MERRYWEATHER

So Many Projects, So Underrated Artist

O Neil Merryweather είναι ένας Καναδός ρόκερ (τραγουδιστής/τραγουδοποιός και μπασίστας) με πλούσιο βιογραφικό και εκτεταμένη δισκογραφία στο ενεργητικό του από τις αρχές του '60 που ξεκίνησε με τους The Just Us. Από εδώ θα δούμε μερικές από τις δουλειές που έκανε, από την πρώτη "δική" του μπάντα και μετά (1968). Ας ξεκινήσουμε!

ALBUM BY ALBUM

Merryweather (Capitol SKAO 220) 5/69 [Canada]

Άλλο ένα τσούρμο Καναδοί, όπως έγραψε ο Nick Warburton (μουσικός συγγραφέας με πλούσια δράση), που είχαν μετακομίσει στο Λος Άντζελες στα τέλη του '68 έφτιαξαν αυτό το σχήμα. To ντεμπούτο άλμπουμ τους έλαβε πολύ λίγη (αν έλαβε) δημοσιότητα. Αυτό είναι κρίμα κατά κάποιο τρόπο, επειδή το LP περιλαμβάνει μερικά λαμπρά τραγούδια με πιό αξιοσημείωτα το "Mr Richman" του Neil Merryweather, το οποίο ανοίγει το πρόγραμμα, το "No Passengers Allowed", το "A Feeling of Freedom" και το "Little Man". Όχι πολύ διαφορετικό από τους The Steve Miller Band, το άλμπουμ αξίζει να ψαχτεί από τους λάτρεις της μελωδικής heavy rock των τελών του '60.

Mr Richman (1969)

Neil Merryweather

Word of Mouth (A Two-Record Super Jam) (Capitol STBB 278) 8/69

Oι Merryweather θα σημείωναν πρόοδο με αυτό το διπλό LP "superjam". Δεν είναι μόνο o Neil Merryweather και η μπάντα του σε αυτό το blues σετ, αλλά μαζί τους έχουν κορυφαίους μουσικούς, όπως ο Steve Miller, o Barry Goldberg, o Dave Mason, o Charley Musselwhite, o Howard Roberts και ο Bobby Notkoff σε διάφορα κομμάτια.

Mrs.Robert's Son / Rough Dried Woman / Hooker Blues (1969)

Το Rolling Stone δεν εξέφρασε τις καλύτερες κριτικές για αυτό το άλμπουμ, αλλά ούτε και για το γκρουπ γενικότερα:
"Υπάρχει σχεδόν αρκετή αξιόλογη μουσική ανάμεσα στο γκρουπ για να γεμίσει ένα άλμπουμ, αλλά από την στιγμή που έχουμε ένα "superjam" και ο καθένας περιμένει τη σειρά του έχουμε αντί για ένα άλμπουμ, ένα βαρετό διπλό άλμπουμ. Οι Merryweather είναι μία ασφυκτικά τυπική blues-rock μπάντα. Το Word of Mouth ακούγεται πάρα πολύ σαν ένα ατέλειωτο σετ από αυτά που ακούς σε ένα κονσέρτο περιμένοντας την μπάντα να κάνει την εμφάνισή της. Οι Merryweather στερούνται από κάθε μουσική ταυτότητα, ,ωστε οι καλλιτέχνες που βρίσκονται μαζί τους κυριαρχούν στα κομμάτια που εμφανίζονται" 18/10/69

Licked the Spoon (1969)

