DUNN & McCASHEN

Popsike Folk Rock

Οι Don Dunn και Tony McCashen ήταν δύο νέοι που έκαναν ένα άλμπουμ το 1969 που παρουσίαζε τον νεαρό κιθαρίστα Kenny Loggins (των Loggins and Messina) και περιλάμβανε το "Hitchcock Railway", ένα τραγούδι που αργότερα διασκεύασε ο Joe Cocker. Έκαναν επίσης ένα δεύτερο άλμπουμ ένα χρόνο αργότερα, το οποίο περιείχε ενορχήστρωση και στο οποίο έπαιζε η αφρόκρεμα των session μουσικών της εποχής.

Alright in the City (1970)

Mobius (Capitol ST 285) 8/69

Ο Don Dunn και ο Tony McCashen αναμιγνύουν την popsike με την folk του γένους τραγουδοποιός / τραγουδιστής και φτιάχνουν ένα ιδιαίτερα καλό άλμπουμ.

Lydia Purple (1969)

Το LP είναι πιο γνωστό για το "Lydia Purple" που διασκευάστηκε από τους The Collectors και τους Giant Grab, αλλά υπάρχει ένας αριθμός εξίσου καλών τραγουδιών.

Hitchcock Railway (1969)

Τα καλύτερα από αυτά είναι για μένα το "Hitchcock Railway" (το οποίο είναι επίσης γνωστό επειδή το διασκεύασε ο Joe Cocker), που έχει ένα μπάσο φοβερό και πολύ cool ταξιδιάρικα κρουστά και το "Rindy", με τις υπέροχες αρμονίες.

Rindy (1969)

Μερικά τραγούδια έχουν ενορχήστρωση με πνευστά και χάλκινα που τα κάνουν να θυμίζουν μουσική δωματίου. Αν ήταν ιδιωτική ηχογράφηση θα κόστιζε πολλά χρήματα, καθώς μιλάμε για ένα δυνατό άλμπουμ στο γένος αυτό. Αλλά και οι στίχοι είναι παραπάνω του μετρίου.


Dunn & McCashen (Capitol ST 565) 10/70

Ο Don Dunn και ο Tony McCashen έχουν δημιουργήσει ένα από τα πιο σημαντικά άλμπουμ του 1970. Το "Alright in the City" είναι ένα αφοπλιστικό rock θέμα, ενώ το "The Cowboy" είναι πιο εκφραστικό μουσικά και ο στίχος είναι αρκετά καλός, ώστε να μπορούσε να παιχτεί από το ραδιόφωνο σαν country θέμα. Το "Live Till You Love / First Time I Saw Your Face" είναι πολύ καλό. Επίσης το "So Long Rosie Plum" έχει γούστο.

The Cowboy (1970)

Το ντουέτο μας είναι συνθέτες και στιχουργοί για αυτή την κυκλοφορία και από όσα μπορώ να βρω δεν συμμετέχουν στην πραγματικότητα στο παίξιμο των τραγουδιών τους. H Jazz rock είναι το μουσικό μέσο που επιλέχθηκε από εκείνους τους ωραίους παίκτες για να εκφραστούν στα high τους ενώ η μουσική παρωδία χρησιμοποιήθηκε ως μεγάλο πλεονέκτημα στα low τους. Το αποτέλεσμα είναι μία μεγάλη αυθεντική δημιουργία, φευγαλέα να θυμίζει Blood, Sweat & Tears και Harry Nilson.

See the Lady Waiting (1970)

Το γκρουπ λαξεύει με επιδεξιότητα τον ρυθμό του με τις βελτιωμένες συνθέσεις του Toxey French και το εξαιρετικά συνεκτικό σύνολο που παίζει, στο οποίο η έμφαση δίνεται σε μεγάλο βαθμό σε δύο τρομπέτες και ένα τρομπόνι. Το τέμπο είναι συχνά δυνατό, αλλά πάνω που τα εγκεφαλικά νεύρα πάνε να τεντωθούν επικίνδυνα, υπερισχύει η καλή μουσική γεύση και ακολουθεί κάθε φορά ηρεμία.

Just One Good Woman (1970)

Οι συνθέσεις είναι λαμπερές και το παίξιμο άψογο (οι μουσικοί που παίζουν είναι από τους καλύτερους session, όπως ο Joe Osborn, o Lee Mallory, o Jim Horn, o Earl Palmer και ο Ben Benay).

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