ZEPHYR

Hard Rock Oddities

Αν άνοιγε κάποιος στην Αμερική μία εφημερίδα της 27ης Ιανουαρίου του 1984 θα έβλεπε με μεγάλα γράμματα την είδηση ότι τα μαλλιά του Michael Jackson είχαν πιάσει φωτιά κατά την διάρκεια των γυρισμάτων μίας διαφήμισης της Pepsi. Λίγη ή και καθόλου σημασία θα έδινε στην είδηση του θανάτου της 37χρονης τότε Candy Givens, τραγουδοποιού / τραγουδίστριας και ολοκληρωμένης παίκτριας της φυσαρμόνικας στην hard rock μπάντα από το Boulder του Κολοράντο, που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως Zephyr. 

Sail On (1969)

Zephyr (ABC Probe CP 4510) 1969

Ένα heavy-rock / blues γκρουπ με jazz διασυνδέσεις. Τα φωνητικά κάνει μία νεαρή κυρία, η οποία μοιάζει να έχει καταλήξει πώς μία διασταύρωση μεταξύ Janis Joplin και Grace Slick ήταν αυτό που χρειαζόταν ο κόσμος να ακούσει. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται ότι αντιμετώπισαν οι κριτικοί της εποχής αυτό το γκρουπ, που έγινε γνωστό από τα φωνητικά της κοπέλας που είχαν ως lead singer, αλλά και από την κιθάρα που έπαιξε ο μελλοντικός αστέρας των The James Gang και των Deep Purple, Tommy Bolin. 

St. James Infirmary (1969)

Τα ορχηστρικά τους κομμάτια είναι πολύ καλά παιγμένα και στηριγμένα κατά μεγάλο μέρος στο όργανο. Τα μέλη του γκρουπ ωστόσο, μοιάζει να μην μπορούν να "βρεθούν" εύκολα και τους λείπει λίγο ο αυθορμητισμός. Ενώ μπορείς να ακούσεις πολύ ευχάριστα όλο το δίσκο από την αρχή ως το τέλος, μοιάζει σαν το γκρουπ να μην φτάνει την δυναμική του, κυρίως επειδή δεν αποκομίζει το όφελος από τα φωνητικά και το όργανο (σαν όργανα των blues).

Cross the River (1969)

Αυτό το μοναδικό στο είδος heavy blues άλμπουμ, σύστησε στον κόσμο τον κιθαρίστα Tommy Bolin. Ο οποίος εκδηλώνει έντονα την παρουσία του, αλλά ακόμα πιο έντονη κάνει την παρουσία της η Candy Givens, η οποία όταν έχει τον έλεγχο της φωνής της διαθέτει μία από τις πιο πλούσιες, πιο δυνατές φωνές στην rock ιστορία (οι καλύτερες στιγμές της είναι στο τρομερό θέμα που ανοίγει αυτό το άλμπουμ "Sail On"). Ωστόσο όταν δεν έχει τον έλεγχο, ουρλιάζει και στριγγλίζει σαν φυλακισμένη λάμια, εντελώς στον κόσμο της, χωρίς να έχει την αίσθηση της σωστής απόδοσης αλλά και των μουσικών που την περιβάλουν. 

Sun's A-Risin' (1969)

Για κάθε μεγάλη στιγμή σε αυτό το άλμπουμ (όπως οι τέλεια συγχρονισμένες τρίλιες του οργάνου στο "Sun's A-Risin'") υπάρχει μία (ή και περισσότερες), όπως οι τσιρίδες στο "Huna Buna" και στο "St. James Infirmary" που θα έκαναν ακόμα και τον πιο σκληρόπετσο ακροατή να ανατριχιάσει. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι τελείως παράξενο. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα κλασικό heavy metal άλμπουμ και κατά κάποιο τρόπο είναι, αλλά είναι επίσης μία ιδιορρυθμία. Ιδιορρυθμία εξτρεμισμού και στόμφου. Συνήθως τους θυμούνται μόνο σαν το γκρουπ που ξεκίνησε την καριέρα του ο Tommy Bolin, όμως οι Zephyr ανεξάρτητα από αυτό, ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον σχήμα. Το ντεμπούτο τους προσφέρει μία ολοκληρωμένη μίξη από blues-rock και progressive στοιχεία, με εξαιρετική μουσικότητα και καλά δομημένες συνθέσεις, χωρίς βέβαια να υπάρχει πολύ αυθεντικότητα. Η τραγουδίστρια Candy Givens είναι ωστόσο μία πολύ χαρισματική φωνή, που μπορεί να σιγοτραγουδήσει τα blues, όμως μπορεί εξίσου να προσφέρει έναν οξύ ήχο όταν ουρλιάζει σαν διασταύρωση ανάμεσα σε Janis Joplin και Elkie Brooks.