Το Word of Mouth υπήρξε διαθέσιμο για λίγο, αλλά άργησε να αναπτύξει δυναμική. Τι κρίμα μουσικοί μου φίλοι. Εδώ έχουμε ένα άλμπουμ που θα ικανοποιήσει όσους αρέσουν τα τζαμ, τους εραστές των blues και αυτούς που έχουν αδυναμία στους διπλούς δίσκους. Διαβάζοντας τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν είναι σαν να διαβάζεις το ποιοί μετείχαν στο Woodstock. Τα τραγούδια πέφτουν ανάμεσα στον μυστικιστικό διαφωτισμό των Spirit και στην απόδοση του rock 'n' roll από τον Steve Miller. Οι Merryweather και οι φίλοι τους είναι απίστευτα ταλαντούχοι, δαιμόνιοι στούντιο μουσικοί. Είναι ένα άλμπουμ που αφιερώνεται στα έντιμα rock-blues. To "Dr. Mason" του Mason είναι ίσως το δυνατότερο κομμάτι. To 9-λεπτο jazzy "Mrs. Roberts'Son" έχει επίσης μερικές πολύ καλές στιγμές. Μην ξεχνάμε μιλάμε για τζαμ.

Dr. Mason (1969)

Word of Mouth Jam

NEIL MERRYWEATHER, JOHN RICHARDSON & BOERS
Neil Merryweather, John Richardson & Boers (Kent KST 546) 2/70 [Canada]

O Neil Merryweather, έχοντας χωριστεί από την προηγούμενη μπάντα του (με την υπόλοιπη μπάντα να σχηματίζουν τους Salt & Pepper με τον Rick James) παίρνει τους μουσικούς από το Τορόντο John Richardson (lead guitar) και Robin Boers (στα ντραμς-πρώην μέλος των Ugly Ducklings), για να κάνουν το ασυνεπές heavy-rock LP στο Λος Άντζελες. Στα keyboards εμφανίζεται ο JJ Velker (πρώην μέλος των 49th Parallel). Τα highlights περιλαμβάνουν το "You Must Live It" που συν-έγραψαν o Merryweather και η Lynn Carey και το funky "Flat Back" από το τρίο του τίτλου.

Flat Back (1970)

Το "Dust My Broom" ίσως είναι επιπόλαιο λίγο, αλλά το κομμάτι που κλείνει είναι γεμάτο θετική ενέργεια ("Flat Back"). Το μεγαλύτερο μέρος της Β' πλευράς κυριαρχείται από το 11-λεπτο "Local 149/Are You Ready?", το οποίο κρατά την αδρεναλίνη ψηλά λόγω πραγματικά φοβερής δουλειάς στο keyboard, αλλά και στην κιθάρα. Όχι τεράστιο άλμπουμ, αλλά με τις πολύ καλές του στιγμές.

Local 149/Are You Ready? (1970)

Merryweather, Richardson, Boers, Velker

IVAR AVENUE REUNION
Ivar Avenue Reunion (RSA LSP 4442) 1970

Και ο Barry Goldberg και ο Charlie Musselwhite έχουν καλή φήμη σαν παίκτες των blues. Εδώ ενώνονται με διάφορους άλλους φίλους σε ένα session blues και rock. Κατά το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου η μπάντα καταθέτει πολύ σταθερό backing, με υπέροχο funky πιάνο από τον Goldberg και φυσαρμόνικα από τον Musselwhite. Δυστυχώς δεν συμβαίνουν πολλά πάνω από αυτό το backing. Η Lynn Carey, μία εκθαμβωτικά όμορφη γυναίκα τραγουδά καταιγιστικά στο σόλο της "Fast Train" και κάνει ότι είναι δυνατόν για να ζωντανέψει τα πράγματα αλλού, αλλά οι φωνές των ανδρών είναι όλες αδύναμες και χωρίς ζωντάνια. Δεν ξέρω γιατί οι καλοί παίκτες οργάνων πρέπει να επιμένουν να καταστρέφουν τις ηχογραφήσεις τους με την αδυναμία τους στο τραγούδι, αλλά είναι κάτι που έχω συναντήσει αρκετά συχνά.

Charlotte Brown (1970)

Ένα μιά κι έξω τζαμ session που παρουσιάζει τον Neil Merryweather, τον Barry Goldberg, τον Charlie Musselwhite και την Lynn Carey. Αυτό το supersession στυλ ηχογράφησης είναι τόσο τσαπατσούλικο όσο θα περίμενε κάποιος που γνωρίζει, αλλά παρ'όλα αυτά καλύτερο από τα περισσότερα του είδους. Τα κομμάτια είναι σχετικά μικρά (και μοιάζουν σαν γρήγορες πρόβες υπαρχόντων τραγουδιών παρά σαν αυτοσχέδιο τζαμ). Αυτό δουλεύει υπέρ τους καθώς είναι γεγονός ότι κανένα μέλος δεν φαίνεται να "βγαίνει" πάνω από τα υπόλοιπα. Καλύτερο τραγούδι: το δυναμικό "Charlotte Brown".

Fast Train (1970)

 Ένα από τα αρκετά blues-rock πρότζεκτς από την τραγουδίστρια Lynn Carey και τον παρτενέρ της Neil Merryweather. Μάλλον το καλύτερο σχήμα που είχαν, εν μέρει πιό παραδοσιακό και αυθεντικό και εν μέρει πιό δυναμικό και συναρπαστικό. Συγκεκριμένα οι lead κιθάρες που στριγγλίζουν στο σύντομο instrumental "Magic Fool" προκαλούν έξαψη, ενώ η Carey είναι μία πολύ καλή φωνή όπου κι αν τραγουδάει. Το όνομα του σχήματος πάρθηκε από την οδό που βρισκόταν το μέρος που έγινε το τζαμ.

Magic Fool (1970)

Ivar Avenue Reunion

NEIL MERRYWEATHER & LYNN CAREY
Vacuum Cleaner (RCA SP 4485) 1971

H συνεργασία Merryweather και Carey που σύντομα θα είχε ως αποτέλεσμα τους Mama Lion βρίσκεται σε ένα λιγότερο hard rock χαρακτήρα εδώ. Όπως συνήθως συμβαίνει με τον Merryweather το άλμπουμ μοιάζει ανακατεμένο, συμπεριλαμβάνοντας μερικά καλά τραγούδια, μερικά αδύνατα, καθώς και κάποιες διασκευές για να γεμίσει. Το "Let It Shine" είναι ένα τρομερό rock/soul θέμα και η Carey βρίσκεται σε καλή φόρμα, κάνοντας το άλμπουμ πιό διασκεδαστικό από ότι θα έπρεπε.

Let It Shine (1971)

Καλύτερη στιγμή: όταν τραγουδούν ντουέτο και με έκπληξη διαπιστώνεις ότι ο Merryweather αναλαμβάνει τις υψηλότερες. Η ορίτζιναλ μπάντα το διάλυσε κατά την διάρκεια των sessions έτσι το άλμπουμ έχει δύο διαφορετικά σετ μουσικών. Αυτός ο δίσκος δεν είναι κακός, αλλά δεν έχει να προσφέρει κάτι που δεν βρίσκεται σε άλλα άλμπουμ των Merryweather και Carey, όπως το Mama Lion. Ως συνήθως είναι σταθερή, δυναμική blues-rock με ένα γεμάτο ενέργεια επίπεδο, αλλά όχι με ισάξια στάνταρ τραγουδοποιίας. Καλύτερο κομμάτι μακράν το "Captain Terrific", το οποίο έχει ένα πολύ καλό riff. Θα με ρωτήσετε πού να το ακούσουμε. Ε, τι να γίνει δεν υπάρχει σε κάποια πλατφόρμα. Οπότε ακούστε αυτό:

Shop Around (1971)

Neil & Lynn

HEAVY CRUISER
Heavy Cruiser (Family 2706) 1972

Εδώ έχουμε περισσότερες απώλειες παρά χιτ για τον φυσιολογικά ενδιαφέροντα και εκλεκτικό Neil Merryweather με αυτό το σχήμα. Το μενού αποτελείται από heavy rock των 70ς, με ψυχεδελικές πινελιές να το υποστηρίζουν. Το "Wonderwheel" και το "My Little Firefly" υποφέρονται, αλλά διασκευές όπως το "Louie Louie" και το "Cmon Everybody" είναι φρικτές. Προσπεράστε το για χάρη του τρομερού Space Rangers που σκίζει.

