THE FAMILY TREE

West Coast Psych-Pop

Η ιστορία αυτού του concept άλμπουμ έχει να κάνει με την ζωή μίας παιδαγωγού της παλαιάς εποχής. Κόρη βετεράνου του βαριετέ, μεγαλώνει για να γίνει δασκάλα και το μότο της είναι να μην αγαπήσεις και να μην παντρευτείς. Αφιερώνει όλη την ζωή της στους μαθητές της και στο τέλος πεθαίνει μόνη και μετανιωμένη για όλα. 

1η Ενότητα: 

The Early Years

Birthday / Dirgeday

Melancholy Vaudeville Man

Any Other Baby

Sideshow

Mrs. McPheeny (Has Flu In Her Chest And Has Needed A Rest For So Long)

Birthday / Dirgeday (1968)

Miss Butters (RCA LPM / LSP 3955) 1968

Αυτός ο δίσκος έχει μία λαμπρή έναρξη. Υπάρχει μία απόκοσμη δίνη ήχου από τα δύο ηχεία, πράγμα που υπονοεί διαστημόπλοιο, ή ιπτάμενο δίσκο που πάει να προσγειωθεί.

Melancholy Vaudeville Man (1968)

Καθώς αυτό τελειώνει, οι Family Tree μπαίνουν με το "Birthday / Dirgeday" και ο ήχος τους από κει και μετά ποτέ δεν φτάνει κοντά στην ηλεκτρονική τους έναρξη.

Any Other Baby (1968)

Η μακρά, ποικίλη, αξιοσημείωτα ανθεκτική και προσαρμόσιμη, αλλά μάλλον μέτρια ηχογραφική καριέρα του Bob Segarini ξεκίνησε από εδώ.

Sideshow (1968)

Το άλμπουμ αυτό είναι αξιόλογο, ως μία πολύ πρώιμη rock όπερα, πριν το Tommy και ίσως πριν το SF Sorrow.

Mrs. McPheeny (Has Flu In Her Chest And Has Needed A Rest For So Long) (1968)

2η Ενότητα:

It Is Better to Have Loved

Butters Lament

Simple Life

Slippin Thru' My Fingers

West Coast ψυχεδελική pop που έχει κάθε λόγο να προσομοιάζει με το Aerial Ballet του Harry Nilson.

Butters Lament (1968)

Ίδια παραγωγή, ίδιες συνθέσεις, ίδιος σχεδιαστής στα εξώφυλλα, ακριβώς ίδια εποχή και στο ίδιο στούντιο με τους ίδιους session μουσικούς.

Simple Life (1968)

Η δομή της ιστορίας, όπως με το SF Sorrow, ακολουθεί ένα χαρακτήρα μέσα από όλη την ζωή του. Το άλμπουμ είναι γεμάτο από περίτεχνες φωνητικές συνθέσεις, κάποιες από τις οποίες είναι έξυπνες και χαριτωμένες, κάνοντας τα τραγούδια να μοιάζουν καλύτερα από ότι είναι στην πραγματικότητα.

Slippin Thru' My Fingers (1968)

3η Ενότητα:

The Effect of It All

Nine To Three

Lesson Book Life

Nickelodeon Music

Miss Butters

Τα στο πιάνο βασισμένα τραγούδια (η κιθάρα χρησιμοποιείται ως lead και όχι σε κάθε κομμάτι) δεν διαθέτουν τόσα πολλά όσον αφορά σε σημεία που αιχμαλωτίζουν το αυτί ή μελωδικές φράσεις που μένουν στην μνήμη. Τα περισσότερα δεν διαθέτουν στην πραγματικότητα χορωδία.

Nine To Three (1968)

Ανάμεσα στο πιάνο, τα έγχορδα και τα πνευστά τίποτα δεν θυμίζει rock 'n' roll. Αυτό είχε και το τίμημα της λήθης στην οποία έπεσε αυτό το υπέροχο άλμπουμ. Ένα από τα προβλήματα με πολλές μπάντες που προσπάθησαν να μιμηθούν τους Beatles, είναι ότι αντιγράφουν τις αρμονίες των τεσσάρων φανταστικών, τις πολύπλοκες δομές των τραγουδιών και την χρήση του στούντιο ηχογράφησης ως οργάνου, αλλά δεν μπορούν να γράψουν φυσικά αφοπλιστικά τραγούδια.

