EAST OF EDEN 

British Experimental Progressive 

Επηρεασμένοι από τα blues, την rock, την R&B, την jazz, την folk, την country, την ανατολίτικη, αλλά και την κλασική μουσική, οι East of Eden ανέμιξαν τα στυλ για να δημιουργήσουν τραγούδια που τα μέρη που πηγαίνουν δεν θα μπορούσε να τα προβλέψει κανείς, ακόμα και σήμερα. 

Waterways (1969)

Mercator Projected (Deram DML / SML 1038) 4/69

Αυτό είναι ένα πολύ παράξενο άλμπουμ-μπορείς να το αντιληφθείς από το εξώφυλλο. Ωστόσο, είναι επίσης και πολύ ενδιαφέρον. Οι συνθέσεις κάθε κομματιού εδώ μέσα πηγαίνουν τον ακροατή σε διάφορους κόσμους. Το "Isadora" είναι το κομμάτι που ξεχωρίζει, καθώς περιλαμβάνει κάποιους υπέροχους ήχους από φλάουτο και είναι επίσης πολύ έξυπνα ηχογραφημένο, όπως και όλο το άλμπουμ.

Isadora (1969)

Το ντεμπούτο των East of Eden είναι ορόσημο στην progressive rock. Το 1969 το στυλ των jazzy τραγουδιών, η χρήση κλασικώς εκπαιδευμένων βιολονιστών και η ανάμιξη των στυλ της παγκόσμιας μουσικής ήταν στα σπάργανα, κυριολεκτικά μία μετάβαση από την ψυχεδέλεια σε κάτι νέο. Πολύ από το οποίο είναι πολύ heavy επίσης, κάνοντας τα βιολιά και τα σαξόφωνα να ακούγονται σαν εξωτικά όργανα.

Centaur Woman (1969)

Η ανάμιξη της blues φυσαρμόνικας, των ξενόηχων φλάουτων και του jazz σαξόφωνου στο "Centaur Woman" είναι εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο ακούσετε. Εκείνη την περίοδο οι High Tide χρησιμοποιούσαν επίσης ένα βιολί σε ένα heavy rock σετ, αλλά δεν ακούγονταν όπως η μπάντα μας. Οι East of Eden θέτουν το δυνατό μουσικό τους υπόβαθρο σε εφαρμογή. Ακούστε πόσο εύκολα και γλυκά χρησιμοποιούνται τα 5/4 στο "Waterways" για παράδειγμα. Κάποια free-form μουσική περιπλανιέται λιγάκι, αλλά αλήθεια είναι δημιουργικό και πολύ πετυχημένο άλμπουμ, από αυτά που αξίζουν να αναδειχθούν στις μέρες μας.


Snafu (Deram SML 1050) 2/70

Κι εκεί που νομίζεις ότι άκουσες σχεδόν τα πάντα από την δεκαετία του 70, εμφανίζεται κάτι καινούριο για να σε πιάσει αδιάβαστο. Ένα είδος τέτοιας περιγραφής μπορεί να γίνει για το δεύτερο άλμπουμ των East of Eden. Παίζουν καλά και αυθεντικά και δεν φοβούνται να δοκιμάσουν κάθε στυλ ή να αφεθούν σε κάθε επιρροή τους. Η έμφαση δίνεται μόνο στην μουσικότητα και στις συνθέσεις παρά στην μελωδία και στους στίχους.

Nymphenburger (1970)

Το μεγαλύτερο μέρος είναι ορχηστρικό με ελάχιστες φωνητικές πινελιές διάσπαρτες. Πρόκειται για ένα άλμπουμ που δεν έχει το ίδιο ψυχεδελικό τοπίο με το ντεμπούτο τους. Εδώ μιλάμε για fusion, αλλά δεν εισπράττεις μόνο αυτό όταν ακούσεις. Το βιολί θυμίζει έντονα Plastic People of the Universe. Η μουσική θα πάει από την avant-garde στην Ισραηλίτικη μουσική μέσα σε δυο δευτερόλεπτα. Άκουσε για παράδειγμα το δεύτερο τρακ να αντιληφθείς για τι πράγμα μιλάω. Μετά το επόμενο μας συστήνει σε ένα μεσανατολικό rock, που αργότερα γυρίζουν σε jazz/rock με πνευστά, ξύλινα και κιθάρες και ντραμς. Το "Gum Arabic / Confucius" δίνει μία ψυχεδελική νότα.

