SWEETWATER

Woodstock's Opening Band

Όσοι διαβάζουν τακτικά, ίσως θυμούνται ότι στην αναφορά στον Richie Havens εδώ, είχε σημειωθεί ότι ο μεγάλος αυτός μαύρος ερμηνευτής της folk και κιθαρίστας άνοιξε την συναυλία στο Bethel της Νέας Υόρκης το 1969 (Woodstock) και έπαιξε για περίπου τρεις ώρες μέχρι να αφιχθούν οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες, λόγω αυξημένης κίνησης και ακινητοποίησης των οχημάτων στους αυτοκινητόδρομους που οδηγούσαν εκεί. Η πρώτη μπάντα που επρόκειτο να παίξει ήταν οι ήρωές μας οι Sweetwater. Και πράγματι έγινε η πρώτη μπάντα που έπαιξε στο φεστιβάλ, καθώς ο Richie Havens ήταν σόλο.

Song of Romeo (1970)

Η μπάντα αυτή προήλθε όταν τον Ιούνιο του 1967, οι Jay Walker and the Pedestrians, Alex Del Zoppo (όργανο) , Albert Moore (φλάουτο), Pete Cobian (κρουστά), και ο Andy Friend (κιθάρα) μαζί με την πρόσφατη προσθήκη της Nansi Nevins (φωνητικά) άφησαν τους Jay Walker και ξεκίνησαν μία νέα μπάντα, η οποία για λίγο παρέμεινε χωρίς όνομα, μέχρι που ο Moore, κατά το φεστιβάλ του Monterey το 1967, καθώς ξύπνησε δίπλα σε ένα ρυάκι που είχαν κοιμηθεί αποβραδίς, έπλυνε το πρόσωπό του με νερό από αυτό το ρυάκι. Η Nansi που τον είδε του είπε ότι αυτό το νερό έχει λάσπη και αυτός απάντησε “No, Nanci. This’s sweetwater”. Μόλις είχε βρεθεί ένα όνομα για την μπάντα μας. Στην μπάντα προστέθηκαν ο August Burns (τσέλο), ο Alan Malarowitz στα ντραμς και ο Fred Herrera στo μπάσο. Ας περάσουμε όμως στην αξιόλογη δουλειά που έκαναν οι ήρωές μας:

Sweetwater

ALBUM BY ALBUM

Sweetwater (Reprise RS 6313) 1968

Αυτό το γκρουπ είναι καλό! Το κλειδί για τον ήχο αυτού του γκρουπ μπορεί να βρεθεί στο γεγονός ότι αποτελείται από 8 μέλη. Σαν αποτέλεσμα είναι τελείως αυτόνομοι, τόσο φωνητικά όσο και ορχηστρικά. Επίσης διαφέρουν στην ενοργάνωσή τους, έχοντας την στάνταρ κιθάρα, μπάσο, ντραμς και keyboard συμπεριλαμβανομένης της harpsichord), όπως επίσης τσέλο, φλάουτο και έναν δεύτερο κρουστό (μουσικό). Κατόπιν αυτών είναι ικανοί να επιτυγχάνουν μία ευρεία ποικιλία ήχων, αν και βασικά θα τους αποκαλούσατε jazz-rock. 

In A Rainbow (1968)

H διάθεση για το άλμπουμ αυτό είναι σαν την διάθεση ενός μεσήλικου για καραμέλες. Κάτι στο οποίο ενδίδεις με ενοχή και στα κρυφά. Συνεχίζω να λέω στον εαυτό μου ότι ακούγονται πολύ L.A. (Los Angeles) γκρουπ-ενορχηστρωμένοι και χαριτωμένοι, κάτι σαν τους the Association και εντελώς αντίθετοι από υπερδυνάμεις όπως οι Airplane και οι Grateful Dead. Παρόλες όμως τις διαμαρτυρίες μου, ο δίσκος τους παίζει χωρίς σταματημό στο πικάπ.