Lesson Book Life (1968)

Και ας ξεχάσουμε το γεγονός ότι οι Beatles ρόκαραν. Το "Sideshow" έχει ένα cool απροσδόκητα δυνατό σόλο από fuzz κιθάρα, αλλά αυτό δεν κάνει το υπόλοιπο τραγούδι λιγότερο αδύναμο. Πολύ δουλειά έπεσε στις συνθέσεις προφανώς, αλλά ό,τι και να χρησιμοποιήσουν για να στολίσουν τα τραγούδια δεν μπορεί να καλύψει την έλλειψη στην γραφή.

Nickelodeon Music (1968)

Πολλοί πολέμιοι αυτού του άλμπουμ το περιγράφουν κυνικά σαν κόνσεπτ, ως μία φθηνή αντιγραφή του Sgt. Pepper.
Το Miss Butters είναι μία ενδιαφέρουσα παράξενη περίπτωση και έχει πολλές ευχάριστες στιγμές, αλλά σίγουρα δεν ανήκει στα χαμένα αριστουργήματα.

Miss Butters (1968)

Κλείνει με ένα σύντομο μοντάζ από στιγμιότυπα από όλα τα τραγούδια ("The Underture"), ένα κλισέ που θα χρησιμοποιούσαν στο μέλλον οι United States of America, οι Bobak Jons Malone, οι Illinois Speed Press, οι Blossom Toes, οι Maximillian, οι Aphrodite's Child και άλλοι πολλοί.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

HARUMI

The Birth of the Rising Sun

Ο Harumi Ando πάντοτε διασκέδαζε να τραγουδάει για τους φίλους του, όμως στην διακριτική ατμόσφαιρα του σαλονιού του, με την αμεσότητα που διέπει ένα τέτοιο χώρο. Ωστόσο στις αρχές του 1968 βρέθηκε στο στούντιο και ο μάνατζερ του, Mark Joseph, αισθάνθηκε λίγο ανήσυχος. Όμως ο Harumi χαμογέλασε όταν είδε τον παραγωγό του, Tom Wilson, να μπαίνει στο στούντιο χτυπώντας ένα ταμπουρίνο, καθώς ανατολίτικες μουσικές γέμιζαν το χώρο.

Hello (1968)

Harumi (Verve Forecast FT / FTS 3030-2X) 3/68

Ντυμένο με ένα από τα πιο ελκυστικά εξώφυλλα της εποχής, αυτό το διπλό LP του Νεουορκέζου Harumi Ando είναι πραγματικά εξουθενωτικό.

Don't Know What I'm Gonna Do (1968)

Με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν ελάχιστες Γιαπωνέζικες επιρροές, παρά την υπόσχεση στο οπισθόφυλλο "Learn of the birth of the rising sun-a freakout Easternese-and know Harumi".

What a Day for Me (1968)

Το τραγούδι δεν είναι το δυνατό χαρτί του Ando, ο οποίος έχει την τάση να σιγοτραγουδάει και είναι μυστήριο το πως κρίθηκε ότι αξίζει ένα τόσο υπερπολυτελές και υπέροχο εξώφυλλο.

Ο πρώτος δίσκος αποτελείται από 11 τραγούδια. Το κομμάτι που ανοίγει "Talk About It" είναι ένα cool pop κομμάτι, αλλά από εκεί και πέρα ξεφεύγει από μπαλάντες μέχρι soft-rock, με λίγα πράγματα στην διαδρομή να ζωντανεύουν το άλμπουμ.

Hurry Up Now (1968)

Άλλο ένα αξιόλογο κομμάτι είναι το "Caravan", αν και η διασκευή των Rotary Connection είναι ανυπέρβλητη. Το "First Impressions" κάπου στην μέση του έχει μία ευχάριστη αναφορά στο "Bourree in E Minor" του Bach, θέμα που συναντάμε ένα χρόνο αργότερα στο "Drivin' BacHwards" από τους Bakerloo και ακόμα πιο μετά από τους Jethro Tull με το πιο γνωστό στην χώρα μας "Bouree".