Gum Arabic / Confucius (1970)

Γενικά, είναι ένα πειραματικό, απρόβλεπτο άλμπουμ, που ο περισσότερος κόσμος αγνοεί. Πολύ κακώς, καθώς θα έπρεπε να βρίσκεται στη συλλογή κάθε συλλέκτη δίσκων. Μία δουλειά που φέρνει στον νου τους Soft Machine. Θα δυσκολευτείς να πιστέψεις ότι κάτι τέτοιο ηχογραφήθηκε το 1970.



The World of... (Deram SPA 157) 6/71

Αυτό ήταν ένα compilation από τα καλύτερα τους τραγούδια από τα δύο φιλόδοξα πλην 'δύσκολα' LP τους στην Deram και είναι must have για τους φαν της progressive rock και αυτός είναι και ο λόγος που το αναφέρω. Επίσης περιλαμβάνει το χαρούμενο και απροσδόκητο χιτ (top 10) της μπάντας "Jig A Jig".

Jig A Jig (1971)

East of Eden (Harvest SHVL 792) 6/71

Το Snafu ήταν βασικά ένα πακέτο ορχηστρικών, αλλά εδώ βλέπουμε την μπάντα με ένα σετ τραγουδιών, γραμμένα με τρυφερότητα και συναίσθημα και δοσμένα με αφοσίωση και έντονη αίσθηση πολύπλοκου ρυθμού. Ένα χαλαρωτικό άλμπουμ.

Goodbye (1971)

Εδώ έχουμε ένα από τα καλύτερα LP που περιέχεται στο blog, το οποίο μπορεί κανείς να βρει να βρει σε λογική τιμή. Έχοντας αφήσει την Deram για την Harvest, εδώ η μπάντα προσφέρει έξι progressive δουλειές, στις οποίες έχει κάνει και την παραγωγή, γραμμένες από τον νεοφερμένο David Jack, με δεμένες συνθέσεις, φλάουτο, επιδέξια ακουστική κιθάρα και τραχιά φωνητικά αλα Steve Winwood (από τον David Jack).

No Time (1971)

Το βιολί του Dave Arbus είναι συχνά πολύ χαμηλά στην μίξη, αλλά σε αποζημιώνει η καλή ηλεκτρική κιθάρα από τον Jim Roche. Το άλμπουμ μπορεί να το έχουν κριτικάρει ότι δείχνει μεγάλη επιρροή από country, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να το διακρίνω.

Here Comes the Day (1971)

New Leaf (Harvest SHVL 796) 11/71

Ένα καινούριο φύλλο πράγματι για μία μπάντα που νόμιζες ότι είχε ξοδέψει την ενέργεια της και ότι απολάμβανε την φήμη που έχτισε με ένα διαφορετικό lineup. Με αυτό το άλμπουμ φαίνεται ότι έχουν βρει νέα ζωή και ξεκινούν να μετακινούνται σε ένα πιο θετικό, αναγνωρίσιμο στυλ.

Don't Be Afraid (1971)

Η δυναμική των East of Eden να κάνουν μεγάλα πράγματα ήταν ανέκαθεν παρούσα, όπως θα διαβεβαίωναν όσοι τους είχαν δει να παίζουν live. Αλλά ακόμα δεν το είχε συνειδητοποιήσει ο κόσμος, ούτε και με αυτό το άλμπουμ. Το οποίο δεν είναι κάτι λαμπρό, επαναπαύονται στην επανάληψη πολύ, όσον αφορά στην δομή των τραγουδιών και το σετ αυτό δεν είναι στα σίγουρα ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να κάνουν.

Nothin' To Do (1971)

Το λυπηρό είναι ότι η αρχή των περισσοτέρων τραγουδιών υπόσχεται πολλά, αλλά απλά ξεθωριάζουν χωρίς αυτό το κάτι που θα τα έκανε να μένουν στην μνήμη.
Οι East of Eden έβγαλαν ακόμα τέσσερις δίσκους μέσα στην δεκαετία του 70 και συνέχισαν να γράφουν μουσική και να βγάζουν καινούριες δουλειές στα τέλη της δεκαετίας του 90, αλλά και μέσα στην δεκαετία του 2000 και του 2010.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