DORY PREVIN

Singers / Songwriters of 60's & 70's

Η Dory Previn υπήρξε μία κορυφαία στιχουργός τραγουδιών, που προορίζονταν για soundtrack ταινιών και της οποίας η καριέρα στον καλλιτεχνικό κόσμο είχε ξεκινήσει στα τέλη της δεκαετίας του '50. Μαζί με τον πρώτο σύζυγο της είχαν πολλές φορές κυριαρχήσει σαν υποψήφιοι για ακαδημαϊκές βραβεύσεις. Μετά το διαζύγιο της, αρχής γενομένης το 1970, έκανε έξι άλμπουμ. Τα χαρακτηριστικά της κατά την άποψη μου, που θα δούμε εδώ είναι τα πρώτα τέσσερα και αν κάτι τα κάνει να ξεχωρίζουν από τον σωρό των άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τότε από τραγουδιστές / τραγουδοποιούς, αυτό είναι οι στίχοι της. Πάντα ειρωνικοί, δηκτικοί, όμως πάντα τόσο ειλικρινείς.

Going Home (1971)

 

On My Way to Where (Mediarts 41-1) 7/70

Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ την δουλειά της, μπορεί να κάνατε την ανακάλυψη σας. 

Σε αυτό το θαυμάσιο άλμπουμ, που σήμαινε μία νέα Dory Previn, κάνει την αναγέννηση του ένα ΄καυτό΄ ταλέντο, σε μία προσπάθεια επιβίωσης της, αλλά και σαν μία διαπίστωση του όχι και τόσο ρόδινου, κι όμως συναρπαστικού εν τούτοις κόσμου γύρω της.

Οι στίχοι της είναι ποιητικοί-παρατηρήσεις και σχόλια-στους οποίους υπάρχει άφθονη ευφυία και ο ακροατής καθηλώνεται σε ότι γράφει και τραγουδάει. 

Αν διαθέσει κανείς 45 λεπτά συγκεντρωμένης προσοχής σε αυτό τον δίσκο, νομίζω ότι θα ηλεκτριστεί από το όραμα και την ειλικρίνεια που αναδίδει.

Υπάρχει ένα τραγούδι το "Beware of Young Girls", που πιθανώς δεν μπορεί να ερμηνευθεί αλλιώς παρά σαν ένα σχόλιο για την Mia Farrow και άλλα νυμφίδια της εποχής. 

Beware of Young Girls (1970)

Το άλμπουμ της Dory Previn εμπερικλείει ένα ασυνήθιστο ταλέντο, μία ορίτζιναλ, διορατική και δηκτικά πνευματώδη εκπρόσωπο του γένους τραγουδοποιός / τραγουδιστής. Η Previn είχε μία πετυχημένη καριέρα σαν στιχουργός σε μιούζικαλ, επικρατώντας για κάποιες ακαδημαϊκές βραβεύσεις και ηχογραφώντας ακόμα κι ένα άλμπουμ πίσω στο 1957, αλλά αυτό το άλμπουμ που ακολούθησε το διαζύγιο της, εξαιτίας της παράνομης σχέσης του συζύγου της με την προαναφερόμενη νεαρή ηθοποιό και την παραμονή της σε νευρολογική κλινική, σηματοδοτεί την γέννηση της καριέρας της ως μία τραγουδοποιός / τραγουδιστής των 70'ς. 

Daddy in the Attic (1970)

Απέχει παρασάγγες από τον πρώτο καιρό της, αν και ότι υπάρχει κοινό, είναι ότι το στυλ της γραφής της αντηχεί παλαιομοδίτικη μιούζικ χωλ. Θα μπορούσε να την δει κανείς ως το θηλυκό ισοδύναμο στον Randy Newman, καθώς και οι δυό τους βρέθηκαν να ακολουθούν τον δρόμο στον οποίο το μιούζικαλ είχε αφομοιωθεί στην ενορχήστρωση της rock και της folk, αλλά και λόγω του ότι και οι δύο ήταν εφευρετικοί, υπερβολικά σατυρικοί και δηκτικοί στην γραφή τους. Η σύγκριση ωστόσο σταματάει εδώ, καθώς δεν μπορώ να φανταστώ τους Three Dog Night ή τον Joe Cocker να διασκευάζουν Dory Previn. Δεν διαθέτει χαριτωμένο πρόσωπο ή φωνή, ήδη ήταν στα 40 της όταν έκανε αυτό το άλμπουμ και ενώ η ερμηνεία της αποδίδει δεν έχει και πολύ προσωπικότητα. Το είδος βλέπετε αυτό δεν θα αποτελούσε πρόβλημα για έναν άνδρα, αλλά δεν θα εγγυόταν παρά ένα cult μόνο κοινό σε μία γυναίκα. 

