Αποποίηση Ευθύνης

Δηλώνεται ότι η ευθύνη των αναρτήσεων, καθώς και του περιεχομένου αυτών ανήκει αποκλειστικά στους συντάκτες τους, ρητώς αποκλειόμενης κάθε ευθύνης σχετικά του ιστότοπου. Το αυτό ισχύει και για τα σχόλια που αναρτώνται από τους χρήστες σε αυτό.

Κυριακή 29 Απριλίου 2018




DAVID AXELROD


Pre-eminent Modern Composers


"Το πρώτο άλμπουμ που αγόρασα ήταν ένα άλμπουμ με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, ένα βαρύ άλμπουμ με φωτογραφίες μπροστά και πίσω και τέσσερις 78άρηδες δίσκους μέσα. Ήταν του Nat King Cole, που ήταν ο ήρωάς μου" David Axelrod


Wandering Star (1980)



Στα 19 χρόνια του, η ζωή του πήρε μια αποφασιστική στροφή, όταν συνάντησε τον jazz πιανίστα
Gerald Wiggins. "Για τα επόμενα πέντε χρόνια ο Wiggins με δίδαξε μουσικές κλίμακες, πως να διαβάζω μουσική με μετρονόμο και πολλά άλλα ακόμα". Αποφασισμένος να αφοσιωθεί στη μουσική και να ζήσει από αυτή, ο Axelrod συνέχισε να μαζεύει τα βασικά της σύνθεσης και της αρμονίας από τον συνθέτη Mauro Bruno, αλλά υπήρξε σε μεγάλο μέρος αυτοδίδακτος. Στα τέλη του '50 ξεκίνησε να εργάζεται σε στούντιο ηχογράφησης και να συναντά τους ήρωές του. "Ο μεγαλύτερος ενθουσιασμός που έχω πάρει ήταν όταν ο Lee Gillette (παραγωγός) με σύστησε στον Nat King Cole σε ένα διάδρομο του στούντιο κάπου στα μισά του '50. Νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω. Μερικά
χρόνια αργότερα πήγα στο Brown Derby (αλυσίδα εστιατορίων), όπου ο κάθε εργαζόμενος θα πήγαινε για μεσημεριανό εκείνα τα χρόνια. Εκεί είδα τον Nat να έχει μια συνάντηση. Δεν ήθελα να ενοχλήσω, έτσι απλά προσπέρασα το τραπέζι του χωρίς να πω τίποτα, μέχρι να τον ακούσω να λέει: "Ε, τώρα που είσαι παραγωγός στην Capitol δεν λες ούτε γειά στους παλιούς φίλους πια". Αστειευόταν φυσικά. Τι τρομερός τύπος ήταν." Αφού χειρίστηκε προώθηση και πωλήσεις σε μικρές εταιρείες όπως η Tampa, Motif και Specialty, η πρώτη του παραγωγή ήρθε με τον Gerald Wiggins. Αυτό οδήγησε στο να επιβλέπει exotica ηχογραφήσεις με τον Arthur Lyman, (παίκτης jazz vibraphone και marimba, του οποίου το γκρουπ έκανε της μόδας ένα στυλ ψευδο-Πολυνησιακό μεταξύ του 1950 και 1960 που αργότερα έμεινε γνωστό ως exotica), χαρίζοντάς του τον πρώτο χρυσό δίσκο. Μετά το 1959, έχοντας δανειστεί κάποια χρήματα, ο Axelrod έκανε το τολμηρό βήμα να ηχογραφήσει ένα άλμπουμ του hard bop σαξοφωνίστα Harold Land με δικά του έξοδα. Η Hi-Fi (δισκογραφική) το αγόρασε για 1200 δολλάρια και το έβγαλε με τίτλο The Fox to 1960. Από εκεί και μετά ο Axelrod δούλεψε στην Plaza Records κάνοντας παραγωγές, αλλά οι μικρές δισκογραφικές δεν ήταν πια στόχος του. "Πάντα ήθελα  να γίνω παραγωγός στην Capitol επειδή ήταν η μόνη μεγάλη εταιρεία με έδρα το Λος Άντζελες και είχε και τους περισσότερους από τους καλλιτέχνες που μου άρεσαν" λέει. Εκπλήρωσε την φιλοδοξία του το 1964 και αμέσως ξεκίνησε να επιβλέπει ένα ρεύμα επιτυχημένων δίσκων από τους Lou Rawls, David McCallum, Cannonball Adderley και άλλους (όπως επίσης πολλά άγνωστα, που κι ο ίδιος δεν θυμάται ακόμα) συχνά με την συνεργασία του Η.Β. Barnum. Ρωτώντας τον για τις προτιμήσεις του εκείνες τις μέρες λέει "Πάντα έβρισκα χρόνο να ακούσω πολλούς δίσκους και φυσικά η Capitol το '60 θα μου έδινε ότι ζήταγα. Ο Lalo Schiffrin ήταν μεγάλος και ο John Barry θαυμάσιος. Είχαν εκείνο τον ήχο που σε άφηνε να ξέρεις αμέσως ότι πρόκειται γι'αυτούς. Αλλά προσπάθησα σκληρά να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να επηρεαστεί από σύγχρονούς μου, παρά μόνο από κλασικούς συνθέτες. Πάντα μου άρεσε ο Mahler και ο Ravel και λατρεύω τον Beethoven. Ήταν καταπληκτικός. Και ο Alban Berg φυσικά. Πάντα μου άρεσαν επίσης από μπάντες οι the Beatles και οι the Who. Όχι το ίδιο οι the Rolling Stones. Ήξερα τον Brian Wilson στα '60'ς, αλλά ποτέ δεν δούλεψα μαζί του. Ποτέ δεν παρακολούθησα κάποια ηχογράφηση των Beach Boys, επειδή μου ήταν δύσκολο να κρατήσω το στόμα μου κλειστό όταν κάποιος άλλος έκανε την παραγωγή". To 1967 τον συνεπήρε η ιδέα να αναπτύξει τα δικά του ταλέντα στη σύνθεση, έτσι έγραψε και συνέθεσε το Mass In F Minor, που αναμίγνυε jazz, R&B και κλασική μουσική με αποτέλεσμα που πραγματικά προκαλούσε σεισμό. Δημιούργησε ένα σημαντικό ανακάτεμα, που περιγράφεται από το περιοδικό Time τον Δεκέμβριο του '67 ως μια από τις πιο παρακινδυνευμένες πρόσφατες rock ηχογραφήσεις, καταφέρνοντας μια εκπληκτικά επιτυχημένη μίξη μπιτάτων ρυθμών, εκκλησιαστικού οργάνου, άγριων αυτοσχεδιασμών και Μεσαιωνικών ήχων. Ο Axelrod ήταν στο στοιχείο του και ακολούθησε το Release Of An Oath (ακόμα μια προσαρμογή θρησκευτικών θεμάτων σε rock στυλ). Επίσης δύο φιλόδοξες ερμηνείες του ποιητή και ζωγράφου William Blake, concept άλμπουμς για την οικολογία και την ανθρώπινη δουλεία, ένα αινιγματικό Ισπανικό θέμα, μια αναθεωρημένη εκδοχή του Αγγλόφωνου ορατόριου "Messiah" του George Handel μεταξύ τόσων άλλων. Η απόδοσή του ήταν εξαιρετική, αλλά "με τη γυναίκα μου" λέει ο ίδιος "δεν τα πηγαίναμε καλά έτσι έκανα σπίτι μου την Capitol. Ηχογραφούσα συνεχώς".


