NIRVANA

Early UK Psych

Οι Έλληνες καλλιτέχνες, που έγραψαν ιστορία στην rock μουσική σκηνή, έχουν γίνει κατά περίπτωση κάποιοι διάσημοι, κάποιοι απλά γνωστοί, ενώ κάποιοι άλλοι παρέμειναν σχεδόν άγνωστοι. 

Το γκρουπ των Nirvana δεν έγινε το ίδιο γνωστό με τον διάσημο και πολύ επιδραστικό μακρινό του απόγονο των 80'ς-90'ς, αλλά μέσα στον πυρήνα του βρισκόταν ένας Έλληνας, ο τραγουδοποιός και παραγωγός Alex Spyropoulos (πιάνο/keyboards). Μετά την δικτατορία στην χώρα μας, πολλοί καλλιτέχνες μοιραία βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην Γαλλία και στην Αγγλία, καθώς η Αμερική πάντοτε έπεφτε μακριά. Ο Spyropoulos στην Αγγλία, γνωρίστηκε με τον Ιρλανδό Patrick Cambell-Lyons και δημιούργησαν ένα από τα πρώτα ψυχεδελικά γκρουπ της Αγγλίας.

Black Flower (1970)

The Story of Simon Simopath (Island ILPS 9059) 12/67

H Record Mirror είχε γράψει ότι πρόκειται για ένα διασκεδαστικό LP βασισμένο σε μία ιστορία επιστημονικής φαντασίας, μελωδικό και πολύ ικανοποιητικό, ένα από τα πιο περιπετειώδη άλμπουμ που έγιναν εκείνη την εποχή.

Lonely Boy (1967)

Η ιστορία μοιάζει να το έχει ξεχάσει εντελώς, αν κάποιος νέος άκουγε το όνομα Nirvana σίγουρα δεν θα ήταν για αυτό το γκρουπ, αλλά αυτό το άλμπουμ είναι ουσιαστικά μία rock όπερα (της οποίας η φανταστική ιστορία περιγράφεται στις εσωτερικές σημειώσεις) και σαν rock όπερα προηγείται χρονικά και από το SF Sorrow και από το Tommy.

In The Courtyard Of The Stars (1967)

Μουσικά είναι κάπως πιο light από τα προαναφερόμενα κλασικά. Είναι ενορχηστρωμένη pop που θυμίζει πολύ Kinks και Bee Gees, χωρίς να προσεγγίζει την καλύτερη δουλειά από αυτές τις μπάντες. Έχει πολλές ωραίες μελωδίες, αλλά του λείπει αυτό που χαρακτηρίζει τα πολύ καλά concept άλμπουμ της μετά-Pepper εποχής. 

Pentecost Hotel (1967)

Στον τομέα της τραγουδοποιίας οι Nirvana είναι ίσως δυο κλικ κάτω από τους Zombies ας πούμε, πράγμα που τους κάνει πολύ προσιτούς στους φαν της pop. Υπάρχουν ωραία φωνητικά σε όλη την διάρκεια και ένα τραγούδι που αιχμαλωτίζει το αυτί ("Take This Hand"). 

Take This Hand (1967)

Ένα αρκετά διασκεδαστικό τεχνούργημα, αλλά σήμερα ο ακροατής δεν μπορεί παρά να σκεφτεί ότι ένα χρόνο αργότερα, που η ψυχεδέλεια κατέκλυζε τα πάντα, θα μπορούσε να είναι πολύ πιο ενδιαφέρον. Πραγματικά, το επόμενο άλμπουμ τους θα άρχιζε να δείχνει ένα ριψοκίνδυνο πειραματισμό, που θα τους έμπαζε "επίσημα" στην ψυχεδελική περίοδο.

All of Us (Island ILPS 9087) 9/68

Οι έπαινοι δίνουν και παίρνουν. Οι δύο νέοι γράφουν όλα τα τραγούδια και εσείς αποφασίζετε πώς σας αρέσει καλύτερα, σε ζωηρό τέμπο ή σε αργό. Αλλά ουσιαστικά εδώ μέσα αιχμαλωτίζεται το συναίσθημα, το mood, η ατμόσφαιρα...

Rainbow Chaser (1968)

Μυστικιστική μουσική, ένα απίστευτα όμορφο άλμπουμ με μία θαυμάσια ποικιλία από διαφορετικά στυλ, από την μπαλάντα στην rock, στην μουσική δωματίου, στην συμφωνική. Δεν φοβούνται να χρησιμοποιήσουν κάθε γνωστό μουσικό εφέ της εποχής, αλλά το κάνουν κάθε φορά με γούστο και διακριτικότητα, χωρίς να κάνουν "δήθεν" την μουσική τους.

The Touchables (All of Us) (1968)

Το άλμπουμ ξεκινάει με το "Rainbow Chaser", με το εντυπωσιακό phasing στον ήχο και για πολλούς η καλύτερη στιγμή τους. Τα υπόλοιπα κομμάτια έχουν περισσότερο mood από το Simopath και οι περισσότερες συνθέσεις είναι πιο πολύπλοκες. 

The Show Must Go On (1968)

Οι επιρροές του Alex Spyropoulos από τον Χατζηδάκη είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς στο προηγούμενο τραγούδι· δεν ακούτε κι εσείς;

Dedicated to Markos III (Pye NSPL 28132) 4/70

Όπως πριν, κυριαρχεί ο ίδιος ήχος-αξιοσημείωτες μελωδίες, όμορφα φωνητικά και πλούσιο ακομπανιαμέντο. Όμορφη, ρομαντική μουσική. Ένα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ, από ένα εξίσου ενδιαφέρον γκρουπ. Μοιάζει να προσπαθούν για κάτι καινούριο. Μπορεί να μην τα καταφέρνουν απόλυτα, πάντως προσπαθούν.

