THE CHOCOLATE WATCH BAND
Out of the Garage (Part 1)
Οι περισσότεροι ακροατές τους γνωρίζουν από ένα ή δυο τραγούδια που έχουν μείνει στην επιφάνεια όντας σε συλλογές. Όμως οι the Chocolate Watch Band, όπως και κάποια άλλα γκρουπ που θα αναλύσουμε σε προσεχή άρθρα δεν ήταν απλά "garage group".
Ήταν πολύ ταλαντούχοι μουσικοί που δεν άδραξαν την επιτυχία όπως αυτή ήρθε στα μεγαλύτερα γκρουπ της εποχής, λόγω κακής τύχης αλλά και κακού μάνατζμεντ.
Ήταν στην κορυφή της πυραμίδας κατά την έκρηξη της garage rock που περιελάμβανε χιλιάδες, αν όχι δεκάδες χιλιάδες Αμερικανικές μπάντες, που προσπαθούσαν να αρπάξουν ένα κομμάτι από το έδαφος που ανοιγόταν, ελεύθερο από τους Άγγλους stars της περιόδου.
San Francisco 1966.
Στους περισσότερους φαν της rock, αυτές οι λέξεις φέρνουν στο μυαλό τον ήχο της ψυχεδέλειας, την μίξη της ηλεκτρικής folk-rock, της Ινδικής μουσικής, των κιθάρων που ξεσηκώνουν το μυαλό, των αντικαθεστωτικών διαμαρτυριών, την υιοθέτηση του ελεύθερου έρωτα. Τοπικά γκρουπ με αστεία ονόματα όπως Jefferson Airplane, Moby Grape, the Grateful Dead, Big Brother & the Holding Company και Quicksilver Messenger Service θα έφερναν το μήνυμα στην Κεντρική Αμερική. Πενήντα μίλια νοτίως του San Francisco, στο San Jose, η επιρροή της ψυχεδέλειας φιλτραρίστηκε σε άλλες μπάντες με αστεία ονόματα που μόλις είχαν βγει από το γκαράζ. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ένα από τα πιο εξέχοντα σε όνομα σχήματα, οι the Chocolate Watch Βand, απορρίφθηκαν σαν ένα είδος ανέκδοτου από μια σειρά ιστορικών της rock. Με δυσκολία έγραψαν κάποια από τα δικά τους τραγούδια, εμφανίστηκαν σε ταινίες που εκμεταλεύονταν το κίνημα των hippie όπως την Riot on Sunset Strip και τα οπισθόφυλλα των άλμπουμ των καλύφθηκαν με τις περισσότερες αστείες αφιερώσεις που βρίσκονται σε άλμπουμ μέχρι τότε ή από τότε και μετά. Οι καλύτερες μελωδίες τους παρουσιάζουν στα credits φωνητικά από ένα τύπο που δεν ανήκει καν στο γκρουπ.
Ο χρόνος ωστόσο τους παραχώρησε περισσότερο σεβασμό από σχεδόν κάθε άλλο garage γκρουπ των 60'ς. Ήταν η απόλυτη μίξη εφηβικής απογοήτευσης και πρωτόγονης ψυχεδέλειας, που αποδόθηκε με γρυλισμούς αλά Jagger, θαυμάσιες κιθάρες και σοφιστικέ συνάμα με πειραματική παραγωγή. Είχαν και το look επιπλέον, ρίξτε μια ματιά πιο πάνω, σε σκηνές του Riot on Sunset Strip, θα το διαπιστώσετε. Η απόσταση ανάμεσα στους the Chocolate Watch Βand και στους γίγαντες της ψυχεδέλειας από την πόλη δίπλα στον κόλπο, δεν ήταν τόσο μεγάλη, όσο θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί, σύμφωνα με τον lead singer τους Dave Aguilar, που σημειώνει ότι "οι Moby Grape σχηματίστηκαν από μια ομάδα επενδυτών και παραγωγών. Το ίδιο και οι Jefferson Airplane. Εμείς ποτέ δεν είχαμε κάτι τέτοιο. Ήμασταν απλά νέα παιδιά με άποψη, αλλά χωρίς οικονομική υποστήριξη ή επενδυτές που θα έμπαιναν μέσα και θα μας έλεγαν, εντάξει ξεκινάτε, σας έχουμε έτοιμο τον εξοπλισμό, σας έχουμε έτοιμους να παίξετε, σας πάμε στο στούντιο και ξεκινάμε τις ηχογραφήσεις. Αυτή ήταν η μεγάλη διαφορά μεταξύ των γκρουπ". Θα πρόσθετε επιπλέον ότι οι Watch Band, που είχαν προκύψει από τη συνένωση αρκετών κολλεγιακών γκρουπ του San Jose, είχαν πολύ περισσότερο άσεμνη, πιο μπλουζ και λιγότερο folk επινόηση του πως ένα γκρουπ θα ακουγόταν σε σχέση με τα περισσότερα διάσημα γκρουπ του κόλπου του San Francisco. Από την άλλη πλευρά δεν ταίριαζαν σε σχήματα πιο ευγενικά όπως οι Airplane. Αυτό τους ωρίμασε όσον αφορά στην επιλογή τους από τον παραγωγό Ed Cobb, όταν ξεκίνησε να ψάχνει "όχημα" για τα τραγούδια και τις στουντιακές παραγωγές του στα τέλη του 1966. O Cobb είναι καθοριστικός και εντελώς αμφιλεγόμενος παράγοντας στην ιστορία των the Chocolate