MY SOLID GROUND 

Space Underground Krautrock

Στο αποκορύφωμα του progressive κι όταν η Γερμανία είχε ήδη αρχίσει να σφυρηλατεί τη δική της μουσική ταυτότητα, εμφανίζεται μια μπάντα με το όνομα My Solid Ground. Το μοναδικό της άλμπουμ, του 1971, σύμφωνα με κάποιους ειδήμονες του krautrock, έμελλε να θεωρηθεί ως ένας από τους 10 καλύτερους γερμανικούς δίσκους όλων των εποχών. Η ιστορία μας ξεκινάει τρία χρόνια πριν… 

Ο Bernhard Rendel, παιδί ακόμη, μόλις 14 χρονών, ίδρυσε το συγκρότημα το 1968 στο Russelsheim, μικρή πόλη κοντά στη Φρανκφούρτη. Πριν από αυτό, η μητέρα του είχε φροντίσει να ενθαρρύνει το ενδιαφέρον του για τη μουσική και την κιθάρα. Συνέχισε να τον στηρίζει ακόμη και όταν η μουσική του έγινε πιο δυνατή απ΄ ό,τι περίμενε αρχικά.

X (1971)

Ο μικρός  Bernhard έκανε τις πρόβες του στο πατρικό του σπίτι κι η οικογένειά του ήταν αυτή που τον βοήθησε επίσης να οργανώσει ζωντανές παραστάσεις. Με το μουσικό τους ταλέντο το συγκρότημα έγινε σύντομα δημοφιλές στην περιοχή γύρω από τη Φρανκφούρτη. Μέχρι το 1970 μετά από μερικές αλλαγές, ο  Rendel  προσλαμβάνει τους  Kalrheinz Dorfler στο μπάσο, Andreas Wurching στα ντραμς και Ingo Werner στο όργανο. Με αυτή τη σύνθεση  μπαίνουν στα Mörfelden Studios της Φρανκφούρτης και ηχογραφούν ένα σύντομα – αρχικά – κομμάτι, το “Flash”.  Ήταν αυτό που τελικά κέρδισε τη δεύτερη θέση σε έναν ερασιτεχνικό διαγωνισμό  νέων συγκροτημάτων, που τον διοργάνωνε ένας τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός (SWF Radio). Το κομμάτι ήταν κάπως έτσι και διαρκούσε γύρω στα δύο λεπτά:

Flash (part IV) (1971)

Αυτό ήταν ! Αμέσως τους άνοιξε η όρεξη για την πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά. Περίπου έναν χρόνο αργότερα, το επώνυμο άλμπουμ τους ήταν γεγονός. Ηχογραφήθηκε μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου του 1971 και  κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική Bacillus. Το πρώτο τραγούδι, βάζοντας τον δίσκο να παίζει, είναι ίσως και το δυνατό τους σημείο.  Φαντάζει ως ένας εκτεταμένος αυτοσχεδιασμός στο κλασικό riff  “Rumble” του Link Wray. Αποτελεί και την πιο μακροσκελή σύνθεση του άλμπουμ. Μιλάμε για το ψυχεδελικό "Dirty Yellow Mist", το οποίο πολλοί θεωρούν ότι μοιάζει με δουλειά από πρώιμους Floyd. Ίσως, θα έλεγα εγώ, αλλά σίγουρα στο πιο groovy. Κι έχω την εντύπωση ότι εν τέλει θυμίζει περισσότερο το ύφος των Eloy, αυτό που θα ασπάζονταν πέντε χρόνια αργότερα, στο ‘Dawn’ και μάλιστα ειδικά το κομμάτι “The Dance In Doubt And Fear”. Στο βασικό riff τουλάχιστον, με αυτή την υποβόσκουσα φωνητική “ψαλμωδία” που ακούγεται και στα δύο αυτά κομμάτια. Πολύ ωραίο spacy Krautrock, σαν το "Thirsty Moon", αλλά βαρύτερο. 