First Impressions (1968)

Ο δεύτερος δίσκος αποτελείται από δύο ατέρμονα κομμάτια-το "Twice Told Tales of the Pomegranate Forest" (που συνδυάζει κότο (είναι Ιαπωνικό έγχορδο παραδοσιακό μουσικό όργανο), μπόνγκο κλπ με ομιλία και σχόλια από τον Ando και τον DJ Rosko)

Fire By the River (1968)

και το "Samurai Memories" (στο οποίο ο Ando, η αδελφή του και οι γονείς του...μουρμουράνε μέσα σε ένα παράτονο rock τζαμ. Αν μπορέσετε ακούστε τον δεύτερο δίσκο παραπάνω από μία φορά...

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

GULLIVER

Fine Joyful Rock

Αυτή ήταν η μπάντα του Daryl Hall, που πριν γίνει γνωστός με τον John Oates έπαιξε ατόφια rock μουσική, έχοντας σαν πρότυπα τους Beatles, τον Chuck Berry και άλλους. Έκαναν μόνο ένα άλμπουμ το 1970, το οποίο είναι γεμάτο από δικά τους τραγούδια με πολύ καλή ερμηνεία και παίξιμο.

Everyday's a Lovely Day (1970)

Gulliver (Elektra EKS-74070) 8/70

Είχα ένα όμορφο διάλειμμα ακούγοντας τον δίσκο των Gulliver. Ούτε heavy, ούτε hard rock, αλλά η μουσική τους πάντοτε να ταλαντεύεται με ένα χαρωπό και φυσικό ρυθμό.

Seventy (1970)

Τα τραγούδια (όλα ορίτζιναλ) είναι ασυνήθιστα ενδιαφέροντα. Αν το "Angelina" είναι κομματάκι στην συναισθηματική πλευρά, τα υπόλοιπα σε αποζημιώνουν. Είναι προφανές ότι οι μουσικοί της μπάντας μας είχαν ακούσει μεγάλο μέρος καλής rock μουσικής, καθώς όπως μπορείς να διαπιστώσεις ανιχνεύονται ίχνη από Chuck Berry μέχρι Beatles.

Rose Come Home (1970)

Ωστόσο δεν υπάρχει κάτι μεμπτό σε αυτό, αφού οι επιρροές αυτές έχουν γίνει η βάση για τέτοια καλή μουσική. Μουσική χωρίς πολύ φιλόδοξες δομές, απλά πολύ καλό τραγούδι και παίξιμο.

I'm Really Smoking (1970)

Αυτή ήταν η μπάντα του κυρίου Daryl Hall, ο οποίος φαίνεται πολύ cool με το μπλουζάκι του Batman καθώς ποζάρουν στο οπισθόφυλλο.
Χωρίς έκπληξη ακούμε αυτούς τους τύπους να κάνουν κάποια πολύ καλά τραγούδια, με highlight για μένα το "Rose Come Home". Το εκφραστικό υλικό αναμιγνύεται πολύ όμορφα με πινελιές από Beatles, όπως στο "Every Day's a Lovely Day", "Angelina" και "A Truly Good Song".

A Truly Good Song (1970)

Το άλμπουμ αυτό θα κάνει αίσθηση και στους φαν των Badfinger επίσης και δεν χρειάζεται να σου αρέσουν οι μετέπειτα δουλειές του Daryl Hall για να το εκτιμήσεις.
Ο κιθαρίστας Tim Moore (ο οποίος έγραψε αργότερα το "Rock N Roll Love Letter" (Bay City Rollers) και δούλεψε με τον Art Garfunkel) έχει κάποια κοινά στοιχεία με τους Nazz, ίσως λόγω της κοινής τοποθεσίας (Philadelphia).

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

GROUP THERAPY

Psychedelic Unknowns

Αυτό το κουιντέτο από την Νέα Υόρκη παρουσίαζε τους: Ray Kennedy (φωνητικά), Art Del Gudico (κιθάρα, μπάσο και φωνητικά), Jerry Guida (όργανο), Tommy Burns (ντραμς και φωνητικά) και Michael Lamont (κρουστά και ντραμς). Οι Group Therapy είχαν "κλέψει" λίγη δόξα από τους Moby Grape όταν τους είχαν συνοδεύσει στην περιοδεία τους στην Αγγλία.

