GRAHAM BOND

Lost British Invaders (Part 1)

Καθώς οι Cream " εφορμούσαν" στον κόσμο με το "White Room" και το "Sunshine of Your Love" στα τέλη του'60, λίγοι παρατήρησαν ότι τα δύο τρίτα του τρίο είχαν παίξει και ηχογραφήσει εκτενώς με μία άλλη μπάντα, που δεν είχε να κάνει καθόλου με μακρόσυρτα σολαρίσματα και με ψυχεδέλεια. Ο μπασίστας Jack Bruce και ο ντράμερ Ginger Baker μετείχαν στους the Graham Bond Organisation, ένα σκληρό blues/jazz/R&B σχήμα που τα δύο άλμπουμ τους, ποτέ δεν κυκλοφόρησαν στην Αμερική. Ενώ οι Bruce και Baker ανέβαιναν τα σκαλοπάτια του superstar status στους Cream, ο πρώην ηγέτης τους βρέθηκε θολωμένος από τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, χωρίς μπάντα, ανίκανος να κεφαλαιοποιήσει στην Αγγλική μουσική σκηνή, που τόσα είχε κάνει για να αναπτύξει.
Δεν έφτανε όμως το πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα, έγιναν ακόμα χειρότερα για τον Graham Bond, πριν πέσει στις ράγες του υπόγειου σιδηρόδρομου στο Λονδίνο το 1974. Οι εταίροι του ωστόσο, προτιμούν να μην θυμούνται έναν άνθρωπο που μπορούσε να γίνει βίαιος, φρικτός και αυτοκαταστροφικός. Μάλλον θα ήθελαν να θυμούνται την συνεισφορά ενός ηγέτη, που έκανε τόσα για να ανεβάσει τον πήχη της μουσικότητας στην Αγγλική rock στα μέσα του '60, αν και αποδείχθηκε ανίκανος να προσαρμόσει τη δουλειά του για εμπορική επιτυχία.

Baby Can It Be True (1965)

Πολύ μετά την διάλυσή τους οι Graham Bond Organization πλασαρίστηκαν σαν πρώτο jazz-rock γκρουπ και/ή το πρώτο supergroup. Υπάρχουν στοιχεία αλήθειας και στις δυό ταμπέλες, αλλά αυτά είναι υπεραπλουστεύσεις. Ως jazz μουσικοί προσαρμοζόμενοι στην R&B, το γκρουπ ανέβασε επίπεδο στην δεξιοτεχνία της Αγγλικής rock σκηνής. Το διαδραστικό στυλ των blues που έπαιζαν χαρακτηριζόταν από το δαιμόνιο organ του Bond, το έντονο ακέραιο μπάσο του Bruce και το jazz παίξιμο του Baker, με την jazz αύρα να παρέχεται από φευγαλέους αυτοσχεδιασμούς.

Babe Be Good to Me (1965)

Το να έχει ένα γκρουπ ένα κομμάτι στα chart ήταν απαραίτητο στα μέσα του '60 και ο Graham Bond δεν είχε κανένα. Τα τραχιά, "γρυλιστά" φωνητικά του ήταν ένα εμπόδιο. Ακόμα ένα ήταν ότι η μπάντα απλά δεν έμοιαζε με ποπ σταρς, με την φυσιογνωμία του Ginger Baker σαν πρώην κατάδικου, ένα φαλακρό σαξοφωνίστα και ένα υπέρβαρο Bond. Δύο πολλά υποσχόμενα άλμπουμ βγήκαν από τους Organisation το 1965. Αλλά o Bond έχασε για ένα ή δύο χρόνια την περίοδο στην οποία αυτά θα στήριζαν ολόκληρη καριέρα. Μη διαθέσιμα στην Αμερική, αυτά τα LP, περισσότερο σημειώνονται για την παρουσία των Baker και Bruce, μόλις πριν ενωθούν με τον Clapton και σχηματίσουν τους Cream. Η μουσική που έπαιξαν με τον Bond "φέρνει" λίγο στο heavy rock που έπαιξαν οι Cream, πράγμα που προξενεί έκπληξη δεδομένων των jazz ριζών του Bond. Μέχρι τις αρχές του '60, ο Bond αναγνωρίστηκε σαν ένας από τους πιο υποσχόμενους jazz μουσικούς, παίζοντας alto σαξόφωνο σε ένα jazz LP των New Don Rendell Quintet.

