CURVED AIR 

Classical / Folk / Prog Rock

Φτιαγμένοι από μουσικούς με ανάμικτο background οι Curved Air σχηματίστηκαν το 1970. Σαν αποτέλεσμα αυτής της μοναδικής διαφορετικότητας ήταν να προκύψει ένας ήχος που ήταν συνδυασμός από progressive, folk-rock και κλασικά στοιχεία. Ήταν ένα από τα πρώτα γκρουπ που χρησιμοποίησε βιολί σαν βασικό όργανο, ακολουθώντας τους πρωτοπόρους It's a Beautiful Day, The United States of America και τους The Flock. Το όνομα τους εμπνεύστηκαν από το άλμπουμ του ήρωα τους Terry Rilley A Rainbow in Curved Air.

Marie Antoinette (1972)

Air Conditioning (Warner Bros. WS 3012) 11/70

Εδώ υπήρχε όχι μόνο μία ελπίδα για το μέλλον, αλλά μία λαμπρή ελπίδα για την συνολική πρόοδο της σύγχρονης μουσικής που προχωρούσε με ρυθμούς χελώνας. Τελικά κάτι που αποτέλεσε σίγουρα και χωρίς αμφιβολία μία αποκάλυψη...Εδώ μέσα δεν βρίσκεται καμία στιγμή που να σε κάνει να βαρεθείς. 

It Happened Today (1970)

Όλα τα τραγούδια που θα ακούσει κανείς θα του μείνουν, όλοι μέσα στην μπάντα είναι πολύ ικανοποιητικοί παίκτες και έχουν το δικό τους στυλ. Επιπλέον έχουν ένα απόλυτο σεβασμό στην ποιότητα της μουσικής.

Rob One (1970)

Το ντεμπούτο τους είναι το άλμπουμ που γίνεται άμεσα ελκυστικό. Αναμιγνύει τα λάγνα φωνητικά της Sonja Kristina με την rock, ώστε αν και μιλάμε για progressive, να έχουμε σημεία που αιχμαλωτίζουν τα αυτιά, ταχύτητα, ακόμα και κάποιες αφοπλιστικές μελωδίες. Το πιο σημαντικό από όλα είναι οι συνθέσεις που είναι αποτελεσματικά παράξενες σε όλη την διάρκεια. Η Α' πλευρά είναι όλη σταθερή, τελειώνοντας με το πραγματικά ψυχωτικό παίξιμο του βιολιού στο "Vivaldi". Η Β' πλευρά δεν είναι τόσο δυνατή, αλλά υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον ώστε να συστήσω αυτό το άλμπουμ σε όλους κι όχι μόνο στους φαν της progressive.

Vivaldi (Live) (1972)

Ο δίσκος αυτός είχε μία ιδιαιτερότητα μοναδική. Ήταν ο πρώτος picture disk, δηλαδή το βινύλιο ήταν ζωγραφισμένο με εικόνες, δεν ήταν μαύρο ή έγχρωμο. Βέβαια δεν ακούγεται καλά, οπότε όσοι το έχουν σε αυτή την μορφή μάλλον το έχουν κρεμασμένο στον τοίχο και παίζουν κάποια επανέκδοση στο πικάπ. 

Hide and Seek (1970)

Αυτό το άλμπουμ έχει μείνει στην μνήμη ως το πρώτο στην ιστορία της rock, picture disk, πράγμα που είναι άδικο καθώς η μουσική που περιέχει είναι καταπληκτική. Το "It Happened Today" και το τρομερό "Vivaldi" είναι δύο μικρά κλασικά, αλλά καθ όλη την διάρκεια του δίσκου διατηρείται ένα υψηλό στάνταρντ, με υλικό που κυμαίνεται από το heavy progressive rock (αλα Jefferson Airplane) "Stretch" μέχρι την παράξενη, ταξιδιάρικη μπαλάντα "Blind Man".

Second Album (Warner Bros. K 46092) 10/71

Δεν είχε περάσει απαρατήρητο ότι η σκηνική τους παρουσία είχε πια γίνει περισσότερο ηλεκτρονική, πράγμα που καθρεφτίζεται σε αυτό το άλμπουμ. Στην πραγματικότητα δίνεται μία έμφαση στον ήχο που παράγεται από την μίξη του ηλεκτρικού βιολιού με τα keyboards, με αποτέλεσμα η κιθάρα και το μπάσο σπανίως να διακρίνονται μέσα και την φωνή της Sonja να είναι ένα άλλο όργανο που περνάει μέσα σε όλο αυτό...

Back Street Luv (1971)

Για πολλούς ότι καταφέρνουν σε όρους επιδεξιότητας σε αυτό το άλμπουμ, χάνεται λόγω της αίσθησης που δημιουργείται ότι δεν υπάρχει μία ισορροπία στο στυλ που παίζουν.