Come Take A Walk (1968)

Οι Sweetwater έχουν σαν τους Pentangle μία ανορθόδοξη ενορχήστρωση-στην περίπτωσή τους bongos, conga, φλάουτο και τσέλο ανάμεσα στις συνηθισμένες κιθάρες και μπάσο. Οι υφές στον ήχο που μπορεί κάποιος να αποκομίσει από τέτοια όργανα δεν είναι μόνο ευχάριστες αλλά έρχονται σαν ευπρόσδεκτη ανακούφιση, σε μία rock σκηνή που εκείνη την εποχή κυριαρχείτο από white blues, στερουμένων φαντασίας. Αλλά η κύρια ατραξιόν αυτού του γκρουπ φοβάμαι ότι είναι ένα κορίτσι που τραγουδάει, με το όνομα Nansi Nevins και μία φωνή που κατά τα εννέα δέκατα είναι Grace Slick και κατά ένα δέκατο Janis Joplin. Στο "My Crystal Spider", η Miss Nevins προσπαθεί να τραγουδήσει σαν την Grace Slick, χωρίς τo σκαμπρόζικo ταμπεραμέντο. Αλλά μην αφήσετε τα λόγια μου να σας τρομάξουν, ακόμα και οι καραμέλες είναι απολαυστικές σε μικρές δόσεις και ίσως είστε λιγότερο ευαίσθητοι από εμένα όσον αφορά στα μουσικά σας γούστα.

My Crystal Spider (1968)

Είναι δυνατοί, πείθουν ακόμα και όσους δεν έχουν μάθει στο στυλ που έπαιξαν οι Sweetwater. Και ο τρόπος που επιλέγουν να ξεκινήσουν να πείθουν είναι πολύ όμορφος. Παίρνοντας το συναισθηματικό παραδοσιακό spiritual "Motherless Child" και κάνοντάς το ανατριχιαστικό, μεταδοτικό, ελαφρώς οριεντάλ και αιχμαλωτιστικό..

Motherless Child (1968)

Στο "For Pete's Sake" η ευφάνταστη χρήση του τσέλο είναι απολύτως ευφυής και σε όποιον κι αν αποδίδεται η ευθύνη για τους στίχους στα ορίτζιναλ θέματα όπως το "Come Take A Walk", πρέπει να εστιάσουμε σε αυτούς, καθώς είναι ιδιαίτερα καλοί. Κάθε τι γύρω από αυτό το γκρουπ είναι ανανεωτικό, όπως το δροσερό νερό και δεν εννοώ μόνο το ταλέντο εκείνων των νεαρών μουσικών, αλλά το γεγονός ότι είναι 8 άτομα, αρκετά για να παρέχουν θεμελιώδεις αρμονίες, που οι σολίστες-στα φωνητικά και στα όργανα-να μπορούν να παίξουν.

For Pete's Sake (1968)

