CHRIS HARWOOD

Folk Blues Unknowns

Είναι γνωστό ότι ορισμένοι τραγουδιστές, όπως και γκρουπ ολόκληρα από μουσικούς, που έπαιξαν πολύ καλή μουσική τις δεκαετίες του 60 και 70 εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν το παραμικρό ίχνος. Κάτι τέτοιο συνέβη και στην Chris Harwood. Όμως εδώ έχουμε την περίπτωση που η καλλιτέχνις άφησε πίσω της ηχογραφημένη δουλειά.

Romance (1973)

Nice to Meet Miss Christine (Birth RAB1) 1973

Τα καλύτερα κομμάτια μέσα σε αυτό το άλμπουμ, το ένα και μοναδικό της, σε κάνουν πραγματικά να μένεις έκπληκτος που η Harwood δεν έγινε σταρ. Εδώ έχουμε ένα άψογα φτιαγμένο σετ από moody folk-blues, με funk και jazz πινελιές, να συνδυάζει ορίτζιναλ υλικό με διασκευές και με την αξιολάτρευτη, γεμάτη συναίσθημα φωνή της Harwood να πλανάται πάνω από τις νότες τέλεια.

Crying to Be Heard (1973)

Καταφέρνει να ερμηνεύσει πολύ όμορφα το κομμάτι των Traffic "Crying to Be Heard" και το "Wooden Ships" των CSN, με τα ορίτζιναλ "Mama" και "Question of Time" να είναι λαμπρά θέματα.

Never Knew What Love Was (1973)

Ακόμα ένα highlight είναι το διακριτικό και αισθαντικό "Never Knew What Love Was", με το βιολί του Johnny Van Derrick να σε ταξιδεύει.
Όμως αν ακούσει κανείς προσεκτικά θα διαπιστώσει ότι γενικά οι παίκτες που κάνουν το backing είναι άψογοι. Ανατρέχουμε λοιπόν στον δίσκο και διαβάζουμε:
Ian McDonald (King Crimson)
Dave Lambert (Strawbs)
Peter York (Spencer Davis Group)
Peter Banks (Yes)
και άλλοι με την συνδρομή των οποίων επιτυγχάνεται ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα σε συνδυασμό με την φανερά πολύ καλή παραγωγή. Στην οποία κάθονται οι Miki Daron και Mark Plummer, ο οποίος αργότερα έγινε σύζυγος της Chris.

Question of Time (1973)

Όπως λέει και η ίδια σε συνέντευξη της το 2006, είχε ένα αγόρι που ήθελε να γίνει κιθαρίστας σε μία μπάντα και την πήρε για να τραγουδάει, ώστε να μπορέσουν να συμπληρώσουν ευκολότερα την μπάντα. Αυτός ήταν δημοσιογράφος στην Melody Maker και είχε πολλές επαφές με καλλιτέχνες και άλλους στο χώρο αυτόν. Βρέθηκαν λοιπόν να παίζουν σε ένα folk κλαμπ στο Λονδίνο, το οποίο ανήκε στον Rick Wakeman, τότε ακόμα με τους Strawbs.

Mama (1973)

Το επόμενο βήμα ήταν το σόλο άλμπουμ της. Και φυσικά έτσι εξηγείται πώς χρησιμοποιήθηκε το εξαιρετικό αυτό backing των μουσικών.
Προσωπικά παρομοιάζω αυτό το άλμπουμ με το προσωπικό της Linda Hoyle (μετά τους Affinity), όμως σε μουσικότητα αυτό εδώ είναι κλάσεις ανώτερο.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