Wait (1969)

People Get Ready for... (RCA LPM / LSP 3976) 1968

Το High Fidelity τον Σεπτέμβριο του 1968 έγραφε:
"Αυτός ο δίσκος είναι μία παρωδία της rock. Τα blues προσανατολισμένα φωνητικά έχουν μελετηθεί μέχρι αηδίας. Για κάποιο λόγο δεν φαίνεται ποιος τραγουδάει.

Morning Dew (1968)

Ο τύπος που τραγουδάει το "Yours Until Tomorrow" και το "Morning Dew" κατέχει μία φωνή που ταλαντεύεται ανάμεσα σε Maria Callas και Bert Lahr. Και κατά περίεργο τρόπο κανένα από τα άκρα αυτής της ταλάντωσης δεν επιλέχτηκε ακριβώς. Κάνουν κάποια καλά τραγούδια-το "Foxy Lady" του Hendrix σε ψυχεδελικό groove, το "Hey Joe" σε στυλ νέγρικο blues, αλλά γενικά είναι απαίσιοι".

Let It Be Me (1968)

Φυσικά θα διαφωνήσω με ακόμα έναν κριτικό της εποχής, μιας και άλλα πράγματα ακούγονται στα δικά μου αυτιά. Ο δίσκος ανοίγει με την διασκευή του "Foxy Lady", πράγμα που μειώνει το όλο πρότζεκτ εν έτει 1968.

Foxy Lady (1968)

Από κει και μετά υπάρχει ποικιλία: μία δακρύβρεχτη μπαλάντα, βασικό R&B αλα Rascals, νύξεις από progressive ("People Get Ready"), ένα μελαγχολικό και ανησυχητικό "Exodus Song".

The Exodus Song (1968)

Δεν είναι ένα άλμπουμ που έχει να προσθέσει πολλά και σίγουρα ακούγεται το χρέος στους Vanilla Fudge, αλλά σαν ένα άλμπουμ με ποικιλία στα στυλ που έπαιζαν στα 60ς είναι πολύ διασκεδαστικό.

37 Minutes of... (Philips PHS 600-3-3) 1969

Το American Record Guide έγραψε κακά λόγια για το δεύτερο άλμπουμ των Group Therapy, το Δεκέμβριο του 1969:
"Η παραγωγή είναι τόσο πρόχειρη και μουσικά τόσο αστοιχείωτο που όσο λιγότερα πούμε, τόσο το καλύτερο. Τα τραγούδια είναι απαίσια και οι στίχοι όταν γίνονται κατανοητοί, είναι ανώριμοι.

Willie (1969)

Οι παίχτες, που παραμένουν ανώνυμοι, επειδή απουσιάζουν οι εσωτερικές σημειώσεις οποιασδήποτε μορφής, δυσκολεύονται και στα πιο απλά (με πιθανή εξαίρεση τον κιθαρίστα). Οι προσπάθειες σε όργανα όπως το εκκλησιαστικό και οι φαλσέτο χορωδίες, είναι αξιοθρήνητες μέσα σε τέτοια αρτιστική πενία. Αρκετά είπαμε!"

Cheer Up Baby (1969)

Φανταστείτε να είσαι ένα από τα τόσα ανώνυμα γκρουπ εκείνης της εποχής και να θέλεις να σε μάθει ο κόσμος. Βέβαια, όπως αποδεικνύεται ο κόσμος θα σε μάθει, έστω και πολλά χρόνια μετά,  δεδομένου ότι κάτι καλό έχει γίνει παρά την κακή κριτική.

Yours Until Tomorrow (1968)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

CYRUS FARYAR

Singers / Songwriters of 60's & 70's

Στο γένος των τραγουδοποιών / τραγουδιστών υπάρχουν οι θρύλοι / πρώτη σειρά ονομάτων - Dylan, Donovan, Mitchell, King, Taylor, Morrison κλπ. Υπάρχουν επίσης οι cult τραγουδοποιοί / τραγουδιστές όπως η Laura Nyro, Tim Buckley, Beverly & John Martyn, Gram Parsons, Janis Ian, κλπ, που ίσως ξέρετε και ήδη τους έχετε κατατάξει μέσα στα ακούσματα σας. Ίσως επίσης ακούσατε για τον άνθρωπο που αγαπούσε τα δελφίνια (Fred Neil), την πολύ ιδιαίτερη Judee Sill, την Anne Briggs ή τον John Denver. Από εδώ έχουμε δει πολλούς τραγουδιστές / τραγουδοποιούς, ονόματα άγνωστα που ο χρόνος έσβησε από την μνήμη των ελάχιστων που γνώριζαν. Ένας τέτοιος είναι ο Ιρανο-Αμερικανός Cyrus Faryar (Σάιρους Φαριάρ).