To On My Way to Where είναι ικανοποιητικό μουσικά μιλώντας, ευφυές λυρικά και μετά από λίγο η φωνή της Previn ωριμάζει μέσα σου. Η Dory Previn είναι έτοιμη για επανεκτίμηση. Μία από τις πιο ευφυείς, πνευματώδεις και διορατικές στιχουργούς που γνώρισε η pop μουσική. Mόνο ο θρησκευτικός σχολιασμός που διαθέτει το On My Way to Where είναι ικανός να  αποτελέσει μία ξεχωριστή κατηγορία. Σε ένα τραγούδι συνδυάζει τον Χριστό με την Μέριλυν Μονρόε. Σε ένα άλλο, η πριν την εφηβεία ηρωίδα της επιλέγει τον Ιησού ως σεξουαλικό της είδωλο και όταν η μητέρα της την τιμωρεί γι αυτό, τον ανταλλάσσει για...οποιονδήποτε. 

Scared to Be Alone (1970)

Θα ήταν χρόνια πριν οι επαναστάτριες PJ Harvey και άλλες εξερευνήσουν την ψυχολογία της γυναίκας με τόση ειλικρίνεια και όραμα-άσε που υπολείπονται στην πολυπλοκότητα σε σχέση με την Dory Previn. Αυτή η γέννηση του ανήθικου τραγουδιού είναι μονάχα η κορυφή στο παγόβουνο. Δεν υφίσταται θέμα τόσο ιερό για αυτήν. Αν δεν υπολειπόταν σε τραγούδια σε σχέση με ότι έγραψαν ο Newman ή η Joni Mitchell ή στο απόκοσμο στυλ που διέθεταν ο Leonard Cohen ή ο Lou Reed σήμερα θα μνημονευόταν μαζί με όλους αυτούς. Το rock 'n' roll ήταν ακόμα η χαρά των ανδρών στους οποίους άρεσαν οι γυναίκες (στη σκηνή και στο κοινό) να είναι μεθυσμένες, ερεθισμένες με μακριά μαλλιά και πλούσιο ντεκολτέ. Η Previn, που εξέθεσε αυτό το είδος της παιδικότητας, ήταν στην πραγματικότητα πολύ πιο μπροστά από την εποχή της, από ότι οι Velvet Underground, οι Silver Apples, οι The New York Dolls, από οποιονδήποτε. Θα γινόταν πολύ καλύτερη στη συνέχεια, αλλά το On My Way to Where ήταν μία λαμπρή αρχή.

Mythical Things and Iguanas (Mediarts 41-10) 3/71

Αυτό είναι πιθανόν το καλύτερο άλμπουμ της. Τα άλλα έχουν εξίσου δυνατούς στίχους, αλλά αυτό εδώ έχει επιπλέον στο μεγαλύτερο μέρος του μουσική εξίσου καλή και που μένει στην μνήμη. 

The Game (1971)

Γενικά η ευαισθησία της να κάνει την μουσική της στα 70'ς μέσω των παλαιομοδίτικων μιούζικαλ είναι πιο αποτελεσματικό για τα τραγούδια της από ότι οι άχρωμες συνθέσεις με κιθάρα-φωνή ή πιάνο-φωνή που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον από τόσους πολλούς τραγουδοποιούς / τραγουδιστές της εποχής. 

Lady With The Braid (1971)

Εδώ οι μέτρια rock ταιριάζει πολύ καλά. Παίρνει ζωή από μία μίξη ηλεκτρικών και ακουστικών κιθάρων, jazz παίξιμο στα ντραμς, εξαιρετικό μπάσο από τον Joe Osborn, ακόμα και κάποια ηχητικά εφέ και συνθεσάιζερ. 