The New Don Rendell Quintet - Bring Back The Burch (1961)

Όμως όλα τα Αγγλικά κλαμπ ήταν στο μέσο της μετάβασης από την jazz στην R&B και έτσι το 1963 ο Bond ηγήθηκε του δικού του γκρουπ. Η μετάβαση δεν ήταν χωρίς αναποδιές. Μια αρχειακή
ηχογράφηση από μια εμφάνιση του 1963 (στο Solid Bond) που επίσης παρουσίαζε ένα πολύ νεαρό John McLaughlin (Mahavishnu Orchestra) στην κιθάρα, δείχνει την μπάντα περισσότερο σαν jazz, παρά σαν R&B.

Graham Bond - Only Sixteen (1963)

Για λίγο έπαιξαν για τον Άγγλο τραγουδιστή Duffy Power, στο "I Saw Her Standing There" που ήταν μόλις η δεύτερη διασκευή του τραγουδιού των Lennon-McCartney.

Duffy Power with Graham Bond Organisation - I Saw Her Standing There (1963)

Το πέρασμα του McLaughlin από το γκρουπ ήταν σύντομο και το 1964 το γκρουπ έγινε κουαρτέτο. Bond, Bruce, Baker και ο σαξοφωνίστας Dick Heckstall-Smith που όλοι συμφωνούν ότι ήταν και το κλασικό line up του γκρουπ. Ο Bond επίσης, είχε αφοσιωθεί πολύ μέχρι τώρα στο organ, το οποίο έπαιζε εξάγοντας από αυτό απίστευτους τόνους, ενώ επιπλέον τραγούδαγε στο μεγαλύτερο μέρος του ρεπερτορίου τους. Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα του παιξίματός του μπορεί να ακούσει κάποιος στο σπάνιο single των the Who στην δεύτερη πλευρά, το "Waltz for a Pig". Αυτό το ορχηστρικό θέμα του 1966 αποδίδεται λανθασμένα στους the Who και έγινε καθώς οι the Who δεν μπορούσαν προσωρινώς να εισέλθουν στο στούντιο εξαιτίας μιας νομικής διαμάχης.

the Who - Waltz for a Pig (1966)

Το καλύτερο άλμπουμ τους παραμένει το πρώτο τους "The Sound of '65" συνδυάζοντας καλά
πολυφορεμένα R&B κλασικά στοχεύοντας στα απειλητικά φωνητικά του Bond και στις σκληροτράχηλες συνθέσεις του γκρουπ. Το There's a Bond Between Us (επίσης ηχογραφημένο το '65) ήταν ένα παρόμοιο αλλά λιγότερο αποτελεσματικό επακόλουθο άλμπουμ, αν και περιελάμβανε το καλύτερο blues-rock "Walkin' in the Park".

Walkin' in the Park (1965)