My Little Firefly (1972)

ΜΑΜΑ LION
Mama Lion (Family Productions FPS 2702) 1972

Ο Neil Merryweather είναι η επιτομή του υποτιμημένου των 60'ς/70'ς συναγωνιζόμενος τον Bob Segarini στο ότι ήταν frontmen δύο τόσο διαφορετικών γκρουπ, χωρίς ποτέ να πετύχουν εμπορική ή κριτική επιτυχία. Σίγουρα είχε ταλέντο (η φωνή του είχε απίστευτη έκταση για παράδειγμα), αλλά είχε πολύ λίγη μουσική αίσθηση, όντας όχι ο καλύτερος τραγουδοποιός και επομένως επαναπαυόμενος πολύ περισσότερο σε μάλλον προφανείς διασκευές και ευφυείς λυρικές ιδέες ή ιδέες στην παραγωγή. Η συνεργασία του με την Lynn Carey, συναγωνίζεται το ταξιδιάρικο Space Rangers για την πιό ενδιαφέρουσα δουλειά του.

Cry (1972)

Η Lynn Carey είχε δείξει στους C.K. Strong ότι ήταν και δυνητικό sex symbol, αλλά και μία πολύ καλή ερμηνεύτρια των blues. Η Mama Lion εκμεταλεύτηκε την θελκτικότητά της, φτάνοντας να χρησιμοποιήσει ως εξώφυλλο του άλμπουμ τον εαυτό της να θηλάζει ένα λιονταράκι. Γι'αυτό το σοκαριστικό για την εποχή τρυκ, είναι που ακόμα θυμάται ο κόσμος τους Mama Lion (και πρόσθεσε σε όλο αυτό και το τρακ "Sister Sister, She Better Than A Man"). Η Carey χρησιμοποιεί δυνατές στριγγλιές, αν και ένα χαoτικό και αυτοκαταστροφικό περιβάλον στο στούντιο έκανε τον ήχο τους να ακούγεται ωμός στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ.

Wildcat (1972)

Σαν αποτέλεσμα είναι ένα δυναμικό hard rock άλμπουμ που πετυχαίνει τον σκοπό του αν ο ακροατής έχει την σωστή διάθεση, αλλά υστερεί σε ποιότητα τραγουδιών ή πειθαρχία για να γίνει πραγματικά άριστο. Ωστόσο παίρνουν πόντους για μία άριστη διασκευή του "Can't Find My Way Home" των Blind Faith, ένα τραγούδι που πάντα πίστευα ότι περιείχε μία rock 'n' roll δυναμική που δεν μπορούσε να αποτυπωθεί και που οι Mama Lion κατάφεραν με επιτυχία.

Can't Find My Way Home (1972)

Συμπαγής hard rock με progressive αιχμές. Μέρη του άλμπουμ είναι υπέροχα, αλλά αλλού φαίνεται η έλλειψη του πρώτης τάξεως υλικού. Συνήθως στα straight blues-rock.

Mr. Invitation (1972)

Give It Everything I've Got (Family Productions FPS 2713) 1973

Το δεύτερο άλμπουμ τους χαμηλώνει λίγο τους τόνους. Το ομώνυμο κομμάτι, μία δυναμική μπαλάντα δείχνει την φωνή της Carey στα καλύτερά της. Αλήθεια θα μπορούσε να είναι σταρ αν ήταν σε άλλη εταιρεία. Το "Mama Never Told Me" είναι ένα ενθυμητικό και σκληρό hard rock θέμα και η ειρωνική της βερσιόν είναι άπαιχτη. Όπως με κάθε δίσκο του Neil Merryweather τα υπόλοιπα είναι ανακατεμένα και από τη στιγμή που σαν σύνολο δεν ροκάρει τόσο σκληρά όσο το ντεμπούτο,
καταλήγει να είναι υποσχόμενο, αλλά όχι ικανοποιητικό.