Softly Through the Darkness (1971)

Γεννημένος στην Τεχεράνη το 1936, ο μουσικός της folk, τραγουδοποιός και παραγωγός δίσκων Cyrus Faryar ήταν παιδικός φίλος με τον τραγουδιστή της folk Dave Guard. Τελειώνοντας το high school και ενώ πήγαινε στο κολέγιο, άρχισε να καταπιάνεται με τον κόσμο της διασκέδασης, ανοίγοντας το πρώτο καφέ στην Χαβάη. Αργότερα πήγε στην South California και έλαβε μέρος σε διάφορα γκρουπ. Ο Dave Guard ήταν ιδρυτικό μέλος των Kingston Trio. Όταν έφυγε από αυτό το γκρουπ του ζήτησε να πάει στο νέο του σχήμα που λεγόταν The Whiskeyhill Singers. Μέσα σε αυτό το γκρουπ ήταν και η Judy Henske. Όταν η μπάντα αυτή διαλύθηκε, ο Faryar μετακόμισε για λίγο στο San Diego, όπου έπαιξε με μουσικούς της folk. Έπειτα επέστρεψε στην Χαβάη, όπου έφτιαξε τους Modern Folk Quartet και έκαναν 2 δίσκους. Ο Faryar ζει ακόμα στην Χαβάη (84 ετών) και περιστασιακά εμφανίζεται, ένας θρύλος της folk, με την χαρακτηριστική βαθιά βαρύτονη φωνή του.

Medley: Bright Island / So We Sailed / On The Sea (1973)

Cyrus (Electra EKS 74105) 11/71

Ήρεμοι και μελιστάλαχτοι ακουστικοί ήχοι. Ο Faryar ήταν ιδρυτικό μέλος των Modern Folk Quartet και παρουσιάστηκε σε πολλούς μεγάλους δίσκους, όπως για παράδειγμα το κλασικό άλμπουμ του Fred Neil (και ομώνυμο). Το πνεύμα του Neil πλανάται πάνω από το ντεμπούτο άλμπουμ του, τόσο στην χαλαρωτική, σχεδόν νωθρή αίσθηση όσο και στην βαθιά φωνή του και στην άρθρωση των λέξεων. Η αλήθεια είναι πως όποιος κι αν διέθετε τέτοια φωνή κάπως έτσι θα ακουγόταν.

Sweet Believer (1971)

Αν και πλήθος γνώριμων ονομάτων παίρνουν credits στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ (David Crosby, Cass Elliott, Bruce Johnston ανάμεσα σε άλλους) δεν είναι ένα αυτάρεσκο άλμπουμ. Είναι ευχάριστο και χαλαρωτικό χωρίς μυστικισμό και ψυχεδελικές επιρροές, απλά μία ζεστή ατμόσφαιρα. Δεν είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό και ώρες ώρες ακούγεται ατέλειωτο, αλλά αυτό δεν είναι μεγάλη αμαρτία. Ο Faryar έγραψε σχεδόν τα πάντα. To μόνο τρακ που δεν μου κάνει κλικ είναι η διασκευή του "I Think He's Hiding" του Randy Newman.
Η δική μου πρόταση: Το απόκοσμο "Companion". Ένα κομμάτι στο οποίο χρησιμοποιήθηκε ένα Ινδικό έγχορδο, το esraj, το οποίο ο Faryar θυμάται πως ήταν φτιαγμένο από ανθρώπινο κρανίο.

Companion (1971)

Islands (Elektra EKS 75068) 1973

Ένα δεύτερο άλμπουμ που μπορεί να περιγραφεί μόνο με εικόνες. Δηλαδή το όλο κλίμα είναι σαν να βρίσκεσαι ένα απόγευμα του Αυγούστου ξαπλωμένος σε μία ερημική εξωτική παραλία...Ή, ρίξτε μία ματιά στο οπισθόφυλλο.

Ένας τραγουδοποιός παράξενος σαν τον Tim Buckley, μυστηριώδης σαν τον Fred Neil, ερωτικός σαν τον Dino Valenti και τον Leonard Cohen. Μία πραγματική ιδιοφυΐα στους στίχους και με αυτή την βαθιά φωνή.

