμπουμ τους, θα αναφερθούμε στη συνέχεια.

She (1971)

Booker T. & Priscilla (A&M AMLH 63504) 1971

Υπάρχει ένα πολύ αξιόλογο single που ελοχεύει κάπου μέσα σε αυτό το διπλό σετ. Περιέργως με διαφορά τα πιο δυνατά κομμάτια είναι τα τρία που παρουσιάζουν τον εξαιρετικό Jesse Ed Davis: Το "The Wedding Song" (groovy R&B), 

The Wedding Song (1971)

το "Delta Song" (ποιοτικό blues) και το "Funny Honey" (με την φυσαρμόνικα). Αλλά μεγάλο μέρος από τα υπόλοιπα είναι soul μπαλάντες και στοιχειώδη γκόσπελ που δεν έχουν τελειωμό. 

The Sun Don't Shine (1971)

Ευτυχώς ο Booker T. δεν το παρακάνει με το όργανο και επιπλέον παίζει φανταστικά κιθάρα στο άλλο δυνατό κομμάτι του άλμπουμ "Cool Black Dream". Η σύζυγός του Priscilla, διαθέτει καλή φωνή καθ' όλη την διάρκεια του άλμπουμ, όπως θα περίμενε κανείς από την αδελφή της Rita Coolidge. 

Cool Black Dream (1971)

Της γυναίκας δηλαδή που έπαιξε τον ρόλο της Yoko Ono για την προσωρινή διάλυση των CSN&Y, όταν άφησε τον Stephen Stills για τον Graham Nash. H Rita αργότερα την δεκαετία του 70 παντρεύτηκε τον Kris Kristoferson. 

Funny Honey (1971)

H A&M υπέγραψε τον Booker T. και την Priscilla και κυκλοφόρησε το φιλόδοξο διπλό άλμπουμ. Η άλλοτε ξανθιά κοπέλα έχει ξεβάψει τα μαλλιά της και στο εξώφυλλο παρουσιάζεται μελαχρινή δίπλα στον σύζυγο της Booker T., μία φωτογραφία αρκετά σόκιν για την εποχή, ένα διαφυλετικό ζευγάρι. Στην πραγματικότητα με καταγωγή από την φυλή των Cherokee, μάλλον έρχεται κοντά στο μαύρο χρώμα.  

Delta Song (1971)

Ακολούθησαν ακόμα δύο άλμπουμ από το ζευγάρι, το Home Grown (1972) και το Chronicles (1973). Η φλογερή αυτή σχέση κράτησε μέχρι το 1979, όπου τελικά χώρισαν. Ο Booker T. Jones ούτε καν συμπεριέλαβε στην δισκογραφία του τις δουλειές με την Priscilla και αυτή έκανε μία τελική σόλο προσπάθεια με το άλμπουμ του 1979 Flying. Μέσα εκεί τραγούδησε και η αδελφή της Rita Coolidge. Η Priscilla  πέρασε σε cult επίπεδου κοινό και γρήγορα εγκατέλειψε την προσπάθεια, για να επιστρέψει αρκετά χρόνια αργότερα σε ένα σχήμα μαζί με την αδελφή της και την κόρη της, σε ένα σχήμα με το όνομα Walela.

Seagull / For Priscilla (1971)

Πρέπει να χωνέψει κανείς πολλά από όσα συμβαίνουν μέσα σε αυτό το LP, όμως σίγουρα αξίζει τα ελάχιστα χρήματα που θα δώσετε για να το αποκτήσετε. Η Priscilla είχε βίαιο τέλος το 2014, όταν ο δεύτερος σύζυγος της την πυροβόλησε στο κεφάλι και ακολούθως έδωσε τέλος και στην δική του ζωή.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

PARISH HALL

Hard Blues - Rock Rarities

Είναι δύσκολο κάποιος να θυμάται ένα μουσικό σχήμα από την West Coast, που έπαιξε τα blues και την rock χωρίς να έχει κάποια ιδιαιτερότητα ή να κάνει κάτι πρωτόγνωρο. Εκτός από το πάθος τους για αυτό που έκαναν, οι Gary Wagner (κιθάρα, πιάνο και φωνητικά), John Haden (μπάσο) και Steve Adams (ντραμς) κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα και μοναδικό άλμπουμ, το οποίο αποτελεί την μοναδική λεπτομέρεια που κάνει αυτό το γκρουπ να μνημονεύεται στις μέρες μας.