ALBUM BY ALBUM 

1.Mass In F Minor (12/1967)


"Αυτό ήταν ιδέα του μάνατζέρ μου, ενός τρομερού τύπου ονόματι Lenny Poncher. Γύρισα σπίτι σπό μια εμφάνιση στις 04:00 το πρωί μια νύχτα του 1967 και ξύπνησα στις 09:30 από το χτύπημα του τηλεφώνου. Ήταν ο Lenny που μου είπε "Μπορείς να γράψεις rock λειτουργία?" Είπα "μπορώ να γράψω οτιδήποτε" έκλεισα το τηλέφωνο και ξανάπεσα για ύπνο. Αλλά του τηλεφώνησα πίσω στις 12:00 και πριν το καταλάβω έγραφα το άλμπουμ. Η ευκαιρία να γράψεις λειτουργία δεν έρχεται τόσο συχνά. H μόνη επιμονή μου ήταν ότι έπρεπε να τραγουδηθεί στα Λατινικά. Το πρόβλημα ήταν ότι ήμουν σε συμβόλαιο με την Capitol και οι Electric Prunes (στους οποίους ο Lenny ήταν μάνατζερ), είχαν υπογράψει στην Reprise. Ευτυχώς ο επικεφαλής της Capitol ήταν ένας φωτισμένος άνθρωπος που λεγόταν Alan Livingston και συμφώνησε να αφήσει το πρότζεκτ να προχωρήσει μέχρι να μπορέσει να βάλει το όνομά μου και έτσι έγινε το Song of Innocence (δεύτερο LP). Το Mass In F Minor αναγράφει τους Prunes μόνο για το όνομα. Δεν μπορούσαν αλήθεια να παίξουν τέτοιο είδος μουσικής στα απαιτούμενα στάνταρ. Είχαν το μπασίστα τους και τον ντράμερ τους αλλά οι λοιποί παίκτες ήταν στούντιο (session) μουσικοί. Έτειναν σε μεγαλύτερη ηλικία και ήταν πολύ έμπειροι. Οι περισσότεροι με ήξεραν αφού ξεκίνησα 19 χρονών και θα με αποκαλούσαν "μικρέ" ακόμα και πενήντα χρονών να γινόμουν. Πάντα ηχογραφούσα τα ρυθμικά κομμάτια πρώτα μετά την ορχήστρα, τα χάλκινα, τα πνευστά κ.ο.κ. Πιστεύω ότι τα ντραμς ανήκουν "ψηλά" σε μια μίξη, όχι ότι έτσι πρέπει να κάνει ο καθένας, απλά είναι ο τρόπος που εγώ το κάνω. Το άλμπουμ ηχογραφείτο τρεις μέρες. Δεν υπήρξε πειραματισμός στο στούντιο, όλα φάνηκαν στο αποτέλεσμα. Αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύω.  Ο Dave Hassinger φαίνεται ως παραγωγός, όμως στην πραγματικότητα ήταν μηχανικός και πολύ καλός. Το άλμπουμ προκάλεσε μεγάλη ταραχή και προς το τέλος του χρόνου παρουσιάστηκε από το περιοδικό Time. Εδώ που τα λέμε το μεγαλύτερο δικαίωμα που πήρα ήταν όταν χρησιμοποίησαν το Kyrie Eleison στο Easy Rider το 1969. Δεν είχα ιδέα, είχα ένα τηλεφώνημα από τον εκδότη στην Capitol που μου είπε: "πρόκειται να είσαι σε αυτή την σκηνή". Αυτό μου φάνηκε υπέροχο αν και στην πάροδο των χρόνων δεν εισέπραξα κανένα δικαίωμα."

Gloria (1967)


2.Song of Innocence (9/1968)


"To 1968 η δουλειά μου με τον David McCallum, Lou Rawls, Cannonball Adderley και άλλους βγήκε κατά το 34% συνολικά από την Capitol. Θα έκανα οτιδήποτε, έτσι πήρα την ευκαιρία να ερμηνεύσω την δουλειά του William Blake μουσικά. Πάντα αισθανόμουν μια τεράστια σύνδεση με τον Blake και με τις δύο ιδιότητές του, ως ζωγράφου και ως ποιητή και θα ζούσα με τις δουλειές του πολλά χρόνια. Ο Blake ήταν φαρσέρ, οι λέξεις του συχνά έχουν έννοιες που δεν γίνονται αμέσως φανερές, έτσι προσπάθησα να εισάγω παρόμοια γυρίσματα και παραλλαγές στη μουσική μου. H Capitol είχε μια τεράστια βιβλιοθήκη ώστε οι σχεδιαστές της να αντλούν έμπνευση, έτσι πήγα εκεί και δανείστηκα δυο τόμους του Blake τους οποίους και είχα δίπλα μου όσο έγραφα. Οι εικόνες μου έδωσαν ιδέες, αν δεν μπορείς να πάρεις ιδέες κοιτώντας έργα του είσαι για το ψυχιατρείο (γέλια). Πέφτω σε έκσταση όταν γράφω και μου πήρε μόνο μια εβδομάδα για να τελειώσω. Για τα κιθαριστικά μέρη χρησιμοποίησα τον Peter Wyant, από μια μπάντα που ήμουνα παραγωγός, τους Hardwater. Ήταν τέλειος επειδή δεν ήταν πεπειραμένος στούντιο μουσικός, έτσι ήξερα ότι δεν θα ήταν τόσο εξεζητημένος. Η κιθάρα έπρεπε να είναι απλή, επειδή ήξερα ότι θα ήταν πρόκληση, όπως και ήταν. Όταν έγινε η μουσική, προχώρησα στο επόμενο πρότζεκτ μου και δεν σκέφτηκα να ζητήσω από την Capitol να χρησιμοποιήσει μια εικόνα του Blake σαν εξώφυλλο, έτσι εμφανίστηκαν με κάτι που οι ίδιοι επέλεξαν. Ο δίσκος έπαιξε πολύ, αλλά δυστυχώς ο Alan Livingston έφυγε από την Capitol το καλοκαίρι του '68 και χάθηκε στην περίοδο της αλλαγής που ακολούθησε. Κατά την άποψή μου η εταιρεία ποτέ δεν ανέκαμψε από την αποχώρησή του, γιατί αυτός ήταν η ψυχή της. Πίστευε ότι έπρεπε να αφήνεις τον παραγωγό μόνο που είναι μια μεγάλη φιλοσοφία. Τέλος πάντων, πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο που έλεγε ότι το Song Of Innocence άλλαξε την μουσική, συνδυάζοντας rock ρυθμό με ορχήστρα. Αυτό ήταν ιδιαίτερα κολακευτικό. Και ξέρεις τι? Δεν επέστρεψα ποτέ τα βιβλία του Blake. Δεν εννοώ ότι ήθελα να τα κρατήσω απλά το ξέχασα και τα έχω ακόμα και σήμερα".

