FANNY

All-Female Groups

"Ένα από τα πιο σημαντικά γυναικεία γκρούπ στην Αμερικάνικη rock σκηνή έχει θαφτεί χωρίς να αφήσει ίχνη πίσω του. Και αυτό είναι οι Fanny...Ήταν ένα από τα καλύτερα γκρουπ της εποχής τους, εκεί κάπου στο 1973. Ήταν εξωπραγματικές, έγραφαν τα πάντα, έπαιζαν κολασμένα, ήταν κολοσσιαίο και υπέροχο γκρουπ και κανείς ποτέ δεν το αναφέρει. Ήταν το ίδιο σημαντικό όσο ήταν και κάθε άλλο γκρουπ τότε, απλά δεν ήταν η σειρά τους. Ξαναζωντανέψτε τους Fanny. Και θα αισθανθώ ότι έχω εκπληρώσει το σκοπό μου". David Bowie, Rolling Stone, 29 Δεκ. 1999.

Blind Alley (1972)

Οι Fanny θα έπρεπε να ήταν ένα κοινό όνομα μπάντας, που θα έπρεπε να θυμάται ο κόσμος σαν πρωτοπόρα και σαν καλούς μουσικούς που έκαναν έναν αριθμό άριστων δίσκων. Δυστυχώς οι δίσκοι παραμένουν σχετικά δυσδιάκριτοι και ενώ υπήρξαν εμφανώς πρωτοπόροι, ως η πρώτη γυναικεία μπάντα που ηχογράφησε για μεγάλες εταιρείες και είχε κοινότυπη επιτυχία, δεν υπήρξαν ευδιάκριτη επιρροή στο rock 'n' roll γυναικείο πλυθησμό που θα ακολουθούσε. Έκαναν τέσσερα πολύ καλά άλμπουμ (και ένα πέμπτο, με διαφορετικό σχήμα, που ήταν εξίσου καλό) και είχαν μια μικρή επιτυχία στα chart, αλλά δεν έκαναν ποτέ μια μεγάλη επιτυχία. Δεν είχαν ποτέ ένα μεγάλο χιτ ή τραγούδι-σήμα κατατεθέν τους, που θα τους άνοιγε την πόρτα σε ευρύτερο κοινό ή σε καθόλου αμελητέο cult κοινό. Οι μεγαλύτερες δυνάμεις που κατείχαν (τα μουσικά τους κομμάτια, το ευρύ, διαφορετικό γράψιμο των τραγουδιών τους, η συνεχής βελτίωση της μουσικότητάς τους, η άρνηση να αλλάξουν την ταυτότητά τους με σκοπό να εμπορικοποιήσουν την μουσική τους) δούλεψαν εναντίον τους, στο να μην μπορέσουν να καθιερωθούν, όπως και να τοποθετηθούν σε οποιοδήποτε μουσικό "κουτί".

Σε συντομία η ιστορία τους έχει ως εξής: Οι αδελφές Millington, η June στην κιθάρα και η Jean στο μπάσο, μετακόμισαν στην Αμερική από τις Φιλιππίνες το 1962. Έπαιξαν μουσική σαν νεολαία, αλλά ήταν όταν η μουσική έγινε ηλεκτρική και άρχισαν να σχηματίζουν την all-female μπάντα τους, που τα πράγματα άρχισαν να "δένουν". Η ντράμερ Alice de Buhr προστέθηκε στο σχήμα όταν ακόμα ανακάλυπταν ποιές ήταν ως μουσικοί. Μέχρι τα τέλη του'60 είχαν γίνει ένα συμπαγές rock γκρουπ, που έγραφε ποπ τραγούδια, αλλά τα έπαιζε με την ένταση ενός hard rock γκρουπ. Η τέταρτη παίκτρια μπήκε στη θέση της, όταν προστέθηκε η Nickey Barclay, της οποίας το blues-rock γράψιμο των τραγουδιών και η άγρια ενέργεια ήταν ένα ιδανικό περιτύλιγμα για τις Millington. Πράγματι οι Millingtons ήταν άβγαλτες κατά πολλούς τρόπους και η Barclay πρόσθεσε ένα ολόκληρο νέο στοιχείο στην μπάντα. Μπορεί να μοιάζει απίθανο όταν ακούσει κανείς τραγούδια της και κοιτάξει στο εξώφυλλο του άλμπουμ, αλλά η Barclay είχε μια άγρια πλευρά που την οδήγησε να γίνει καλό "φιλαράκι" με τον Keith Moon. Η μπάντα "μεγάλωνε" τόσο γρήγορα όταν υπέγραψαν στην Reprise (δισκογραφική), αλλά η πλειοψηφία από ότι θα μπορούσε να γίνει το ντεμπούτο άλμπουμ τους πετάχθηκε χάρη των νέων τραγουδιών που γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν όταν η Barclay προσχώρησε στο γκρουπ στα μέσα του '70. Μυστηριωδώς η αρχική Καναδική κόπια του LP κατά λάθος περιέλαβε τις πρώιμες ηχογραφήσεις και έγινε ένα πολύ διαφορετικό άλμπουμ από την Αμερικανική έκδοση (και συλλεκτική επιπλέον). Η μουσική ήταν περισσότερο προσανατολισμένη στην κιθάρα, αλλά έκανε ξεκάθαρο ότι από την μέρα που πρωτοπήραν την ευκαιρία να δείξουν στον κόσμο την μουσική τους, οι Fanny είχαν στην θέση του κάθε τι, που θα τις έκανε ένα σπουδαίο γκρουπ. Η πρώιμη έκδοση του άλμπουμ πράγματι είχε μια ζωηρή έκδοση του "Charity Ball" το οποίο (με μια νέα σύνθεση με πιάνο) θα ήταν το επόμενο περίπου-χιτ τους ένα άλμπουμ μετά. Η αγάπη τους για R&B πινελιές εδώ κι εκεί, εκτός της μίξης του ποπ στυλ και των ωραιότατων φωνητικών οδήγησαν πολλούς κριτικούς να τις συγκρίνουν με τους the Hollies. Η σύγκριση δεν είναι κακή, αλλά από την πρώτη τους μέρα "ρόκαραν" πολύ σκληρότερα από ότι οι the Hollies έκαναν σε όλη τους την σταδιοδρομία. Κάθε ένα από τα άλμπουμ τους θα είχε μια διασκευή ή δύο. Το αξιοσημείωτο εδώ ήταν το "Badge" (των Cream) και υπάρχει μια διεστραμμένη γοητεία, του να ηχογραφήσουν δηλαδή επιτυχημένα κάτι που ποτέ δεν θα είχαν φανταστεί. Το έκαναν μια τέλεια pop-rock μίξη που ποτέ δεν ήξερες ότι θα μπορούσε να συμβεί, δίνοντας έμφαση στο κομμάτι πλαισιώνοντάς το με τις πολύ όμορφες φωνές τους.

