BONNIE RAITT

Sex, Slide, Soul, Selflessness

H Bonnie Raitt είχε μικρή εμπορική επιτυχία στο ξεκίνημα της και γενικότερα στα 70s, αν και κατά το δεύτερο μέρος της τόσο σημαντικής της καριέρας, κατέχει έναν τρομερό απολογισμό με 10 βραβεία Grammy, πολλά χιτ, κατάταξη στο νο50 στους 100 καλύτερους τραγουδιστές από το Rolling Stone, με παράλληλη κατάταξη στο νο89 στους καλύτερους παίκτες κιθάρας όλων των εποχών!!! Ανεξάρτητα από όλα αυτά τα νούμερα, που ομολογουμένως ζαλίζουν, καθώς και την τόσο επιτυχημένη καριέρα της, η Bonnie Raitt είχε πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 70 εξίσου σημαντικό έργο, που αξίζει κανείς να προσέξει καλύτερα. 

Too Long in the Fair (1972)

Bonnie Raitt (Warner Bros WS 1953) 11/71

Μπορεί να βγάλει φωνή με την δύναμη της Janis Joplin (αν και χωρίς το γρέζι) ή να τραγουδήσει με την αγνότητα της Joni Mitchell. Το παίξιμο της στην κιθάρα είναι επίσης σκανδαλιστικά καλό. Το ακομπανιαμέντο στο "Walking Blues" ακούγεται σαν να παίζεται από το φάντασμα του Robert Johnson, αν και δεν είναι πιστό αντίγραφο της σύνθεσης του Johnson. 

Σε αυτό το άλμπουμ η Bonnie Raitt διασκευάζει μία τεράστια γκάμα υλικού: παλιά blues, καινούρια blues, σπαραξικάρδια ερωτικά τραγούδια, soul της Motown, μπαλάντες και hard rock. 

Επιρροές φαίνονται εδώ κι εκεί, αλλά η Raitt είναι από μόνη της κάτι το μοναδικό και κάθε τι που αποδίδει είναι εξίσου μοναδικό και πολύ πετυχημένο. Ότι έχουμε εδώ είναι κοντολογίς το ντεμπούτο ενός μεγάλου ταλέντου.

Το ντεμπούτο άλμπουμ της δεν είναι τόσο καλά δομημένο, όσο η δουλειά που ακολούθησε από την Bonnie Raitt, ούτε έχει τόσα καλά τραγούδια σε σχέση με τα κλασικά της αριστουργήματα Give It Up και Home Plate, αλλά είναι ένα αξιόπιστο και συναρπαστικό ξεκίνημα στην καριέρα της. 

Thank You (1971)

Το άλμπουμ αυτό την παρουσιάζει ήδη στην κορυφή της χαρακτηριστικής της ανάμιξης blues-rock, West Coast rock και μίας νύξης funk / jazz της Νέας Ορλεάνης. Μόνο δύο από τα τραγούδια της είναι ορίτζιναλ και κατά την διάρκεια της καριέρας της η έλλειψη της δικής της γραφής ήταν ο κύριος λόγος που πάντα θα έπεφτε μόλις ένα κλικ κάτω από το στάτους ενός τεράστιου καλλιτέχνη. 

Mighty Tight Woman (1971)

Εξαιτίας της το "Bluebird" του Stephen Stills είναι ένα καλά γνωστό τραγούδι. "Σκάβει" πολύ βαθιά για να βρει μουσική κατάλληλη για την ευαισθησία της. Η φωνή της, σε αυτή την πρώιμη περίοδο της καριέρας της δείχνει μία αξιαγάπητη ευαισθησία που πάντα θα την συνόδευε, αλλά θα γινόταν λιγότερο εύθραυστη καθώς η καριέρα της εξελισσόταν. 

Bluebird (1971)

Τα μετέπειτα άλμπουμ της θα ρόκαραν περισσότερο και η προσωπικότητα της θα γινόταν σκληρότερη, πράγμα που θα ήταν προς όφελός της, αλλά υπάρχει γοητεία σε αυτό το πρώτο της βήμα, που φτιάχνει το σκηνικό για το πολύ ανώτερης ποιότητας δεύτερο άλμπουμ της.

Walking Blues (1971)

Give It Up (Warner Bros BS 2643) 1972

Το καλύτερο στην Bonnie Raitt είναι ο τρόπος που τραγουδάει και το καλύτερο σε αυτό το άλμπουμ είναι ότι τραγουδάει φανταστικά από την αρχή μέχρι το τέλος του. 

Κάνοντας το, χειρίζεται επιδέξια μία πολύ μεγαλύτερη γκάμα στυλ και υλικού από ότι στο πρώτο της άλμπουμ και φτιάχνει ένα πιο ενδιαφέρων και ικανοποιητικό δίσκο. 

