WALLY RICHARDSON

Under-heralded Guitar Heroes

Αν ακούσεις προσεκτικά, θα αντιληφθείς ένα βαθύ εκφραστικό ήχο να αντηχεί από ένα διαμέρισμα στο Masonic Village στο Dallas. Έχοντας αποτραβηχτεί από την σκηνική παρουσία, όπως και από την στουντιακή, ο Wally Richardson ακόμη δεν χάνει νότα στην κιθάρα του.

Elbow Blues (1968)

Γεννημένος για να τραγουδάει γκόσπελ στο Harlem, o Wally εξερεύνησε αρχικά τις μουσικές του ικανότητες στο πιάνο και στην φωνή του. Το πραγματικό κάλεσμα το άκουσε όμως στα 15 χρόνια του, όταν ο αδελφός του Al, πρότεινε να αγοράσει μία κιθάρα. Ο πατέρας του, του έφερε την πρώτη του κιθάρα και έναν ενισχυτή και από τότε δεν τα έχει παρατήσει.

Ο Wally ήταν τακτικός στο Apollo Theater στο Harlem, το οποίο παρουσίαζε καλλιτέχνες όπως ο Louis Armstrong, η Dinah Washington, o Duke Ellington, o Dizzy Gillespie, o Billy Eckstine και άλλοι πολλοί. "Σαν παιδί, βλέποντας τους ήξερα τι ήθελα να κάνω". "Η μουσική ήταν πολύ ανοιχτή", είπε. "Απλά σου έδινε τα φώτα και την έμπνευση. Θα θαύμαζα τους διαφορετικούς μουσικούς και τον τρόπο που έπαιζαν".

Senor Boogaloo (1968)

Ο Wally έπαιξε στην μπάντα του αδελφού του που ήταν πιανίστας και παρουσίαζαν την δουλειά τους σε γάμους και σε χοροεσπερίδες. "Ήμασταν πολύ καλοί", λέει ο Wally. "Το είχαμε πάρει πολύ σοβαρά και κάναμε συχνά πρόβες". Το 1951 ο Wally υπηρέτησε στον Αμερικανικό στρατό και όταν τελείωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις παντρεύτηκε την Vivian, που ήταν νοσοκόμα. Ηχογράφησε και παρουσίασε με καλλιτέχνες όπως ο King Curtis, o James Brown, η Eartha Kitt και οι The Four Tops και επίσης έπαιξε με διάφορα σχήματα στο Apollo Theater. Δούλεψε σαν session κιθαρίστας (στο στούντιο) με αρκετούς, συμπεριλαμβανομένων των Mahalia Jackson ("The Queen of Gospel"), Etta Jones, Tony Bennett, B.B. King και Louis Armstrong. 

Surf Side Shuffle (1968)

"Οι καλλιτέχνες κυμαίνονταν από αυτούς που ήταν δημοφιλείς μέχρι εκείνους που δεν ήταν τόσο δημοφιλείς αλλά ήταν εξίσου άριστοι", είπε ο Wally. "Από τις καλύτερες ηχογραφήσεις που έχω κάνει ήταν με τον Buddy Tate, ο οποίος με σύστησε στον Benny Goodman".

O Wally προτίμησε να παίξει jazz, αλλά επίσης κάλυψε την γκόσπελ, την R&B, το rock 'n' roll, την pop, τα blues, την funk και την soul. Ηχογράφησε το προσωπικό και μοναδικό άλμπουμ του Soul Guru, το 1968.

Soul Guru (Prestige PRST 7569) 7/68

Ένας φοβερός κιθαρίστας για τον οποίο δεν γράφτηκαν μεγάλα λόγια, κάποιος που θα μπορούσε να παίξει με τους πιο βιρτουόζους κιθαρίστες και ο οποίος κάλυψε πολύ έδαφος μέσα σε αυτό το ένα και μοναδικό του άλμπουμ. 

Το Soul Guru βρίσκει τον Richardson να ηγείται σε δύο διαφορετικά γκρουπ: ένα πιο συμβατικό κουαρτέτο με κιθάρα, πιάνο, μπάσο και ντραμς και ένα μεγαλύτερο με συνδυασμούς lead guitar, 12χορδη, κλαρινέτο, μπάσο, ντραμς και κόνγκα / Israeli ντραμς.