Badge (1970)

To Charity Ball θα ήταν το στοίχημα. Αν και δεν ανέβηκε ψηλότερα από το νο150 στα charts και οι πωλήσεις γύρω στις 35000 κόπιες (το Fanny Hill θα πούλαγε λίγο καλύτερα, περίπου 45000 κόπιες και θα έφτανε στο νο135), το ομότιτλο τραγούδι πέρασε το top 40 και η μπάντα εκτέθηκε στο πλήθος μέσω μιας εμφάνισης τους στο δημοφιλές τηλεοπτικό σόου Sonny & Cher. Το άλμπουμ είναι παρόμοιο με το πρώτο τους στον ήχο και στο στυλ, αλλά δείχνει αξιοσημείωτη βελτιστοποίηση στην συγγραφή τραγουδιών από την Barclay και τις Millington. Τα τραγούδια των Millington είναι πιο ιδιαίτερα και περίπλοκα στο μεγαλύτερο μέρος και οι μελωδίες τους πιο αισθαντικές από το τραχύ τραγούδι της Barclay. Αλλά η αντίθεση παρέχει ποικιλία και rock ενέργεια και οι Millingtons δεν ήταν ποτέ τόσο δημιουργικές ώστε να πάρουν ένα ολόκληρο δίσκο πάνω τους. Και αν τα τραγούδια της Barclay ήταν κοινότοπα, είχαν τσαγανό και η παρουσία της εμπόδιζε την περιστασιακά soft-rock τάση των Millington να βγει στο προσκήνιο. (Τα καλύτερα και πιο σκληρά σόλο της June Millington παίζουν στα κομμάτια της Barclay. Στα καλύτερα τραγούδια είναι οι μπαλάντες "What's Wrong With Me" και "Thinking of You", αλλά το άλμπουμ εξισορροπείται για παράδειγμα από το τρομερό fuzz σόλο στο "You're the One". Το πρόβλημα ήταν ότι το σχεδόν-χιτ δεν ήταν ένα τραγούδι που θα καθόριζε την καριέρα τους και η κριτική του Rolling Stone θα περιελάμβανε αυτό το πρόβλημα που θα είχαν καθόλη τη διάρκεια της καριέρας τους.

Charity Ball (1971)

Πιστεύω ότι το Rolling Stone και ο υπόλοιπος τύπος τις υποτιμούσαν γενικότερα, αλλά όχι άδικα καθώς το τραγούδι που θα έκανε την υπέρβαση για να βγουν στην επιφάνεια δεν ήταν εδώ. Το Fanny Hill που τις βρήκε να ηχογραφούν στα στούντιο της Apple, με τον Richard Perry και τον Geof Emerick, θα έδειχνε ακόμα μεγαλύτερη ορχηστρική πρόοδο. Και καθώς ο σύνδεσμος με την Apple θα ήταν μια προσπάθεια να καταταχθούν ως είδος ποπ γκρουπ, αυτό το άλμπουμ "ρόκαρε" σκληρότερα από τα δύο προηγούμενα. Θα ήταν μιά φανερά καλή ιδέα να διασκευάσουν ένα κομμάτι των Beatles, αλλά το τραγούδι που διάλεξαν ήταν (μέχρι τότε), το μεγάλο "χαμένο" τραγούδι των τεσσάρων φανταστικών και πιθανώς αυτό με την μεγαλύτερη προσέγγιση στο hard-rock κατάλογο των Fanny. Το "Hey Bulldog".

