THE COLLECTORS 

&

CHILLIWACK

Fine Psych-Prog Canadians

THE COLLECTORS

The Collectors (Warner Bros. WS 1746) 5/68 [Canada]

Ίσως το πιό υποτιμημένο και πιθανόν το πιό αξιόλογο άλμπουμ εκείνης της χρονιάς. Δυνατές μελωδικές γραμμές και βαθυστόχαστοι στίχοι. Εντυπωσιακή δουλειά στο όργανο από τον Claire Lawrence, στο στυλ του David Cohen των Country Joe.

What Is Love (1968)

Η χρήση τενόρο σαξόφωνου πάνω από το όργανο είναι ευφυέστατη στο "What Love". Αν και περιστασιακά εμφανίζονται αδύναμα σημεία στα φωνητικά, η σύλληψη (ιδέα) είναι τόσο δυναμική ώστε να μπορεί να μεταφέρει όλο το πρότζεκτ. Το "Howard Christman's Older" είναι ένα καλό κομμάτι επιστημονικής φαντασίας και καταπληκτικών στίχων. Μιλάει για έναν άνδρα με υπερφυσικές ικανότητες, που στα δεκατρία του χρόνια ανακαλύπτει την μοριακή δομή του χώματος και βρίσκει τον τρόπο να μετατρέπει το χώμα σε ασήμι και χρυσό. Επίσης ανακαλύπτει μία διαδικασία να ανασταίνει τους νεκρούς και δουλεύει μία συσκευή που καταστρέφει το μίσος. Όμως, όπως κυνικά μας τραγουδάει ο Vicker, τελευταία έχει αρχίσει να πέφτει η απόδοσή του, εξαιτίας της στενοκεφαλιάς του ανθρώπινου είδους.

Howard Christman's Older (1968)

Η δεύτερη πλευρά είναι όλη μία σουίτα "What Love?", η οποία διαρκεί 19 λεπτά (δώστε την απαραίτητη προσοχή στο σαξόφωνο κάπου στο 13.13'). Eπίσης ακούστε προσεκτικά πώς ο Howie Vicker ψιθυρίζει στην αρχή "Does anybody hear?" και επαναλαμβάνει την ερώτηση αυξάνοντας τον τόνο ώσπου να γίνει πραγματικά δυνατός, μέχρι να ξεσπάσει σε μία απεγνωσμένη κραυγή. Στο σημείο αυτό συγκρίθηκε πολύ με τον Jim Morrison. Στο σύνολο, μία πολύ δύσκολη και όχι με συνοχή παραγωγή (όπως συνέβαινε με τον Zappa) και χωρίς το στοιχείο του χιούμορ, αλλά κάπως πιό μελωδική και εξίσου σημαντική.

The Collectors

Ένα πομπώδες άλμπουμ που δεν συμφιλιώνει σε ικανοποιητικό βαθμό την pop και την progressive φύση. Η πρώτη πλευρά αποτελείται από πέντε αυτόνομα κομμάτια, που δείχνουν την ευελιξία της μπάντας και την κλίση που είχε για φωνητικές αρμονίες. Το κομμάτι που ανοίγει "What Is Love?" και το "One Act Play" είναι ονειρικές μπαλάντες,

One Act Play (1968)

 το "She (Will-O-The-Wind)" είναι ένα νευρώδες θέμα που οδηγείται από φλάουτο και το "Howard Christman's Older" είναι μία τρομερή (αν και κάπως πομπώδης) ιστορία. Ο αδύναμος κρίκος είναι το "Lydia Purple" των Dunn & McCashen. Όπως λένε στις εσωτερικές σημειώσεις του δίσκου αυτό ήταν μία επιθυμία της εταιρείας για να τους βάλει στα chart. Οι ίδιοι ποτέ δεν ήθελαν να το πούν.

What Love (Suite) (1968)

Η δεύτερη πλευρά με την σουίτα δεν αποσπά καλές κριτικές από κάποιους κριτικούς της εποχής, υποθέτω καθώς συγκρίνουν με την υπάρχουσα μέχρι τότε μουσική. Κι όμως πρόκειται για ένα θέμα που έχει την δομή σουίτας (ξεχωριστά τμήματα). Και πρόκειται επίσης για rock μουσική. Και έρχεται ανελέητο το ερώτημα: Πόσα rock γκρουπ το 1968 έκαναν κάτι παρόμοιο; Δοκιμάστε να το ακούσετε ολόκληρο. Θα εκπλαγείτε με τα αλεπάλληλα τμήματα που το ένα διαδέχεται το άλλο, ενώ μέσα επικρατoύν περίεργα πράγματα όπως ψυχεδελική κιθάρα, φλάουτα με Ανατολίτικη χροιά, άγρια fuzz κιθάρα, ένα σόλο σαξόφωνο που θα θυμάστε για τον υπόλοιπο βίο σας, μία καλή δόση πειραματισμού και τα δραματικά φωνητικά του Vicker. Πραγματικά ίσως να το βρείτε κουραστικό, ίσως θαυμάσιο, πάντως σίγουρα θα μπείτε στον πειρασμό να το ακούσετε ξανά. Ένα πράγματι απίστευτο κομμάτι. One of a kind.


Grass & Wild Strawberries (Warner Bros. WS 1774) 3/69

Αρχικά ήταν το αποτέλεσμα από μία παρουσίαση 3 εβδομάδων στο Βανκούβερ του ποιητή και συγγραφέα George Ryga, με την μπάντα κρυμμένη στην σκηνή. Δεν είναι λιγότερο φιλόδοξο από το προκάτοχό του και σίγουρα πιό ανέμελο.