Holy Thursday (1968)


3.Release Of An Oath (9/1968)


"Αυτό ήταν ακόμα μια ιδέα του Lenny Poncher. Πλησίασε τα πάντα από εμπορική σκοπιά. Αυτό ήταν που τον έκανε μεγάλο μάνατζερ τον καλύτερο που είχα ποτέ. Δεν ήμουν καθόλου εξοικειωμένος με Εβραική μουσική, αλλά λάτρευα να έχω εμπειρίες. Είχα απόλυτη ελευθερία να δημιουργώ, πάντα είχα αλλιώς δεν θα έκανα ότι βρίσκεται στην κορυφή τώρα. Κι αυτό το άλμπουμ επίσης βγήκε με το όνομα των the Electric Prunes, έτσι οι άνθρωποι μιλάνε για δυο άλμπουμ των Prunes σαν να είναι μια οντότητα, αλλά στην πραγματικότητα είναι αρκετοί μήνες που τα χωρίζουν και το γράψιμο είναι τελείως διαφορετικό. Δεν ξέρω εάν έχουν ποτέ παιχτεί live. Αν ναι, δεν ήμουν εκεί. Εγώ τα έγραψα, έκανα την παραγωγή, κυκλοφόρησε το πρώτο, πήγα στο επόμενο και δεν κοίταξα πίσω. Έτσι ήταν εκείνο τον καιρό".

Kol Nidre (1968)


4.Songs Of Experience (10/1969)


"Αν και το Song Of Innocence δεν προωθήθηκε, η Capitol ήταν ευχαριστημένη από μένα ώστε να δώσει μια συνέχεια, μερικώς επειδή ο Henry Stone (ιδρυτής περισσοτέρων των 100 δισκογραφικών εταιρειών) είπε στον Stan Gortikov, πρόεδρο τότε της Capitol, ότι είμαι ιδιοφυία και θα έπρεπε να κάνω περισσότερα άλμπουμ. Το επόμενο πράγμα που ξέρω είναι ότι ο επικεφαλής της A&R (δισκογραφικής) μου λέει να κάνω ένα ακόμα άλμπουμ. Αγαπούσα την μουσική του Songs Of Experience αλλά μισούσα το εξώφυλλο, με είχαν τυλιγμένο σε ένα τεράστιο χαρτί υγείας με κάποιο κορίτσι να στέκεται δίπλα μου. Νόμιζα ότι έμοιαζε γελοίο και επίσης βούλιαξε χωρίς να αφήσει ίχνη. Εκείνο τον καιρό αντιπρόεδρος της Capitol ήταν ένας τύπος που λεγόταν Voyle Gilmore. Εκείνοι οι τύποι ήταν σαν θεοί τότε. Πήγαμε κάπου το 1971 για μεσημεριανό μαζί, λίγο πριν φύγει από την εταιρεία. Χαρούμενος μου είπε ότι επίτηδες "σκότωσε" τους δίσκους που είχαν βγει με το όνομά μου, λέγοντας στον επικεφαλής του promotion να μην τους προωθήσει. Προφανώς ήμουν πιο πολύτιμος στην εταιρεία ως παραγωγός άλλων καλλιτεχνών και δεν ήθελε εμένα ως καλλιτέχνη. Νευρίασα τόσο πολύ. Του είπα: "για ποιό λόγο δεν με φώναξες να το συζητήσουμε? Χαμογέλασε και μου είπε: "Έγιναν όλα τόσο παλιά". Σκέφτηκα:"Ναι 3 χρόνια". Και πόσο λάθος είχε..., τέλος πάντων η παραγωγή ήταν όλη μου η ζωή και ποτέ δεν ήθελα μια καριέρα σαν σόλο καλλιτέχνης".

the Fly (1969)


5.Earth Rot (4/1970)



"Παρά το γεγονός ότι δεν έκανα τίποτα με τους προηγούμενους δίσκους, κατά τα τέλη του 1969 το τμήμα πωλήσεων της Capitol μου ζήτησε να κάνω ένα άλμπουμ με οικολογικό θέμα. Το περιβάλον είχε γίνει θέμα μεγάλης ενασχόλησης εκείνο τον καιρό και ξεκίναγαν μια μεγάλη καμπάνια γύρω από αυτό. Ήμουν πολύ χαρούμενος για να αποδεκτώ την πρόταση. Μου άρεσε να πηγαίνω για αναρρίχηση. Ο υιός μου Michael ήταν γύρω στα 19 τότε και ήθελε να γίνει συγγραφέας έτσι δουλέψαμε μαζί. Βρήκα εδάφια στον Ησαία, που ήθελα να χρησιμοποιήσω και ο Michael τα υιοθέτησε μαζί με μια προσευχή των Ινδιάνων Ναβάχο. Για την μουσική χρησιμοποίησα ταυτόχρονα πολλές ματζόρε με μινόρε συγχορδίες, κατι το οποίο είναι εξωφρενικό σαν άκουσμα και οι τραγουδιστές λάτρεψαν τις δυσαρμονίες επειδή ήταν τόσο διαφορετικό από ότι μέχρι τότε έκαναν. Η Capitol πρόκειτο να του δώσει την κατάλληλη ώθηση, κατείχαν την μεγαλύτερη αλυσίδα δισκάδικων αλλά τότε συνέβησαν τα γεγονότα στην πολιτεία του Κέντ, αρχές Μαίου (https://en.wikipedia.org/wiki/Kent_State_shootings). 100 μεγάλα Πανεπιστήμια έμειναν κλειστά για τρεις εβδομάδες. Αυτό "σκότωσε" το άλμπουμ. Δεν συνηθίζω να ακούω περασμένες μου δουλειές την σήμερον, περιστασιακά όμως επιστρέφω στο Earth Rot. Οι δυσαρμονίες με τραβάνε πίσω".

the Warning Talk (Part II) (1970)


6. Pride (7/1970)



"Tέλη του '69 o George Harrison μου έστειλε ένα όμορφο γράμμα ρωτώντας με αν θα ενδιαφερόμουν να υπογράψω στην Apple, έτσι του μίλησα στο τηλέφωνο και εξήγησα ότι ήμουν με συμβόλαιο στην Capitol σαν παραγωγός. Μου εγγυήθηκε ότι θα μπορούσα να κρατήσω τη θέση μου ενώ ηχογραφούσα για αυτούς, πράγμα ελκυστικό, αλλά ήμουν ο σύνδεσμος της Capitol με τον George Martin (παραγωγός των Beatles) ο οποίος με απέτρεψε. Μου είπε: "Η Apple είναι τρελοκομείο και ποτέ δεν πάω εκεί". Κράτησα την συμβουλή του και αντί να υπογράψω σε αυτούς, αποδέχθηκα μια προσφορά να κάνω ένα άλμπουμ για τους Warners διαμέσου μιας νεοιδρυθείσης εταιρείας παραγωγής από τον νέο μου διευθυντή Joe Sutton. O υιός μου Michael δούλεψε πάλι στους στίχους και πήγαμε για ένα Ισπανικό θέμα. Δεν θυμάμαι για ποιό λόγο. Περάσαμε πολύ καλά, έγινε μέσα σε τρεις μέρες, έτσι δεν έχω συγκεκριμένες αναμνήσεις από αυτό. Πιστεύω στις γρήγορες δουλειές και αν έχεις καλούς στούντιο μουσικούς δεν χρειάζεσαι καν πρόβες. Είναι έντονο και στρεσογόνο, ωστόσο απολαυστικό ιδιαίτερα όταν όλοι είναι φίλοι σου. Ο τραγουδιστής ήταν ένας πολύ ταλαντούχος τύπος ο Noony Ricket, που χειρίστηκε όλα τα φωνητικά μέρη. Το Pride μόλις που κυκλοφόρησε, χωρίς καμιά κριτική. Σήμερα οι άνθρωποι μιλάνε για ένα μυστηριώδες άλμπουμ. Αλλά πάντα το Pride ήταν μυστήριο. Απλά εξαφανίστηκε επειδή ο Sutton είχε προστριβές με κάποιον προιστάμενο στους Warners".