Με μπάντες όπως οι Rolling Stones, Yardbirds και Animals να φτάνουν στο ζενίθ τους, το να παιχτεί blues-rock στην Αγγλία ήταν φοβερά ανταγωνιστικό. Οι Organization δεν θα μπορούσαν να διακριθούν από την εικόνα τους όπως είπαμε, έπρεπε να στηριχτούν αποκλειστικά στην μουσική τους ταυτότητα. Ο Pete Brown ένας επίδοξος ποιητής/στιχουργός (και στα κλασικά των Cream "White Room" και "Sunshine of Your Love") θα συνεργαζόταν στενά με τον Graham στα τελευταία χρόνια και δίνει την δική του άποψη στο τι έκανε τους Graham Band Organization μοναδικούς. "Πρώτα απ' όλα δεν είχαν κιθάρες και ήταν πολύ περισσότερο επηρεασμένοι από την jazz. Υπήρχε μια τεράστια επιρροή από τον Ray Charles αλλά για να την ισορροπήσουν υπήρχε επίσης μια τεράστια επιρροή από τον Charles Mingus. Συν τη φανερή επιρροή από τον Jimmy Smith στο organ όπως και από τον Roland Kirk, πράγμα που τους έκανε πιο ευέλικτους μουσικά από κάθε άλλο γκρουπ εκείνης της περιόδου. Είχαν καλύτερα μουσικά κομμάτια και ήξεραν το δρόμο τους γύρω από τη μουσική πιθανόν καλύτερα από τους Stones ή τους Yardbirds. Οι μόνοι που ήταν εκεί που ήταν και οι Graham Bond Organization, ήταν οι Zoot Money, που επίσης προέρχονταν από την jazz και άκουσαν πολύ jazz και είχαν πολλά jazz προσόντα". Μια από τις λιγότερο γνωστές καινοτομίες του Graham είναι η χρήση του μέλοτρον στο δεύτερο LP της μπάντας There's a Bond Between Us, που σηματοδότησε μία από τις πρώτες χρήσεις του οργάνου σε άλμπουμ της rock. Ο Baker και ο Bruce είχαν ακόμα να αποκαλύψουν το πεδίο του ταλέντου τους, αλλά ο Pete Brown γρήγορα τονίζει ότι ο Bond βοήθησε τους συνεργάτες του περισσότερο από ότι τους εμπόδισε. "Ο Graham κατά πολλούς τρόπους ήταν ο μέντορας του Jack. Ήταν ο πρώτος που τραγούδησε ότι έπαιζε ο Jack. Άλλο ένα προσόν που είχε ο Graham ήταν ότι ενθάρυνε τους ανθρώπους. Ξέρω τις συνθήκες που ο Jack έκανε τα πρώτα solo φωνητικά σε δίσκο του Graham στην πραγματικότητα είχε είκοσι λεπτά να κάνει τρία τραγούδια στο The Sound of '65. Αλλά στον ίδιο χρόνο ο Graham σίγουρα απολάμβανε το ταλέντο του Jack και τον ενθάρρυνε να κάνει το βήμα και να τραγουδήσει. Δεν τον κράτησε πίσω. Δεν νομίζω ο Jack να επισκιάστηκε από τον Graham καθόλου. Ήταν η μπάντα του Graham, αυτός ήταν ο frontman. Αλλά μέσα από αυτό ήταν περήφανος που βρήκε τόσο καλούς μουσικούς και σίγουρα εξαιτίας του ενδιαφέρθηκε τόσο πολύ το κοινό γι'αυτούς". Ο Duffy Power ανακαλεί τα λόγια του Brown: "Ήταν ο γκουρού, ήταν ο αρχιερέας (για τον Graham Bond). Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τον ενθουσιασμό του. Είχε μια μουσική φιλοσοφία που ενέπνευσε στον Jack και στον Ginger. Ο Jack έπαιζε διπλό μπάσο τόσο σκληρά που γκρέμιζε γέφυρες. Είχαν τόση μεγάλη δύναμη που κανείς δεν είχε τότε".

Η γεναιοδωρία του Bond δεν εκτεινόταν σε σημείο να δώσει στον Bruce, που στα περισσότερα αυτιά ήταν πολύ πιο εκφραστικός τραγουδιστής, περισσότερα από περιστασιακά lead vocal στο στούντιο. Στο τέλος του '65 o Bruce έίχε εκδιωχθεί, όχι από τον Bond, αλλά από τον Baker που είχε τραβήξει μαχαίρι εναντίον του. Οι Organisation ήταν φανερά όχι οι πιο σταθεροί και η καριέρα τους τέλειωσε όταν ο Baker έκλεισε με τον Eric Clapton, ξαναφτιάχνοντάς τα με τον Bruce, με αποτέλεσμα τους Cream. Ο Bond κράτησε για λίγο τους Organisation με τον Heckstall-Smith και άλλους μουσικούς (με πιο σημαντικό τον Jon Hiseman, ντράμερ, που μετά θα έφτιαχνε τους Colosseum), πριν σταματήσουν το 1967, καθυστερούμενοι από την κατάχρηση ουσιών που έκανε ο Bond. O Graham είχε μόλις πάνω από πέντε χρόνια να ζήσει και θα έπαιζε και θα ηχογραφούσε πολύ μουσική. Όμως ποτέ δεν θα έπιανε την αρτιστική κορυφή του line up των Organisation στα μέσα του '60. Ακόμα δε χειρότερα, ξεκίνησε να κατρακυλά και να παρασύρεται στην θανάσιμη δίνη της κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών. Στην βιογραφία του Bond (The Mighty Shadow), ο Harry Shapiro, συγγραφέας
και δημοσιογράφος που έχει γράψει αρκετά βιβλία σχετικά με την κατάχρηση ουσιών στην pop (popular) μουσική, γράφει ότι o Bond συχνά έκανε κόλαση την ζωή του αλλά και όσων βρίσκονταν δίπλα του με την ανευθυνότητά του, τα σκαμπανεβάσματα της άγριας διάθεσης και την αυξανόμενη εμμονή με τον αποκρυφισμό. Ο Bond μετακόμισε στην Αμερική στα τέλη του '60 και ηχογράφησε δύο LP που λίγοι έχουν ακούσει, ένα από τα οποία με τον άσσο των ντραμς, session μουσικό Hal Blaine. Το '70 επέστρεψε στην Αγγλία όπου έκανε ένα σύντομο πέρασμα με τις μπάντες των πάλαι ποτέ συνεργατών του Bruce και Baker και ηχογράφησε ένα άλμπουμ με τον Pete Brown.