Silver Ghost (1970)

Parish Hall (Fantasy 8398) 8/70

Το νέο τρίο της Fantasy είχε ένα δυνατό ντεμπούτο τότε. Στην κιθάρα, το πιάνο και στα φωνητικά συναντάμε έναν πολύ δυνατό πυλώνα τον Gary Wagner. Και οι 10 επιλογές γράφτηκαν από αυτόν και είναι όλες καλές.

My Eyes Are Getting Heavy (1970)

Ένα ατόφιο γκρουπ, αποτελούμενο από τρεις μουσικούς, των οποίων το άλμπουμ έχει τα highlights του, όπως το σκληρό κομμάτι που ανοίγει "My Eyes Are Getting Heavy", όπως επίσης μερικά συνηθισμένα blues και δύο pop-rock μπαλάντες. Είναι δεμένοι και ο ηγέτης του γκρουπ Gary Wagner παίζει αξιόλογα την κιθάρα του, αλλά γενικά είναι ένα ικανοποιητικό πλην όχι και τόσο ουσιαστικό άλμπουμ. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο κοιτάζοντας κάποιος που δεν γνωρίζει το εξώφυλλο, τείνει να πιστεύει ότι πρόκειται για ένα από τα διάφορα άλμπουμ του γένους τραγουδιστής / τραγουδοποιός.

We're Gonna Burn Together (1970)

Στην παραπάνω διαπίστωση συμβάλει ασφαλώς και ο τίτλος, που παραπέμπει σε μία πιθανή παραγωγή από την εκκλησία των Ευαγγελιστών, οπότε σίγουρα θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν ένα από εκείνα τα παραπλανητικά άλμπουμ, που αν αγοράσεις χωρίς να γνωρίζεις θα βρεθείς προ εκπλήξεως.

Skid Row Runner (1970)

Ποια είναι η πραγματικότητα θα ακούτε βέβαια. Εδώ μέσα έχουν στριμωχτεί πολλά ωραία παιγμένα, πλην μάλλον όχι και τόσο συναρπαστικά blues. Ο Wagner ακούγεται κάποιες φορές σαν τον Paul Rodgers, πράγμα καθόλου κακό, όμως τα τραγούδια τους δεν είναι τόσο καλά όσο των Free. 

Take Me With You When You Go (1970)

Ικανοποίηση προκαλεί το κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ, αλλά επίσης πολύ καλά ακούγονται το "Skid Row Runner" όπως και το funk-rock "We're Gonna Burn Together". Το γκρουπ εξαφανίστηκε μετά το ένα και μοναδικό του άλμπουμ, για να γίνει 30 σχεδόν χρόνια αργότερα αντικείμενο λατρείας κάποιων συλλεκτών και οι ορίτζιναλ κόπιες να αλλάζουν χέρια για μεγάλα ποσά.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 DORY PREVIN

Singers / Songwriters of 60's & 70's

Η Dory Previn υπήρξε μία κορυφαία στιχουργός τραγουδιών, που προορίζονταν για soundtrack ταινιών και της οποίας η καριέρα στον καλλιτεχνικό κόσμο είχε ξεκινήσει στα τέλη της δεκαετίας του '50. Μαζί με τον πρώτο σύζυγο της είχαν πολλές φορές κυριαρχήσει σαν υποψήφιοι για ακαδημαϊκές βραβεύσεις. Μετά το διαζύγιο της, αρχής γενομένης το 1970, έκανε έξι άλμπουμ. Τα χαρακτηριστικά της κατά την άποψη μου, που θα δούμε εδώ είναι τα πρώτα τέσσερα και αν κάτι τα κάνει να ξεχωρίζουν από τον σωρό των άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τότε από τραγουδιστές / τραγουδοποιούς, αυτό είναι οι στίχοι της. Πάντα ειρωνικοί, δηκτικοί, όμως πάντα τόσο ειλικρινείς.

Going Home (1971)

 

On My Way to Where (Mediarts 41-1) 7/70

Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ την δουλειά της, μπορεί να κάνατε την ανακάλυψη σας. 

Σε αυτό το θαυμάσιο άλμπουμ, που σήμαινε μία νέα Dory Previn, κάνει την αναγέννηση του ένα ΄καυτό΄ ταλέντο, σε μία προσπάθεια επιβίωσης της, αλλά και σαν μία διαπίστωση του όχι και τόσο ρόδινου, κι όμως συναρπαστικού εν τούτοις κόσμου γύρω της.