Hey Bulldog (1972)

Το άλμπουμ αυτό είναι το καλύτερό τους σαν άκουσμα, με μια ευρεία έκταση αποτελεσματικών στυλ παραγωγής, σαν να ακούς δίσκο των Badfinger με μια δόση αδρεναλίνης και ένα κουτί παραμόρφωσης. Η κιθάρα της June "σκίζει" ιδιαίτερα στο "Ain't That Peculiar". Στιχουργικά υπάρχει επίσης βελτίωση, με έξυπνα τραγούδια με φεμινιστικές νύξεις χωρίς να πέφτουν όμως στην παγίδα της ταμπέλας φεμινιστικό. (Το τραγούδι της June, ωδή στην μητρότητα "You've Got a Home", είναι για μένα αυτό που μένει περισσότερο στο μυαλό). Η εμπιστοσύνη τους σε αυτά τα σημεία δεν ταιριάζει με την εμπιστοσύνη συνολικά στο γράψιμό τους ωστόσο. Αρχίζουν και τις δυό πλευρές με διασκευές και ενώ τα καλά τραγούδια εδώ είναι πολύ καλά, (αξιοσημείωτα τα δύο της Barclay "Knock on My Door" και "First Time") υπάρχουν μερικά όχι καλά με συνολικό αποτέλεσμα να γίνεται το άλμπουμ πιο συναρπαστικό αλλά λιγότερο συνεπές από το Charity Ball. Το επόμενο άλμπουμ τους Mother's Pride βρήκε τον Todd Rundgren στην παραγωγή. Ο Todd ήταν γνωστό ότι ήθελε να έχει όλο τον έλεγχο και οι φήμες θέλουν το γκρουπ να μην του επιτρέπεται να είναι ούτε στο δωμάτιο για το τελικό αποτέλεσμα. Είναι σύνθετο άλμπουμ. Άλλες φορές "ροκάρουν" επιθετικά, δείχνοντας κάθε κόλπο που γνωρίζουν, αλλά αλλού υπάρχει μια αίσθηση αναστάτωσης, σαν να είναι κουρασμένες που δεν είναι τελείως επιτυχημένες και δεν ξέρουν τι να κάνουν για αυτό. Το πολύ ισχυρό τους τραγούδι είναι το "Solid Gold", ένα τραγούδι που ακούγεται σαν το πιο φανερά επίδοξο χιτ που έγραψαν ποτέ.

Solid Gold (1973)

Αντί να το δουλέψουν σαν single, τέλος πάντων, το "έκαψαν" με την παράτονη de Buhr, που αυτοσαρκάζεται στην σχεδόν απαίσια ερμηνεία της γελώντας με τον εαυτό της. Φανερά αυτό θα μπορούσε να είναι το πιο γνωστό τραγούδι τους όταν ένας άλλος ντράμερ, επίσης όχι φημισμένος για τις φωνητικές του δυνατότητες, ο προαναφερθείς Keith Moon το συμπεριέλαβε στο σόλο άλμπουμ του. (Για ακόμη μια φορά η δυναμική του τραγουδιού σπαταλήθηκε). Πολλά τραγούδια είναι "μέτρια", το "Long Road Home" της June και το πιο ποπ "Regular Guy" της Barclay που έχει ένα υπέροχο folk-rock σόλο κιθάρας.

I Need You Need Me (1973)

Αλλιώς μοιάζει να υπάρχει μια πάλη μεταξύ των pop και rock φιλοδοξιών τους, όπως πιο διασκεδαστικά δείχνει το "Need You Need Me", το οποίο είναι μια χαριτωμένη προσπάθεια να παντρέψουν το heavy metal με την αρμονική ποπ. Η δεύτερη πλευρά είναι δυνατότερη από την πρώτη, έτσι αφήνεις το άλμπουμ με μια αίσθηση ότι "τό'χουν" και με δεκατρία τραγούδια να διαλέξεις, μερικά όχι καλά τραγούδια δεν μειώνουν την δυναμική του, αλλά αυτό θα ήταν το τέλος εποχής για την June Millington στους Fanny και δυστυχώς άφησαν πίσω τέσσερις πολύ καλούς δίσκους, που όλα έδειχναν ότι θα μπορούσαν να τα είχαν πάει καλύτερα. Αφού η June έφυγε η μπάντα επαναπροσδιόρισε τον εαυτό της σχεδόν σαν glam γκρουπ με ηγέτιδα την Patti, αδελφή της Suzi Quatro. Περιέργως το τελευταίο άλμπουμ, Rock & Roll Survivors θα παρουσίαζε το μεγαλύτερο χιτ τους το "Butter Boy", που έφτασε το νο29 (δυστυχώς μετά την διάλυση του γκρουπ).

Butter Boy (1974)

Η μουσική του δεν ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που έπαιζαν και το μπάσο της Jean Millington τονίστηκε για πρώτη φορά. Παρόλα αυτά η Quatro είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα κιθαρίστας από την June Millington και οι κακές διασκευές των "Let's Spend the Night Together" και "Sally Go Round the Roses" δυό τραγουδιών τόσο τέλειων στην original έκδοσή τους, που μόνο ένας κουτός θα διανοείτο να διασκευάσει, έκαναν το άλμπουμ να έχει μεν τις ωραίες στιγμές του όχι όμως όπως τα προηγούμενα τέσσερα. Όπως και να έχει με τα σφάλματά τους σε αυτή την ενσάρκωσή τους οι Fanny ποτέ δεν συμβιβάστηκαν και ποτέ δεν έπαψαν να "ροκάρουν". Βάζοντας όλα αυτά τα κομμάτια μαζί καθώς και η δουλειά των Fanny, επεξηγούν την rock βιομηχανία και ιδιαιτέρως πως είναι να γεύεται ένα γκρουπ την δόξα των star αλλά να μην τα καταφέρνει τελικά.

ΣΥΝΟΨΗ-ΣΥΓΚΡΙΣΗ

Οι Fanny δείχνουν ενθουσιασμό και δίνουν πολλές υποσχέσεις και την διέγερση μιας μπάντας έτοιμης να κυριεύσει τον κόσμο. To άλμπουμ Charity Ball ξεκινάει να εκπληρώνει τις προσδοκίες τους. Είναι καλύτερο περίπου σε όλα και ακόμα έχει ένα μικρό χιτ. Παρουσιάζονται σε ένα δημοφιλές σόου και με τα πράγματα να δείχνουν εντάξει πηγαίνουν στο Λονδίνο και ηχογραφούν στο ίδιο μέρος με τους rock γαλαζοαίματους. Το Fanny Hill είναι το αρτιστικό ισοδύναμο του Charity Ball. Πουλάει λίγο καλύτερα αλλά δεν έχει κανένα χιτ και δεν βρίσκονται κοντύτερα στην μεγάλη τους στιγμή από ότι πριν. Παίρνουν ένα τελειομανή παραγωγό που θέλει να έχει όλο τον έλεγχο. Το Mother's Pride είναι στο μεγαλύτερο μέρος του τόσο καλό όσο τα δύο προηγούμενα, αλλά παρά τα καλά τραγούδια βγαίνει μια απογοήτευση που συνεπάγεται βήματα πίσω. Σε αυτό το σημείο η June Millington και η Alice de Buhr φεύγουν. Το γκρουπ υπηρετείται από άλλο line up ενδίδοντας για πρώτη φορά σε μερικές τάσεις της εποχής και με μια τελευταία ανάσα δημιουργεί ακόμα ένα άλμπουμ και κατόπιν παραιτείται. Αλλά η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Το γκρουπ που δεν υφίσταται πια ξαφνικά ανακαλύπτει ότι το "Butter Boy" ανεβαίνει στα chart οπότε γρήγορα ανασχηματίζεται προσπαθώντας να συλλέξει αυτή την επιτυχία, όμως τα πράγματα για μια ακόμα φορά διαλύονται και οι Fanny δεν θα υπήρχαν πια οριστικά. H June Millington πήγε να δουλέψει με τον Cris Williamson (ακτιβιστής υπέρμαχος της διαφορετικότητας) σε ένα γυναικείο μουσικό κίνημα. Αυτό το κίνημα η δράση του οποίου κορυφώθηκε στα μέσα του'70, συχνά περιγράφεται σαν "μουσική από γυναίκες, για γυναίκες, γύρω από τις γυναίκες". Για περισσότερη ακρίβεια ήταν μουσική φτιαγμένη χωρίς την ανάμειξη ανδρών και χωρίς ενδιαφέρον να προσελκύσει ανδρικό κοινό. Η June το πιο ταλαντούχο πρόσωπο εκεί, έπαιξε κιθάρα στο μεγαλύτερο άλμπουμ αυτού του γένους της μουσικής, το The Changer and the Changed.