Just For You (Reprise RS 6417, με εσώφυλλο) 1970

Όπως μας πληροφορούν οι εσωτερικές σημειώσεις του άλμπουμ, ακολουθώντας την κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτο άλμπουμ, η μπάντα μας εστίασε στις ατέλειωτες περιοδείες. Ήταν τόσο δημοφιλείς στο ανερχόμενο κύκλωμα των pop φεστιβάλ που δεν διέφεραν από τους Cream, τους the Rolling Stones, τους the Doors, τον Jimi Hendrix, τους the Who, τους Led Zeppelin, την Janis Joplin, τους the Grateful Dead, τους Jefferson Airplane, τους Crosby, Stills, Nash & Young και άλλα μεγάλα ονόματα της περιόδου εκείνης. Ένας λόγος που η μπάντα μας απολάμβανε το στάτους των μεγάλων της εποχής ήταν ότι ουσιαστικά καμία άλλη μπάντα της rock σκηνής δεν είχε αυτόν τον ήχο. Αποφεύγοντας τα στάνταρ όργανα που συνιστούσαν μία rock μπάντα, δηλαδή, κιθάρα, μπάσο, ντραμς, οι Sweetwater χρησιμοποίησαν τσέλο, φλάουτο και keyboards σαν πρωτεύοντα όργανα. Συνδυάζοντας κλασικά, Λάτιν, jazz και rock στοιχεία στον ήχο τους παρέμειναν μοναδικοί. Επιπλέον βέβαια είχαν μία από τις καλύτερες γυναικείες φωνές της rock, την Nanci Nevins, ως lead singer (συχνά συνδυαζόμενη με τις φωνές των Del Zoppo, Herrera και Moore). Από τέλη του 1968 μέχρι τέλη του 1969 έκαναν τον περισσότερο καιρό περιοδείες. Είναι σίγουρο ότι η εμφάνιση της μπάντας στο Woodstock τους έφερε την μεγαλύτερη ίσως έκθεση, αλλά επίσης έκαναν περιοδείες με ονόματα όπως οι the Doors, Frank Zappa and the Mothers και άλλους. Μέχρι ένα σημείο αυτές οι περιοδείες εμπόδισαν την μπάντα από το να φτάσει να κάνει το δεύτερο άλμπουμ της.

Look Out (1970)

Όπως έλεγε ο Fred Herrera, "όλες αυτές οι εμφανίσεις, μας έκαναν να είμαστε συνεχώς στο δρόμο. Ποτέ δεν αράξαμε ώστε να ηχογραφήσουμε και ο ενάμισης χρόνος μεταξύ των άλμπουμ ήταν το "φιλί του θανάτου" εκείνο τον καιρό". Ένα άλλο μέρος από αυτό το "φιλί του θανάτου", ήταν το τραγικό ατύχημα της Nanci Nevins, που παραλίγο να αποβεί μοιραίο, τον Δεκέμβριο του 1969. Τραυματίστηκε από αυτοκινητιστικό ατύχημα στο κεφάλι και καταστράφηκε μία φωνητική χορδή, πράγμα ολέθριο. "Νομίζαμε" λέει ο Herrera, "ότι θα ήταν εντάξει αν για μία-δυό εβδομάδες εμφανιζόμασταν χωρίς αυτήν, αλλά δεν ήταν το ίδιο πράγμα". Όμως η ανάγκη για ένα δεύτερο άλμπουμ γρήγορα έγινε προτεραιότητα της Reprise, που αν και έδειξε κατανόηση στην κατάσταση που βρισκόταν η μπάντα και περίμενε, η φωνή, αλλά και γενικότερα η οπτική τέρψη της μπάντας ανάρρωνε πολύ-πολύ αργά. Τα περισσότερα τραγούδια με την φωνή της Nanci Nevins στο Just For You ήταν ηχογραφημένα πριν το δυστύχημα.

Compared To What (1970)

Το άλμπουμ που προέκυψε, μέρος του οποίου ακούτε αυτή την στιγμή, είναι κατά κάποιο τρόπο ένα μικρό κλασικό άλμπουμ και ίσως η καλύτερη στιγμή της μπάντας στο στούντιο. Υπάρχει ένα βάθος και μία σκληράδα στον ήχο που περιστασιακά έλλειπε από το ντεμπούτο τους. Ο παραγωγός Chris Huston επιλέχθηκε για να επιβλέψει την παραγωγή σε αυτό και του έδωσε μία πιό ζωντανή και συναρπαστική χροιά στον ήχο. Το ομώνυμο κομμάτι υποστηρίζει αυτό ακριβώς. Ξεκινώντας από το παίξιμο του Del Zoppo στο πιάνο και το δυναμικό μπάσο του Herrera, το κομμάτι πετυχαίνει τον αυθορμητισμό για τον οποίο η μπάντα φημιζόταν. Αυτός ήταν ο πραγματικός ήχος των Sweetwater. Προσθέτοντας τα κρουστά του Elpidio Cobian, το φλάουτο του Albert Moore και ιδιαιτέρως το τσέλο του  August Burns, το κομμάτι πηγαίνει ακριβώς στον ήχο που άκουγε κανείς στα live τους. Το μικρόφωνο τοποθετήθηκε πολύ κοντά στην Nanci , για να προστατέψει την ακόμα τραυματισμένη φωνή της.