Somebody Listen (1969)

Αυτό το σχήμα είναι γνωστό γιατί υπήρξε το εφαλτήριο του φαινομένου της κιθάρας Tommy Bolin. Στην πραγματικότητα όλα τα highlights εδώ μέσα είναι αποτέλεσμα του μοναδικού τρόπου που παίζει. Μουσικά μιλώντας είναι στάνταρντ blues-rock, που παίρνει μία ιδιαίτερη μεταχείριση με τα φωνητικά (σε υπερδιέγερση) της αλα Janis Joplin τραγουδίστριας Candy Givens. Ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ είναι το "Cross the River" με ένα άγριο riff, ενώ κατά τα άλλα είναι προβλέψιμο και συχνά heavy. 

Hard Chargin' Woman (1969)

Παίζω αυτό το άλμπουμ πολύ. Μπορεί να το ακούτε και εσείς. Ή μπορεί και να το σπάσετε στα μισά πριν φτάσετε στο με θαυμάσιο τρόπο πομπώδες 9λεπτο επικό blues "Hard Chargin' Woman" που κλείνει το άλμπουμ με τόση ένταση. O Bolin αξίζει να ψαχτεί περισσότερο ωστόσο. Πριν τον πρόωρο θάνατο του ηχογράφησε δύο αξιόλογα άλμπουμ με τους The James Gang (Miami και Bang), ένα εξαιρετικό με τους Deep Purple (Come Taste the Band) και ένα ωραίο σόλο (Teaser).

Going Back to Colorado (Warner Brothers WS 1897) 3/71

Οι Zephyr δεν είναι ιδιαιτέρως σημαντικοί ή καινοτόμοι, όμως με αυτό το άλμπουμ παρουσιάζουν τραγούδια με ωραίες συνθέσεις που θυμίζουν κάποια από τα καλά άλμπουμ, της προηγούμενης διετίας, με αρκετό εκλεκτισμό μέσα.

Take My Love (1971)

Αυτό είναι το εκκεντρικό άλμπουμ των Zephyr. Ο Bolin είναι ακόμα εδώ, αλλά δεν είναι ποτέ τόσο heavy όσο στο ντεμπούτο τους. Η Givens, η φωνή της οποίας στο ντεμπούτο άλμπουμ τους θα μπορούσε να θεωρηθεί όμορφη και δυναμική σε σημεία, όπως επίσης και ενοχλητική σε επίπεδο παρωδίας, εδώ έχει μελώσει λιγάκι και η πιο διακριτική παραγωγή της ταιριάζει πολύ καλά. 

Keep Me (1971)

Όσον αφορά την γραφή και απόδοση, το τραγούδι της έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα προς την λαμπρότητα που θα ερχόταν με το Sunset Ride. Το ομότιτλο τραγούδι που ανοίγει είναι ένα blues θέμα με ωραία φυσαρμόνικα και slide κιθάρα, αλλά το υπόλοιπο του άλμπουμ προσθέτει πιο folk, πιο jazz, πιο soul, αλλά και πιο pop δομές στο ρεπερτόριο τους. Χωρίς είναι πάντα επιτυχημένα, το καθένα από τα τραγούδια έχει να προσφέρει και κάτι. 

I'll Be Right Here (1971)

Το πιο πειραματικό "Night Fades Softly", έχει στο background κιθάρα και φωνητικά, ένα σύντομο και φοβερό σόλο wah-wah, φλάουτο και ένα παράξενο και τρομακτικό παίξιμο στα ντραμς και στο σαξόφωνο. Αλλού το φιλοσοφούν, λες και ακούς rock μπάντα των 50'ς και πειραματίζονται στην γλυκιά, χαλαρή soul. Αν και ο Bolin είναι εκπληκτικά συγκρατημένος στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, το 6-λεπτο "See My People Come Together" είναι ψυχεδελικό blues, ανωτάτου επιπέδου και ό,τι καλύτερο έχει κάνει με το πρώτο του γκρουπ.

