THE GODS 

Proto Prog Rock

      Όπως είναι γνωστό, με τον όρο “supergroup” εννοούμε ένα συγκρότημα που αποτελείται από διάσημους μουσικούς, που μεγαλούργησαν προηγουμένως, κυρίως, σε άλλες δημοφιλείς μπάντες.  Τέτοια γκρουπ κατέχουν προνομιακή θέση, τόσο στη μουσική ιστορία, όσο και στην καρδιά πολλών μουσικόφιλων. Τι γίνεται όμως στην αντίστροφη περίπτωση; Τι συμβαίνει όταν μία – σχεδόν άγνωστη – μπάντα αποτελεί το “εκκολαπτήριο” διάσημων – αργότερα – μουσικών; Πράγματι, τυχαίνει να υπαρχουν τέτοιες περιπτώσεις, όπου από μία μπάντα, όλοι – ή σχεδόν όλοι – οι μουσικοί να “μεταπηδούν” σε άλλα συγκροτήματα-μεγαθήρια και να γίνονται πια πασίγνωστοι. Μια τέτοια μπάντα είναι σίγουρα και οι The Gods.

Garage Man (1967)

      Η αλήθεια είναι ότι οι Gods έχουν μείνει στο κοινό, κυρίως ως το πρώτο γκρουπ του Ken Hensley, ένα από τα πιο σημαντικά μέλη των Uriah Heep. Αυτή είναι όμως η μία – και γνωστότερη – ιστορία. Στην πραγματικότητα οι Gods αποτέλεσαν πραγματικό “φυτώριο” μουσικών για κάποιες κατοπινές μπάντες! Όλοι σχεδόν όσοι πέρασαν από εδώ, αργότερα “μετακόμισαν” σε πασίγνωστα σχήματα. Πάρτε μια ιδέα και μείνετε με το στόμα ανοιχτό. Έχουμε και λέμε: John Glascock, μπασίστας, … πήγε στους Jethro Tull. Brian Glascock, ντράμερ, … πήγε στους Captain Beyond. Alan Shacklock, κιθαρίστας, … ιδρυτής των Babe Ruth. Lee Kerslake, ντράμερ, … πήγε στους Uriah Heep. Greg Lake, τραγουδιστής, κιθαρίστας, … πήγε στους King Crimson και στους E.L.P. (Emerson, Lake & Palmer). Mick Taylor, κιθαρίστας, … πήγε στους Bluesbreakers του John Mayall και στους Rolling Stones! Πραγματικά, αυτή η μπάντα υπήρξε αληθινή πηγή ταλέντων. Γιατί όμως έμεινε στην αφάνεια; Γιατί δεν μεγαλούργησε η ίδια;

Eight O'Clock In The Morning (1969)

      Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το 1962, στο Hatfield της Αγγλίας, τρία σχολιαρόπαιδα - ήταν μόνο 13 και 14 ετών -  οι αδερφοί Glascock και ο Mick Taylor σχημάτισαν μία μπάντα, με το πρωτότυπο όνομα …The Juniors. Πρόσθεσαν ως τραγουδιστή τον Malcolm Collins κι ως δεύτερη κιθάρα τον Alan Shacklock. Έπαιζαν κυρίως διασκευές σε pop/rock χιτάκια της εποχής, αλλά συνέθεταν και μόνοι τους, με τάσεις προς το – ανύπαρκτο ακόμη – progressive. Mε τον καιρό τα πήγαιναν αρκετά καλά και κατάφεραν τελικά να υπογράψουν συμβόλαιο με την ‘EMI / Columbia Records’. Η πρώτη τους επιτυχία ήρθε το 1964 με το single "There's a Pretty Girl" (με β΄πλευρά το "Pocket Size").