Livin' In A Land O' Sunshine (1973)

Ένα διαμάντι άλμπουμ στο γένος των τραγουδιστών / τραγουδοποιών, τόσο μοναδικό και πολύτιμο. Εδώ έχουμε από folk και pop μέχρι jazz. Η φωνή του είναι χαρακτηριστική, βαθιά spiritual και οι στίχοι του εμπνευσμένοι.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

DUNN & McCASHEN

Popsike Folk Rock

Οι Don Dunn και Tony McCashen ήταν δύο νέοι που έκαναν ένα άλμπουμ το 1969 που παρουσίαζε τον νεαρό κιθαρίστα Kenny Loggins (των Loggins and Messina) και περιλάμβανε το "Hitchcock Railway", ένα τραγούδι που αργότερα διασκεύασε ο Joe Cocker. Έκαναν επίσης ένα δεύτερο άλμπουμ ένα χρόνο αργότερα, το οποίο περιείχε ενορχήστρωση και στο οποίο έπαιζε η αφρόκρεμα των session μουσικών της εποχής.

Alright in the City (1970)

Mobius (Capitol ST 285) 8/69

Ο Don Dunn και ο Tony McCashen αναμιγνύουν την popsike με την folk του γένους τραγουδοποιός / τραγουδιστής και φτιάχνουν ένα ιδιαίτερα καλό άλμπουμ.

Lydia Purple (1969)

Το LP είναι πιο γνωστό για το "Lydia Purple" που διασκευάστηκε από τους The Collectors και τους Giant Grab, αλλά υπάρχει ένας αριθμός εξίσου καλών τραγουδιών.

Hitchcock Railway (1969)

Τα καλύτερα από αυτά είναι για μένα το "Hitchcock Railway" (το οποίο είναι επίσης γνωστό επειδή το διασκεύασε ο Joe Cocker), που έχει ένα μπάσο φοβερό και πολύ cool ταξιδιάρικα κρουστά και το "Rindy", με τις υπέροχες αρμονίες.

Rindy (1969)

Μερικά τραγούδια έχουν ενορχήστρωση με πνευστά και χάλκινα που τα κάνουν να θυμίζουν μουσική δωματίου. Αν ήταν ιδιωτική ηχογράφηση θα κόστιζε πολλά χρήματα, καθώς μιλάμε για ένα δυνατό άλμπουμ στο γένος αυτό. Αλλά και οι στίχοι είναι παραπάνω του μετρίου.


Dunn & McCashen (Capitol ST 565) 10/70

Ο Don Dunn και ο Tony McCashen έχουν δημιουργήσει ένα από τα πιο σημαντικά άλμπουμ του 1970. Το "Alright in the City" είναι ένα αφοπλιστικό rock θέμα, ενώ το "The Cowboy" είναι πιο εκφραστικό μουσικά και ο στίχος είναι αρκετά καλός, ώστε να μπορούσε να παιχτεί από το ραδιόφωνο σαν country θέμα. Το "Live Till You Love / First Time I Saw Your Face" είναι πολύ καλό. Επίσης το "So Long Rosie Plum" έχει γούστο.

The Cowboy (1970)

Το ντουέτο μας είναι συνθέτες και στιχουργοί για αυτή την κυκλοφορία και από όσα μπορώ να βρω δεν συμμετέχουν στην πραγματικότητα στο παίξιμο των τραγουδιών τους. H Jazz rock είναι το μουσικό μέσο που επιλέχθηκε από εκείνους τους ωραίους παίκτες για να εκφραστούν στα high τους ενώ η μουσική παρωδία χρησιμοποιήθηκε ως μεγάλο πλεονέκτημα στα low τους. Το αποτέλεσμα είναι μία μεγάλη αυθεντική δημιουργία, φευγαλέα να θυμίζει Blood, Sweat & Tears και Harry Nilson.

See the Lady Waiting (1970)

Το γκρουπ λαξεύει με επιδεξιότητα τον ρυθμό του με τις βελτιωμένες συνθέσεις του Toxey French και το εξαιρετικά συνεκτικό σύνολο που παίζει, στο οποίο η έμφαση δίνεται σε μεγάλο βαθμό σε δύο τρομπέτες και ένα τρομπόνι. Το τέμπο είναι συχνά δυνατό, αλλά πάνω που τα εγκεφαλικά νεύρα πάνε να τεντωθούν επικίνδυνα, υπερισχύει η καλή μουσική γεύση και ακολουθεί κάθε φορά ηρεμία.

