DUNCAN BROWNE
Singers / Songwriters of 60's & 70's
Give Me Take You (Immediate IMSP 018) 8/68
Μία παράξενη απόδοση παραδοσιακής Αγγλικής folk (καλοπαιγμένης και με καλές συνθέσεις), που οφείλει πολλά στην Ελληνική μυθολογία και ιστορία.
Τραγούδια σαν το "The Death of Neil", "Gabilan","Alfred Bell" και άλλα υπογραμμίζουν την ικανότητα που έχει να υφαίνει λυρικά μοτίβα, να τα τραγουδάει αποτελεσματικά και να μιλάει με την κιθάρα του.
The Death of Neil (1968)
Φανερά ένα ταλέντο στο ιδίωμα της pop-folk-και κάποιος που θα άξιζε την μεγαλύτερη ενθάρρυνση. Παρεμπιπτόντως οι στίχοι είναι κυρίως του David Bretton. Ευγενείς συνθέσεις τραγουδισμένες με λεπτότητα και γεύση από τον νεαρό και καλοφτιαγμένο Mr. Browne, αλλά δυστυχώς λιγάκι βαρετές, καθώς το mood είναι σε όλες το ίδιο.
Dwarf In A Tree (A Cautionary Tale) (1968)
Ένας από τους πιο προφανείς Άγγλους τραγουδοποιούς / τραγουδιστές της εποχής. Οι ευγενείς μελωδίες του Browne, το επιδέξιο παίξιμο της Ισπανικής κιθάρας και τα φωνητικά με το πολύ όμορφο layering, έχουν ένα συμπαθητικό backing με τις ενδιαφέρουσες συνθέσεις εδώ.
Give Me Take You (1968)
Τα highlights περιλαμβάνουν το χαριτωμένο ομότιτλο τραγούδι, το αφοπλιστικό "Ninepence Worth of Walking" και το νοσταλγικό "On The Bombsite" (το μοναδικό τραγούδι που παρουσιάζει ρυθμικό μέρος). Κάποιοι μπορεί να το βρουν λίγο εύθραυστο και αραχνούφαντο (νάνοι που κατοικούν στα δέντρα, παιδικές φωνούλες, αιθέριες χορωδίες και ηχητικά εφέ) και τα τραγούδια είναι αρκετά παρόμοια-αλλά αν είσαι στην κατάλληλη διάθεση μεγάλο μέρος του άλμπουμ θα σου κάνει αίσθηση.
Duncan Browne (RAK SRKA 6754) 3/73
O Mickie Most είχε ονειρευτεί κάποιες λαμπρές συνθέσεις-το θέμα είναι ότι κάποιες ίσως δεν ταιριάζουν...
Γενικά, όταν εκεί που το άλμπουμ λέμε ότι είναι καλό, είναι πολύ καλό, ενώ εκεί που είναι κακό, είναι τραγικό.
Σε παραγωγή Mickie Most και παρουσιάζοντας τους Jim Rodford και Bob Henrit των Argent, όπως επίσης την Suzi Quatro, αυτό το άλμπουμ έχει μία πιο mainstream pop αίσθηση από ότι το ντεμπούτο του πέντε χρόνια πριν,
My Only Son (1973)
αλλά ακόμα συμπεριλαμβάνει ένα καλό αριθμό από χαριτωμένες μπαλάντες ("My Only Son", "Babe Rainbow", "Cast No Shadow" και "Over the Reef", για παράδειγμα).
Ragged Rain Life (1973)
Η φωνή του Browne είναι ελκυστική αλλά όχι ιδιαιτέρως δυνατή (θυμίζει πολύ τον Keith Christmas, αλήθεια), αλλά παίζει πολύ καλά την Ισπανική κιθάρα και είναι χαρακτηριστικός για την γραφή του.
In a Mist (1973)
Τα highlights εδώ περιλαμβάνουν το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ "Ragged Rain Life" και το "Journey" (που και τα δύο συνδυάζουν soft στροφές με heavy ρεφρέν), το "Country Song" (με ωραίο mellotron) και το "The Martlet", το οποίο-όπως μεγάλο μέρος του άλμπουμ-θυμίζει το ντεμπούτο του αλλά κάπως πιο γήινο. Γενικά, αν εξαιρέσεις το τελευταίο τραγούδι με τους ενοχλητικούς ήχους στο συνθεσάιζερ, μιλάμε για μία ατόφια προσφορά από έναν δυσδιάκριτο τραγουδοποιό / τραγουδιστή.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου