MIDWINTER aka STONE ANGEL

East Anglia Folk

Παίρνοντας το όνομα τους από τον τίτλο μίας νουβέλας του John Buchan που συνέπεσε με την περίοδο της δημιουργίας της μπάντας, πρόσθεσαν περισσότερο υλικό βασισμένο στις ιστορίες και στους θρύλους της Ανατολικής Αγγλίας. Το καλοκαίρι του 1973 μερικά από τα τραγούδια ηχογραφήθηκαν για μία demo κασέτα και σε αυτό το session μπήκε στο γκρουπ ο Dick Cadbury (Decameron) και ο Mick Burroughs, οι οποίοι αργότερα ήταν επίσης μέλη των Stone Angel με τον Paul Corrick και τον Ken Saul. Μέχρι την επανέκδοση σε CD οι ηχογραφήσεις αυτές παρέμεναν ακυκλοφόρητες.

The Waters of Sweet Sorrow (1973)

Οι Midwinter σχηματίστηκαν τυχαία, όταν οι κιθαρίστες Paul Corrick και Ken Saul αρχικά βρέθηκαν μαζί σε μία πρόβα για ένα Χριστουγεννιάτικο πάρτι σε ένα folk κλαμπ. Μετά προσκάλεσαν την Jill Child να συνδράμει με την φωνή της και να φτιάξουν ένα μουσικό τρίο. Αποφασίζοντας να δοκιμάσουν ορίτζιναλ υλικό, ένα ενδιαφέρον στην τοπική φολκλόρ και στους θρύλους, έδωσαν την έμπνευση για δύο τραγούδια το "Sanctuary Stone" και το "The Skater".

To Find a Reason (1973)

Αυτά έγιναν τον Δεκέμβριο του 1972 και η ανταπόκριση που είχαν ήταν τέτοια, ώστε τα επόμενα δύο χρόνια παρουσίασαν σε κλαμπ και φεστιβάλ σε όλη την East Anglia και περιστασιακά ακόμα πιο πέρα. Επίσης συνέχισαν να παίζουν στο κλαμπ εκείνο που είχαν γνωριστεί. Οι Midwinter διαλύθηκαν όταν η Jill έφυγε για να πάει στο κολέγιο με ένα αποχαιρετιστήριο κονσέρτο τον Σεπτέμβριο του 1974. Κάποια τραγούδια ωστόσο επιβίωσαν καθώς μερικούς μήνες αργότερα ο Ken και ο Paul σχημάτισαν μία νέα μπάντα τους Stone Angel.




The Waters of Sweet Sorrow (Kissing Spell KSCD 9320-F) 1993 

Οι Midwinter ήταν ο πρόδρομος των Stone Angel και ουσιαστικά ήταν στην πραγματικότητα η ίδια μπάντα με διαφορετική τραγουδίστρια. Ηχογράφησαν ένα άλμπουμ με καλό υλικό το 1973, το οποίο παρέμεινε ακυκλοφόρητο για είκοσι χρόνια. Όταν η Kissing Spell έκανε το CD το 1993, έγινε φανερό ότι το The Waters of Sweet Sorrow ήταν ένα χαμένο αριστούργημα της acid folk. Αυτό το άλμπουμ είναι καθόλα ισάξιο με το LP Stone Angel, αν και μουσικά εντελώς διαφορετικό, με ένα ήχο επηρεασμένο από το μεσαίωνα (αλλά μερικές φορές το ίδιο απόκοσμο).

Sanctuary Stone (1973)

Το κομμάτι που ανοίγει "Sanctuary Stone" θυμίζει λίγο Jethro Tull στο πιο βουκολικό, ενώ αλλού η μπάντα ακούγεται περιστασιακά σαν κάπως πιο ψυχεδελικοί Pentangle (ιδιαιτέρως στο υπέροχο "Maids and Gentlemen"). Η επανέκδοση των 500 άλμπουμ από την δισκογραφική Porcelain παρουσιάζει το εξώφυλλο που είχε σχεδιάσει η μπάντα να έχει ο δίσκος πίσω στο 1973.

Maids and Gentlemen (1973)

Αυτό το folk άλμπουμ πριν τους Stone Angel έχει το ίδιο παράδοξα στοιχειωτικό vibe, μεταφέροντας τον ακροατή σε έναν κόσμο όπου κάθε σπίτι έχει ένα παλιό εγκαταλειμμένο κήπο γεμάτο με κατεστραμμένα γλυπτά και κρυμμένους καταρράκτες. Είναι αξιαγάπητο και λεπτεπίλεπτο και η περιστασιακά πρόχειρη παραγωγή προσθέτει στην γοητεία του. Τα κρυστάλλινα φωνητικά της Jill Child είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Τα ανδρικά φωνητικά δεν είναι τόσο λαμπρά, αλλά είναι εξίσου ευχάριστα. Περιλαμβάνεται το cool "The Skater", που αναμιγνύει ακουστική κιθάρα που παίζει σαν σιτάρ, jew's harp και μία φωνή που ακούγεται σαν να ηχογραφήθηκε μέσα σε άδειο δωμάτιο.