Sheep on the Hillside (1969)

Κυμαίνεται από hard rock ("Things I Remember", "Early Morning"), έντονη pop ("Don't Turn Away (From Me"), πειραματισμό όπως το "Teletype Click" (του οποίου τα παράξενα φωνητικά είναι το αποτέλεσμα του να τραγουδούν πολύ γρήγορα και στη συνέχεια να επιβραδύνουν το αποτέλεσμα) και ένα σχεδόν folk-rock ("My Love Delights Me"), αλλά τίποτα που να είναι ιδιαίτερα ενθυμητικό.

Rainbow of Fire (1969)

Και στα δύο άλμπουμ τους υπάρχει μία αίσθηση ότι έχουν πολύ ταλέντο, αλλά δεν εστιάζουν, με αποτέλεσμα πολλοί ακροατές να μένουν σε στιγμές στα κομμάτια τους, αλλά όχι στο σύνολο. Βέβαια αν εξετάσουμε πάλι την χρονιά που έκαναν αυτά τα πράγματα θα δούμε ότι μιλάμε για ένα proto-prog γκρουπ από τον Καναδά. Ίσως το πρώτο.

Μετά από αυτό το δεύτερο άλμπουμ τους ο συναρπαστικός τραγουδιστής Howie Vickers αφήνει το γκρουπ, το οποίο αναθέτει τα φωνητικά στον Bill Henderson, ο οποίος έφτασε να γίνει μία εμβληματική μορφή και περιζήτητος στον χώρο των μηχανικών και παραγωγών την δεκαετία του '80, ενώ το όνομα τους γίνεται Chilliwack.


CHILLIWACK

Chilliwack (Parrot 71040) 1971 [Canada]

Rain-O (1970)

Έχοντας αλλάξει το όνομά τους από The Collectors με την αναχώρηση του τραγουδιστή Howie Vickers, οι Chilliwack σε αυτό το πρώτο LP έχουν χίπικες μπαλάντες, με πολύ φλάουτο. Το καλύτερο τρακ είναι το "Every Day", μία μπαλάντα που μου θυμίζει πολύ τους Big Star.

Every Day (1970)

Chilliwack (A&M 2-3509) 1971

Η μία πλευρά είναι μία φανερή προσπάθεια για ραδιοφωνικό αέρα, ενώ το μεγαλύτερο μέρος από το υπόλοιπο διπλό άλμπουμ είναι μία έκκληση για αποδοχή σαν καταπληκτικοί μουσικοί. Προβλέψιμα, το αποτέλεσμα είναι πολύ ασύμμετρο. Η μουσική στο άλμπουμ αυτό ποικίλει από πολύ καλή έως περιττή. Το γκρουπ παραμένει συναρπαστικό και πολλά υποσχόμενο, αλλά οι τρέχουσες προσπάθειες στην αυθεντικότητα έχουν γίνει με αντάλλαγμα την καλή progressive rock.

Rosie (1971)

Το δεύτερο άλμπουμ τους είναι διπλό ( αρχικά στην τιμή του μονού δίσκου) και ακολουθεί μία πιό συναρπαστική pop-rock τροχιά. Το "Rosie" είναι rock θέμα με πολύ ενέργεια. Το υλικό είναι πολύ παρόμοιο με αυτό των April Wine στην επιθυμία τους να αγκαλιάσουν την hard rock, την power pop και άλλα στυλ της δεκαετίας του '70, σε μία προσπάθεια να γίνουν μία ολοκληρωμένη μπάντα. Στον δεύτερο δίσκο η πρώτη πλευρά είναι ένα είδος σουίτας σε έξι μέρη που ονομάζεται Music For A Quiet Time.

Music For A Quiet Time Part 1 Shine (1971)

Την άλλη πλευρά του δεύτερου δίσκου έχει καταλάβει ένα μόνο θέμα 16.50 λεπτών περίπου με διαστημικούς ήχους και free form style, κάτι που θυμίζει Tangerine Dream, Cluster, Popol Vuh ή και Kraftwerk, αλλά με πραγματικά όργανα.

Night Morning (1971)

Ίσως όπως λένε πολλοί να είναι η πιό αξιόλογη προσπάθειά τους με το όνομα Chilliwack.

Chilliwack

Θα επεκταθώ λίγο ακόμα σε μόνο ένα δίσκο τους που έκαναν την επόμενη χρονιά. Από εκεί και μετά ακολούθησε μία πλούσια δισκογραφία, που όμως έχοντας επίγνωση για το μέγεθος του γκρουπ που ήταν κάποτε, δεν νομίζω ότι θα άξιζε να εισχωρήσει βαθύτερα κάποιος.

All Over You (A&M SP 4375) 1972

Αυτό το άλμπουμ συνεχίζει σε μία σταθερή MOR κατεύθυνση. Το "Goodnight" και το "The Fields and the Sea" συνεχίζουν τα μελωδικά τους στηρίγματα.

The Fields and the Sea (1972)

Λιγότερο αποτελεσματικές είναι οι προσπάθειες στο boogie αλά Quo που εισάγουν στο άλμπουμ, όπως στο "Rock and Roll Music", ενώ το "Things Keep Changing" αλά Lovin' Spoonful είναι λίγο άγαρμπο.
The Collectors: Ένα από τα σημαντικότερα και καινοτόμα rock γκρουπ του Καναδά.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