Οι στίχοι της είναι ποιητικοί-παρατηρήσεις και σχόλια-στους οποίους υπάρχει άφθονη ευφυία και ο ακροατής καθηλώνεται σε ότι γράφει και τραγουδάει. 

Αν διαθέσει κανείς 45 λεπτά συγκεντρωμένης προσοχής σε αυτό τον δίσκο, νομίζω ότι θα ηλεκτριστεί από το όραμα και την ειλικρίνεια που αναδίδει.

Υπάρχει ένα τραγούδι το "Beware of Young Girls", που πιθανώς δεν μπορεί να ερμηνευθεί αλλιώς παρά σαν ένα σχόλιο για την Mia Farrow και άλλα νυμφίδια της εποχής. 

Beware of Young Girls (1970)

Το άλμπουμ της Dory Previn εμπερικλείει ένα ασυνήθιστο ταλέντο, μία ορίτζιναλ, διορατική και δηκτικά πνευματώδη εκπρόσωπο του γένους τραγουδοποιός / τραγουδιστής. Η Previn είχε μία πετυχημένη καριέρα σαν στιχουργός σε μιούζικαλ, επικρατώντας για κάποιες ακαδημαϊκές βραβεύσεις και ηχογραφώντας ακόμα κι ένα άλμπουμ πίσω στο 1957, αλλά αυτό το άλμπουμ που ακολούθησε το διαζύγιο της, εξαιτίας της παράνομης σχέσης του συζύγου της με την προαναφερόμενη νεαρή ηθοποιό και την παραμονή της σε νευρολογική κλινική, σηματοδοτεί την γέννηση της καριέρας της ως μία τραγουδοποιός / τραγουδιστής των 70'ς. 

Daddy in the Attic (1970)

Απέχει παρασάγγες από τον πρώτο καιρό της, αν και ότι υπάρχει κοινό, είναι ότι το στυλ της γραφής της αντηχεί παλαιομοδίτικη μιούζικ χωλ. Θα μπορούσε να την δει κανείς ως το θηλυκό ισοδύναμο στον Randy Newman, καθώς και οι δυό τους βρέθηκαν να ακολουθούν τον δρόμο στον οποίο το μιούζικαλ είχε αφομοιωθεί στην ενορχήστρωση της rock και της folk, αλλά και λόγω του ότι και οι δύο ήταν εφευρετικοί, υπερβολικά σατυρικοί και δηκτικοί στην γραφή τους. Η σύγκριση ωστόσο σταματάει εδώ, καθώς δεν μπορώ να φανταστώ τους Three Dog Night ή τον Joe Cocker να διασκευάζουν Dory Previn. Δεν διαθέτει χαριτωμένο πρόσωπο ή φωνή, ήδη ήταν στα 40 της όταν έκανε αυτό το άλμπουμ και ενώ η ερμηνεία της αποδίδει δεν έχει και πολύ προσωπικότητα. Το είδος βλέπετε αυτό δεν θα αποτελούσε πρόβλημα για έναν άνδρα, αλλά δεν θα εγγυόταν παρά ένα cult μόνο κοινό σε μία γυναίκα. 

To On My Way to Where είναι ικανοποιητικό μουσικά μιλώντας, ευφυές λυρικά και μετά από λίγο η φωνή της Previn ωριμάζει μέσα σου. Η Dory Previn είναι έτοιμη για επανεκτίμηση. Μία από τις πιο ευφυείς, πνευματώδεις και διορατικές στιχουργούς που γνώρισε η pop μουσική. Mόνο ο θρησκευτικός σχολιασμός που διαθέτει το On My Way to Where είναι ικανός να  αποτελέσει μία ξεχωριστή κατηγορία. Σε ένα τραγούδι συνδυάζει τον Χριστό με την Μέριλυν Μονρόε. Σε ένα άλλο, η πριν την εφηβεία ηρωίδα της επιλέγει τον Ιησού ως σεξουαλικό της είδωλο και όταν η μητέρα της την τιμωρεί γι αυτό, τον ανταλλάσσει για...οποιονδήποτε. 