Dirty Yellow Mist (1971)

Γενικά, σχεδόν όλο το άλμπουμ είναι γεμάτο με διαστημικό, ψυχεδελικό, επικό hard rock με υπνωτικά στοιχεία. Σίγουρα όμως θα έλεγα ότι τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου δεν ανταποκρίνονται στην υπόσχεση του πρώτου κομματιού. Φυσικά δε λείπει η φαντασία, η πρωτοτυπία, ο σφιχτός ρυθμός, τα “τραγανά”κιθαριστικά riffs και τα υπέροχα πλήκτρα. Υπάρχουν αρκετά μικρότερα τραγούδια, στο εύρος των 3 -5 λεπτών, τα οποία είναι επίσης εξαιρετικά. Το "That's You" για παράδειγμα διαθέτει κιθάρες, που σε συνδυασμό με τα ελαφρώς επιθετικά φωνητικά δημιουργεί μια πανκ γοητεία, με την έννοια των σχετικών συγκροτημάτων των ‘60s, όπως oι MC5, οι The Frost ή οι Stooges. Οπωσδήποτε διαθέτει αρκετή ενέργεια κι αισθητική ώστε να θεωρηθεί ένα proto-punk κομμάτι.

That's You (1971)

Επόμενο τραγούδι, με πρωτότυπα – για την εποχή – φωνητικά, είναι το “The Executioner ”. Ένα δυσοίωνο κομμάτι με διακεκομμένα σόλα κιθάρας που, ακούγοντάς το, έχεις την αίσθηση ότι η μπάντα ακροβατεί ανάμεσα στους Blue Cheer και στους Budgie.

The Executioner (1971)

Το ίδιο δυσοίωνο είναι και το instrumental “Melancholie” όμως με μια γλυκιά μελαγχολία, όπως φανερώνει ο τίτλος του. Μελωδικό πιάνο συνοδευόμενο από ακουστικές κιθάρες δημιουργούν καταστάσεις που ίσως θυμίζουν κάτι από “Epitaph” των King Krimson. Η πιο νοσταλγική στιγμή του άλμπουμ.

Melancholie (1971)

Γενικά, κάθε τραγούδι του άλμπουμ έχει πολύ διαφορετικό αποτέλεσμα. Από τη μία ο ακροατής μπορεί να πέσει σε μια βαθιά “κάθαρση”, από την άλλη μπορεί πραγματικά να νιώσει την αδρεναλίνη όταν τα riff δονούνται έντονα. Σίγουρα ένα χαοτικό έργο, από αυτή την άποψη, χωρίς ουσιαστική συνοχή ανάμεσα στα κομμάτια. Μειονέκτημα επίσης είναι και τα φωνητικά του Rendel κι αυτό σε μερικά κομμάτια είναι πολύ έντονο. Ένα παράδειγμα είναι το “Devonshire Street W1”. Βασίζεται σε ένα groovy riff – μακρινό ξαδερφάκι των Black Sabbath – αλλά στη συνέχεια η γερμανική προφορά στα vocals απομυθοποιεί εντελώς την όποια καλή πρόθεση.

Το άλμπουμ τότε δεν έκανε την αίσθηση που θα περίμεναν. Το ίδιο και οι πωλήσεις. Είχε μεν κάποια επιτυχία αλλά αυστηρά σε τοπικό επίπεδο. Αφού κυκλοφόρησαν αυτό το LP, οι My Solid Ground πέρασαν από πολλές αλλαγές στην σύνθεσή τους, με τον Bernhard Rendel να είναι η μοναδική σταθερά. Τελικά, χωρίς να καταφέρουν κάτι άλλο σημαντικό, με κομμένα τα φτερά, η μπάντα διαλύθηκε οριστικά το 1974. Τα σχέδιά τους για ένα δεύτερο άλμπουμ δυστυχώς ποτέ δεν υλοποιήθηκαν.Το μοναδικό τους άλμπουμ χάθηκε στη λήθη  - το πολύ στη δισκοθήκη κάποιων συλλεκτών της εποχής. Ο Rendel, στα 22 του, τα παράτησε για να συνεχίσει ακαδημαϊκή καριέρα. Από τότε έχει γίνει λέκτορας μουσικής στο Πανεπιστήμιο του Muinz, καθώς και παραγωγός και συνθέτης.

Ένα άλμπουμ ξεχασμένο που περιμένει να το ακούσετε όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει. Ειδικά αν είστε φίλοι γερμανικών συγκροτημάτων όπως οι Krokodil, οι Gift,  οι Jeronimo ή οι Kravinkel.