Αυτό το κίνημα που σίγουρα αξίζει να έχει την ιστορία του, παρουσίασε μια κομβική λειτουργία και παρά την βασικά άδηλη παρουσία του στην αρχική του μορφή, είχε πολλά παρακλάδια συμπεριλαμβανομένων των women's music festivals που κρατάνε μέχρι τις μέρες μας. Επίσης παρείχε έμπνευση στην June, που με την Jean θα ηχογραφούσαν ένα αριθμό άλμπουμ κατά το πέρασμα του χρόνου αν και πρέπει να σημειωθεί ότι έλειπε η rock πλευρά των Fanny. Αλλά εκεί που αλήθεια άφησε το στίγμα της στην μοντέρνα μουσική είναι ως συνιδρυτής του Institute for the Musical Arts, ένα ινστιτούτο που υποστήριζε τις γυναίκες στη μουσική. Η δουλειά της με νέες μουσικούς είναι εξίσου σημαντική όσο με τους Fanny, αν όχι και περισσότερο. Εμψυχώνοντας , μοιράζοντας τον πλούτο της εμπειρίας και κάνοντας τον μέντορα σε μουσικούς του μέλλοντος. Όπως λέει η Ann Hackler, συνιδρυτής της IMA "μέσα στον βιομηχανοποιημένο κόσμο οι άνδρες διευθύνουν και οι γυναίκες αποτελούν μια κατώτερη τάξη. Αυτό έχει δημιουργήσει ανισορροπίες στον κόσμο και έχουμε έρθει σε μια θέση τα τελευταία εξήντα χρόνια όπου η τεχνολογία που έχει βγει από αυτή την ανισορροπία σίγουρα θα μας καταστρέψει". Το ΙΜΑ είναι ένα βήμα μπροστά διορθώνοντας τις ανισορροπίες και πραγματικά αυτό είναι το master παίξιμο της June Millington, σε ένα όργανο τόσο αντρικό όσο η ηλεκτρική κιθάρα. Το άλμπουμ των Millingtons Play Like a Girl έγινε μέσω της ΙΜΑ. Είναι μια μίξη από rock, funk και μπαλάντες μάλλον διάσπαρτα, αλλά παιγμένα με τέτοια ενέργεια που θα περίμενε κανείς από ανθρώπους στην ηλικία των μαθητών τους. Δεν υπάρχει ομοιότητα με τους Fanny εκτός στα πιο μελιστάλαχτα κομμάτια και είναι ξεκάθαρα ένα άλμπουμ όπου οι αδελφές κάνουν αυτό που ακριβώς θέλουν και επίσης κάνουν χώρο για να συμπεριλάβουν τα ταλέντα πολλών μαθητών τους, έτσι είναι δύσκολο να πεις πως ένας άνθρωπος που ακούει rock θα ανταποκριθεί σε αυτό. Και ειλικρινά αμφιβάλω αν οι Millingtons νοιάζονται γι'αυτό. Παρουσιάζει καλή κιθαριστική δουλειά από την June και μπάσο από την Jean και ο τίτλος είναι σκόπιμος ασφαλώς. Το "I Love Your Hair" (για την εκπληκτική λευκή χαίτη της June) δείχνει μεγάλο πνεύμα. Η June είναι ένα πολύ θετικά σκεπτόμενο άτομο. Καλωσορίζει τους διαδικτυακούς της φίλους καθημερινά με φωτογραφίες από την φύση και το ζωικό βασίλειο και γενικότερα δείχνει με κάθε τρόπο ότι πρόκειται για κάποια που απλά χαίρεται να ζει. Αυτό αντανακλά το Play Like a Girl ιδιαίτερα όταν οι μαθητές εμφανίζονται. Το μυστήριο με τις Fanny δεν είναι απαραίτητα το γιατί δεν ήταν/είναι περισσότερο δημοφιλείς. Σε τελείως μουσικό επίπεδο αν και πολύ καλές δεν έκαναν πάταγο και λίγες μπάντες θα επηρεάζονταν άμεσα από αυτές ή από κάποιον σύγχρονό τους. Αν και οι Fanny οδήγησαν τα all-female γκρουπ τότε, υπήρχαν μερικά άλλα γκρουπ είτε γυναικεία είτε με ηγέτη γυναίκα, όμως ούτε κι αυτά είχαν κάποια τεράστια επιτυχία. Το '60 υπήρχε ένας αριθμός τέτοιων γκρουπ και αν και τα περισσότερα χωρίς ηχογραφήσεις, μερικά περιελάμβαναν ανθρώπους που θα έκαναν σημαντική καριέρα αργότερα. Μια θρυλική μπάντα ήταν οι Ace of Cups που έπαιζαν μαζί με πολλούς μεγάλους της σκηνής του Σαν Φραντζίσκο στα τέλη του '60.

Ace of Cups - Simplicity (1968)

Ένας αριθμός ηχογραφήσεων από τέτοια γκρουπ βγήκε στην επιφάνεια πολλά χρόνια αργότερα, τις οποίες μερικοί συλλέκτες αγαπούν ιδιαίτερα όταν έχουν τον παλμό των δημοφιλών γκρουπ της εποχής. Είναι δύσκολο να πει κανείς πως θα ακούγονταν αν είχαν κάνει ένα σωστό στούντιο άλμπουμ, αλλά από τα live και τις πρόβες φαίνεται μιά λάμψη και αρκετή φαντασία όμως μοιάζουν ένα "κλικ" πίσω από τις Fanny σαν μουσικοί και συγγραφείς τραγουδιών. Επίσης υπήρχαν οι Daisy Chain

Daisy Chain - Run Spot Run (1967)

όπως και οι Feminine Complex,

Feminine Complex - Six O' Clock In the Morning (1969)

και οι δύο μπάντες με δυσδιάκριτα ημι-ψυχεδελικά άλμπουμ το 1967 και το 1969 αντίστοιχα (και που σήμερα είναι πιο γνωστά στους συλλέκτες από ότι ήταν εκείνα τα χρόνια στο κοινό), όπως επίσης υπήρχαν ένας αριθμός garage γκρουπ πολλά από τα οποία βρίσκονται σε σειρές δίσκων όπως για παράδειγμα στην σειρά Girls In the Garage. Οι Goldie & the Gingerbreads που είχαν ένα περισσότερο τυπικό"girl-group" ήχο και παρουσίαζαν μια πρo της δόξας Genya Ravan υπέγραψαν πριν τις Fanny το 1965 στην Decca.