See My People Come Together (1971)

Το Going Back to Colorado δεν είναι τόσο καλό όσο το άλμπουμ που θα ακολουθούσε, αλλά είναι πολύ συναρπαστικό ώστε να αξίζει επαναλαμβανόμενες ακροάσεις και επιβεβαιώνει ότι οι Zephyr ήταν ένα από τα πιο σημαντικά hard rock γκρουπ της εποχής.

Miss Libertine (1971)

Γενικά ένα υπέροχο άκουσμα, πολύ ενθυμητικό και δύσκολο να φανταστεί κανείς το κοινό στο οποίο στόχευε εκείνη την εποχή.

Sunset Ride (Warner Brothers WS 2603) 1972

Μερικές φορές ένα καταφανές ταλέντο όπως ο Tommy Bolin στην πραγματικότητα δεσμεύει μία μπάντα και όντως αυτό αποδείχτηκε να είναι το θέμα με τους Zephyr, των οποίων το τρίτο άλμπουμ είναι ένα αληθινό αριστούργημα, το καλύτερο για πολλούς άλμπουμ της blues-rock της psych / hard rock περιόδου. 

No Time Lonesome (1972)

Τι έχει αλλάξει τώρα; Κατά ένα μέρος, η Candy Givens, της οποίας οι θεατρινισμοί συχνά έκρυβαν την ομορφιά της φωνής της, τελικά πήρε τον έλεγχο και κυριάρχησε στο θαυμαστό της ταλέντο. Έδειξε τόσο συγκρατημένη, όσο και η διακριτική μουσική. Η μπάντα χαμήλωσε τους τόνους, προτιμώντας να πειραματιστεί πάνω στην blues-rock και η τραγουδοποιία είναι πρώτης τάξεως. 

Moving Too Fast (1972)

Η διακριτική παραγωγή δίνει έμφαση στα φωνητικά και στην lead κιθάρα και σε μερικές περιπτώσεις βάζει σχεδόν σε πρώτο πλάνο τα ντραμς. Ενώ έχει την ίδια χαλαρωτική ατμόσφαιρα όπως έχει σε μεγάλο μέρος της η δουλειά του Neil Young εκείνη την περίοδο, το άλμπουμ έχει εξίσου μία σκοτεινή διάθεση, που δίνει στην μουσική ένα μοναδικό μυστηριώδη ήχο και ένα βάθος που έχει αποτέλεσμα, το κάθε άκουσμα να σε ανταμείβει με διαφορετικό τρόπο.

I'm Not Surprised (1972)

 

Ένας αριθμός τραγουδιών πηγαίνει σε τελείως απροσδόκητες κατευθύνσεις, κάνοντας αυτό το άλμπουμ το πιο ασυνήθιστο art-rock άλμπουμ. Το country rock χαρμάνι του "Sierra Cowgirl", το βιολί που μπαίνει στην ώρα του στο "No Time Lonesome", το ψυχεδελικό keyboard με την κιθάρα στο background στο "Chasing Clouds" είναι εκπληκτικά, αλλά τα τελευταία δύο τραγούδια είναι αυτά που στ'αλήθεια πάνε αυτό το άλμπουμ σε ό,τι τότε αποτελούσε αχαρτογράφητα εδάφη. 

Chasing Clouds (1972)

Το χωρίς στίχους τραγούδισμα της Givens στο ομότιτλο κομμάτι, με κάνει να αναρωτιέμαι εάν ο Brian Eno είχε ακούσει αυτό το πράγμα πριν γράψει το "Taking Tiger Mountain By Strategy" και εκτός μερικά σημεία από blues φυσαρμόνικα, η ασυνάρτητη ορχηστρική έναρξη του "Winter Always Find Me" θα μπορούσε κάλλιστα να προέρχεται από τους Henry Cow ή τους Kevin Ayers' Whole World. 

Sunset Ride (1972)

Σπανίως, ίσως και ποτέ, κάποια μπάντα να έχει συνδυάσει τόσο αναίσχυντα στοιχεία από blues, country, ψυχεδέλεια, jazz και avant-garde στο δικό της ξεχωριστό στυλ. Στο φινάλε ποιος λέει ότι μία hard-rock μπάντα δεν μπορεί να παραγάγει τέχνη;

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