Κι ευτυχώς  η ιστορία του άλμπουμ δεν τελειώνει εδώ. Κι αυτό γιατί εκτός από τις πρωτότυπες ηχογραφήσεις στα Mörfelden Studios, η μπάντα ευτυχώς είχε κάνει και μια άλλη ηχογράφηση. Μερικούς μήνες μετά την αρχική, τον Ιούνιο του 1971, μπήκαν αυτή τη φορά στα στούντιο του SWF (Südwestfunk Radio) στο Baden-Baden, για μια ζωντανή ραδιοφωνική εκπομπή. Λόγω νομικών ζητημάτων, δεν μπορούσαν να παίξουν κανένα από τα κομμάτια του LP, οπότε έπαιξαν εκεί εντελώς νέο υλικό.

Φτάνουμε στο 1997, όπου η εταιρεία – κυρίως επανέκδοσης δίσκων - Second Battle αποφασίζει να επανακυκλοφορήσει το άλμπουμ. Αυτή τη φορά όμως το πρωτότυπο υλικό του αρχικού δίσκου αναμειγνύεται με ηχογραφήσεις από demos και νέες μίξεις ορισμένων τραγουδιών. Με 45 λεπτά έξτρα υλικό. Κυκλοφόρησε σε βινύλιο (για τους συλλέκτες υπήρχε μια έκδοση σε μπλε βινύλιο, βάρους 180 γραμμαρίων, φυσικά σε περιορισμένη έκδοση μόλις 500 τεμαχίων) αλλά και σε CD. Εδώ υπήρχε και η μεγαλειώδης, αρχέτυπη ηχογράφηση του “Flash”, ολοκληρωμένη με όλα τα parts. Ατελείωτη μαγεία 24:42 λεπτών...

Flash (1971)

Ανοίγοντας την όρεξη στους φαν του άλμπουμ, η Long Hair Records αυτή τη φορά θα κάνει το 2002 το επόμενο βήμα. Θα επανεκδώσει σε μια χορταστική συλλογή, όχι μόνο το original άλμπουμ του ΄71, όχι μόνο το προαναφερθέν bonus υλικό, αλλά και τις ηχογραφήσεις από το SWF Radio. Προσφέροντας μάλιστα και ολοκαίνουρια δουλειά του ίδιου του Rendel, ηχογραφημένη το 2001, ειδικά για αυτό το project. Μπορείτε εύκολα να το βρείτε και τώρα στην αγορά με τον τίτλο “My Solid Ground – SWF-Session + Bonus Album 2001”. Πέρα από τα 66 λεπτά νέου υλικού, ένα πλούσιο και ενημερωτικό φυλλάδιο 12 σελίδων με πολλές ωραίες φωτογραφίες λειτουργεί ως το κερασάκι στην τούρτα.

BBB (1971)

Φυσικά και το εξώφυλλο είναι διαφορετικό. Η χαρακτηριστική εικόνα του ΄71, με τα ροζ, γυμνά γουρούνια που στηρίζουν τα γράμματα του ονόματος του γκρουπ, αντικαθίσταται εδώ από μια – σχεδόν – παιδική ζωγραφιά με όμορφα, χαριτωμένα σπιτάκια και τα μέλη της μπάντας.

Όμως το νέο υλικό που πρωτακούγεται εδώ ίσως προκαλέσει …υστερία σε όλους τους φαν και γενικότερα τους νοσταλγούς της Kraut-rock.

Hysterical (1971)

Αυτό που δεν ειπώθηκε ως τώρα είναι το όνομα του μηχανικού ήχου που κρύβεται πίσω από την αρχική ηχογράφηση του άλμπουμ : Dieter Dierks ! Ένα όνομα - πιστοποιητικό ποιότητας, που για χρόνια κρατούσε στα χέρια του όλο τη γερμανική ροκ σκηνή (δες Nektar, Amon Düül, Tangerine Dream, Guru Guru, κλπ. κλπ). Η πλατιά υπογραφή του δίνει άλλο κύρος στο άλμπουμ, του δίνει το απαραίτητο καλλιτεχνικό επίπεδο και το κατατάσσει στα θρυλικά, αντίστοιχο των μεγαλύτερων συγκροτημάτων.

Short Waves (1971)

Δυστυχώς το αφιέρωμά μας είναι μικρό και το υλικό, ειδικά της επανέκδοσης, αρκετά μεγάλο. Ακόμη κι αν  βρίσκεστε ανάμεσα στους (υπέρ)τυχερούς που έχετε το πρωτότυπο, η special έκδοση του 2002 σας περιμένει να την κάνετε δικιά σας και να την απολαύσετε όσο της – και σας – αξίζει !

ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