The Skater (1973)

Ακόμα και μία a capella βερσιόν του "Scarborough Fair" ακούγεται φρέσκια λόγω αυτού του εφέ. Σίγουρα δε είναι επαγγελματική ηχογράφηση, αλλά όπως συμβαίνει στους folk και folk-rock δίσκους χωρίς ντραμς, είναι πολύ πιο διασκεδαστικός από πολλούς άλλους. Το καλύτερο κομμάτι μάλλον είναι το ομότιτλο με μία ωραιότατη μελωδία και λυπητερή κιθάρα.

Stone Angel (Seashell SSLP 04) 1975 

Ουσιαστικά η συνέχεια της acid folk μπάντας από το Norfolk, Midwinter με διαφορετική τραγουδίστρια. Το ομώνυμο άλμπουμ της μπάντας από το 1975 παραμένει ένα από τα ένδοξα acid folk Αγγλικά άλμπουμ, παρουσιάζοντας μία δυνατή μεσαιωνική επιρροή, με φλογέρες και crumhorns σε πρώτο πλάνο, αλλά επικαλυμμένα με κιθάρα με άγρια παραμόρφωση να γεμίζει την ατμόσφαιρα. 

Black Sailed Traders (1975)

Το παραδοσιακό "The Gay Gosshawk" ακούγεται σαν μία φανταστική μίξη Ougenweide και Steeleye Span, αλλά αλλού το άλμπουμ δεν μπορεί αλήθεια να συγκριθεί με κανένα άλλο. Η κορύφωση έρχεται στο τελευταίο κομμάτι "The Blag Dog", έναν απόκοσμο παιάνα με ένα τοπικό υπερφυσικό φολκλόρ θέμα.

The Black Dog (1975)

Ακολουθώντας την επανέκδοση σε CD του άλμπουμ αυτού, οι Stone Angel επέστρεψαν με ένα δεύτερο άλμπουμ το 2001, το East of the Sun, το οποίο ήταν άριστο, χωρίς ωστόσο να φτάνει στο επίπεδο του ντεμπούτο τους. Το τρίτο άλμπουμ, Lonely Waters (2004), είναι φανταστικό και ίσως μιλάμε για το καλύτερο folk-rock άλμπουμ της νέας χιλιετηρίδας. (Τα εξώφυλλα των άλμπουμ αυτών φαίνονται παραπάνω).

Stone Angel (1975)

Ο κύριος που ανακάλυψε αυτό το τοπικό LP από το Norfolk στις αρχές των 90ς, εμπνεύστηκε να γράψει ένα ολοσέλιδο αφιέρωμα για το πόσο καλό άλμπουμ είναι. Χωρίς να έχω πρόθεση να φτάσω σε τέτοιο επίπεδο, πρέπει να παραδεχτώ ότι πράγματι είναι ανάμεσα στα καλύτερα άλμπουμ για μένα στην κατηγορία των ιδιωτικών ηχογραφήσεων. Υπάρχει μία gothic, αρχαία ποιότητα στο Stone Angel που σε κυριεύει από το πρώτο στοιχειωμένο λεπτό του κομματιού που ανοίγει "The Bells of Dunwich" και δεν σε αφήνει καθόλου. 

The Bells of Dunwich (1975)

Βασισμένο σε παραδοσιακές μελωδίες και φολκλόρ μύθους, είναι πράγματι μία μουσική που σε μεταφέρει εκεί. Η μπάντα αναπαράγει μία ατμόσφαιρα ενός σκοτεινού, βουκολικού παρελθόντος που μπορεί να είναι ακόμα μυστικά ζωντανό, σαν να βλέπεις τη φλόγα ενός κεριού να τρεμοπαίζει στην άκρη του δάσους. Η τραγουδίστρια Joan Bartle ακούγεται σαν να έχει ζωντανέψει κάποιος χαρακτήρας από ιστορία του Edgar Allan Poe, εύθραυστη και απόκοσμη την ίδια στιγμή και ακόμα και τα ερασιτεχνικά ανδρικά φωνητικά δουλεύουν στο να πάρει το LP αυτή την χροιά. 

Traveller's Tale (1975)

Ότι είναι πιθανώς πιο εκπληκτικό και αποτελεσματικό είναι η χρήση ηλεκτρικών οργάνων, που περιλαμβάνουν leads από κιθάρα με παραμόρφωση και ηλεκτρικό μπάσο που μπλέκονται ανεμπόδιστα σε μία πλούσια ενορχήστρωση που αποτελείται από dulcimer, βιολί, jew's harp, crumhorn, μαντολίνο και τα πιο σκοτεινά κρουστά. Ως συνήθως ο συνδυασμός της αισθητικής επίγνωσης, του ολοκληρωτικού-σε αρτιστικούς όρους-ελέγχου και των περιορισμένων πόρων για παραγωγή βοηθούν στην δημιουργία μίας ενοποιημένης και αλήθεια αξέχαστης εμπειρίας. Μία μονάδα μέτρησης κατά κάποιον τρόπο για τα folk-rock άλμπουμ των 70ς.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