Scared to Be Alone (1970)

Θα ήταν χρόνια πριν οι επαναστάτριες PJ Harvey και άλλες εξερευνήσουν την ψυχολογία της γυναίκας με τόση ειλικρίνεια και όραμα-άσε που υπολείπονται στην πολυπλοκότητα σε σχέση με την Dory Previn. Αυτή η γέννηση του ανήθικου τραγουδιού είναι μονάχα η κορυφή στο παγόβουνο. Δεν υφίσταται θέμα τόσο ιερό για αυτήν. Αν δεν υπολειπόταν σε τραγούδια σε σχέση με ότι έγραψαν ο Newman ή η Joni Mitchell ή στο απόκοσμο στυλ που διέθεταν ο Leonard Cohen ή ο Lou Reed σήμερα θα μνημονευόταν μαζί με όλους αυτούς. Το rock 'n' roll ήταν ακόμα η χαρά των ανδρών στους οποίους άρεσαν οι γυναίκες (στη σκηνή και στο κοινό) να είναι μεθυσμένες, ερεθισμένες με μακριά μαλλιά και πλούσιο ντεκολτέ. Η Previn, που εξέθεσε αυτό το είδος της παιδικότητας, ήταν στην πραγματικότητα πολύ πιο μπροστά από την εποχή της, από ότι οι Velvet Underground, οι Silver Apples, οι The New York Dolls, από οποιονδήποτε. Θα γινόταν πολύ καλύτερη στη συνέχεια, αλλά το On My Way to Where ήταν μία λαμπρή αρχή.

Mythical Things and Iguanas (Mediarts 41-10) 3/71

Αυτό είναι πιθανόν το καλύτερο άλμπουμ της. Τα άλλα έχουν εξίσου δυνατούς στίχους, αλλά αυτό εδώ έχει επιπλέον στο μεγαλύτερο μέρος του μουσική εξίσου καλή και που μένει στην μνήμη. 

The Game (1971)

Γενικά η ευαισθησία της να κάνει την μουσική της στα 70'ς μέσω των παλαιομοδίτικων μιούζικαλ είναι πιο αποτελεσματικό για τα τραγούδια της από ότι οι άχρωμες συνθέσεις με κιθάρα-φωνή ή πιάνο-φωνή που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον από τόσους πολλούς τραγουδοποιούς / τραγουδιστές της εποχής. 

Lady With The Braid (1971)

Εδώ οι μέτρια rock ταιριάζει πολύ καλά. Παίρνει ζωή από μία μίξη ηλεκτρικών και ακουστικών κιθάρων, jazz παίξιμο στα ντραμς, εξαιρετικό μπάσο από τον Joe Osborn, ακόμα και κάποια ηχητικά εφέ και συνθεσάιζερ. 

Lemon Haired Ladies (1971)

Κάνει επίσης το λεγόμενο song cycle, με το κομμάτι που κλείνει "Going Home" να επαναλαμβάνει δύο από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ σε ενισχυμένη έκδοση. Όταν εισάγεται σταδιακά η χορωδία με το "going home is such a ride", είναι μία μαγική στιγμή. Στο μεταξύ η Dory παραμένει εύστροφη, καυστική, ενοχλητική και όπως πάντα εκείνο τον καιρό στα σύνορα της λογικής με την τρέλα.

Reflection in A Mud Puddle (United Artists UAG 29436) 11/71

Η Α'πλευρά συνεχίζει στο στυλ των δύο πρώτων άλμπουμ, με το "Doppelganger" να είναι το κομμάτι που ξεχωρίζει. Η Β'πλευρά είναι μία σουίτα, ουσιαστικά ένα 13λεπτο τραγούδι, για τον πατέρα της, που το πασπαλίζει με κάποια δύσκολα συναισθήματα και διακριτικά απεικονίζει το αποτέλεσμα που είχε η δυσλειτουργική σχέση της σε όλη την υπόλοιπη ζωή της. 

Doppelgänger (1971)

Αυτό το άλμπουμ είναι περισσότερο ασυνεπές μουσικά από τα δύο προηγούμενα, αλλά σίγουρα την βρίσκει στα καλύτερα της λυρικά και η σουίτα είναι με τέτοιο τρόπο δομημένη που οι καλύτερες μουσικά στιγμές ξεχωρίζουν και συναντιούνται στο τέλος. 

The Altruist And The Needy Case (1971)

Μερικοί φαν της rock ποτέ δεν θα μπορέσουν να ξεπεράσουν την φωνή της ή το βασικό στυλ που έχει η γραφή της. Υπάρχει μία pre-rock ευαισθησία που λάμπει μέσα στις συνθέσεις της.

