DUFFY POWER

Lost British Invaders (Part 3)

Μια από τις πιο μεγάλες blues-rock μπάντες όλων των εποχών, μια από τις πιο μεγάλες jazz-rock μπάντες όλων των εποχών και μια από τις πιο μεγάλες folk-rock μπάντες όλων των εποχών έχουν ένα πράγμα κοινό, αν και θα δυσκολευόταν κάποιος να βρει οποιονδήποτε που θα μπορουσε να το ονοματίσει. Αλλά πριν υπάρξουν οι Cream, οι Mahavishnu Orchestra και οι Pentangle υπήρχε ο Duffy Power.

Just Stay Blue

Και οι John McLaughlin, Jack Bruce, Ginger Baker, Danny Thompson και Terry Cox δεν ήταν ακόμα σταρς , αλλά μουσικοί που πάλευαν να δημιουργήσουν μια ευκαιρία για τον εαυτό τους. Και ενώ ο Duffy Power είχε την τύχη να τραγουδάει με όλους τους προαναφερθέντες βιρτουόζους, δεν ήταν τυχερός αρκετά να ακολουθήσει τους πρώην συνεργάτες του στην διεθνή καριέρα ως σταρ, παρά το ότι "σκάλισε" την δική του θέση ως ένας από τους πιο σημαντικούς Άγγλους blues/rock/folk/jazz μουσικούς. O Power είναι ένας καλλιτέχνης που δύσκολα κατηγοριοποιείται. Πριν στραφεί στα blues-rock o Duffy ήταν ένα κατασκευασμένο εφηβικό είδωλο.

Little Boy Blue

Επίσης είχε την τιμή να είναι ο δεύτερος καλλιτέχνης που διασκεύασε τραγούδι των Lennon-McCartney, αν και το single αυτό του 1963, όπως ουσιαστικά όλες οι άλλες κυκλοφορίες του Duffy παραμένει άγνωστο έξω από τον κύκλο των συλλεκτών. Το underground πρεστίζ δεν ήταν αυτό που είχε στο μυαλό του ο μάνατζερ του πρώιμου rock 'n' roll Larry Parnes, όταν υπέγραφε με τον Duffy στα τέλη της δεκαετίας του '50. Ο Parnes άλλαξε το όνομα του τραγουδιστή από Ray Howard στο πιο κομψό Duffy Power σε αρμονία με τα φανερά fake ονόματα των ομοστάβλων που μανατζάρισε όπως Vince Eager, Marty Wilde και Johnny Gentle. Ένα μάτσο pop-rock single για την Fontana (δισκογραφική) ακολούθησε στα τέλη του '50  και αρχές '60. "Με τον Parnes δεν μου άρεσε ποτέ ότι ηχογραφούσα", ανακαλεί ο Duffy, "και ποτέ δεν ερμήνευσα τίποτα στην σκηνή". Η κοπέλα του Duffy τον έπεισε να αφήσει τον Parnes και ο τραγουδιστής άρχισε να ακολουθεί μια κατεύθυνση πιο συμβατική με blues-folk καλλιτέχνες που αγαπούσε, τον Sonny Terry, τον Jesse Fuller και τον Leadbelly. O Duffy δέχτηκε μεγάλο πλήγμα όταν ανακάλυψε ότι η κοπέλα του δεν ήταν τραγουδίστρια όπως νόμιζε αλλά πόρνη. "Μοιάζει σαχλό αλλά κατά κάποιο τρόπο αυτό με ωρίμασε. Και αλήθεια το ξεπέρασα μέσα από την μουσική". Ο Power τώρα ηχογραφούσε για την Parlophone και το 1963 για σύντομο χρονικό διάστημα συνέπραξε με τους Graham Bond Organization. Κάνοντας back vocals στον Graham Bond και παίζοντας με τον Jack Bruce και Ginger Baker. Αρχές του 1963 του προσφέρθηκε μια μουσική σύνθεση από ένα γκρουπ που μόλις ξεκινούσε να γίνεται γνωστό εκεί. Οι συνθέτες ήταν οι John Lennon και Paul McCartney και το τραγούδι το "I Saw Her Standing There". Η version του Duffy θα σηματοδοτούσε την δεύτερη φορά που μελωδία των Lennon-McCartney διασκευαζόταν σε δίσκο. Ο Power είχε ήδη συναντήσει τους Beatles κατά την διάρκεια της περιοδείας του στο Λίβερπουλ και θυμάται ότι αρχικά νόμιζε ότι το τραγούδι αυτό το είχαν γράψει έχοντας αυτόν στο μυαλό τους, αν και αργότερα έμαθε ότι δεν ήταν έτσι. Ηχογράφησε το single με τον Bond, τον Bruce και τον Baker στα όργανα. "Πραγματικά δεν μου πολυάρεσε το κομμάτι" παραδέχεται. "Αλλά το έκανα και το άλλαξα. Και ο Bond έπαιζε σαν τρελός επειδή έτσι είχε συνηθίσει. Δεν ήξερε τι θα πει όρια. Όταν κάνεις μια ηχογράφηση δυόμιση λεπτών θα πρέπει να την δομείς. Δεν μπορείς να παίζεις όπως έπαιζε ο Bond". "Οι άνθρωποι γελάνε όταν σκέφτονται ότι άλλαξα την αρμονία του τραγουδιού των Lennon-McCartney, τοποθετώντας όλες αυτές τις μπλουζ αρμονίες μέσα. Και είπαν: ω όχι αυτό δεν είναι το τραγούδι μας! Και έτσι έπρεπε να γυρίσουμε πίσω να το ξανακάνουμε. Έτσι κάπου υπάρχει αυτό το παράξενο "I Saw Her Standing There".

