SKIP BIFFERTY 

& 

ARC

Hidden Gems

Ήταν ένας θρύλος στην μουσική ιστορία, μία παραφυάδα ενός γκρουπ που λέγονταν Chosen Few και υπήρχαν από το 1962. Από αυτό το γκρουπ ο οργανίστας Mick Gallagher επιστράτευσε τον John Turnbull στην κιθάρα και τον Colin Gibson στο μπάσο, όταν οι πρώην παίκτες του γκρουπ εγκατέλειψαν. Με την προσθήκη του τρομερού Graham Bell, όταν έφυγε ο lead singer του γκρουπ, η μπάντα αναδιοργανώθηκε ως Skip Bifferty.

Come Around (1968)

Skip Bifferty (RCA RD / SF 7941) 9/68

Ένα λαμπρό πρώτο άλμπουμ από ένα γκρουπ που προσπαθούσε να πιαστεί και που άξιζε αναγνώριση. Έγραψαν εξαιρετικό υλικό συνδυάζοντας το χιούμορ με την αφοσίωσή τους σε αυτό που έκαναν.

Follow the Path to the Stars (1968)

Είναι εντυπωσιακή η απόλυτη δημιουργικότητα και αυθεντικότητα αυτού του γκρουπ. Αλήθεια. Ήταν καλοί φίλοι με τους Small Faces και είχαν ένα τόσο συναρπαστικό ήχο...Εξαιρετικοί παίκτες, ιδιαιτέρως στο μπάσο και στο πιάνο και όσο για τα φωνητικά και τις αρμονίες...τι να πρωτοπεί κανείς, θησαυρός.

Reason to Live (1968)

Αυτό είναι ένα από τα ελάχιστα popsike classics που έχουν cult ακόλουθους εκεί πίσω πριν την επανέκδοση και την συλλεκτική τρέλα της δεκαετίας του '80. Αυτό ήταν αποτέλεσμα εν μέρει εξαιτίας της προώθησης της μπάντας από τον John Peel, αλλά επίσης λόγω του ότι τα δεκατέσσερα (μετρήστε τα, δεκατέσσερα!) τραγούδια σε αυτό το άλμπουμ έχουν κάποια τρομερή rock δυναμική και μία πληθώρα από σημεία που αιχμαλωτίζουν τα αυτιά των ακροατών και όλο το άλμπουμ είναι γεμάτο από δημιουργικές ιδέες που εμπλέκονται ιδιαίτερα καλά με το μοντέρνο στυλ της παραγωγής.

Orange Lace (1968)

Harpsichords, μεταβαλλόμενοι ρυθμοί, heavy σολαρίσματα στην κιθάρα σε όχι heavy κομμάτια, τραγουδάκια music hall, μέρη που επαναλαμβάνονται στην διάρκεια ενός κομματιού, σόλο από fuzz μπάσο ακόμα κι ένα τραγούδι που στο μεγαλύτερο μέρος του έχει ντραμς. Η γραφή είναι πρώτης τάξεως. Κάθε τραγούδι έχει κάτι να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Ο δίσκος αυτός κρατάει εξαιρετικά καλά όλα αυτά τα χρόνια και βρίσκεται αδιαμφισβήτητα ανάμεσα στα καλύτερα ψυχεδελικά άλμπουμ.

Μία φιλονικία με τον διευθυντή του κλαμπ Marquee, στο οποίο είχαν βρει ένα ενθουσιώδες κοινό, προκάλεσε δυστυχώς την διάλυση τους και εμφανίστηκαν ξανά μαζί με το ψευδώνυμο Heavy Jelly, έβγαλαν ένα single ("I Keep Singing That Same Old Song") που τελικά κατέληξε σε ένα LP με διάφορα τραγούδια διαφόρων γκρουπ, αλλά εγκατέλειψαν το όνομα αυτό, όταν πληροφορήθηκαν ότι ένα γκρουπ στο οποίο ηγέτης ήταν ο Jackie Lomax είχε ήδη αυτό το όνομα. Τότε o Gallagher και ο Turnbull μαζί με τους Rob Tait και Tommy Duffy έκαναν ένα φοβερό σχήμα που λεγόταν Arc και έβγαλαν ένα πολύ καλό άλμπουμ:


Arc at This (Decca SKLR 5077) 2/71

Τα τραγούδια εδώ είναι εγγυημένο ότι θα προκαλέσουν σάλο και το mood είναι τόσο πολύ έξω από την γενική τάση στο mainstream, που θα αιχμαλωτίσει όσους ακούσουν...Είναι ένα ελκυστικό και ενδιαφέρον σετ και το πολυαναμενόμενο follow-up στο υποσχόμενο άλμπουμ των Skip Bifferty από το 1968.