Watch Βand. Πρώην ποπ σταρ με ένα folk-pop γκρουπ, τους the Four Preps, ο Cobb έστρεψε την προσοχή του στο στούντιο στα μέσα του '60. Οι παραγωγές του έδειξαν ότι ο Ed ήταν πολύ πιο μοντέρνος από ότι η καριέρα του ως τραγουδιστής θα υποδύκνειε, καθώς έγραψε κλασικά soul κομμάτια για την Brenda Holloway ("Every Little Bit Hurts") και για την Gloria Jones ("Tainted Love"), το οποίο και αναγεννήθηκε ως διεθνές χιτ στα 80's από τους Soft Cell. Επίσης έδωσε σχήμα στους the Standells, σαν μια γκαράζ μπάντα αλά Stones, γράφοντας ένα από τα τα πιο καθοριστικά trash κομμάτια του '60 για αυτούς το "Dirty Water". To 1966 η ματιά του περιπλανήθηκε στην σκηνή του San Jose, που είχε παράξει δυο από τα πιο καλοπουλημένα garage-rock χιτ, εκείνη τη χρονιά, το "Psychotic Reaction" των Count Five και το "Little Girl" των the Syndicate of Sound. "Νομίζω με κάθε τιμιότητα ότι ο Cobb ήταν ένας ερμηνευτής που είχε δει ότι δεν θα μπορούσε να συμμετέχει περισσότερο" ανακαλεί ο Aguilar. "Δεν ήθελε να είναι έξω από αυτό το rock 'n' roll φαινόμενο που συνέβαινε τότε. Αναζητούσε μια μπάντα που θα επηρέαζε και θα έπαιζε την μουσική του. Οι the Standells ήταν πιθανώς πολύ καλύτερη μπάντα για αυτόν να χρησιμοποιήσει, από ότι εμείς. Οι the Standells νομίζω ήταν πιο εύπλαστοι και ενδιαφέρονταν περισσότερο να είναι σταρ. Ενδιαφέρονταν περισσότερο πιθανώς να δουλέψουν σε στούντιο ηχογράφησης. Ήταν καλύτεροι από εμάς στο στούντιο ηχογράφησης". Όχι ότι οι Watch Band ήταν κακοί στο στούντιο. Το πρώτο τους single "Sweet Young Thing" / "It's All Over Now, Baby Blue", είχε έναν από τους καλύτερους garage σκοπούς αλά Rolling Stones ( πάλι γραμμένα από τον Cobb) με μια πιο "σκληρή" διασκευή του κλασικού κομματιού του Bob Dylan.
Τα σαρκαστικά φωνητικά του Aguilar φανερά παρμένα από τραγουδιστές της Αγγλικής εισβολής, όπως ο Mick Jagger και η ψυχεδελική χροιά ήταν εμφανής στα εφέ με την παραμόρφωση στην κιθάρα και στα ευαίσθητα, αραχνούφαντα keyboards του "Baby Blue". Όμως ο δίσκος αυτός "πέθανε", ίσως εξαιτίας της ανεξήγητης ανάθεσης στην θυγατρική της Tower, Uptown, της πρώτης από τις πολλές περιπτώσεις κακοδιαχείρισης, δισκογραφική εταιρεία για το πολλά υποσχόμενο νέο γκρουπ. Ο Cobb ήταν ξεκάθαρο ότι θα τους καλούσε στο στούντιο αναθέτοντας και/ή γράφοντας το υλικό. Μερικό από αυτό δεν ήταν του γούστου του γκρουπ, ο Aguilar ξεκαθαρίζει ότι μισεί πολλά από αυτά που τους δόθηκαν, όπως το δεύτερο single τους εμπνευσμένο από το "Paint It Black", "Misty Lane", (που πραγματικά είναι φανταστικό άσχετα με το τι πιστεύει ο Dave). O Aguilar αποκαλύπτει, συγκλονιστικά, ότι η μπάντα δεν θα έπαιζε ουσιαστικά κανένα από το υλικό του πρώτου άλμπουμ τους στη σκηνή. Το χειρότερο ήταν ότι το ντεμπούτο άλμπουμ τους (No Way Out, 1967) είχε δυο ψυχεδελικά ορχηστρικά κομμάτια που κανένας μουσικός της μπάντας δεν έπαιζε, ενώ σε τέσσερα από τα τραγούδια που η μπάντα έπαιξε, φωνητικά έκανε όχι ο Aguilar αλλά ένας νέγρος session τραγουδιστής ονόματι Don Bennett. Ειρωνικά ένα από αυτά το με μεγάλη δόση μαγκιάς δοσμένο "Let's Talk About Girls", έγινε το πιο φημισμένο τους τραγούδι, αφού μπήκε στο Naggets το 1972, την πρώτη και ίσως καλύτερη επανέκδοση της garage μουσικής των '60'ς. Το τραγούδι πραγματικά πρωτο-ηχογραφήθηκε σε μια πιο σαφή έκδοση από ένα δυσδιάκριτο γκρουπ τους Tongues of Truth. Πρέπει να γίνει παραδεκτό ότι ο Cobb έχει άριστη, φανταστική διάθεση σε μέρος του υλικού που ανατέθηκε στο γκρουπ. Επιπλέον του "Let's Talk About Girls", τους έδωσε επίσης δυο άλλα psych-punk κομμάτια που υπήρξαν τοπικές εκδόσεις το "In the Past", από τους We the People και το "I Ain't No Miracle Worker", από τους the Brogues που έπαιζαν όπως οι Watch Band.