Young Mother (1971)

Το δεύτερο άλμπουμ των Curved Air έχει μία βελτιωμένη παραγωγή και δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στα keyboards. Δεν είναι ακριβώς παραδοσιακή progressive, αλλά η τραχύτητα του πρώτου άλμπουμ τους-σε όρους rock μουσικής-λείπει. Ωστόσο, υπάρχουν μερικά δυνατά κομμάτια εδώ. Το κομμάτι που ανοίγει "Young Mother" είναι γεμάτο ενδιαφέρουσα δουλειά στα keyboards, το χιτ single "Back Street Luv" έχει έξυπνα και ενθυμητικά μέρη που αιχμαλωτίζουν το αυτί και το "Puppets" έχει μία ήρεμη γοητεία που σκαρφαλώνει πάνω σου.

Puppets (1971)

Τα σταθερά, ελεγχόμενα φωνητικά της Sonja είναι ελκυστικά, αλλά ίσως λίγο κουραστικά. Θα περιμένεις για να ακούσεις μία κραυγή, ένα ουρλιαχτό, έστω μία τραβηγμένη προσπάθεια για μία ψηλή νότα. Απλά δεν θα ακούσεις ποτέ. Ακόμα και στην Β' πλευρά που τα πράγματα γίνονται περίεργα, εξακολουθεί να είναι ψυχρή. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό που αυτό το άλμπουμ έμεινε ως ένα υποσχόμενο άλμπουμ παρά ως ένα επιτυχημένο άλμπουμ. 

Everdance (1971)

Οι περισσότεροι φαν της progressive rock θεωρούν αυτό το δεύτερο άλμπουμ ως ένα βήμα μπροστά από το ντεμπούτο τους, αλλά νομίζω ότι παρά το ραφινάρισμα, η τραχιά πλευρά που βρισκόταν στο ντεμπούτο ήταν αυτό που το έκανε κλασικό. Το χιτ single "Back Street Luv" είναι ένα progressive αριστούργημα, αλλά τα υπόλοιπα μάλλον δεν θα τα θυμάσαι όταν έχεις ακούσει τον δίσκο.

Phantasmagoria (Warner Bros. K 46158, με εσώφυλλο) 5/72

Αυτό το άλμπουμ παρουσιάζει μουσική ωριμότητα πολύ περισσότερη από όση θα δικαιολογούσαν τα δύο χρόνια ύπαρξης της μπάντας μας. Πιθανώς είναι πιο χαλαρό από τα προηγούμενα και είναι αφάνταστα κερδισμένο μόνο και μόνο για αυτό το λόγο. Το λάθος στα προηγούμενα ήταν ότι μερικές φορές η επιδεξιότητα τους είχε αντίκτυπο στο στυλ που διαμόρφωναν, κάτι ασυνήθιστο τελείως για τα μουσικά δρώμενα της εποχής. Ε, εδώ με το Phantasmagoria η ισορροπία αποκαθίσταται.

Phantasmagoria (1972)

Το πιο καταξιωμένο σε κριτικές άλμπουμ από τα προηγούμενα, με ένα ρυθμικό μέρος σε πρώτο πλάνο και το βιολί μάλλον ανεπαίσθητο. Υπάρχει μία μίξη των στυλ εδώ, από γλυκιά rock σε folk και από jazz-rock σε συμφωνική rock. Τα λιγότερο "rock" τραγούδια έχουν μία βασανιστική γοητεία και το 8-λεπτο "Over and Above" με μία φοβερή μπασογραμμή είναι το highlight και η καλύτερη ηχογράφηση τους.

Over and Above (1972)

Δικαίως θα υποθέσετε ότι τα πειράματα ΄χάνουν΄ αν συγκριθούν με το folky "Melinda More Or Less", που τα πηγαίνει καλύτερα από το πιο παράξενο υλικό (αν και η επίθεση που κάνει το συνθεσάιζερ στο τέλος της Α' πλευράς είναι τρομερή). Ωστόσο, αυτό είναι το πιο επιτυχημένο και πιο αειθαλές τους άλμπουμ.

Melinda More Or Less (1972)

Με τους πνευματώδεις και σουρεαλιστικούς του στίχους, τις συνθέσεις και τις περίεργες ηλεκτρονικές δομές (με ένα τραγούδι να έχει τα φωνητικά της Sonja Kristina επεξεργασμένα μέσα από κομπιούτερ), αυτό το άλμπουμ είναι πολύ αυθεντικό. Αλλά ακόμα μία φορά, η έλλειψη της rock είναι αξιοσημείωτη. Ακόμα και το καλύτερο τραγούδι εδώ "Marie Antoinette" είναι καλύτερο στην live του απόδοση 2 χρόνια αργότερα.