Proud Sorrow (1970)


7. The Messiah (11/1971)



"Κάπου στα 1960, έλαβα ένα ωραίο γράμμα από ένα νέο που λεγόταν Ron Budnik. Ήθελε μια καριέρα στην μουσική βιομηχανία και αναρωτιόταν εάν θα μπορούσα να τον συμβουλεύσω. Η γραμματέας μου μας κανόνισε μια συνάντηση και μιλήσαμε. Έπαθε ένα σοκ αφού κανείς από όσους είχε γράψει δεν είχε απαντήσει. Το 1971 ο Ron δούλευε στην RCA και επικοινώνησε μαζί μου για να με ρωτήσει κατά πόσο ενδιαφερόμουν να ηχογραφήσω το the Messiah για αυτούς. Του είπα "στοιχηματίζεις ότι μπορώ; Όμως ήξερα από την αρχή ότι θα ήταν κάτι το διαφορετικό αλλά και δύσκολο. Δούλεψα συνθέσεις που ήθελα να συμπεριλάβω και χρησιμοποίησα τους συνήθεις στούντιο μουσικούς, Carol Kaye στο μπάσο, Mike Deasy στην κιθάρα κλπ. Νόμιζα ήταν ένα ενδιαφέρον κομμάτι, αλλά όταν κυκλοφόρησε απογοητεύτηκα βλέποντας να έχουν τυπώσει το όνομά μου πολύ μεγαλύτερο από του Handel (https://en.wikipedia.org/wiki/George_Frideric_Handel) στο εξώφυλλο. Ω Θεέ μου πόσο υπέφερα γι'αυτό! Οι κριτικοί είχαν ακονισμένα τα μαχαίρια τους από την στιγμή που το είδαν".

And the Angel Said Unto Them (1971)


8.The Auction (8/1972)



"Την Άνοιξη του 1971 ο Joe Sutton και εγώ πήραμε διαφορετικούς δρόμους. Αυτός έγινε αντιπρόεδρος της A&R. Ήξερε ότι μου άρεσε να γράφω στίχους αλλά και μουσική και πως είχα μια ιδέα να κάνω ένα άλμπουμ με θέμα την ανθρώπινη δουλεία. Έτσι υπέγραψα για μια ηχογράφηση αυτή του the Auction, τον Μάρτιο του 1972. Μεγάλωσα ανάμεσα σε μαύρους στο νότιο Λος Άντζελες, σαν παιδί δεν είχα κανένα λευκό φίλο και ο μέντοράς μου το '50 ήταν ένας θαυμάσιος πιανίστας ο Gerald Wiggins. Η μαύρη μουσική είναι μια αφετηρία για κάθε είδος της pop, πάντα ήταν η μεγαλύτερη επιρροή. Ευχαριστήθηκα πολύ με το άλμπουμ και ο Cannonball (Aderley) που έκανε την παραγωγή επίσης το αγάπησε, αλλά πάλι με το ζόρι προωθήθηκε. Από μια πλευρά υπήρχαν καμιά 100.000 κόπιες που κάθονταν στις αποθήκες αντί να βρίσκονταν στα καταστήματα. Μέρος του προβλήματος ήταν ότι ο Sutton άφησε την φιλοδοξία του να τον εμποδίσει να κάνει σωστά την υπάρχουσα δουλειά. Ενδιαφερόταν τόσο πολύ να ανέβει στην ιεραρχία".

Freedom (1972)


9. Heavy Axe (7/1974)



"Όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά στην MCA μιλούσα με τον φίλο μου Ralph Kaffel, τον οποίο γνώριζα όλα αυτά τα χρόνια, από όταν εργαζόμουν στην Hi-Fi γύρω στο 1957. Το 1973 ήταν πρόεδρος της Fantasy και μου ζήτησε να πάω εκεί. Είτε το πιστεύει κανείς είτε όχι ο εξοπλισμός τους ήταν πιο ενημερωμένος από της Capitol. Τον αγάπησα, έκανα τόση δουλειά εκεί. Αλλά το Heavy Axe ήταν στην πραγματικότητα δουλειά του Cannonball. Η συνύπαρξή μας στο στούντιο ήταν τεταμένη λόγω μιας τεράστιας φιλονικίας που είχαμε (που δεν είχε σχέση με τη μουσική). Ένα ενδιαφέρον σε αυτό το άλμπουμ, ήταν ότι δεν είχε ηλεκτρικό μπάσο αλλά πολλά Moog συνθεσάιζερ που έπαιζε o Rudy Copeland. O Cannon έκανε την παραγωγή και διάλεξε τραγούδια. Εγώ πάλι δεν ήμουν τρελαμένος ούτε με το τραγούδι του Stevie Wonder "Don't You Worry 'Bout a Thing" και δεν ήθελα αλήθεια να κάνω το "You're So Vain", αλλά όλο αυτό τέλειωσε και ονομάστηκε cover record of the year από το Record World. Από την άλλη πλευρά το Paint It Black είχε μεγάλη πλάκα να το κάνω και το προσωπικό μου αγαπημένο τραγούδι που έχω γράψει βρίσκεται εδώ, το My Family".

My Family (1974)


10. Seriously Deep (1975)



"Τα πράγματα έγιναν λίγο άσχημα μεταξύ του Ralph και εμένα στην Fantasy, αλλά ο Jimmy Bowen μου προσέφερε μια δουλειά στην Polygram. Τον γνώριζα από το 1960, τότε ήταν ο επικεφαλής της εταιρείας A&R στην Δυτική ακτή. Ήταν τεράστια δουλειά. To Seriously Deep έκαναν παραγωγή ο Jimmy και ο Cannon, αλλά εγώ επέλεξα τους μουσικούς συμπεριλαμβανομένου του μεγάλου ντράμερ Ndugu Chancler, τον οποίο γνώριζα από τα 20 μου χρόνια. Νομίζω ήταν εξαιρετικός. Όπως θα έχετε καταλάβει παίρνω τα ντραμς πολύ στα σοβαρά όταν γράφω, οι άνθρωποι μπορεί να μην το ξέρουν, αλλά στην πραγματικότητα έπαιξα ντραμς live την δεκαετία του '50 σαν ντουέτο με τον Gerald Wiggins (ποτέ δεν πληρώθηκα γι'αυτό αλλά δεν παραπονιέμαι. Όλοι ξέρουν ότι ο ντράμερ παίρνει όλα τα κορίτσια). Ποτέ δεν έκανα ηχογράφηση ως ντράμερ, όμως πάντα ήξερα ακριβώς τι να ζητήσω από αυτούς στο στούντιο. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που δούλευα με τον Cannon (που πέθανε το 1975), αλλά το άλμπουμ δεν έκανε τίποτα. Ο Bowen παραιτήθηκε και το άλμπουμ απλά εξαφανίστηκε".
Ken Russell (1975)


ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η καριέρα του Axelrod στα τέλη του '70 επιβραδύνθηκε με προσωπικά προβλήματα και η χρήση ουσιών άρχισε να εμποδίζει την ικανότητά του να δουλεύει αποτελεσματικά. Δυό ακόμα άλμπουμ εμφανίστηκαν. To Strange Ladies (1977) και το Marchin' (1980), αλλά καθώς τα '80'ς προχωρούσαν έβρισκε δυσκολία να προσαρμόσει τη μουσική του. Το 1986 η αγαπημένη του σύζυγος Terri τραυματίστηκε άσχημα σε αυτοκινητιστικό, οδηγώντας σε οικονομική δυσχέρεια την οικογένεια. "Στα τέλη του '80 τα πράγματα είχαν γίνει πολύ άσχημα" εξομολογείται ο Axelrod. "Τότε όμως ο Jimmy Bowen μου τηλεφώνησε από το Nashville και μου ζήτησε να συνθέσω δυο άλμπουμ γι'αυτόν. Από τότε η δουλειά μου άρχισε ξαφνικά να εμφανίζεται σε CD. Ήμουν τρομαγμένος όπως ο καθένας εκείνο τον καιρό. Το σημείο καμπής ήταν όταν ο Josh Davis (DJ Shadow) μου ζήτησε να κάνω ένα remix στο Rabbit In the Headlights και η version μου έγινε χιτ". H δουλειά του άρχισε να αντιγράφεται ευρέως από καλλιτέχνες συμπεριλαμβανομένων των Lauryn Hill, De La Soul, DJ Shadow και Cypress Hill, προσφέροντάς του μια πηγή εισοδήματος αλλά και το σεβασμό μιας νέας γενιάς θαυμαστών. Η αναγέννησή του ολοκληρώθηκε σε μια εκπληκτική παράστασή του στο Royal Festival Hall του Λονδίνου το 2004, τον Μάρτιο, η οποία τον ενέπνευσε να συνεχίσει να γράφει και να ηχογραφεί όντας στην 8η δεκαετία του. "Όταν κάνεις ένα δίσκο, ελπίζεις ότι θα μείνει εκεί έξω, αλλά όλα ότι μπορείς να κάνεις είναι να ελπίζεις. Δεν είμαι οι Beatles. Δεν έχω καν αντίγραφα από τους δίσκους μου, είναι πολύ δύσκολο για μένα στην ηλικία μου να τους διατηρώ με τόσους ανθρώπους να μπαινοβγαίνουν εδώ μέσα. Αλλά ποτέ δεν κοιτάω πίσω. Δεν νομίζω ότι κερδίζεις κάτι κοιτάζοντας πίσω σου. Προσπαθώ πάντοτε να κοιτάζω μπροστά".



the Edge (1968)



Αν και ευαπόδεικτα ο Axelrod υπήρξε ένας από τους πιο αξιοσημείωτους Αμερικανούς μοντέρνους συνθέτες κανένας οργανισμός ποτέ δεν τον προσέγγισε με σκοπό να διατηρήσει την original δουλειά του που ήταν στην κατοχή του, μέχρι το θάνατό του από καρκίνο στα 85 χρόνια του το 2017.

David Axelrod - William Blake

Βασίλης

Παρασκευή 27 Απριλίου 2018



THE CREATION


Lost British Invaders (Part 2)


Δύο μπάντες της δεκαετίας του '60 θα μπορούσαν να περιγραφούν σαν το rock ισοδύναμο ενός pop-art πίνακα ζωγραφικής (τέχνη που άνθισε την συγκεκριμένη περίοδο-δες εξώφυλλο Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band). Η πρώτη ήταν φυσικά οι the Who. Η άλλη συχνά επιλεγόταν σαν μια από τις πιο πιθανές μπάντες για να πετύχει, αλλά οι rock όπερες, καθώς και οι περιοδείες, δεν ήταν στα "χαρτιά" των the Creation.

the Creation


Το γκρουπ καυχιόταν για έναν κιθαρίστα που έκανε περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο Άγγλο μουσικό, εκτός του Pete Townshend και του Jeff Beck, στην καινοτομία του μικροφωνισμού (audio feedback) και της παραμόρφωσης. Ακόμα έχει αναφερθεί η άρνησή του στην πρόσκληση να γίνει ο δεύτερος κιθαρίστας των the Who. Αλλά η δουλειά των ψυχεδελικών single των Creation έπεσαν κυρίως σε μη ευήκοα ώτα στην Αγγλία, και ήταν εντελώς άγνωστοι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το μεγάλο τους αστέρι στην κιθάρα είχε ήδη φύγει από το γκρουπ τον καιρό που διαλύθηκαν στα 1968. Η ομοιότητα μεταξύ της pop των the Who και των the Creation δεν ήταν καθόλου συμπτωματική. Και τα δυό γκρουπ είχαν παραγωγό τον Shel Talmy, ο οποίος ήταν Aμερικανός ομογενής, που έκανε τόσα πολλά για να μπουστάρει τα power chords και τον επιθετικό, άγριο ήχο στην κιθάρα σε πρωτόγνωρα επίπεδα με τους the Kinks και τους the Who στα μέσα του '60. Αρχές του '66 λίγο μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ My Generation, ο Talmy βρέθηκε να έχει απομακρυνθεί από την καρέκλα του παραγωγού των the Who, εξαιτίας διοικητικών σκοπιμοτήτων. Γύρω εκεί ξεκίνησε την δική του δισκογραφική την Planet Records. Στους the Creation βρήκε το κατάλληλο "όχημα" για να συνεχίσει να διαμορφώνει την μίξη της σύγχρονης pop και της δριμείας πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής. Όμως οι the Creation δεν ήταν καινούριοι σε αυτό το κομμάτι όταν ο Talmy τους ανέλαβε. Από την εποχή τους ως the Mark Four (1963-1965) είχαν ήδη κυκλοφορήσει μερικά single, κάποια από τα οποία παρουσίαζαν τον μελλοντικό μπασίστα των Kinks, John Dalton. Στο από λίγους γνωστό "I'm Leaving", B' πλευρά από το single "Hurt Me If You Will / I’m Leaving" το 1965, ο Eddie Phillips (κιθαρίστας) "σκίζει" ό,τι πιο ακραίο σε μικροφωνισμό, σολάρισμα κιθάρας είχε παιχτεί ως εκείνη την εποχή.

the Mark Four -  I’m Leaving (1965)


Χτισμένο γύρω από το γράψιμο των τραγουδιών από τον Eddie Phillips και τον τραγουδιστή Kenny Pickett, το γκρουπ ήταν ξεκάθαρα στον δρόμο για πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Ο Talmy τους έδωσε την ώθηση που χρειαζόταν, παίρνοντάς τους στο στούντιο μια εβδομάδα αφού είχαν πάει στην σύνθεση της Planet. Εκείνο ακριβώς το καιρό ο Pickett είχε μετονομάσει το γκρουπ σε the Creation. Στο ντεμπούτο single τους "Making Time" (1966), ο Phillips εισήγαγε και σύστησε ένα νέο στοιχείο που απείλησε να ξεπεράσει μέχρι και τους the Who στον τομέα του "πρωτοφανούς", παίζοντας την κιθάρα του με ένα δοξάρι βιολιού. Έτσι προέκυψε ένας αρκετά μοντέρνος τόνος που με την απαραίτητη "διάνθιση" δέσποζε από το σωρό, καθώς ξαφνικά γινόταν έκρηξη πριονίσματος και μουγκρητών, που είχε λίγα έως και κανένα προηγούμενο. Μιλώντας σε ερευνητή της ιστορίας της μουσικής το 1985 ο Shel Talmy 20 χρόνια μετά την συνεργασία του με τους the Creation έχει στοργικές αναμνήσεις. "Ο Eddie Phillips αξίζει να είναι ψηλά ως ένας από τους τεράστιους κιθαρίστες του rock 'n' roll, ωστόσο δύσκολα αναφέρεται από οποιονδήποτε. Ήταν ένας από τους πιο καινοτόμους κιθαρίστες που έχω συναντήσει τυχαία. Ο Jimmy Page "έκλεψε" την καινοτομία του αυτή με το δοξάρι. Ο Eddie ήταν πρωτοφανής". Σύμφωνα με τον Talmy αυτό το παίξιμο προήλθε από εύνοια της τύχης που συχνά παίζει ρόλο στις καινοτομίες του rock 'n' roll. "Νομίζω ότι έκανε εξάσκηση στην κιθάρα σε κάποιου το σπίτι και έτυχε να βρίσκεται ένα δοξάρι βιολιού εκεί γύρω. Το μάζεψε και άρχισε να παίζει με αυτό. Τότε φώναξα: Ω Χριστέ μου! Ποτέ δεν έχω ακούσει παρόμοιο ήχο. Έτσι φτάσαμε στο "Making Time". Και φυσικά ο Page την παρουσίασε ως δική του ανακάλυψη αργότερα". Φωτογραφίες της εποχής δείχνουν τον Phillips αυστηρό να χαιδεύει τις χορδές της ηλεκτρικής κιθάρας του με το δοξάρι, με την αφοσίωση ενός πραγματικού μαέστρου.



