AFTER ALL

Psych-Prog-Jazz Rock

Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του '60, στο Tallahassee, στην Florida. Εκεί η μοίρα ένωσε τέσσερις πολύ ταλαντούχους μουσικούς. Τον βετεράνο του Βιετνάμ Mark Ellerby (ντραμς και φωνητικά) που είχε θεωρητικές σπουδές στο μουσικό κολλέγιο. Τον παίκτη του οργάνου (Hammond) Alan Gold ένα απόφοιτο της σχολής αυτής και session μουσικό με πλούσια παρουσία στα τοπικά κλαμπ. Οι άλλοι δύο που μετείχαν σε αυτό το εξαίσιο γκρουπ ήταν, ο μπασίστας και τραγουδιστής Bill Moon που είχε για πολύ καιρό ασχοληθεί με τα rhythm and blues και ο κιθαρίστας Charles Short, που είχε jazz μουσικό υπόβαθρο. Και οι δύο τελευταίοι ήταν κάπως μεγαλύτεροι στην ηλικία, αλλά μοιράζονταν απόλυτα τις απόψεις των νεωτέρων συμπαικτών τους. Έτσι γεννήθηκαν οι After All.

Instangible She (1969)

Ένα γκρουπ που κατάφερε να μπλέξει την ψυχεδέλεια με την progressive rock και με την jazz. Περαιτέρω στο πρόγραμμά τους ήταν τα τζαμ, για να "βρεθούν" και να ταιριάξουν, όπως και η αναζήτηση τραγουδοποιού (στιχουργός τους γίνεται η ντίβα της country Linda Hargrove όπως έμεινε γνωστή) καθώς και ενός παραγωγού (ο Tom Brannon αναλαμβάνει το κουαρτέτο μαζί με τον συνθέτη/ενορχηστρωτή Richard Dean Powell). Στην ομάδα μεταφέρεται η απαίτηση: ηχογραφήστε τον δίσκο στον μικρότερο δυνατό χρόνο. Τα οικονομικά ήταν πενιχρά. Και οι τύποι με περίσσια άνεση το έκαναν πράξη. Σε μόλις δύο μέρες.

After All (Athena 6006) 1969

Blue Satin (1969)

Το πρώτο πράγμα που σου τραβάει την προσοχή είναι ο ήχος. Σε όσους γνωρίζουν θα θυμίσει έντονα τους Cressida. Το όργανο που παίζει ο Peter Jennings είναι πολύ παρόμοιο, αν και υπάρχουν διαφορές. Οι παίκτες μας δεν προτίθενται να δουν με ρομαντισμό την όλη διαδικασία. Κι αν το κομμάτι που ξεκινάει το άλμπουμ "Intangible She" θυμίζει μία τυπική σύνθεση αναμεμιγμένη με Doors, τότε το θέμα που ακολουθεί "Blue Satin" μοιάζει σαν jazz αντίποδας ενός πολύ γνωστού θέματος που είπαν οι The Moody Blues (ακούστε το, συνδυάστε τίτλο και τόνο και θα το βρείτε). Μιλάει για τον πόνο ενός άνδρα που βλέπει με τα μάτια του μυαλού του ένα νεαρό κορίτσι να γίνεται γυναίκα. Ένα ωραιότατο θέμα βγαλμένο μέσα από την ανδρική ψυχή και γραμμένο από μία νέα γυναίκα (Linda Hargrove).

Nothing Left to Do (1969)

Το "Nothing Left to Do" ισορροπεί ανάμεσα στην περιπλάνηση που κάνει κάποιος όταν προσπαθεί να κοιμηθεί και στα βίαια ρυθμικά ξεσπάσματα. Ακόμα καλύτερα τα καταφέρνουν σε μονόλογους του τύπου "And I Will Follow", με την συνοδεία όργανου.

And I Will Follow (1969)

Πράγματι ο Ellerby κάποιες φορές βρίσκεται σε σύγχιση με την ιδιαιτερότητα των blues, όπως μπορούμε να ακούσουμε στο "Let It Fly", αλλά αυτό δεν χαλάει το όλο τραγούδι.

Let It Fly (1969)

Και ενώ δουλειές όπως το "Now What Are You Looking For" δεν έχουν την μελωδικότητα, το γενικό ξεσήκωμα σε αποζημιώνει για κάθε του ψεγάδι. Σπαραξικάρδιο το "Α Face That Doesn't Matter" που ακολουθεί.

Α Face That Doesn't Matter (1969)

Όμως η πραγματική αξία τους πρέπει να αναζητηθεί σε κομμάτια όπως αυτό που κλείνει το άλμπουμ. “Waiting” με την λυρικότητα αλα Cressida και την δουλειά του οργάνου που δείχνει ένα ακόμα δυναμικό σχήμα της progressive rock...After All.

Waiting (1969)

Ένας ωραίος proto-progressive δίσκος, στον οποίο κυριαρχεί ένας θαυμάσιος ήχος από το Hammond. Ασυνήθιστα για εκείνη την περίοδο υπάρχει μία καθαρή κλασική επιρροή στο παίξιμο και σε κάποιες φάσεις στα φωνητικά. Και τα 8 κομμάτια είναι υψηλής ποιότητας και όταν αισθάνεσαι ότι το όργανο έχει αρχίσει να σε κουράζει, ρίχνουν λίγη κιθάρα, όπως στο "A Face That Doesn't Matter" και στο "Let It Fly". Ένα υπέροχο γκρουπ που δεν γνώρισαν πολλοί, πέραν των κύκλων των συλλεκτών, μέχρι το 2000 όπου έγινε επανέκδοσή του σε CD. Το εξώφυλλο του άλμπουμ είναι λίγο ανατριχιαστικό.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