Πράγμα που εγείρει δυό ερωτήματα: Πως ακριβώς ο Ed Cobb ξέφυγε βάζοντας κομμάτια των Chocolate Watch Band χωρίς ή με μικρή συμμετοχή του γκρουπ; Και πως ακριβώς συγκρατήθηκε το γκρουπ από το να χρησιμοποιήσει για μπάλα το κεφάλι του Cobb, όταν άκουσαν τους δίσκους "τους";"Ήμασταν 16, 18,19 χρονών" εξηγεί ο Aguilar. "Μας μάζεψε ο παραγωγός. Πήγαμε στο Λος Άντζελες. Μας είπαν μια Πέμπτη, ότι την Παρασκευή ένα τζετ θα μας έπαιρνε για να μας μεταφέρει στο Λος Άντζελες και να περάσουμε εκεί μια εβδομάδα. Εκεί θα υπήρχε μια λιμουζίνα που θα μας έπαιρνε από το αεροδρόμιο. Κάθε γεύμα που θα καταναλώναμε θα ήταν πληρωμένο. Δεν είχαμε καμιά εμπειρία από στούντιο ηχογράφηση, έτσι δεν ήμασταν προετοιμασμένοι να πάμε στο στούντιο. Δεν είχαμε γράψει μουσική. Παρουσιάζαμε στην σκηνή μόνο. Ότι κάναμε στη σκηνή ήταν ότι μας άρεσε περισσότερο να κάνουμε. Λατρεύαμε να προκαλούμε μεγάλα ονόματα και να τους ξεπερνάμε. Εκεί ήταν που εκστασιαζόμασταν. Δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο στον κόσμο από το να πηγαίνεις κόντρα με ένα γκρουπ που είχε ήδη ένα χιτ, με ένα σόου που ήταν απλά τόσο δυναμικό, που το άλλο γκρουπ να μην βγαίνει να παίξει καθώς είχε αποθαρρυνθεί. Δεν τρελαινόμασταν για τα κομμάτια που ο Ed είχε μαζέψει για εμάς, αλλά τότε και πάλι δεν είχαμε καθόλου προετοιμαστεί πιο πριν. Δεν τό'χαμε με δικά μας τραγούδια που θα θέλαμε να ηχογραφήσουμε, έτσι αποδεχόμασταν ό,τι αυτός (Cobb) έκανε. Δεν ξέραμε ότι πρόσθετε προσωπικό στο άλμπουμ, παρά μήνες μετά, αφού είχαμε βρεθεί στο στούντιο. Θυμάμαι κατά κάποιο τρόπο ένα από τα άλμπουμ, που ρίξαμε μια ματιά, παίξαμε δυο τραγούδια και είπαμε, "Μα τι στο διάβολο είναι αυτή η μαλακία;" Και κάποιος το πέταξε στα σκουπίδια. Και επιστρέψαμε για να κάνουμε πρόβες για ένα σόου που επρόκειτο να λάβει χώρα. Εννοώ μας ενόχλησε που δεν ήμασταν εμείς, αλλά δεν παίζαμε τίποτα από το υλικό του Ed Cobb στις εμφανίσεις μας τέλος πάντων και ήμασταν πάνω εκεί στην σκηνή με τους Yardbirds και τους Dead και τους Airplane στο αμφιθέατρο του Fillmore και κάναμε παρέα και αισθανόμασταν πολύ καλά με όλο αυτό. Αισθανόμασταν ότι είχαμε αλλάξει επίπεδο, δεν πουλάγαμε δίσκους, αλλά αυτό δεν μας ενοχλούσε για την ώρα". Περιπλέκοντας το θέμα ακόμα περισσότερο, μερικά από αυτά τα κομμάτια που παρουσιάζουν τους κάτι λιγότερο από κανονικούς the Chocolate Watchband είναι πραγματικά εξαιρετικά. Το ορχηστρικό "Expo 2000", για παράδειγμα αποτελεί μια δίκαιη πρόκληση ως ένα είδος Αμερικανών Pink Floyd, με την κιθάρα σαν σε κατασκοπική ταινία και τα αστρικά ηχητικά εφέ. Στο "Let's Talk About Girls", "Are You Gonna Be There", "No Way Out" και "I Ain't No Miracle Worker", το γκρουπ πέτυχε ακριβώς την σωστή ισορροπία μεταξύ garage και καταχθόνιας ψυχεδέλειας, ιδιαιτέρως στην στοιχειωτική παραμόρφωση της κιθάρας του Mark Loomis. Αυτή η μίξη garage/ψυχεδέλειας, ίσως εξηγεί το γιατί το καλύτερο υλικό των Watch Band έχει αντέξει περισσότερο από κάθε άλλο garage ή/και ψυχεδελικό rock. Η κατεργαριά ωστόσο του Cobb δεν προμήνυε τα καλύτερα για την σταθερή εξέλιξη του καλύτερου line-up του γκρουπ (Aguilar, Loomis, ο κιθαρίστας Sean Tolby, ο μπασίστας Bill Flores και ο ντράμερ Gary Andrijanevich). Στα τέλη του 1967 ο Aguilar έφυγε μετά από μια αψιμαχία σχετικά με τον προσδιορισμό του γκρουπ. Ο Mark Loomis "ήταν ο λόγος που οι Watch Band έσμιξαν" σύμφωνα με τον Aguilar. "Αποφάσισε κατά κάποιο τρόπο ότι το γκρουπ δεν πήγαινε στην κατεύθυνση που θα ήθελε να πηγαίνει. Το ξανακοίταξε, νομίζω, όπως η προσωπική του μπάντα που είχε συνθέσει και ήθελε να κάνει διαφορετική μουσική. Ήθελε να κάνει πράγματα, φαντάζομαι πιο κοντά στην γραμμή των Byrds. Έτσι ανακοίνωσε μια μέρα, παραιτούμαι και παίρνω τον Gary τον ντράμερ μαζί μου. Θυμάμαι εκείνη την μέρα να λεω: "είσαι εντελώς τρελός. Δεν έχεις ιδέα τι έχεις εδώ πέρα. Δεν έχεις ιδέα για την δυναμική. Ναι είχαμε μερικά προβλήματα σε αυτά τα πρώτα άλμπουμ αλλά τελικά θα ξεκινήσουμε να ηχογραφούμε τα δικά μας άλμπουμ. Το δικό μας υλικό. Δεν έχεις ιδέα. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα από όλα αυτά πια. Και πράγματι δεν καταλάβαινε". Τα πολύπλοκα ανακατέματα των line-up εξακολούθησαν να πλήττουν το γκρουπ στο δεύτερο και τρίτο τους άλμπουμ. Η πρώτη πλευρά του the Inner Mystique, στην πραγματικότητα δεν παρουσιάζει καθόλου το γκρουπ, αλλά session μουσικούς.
Στον χρόνο που το τρίτο και τελικό άλμπουμ τους (One Step Beyond) κυκλοφορούσε (χωρίς καμία εμπλοκή του Aguilar), στις αρχές του 1969, το γκρουπ είχε καταφέρει να έχει μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην στούντιο παραγωγή. Η τελική ειρωνία ήταν, ότι αυτό ήταν με διαφορά η λιγότερο διακριτή προσπάθειά τους, η οποία μέχρι τώρα έχει κατέβει κάτω από τον μέσο όρο της ψυχεδελικής μουσικής.
Λίγοι άνθρωποι έξω από την Καλιφόρνια ήταν ενήμεροι για τους Watch Band στα '60'ς. Νέες γενιές θαυμαστών ξεπήδησαν στα '80'ς και στα '90'ς, οι οποίες ανέβασαν τους the Chocolate Watch Band σε κάποιο μυθικό, δυσθεώρητο στάτους. Επανεκδόσεις της δουλειάς τους στην Αμερική και σε αρκετές Ευρωπαικές χώρες πιθανώς αξιολογούνται ως, από τις πιο καλοπουλημένες δουλειές στους καταλόγους των garage γκρουπ. Ο Aguilar είχε ηχογραφήσει πιο μετά μερικά κομμάτια με τους επανασυνδεμένους Watch Band (εκτός του τελευταίου Sean Tolby) και έλεγε ότι ακόμα και μετά από τόσα χρόνια εξακολουθούσε να δέχεται τηλεφωνήματα από 13χρονα παιδιά στο Οχάιο, που του λέγανε πόσο πολύ τους άρεσε αυτό που άκουγαν. Επίσης οι διάφοροι φαν στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου θα βρίσκονταν σε κατάσταση σοκ εάν γνώριζαν ότι ο Aguilar συνέχισε και έγινε καθηγητής αστρονομίας στο Κολοράντο και ότι έπειτα εμπλέχτηκε σε υψηλού επιπέδου επιστημονική δουλειά στην διαστημική βιομηχανία. Δεν ήταν σίγουρα ότι θα περίμενε κανείς από έναν πρώην τραγουδιστή της garage-rock. O Aguilar συνεχίζει να "κινείται" δίπλα-δίπλα στην σύγχρονη ροκ, επισημαίνοντας τους Nirvana, τους Smashing Pumpkins και τους Stone Temple Pilots σαν μερικούς από τους αγαπημένους του σύγχρονους σταρ.
"Νομίζω ότι είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να καταλάβουν τι ακριβώς υπήρξαν οι garage μπάντες κάποτε" αναλογίζεται. "επειδή σήμερα είναι όλα τόσο εμπορικά. Και υπάρχουν τόσο λίγα μέρη για τα νέα παιδιά να παίξουν. Αλλά υπήρχε κάποτε μια εποχή όπου κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ υπήρχαν μπάντες που έπαιζαν παντού σε όλη την πόλη. Αυτό ήταν το συναρπαστικό τότε και γι'αυτό οι άνθρωποι είχαν τόσες πολλές ευκαιρίες να παίξουν. Κανείς δεν μας έλεγε να μην το κάνουμε, κανείς δεν μας έλεγε ότι χρειαζόμασταν μάνατζερ, κανείς δεν μας έλεγε ότι ήταν τόσο δύσκολο, έτσι ο καθένας το έκανε. Και νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που έχουμε χάσει σήμερα. Εύχομαι να υπήρχαν περισσότερα παιδιά εκεί έξω να παίζουν μουσική".