Η πατέντα δεν διέφυγε της προσοχής του Jimmy Page, ο οποίος ξεκίνησε να χρησιμοποιεί το δοξάρι του βιολιού και να παίζει κατά την τελευταία περίοδο των the Yardbirds, και να προχωράει την τεχνική σε νέα επίπεδα τέρψης με τους Led Zeppelin. Ωστόσο δεν στάθηκε δυνατόν το "Making Time" να φτάσει ψηλότερα από το νο49 στα Αγγλικά chart. Το δεύτερο single "Painter Man", ήταν μια πιο εμπορική προσπάθεια αν και ο Phillips πρόσθεσε σκόπιμα στριγκλίσματα με την κιθάρα του. Στο live η επίδραση μεγενθύθηκε όταν ο Phillips ζωγράφισε με σπρέυ ένα μεγάλο καμβά πάνω στη σκηνή κατά την διάρκεια του τραγουδιού. Στην κορύφωση θα του έβαζε φωτιά ή θα το έσκιζε σε μικρά κομμάτια με το δοξάρι του βιολιού. Ο δίσκος έφτασε το νο 36, αλλά η μπάντα δεν απόκτησε το τόσο αναγκαίο χιτ, καθώς στις εποχές πριν τα άλμπουμ, αυτό ήταν απαραίτητο για να επιβιώσει ένα γκρουπ. Πρώτα-πρώτα η Planet φαλίρισε. Αν και μπόρεσαν να προσαρτηθούν στην Polydor αρκετά γρήγορα, στο ενδιάμεσο η μπάντα είχε πολλές αλλαγές προσωπικού. Τον χρόνο που ξανάρχισαν να ηχογραφούν ο Pickett έφυγε και χάθηκε η δυναμική που είχε το γκρουπ. O Phillips θα ηχογραφούσε τρία ακόμα single με το γκρουπ όπως επίσης και ένα άλμπουμ (εκδόθηκε μόνο στην Γερμανία, την Ολλανδία και την Σκανδιναβία). Αν και αυτές ήταν αρκετά αξιόλογες προσπάθειες με crunching κιθάρες, η αποτυχία να συναγωνιστούν τους the Who δεν μπορεί να αποδοθεί ολοκληρωτικά στην κακή τύχη. Εντελώς απλά, τo επίπεδο γραψίματος των τραγουδιών τους δεν ήταν κοντά στο επίπεδο των the Who, υπολειπόμενα το πνεύμα του Townshend και του Entwistle καθώς και το επιμελές "αγγίστρωμα" στην pop. Οι κεφάτες αρμονίες και οι ιμπρεσιονιστικοί στίχοι ("Biff Bang Pow" που ήταν ένα από τα τραγούδια δεύτερης πλευράς single), ήταν αυστηρά στην παραδοσιακή pop-art.

Biff Bang Pow (1966)


Αλλά συχνά κανείς θα βρεί κάποιον να περιμένει για το σόλο του Eddie Phillips, το συστατικό που βγάζει την "συνταγή" πέρα από τα συνηθισμένα. Για να το θέσουμε διαφορετικά, αν στους the Who το παίξιμο της κιθάρας του Townshend ήταν το κερασάκι στην τούρτα, στους the Creation η κιθάρα του Phillips ήταν η τούρτα και δεν ήταν και τόσο μεγάλη. Παρά την επιτυχία τους στην Ευρώπη (ιδιαιτέρως στην Γερμανία) οι the Creation βρήκαν στην Αγγλία τα μαγαζιά κλειστά. Ο Phillips έφυγε πριν το τέλος του 1967, η μπάντα διαλύθηκε λίγο μετά από αυτό. Σχεδόν αμέσως ωστόσο, επανενώθηκαν με διαφορετική σύνθεση. O Pickett ξαναμπήκε στο γκρουπ, αλλά ο Phillips έχοντας δει αρκετά, εγκατέλειψε την μουσική, για να οδηγεί ένα...λεωφορείο.
Η αντικατάστασή του ήταν ο Ronnie Wood, φρέσκος από το πέρασμά του από το γκρουπ του Jeff Beck. Οι the Creation συνέχισαν για μερικούς μήνες καταφέρνοντας να βγάλουν αρκετά αξιόλογα κομμάτια στο στούντιο. Ο Kenny Pickett έγινε roadie (υπεύθυνος για εξοπλισμό) στους Led Zeppelin πριν ξεκινήσει το γράψιμο τραγουδιών. Ο Eddie Phillips συνέχισε να οδηγεί λεωφορείο και κυκλοφόρησε μερικά single που ελάχιστοι έχουν ακούσει στα τέλη του '70. O Ronnie Wood αντίθετα έσμιξε με τον τραγουδιστή των Jeff Beck Group, τον Rod Stewart στους the Faces. O Wood δεν ήταν στους the Creation κατά την επανένωσή τους το 1994. Ένα νέο κύμα θαυμαστών λάτρεψε τους the Creation σαν είδωλα. Ένας από αυτούς ο Alan McGee, εμπνεύστηκε επαρκώς ώστε να ονομάσει την δισκογραφική του εταιρεία Creation. H εταιρεία έγινε μια από τις πιο επιτυχημένες δισκογραφικές στην Αγγλία με αντικείμενο την εναλλακτική ροκ και ο McGee πήρε τα ρίσκα του να ηχογραφήσει ένα νέο single με την μπάντα, μαζί με Phillps και Pickett "Συνεχώς εκπλήσσομαι με τον αριθμό των ανθρώπων που πραγματικά γνωρίζουν ποιοί είναι οι the Creation. Έχουν ένα cult κοινό. Ήταν τεράστιοι στην Ευρώπη, ξέρετε, στο μεγαλύτερο μέρος της, εκτός της Γαλλίας. Ποτέ δεν τα κατάφεραν στην Αγγλία και δημιούργησαν ένα σωρό μπάντες που αποφάσισαν να διαλύσουν στο τέλος. Δεν μπορούσα να τους κρατήσω μαζί. Προσπάθησα, είπα σταθείτε, νομίζω εδώ είμαστε. Αλλά ο Kenny ήθελε να φύγει και έκανε αυτό που ήθελε. Με τον Eddie τσακώνονταν επίσης. Είχαν μια προσωπική διαμάχη. Μέχρι βέβαια να γίνουν ξανά καλοί φίλοι".