I Saw Her Standing There

Μετά από προβλήματα που αναπτύχθηκαν μεταξύ της Parlophone και του μάνατζερ του, o Duffy βρέθηκε χωρίς συμφωνία για δίσκο στα μέσα του '60. Μια σύντομη συνεργασία με τον νονό των blues Alexis Korner έδωσε ένα σπάνιο άλμπουμ πριν το διαλύσουν.

Louise

Μισοτελειωμένα  ο Duffy κανόνισε να κάνει μερικές άτυπες ηχογραφήσεις στο στούντιο ενός φίλου του. Ήταν εκείνα τα τραγούδια που αρχικά ούτε ως σκέψη δεν υπήρχε το να κυκλοφορήσουν, στα οποία βρίσκονται πολλοί celebrities μιας και ο Duffy αξιοποίησε μια ποικιλία από φίλους, που αν είσαι τόσο καλά συνδεδεμένος όπως αυτός αποτελούνταν από τους Bruce, Baker, John McLaughlin και τους μετέπειτα στους Pentangle, Danny Thompson (μπάσο) και Terry Cox (ντραμς). Ο Phil Seamen, ένας από τους τοπ jazz ντράμερ της Αγγλίας, επίσης συμμετέχει σε μερικά κομμάτια. Όσον αφορά στην δυναμικότητα των blues ο Power δεν θα μπορούσε να αντιστοιχιστεί με τον Eric Burdon ούτε τον Stevie Winwood, όμως έφερε μια αναπάντεχα ευχάριστη επιδεξιότητα στην μουσική που τράβηξε περισσότερα στοιχεία από την διασταύρωση blues-folk-jazz των Big Bill Broonzy, Billie Holiday και Josh White παρά από τα ηλεκτρικά Chicago blues του Muddy Waters. Αυτό αντανακλάστηκε στην ενορχήστρωση, ιδιαιτέρως δε στη χρήση του όρθιου μπάσου. Επιπλέον υπήρχε μια τολμηρότητα, τροφοδοτούμενη από την Αγγλική έκρηξη του blues-rock αν και περισσότερο σοφιστικέ. Σύμφωνα με τον Power όταν πρωτογνώρισε τον John McLaughlin "έπαιζε όμορφα αλλά πολύ "καταστροφικά". Ήταν μια έκφραση από ένα μάλλον δυστυχισμένο τύπο". Για τα sessions του Power ο McLaughlin έπαιξε με πιο ευγενικό τρόπο, με ένα R&B στυλ. Ο Power έπαιξε ο ίδιος φυσαρμόνικα και περιστασιακά κιθάρα όπου αποκάλυψε μερικά εκπληκτικώς απόκοσμα, "μακρινά" riff στην version του, του "Louisiana Blues".