It's Gonna Rain (1971)

Ένα πολύ ευέλικτο γκρουπ, που φιλοξενεί γύρω στους πέντε διαφορετικούς τύπους μουσικής, όλους δοσμένους με γούστο και ακρίβεια...Δεν είναι το συνηθισμένο heavy, χωρίς φιλοδοξίες υλικό, αλλά ένα υλικό υπολογισμένο και πολύ καλά εκτελεσμένο. Αυτό το γκρουπ είχε πολύ καλό γούστο και ικανότητες.

An Ear Ago (1971)

Ο Mick Gallagher και ο John Turnbull των Skip Bifferty ανέλαβαν από το σημείο που σταμάτησε η προηγούμενη μπάντα τους με αυτό το όμορφα ισορροπημένο κομμάτι αργοπορημένης ψυχεδέλειας ή πρώιμης progressive, με μία δυνατή αίσθηση ότι δεν θέλουν να αφήσουν πίσω τα 60ς. Το "Let You Love Run Through", ο ύμνος δηλαδή που ανοίγει το άλμπουμ είναι ένα μικρό κλασικό που επανηχογράφησαν για το δεύτερο και κατώτερο άλμπουμ τους, Bell & Arc (που τους επανένωσε με τον τραγουδιστή των Skip Bifferty, Graham Bell).

Perfectly Happy Man (1971)

Υπάρχει ξεκάθαρα ένα vibe από West Coast στο "An Ear Ago", ένα ακόμα αγαπημένο κομμάτι. Μετά η μπάντα μετακινείται στην prog-rock με πολύπλοκη διάδραση κιθάρας-keyboard και εξαιρετικά αρμονικά φωνητικά: "Great Lager Street", "Hello Hello Monday" και "Perfectly Happy Man" όλα είναι πολύ καλά αν και οι συχνές αλλαγές θέτουν την μπάντα σε κίνδυνο να το παρακάνουν.

You're in the Garden (1971)

Σίγουρα η φιλοδοξία τους δεν είναι κάτι μεμπτό και είναι μόνο στο κομμάτι που κλείνει που τα στάνταρ τους πέφτουν. Αξίζει να ακουστεί αν και θα πρότεινα να ακουστεί στο repeat.
Ήταν λίγο αργότερα που ο Graham Bell προσχώρησε ξανά στο γκρουπ και αυτό μετονομάστηκε σε Bell & Arc βγάζοντας ένα ακόμα πολύ ωραίο δίσκο:




Bell & Arc (Charisma CAS 1053) 11/71

Μπαίνω στον πειρασμό να προτείνω αυτό το άλμπουμ ως το καλύτερο άλμπουμ που βγήκε από την Αγγλία το 1971. Θα πω ότι είναι ένα άλμπουμ που δείχνει που ακριβώς θα έπρεπε να είναι η rock και επίσης δείχνει απλά πόσο μπροστά ήταν σαν μπάντα σε σχέση με τους σύγχρονους τους.

Yat Rock (1971)

Την στιγμή που η μπάντα βρίσκεται στα μισά της πρώτης χορωδίας στο κομμάτι που ανοίγει "High Priest of Memphis", είσαι πεπεισμένος ότι ακούς κάτι ιδιαίτερα σπέσιαλ και αυτή η ποιότητα διατηρείται καθ όλη την διάρκεια. Οι Bell & Arc και στην σκηνή και σε αυτό το υπέροχο άλμπουμ είναι πάρα πολύ καλοί.

So Long Marianne (1971)

Το δεύτερο άλμπουμ των Arc δεν είναι ούτε τόσο καλό, ούτε τόσο συλλεκτικό όσο το εξαιρετικό ντεμπούτο τους στην Decca. Παρά την επανένωση της μπάντας με τον frontman των Skip Bifferty, Graham Bell, το μενού είναι AOR / MOR. Όμως εξακολουθεί να υπερβαίνει κατά πολύ το μέσο όρο.

Children of North Prison (1971)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