Life Is Just Beginning (1967)


Ο Pickett πέθανε το χειμώνα του 1997, αφού πριν είχε τραγουδήσει σε τοπική pub με την μπάντα ενός φίλου του. Αλλά οι the Creation δεν ήταν φτιαγμένοι για το status ενός rock γκρουπ πρώτης γραμμής. "Ο Eddie ήταν τυπικός στην δουλειά του" λέει ο Talmy. "Ήταν ένα είδος Cockney (https://en.wikipedia.org/wiki/Cockney) και ήρθε από μια απολύτως εργατική οικογένεια. Το γεγονός ότι θα μπορούσε να είναι σε μια μπάντα στην πρώτη θέση ήταν έξω από τους κανόνες του. Και όταν οι the Creation τελικά διαλύθηκαν έγινε οδηγός λεωφορείου."

How Does It Feel To Feel (1968)


Επίλογος

Θα δυσκολευόταν κάποιος να βρει ένα άλμπουμ των the Graham Bond Organization ή των the Creation στα ράφια ενός δισκάδικου. Οι πρώτοι πολύ blues για εμπορική επιτυχία. Οι δεύτεροι απλά τόσο άτυχοι. Όμως οι Cream θα μπορούσαν ίσως να μην έχουν συμβεί ποτέ. Ενώ οι the Who και Led Zeppelin θα μπορούσε να ακούγονταν κάπως διαφορετικά. Έχοντας διαβάσει το παλαιότερο άρθρο για τους Graham Bond Organization καθώς και το παρόν ξέρετε το γιατί.


Βασίλης

Τρίτη 24 Απριλίου 2018




🐜🐛🦋🐝🐞SEX, BUGS & ROCK 'N' ROLL🦗🕷️🦂🐌🕸️


Το επόμενο αφιέρωμά μας δεν αφορά στους οικολόγους της British Ecological Society, αλλά τα εξώφυλλα των δίσκων όλων των ειδών της μουσικής που περιλαμβάνουν...έντομα. 

της Χαρούλας Νικολαίδου

Ανεπανάληπτη δεκαετία του 90.. Massive Attack σε μυαλά και ψυχή, 1998...

 Massive Attack - Teardrop (1998)


του Εμμανουήλ Σαμοίλη

Eντομα ειπαμε..Και μαλιστα σιδερενια...Απο τους IRON BUTTERFLY το πρώτο συγκρότημα hard rock,συγκροτημα θρυλος για την μουσικη μας...Επιλεγω IRON BUTTERFLY..Απο την πρωτη τους δουλεια το 1968..HEAVY...

Iron Butterfly - Iron Butterfly Theme (1968)




του Κώστα Παπαιωάννου

Έντομα να φάνε κι οι κότες... Ο φίλος μας Syd Barrett φρόντισε γι'αυτό, μια που το εξώφυλλο του προσωπικού του δίσκου "Barrett" στα 1970, φιλοξενεί όχι ένα, αλλά 13 !!!!!

Syd Barrett - Barrett (1970)


"The Biggest Thing Since Colossus..." ένα μπλουζ άλμπουμ του 1969 από τον Οtis Span μαζί με τους τότε Fleedwood Mac !!!

Otis Spann [with Fleetwood Mac] ‎– The Biggest Thing Since Colossus... (1969)


του Μάνου Φατίση

OK, δεν μπορώ να αποφύγω να πάω στον δίσκο ενός από τους πιο σπουδαίους ιταλούς τροβαδούρους, του Francesco Gussini. O δίσκος αυτός κυκλοφόρησε το 1993 κι έχει τίτλο Parnassius Guccinii. Και ο τίτλος αυτός έχει την ιστορία του. Το 1992 ένας ιταλός εντομολόγος ανακάλυψε ένα καινούριο είδος πεταλούδας κι επειδή ήταν θαυμαστής του Guccini, της έδωσε το όνομα Parnassius Mnemosyne Guccinii. Η πεταλούδα αυτή κοσμεί το εξώφυλλο του δίσκου που έβγαλε ο καλλιτέχνης τον επόμενο χρόνο. Το τραγούδι Non Bisognerebbe (=δεν θα χρειαζόταν) είναι από τον δίσκο αυτόν.

Francesco Guccini - Non bisognerebbe (1993)


των διαχειριστών

Ήταν το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας, το 1975, όπου στο εξώφυλλο εμφανίζεται η φιγούρα ενός είδος γρύλλου (κάτι ανάμεσα σε γρύλλο και ακρίδα), "katydid" στα αμερικάνικα. Η μεγαλύτερη επιτυχία του, που βγήκε και σε single, ήταν το "Black Friday".

Steely Dan - Black Friday (1975)


Ο Robert Calvert ήταν βιρτουόζος παίκτης στο σαξόφωνο. Ιδρυτικό μέλος των Catapilla, οι οποίοι κινήθηκαν στο χώρο του progressive experimental jazz rock και free jazz και έβγαλαν δυο άλμπουμ το 1971 και 1972. Περισσότερο όσοι τους γνωρίζουν, θα τους θυμούνται για το δεύτερο άλμπουμ το Changes, αυτό με την κάμπια. Από εκεί το ατμοσφαιρικό instrumental "It Could Only Happen to Me" και όχι "If" όπως λέει στο βίντεο-κλιπ. Ένα καταπληκτικό σαξόφωνο που σε στοιχειώνει από την πρώτη φορά που θα το ακούσεις, σε εισάγει σε ειδυλλιακά τοπία που σίγουρα έχουν μπει όσοι έχουν ακούσει το "Atom Heart Mother" αλλά και το "Echoes" των Pink Floyd, τουλάχιστον για τα πρώτα 2.50 λεπτά, πριν μπει ο Graham Wilson με την κιθάρα και ξαναγράψει την ιστορία του progressive rock. Οι Catapilla διαλύθηκαν μετά το δεύτερο άλμπουμ τους, αλλά η επιρροή τους φαίνεται σε νεώτερα γκρουπ μέσα στο πέρασμα του χρόνου, ακόμα και στα σημερινά. 

Catapilla - It Could Only Happen To Me (1972)


Οι Barclay James Harvest, οι πιο λυρικοί ίσως εκπόσωποι του art rock στα ΄70s, στάθηκαν πολύ τυχεροί στα πρώτα τους βήματα. Ήταν απ΄ τις πρώτες μπάντες που υπέγραψαν στην τότε νεοϊδρυθείσα HARVEST, την ιστορική θυγατρική της κραταιάς EMI, που με τη σειρά της πήρε το όνομά της από το τελευταίο συνθετικό της μπάντας: "Harvest". Μετά το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ τους, το ξανάκαναν ("Once Again", 1971) με τα ίδια "συστατικά" αλλά με μεγαλύτερη άνεση κι εμπειρία. Το παρακάτω τραγούδι, το είχε γράψει γράψει ο John Lees (φωνητικά, κιθάρα) από το 1968 κι είναι από τα πιο γνωστά του άλμπουμ. Στο εξώφυλλο εικονίζεται μία ..."εικαστική" πεταλούδα, έντομο πολύ κοινότυπο στα επόμενα εξώφυλλα δίσκων της μπάντας.