Air Cut (Warner Bros. K 46224) 1973

Το ανανεωμένο lineup για το 4ο άλμπουμ είχε σαν αποτέλεσμα ένα πιο προφανή ήχο, που ακούγεται χαρακτηριστικά στο κομμάτι που ανοίγει "Purple Speed Queen".

Purple Speed Queen (1973)

Το heavy metal στυλ riff στο "V.H.F." είναι μία συναρπαστική προσθήκη στον ήχο τους αν και τα αντρικά φωνητικά στο "Two Three Two" δεν θα έλεγα ότι είναι τόσο συναρπαστικά. Η δημιουργικότητα του Francis Monkman λείπει σε αυτό το άλμπουμ, αλλά το παιδί-θαύμα Eddie Jobson (πριν πάει στους Roxy Music) τα δίνει όλα ως αποζημίωση.

Metamorphosis (1973)

Η 10-λεπτη σύνθεση του Jobson "Metamorphosis" είναι το στοχευμένο highlight εδώ. Μία καλή progressive rock δουλειά, με μερικές όμορφες ορχηστρικές στιγμές και ενδιαφέρουσες αλλαγές στον τόνο, αλλά δεν αναβιώνει το "Over and Above" που βρισκόταν στον προηγούμενο δίσκο τους.
Ένα κλικ κάτω από τον προηγούμενο δίσκο τους για μένα. Το πιο συμβατικό τους άλμπουμ συμφωνικής progressive, για πολλούς θεωρείται το καλύτερο τους. Ο Eddie Jobson εδώ είναι μόλις 17 χρονών.


Curved Air Live (Deram SML 119) 4/75

Φανερά αυτό το live ηχογραφήθηκε προς το τέλος μίας μακράς περιοδείας, έτσι εξηγείται ο ήχος. Πράγματι η Sonja Kristina ακούγεται σαν την Janis Joplin πιο πολύ, παρά με την συνήθως κρυστάλλινη φωνή της.
Επικεντρωμένο στο καλύτερο υλικό τους από τα προηγούμενα άλμπουμ τους, παρουσιάζει ένα εξαιρετικό επίπεδο ενέργειας και μουσικότητας καθ όλη την διάρκεια, κορυφώνοντας σε άγριες ερμηνείες του "Vivaldi" και του "It Happened Today" και επιπλέον ένα δυναμικό "Marie Antoinette".

Propositions (1975)

Αν και αυτό ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε το 1975, περιλαμβάνει μόνο τραγούδια από τα τρία πρώτα άλμπουμ τους. Η μπάντα είχε αρκετές αλλαγές στο line-up στα χρόνια πριν αυτήν την ηχογράφηση, αλλά τα ορίτζιναλ μέλη Francis Monkman και Darryl Way επέστρεψαν για λίγο για αυτά τα κονσέρτα και οι Curved Air αναδεικνύονται εδώ στα πιο ορχηστρικά ζωτικά και δημιουργικά τους. Όχι μόνο επεκτείνουν τραγούδια τους πέραν αυτού που ακούμε στα στουντιακά άλμπουμ, κατά ένα συναρπαστικό τρόπο, αλλά τελικά και η Sonja Kristina δείχνει μία πιο συναισθηματική πλευρά. Αυτό το live είναι μία σπανιότητα. Έχει πολύ περιπέτεια και πάθος που ξεπερνάει το είδος που τυπικά χαρακτηρίζει τις live ηχογραφήσεις. Ίσως γνώριζαν ότι αυτό ήταν η τελευταία τους πνοή με αυτό το συγκεκριμένο lineup.

Marie Antoinette (1975)

Το ταχύτατο παίξιμο στο βιολί του Darryl Way είναι σίγουρα ένα highlight, αλλά όλη η μπάντα ήταν πολύ καλή στις δύο νύχτες που αιχμαλωτίστηκε ο ήχος τους. Το ρυθμικό μέρος διακρίνεται για την επιδεξιότητα του, το παίξιμο στα keyboards είναι πολύ δημιουργικό και η κιθάρα, ειδικά στην φοβερή βερσιόν του "Propositions" είναι πιο καυτή από οτιδήποτε στα στούντιο άλμπουμ τους. 

 Μετά από αυτό το live οι Darryl Way και Sonja Kristina στρατολόγησαν νέους μουσικούς και έβγαλαν δύο άλμπουμ το Midnight Wire (1975) και το Airborne (1976). Σε αυτά ήταν ο Mick Jacques στην κιθάρα, ο Tony Reeves στο μπάσο και στα keyboards και ο Stewart Copeland στα ντραμς. Ο τελευταίος μετά από αυτό έφυγε για να σχηματίσει τους Police και τα εναπομείναντα ορίτζιναλ μέλη (Darryl Way & Sonja Kristina) ακολούθησαν σόλο καριέρα.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