Louisiana Blues

 Ήταν η πρώτη φορά που τραγούδησε το τραγούδι από την αρχή ως το τέλος. Τα sessions παρέμειναν στο σπίτι του Power, ενώ έκανε μερικές άλλες σποραδικές ηχογραφήσεις (οι περισσότερες παραμένουν ανέκδοτες, αν και μερικές βγήκαν ως flop singles) στα τέλη του '60. Δέκα τέσσερα τελικά κομμάτια επιλέχθηκαν να κυκλοφορήσουν σε μια συλλογή του 1970 που ονομάστηκε Innovations και πούλησε εκπληκτικά καλά. Φυσικά εκείνο τον καιρό (1970) η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών που έπαιζαν ήταν διάσημοι με εξαίρεση τον ίδιο τον Duffy. Το βασικό παράπονο του Power μοιάζει να μην είναι η έλλειψη του σε σταρ στάτους, αλλά η αποτυχία του να στρατολογήσει τους Danny Thompson και Terry Cox στο δικό του σχήμα προ της θητείας τους στους Pentangle. "Απογοητεύτηκα, επειδή αν δεν ήμουν τόσο άσχημα ψυχολογικά και είχα λίγο περισσότερη τύχη θα τους είχα κάνει δική μου μπάντα και θα είμαστε αλήθεια επιτυχημένοι. Μετά από όλα αυτά πήγαν στους folk και τα πήγαν και καλά. Μου στοίχισε μιας και θα πέρναγαν χρόνια για να χρησιμοποιήσω κάποιον άλλο". Επίσης τονίζει πως αν και οι συνεργάτες του έφυγαν για πιο εύφορα οικονομικά βοσκοτόπια, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έκαναν και καλύτερη μουσική. "Υποθέτω ότι κατά κάποιο τρόπο ήταν λίγο απογοητευτικό με ότι κατέληξαν να κάνουν. Σκεφτόμουν πως όταν ο Jack πήγε από το όρθιο μπάσο στο ηλεκτρικό ήταν λίγο κρίμα. Ακόμα θα ήταν ένας από τους πρώτους μεγάλους μπασίστες αλλά δεν μου άρεσαν οι Cream. Σκεφτόμουν ότι αναλώθηκε ο Jack". Αλλά στα τέλη του '60 ο Power, πράγματι έκανε ηχογραφήσεις παρουσιάζοντας μόνο τον εαυτό του και την κιθάρα του. Η τελική κυκλοφορία αυτών των τραγουδιών έγινε με την μικρή δισκογραφική Spark (τώρα έχουν επανεκδοθεί με έξτρα κομμάτια ως Blues Power). Αρχικά ο σκοπός ήταν να διανθιστούν με ορχήστρα, αλλά η εταιρεία ξέμεινε από χρήματα και ανήμπορη να ολοκληρώσει το πρότζεκτ έβγαλε τις κόπιες όπως ήταν. Πράγμα βέβαια που δεν θα θεωρούνταν μεγάλη απώλεια. Αναμιγνύοντας κλασικές διασκευές με τις ενδιαφέρουσες jazz-blues-folk συνθέσεις του Duffy ήταν πολύ δυνατό πρότζεκτ. O Power έδεσε με την μπάντα Argent αρχές του'70, περιοδεύοντας και ηχογραφώντας με την μπάντα, τον Rod Argent και Chris White (πρώην Zombies) ως παραγωγούς. Με πιο "heavy" χροιά αυτοί οι δίσκοι είναι γενικά λιγότερο εντυπωσιακοί από τα πιο πρώτα του της δεκαετίας του '60, αν και το ταλέντο του Power παρέμεινε αμείωτο.

Holiday

Αλλά στα τέλη του '70 ξεκίνησε μια δύσκολη κατάσταση για τον Power, καθώς η ακουστική blues-folk "ξέπεσε", με αποτέλεσμα μια έλλειψη δουλειάς που βρήκε τα folk σχήματα να πληρώνουν για υποστήριξη σε άλλα σχήματα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να εκτεθούν σε δημοσιότητα. Ο Power ηχογράφησε ακόμα και ντίσκο, λόγω απουσίας άλλης δουλειάς. Νωρίς στις αρχές του '80 είχε μια ήπια σχιζοφρενική ασθένεια και έμεινε μακριά από μουσικές δραστηριότητες. Τα τελευταία χρόνια φάνηκαν πιο ευγενικά στον Power, καθώς κέρδισε μια σημαντική φαν την DJ Mary Costello (πρώην σύζυγο του Elvis Costello). Αυτή πήρε τον Duffy σε πολλές εκπομπές της και τον επανασύνδεσε με τον πρώην σαξοφωνίστα του Graham Bond, Dick Heckstall-Smith με τον οποίο έπαιξαν μερικά live. Το 1996 ο Power  δούλευε σε ένα νέο άλμπουμ με την London Blues Company. "Πίσω στο 1961, σκέφτηκα, καλά δεν μπορείς να γυρνάς τραγουδώντας σαν νέγρος" απαντάει ο Duffy όταν ρωτήθηκε τι ήταν αυτό που έκανε την μουσική του μοναδική στα χρονικά του Αγγλικού blues-rock. "Αλλά δεν προσπάθησα ποτέ να γίνω αυθεντία σε ένα τομέα, πάντοτε μου άρεσαν τα διαφορετικά πράγματα. Αν άκουγα κάποιους κρατούμενους π.χ. στην φυλακή να τραγουδάνε κάτι σαν το "Rosie" θα σκεφτόμουν ωραία θέλω να το κάνω. Έτσι όταν θα πήγαινα στο στούντιο θα καταπιανόμουν με αυτό. Μερικές φορές αυτό είναι λάθος, επειδή δεν μπορείς να φτάσεις στα αισθήματα αυτού που το τραγουδάει. Αλλά πάντα σκέφτομαι ότι αν έχεις το κατάλληλο συναίσθημα μπορείς να βγάλεις την δική σου εκδοχή".

Rosie

Ο Duffy Power, όπως και ο Graham Bond υπήρξε πολύ blues για εμπορική επιτυχία. Έτσι θα δυσκολευόταν κάποιος να βρει ένα δίσκο του σε οποιοδήποτε κατάστημα. Με τους Beatles να οδηγούν και τους Dave Clark Five, Rolling Stones, Kinks, Animals, Yardbirds, Manfred Mann, Zombies και Them όχι πολύ πίσω τους, υπήρχε ήδη τόσο πολύ Αγγλική rock για να απορροφηθεί. Θα υπήρχε πιθανώς χώρος για ακόμα περισσότερους καινοτόμους μουσικούς από την Αγγλία; Η απάντηση είναι ένα εμφατικό "ναι". Ίσως όχι στα charts. Αλλά σίγουρα στις συλλογές δίσκων οποιουδήποτε εκτιμά τις δυναμικές blues-rock κιθάρες ή τις σαγηνευτικές μελωδίες. Ή ίσως και τα δύο στον ίδιο χρόνο.

Βασίλης