Day Song (1970)

Ωστόσο, ίσως το επίκεντρο του άλμπουμ είναι το "Windlace". Αρχίζει με ήχο βροχής και μετά πηγαίνει σε funk. Οι αμυδρά ψυχεδελικοί στίχοι παίρνουν τον ακροατή σε ένα σύντομο ταξίδι μέσα από την συνείδηση. Αλλά είναι το groove που σε αιχμαλωτίζει και είναι ακόμα ένα παράδειγμα του ήχου του γκρουπ, που αναμιγνύει funk, κλασική και άλλα γένη άνετα. Και όπως λένε οι εσωτερικές σημειώσεις του δίσκου, μπορεί να προσεγγίζουν με τρόπο πολύ διαφορετικό σε σχέση με άλλες μπάντες της εποχής, όμως στο τέλος πιάνουν τις ατέλειωτες πιθανότητες της περιόδου τέλεια.

Melon (Reprise RS 6473)11/71

Το τελευταίο άλμπουμ τους ήταν οριστικά το λιγότερό τους. Και δεν εννοώ ότι δεν μου αρέσει. Το νωθρό, funky groove είναι καθηλωτικό. Αλλά είναι πολύ λιγότερο συνεπές από το πρώτο τους άλμπουμ και πάρα πολύ λιγότερο περιπετειώδες από το δεύτερο. Η φωνή της Miss Nevins είναι πολύ πιό αδύνατη, εξαιτίας του ατυχήματος που παρολίγο να της αφαιρούσε την ίδια της την ζωή. Ένα τραγούδι που θα ερμηνευτεί με την πάντα στοιχειωτική φωνή της, ήταν το "Don't Forget".

Don't Forget (1971)

Στο τελευταίο αυτό άλμπουμ, φαίνεται η αδυναμία στο να επιτευχθεί η μαγεία του ντεμπούτο, τότε που η Nanci Nevins ερμήνευε. Η μουσικότητα του γκρουπ είναι τρομερή, όμως δυστυχώς δεν μπορεί να αντικατασταθεί η lead singer από τις φωνές των ανδρών, που ενώ ήταν πολύ καλές σαν backing vocals, εδώ ή ακούγονται παράτονες ή παλεύουν να αποκτήσουν μία δική τους ταυτότητα. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν που ένα από τα Highlights είναι το ορχηστρικό "Take It From The Splice, Boys".

Take It From The Splice, Boys (1971)

Ήταν λοιπόν η έλλειψη της lead singer που ουσιαστικά έβαλε την τελεία με το τρίτο και τελευταίο αυτό άλμπουμ τους, το οποίο αποδεικνύει την αγάπη και την κατανόηση του γκρουπ στην τραυματισμένη τους ερμηνεύτρια, την οποία δεν αντικατέστησαν. Ποιός ξέρει, ίσως εάν είχαν περισσότερα instrumental σε αυτό το άλμπουμ να μπορούσαν να διατηρήσουν την φυσιογνωμία τους μέχρι την ανάκαμψη της lead singer τους. Αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. 

Στο τηλεοπτικό σόου του Hugh Hefner, Playboy After Dark, σόου όπου εμφανίστηκαν πολλοί και διάφοροι μεγάλοι της μουσικής εμφανίστηκαν και οι μεγάλοι Sweetwater το 1969. Η απάντηση της Nanci στην ερώτηση του Hugh Hefner, "πώς είναι να ταξιδεύεις στο δρόμο με έξι άνδρες; Πώς το χειρίζεσαι;" είναι αφοπλιστική: "Τους τραγουδάω".

What's Wrong (1969)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