Gossamer Wings
San Francisco 1966.
Στους περισσότερους φαν της rock, αυτές οι λέξεις φέρνουν στο μυαλό τον ήχο της ψυχεδέλειας, την μίξη της ηλεκτρικής folk-rock, της Ινδικής μουσικής, των κιθάρων που ξεσηκώνουν το μυαλό, των αντικαθεστωτικών διαμαρτυριών, την υιοθέτηση του ελεύθερου έρωτα. Τοπικά γκρουπ με αστεία ονόματα όπως Jefferson Airplane, Moby Grape, the Grateful Dead, Big Brother & the Holding Company και Quicksilver Messenger Service θα έφερναν το μήνυμα στην Κεντρική Αμερική. Πενήντα μίλια νοτίως του San Francisco, στο San Jose, η επιρροή της ψυχεδέλειας φιλτραρίστηκε σε άλλες μπάντες με αστεία ονόματα που μόλις είχαν βγει από το γκαράζ. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ένα από τα πιο εξέχοντα σε όνομα σχήματα, οι the Chocolate Watch Βand, απορρίφθηκαν σαν ένα είδος ανέκδοτου από μια σειρά ιστορικών της rock. Με δυσκολία έγραψαν κάποια από τα δικά τους τραγούδια, εμφανίστηκαν σε ταινίες που εκμεταλεύονταν το κίνημα των hippie όπως την Riot on Sunset Strip και τα οπισθόφυλλα των άλμπουμ των καλύφθηκαν με τις περισσότερες αστείες αφιερώσεις που βρίσκονται σε άλμπουμ μέχρι τότε ή από τότε και μετά. Οι καλύτερες μελωδίες τους παρουσιάζουν στα credits φωνητικά από ένα τύπο που δεν ανήκει καν στο γκρουπ.
Don't Need Your Lovin' (From Riot On Sunset Strip movie)
Ο χρόνος ωστόσο τους παραχώρησε περισσότερο σεβασμό από σχεδόν κάθε άλλο garage γκρουπ των 60'ς. Ήταν η απόλυτη μίξη εφηβικής απογοήτευσης και πρωτόγονης ψυχεδέλειας, που αποδόθηκε με γρυλισμούς αλά Jagger, θαυμάσιες κιθάρες και σοφιστικέ συνάμα με πειραματική παραγωγή. Είχαν και το look επιπλέον, ρίξτε μια ματιά πιο πάνω, σε σκηνές του Riot on Sunset Strip, θα το διαπιστώσετε. Η απόσταση ανάμεσα στους the Chocolate Watch Βand και στους γίγαντες της ψυχεδέλειας από την πόλη δίπλα στον κόλπο, δεν ήταν τόσο μεγάλη, όσο θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί, σύμφωνα με τον lead singer τους Dave Aguilar, που σημειώνει ότι "οι Moby Grape σχηματίστηκαν από μια ομάδα επενδυτών και παραγωγών. Το ίδιο και οι Jefferson Airplane. Εμείς ποτέ δεν είχαμε κάτι τέτοιο. Ήμασταν απλά νέα παιδιά με άποψη, αλλά χωρίς οικονομική υποστήριξη ή επενδυτές που θα έμπαιναν μέσα και θα μας έλεγαν, εντάξει ξεκινάτε, σας έχουμε έτοιμο τον εξοπλισμό, σας έχουμε έτοιμους να παίξετε, σας πάμε στο στούντιο και ξεκινάμε τις ηχογραφήσεις. Αυτή ήταν η μεγάλη διαφορά μεταξύ των γκρουπ". Θα πρόσθετε επιπλέον ότι οι Watch Band, που είχαν προκύψει από τη συνένωση αρκετών κολλεγιακών γκρουπ του San Jose, είχαν πολύ περισσότερο άσεμνη, πιο μπλουζ και λιγότερο folk επινόηση του πως ένα γκρουπ θα ακουγόταν σε σχέση με τα περισσότερα διάσημα γκρουπ του κόλπου του San Francisco. Από την άλλη πλευρά δεν ταίριαζαν σε σχήματα πιο ευγενικά όπως οι Airplane. Αυτό τους ωρίμασε όσον αφορά στην επιλογή τους από τον παραγωγό Ed Cobb, όταν ξεκίνησε να ψάχνει "όχημα" για τα τραγούδια και τις στουντιακές παραγωγές του στα τέλη του 1966. O Cobb είναι καθοριστικός και εντελώς αμφιλεγόμενος παράγοντας στην ιστορία των the Chocolate Watch Βand. Πρώην ποπ σταρ με ένα folk-pop γκρουπ, τους the Four Preps, ο Cobb έστρεψε την προσοχή του στο στούντιο στα μέσα του '60. Οι παραγωγές του έδειξαν ότι ο Ed ήταν πολύ πιο μοντέρνος από ότι η καριέρα του ως τραγουδιστής θα υποδύκνειε, καθώς έγραψε κλασικά soul κομμάτια για την Brenda Holloway ("Every Little Bit