Mary C. Brown & the Hollywood Sign (United Artists UAS 5657) 1/73

Σκοπεύοντας αρχικά να είναι το soundtrack σε ένα μιούζικαλ αυτό το άλμπουμ διαφέρει από τα προηγούμενα της Previn, επειδή γράφει σε αυτό ιστορίες για διάφορους χαρακτήρες, παρά για προσωπικά της θέματα. Αν και όταν τεντώσεις λίγο την φαντασία σου θα βρεις κάπου μέσα σε όλα αυτά πάλι την Dory. Πάνω από 48 λεπτά, είναι πέραν από το πεδίο των μελωδικών της ταλέντων, ακόμα κι αν ερμηνεύει με μία ποικιλία φωνητικών και έχει μία άριστη μπάντα να της κάνει το backing, όπως και την πιο περίτεχνη παραγωγή. 

When A Man Wants A Woman (1973)

Οι στίχοι ωστόσο δεν έχουν τέτοιους περιορισμούς. Είναι απόλυτα συναρπαστικοί, με έμφαση στο χυδαίο. Τα πιο ξεδιάντροπα τραγούδια: "Starlet Starlet on the Screen Who Will Follow Norma Jean?", στο οποίο μία φωνή σαν της Marilyn Monroe ρωτάει ΄Who do you have to fuck to get into hell?;' και το "Midget's Lament", που κινείται σε παρόμοιο έδαφος πολύ πιο αποτελεσματικά από ότι το "Rednecks" και το "Short People" του Randy Newman μαζί. Σαν τα προηγούμενα δύο άλμπουμ, κι αυτό συνοψίζει ευφυώς στο τέλος, αποζημιώνοντας για την μιούζικ χωλ ατμόσφαιρα.

Starlet Starlet on the Screen Who Will Follow Norma Jean? (1973)

Η Dory Previn πέθανε στα 86 χρόνια της το 2012, στη φάρμα της στην Μασαχουσέτη, όπου ζούσε με τον δεύτερο σύζυγο της, έχοντας γνωρίσει εγγόνια και δισέγγονα, αλλά πάνω απ' όλα αφήνοντας μία σημαντική κληρονομιά, το έργο της.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 WHISTLER, CHAUCER, DETROIT & GREENHILL

aka

SPACE OPERA

Hidden Gems

Μετά από ένα δίσκο το 1968, που λόγω ανύπαρκτης προώθησης βούλιαξε στη λήθη, το γκρουπ από φίλους με τα ψευδώνυμα Whistler, Chaucer, Detroit & Greenhill, επηρεασμένοι τόσο από Jefferson Airplane όσο και από Byrds και έχοντας κάνει κάποιες demo ηχογραφήσεις, χωρίς ωστόσο να συμβεί κάτι θετικό για αυτούς, συνέχισαν να παίζουν live ώσπου ένας ατζέντης από τον Καναδά τους είδε. Έτσι αφού άλλαξαν το όνομα τους σε Space Opera έκαναν στο Καναδικό σκέλος της Columbia ένα πραγματικό αριστούργημα, ένα κρυμμένο διαμάντι.

Holy River (1973)

The Unwritten Works of Geoffrey, Etc. (Uni 73034) 10/68

Μία πολύ ωραία συλλογή από country-pop και light ψυχεδέλεια, που την επίβλεψη είχε ένας νεαρός τότε T Bone Burnett. Ένα πολύ όμορφο άλμπουμ από μία μπάντα που δεν ακούστηκε εκείνη την εποχή. Τα ονόματα όλα που αναγράφονται στο άλμπουμ είναι ψευδώνυμα. Τα ονόματα τους ήταν: David Bullock, John Carrick, Scott Fraser, Philip White και Eddie K. Lively.

Ready to Move (1968)

Η μουσικότητα τους φαίνεται, γνωρίζουν πώς να γράψουν, να παίξουν και να παρουσιάσουν, πράγμα που τους κάνει να μπορούν να συναγωνιστούν διάσημα ονόματα της εποχής. 

House of Collection (1968)

Υπάρχουν ευδιάκριτες επιρροές από country, folk και blues, δεμένα όλα μαζί μέσα στην τόσο όμορφη ατμόσφαιρα. Αγαπημένα το κομμάτι που ανοίγει "The Viper (what John Rance had to tell)", το κομμάτι που κλείνει "Ready to Move", όπως και το ταξιδιάρικο "House of Collection".