Goldie & the Gingerbreads (1965)

Έβγαλαν μερικά single πολλά υποσχόμενα, αλλά ποτέ δεν έκαναν ένα LP και δεν είχαν όπως οι Fanny τέτοια περίφημη κιθάρα. H Ravan είναι σημαντική στο ότι θα ήταν μια από τις ελάχιστες γυναίκες που έκαναν παραγωγή σε μπάντες ανδρών ακόμα και στην άγρια punk rock μπάντα των the Dead Boys στο κλασικό τους Young, Loud & Snotty. Οι Joy of Cooking ήταν το γκρουπ που είχε πάρει διθυραμβικές κριτικές στο είδος. Με ηγέτιδες δύο γυναίκες μουσικούς και συγγραφείς τραγουδιών, την Toni Brown στα keyboards και την Terry Garthwaite στην κιθάρα, μπορεί να μην "ρόκαραν" όπως οι Fanny αλλά έπαιξαν αποδεκτό hippie rock 'n' roll.

Joy of Cooking - Did You Go Downtown (1971)

Το Rolling Stone έδειξε ασχετοσύνη αποκαλώντας τους "η μόνη ελάχιστα ενδιαφέρουσα μπάντα της οποίας ηγούνταν γυναίκες". Αυτό δύσκολα είναι το θέμα που κάθε fan των Fanny θα κατέθετε, αλλά οι Fanny έκαναν ένα εξαιρετικό LP και τέσσερα άλλα, που ήταν πολύ καλά και που είναι εγκληματικό να μην επανεκδίδονται. Πίσω σε εκείνες τις μέρες οι fan αυτών των γκρουπ γνωρίζονταν μεταξύ τους. Το 1972 σε μια συνέντευξη ένας τέτοιος fan περιέγραψε τους Joy of Cooking ως εξής: "Η διαφορά μεταξύ Fanny και Joy of Cooking είναι περίπου δέκα χρόνια. Όλα τα τραγούδια των Joy είναι γύρω από το 'πως μου φέρθηκες άσχημα ακόμα μια φορά, ίσως πρέπει να σκεφτώ να φύγω, αλλά ο ήχος τους ακούγεται σαν να μην έχουν την ενέργεια ούτε ως την πόρτα να φτάσουν, όχι να την ανοίξουν και να φύγουν', Οι Fanny απλά βγαίνουν και ροκάρουν". Για τους Joy of Cooking λοιπόν, δεν είναι δύσκολο να δει κανείς γιατί δεν άλλαξαν τον κόσμο. Οι Cradle, ένα πραγματικό rock/hard-rock γκρουπ που παρουσίαζε τις αδελφές Quatro, δυστυχώς ποτέ δεν έβγαλε τίποτα κατά την διάρκεια της ύπαρξής του. Η Suzi Quatro φυσικά θα απολάμβανε μεγάλης δόξας στα '70'ς αλλά αυτό θα γινόταν μόνο με την βοήθεια ανδρών στο γράψιμο των τραγουδιών ή μελών της μπάντας ή παραγωγών. Οι Birtha θα ήταν το άλλο all-female γκρουπ που θα ηχογραφούσε σε μεγάλη δισκογραφική κατά το απόγειο των Fanny. Ρόκαραν πιο hard από τις Fanny και έφτιαχναν ένα αξιοσημείωτο τραχύ image (οι φήμες θέλουν το Playboy να αρνείται να τυπώσει τα t-shirt τους το 1972 "Birtha has balls"), αλλά η μουσική τους δεν ήταν ότι το καλύτερο. Το ντεμπούτο τους ήταν ένα άστοχο, ακατάστατο σύνολο από rock 'n' roll επηρεασμένο από την R&B και ενώ το δεύτερο άλμπουμ Can't Stop the Madness έδειξε πολύ πιο ώριμο γράψιμο και πολύ πιο καθαρό ήχο (χωρίς να θυσιάζουν την σκληρότητά τους), δεν ήταν αρκετό και όπως οι Fanny δεν περιέλαβαν κάποιο ξεχωριστό τραγούδι και η καριέρα τους έληξε εκεί.

Birtha - Free Spirit (1972)