Hurts") και για την Gloria Jones ("Tainted Love"), το οποίο και αναγεννήθηκε ως διεθνές χιτ στα 80's από τους Soft Cell. Επίσης έδωσε σχήμα στους the Standells, σαν μια γκαράζ μπάντα αλά Stones, γράφοντας ένα από τα τα πιο καθοριστικά trash κομμάτια του '60 για αυτούς το "Dirty Water". To 1966 η ματιά του περιπλανήθηκε στην σκηνή του San Jose, που είχε παράξει δυο από τα πιο καλοπουλημένα garage-rock χιτ, εκείνη τη χρονιά, το "Psychotic Reaction" των Count Five και το "Little Girl" των the Syndicate of Sound. "Νομίζω με κάθε τιμιότητα ότι ο Cobb ήταν ένας ερμηνευτής που είχε δει ότι δεν θα μπορούσε να συμμετέχει περισσότερο" ανακαλεί ο Aguilar. "Δεν ήθελε να είναι έξω από αυτό το rock 'n' roll φαινόμενο που συνέβαινε τότε. Αναζητούσε μια μπάντα που θα επηρέαζε και θα έπαιζε την μουσική του. Οι the Standells ήταν πιθανώς πολύ καλύτερη μπάντα για αυτόν να χρησιμοποιήσει, από ότι εμείς. Οι the Standells νομίζω ήταν πιο εύπλαστοι και ενδιαφέρονταν περισσότερο να είναι σταρ. Ενδιαφέρονταν περισσότερο πιθανώς να δουλέψουν σε στούντιο ηχογράφησης. Ήταν καλύτεροι από εμάς στο στούντιο ηχογράφησης". Όχι ότι οι Watch Band ήταν κακοί στο στούντιο. Το πρώτο τους single "Sweet Young Thing" / "It's All Over Now, Baby Blue", είχε έναν από τους καλύτερους garage σκοπούς αλά Rolling Stones ( πάλι γραμμένα από τον Cobb) με μια πιο "σκληρή" διασκευή του κλασικού κομματιού του Bob Dylan.
It's All Over Now, Baby Blue
Τα σαρκαστικά φωνητικά του Aguilar φανερά παρμένα από τραγουδιστές της Αγγλικής εισβολής, όπως ο Mick Jagger και η ψυχεδελική χροιά ήταν εμφανής στα εφέ με την παραμόρφωση στην κιθάρα και στα ευαίσθητα, αραχνούφαντα keyboards του "Baby Blue". Όμως ο δίσκος αυτός "πέθανε", ίσως εξαιτίας της ανεξήγητης ανάθεσης στην θυγατρική της Tower, Uptown, της πρώτης από τις πολλές περιπτώσεις κακοδιαχείρισης, δισκογραφική εταιρεία για το πολλά υποσχόμενο νέο γκρουπ. Ο Cobb ήταν ξεκάθαρο ότι θα τους καλούσε στο στούντιο αναθέτοντας και/ή γράφοντας το υλικό. Μερικό από αυτό δεν ήταν του γούστου του γκρουπ, ο Aguilar ξεκαθαρίζει ότι μισεί πολλά από αυτά που τους δόθηκαν, όπως το δεύτερο single τους εμπνευσμένο από το "Paint It Black", "Misty Lane", (που πραγματικά είναι φανταστικό άσχετα με το τι πιστεύει ο Dave). O Aguilar αποκαλύπτει, συγκλονιστικά, ότι η μπάντα δεν θα έπαιζε ουσιαστικά κανένα από το υλικό του πρώτου άλμπουμ τους στη σκηνή. Το χειρότερο ήταν ότι το ντεμπούτο άλμπουμ τους (No Way Out, 1967) είχε δυο ψυχεδελικά ορχηστρικά κομμάτια που κανένας μουσικός της μπάντας δεν έπαιζε, ενώ σε τέσσερα από τα τραγούδια που η μπάντα έπαιξε, φωνητικά έκανε όχι ο Aguilar αλλά ένας νέγρος session τραγουδιστής ονόματι Don Bennett. Ειρωνικά ένα από αυτά το με μεγάλη δόση μαγκιάς δοσμένο "Let's Talk About Girls", έγινε το πιο φημισμένο τους τραγούδι, αφού μπήκε στο Naggets το 1972, την πρώτη και ίσως καλύτερη επανέκδοση της garage μουσικής των '60'ς. Το τραγούδι πραγματικά πρωτο-ηχογραφήθηκε σε μια πιο σαφή έκδοση από ένα δυσδιάκριτο γκρουπ τους Tongues of Truth. Πρέπει να γίνει παραδεκτό ότι ο Cobb έχει άριστη, φανταστική διάθεση σε μέρος του υλικού που ανατέθηκε στο γκρουπ. Επιπλέον του "Let's Talk About Girls", τους έδωσε επίσης δυο άλλα psych-punk κομμάτια που υπήρξαν τοπικές εκδόσεις το "In the Past", από τους We the People και το "I Ain't No Miracle Worker", από τους the Brogues που έπαιζαν όπως οι Watch Band.