Just One Good Woman (1970)

Οι συνθέσεις είναι λαμπερές και το παίξιμο άψογο (οι μουσικοί που παίζουν είναι από τους καλύτερους session, όπως ο Joe Osborn, o Lee Mallory, o Jim Horn, o Earl Palmer και ο Ben Benay).

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

THE PARLOUR BAND

aka

A BAND CALLED O

Hidden Gems

Κάποτε υπήρξε μία χαρισματική μπάντα που λεγόταν The Parlour Band. Οι μουσικοί που την αποτελούσαν ήταν οι:
Peter Filleul - φωνητικά, keyboards, ρυθμική κιθάρα
Pix - φωνητικά, κιθάρα
Craig Anders - φωνητικά, ηλεκτρική, ακουστική και slide κιθάρα
Mark Ashley Anders - φωνητικά, μπάσο
Jerry Robins - κρουστά
Η μπάντα έτυχε της προσοχής του θρυλικού μουσικού παραγωγού John Peel και είχε λάβει μεγάλη προβολή, κατά την δεύτερη ενσάρκωση της ως A Band Called O. Κι αν αναρωτιέστε ποιοι είναι αυτοί οι παίκτες, τουλάχιστον οι άνω των πενήντα ετών είναι πιθανόν ότι θυμάστε να ακούγεται αυτό εδώ το πραγματάκι:

A Smile Is Diamond (1976)

Is a Friend? (Deram SDL 10) 5/72

Ένα από τα σπανιότερα LP από την Deram, αυτή είναι μία μελωδική και προσεκτικά φτιαγμένη συλλογή καλοκαιρινής διάθεσης progressive pop / rock από το Guernsey, με εντυπωσιακές φωνητικές αρμονίες και ωραία, χαλαρή αλληλεπίδραση.

Spring's Sweet Comfort (1972)

Ίσως ένα από τα κομμάτια που ξεχωρίζει είναι το "Pretty Haired Girl", το οποίο έχει ένα αξιαγάπητο σκοπό και τελειώνει με phased κιθάρα (εφέ), αλλά πραγματικά εδώ μιλάμε για ένα δίσκο που τα στάνταρντ του διατηρούνται καθ όλη την διάρκεια του.

Pretty Haired Girl (1972)

Οι παίκτες είναι άριστοι επαγγελματίες, όμως η εποχή για τα chart ήταν περισσότερο για τα glam γκρουπ δυστυχώς, έτσι η μπάντα μας αν και έβγαλε ένα τέλειο άλμπουμ καταδικάστηκε στην αφάνεια.

Forgotten Dreams (1972)

Ένα από τα προσωπικά μου καλύτερα άλμπουμ με ονειρικά και ευαίσθητα κομμάτια, που πάντοτε θα παίρνει στροφές στο πικάπ, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Don't Be Sad (1972)

Ένα μικρό κλασικό, ένα πολύ ευχάριστο μελωδικότατο progressive άλμπουμ, που αξίζει να φέρνει στροφές στο πικάπ όσων είναι λάτρεις της μελωδικής μουσικής και επίσης αξίζει και αρκετές εκατοντάδες λίρες (χιλιάδες ευρώ) για να το προμηθευτείς.

A Band Called O / The O Band

Lady Beatrice (1974)

Ο ηγέτης Pete Filleul αργότερα πήγε στους Climax Blues Band, ενώ οι υπόλοιποι κυκλοφόρησαν διάφορα LP ως A Band Called O, και ως The O Band.

Sleeping (1975)

Μετακομίζοντας στο Leicester και χωρίς πια τον ηγέτη τους, άλλαξαν το όνομα τους σε A Band Called O και έκαναν δύο άλμπουμ το A Band Called O (1974) και το Oasis (1975).

Coasting (1976)

Αλλάζοντας εταιρεία από την CBS στην United Artists, άλλαξαν το όνομα τους σε The O Band και έκαναν ακόμα δύο άλμπουμ το Within Reach (1976) και το τελικό τους The Knife (1977), αφού είχαν πριν βγάλει ένα EP το Look to the Left, Look to the Right.