Το τετραμελές σχήμα παρουσιάζει, χωρίς έκπληξη, πιο straight blues ορχηστρικά σε ρυθμούς που ποικίλουν. Το "Elbow Blues" είναι πιο αργό και ακούγεται σαν T-Bone Walker και Albert King μοιρασμένο εξίσου. Το "Surf Side Shuffle" και το "Square Heels, White Stockings" το λιγότερο θα σας κάνουν ασυναίσθητα να χτυπήσετε με ρυθμό το πόδι σας στο πάτωμα, καθώς ο Richardson  χρησιμοποιεί αποτελεσματικά το απόλυτα δεμένο ρυθμικό μέρος σαν υπόβαθρο για τις πολύ ωραίες κιθαριστικές του ικανότητες. 

Soul Guru (1968)

Το πολυμελές σχήμα παρουσιάζει πιο funky και πειραματικές δουλειές. Και τα δύο "Boogaloos"-"Senor" και "Khyber Pass"-θυμίζουν παρόμοιο groove από Grant Green και Ivan 'Boogaloo Joe' Jones, 

Khyber Pass Boogaloo (1968)

η ορχηστρική διασκευή του "Monday Monday" (The Mamas and the Papas) παρουσιάζει πολύ φανταστικό overdubbing κιθάρας, ενώ το "Lonely Rider" (μία ερμηνεία ενός θέματος από το soundtrack μίας ταινίας γουέστερν με τον Charlton Heston) βρίσκει τον Richardson  να δημιουργεί απροσδόκητα έναν εντυπωσιακό ήχο σαν από σιτάρ. Το Ινδικό και Μεσανατολικό (ανακατεμένα) στο ομότιτλο κομμάτι, ξανά παρουσιάζει αυτό το θαυμάσιο ήχο σαν από σιτάρ και ακούγεται σαν ένα υβρίδιο από Sandy Bull / Quicksilver, να κυμαίνεται ανάμεσα στα καλύτερα παραδείγματα της raga-rock που θα μπορούσε να βρει κανείς σε δίσκο από τα τέλη της δεκαετίας του 60.

Lonely Rider (1968)

Σύμφωνα με ένα άρθρο του Scott D. Wilkinson στο περιοδικό Flashback, o Wally Richardson ήταν ο μουσικός των μουσικών. Ο Wally διέθετε πάθος για να παίζει, αλλά καθώς η δουλειά ως ανεξάρτητος παίκτης άρχισε να μην έχει μεγάλη ζήτηση και με γυναίκα και ένα παιδί, αποφάσισε να πάει στο κολέγιο. Αποφοίτησε το 1978 με πτυχίο στην μουσική. "Πολεμούσα να τα βγάλω πέρα και επέστρεψα στα θρανία", είπε. "Υπήρχαν τόσοι νέοι μαθητές που με βοήθησαν. Με την σειρά μου εγώ, μοιράστηκα μαζί τους τις εμπειρίες μου".

Ο Wally δίδαξε στο Essex County College, στο μουσικό εργαστήρι Jazzmobile και στο New Jersey. "Προετοιμαζόμενος, οργανώνοντας τις σκέψεις σου και παρακολουθώντας κάποιους άλλους να απορροφούν τις σκέψεις σου, είναι η καλύτερη ανταμοιβή", είπε για την διδασκαλία. "Παρακολουθούσα τα παιδιά να αναπτύσσονται μέσα από την μουσική. Η μουσική έγινε μία αδελφότητα. Ο ένας παρακινούσε τον άλλο να γίνει καλύτερος και προσπαθούσαν σκληρά. Εξελίσσονταν μαζί, σαν να ήταν αθλητική ομάδα".  

Square Heels, White Stockings (1968)

Ο Wally είναι ένας μουσικός και δάσκαλος, αλλά είναι επίσης ένας αιώνιος μαθητής, που ακούει περισσότερο και μιλάει λιγότερο. Όπως είπε σε ένα πρώην μαθητή, ο οποίος είχε τον Wally σαν πηγή έμπνευσης, "για να συνεχίσεις ένα ταξίδι ζωής αφιερωμένο στη μάθηση, συνέχισε να περιβάλλεσαι από αυτούς που αναζητούν απαντήσεις και να φοβάσαι εκείνους που λένε ότι τις έχουν βρει".

"Σαν νεαρός, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι είχα ολοκληρώσει κάτι από όσα έκανα", είπε. "Η ζωή με έσπρωξε σε όλα αυτά. Πέρα από την γυναίκα μου, με "κατάφερε" και η μόρφωση και η μουσική".

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