The Viper (what John Rance had to tell) (1968)

Τρία από τα μέλη (Scott Fraser, David Bullock και Phil White) συνέχισαν για να σχηματίσουν τους Space Opera. Με το όνομα αυτό έκαναν το ακόλουθο άλμπουμ:

Space Opera (Columbia KE 32117) 9/72

Space Opera είναι οι David Bullock, Scott Fraser, Philip White και Brett Wilson σε ισόποσα μέρη. Η προσέγγιση τους στην μουσική είναι τόσο ορίτζιναλ, όσο ορίτζιναλ είναι και η μουσική που δημιουργούν. Οι David, Scott και Philip παρέχουν φωνητικά σε κάθε πιθανό συνδυασμό και είναι οι γραφείς της μπάντας. 

Outlines (1973)

Κάθε τυπική τους εμφάνιση σε κονσέρτο, τους έβρισκε να παρουσιάζουν την ποικιλία των οργάνων που γνώριζαν και κατείχαν να παίζουν. Η μουσική που έπαιζαν είναι πολύπλοκη κι όμως έχει δοθεί τόσο γλυκά, που μοιάζει τόσο απλή και χωρίς να έχει καταβληθεί εκ μέρους τους προσπάθεια για αυτό το αποτέλεσμα. Έτσι μετά από δυόμιση μήνες δουλειάς στο Τορόντο, πήρε μορφή αυτό το άλμπουμ.

Over and Over (1973)

Ένα από τα πολύ ελάχιστα άλμπουμ της εποχής εκείνης που εμφανίστηκε με έναν μοναδικό, αξιοσημείωτο ήχο. Οι Space Opera προέρχονται από τον χώρο της folk-rock (με μία δόση από country rock επιρροή επίσης), αλλά ο εστιασμός της μουσικής τους  είναι η ευφάνταστη χρήση μαζικού ήχου από overdubbed κιθάρες. Κάνουν χρήση μέχρι εννέα leads!!! ταυτόχρονα, μέχρι που πολύ σωστά δίνουν τον τίτλο "Guitar Suite" σε κομμάτι. 

Guitar Suite (1973)

Όταν όλο αυτό δένει, όπως στο φανταστικό "Holy River", το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό, κάνοντας μπάντες με dual-lead κιθάρες όπως οι Lynyrd Skynyrd, οι Wishbone Ash και οι Boston να μοιάζουν σαν πρωτάρηδες. Δεν είναι μόνο ότι έχουν πολλαπλές lead κιθάρες με τον ήχο να βγαίνει σε πρώτο πλάνο, αλλά έχουν επίσης και γύρω στις τρεις ακόμα να τρέχουν στο background, μαζί με σόλο και το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι απλά εξωπραγματικό. 

Lookout (1973)

Όταν η μουσική τους είναι λιγάκι πιο συμβατική δεν είναι πάντα τόσο εντυπωσιακή, αλλά υπάρχει ακόμα λατρεμένη 12χορδη και μελωδικά leads σε κάθε τραγούδι. Αυτό είναι ένα από εκείνα τα σπάνια κιθαριστικά άλμπουμ, που θα έπρεπε να μνημονεύονται από κάθε λάτρη της rock, όχι εξαιτίας της βαβούρας που μπορεί να προκαλούν τα leads ή του βιρτουόζικου τρόπου που παίζονται, αλλά λόγω του εξαιρετικού ήχου που δημιουργούν.

Riddle (1973)

Η προσέγγιση του απίστευτου αυτού ήχου που δημιουργούν, δεν περιορίζεται στις κιθάρες. Κατά κάποιο απροσδόκητο τρόπο υπάρχουν και πολλαπλές φυσαρμόνικες!! Η τραγουδοποιία είναι κάπως ασύμμετρη και κάποιοι πειραματισμοί λειτουργούν λιγότερο από άλλους, αλλά τα συναρπαστικά σημεία είναι με αξιοθαύμαστο τρόπο δημιουργημένα και μοναδικά όμορφα και το άλμπουμ συστήνεται ανεπιφύλακτα. 

Country Max (1973)

Ένας κριτικός με το όνομα Richie Yorke, που πάντα θεωρούνταν εκκεντρικός, αλλά και αφερέγγυος αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, έβγαλε τα απωθημένα του-όπως διαβάζω-σε αυτό το αριστούργημα, σφραγίζοντας πιθανότατα την εμπορική του αποτυχία. 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