The Juniors - There's a Pretty Girl (1964)

      Το 1965 τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Το line-up βελτιώθηκε με την προσθήκη του Ken Hensley στα vocals και στα πλήκτρα. Ο τελευταίος, σε συνέντευξή του, θυμάται ότι άρχισε βασικά να παίζει όργανο (Hammond) στην μπάντα, αφού υπήρχαν ήδη δύο κιθάρες όταν πρωτομπήκε. Αν και αυτό που ήξερε να παίζει καλά ήταν η κιθάρα, αναγκάστηκε με κάποιο τρόπο να την απαρνηθεί. “Μου είπαν ότι αν θέλω να συμμετέχω στο γκρουπ, θα πρέπει να παίξω πλήκτρα. Έτσι κάθισα κι έμαθα, σε μια ημέρα, μερικές βασικές συγχορδίες, παίζοντας μαζί τους την πρώτη μου παράσταση, την επομένη”, έλεγε ο Hensley. Τελικά προστέθηκε κι ο Joe Konas (κιθάρα, τραγούδι) και το σχήμα άλλαξε το όνομά του στον, καθόλου μετριόφρωνα, τίτλο "The Gods".

Genesis (1968)

       Καταφέρνουν, μετά από πολλή δουλειά, να γίνουν σχετικά γνωστοί κι έτσι το 1966 άνοιξαν την συναυλία των Cream στο Starlite Ballroom, στο Wembley. Με σύνθεση των Taylor, Hensley, Glascock και Konas κυκλοφορούν το 1967 το πρώτο τους single με το νέο τους όνομα: Το “Come On Down To My Boat Baby” (τραγούδι των Rare Breed) με Β-side το “Garage Man”.

Come On Down to My Boat Baby (1967)

        Τον Μάη του ’67, ο Mick Taylor αποχωρεί από το γκρουπ, πηγαίνοντας στους Bluesbreakers, καθώς ο John Mayall έψαχνε νέο κιθαρίστα για να αντικαταστήσει τον ‘φευγάτο’ Peter Green. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να διαλυθεί, για λίγους μήνες η μπάντα και να μείνει τελικά, από το αρχικό line-up, μόνο ο Hensley. Ο τελευταίος όμως δεν το έβαλε κάτω κι αποφάσισε να ξαναστήσει αμέσως την μπάντα. Όπως λέει ο ίδιος: ”Αυτό που θυμάμαι από τότε είναι ότι μας άρεσε απλώς να παίζουμε. Δεν βγάζαμε χρήματα αλλά είχαμε πολύ πλάκα. Όταν έφυγε ο Mick για να πάει στον John Mayall, βρήκα τελικά άλλον κιθαρίστα. Όμως το καλύτερο ήταν ότι τότε μας ‘περιμάζεψε’ ο Dave Paramor από την ΕΜΙ. Κι αυτό ήταν υπέροχο, αφού κάναμε τα δύο μας άλμπουμ, εκεί, στα Abbey Road Studios”.

The Gods

        Πράγματι, μετά την αποχώρηση του Taylor οι αλλαγές ήταν πολλές: Ο μπασίστας John Glascock έφυγε κι αντικαταστάθηκε, τον Ιούνιο του ΄67, από τον Paul Newton. Ούτε όμως κι αυτός έμεινε πολύ. Το 1968 μπαίνει στην μπάντα ο Greg Lake, o οποίος όμως δεν πήρε κάποιον “πρωταγωνιστικό” ρόλο στην μπάντα. Έτσι, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ken Hensley, “ήταν πάρα πολύ ταλαντούχος για να μείνει στην αφάνεια” και το καλοκαίρι του ’68 ο Lake φεύγει από τους Gods, εισχωρώντας στους King Crimson. Τότε ήταν που το γκρουπ ζήτησε από τον John Glascock να ξαναγυρίσει κι αυτός τελικά πείστηκε. Με τη νέα σύνθεση πέφτουν και πάλι στη δουλειά.  Ένα από τα single που έβαλαν τότε ήταν και το “Somewhere In the Streets”:

Somewhere In the Streets (1968)

           Εκείνη την εποχή έπαιζαν ένα μείγμα ψυχεδέλειας με progressive στοιχεία. Τα singles που κυκλοφορούσαν τους επέτρεπαν να γίνονται όλο και πιο γνωστοί τραβώντας την προσοχή όχι μόνο του κόσμου αλλά και μεγάλων ονομάτων όπως των Rolling Stones και των Vanilla Fudge. ‘Ηδη είχαν κάνει τη “θητεία” τους στο  Marquee Club και πλέον γινόταν όλο και πιο περιζήτητοι σε live παραστάσεις. Άνοιγαν μέχρι και συναυλίες των The Who. “Τότε ήταν που έγινα και φίλος με τον Roger Daltrey”, έλεγε ο Hensley.