Oι Fanny τέλειωσαν κρατώντας τα πρωτεία και εδώ είναι το αληθινό μυστήριο. Θαυμαστά και εκπληκτικά τόσα χρόνια μετά δεν έχει υπάρξει άλλη τέτοια all-female μπάντα να παίζει mainstream rock 'n' roll με τα ίδια όργανα που έπαιξαν οι Fanny και συγκεκριμένα δεν έχει υπάρξει καμιά μετά την June Millington σαν lead guitar ενός rock γκρουπ. Υπάρχουν άλλες ταλαντούχες γυναίκες που έπαιξαν και παίζουν lead κιθάρα: η Bonnie Raitt φυσικά γνωστή για την ικανότητά της στην κιθάρα, η Lita Ford, η πιο εξέχουσα γυναίκα που παίζει ηλεκτρική κιθάρα στα εδάφη της metal, η Allison Robertson των the Donnas και η ουσιαστικά άγνωστη Kristin Pinell των the Rooks and the Gripweeds είναι μια λαμπρή κιθαρίστας της power pop. Το τι είχαν όλες αυτές οι γυναίκες κοινό, είναι ότι έπαιζαν ένα συγκεκριμένο στυλ, μέσα σε ένα συγκεκριμένο είδος. Η ποικιλία και το εύρος της June Millington παραμένoυν μοναδικά και απλά είναι περίπλοκο, ότι από όσες γυναίκες έπαιξαν ακουστική κιθάρα, ηλεκτρική ρυθμική κιθάρα (Chrissie Hynde, Nancy Wilson), μπάσο (Maureen Tucker, Georgia Hubley, Meg White) σε εξέχοντα μικτά rock γκρουπ, η κλασική rock κιθάρα απουσιάζει. Το γεγονός είναι ότι οι Fanny τα έκαναν όλα χωρίς συμβιβασμούς. Όταν ξεπετάχθηκαν στα τέλη του '60, δεν είχαν την πολυτέλεια του DIY (Do It Yourself) που επέτρεψαν σε μπάντες όπως οι the Go-Go's να γίνουν πασίγνωστες. Επίσης δεν είχαν την προσέγγιση του εφηβικού sex appeal ή την θέληση να εκμεταλευτούν την εικόνα τους σεξουαλικά, πράγμα που έκανε τις the Runaways επιτυχημένες. Έπρεπε να κερδίσουν την διαδρομή αποδεικνύοντας ότι μπορούν να παίξουν τόσο καλά (ή και καλύτερα) από τους άνδρες και πορεύτηκαν στο σκληρό rock 'n' roll κόσμο ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες, χωρίς κάποιον συμβιβασμό. Είναι δύσκολο να σκεφτείς οποιαδήποτε καλλιτέχνιδα της εποχής που η σεξουαλικότητα της δεν ήταν ένα σημαντικό μέρος της προσωπικότητας της. Περισσότερο απίστευτο είναι να σκεφτείς οποιαδήποτε γυναίκα καλλιτέχνη, οποιασδήποτε εποχής που η σεξουαλικότητα (στοχευμένη είτε σε άνδρες είτε σε γυναίκες) δεν τονίστηκε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κοιτάξτε τι ακολούθησε: Μερικά χρόνια αργότερα ένα άλλο all-female γκρουπ θα πετύχαινε ένα cult status. Ένα σωρό ιστορικοί της rock φαίνεται να νομίζουν ότι οι the Runaways ήταν το πρώτο σημαντικό all-female γκρουπ, και ενώ κατά κάποιο τρόπο πράγματι έκαναν πάταγο και περιστασιακά κάποια αξιόλογη μουσική, το έκαναν με διττό τρόπο. Είχαν μάνατζερ τον Kim Fowley, ένα πολύ δυνατό υποψήφιο για τον ρόλο του πιο σεξιστικού προσώπου που υπήρξε στον κόσμο της rock (αυτό κι αν λέει κάτι!). Ήταν σίγουρα τόσο tough όσο και κάθε άλλο ανδρικό γκρουπ του χώρου, όμως δεν έμοιαζαν σαν να ήθελαν να σου ρίξουν γροθιά στα μούτρα αν δεν σου άρεσαν. Η τραχύτητα έκανε τραμπάλα με την εφηβική σεξουαλικότητα.

the Runaways - I Love Playing With Fire (1977)

(Σημειωτέον η Joan Jett και η Lita Ford θα πετύχαιναν περισσότερα σαν σόλο καλλιτέχνες παρά σε χρόνο που ήταν σε μπάντες με άνδρες. Τα εξώφυλλα των άλμπουμ τους περιλαμβάνουν  πολύ αποκαλυπτικές φωτογραφίες τους που δίνουν έμφαση όχι μόνο στα σωματικά τους προσόντα αλλά και στην νιότη τους. Όταν το κύμα του New Wave έσκασε, υπήρξε ακόμα ένα κύμα πασίγνωστων γυναικείων γκρουπ. Οι the Go-Go's ήταν αρεστές ανεξαρτήτως αν ήσουν πανκ, έφηβος ή μεγαλύτερος σε ηλικία. Είχαν μια ζωηράδα μαζορετών και τα τραγούδια τους ήταν απελπιστικά απλά. Αυτό βεβαίως δεν είχε αντίκτυπο στην μουσική τους. Απλά ή όχι, πάντα αξίζει θαυμασμό όταν μια μπάντα μπορεί να γράψει κάτι τόσο πιασάρικο όσο το "Can't Stop the World", να αντιγράψει ένα τραγούδι του Elvis και να το βελτιώσει ("How Much More", μια New Wave ενημέρωση του "His Latest Flame" του Elvis) ή να δημιουργήσει ένα power pop τόνο στο "Turn To You"( συμπληρωμένο με ένα τρελό κιθαριστικό σόλο που θα ευχόσουν να μάθαινε να παίζει ο Johnny Ramone).

the Go-Go's - Turn To You (1984)