Bond + Brown ‎– Two Heads Are Better Than One (1972)

Οι επαγγελματικές του δραστηριότητες πάγωσαν, όπως και οι φιλίες του και η υγεία του επιδεινώθηκε πολύ, ήταν τότε που διέπραξε την αποκρουστική αυτοκτονία του στις 8 Μαίου του 1974, στον υπόγειο σταθμό του Finsbury Park. Για την κατακόρυφη περιδίνηση και πτώση του Bond, ο Brown θεωρεί ότι "τα γκρουπ με μακροπρόθεσμες μουσικές σχέσεις, τείνουν να έχουν τα καλύτερα αποτελέσματα. Οι Stones, o Sly, ας πούμε είχαν τα καλύτερα αποτελέσματα δουλεύοντας πολύ καιρό μαζί και μπορούσαν να προσφέρουν κάτι "φρέσκο" ενώ παράλληλα έβρισκαν στοιχεία για βελτίωση. Και ο Graham ποτέ στ'αλήθεια δεν είχε την ευκαιρία αυτή μετά τους Organisation. Που ήταν κρίμα". "Είναι η γνωστή ιστορία. Η Αγγλική επιχειρηματικότητα που φοράει παρωπίδες με την έλλειψη ενδιαφέροντος για θέματα που θα μπορούσαν να πήγαιναν πολύ καλά σε βάθος χρόνου" λέει ο Duffy Power. "To θέμα ήταν ότι ο Graham ήταν σαν παιδί. Ήθελε να κάνει τα πάντα, μαζί και τα ναρκωτικά, ήταν εχθρός του ίδιου του εαυτού του". Για όλα αυτά ο Graham Bond ήταν ένας άνθρωπος που εκμαίευσε τον έπαινο του Brown. "Πραγματικά σκέφτομαι ότι για τους μουσικούς ο Graham ήταν, όπως ήταν οι Beatles για το κοινό. Τόσο σημαντικός. Ο καθένας θα πήγαινε να τον δει. Άνθρωποι σαν τον Keith Emerson και τον Jon Lord, που είχαν τεράστια επιτυχία μέσα από τις ιδέες, την παρουσία και την επιρροή του Graham".

Οι Graham Bond Organisation ήταν πιθανόν το πιο θαυμαστό γκρουπ, λόγω της μουσικής τους τελειότητας και της άποψης για τους κανόνες της pop μουσικής, που προφανώς δεν ήταν μέλη της.

ΛΟΙΠΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Love Is the Law - Graham Bond (1969)
Mighty Grahame Bond - Graham Bond (1969)
Solid Bond - Graham Bond Organisation (1970)
Holy Magick - Graham Bond (1970)
We Put Our Magick on You - Graham Bond (1971)
Live at Klooks Kleek (1971)
Bond in America (1971)
This Is Graham Bond (1971)
Two Heads Are Better Than One (with Pete Brown, 1972)

Βασίλης