Η παραγωγή εδώ είναι πιο ευρεία, συμπεριλαμβάνοντας την χρήση ενός αριθμού μουσικών και το στυλ της ηχογράφησης αν και όχι χαρακτηριστικό, παραμένει πολύ καλό. 

Ευχάριστη έκπληξη αποτελούν τα τρία ορίτζιναλ τραγούδια της. 

Θα πουλούσε περισσότερους δίσκους αργότερα στην καριέρα της, αλλά αυτό το άλμπουμ είναι η μεγαλύτερη της επιτυχία. Η παραγωγή είναι πραγματικά παραγωγή σε μία σταρ της rock, χωρίς να κρύβει το bottleneck παίξιμο της, ούτε τα τραχιά, απλοϊκά της φωνητικά. 

Nothing Seems to Matter (1972)

Τα πνευστά στο κομμάτι που ανοίγει είναι μία περίεργη αίσθηση, αλλά υπάρχει τέτοια ευχάριστη αύρα που προσθέτει τεράστιο ειδικό βάρος στο άλμπουμ καθώς παίρνει στροφές. Η Bonnie Raitt ευχαριστιέται αυτό που κάνει, φαίνεται ότι περνάει καλά. 

If You Gotta Make a Fool of Somebody (1972)

Ποτέ δεν υπήρξε δημιουργική στην γραφή της, πράγμα που δικαιολογεί για ποιό λόγο ακόμα και σε αυτό, το καλύτερο άλμπουμ της υπάρχει μία αίσθηση ότι κάτι λείπει-όμως τα τρία ορίτζιναλ τραγούδια της είναι πρώτης τάξεως. Είναι αναμεμιγμένα με ένα κατά κύριο λόγο, καλοδιαλεγμένο σετ τραγουδιών της εποχής της που αναδεικνύουν την φωνή της σε όλη της την μεγαλοπρέπεια. 

Love Has No Pride (1972)

Ήταν "σκληρή" γκόμενα η Bonnie, με μία πολύ ελκυστική θηλυκή πλευρά, αλλά ποτέ ευάλωτη και πάντα έχοντας τον έλεγχο. Οι ικανότητες της ως ερμηνεύτρια κορυφώνονται με δύο τραγούδια που ποτέ δεν θα έφταναν να ακούγονται-ούτε κατά το ήμισυ-τόσο όμορφα από αυτούς που τα έγραψαν. Το "Too Long at the Fair" του Joel Zoss και το "Under the Falling Sky" του Jackson Browne, το οποίο το ζωηρεύει όσο ο Browne ποτέ δεν θα μπορούσε να κάνει. 

Under the Falling Sky (1972)

Όπως θα έδειχνε η Bonnie στη συνέχεια θα μπορούσε να τα βάλει με το 99% των ανδρών της κατηγορίας τραγουδοποιός / τραγουδιστής. Ελάχιστες από τις διασκευές είναι απλά καλές ή προβλέψιμες, όμως στο τέλος υπάρχει και η κιθάρα της για να δίνει ζωή.

Takin' My Time (Warner Bros ΒS 2729) 7/73

Αυτό είναι το τρίτο άλμπουμ της, ένα αμάλγαμα από διαφορετικά μουσικά γένη, όπως blues, folk, jazz, R&B και calypso. Και τα δέκα τραγούδια είναι διασκευές και κυμαίνονται από μπαλάντες γεμάτες συναίσθημα σε ρυθμικά rock κομμάτια. 

Guilty (1973)

Το άλμπουμ απέσπασε θετικές κριτικές κυρίως για την ποικιλία που περιείχε. Το 1973 η Raitt έκανε φιλικούς δεσμούς με την μπάντα των Little Feat. Η Bonnie πήρε τον Lowell George για να κάνει την παραγωγή στο άλμπουμ αυτό, αλλά σύντομα όπως η ίδια λέει ξενέρωσε καθώς έβλεπε να γίνεται πολύ συναισθηματικό για μία δυναμική γυναίκα σαν αυτή. Έτσι αντικατέστησε τον George στην παραγωγή με τον μουσικό και τραγουδοποιό John Hall.

I Thought I Was A Child (1973)

Το άλμπουμ αυτό το υποστήριξε με περιοδείες στην Αμερική και πρόκειται πραγματικά για ένα πολύ καλό άλμπουμ σχεδόν σαν το δεύτερο της, στο οποίο δίνει ψυχή. Για κάποιους ήταν και το τελευταίο της συνεπές άλμπουμ σε αυτή την δεκαετία ανάμεσα στα τόσα που έβγαλε μέχρι την επιστροφή της στα μέσα της δεκαετίας του '80.

I Feel the Same (1973)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