Barclay James Harvest - Mocking Bird (1978)


Ο αγαπημένος(El Daoud) Ptah (Αιγύπτιος θεός της δημιουργίας, γονιμότητας και τεχνών) Turiya: ανώτερο πνευματικό επίπεδο, στον Βουδισμό η απελευθέρωση από την αιώνια αναγέννηση.
Ramakrishna: πραγματική Ινδική θρησκευτική μορφή του 19ου αιώνα. O Αιγυπτιακός σκαραβαίος στο άλμπουμ της αυτό.
Alice Coltrane - Piano
Ron Carter - Bass
Ben Riley - Drums


Alice Coltrane - Turiya and Ramakrishna [Ptah the El Daoud] (1970)


Οι Karnivool είναι ένα αυστραλέζικο progressive metal συγκρότημα. Έκανε το δισκογραφικό του ντεμπούτο το 2005, με το άλμπουμ "THEMATA", που έχει μια μύγα στο εξώφυλλο. Τα κομμάτια είναι αρκετά ενδιαφέροντα - άλλα "επιθετικά" κι άλλα πιο ήρεμα και μελωδικά. Ένα τέτοιο "slow" κομμάτι είναι και το παρακάτω.

Karnivool - Sewn and Silent (2005)


Ένα τέλειο από κάθε άποψη rock γκρουπ, που σχηματίστηκαν ως the Underbeats τo 1962, άγνωστο στο Ελληνικό κοινό ωστόσο, που έβγαλαν τέσσερα άλμπουμ το ένα καλύτερο από το άλλο, από το 1970 έως το 1973. Ο ντράμερ τους έπαιξε με τον Sly (Sly and the Family Stone), καθώς και εκτενώς με τον Robin Trower (Procol Harum). Από το τρίτο τους άλμπουμ με την πεταλούδα το αγαπημένο κομμάτι που ακολουθεί. Enjoy 😎



Gypsy - Keep Your Faith (1972)

Και κάτι από την Αργεντινή : Οι Guasones, με τον frontman τους, τον τραγουδιστή και μπασίστα Facundo Soto. Από το 2005.

Guasones - Paranoia 26 (2005)


Αυτό το Γερμανικό γκρουπ ξεκίνησε ως Joy and the Hit Kids, με ηγέτιδα την ταλαντούχα Joy Fleming, κατά κόσμο Erna Strube και κάνανε τέσσερα single το '67 και το '68. Άλλαξαν το όνομά τους το 1969 και έβγαλαν ακόμα μερικά single μέχρι το 1970. Το δεύτερο άλμπουμ τους Schmetterlinge δηλαδή πεταλούδες του 1971 κινείται στο χώρο του progressive rock.

Joy Unlimited - Rudiment (1971)


Οι Strawbs ήταν ένα παλιό αγγλικό γκρουπ, από το 1964, με βασικό μέλος τον Dave Cousins. Αν και στην αρχή παίζανε κυρίως bluegrass, αργότερα "το γυρίσανε" και σε άλλα στιλ, όπως folk, progressive κ.α. Στο δεύτερο άλμπουμ τους, του 1970, με τίτλο "Dragonfly" (λιβελούλα), σηματοδοτείται η συνεργασία τους με τον Rick Wakeman, η οποία θα επαναληφθεί και στο επόμενο άλμπουμ, της ίδιας χρονιάς. Στην παραγωγή - αλλά και στα πνευστά - ο Tony Visconti. Ένα απ' τα πιο γνωστά κομμάτια του δίσκου είναι το παρακάτω, όπου εξιστορούνται τα κατορθώματα ενός βαρκάρη που μάχεται εναντίον τεράτων, με το σπαθί που του έδωσε η "κυρά της Λίμνης".

Strawbs - The Vision of the Lady In the Lake (1970)


Δύο πολύ όμορφες πεταλούδες κοσμούν το εξώφυλλο του εξαιρετικού άλμπουμ του γκρουπ με το μαγικό όνομα. Έγινε το 1967 και αν και τα περισσότερα τραγούδια είναι διασκευές, κυριαρχεί η ψυχεδέλεια και οι μπαρόκ μελωδίες, κάτι που μόνο o Mike Brown και οι Left Banke έκαναν με την ίδια επιτυχία στο παρελθόν. Συλλεκτικό το πρωτότυπο άλμπουμ (1969). Enjoy 😎


Gandalf - Can You Travel In the Dark Alone (1968)


Οι Soft Boys ήταν ένα ...παλιομοδίτικο γκρουπάκι των '70s που έπαιζε ψυχεδελικό folk και rock. Ιδρύθηκε το 1976, με αρχικό όνομα "Dennis and the Experts", με ηγέτη τον Robyn Hitchcook. Το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ήταν το εικονιζόμενο "A Can of Bees", το 1979, με τις μελισσούλες, όπου περιείχε και ένα cover του "Cold Turkey" των Plastic Ono Band (John Lennon). To 1984, το άλμπουμ επανεκδόθηκε αλλά με διαφορετικά τραγούδια στη Β' πλευρά.

Soft Boys - Do the Chisel (1979)


Οι Νεοζηλανδοί Concord Dawn είναι ένα γκρουπ από το 1999. Η μουσική που παίζουν είναι η λεγόμενη "drum and bass", δηλαδή ένα παρακλάδι της ηλεκτρονικής μουσικής, επηρεασμένη από την αγγλική rave σκηνή των '90s. Το άλμπουμ τους "The Enemy Within",με το ...απόκοσμο έντομο στο εξώφυλλο, είναι από το 2010.
Concord Dawn - Easy Life (2010)


Στο δεύτερο LP τους με ένα πανέμορφο εξώφυλλο και μια πεταλούδα στο κάτω μέρος. Το τραγούδι γραμμένο από τον Neil Young (1967).🙂
Stephen Stills — vocals, guitars, keyboards
Neil Young — vocals, guitars
Richie Furay — vocals, rhythm guitar
Bruce Palmer — bass guitar
Dewey Martin — vocals, drums


Buffalo Springfield -  Expecting To Fly (1967)


Οι Josef K. είναι ένα σκωτσέζικο post-punk συγκρότημα από το 1979. Το όνομά τους το πήραν από τον κύριο χαρακτήρα της Δίκης του Φρ. Κάφκα ! Κυκλοφόρησαν μόνο ένα στούντιο άλμπουμ, το 1981. Αν και διαλύθηκαν το 1982, ξανασυνδέθηκαν πάλι και από το 1987 μέχρι σήμερα κυκλοφορούν μόνο singles, συλλογές και live. Ένα τέτοιο είναι και το "Entomology", που κυκλοφόρησε μεν το 2006 αλλά περιέχει υλικό απ' την περίοδο ΄80 - '81 !

Josef K. - Chance Meeting (2006)

Το LP που ακολουθεί θα μπορούσε να φιλοξενείται σε σταυρόλεξο με τίτλο "βρες πόσες πεταλούδες είναι κρυμμένες"🙂. Αλλά πρόκειται για το τέταρτο LP των FBB από το 1975, δυο χρόνια μετά το θάνατο του Gram Parsons.

Flying Burrito Brothers - Wind And Rain (1975)


Δε θα μπορούσε να λείπει από το αφιέρωμά μας για εξώφυλλα δίσκων με έντομα, το πολύ γνωστό "Fly on the Wall", των AC/DC, από το 1985. Εδώ, σε ένα επίσης πασίγνωστο κομμάτι...

AC/DC - Shake Your Foundation (1985)


Κάπου εδώ το αφιέρωμα μας στα έντομα κλείνει με φανερή διαφορά προτίμησης των εξωφύλλων στις πεταλούδες.Last but not least οι Mayfly από την Ολλανδία με ένα εξώφυλλο συλλογή πεταλούδων και ένα υπέροχο progressive-folk ήχο από το 1973. Ευχαριστούμε πολύ όσους συμμετείχατε στο αφιέρωμά μας. 


Mayfly - From Now On (1973)



Διαβάστε/Ακούστε επίσης