Lemon Haired Ladies (1971)

Κάνει επίσης το λεγόμενο song cycle, με το κομμάτι που κλείνει "Going Home" να επαναλαμβάνει δύο από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ σε ενισχυμένη έκδοση. Όταν εισάγεται σταδιακά η χορωδία με το "going home is such a ride", είναι μία μαγική στιγμή. Στο μεταξύ η Dory παραμένει εύστροφη, καυστική, ενοχλητική και όπως πάντα εκείνο τον καιρό στα σύνορα της λογικής με την τρέλα.

Reflection in A Mud Puddle (United Artists UAG 29436) 11/71

Η Α'πλευρά συνεχίζει στο στυλ των δύο πρώτων άλμπουμ, με το "Doppelganger" να είναι το κομμάτι που ξεχωρίζει. Η Β'πλευρά είναι μία σουίτα, ουσιαστικά ένα 13λεπτο τραγούδι, για τον πατέρα της, που το πασπαλίζει με κάποια δύσκολα συναισθήματα και διακριτικά απεικονίζει το αποτέλεσμα που είχε η δυσλειτουργική σχέση της σε όλη την υπόλοιπη ζωή της. 

Doppelgänger (1971)

Αυτό το άλμπουμ είναι περισσότερο ασυνεπές μουσικά από τα δύο προηγούμενα, αλλά σίγουρα την βρίσκει στα καλύτερα της λυρικά και η σουίτα είναι με τέτοιο τρόπο δομημένη που οι καλύτερες μουσικά στιγμές ξεχωρίζουν και συναντιούνται στο τέλος. 

The Altruist And The Needy Case (1971)

Μερικοί φαν της rock ποτέ δεν θα μπορέσουν να ξεπεράσουν την φωνή της ή το βασικό στυλ που έχει η γραφή της. Υπάρχει μία pre-rock ευαισθησία που λάμπει μέσα στις συνθέσεις της.

Mary C. Brown & the Hollywood Sign (United Artists UAS 5657) 1/73

Σκοπεύοντας αρχικά να είναι το soundtrack σε ένα μιούζικαλ αυτό το άλμπουμ διαφέρει από τα προηγούμενα της Previn, επειδή γράφει σε αυτό ιστορίες για διάφορους χαρακτήρες, παρά για προσωπικά της θέματα. Αν και όταν τεντώσεις λίγο την φαντασία σου θα βρεις κάπου μέσα σε όλα αυτά πάλι την Dory. Πάνω από 48 λεπτά, είναι πέραν από το πεδίο των μελωδικών της ταλέντων, ακόμα κι αν ερμηνεύει με μία ποικιλία φωνητικών και έχει μία άριστη μπάντα να της κάνει το backing, όπως και την πιο περίτεχνη παραγωγή. 

When A Man Wants A Woman (1973)

Οι στίχοι ωστόσο δεν έχουν τέτοιους περιορισμούς. Είναι απόλυτα συναρπαστικοί, με έμφαση στο χυδαίο. Τα πιο ξεδιάντροπα τραγούδια: "Starlet Starlet on the Screen Who Will Follow Norma Jean?", στο οποίο μία φωνή σαν της Marilyn Monroe ρωτάει ΄Who do you have to fuck to get into hell?;' και το "Midget's Lament", που κινείται σε παρόμοιο έδαφος πολύ πιο αποτελεσματικά από ότι το "Rednecks" και το "Short People" του Randy Newman μαζί. Σαν τα προηγούμενα δύο άλμπουμ, κι αυτό συνοψίζει ευφυώς στο τέλος, αποζημιώνοντας για την μιούζικ χωλ ατμόσφαιρα.

Starlet Starlet on the Screen Who Will Follow Norma Jean? (1973)

Η Dory Previn πέθανε στα 86 χρόνια της το 2012, στη φάρμα της στην Μασαχουσέτη, όπου ζούσε με τον δεύτερο σύζυγο της, έχοντας γνωρίσει εγγόνια και δισέγγονα, αλλά πάνω απ' όλα αφήνοντας μία σημαντική κληρονομιά, το έργο της.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