Αλλά μη έχοντας σημασία πως το βλέπει κανείς είναι ακόμα ένα βήμα πίσω από τις Fanny ή ακόμα και από τους λιγότερους Birtha. Πριν την περίοδο του punk-rock καμιά μπάντα με τέτοιες στοιχειώδεις επιδεξιότητες στα όργανα, θα πέρναγε την πόρτα οποιουδήποτε γραφείου δημοσίων σχέσεων. Θα υπήρχαν και άλλες μπάντες λιγότερο γνωστές στα all-female γκρουπ όπως οι the Raincoats, Mo-Dettes, the Slits κλπ. Κάποιες θα έκαναν αξιομνημόνευτη και συναρπαστική μουσική, αλλά ακόμα μια φορά η μουσικότητα δεν ήταν το κλειδί για την μέση επιτυχία, ήταν σε πολλές περιπτώσεις επιζήμια για αυτή.

the Raincoats - Don't Be Mean (1994)

Οι Bangles ακολούθησαν σχετικά γρήγορα και ανέβασαν τον πήχυ κατά διάφορους τρόπους. Το πρώτο τους άλμπουμ το 1984, είναι μάλλον ανομοιόμορφο και με διασκευές, αλλά το "Hero Takes a Fall" και το "James" είναι σοφιστικέ στυλ '60'ς power pop, που εύκολα θα μπορούσαν να σταθούν με οποιαδήποτε ανδρική μπάντα. Όταν ένα μέλος μιας σύγχρονης μπάντας ερωτήθηκε αν μπορεί να παίξει το "Hero Takes a Fall" απάντησε "too many chords". Όμως δεν ήταν η εστίαση μόνο στα ταλέντα που είχαν στα όργανα που έπαιζαν. Ήταν τα πόδια της Susannah Hoffs, με τα ψηλά τακούνια επίσης. Μετά την μόνο μέτρια επιτυχία τους ενέδωσαν στον κόσμο των στούντιο μουσικών, των φθηνών παραγωγών, σε single γραμμένα μόνο για άνδρες και συνεντεύξεις με την Hoffs να δηλώνει ότι τραγούδαγε ολόγυμνη στο στούντιο. Το αποτέλεσμα ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία στα chart από κάθε άλλο all-female γκρουπ. Σιγουρότατα δεν θα έγραφαν ποτέ άλλο τραγούδι όπως το "Hero Takes a Fall".

Bangles - Hero Takes a Fall (1984)

Τα '90'ς θα έφερναν τις επαναστάτριες "riot grrrls" που ήταν αντικείμενα θαυμασμού για τον φεμινισμό τους (το rock 'n' roll θα περίμενε για μια ολόκληρη ζωή για ένα τραγούδι όπως το "Dead Man Don't Rape" των 7 Year Bitch),αλλά ακόμα μια φορά όπως με τις Slits ή και με τις the Go-Go's ακόμα, η μουσικότητα ήταν τόσο λιτή και απέρριτη όπως και το μήνυμα που πέρναγε.

7 Year Bitch - Dead Man Don't Rape (1992)

Aπό την άλλη πλευρά ήταν φεμινίστριες, κάποιες από τις οποίες ρόκαραν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η Ani DiFranco παίζει μουσική που συχνά περιγράφεται ως punk-rock παιγμένο με ακουστική κιθάρα

Ani DiFranco - Untouchable Face (1996)

και επίσης υπήρχαν μπάντες στις οποίες ηγούνταν γυναίκες αλλά χωρίς να εξετάσουμε καν την μουσικότητα, υπήρχε ακόμα η έλλειψη της lead guitar. Οι Hole ήταν τρεις γυναίκες και ένας άνδρας στην lead guitar.

Hole - Celebrity Skin (1998)

Οι Throwing Muses-τρεις γυναίκες και ένας άνδρας στα ντραμς-έκαναν κάποια από τις πιο χαρακτηριστικές μουσικές των '80'ς και κάποια μέρη από την κιθαριστική δουλειά της Kristin Hersh ήταν τόσο παράξενα και περίπλοκα που μετά από λίγο καιρό ούτε η ίδια δεν μπορούσε να ανακαλέσει πως τα έπαιξε.

Throwing Muses - Bright Yellow Gun (1994)

Επίσης σημειωτέο το απίστευτο άλμπουμ Life Is Sweet της Maria McKee, είναι ένα σπάνιο παράδειγμα γυναίκας που όχι μόνο παίζει lead guitar αλλά κάνει αίσθηση το επιθετικό της παίξιμο.

Maria McKee - Scarlover (1996)

Σίγουρα υπάρχει ακόμα πολύς χώρος σε αυτό τον κόσμο για όλα, οτιδήποτε, για εκφράσεις οργής, για τραγουδιστές και τραγουδοποιούς με ακουστικές δωδεκάχορδες και καινοτόμους συγγραφείς τραγουδιών, και διαμορφωτές στυλ κλπ., κλπ. Και κάπου μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν γυναίκες που απλά παίζουν rock 'n' roll και το κάνουν καλά, χωρίς την ανάγκη του Υ χρωμοσώματος.

ΛΙΣΤΑ ALL-FEMALE GROUPS ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ

Ace of Cups

Daisy Chain

Feminine Complex

Joy of Cooking

Goldie & the Gingerbreads

Cradle

Birtha 

Bonnie Raitt

Lita Ford

the Donnas

the Rooks

the Runaways

the Go-Go's

the Raincoats

Mo-Dettes

the Slits

Bangles 

7 Year Bitch

Ani DiFranco 

Hole 

Throwing Muses

Maria McKee

Βασίλης