           Αυτονόητα λοιπόν, μαζί με την εταιρεία τους, EMI/ Columbia Records, αποφασίζουν να ηχογραφήσουν – και κατόπιν κυκλοφορούν – το πρώτο τους άλμπουμ, Genesis, το καλοκαίρι του1968. Ο Ken Hensley αυτό τον καιρό βρίσκει τον  μουσικό εαυτό του και το Hammond παίρνει κυριολεκτικά φωτιά. Σημαντικότατη και η συμμετοχή του στα φωνητικά μέρη:

Towards The Skies (1968)

       Ακούγοντας κάποιος αυτό το άλμπουμ σήμερα, θα βρει σίγουρα πολλά κοινά στοιχεία με τα πρώτα άλμπουμ των Uriah Heep. Λογικό άλλωστε. Ίσως κάποιος επίσης να βρει ομοιότητες με τους Who ή να τους παρομοιάσει με μια βαρύτερη έκδοση των Procol Harum. Όλα δεκτά. Τα πρωτότυπα κιθαριστικά riffs, η κυριαρχία των πλήκτρων και φωνητικές αρμονίες αποτελούν τη βασική συνταγή για τον psych / proto-prog ήχο τους.

Looking Glass (1968)

     Αν και δεν έκανε καμιά σημαντική εμπορική επιτυχία, σε λίγους μήνες, ξαναμπαίνουν στα στούντιο της Abbey Road και ηχογραφούν το δεύτερό τους άλμπουμ. Τιτλοφορείται To Samuel a Son και βγαίνει στην αγορά κοντά στα τέλη του 1969, με αρχές ΄70. Κι εδώ κάνει την πρώιμη εμφάνισή του το mellotron, κυριαρχεί ο Hensley (με τις συνθέσεις του και το Hammond), οι ονειρικές φωνητικές αρμονίες και τα πιασάρικα riffs της κιθάρας.

To Samuel a Son (1969)

Υπάρχουν πολλά μεταβατικά 60s σε 70s πράγματα εδώ. Το όργανο και η κιθάρα ακούγονται ως πρόδρομος σε αυτό που θα συνέβαινε ένα χρόνο αργότερα, όταν γεννήθηκε κι επίσημα ο όρος"progressive rock". Προσωπικά μου φαίνεται περισσότερο ενδιαφέρον αυτό το άλμπουμ. Ειδικά τέσσερα τραγούδια: Το αρχικό, ομότιτλο κομμάτι, το "Growing", το "Lady Lady" και το “Momma I Need”.

Momma I Need (1969)

     Ωστόσο, όπως και το πρώτο, έτσι κι αυτό το άλμπουμ δεν είχε κανένα ιδιαίτερο αντίκτυπο στον κόσμο. Αυτό τον καιρό, ό,τι πιο κοντινό στην επιτυχία ήταν το cover που έκαναν σε ένα τραγούδι των Beatles – μεγάλο hit της εποχής – “Hey Bulldog” (single)

Hey Bulldog (1969)

     Επίσης, τον Μάη του ίδιου έτους, πρόλαβαν και διασκεύασαν και το “Maria”, γνωστό από το “West Side Story”, θυμίζοντας, προσωπικά, πρώιμες δουλειές των …Deep Purple.

Maria (1969)

     Κάπου εδώ όμως αρχίζει και φθίνει η ιστορία τους. Για την ακρίβεια, ακόμη και το δεύτερό τους άλμπουμ, ουσιαστικά κυκλοφόρησε αφού είχαν διαλυθεί ως “The Gods”. Ο καθένας, ήταν γραφτό, αργά ή γρήγορα, να πάρει τον δρόμο του. Όμως προσπάθησαν αληθινά να μην διαλύσουν τα πάντα. Με την έλευση στην ομάδα του Cliff Bennett αποφασίζουν, κατ΄ αρχήν, να αλλάξουν το όνομά τους σε Toe Fat, έχοντας στην σύνθεση και τους Hensley, Kerslake και Glascock. Επίσης το 1970, οι Hensley, Glascock, Konas και Kerslake αποπειράθηκαν να κάνουν κι ένα ακόμη άλμπουμ. Aυτή τη φορά, όχι ως Gods ούτε καν ως Toe Fat, αλλά κάτω από το ψευδώνυμο Head Machine. O τίτλος του; Orgasm. Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία…

The Gods

ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