I Talk to My Room (1970)

 Σε συνέχεια δύο ανομοιογενών, αλλά πολλά υποσχόμενων LP, η Island προφανώς αρνήθηκε να κάνει το τρίτο άλμπουμ των Nirvana-ένα λυπηρό λάθος, μιας και περιέχει μεγάλο μέρος από την πιο εμπορική και ευφάνταστη δουλειά τους, κάποιο μέρος της οποίας είναι πραγματικά ευφυέστατο. 

Love Suite (1970)

Tα "The World Is Cold Without You" και "Black Flower" είναι δύο από τα πιο υπέροχα ενορχηστρωμένα pop τραγούδια που ηχογραφήθηκαν ποτέ και το δεύτερο περιέχει και ένα εκπληκτικά heavy σόλο στην κιθάρα. Αλλού υπάρχουν όμορφα, ευχάριστα τραγούδια όπως το "I Talk to My Room", το "Aline Cherie", το "Tres Tres Bien" και το "Illinois", όπως επίσης το μεγάλης διάρκειας "Love Suite". To LP επίσης χαίρει από ωραιότατες συνθέσεις εγχόρδων από τον Mike Vickers, τον Tony Visconti και άλλους. Ένα χαμένο κλασικό άλμπουμ. 

The World Is Cold Without You (1970)

Ο παράξενος τίτλος του άλμπουμ, παρεμπιπτόντως λέγεται ότι αναφέρεται σε έναν μυστηριώδη ευεργέτη, ο οποίος τους εξαγόρασε το συμβόλαιο που είχαν και έτσι επετράπη σε άλλη εταιρεία να αγοράσει τα master tapes (στην πραγματικότητα η Αμερικανική Metromedia, η οποία είχε σχέση με την Pye στην Αγγλία).

Local Anaesthetic (Vertigo 6360 031) 3/71

Ένα από τα πιο καλόγουστα εξώφυλλα της Vertigo για το 1971 φιλοξενεί ένα πολύ καλό rock άλμπουμ. Ένας φανερός αν και διακριτικός fuzz ήχος, υποβόσκει κάτω από το ηλεκτρικό πιάνο και το ελκυστικό παίξιμο της κιθάρας. Όλα γίνονται με αφοσίωση και με επαγγελματισμό. Τα τραγούδια μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο και η ατμόσφαιρα διευρύνεται καθώς ακούς. To εξώφυλλο ανακοινώνει το άλμπουμ ως η πρώτη δουλειά των αληθινών Nirvana, αλλά αυτό το άλμπουμ θα μπορούσε να μπερδέψει τους φαν της προηγούμενης δουλειάς τους. Ο Alex Spyropoulos έχει αποχωρήσει, που σημαίνει ότι ο Patrick Cambell-Lyons βρίσκεται μόνος του εδώ (αν και τον βοηθούν οι Jade Warrior, o Mel Collins και ένας-δυο ακόμα) και μεγάλο μέρος του άλμπουμ απέχει από το χαρακτηριστικό τους στυλ της baroque pop. 

Modus Operandi (Method Of Work) (1971)

Ο δίσκος αποτελείται από δύο σουίτες, το "Modus Operandi" και το "Home". Η πρώτη είναι ένα μεγάλο κομμάτι από ελαφρώς funky, jazz progressive rock, ενώ η δεύτερη αντηχεί τις πρότερες ηχογραφήσεις των Nirvana, με πολύ harpsichord και νοσταλγικό τραγούδισμα, παρόλες τις heavy rock συνθέσεις. Το άλμπουμ δεν έχει καλή φήμη και μάλλον του λείπουν οι μελωδίες και οι στιγμές της πρότερης μουσικής που έκανε ο Cambell-Lyons, όμως έστω κι έτσι είναι αρκετά καλό.

Songs of Love & Praise (Philips 6308 089) 2/72

Η διστακτική φωνή του Cambell-Lyons, η οποία ακουγόταν στα ορίτζιναλ τραγούδια των Nirvana, έχει διατηρήσει την ποιότητα της και ακόμα δείχνει την τάση του να εμφανίζεται με παράξενες αλλαγές στον τόνο και στις μελωδικές γραμμές του. Πέρα από την νοσταλγία και την αγάπη για τους Nirvana θα έλεγα ότι είναι ένα τρομερό άλμπουμ.

I Need Your Love Tonight (1972)

Άλλο ένα σόλο εγχείρημα για τον Patrick Cambell-Lyons, αυτό το άλμπουμ παρουσιάζει άσκοπες επαναλήψεις δύο προηγούμενων κλασικών ("Rainbow Chaser" και "Pentecost Hotel") μαζί με την συνηθισμένη συλλογή soft pop. 

Please Believe Me (1972)

Τα "Please Believe Me" και "Lord Up Above" είναι ωραίες μπαλάντες, το "She's Lost It" έχει ένα jazz groove και λίγο funky πιάνο, το σύντομο ορχηστρικό "Nova Sketch" ακούγεται σαν να ακούς Jade Warrior (οι οποίοι και παίζουν στο άλμπουμ), το "I Need Your Love Tonight" έχει τρομερή wah-wah και το "Stadium" είναι ένα αξιόλογο, μεγάλης διάρκειας κομμάτι, που θυμίζει το "Love Suite" του Dedicated to Markos III. Ακόμα ένα διασκεδαστικό και αδίκως κακολογημένο άλμπουμ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