Venus Avenue (1977)

Οι δουλειές τους αυτές είναι αξιόλογες και σαν μπάντα έλαβαν αρκετά μεγάλη έκθεση όταν τους πρόβαλε αρκετές φορές ο θρυλικός ραδιοφωνικός παραγωγός John Peel.

Within Reach (1976)

Η μπάντα είχε το ίδιο μάνατζμεντ με τους Man, μάλιστα μερικές φορές έκανε τουρ μαζί τους. Ήταν πολύ γνωστοί για τις live εμφανίσεις τους. Στα τέλη του 1977 η μπάντα μας διαλύθηκε οριστικά.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

CHRIS HARWOOD

Folk Blues Unknowns

Είναι γνωστό ότι ορισμένοι τραγουδιστές, όπως και γκρουπ ολόκληρα από μουσικούς, που έπαιξαν πολύ καλή μουσική τις δεκαετίες του 60 και 70 εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν το παραμικρό ίχνος. Κάτι τέτοιο συνέβη και στην Chris Harwood. Όμως εδώ έχουμε την περίπτωση που η καλλιτέχνις άφησε πίσω της ηχογραφημένη δουλειά.

Romance (1973)

Nice to Meet Miss Christine (Birth RAB1) 1973

Τα καλύτερα κομμάτια μέσα σε αυτό το άλμπουμ, το ένα και μοναδικό της, σε κάνουν πραγματικά να μένεις έκπληκτος που η Harwood δεν έγινε σταρ. Εδώ έχουμε ένα άψογα φτιαγμένο σετ από moody folk-blues, με funk και jazz πινελιές, να συνδυάζει ορίτζιναλ υλικό με διασκευές και με την αξιολάτρευτη, γεμάτη συναίσθημα φωνή της Harwood να πλανάται πάνω από τις νότες τέλεια.

Crying to Be Heard (1973)

Καταφέρνει να ερμηνεύσει πολύ όμορφα το κομμάτι των Traffic "Crying to Be Heard" και το "Wooden Ships" των CSN, με τα ορίτζιναλ "Mama" και "Question of Time" να είναι λαμπρά θέματα.

Never Knew What Love Was (1973)

Ακόμα ένα highlight είναι το διακριτικό και αισθαντικό "Never Knew What Love Was", με το βιολί του Johnny Van Derrick να σε ταξιδεύει.
Όμως αν ακούσει κανείς προσεκτικά θα διαπιστώσει ότι γενικά οι παίκτες που κάνουν το backing είναι άψογοι. Ανατρέχουμε λοιπόν στον δίσκο και διαβάζουμε:
Ian McDonald (King Crimson)
Dave Lambert (Strawbs)
Peter York (Spencer Davis Group)
Peter Banks (Yes)
και άλλοι με την συνδρομή των οποίων επιτυγχάνεται ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα σε συνδυασμό με την φανερά πολύ καλή παραγωγή. Στην οποία κάθονται οι Miki Daron και Mark Plummer, ο οποίος αργότερα έγινε σύζυγος της Chris.

Question of Time (1973)

Όπως λέει και η ίδια σε συνέντευξη της το 2006, είχε ένα αγόρι που ήθελε να γίνει κιθαρίστας σε μία μπάντα και την πήρε για να τραγουδάει, ώστε να μπορέσουν να συμπληρώσουν ευκολότερα την μπάντα. Αυτός ήταν δημοσιογράφος στην Melody Maker και είχε πολλές επαφές με καλλιτέχνες και άλλους στο χώρο αυτόν. Βρέθηκαν λοιπόν να παίζουν σε ένα folk κλαμπ στο Λονδίνο, το οποίο ανήκε στον Rick Wakeman, τότε ακόμα με τους Strawbs.

Mama (1973)

Το επόμενο βήμα ήταν το σόλο άλμπουμ της. Και φυσικά έτσι εξηγείται πώς χρησιμοποιήθηκε το εξαιρετικό αυτό backing των μουσικών.
Προσωπικά παρομοιάζω αυτό το άλμπουμ με το προσωπικό της Linda Hoyle (μετά τους Affinity), όμως σε μουσικότητα αυτό εδώ είναι κλάσεις ανώτερο.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