Give It Everything I've Got (1973)

Η πρώτη πλευρά του δίσκου είναι σε παλμό blues rock, πάλι με καλή κιθαριστική δουλειά και στο μεγαλύτερο μέρος με ορίτζιναλ θέματα. Η δεύτερη πλευρά είναι λίγο περισσότερο progressive και το πιό ενδιαφέρον θέμα είναι η με συνθεσάιζερ μπαλάντα "Dark Garden", η οποία φέρνει στο μυαλό τους Curved Air.

Lynn Carey

NEIL MERRYWEATHER
Space Rangers (Mercury 9100 008) 7/74

Αγνοήστε την ημερομηνία κυκλοφορίας αυτής της τρομερής αριστουργηματικής ανάμιξης ψυχεδέλειας, pop, progressive και proto-metal και φανταστείτε ότι ήρθε από το 1969. To κομμάτι που ανοίγει "Hollywood Boulevard" είναι ένα σάλπισμα που οδηγεί στο αξιαγάπητο "Step in the Right Direction", με το ήπιο beat, τα διαστημικά keyboards και τα φωνητικά που σε ταξιδεύουν.

Hollywood Boulevard (1974)

Το "King of Mars" και το "Road to Hades" είναι βουτηγμένα στα σύνθια, είναι μίνι επικά progressive, αλλά η αληθινή δύναμη του Merryweather βρίσκεται στο πιό hard μέταλλο. Το "High Attitude Hide and Seek" ακούγεται παραδόξως σαν τους Judas Priest, ενώ το "Neon Man" και το "Sole Survivor" επίσης ροκάρουν δυνατά.

Road to Hades / High Attitude Hide and Seek (1974)

Δύο διασκευές είναι επίσης εκπληκτικά καλές-ένα δραματοποιημένο "Eight Miles High" και ένα παρανοικά funky, σαν να ακούς Prince "Sunshine Superman". Ένας πρώτης κατηγορίας δίσκος που συστήνεται σε όλους.

Eight Miles High (1974)

Space Rangers

Kryptonite (Mercury SRM-1-1024) 1975

Στο πνεύμα του προηγούμενου LP είναι και το Kryptonite, με καλή heavy psych space glam rock, που επίσης συστήνεται στους λάτρεις του είδους.  Παίρνουμε μία ιδέα από το απίθανο "The Groove":

The Groove (1975)

O Neil συνέχισε για να βγάλει ακόμα ένα αξιόλογο LP Differences (1978), ενώ κατά την δεκαετία του '80 συνεργάστηκε με την Lita Ford κάνοντας παραγωγή σε τραγούδια, αλλά και γράφοντας μαζί της κάποια θέματα που μπήκαν στο άλμπουμ της Out For Blood. Όμως η συνεργασία τους αυτή δεν τέλειωσε ομαλά, όταν η Lita Ford τον απέρριψε χωρίς να τον αποζημιώσει για τις υπηρεσίες του ως μάνατζερ ή για την παραγωγή που έκανε. 

Ο Neil Merryweather τώρα ζει στο Λας Βέγκας, όπου συνεχίζει να γράφει και να ηχογραφεί τραγούδια στο δικό του στούντιο.  

C.K. STRONG
C.K. Strong (Epic BN 26473) 9/69

Αυτό είναι το ένα και μοναδικό άλμπουμ που έκαναν οι C. K. Strong, το πρώτο γκρουπ της Lynn Carey. Ήταν μία καλή ευκαιρία να το παρουσιάσουμε ακριβώς σε αυτό το άρθρο, για να δείξουμε την αρχή της Mama Lion, στα blues rock και επίσης να συστήσουμε ακόμα ένα πολύ καλό άλμπουμ, που φαίνεται ότι γερνάει απροσδόκητα καλά, σε σχέση με παρόμοια πιό γνωστά σύγχρονά του. Απολαύστε ελεύθερα!

Mean Hearted Man (1969)

Εξάλλου, ποιός ξέρει, ίσως όσοι αντιπαθούν τον Neil Merryweather να πάρουν αυτό το άλμπουμ, αφού είναι το μόνο άλμπουμ της Lynn χωρίς αυτόν.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