Dark Side of the Mushroom
Πράγμα που εγείρει δυό ερωτήματα: Πως ακριβώς ο Ed Cobb ξέφυγε βάζοντας κομμάτια των Chocolate Watch Band χωρίς ή με μικρή συμμετοχή του γκρουπ; Και πως ακριβώς συγκρατήθηκε το γκρουπ από το να χρησιμοποιήσει για μπάλα το κεφάλι του Cobb, όταν άκουσαν τους δίσκους "τους";"Ήμασταν 16, 18,19 χρονών" εξηγεί ο Aguilar. "Μας μάζεψε ο παραγωγός. Πήγαμε στο Λος Άντζελες. Μας είπαν μια Πέμπτη, ότι την Παρασκευή ένα τζετ θα μας έπαιρνε για να μας μεταφέρει στο Λος Άντζελες και να περάσουμε εκεί μια εβδομάδα. Εκεί θα υπήρχε μια λιμουζίνα που θα μας έπαιρνε από το αεροδρόμιο. Κάθε γεύμα που θα καταναλώναμε θα ήταν πληρωμένο. Δεν είχαμε καμιά εμπειρία από στούντιο ηχογράφηση, έτσι δεν ήμασταν προετοιμασμένοι να πάμε στο στούντιο. Δεν είχαμε γράψει μουσική. Παρουσιάζαμε στην σκηνή μόνο. Ότι κάναμε στη σκηνή ήταν ότι μας άρεσε περισσότερο να κάνουμε. Λατρεύαμε να προκαλούμε μεγάλα ονόματα και να τους ξεπερνάμε. Εκεί ήταν που εκστασιαζόμασταν. Δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο στον κόσμο από το να πηγαίνεις κόντρα με ένα γκρουπ που είχε ήδη ένα χιτ, με ένα σόου που ήταν απλά τόσο δυναμικό, που το άλλο γκρουπ να μην βγαίνει να παίξει καθώς είχε αποθαρρυνθεί. Δεν τρελαινόμασταν για τα κομμάτια που ο Ed είχε μαζέψει για εμάς, αλλά τότε και πάλι δεν είχαμε καθόλου προετοιμαστεί πιο πριν. Δεν τό'χαμε με δικά μας τραγούδια που θα θέλαμε να ηχογραφήσουμε, έτσι αποδεχόμασταν ό,τι αυτός (Cobb) έκανε. Δεν ξέραμε ότι πρόσθετε προσωπικό στο άλμπουμ, παρά μήνες μετά, αφού είχαμε βρεθεί στο στούντιο. Θυμάμαι κατά κάποιο τρόπο ένα από τα άλμπουμ, που ρίξαμε μια ματιά, παίξαμε δυο τραγούδια και είπαμε, "Μα τι στο διάβολο είναι αυτή η μαλακία;" Και κάποιος το πέταξε στα σκουπίδια. Και επιστρέψαμε για να κάνουμε πρόβες για ένα σόου που επρόκειτο να λάβει χώρα. Εννοώ μας ενόχλησε που δεν ήμασταν εμείς, αλλά δεν παίζαμε τίποτα από το υλικό του Ed Cobb στις εμφανίσεις μας τέλος πάντων και ήμασταν πάνω εκεί στην σκηνή με τους Yardbirds και τους Dead και τους Airplane στο αμφιθέατρο του Fillmore και κάναμε παρέα και αισθανόμασταν πολύ καλά με όλο αυτό. Αισθανόμασταν ότι είχαμε αλλάξει επίπεδο, δεν πουλάγαμε δίσκους, αλλά αυτό δεν μας ενοχλούσε για την ώρα". Περιπλέκοντας το θέμα ακόμα περισσότερο, μερικά από αυτά τα κομμάτια που παρουσιάζουν τους κάτι λιγότερο από κανονικούς the Chocolate Watchband είναι πραγματικά εξαιρετικά. Το ορχηστρικό "Expo 2000", για παράδειγμα αποτελεί μια δίκαιη πρόκληση ως ένα είδος Αμερικανών Pink Floyd, με την κιθάρα σαν σε κατασκοπική ταινία και τα αστρικά ηχητικά εφέ. Στο "Let's Talk About Girls", "Are You Gonna Be There", "No Way Out" και "I Ain't No Miracle Worker", το γκρουπ πέτυχε ακριβώς την σωστή ισορροπία μεταξύ garage και καταχθόνιας ψυχεδέλειας, ιδιαιτέρως στην στοιχειωτική παραμόρφωση της κιθάρας του Mark Loomis. Αυτή η μίξη garage/ψυχεδέλειας, ίσως εξηγεί το γιατί το καλύτερο υλικό των Watch Band έχει αντέξει περισσότερο από κάθε άλλο garage ή/και ψυχεδελικό rock. Η κατεργαριά ωστόσο του Cobb δεν προμήνυε τα καλύτερα για την σταθερή εξέλιξη του καλύτερου line-up του γκρουπ (Aguilar, Loomis, ο κιθαρίστας Sean Tolby, ο μπασίστας Bill Flores και ο ντράμερ Gary Andrijanevich). Στα τέλη του 1967 ο Aguilar έφυγε μετά από μια αψιμαχία σχετικά με τον προσδιορισμό του γκρουπ. Ο Mark Loomis "ήταν ο λόγος που οι Watch Band έσμιξαν" σύμφωνα με τον Aguilar. "Αποφάσισε κατά κάποιο τρόπο ότι το γκρουπ δεν πήγαινε στην κατεύθυνση που θα ήθελε να πηγαίνει. Το ξανακοίταξε, νομίζω, όπως η προσωπική του μπάντα που είχε συνθέσει και ήθελε να κάνει διαφορετική μουσική. Ήθελε να κάνει πράγματα, φαντάζομαι πιο κοντά στην γραμμή των Byrds. Έτσι ανακοίνωσε μια μέρα, παραιτούμαι και παίρνω τον Gary τον ντράμερ μαζί μου. Θυμάμαι εκείνη την μέρα να λεω: "είσαι εντελώς τρελός. Δεν έχεις ιδέα τι έχεις εδώ πέρα. Δεν έχεις ιδέα για την δυναμική. Ναι είχαμε μερικά προβλήματα σε αυτά τα πρώτα άλμπουμ αλλά τελικά θα ξεκινήσουμε να ηχογραφούμε τα δικά μας άλμπουμ. Το δικό μας υλικό. Δεν έχεις ιδέα. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα από όλα αυτά πια. Και πράγματι δεν καταλάβαινε". Τα πολύπλοκα ανακατέματα των line-up εξακολούθησαν να πλήττουν το γκρουπ στο δεύτερο και τρίτο τους άλμπουμ. Η πρώτη πλευρά του the Inner Mystique, στην πραγματικότητα δεν παρουσιάζει καθόλου το γκρουπ, αλλά session μουσικούς.
The Inner Mystique
Voyage of the Trieste
And She's Lonely
Λίγοι άνθρωποι έξω από την Καλιφόρνια ήταν ενήμεροι για τους Watch Band στα '60'ς. Νέες γενιές θαυμαστών ξεπήδησαν στα '80'ς και στα '90'ς, οι οποίες ανέβασαν τους the Chocolate Watch Band σε κάποιο μυθικό, δυσθεώρητο στάτους. Επανεκδόσεις της δουλειάς τους στην Αμερική και σε αρκετές Ευρωπαικές χώρες πιθανώς αξιολογούνται ως, από τις πιο καλοπουλημένες δουλειές στους καταλόγους των garage γκρουπ. Ο Aguilar είχε ηχογραφήσει πιο μετά μερικά κομμάτια με τους επανασυνδεμένους Watch Band (εκτός του τελευταίου Sean Tolby) και έλεγε ότι ακόμα και μετά από τόσα χρόνια εξακολουθούσε να δέχεται τηλεφωνήματα από 13χρονα παιδιά στο Οχάιο, που του λέγανε πόσο πολύ τους άρεσε αυτό που άκουγαν. Επίσης οι διάφοροι φαν στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου θα βρίσκονταν σε κατάσταση σοκ εάν γνώριζαν ότι ο Aguilar συνέχισε και έγινε καθηγητής αστρονομίας στο Κολοράντο και ότι έπειτα εμπλέχτηκε σε υψηλού επιπέδου επιστημονική δουλειά στην διαστημική βιομηχανία. Δεν ήταν σίγουρα ότι θα περίμενε κανείς από έναν πρώην τραγουδιστή της garage-rock. O Aguilar συνεχίζει να "κινείται" δίπλα-δίπλα στην σύγχρονη ροκ, επισημαίνοντας τους Nirvana, τους Smashing Pumpkins και τους Stone Temple Pilots σαν μερικούς από τους αγαπημένους του σύγχρονους σταρ.
In the Past
"Νομίζω ότι είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να καταλάβουν τι ακριβώς υπήρξαν οι garage μπάντες κάποτε" αναλογίζεται. "επειδή σήμερα είναι όλα τόσο εμπορικά. Και υπάρχουν τόσο λίγα μέρη για τα νέα παιδιά να παίξουν. Αλλά υπήρχε κάποτε μια εποχή όπου κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ υπήρχαν μπάντες που έπαιζαν παντού σε όλη την πόλη. Αυτό ήταν το συναρπαστικό τότε και γι'αυτό οι άνθρωποι είχαν τόσες πολλές ευκαιρίες να παίξουν. Κανείς δεν μας έλεγε να μην το κάνουμε, κανείς δεν μας έλεγε ότι χρειαζόμασταν μάνατζερ, κανείς δεν μας έλεγε ότι ήταν τόσο δύσκολο, έτσι ο καθένας το έκανε. Και νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που έχουμε χάσει σήμερα. Εύχομαι να υπήρχαν περισσότερα παιδιά εκεί έξω να παίζουν μουσική".
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η τεχνολογία στις ηχογραφήσεις των Chocolate Watch Band εκείνη την περίοδο ήταν πράγματι πρωτόγονη, εξαιτίας περιορισμένων κεφαλαίων αλλά και χρόνου στο στούντιο. Η φαντασία τους ωστόσο δεν ήταν, καθώς δημιουργώντας συναρπαστικά μυστηριώδες και μελωδικό υλικό, παραμέρισαν σχεδόν τελείως τους τεχνικούς περιορισμούς. Μαζί με τα υπόλοιπα γκρουπ που θα αναλύσουμε σε επόμενα άρθρα πρόσφεραν μερικούς από τους καλύτερους υποχθόνιους ήχους σε τόπο και χρόνο, υπό τους οποίους, τόση πολύ καλή μουσική θα γινόταν από νέες μπάντες στα επόμενα χρόνια.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου