STONE THE CROWS
Progressive Blues / Rock / Soul
Αρχικά γνωστοί ως Power, το γκρουπ που σχηματίστηκε τέλη της δεκαετίας του '60, από την Maggie Bell και τον Leslie Harvey, μετονομάστηκε σε Stone the Crows, έναν όρο περίπου σαν τον δικό μας "μένω κάγκελο", από τον μάνατζερ των Led Zeppelin, Peter Grant, ο οποίος "έμεινε κάγκελο" όταν τους είδε να παίζουν live. Το πέρασμα τους από την σκηνή της rock θα ήταν πιο επιδραστικό και ο περισσότερος κόσμος θα διατηρούσε δυνατές αναμνήσεις για την "stone the crows" φωνή της τραγουδίστριας του γκρουπ Maggie Bell ή για την πολύ ωραία δισκογραφική δουλειά που άφησαν. Όμως δυστυχώς τη μνήμη του κόσμου θα στοίχειωνε για πολύ καιρό το ατύχημα του κιθαρίστα του γκρουπ Les Harvey, που του στοίχισε την ζωή, όταν κατά την διάρκεια μίας συναυλίας ακριβώς 48 χρόνια πριν, δέχτηκε ισχυρό ηλεκτροσόκ επί σκηνής, προσπαθώντας να πιάσει ένα μικρόφωνο, ενώ τα δάχτυλα του άγγιζαν τις μεταλλικές χορδές της κιθάρας του. Ο άτυχος μουσικός κυριολεκτικά εκτοξεύθηκε μαζί με την κιθάρα του και κόλλησε στην βάση του μικροφώνου σε μία θανάσιμη λαβή της κιθάρας που είχε περασμένη πάνω του.
The Touch of Your Loving Hand (1970)
Stone the Crows (Polydor 2425 017) 5/70
Αυτό το άλμπουμ αποδεικνύει ότι είναι μία από τις πιο συναρπαστικές μπάντες. Τρομερά δεμένος ήχος, που αποπνέει τα ταλέντα της γραφής του Les Harvey και την φωνή του θηλυκού Joe Cocker, όπως την λέω εγώ, Maggie Bell.
Raining in Your Heart (1970)
Σε αντίθεση με τα επόμενα άλμπουμ τους, το ντεμπούτο των Stone the Crows είδε την λαμπρή ερμηνεύτρια Maggie Bell να μοιράζεται τα lead vocals με τον μπασίστα Jim Dewar. H Α' πλευρά παρουσίαζε τέσσερα μικρότερα σε διάρκεια soul και blues/rock κομμάτια, ενώ η Β' πλευρά περιλάμβανε το 17-λεπτο progressive "I Saw America", το οποίο κατέγραφε την αντίδραση της μπάντας στην Αμερικανική κουλτούρα και συγκεκριμένα στον πόλεμο του Βιετνάμ. Γενικά το άλμπουμ είναι ασύμμετρο με την μπάντα να τεντώνει τα όρια της στο μακροσκελές κομμάτι. Ωστόσο, μέσα εδώ υπάρχουν πολλά για να απολαύσει κανείς.
Blind Man (1970)
Θα σκεφτόταν κανείς ότι μία μπάντα με την ασύγκριτη Maggie Bell και τον Jim Dewar στα φωνητικά θα ήταν η συνταγή για κλασική blues-rock. Διαπράττουν ακόμα και το θανάσιμο αμάρτημα να παίξουν ένα δύσκολο κομμάτι που πιάνει μία ολόκληρη πλευρά. Μόνο στο "Raining in Your Heart" ξεσπάνε και αποδεικνύουν το τι είναι ικανοί να κάνουν.
Ode to John Law (Polydor 2425 042) 10/70
Το πολυαναμενόμενο follow-up στο δοξασμένο ντεμπούτο τους. Υπάρχει σίγουρα πολύ ποικιλία και αυθεντικότητα, από το φρικαρισμένο και όχι και πολύ επιτυχημένο ομώνυμο κομμάτι έως το όμορφο, αργό και ατμοσφαιρικό "Things Are Getting Better", το οποίο παρουσιάζει την Maggie Bell στα καλύτερα της...Η μόνη κακή κριτική που μπορεί να γίνει εδώ είναι το εξώφυλλο.
Λίγο πιο heavy από το πρώτο LP τους και απίστευτα καλύτερο. Μπήκε στα chart πολύ γρήγορα και δικαίως θεωρείται ένας από τους καλύτερους blues pop δίσκους εκείνης της χρονιάς. Γενικά η Β' πλευρά δεν είναι για μένα προσωπικά, όσο καλή είναι η Α', ωστόσο είναι πολύ καλή.
Ένα από τα καλύτερα μου άλμπουμ του 1970, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω το γιατί. Η γραφή είναι πολύ ευφυής σε όλο το δίσκο, με σημεία που μένουν αξέχαστα και ορχηστρικές απολαύσεις, η κιθαριστική δουλειά του Les Harvey είναι ταυτοχρόνως εξαιρετική και πολύ ευαίσθητη και η Maggie Bell είναι ότι πιο κοντινό ισοδύναμο διαθέτει η Αγγλία σαν αντίπαλο δέος στην Janis Joplin (η ίδια μισεί αυτή την σύγκριση). Το κομμάτι που ανοίγει "Sad Mary", με τις τακτικές αλλαγές στο mood και στο τέμπο και το πάθος της Bell στα πιο ακραία όρια του, θέτουν το ποιόν του άλμπουμ και τα στάνταρντ αυτά διατηρούνται σε όλη την διάρκεια του με τον πυρήνα να έχει στοιχεία από ψυχεδέλεια, progressive rock, soul και blues σερβιρισμένα σε διάφορους συνδυασμούς στα επτά επίμονα όμορφα κομμάτια του.
Μετά από το σχετικά κουραστικό ντεμπούτο τους, αυτό το δεύτερο άλμπουμ έρχεται ως μία ανακούφιση, με μία Α' πλευρά που είναι μία τόσο καλή συλλογή από bluesy progressive rock, αν μπορεί να σταθεί σαν όρος, που θα περίμενε κανείς να βρει. Τα τρία τραγούδια ΄λιώνουν΄ το ένα μέσα στο άλλο χωρίς πρόβλημα με την Maggie Bell να παρουσιάζει μία από τις καλύτερες Αγγλικές ερμηνείες από γυναίκα που έχει ποτέ ηχογραφηθεί. O Jim Dewar έχει υποβαθμιστεί εδώ στα backing vocals. O Les Harvey έχει πάρει φωτιά, ιδιαιτέρως στο "Sad Mary", ενώ το "Love" είναι ένα φανταστικό, αφοπλιστικό κομμάτι, που θα μπορούσε να τους είχε δώσει μία πολυπόθητη εμπορική ευκαιρία. Η Β' πλευρά είναι λιγότερο επιτυχημένη, προσφέροντας αρχικά συνηθισμένα blues-rock. Το ομώνυμο κομμάτι ξαφνιάζει ως μία δόση καυτού prog-rock. Αρχίζει υπέροχα, αλλά δεν οδηγεί απολύτως πουθενά, σαν να είχαν κάτι στο μυαλό που θα έπρεπε να καθηλώσει τον ακροατή, αλλά δεν το εξέλιξαν. Ο δίσκος μειώνεται με μία πρόχειρη διασκευή του "Danger Zone" του Curtis Mayfield. Δοθέντος ότι η Α' πλευρά συνορεύει με την τελειότητα και ότι το LP μπορεί να βρεθεί με λίγα σχετικά χρήματα (παρά την σχετική σπανιότητα του), αυτό το άλμπουμ αποτελεί μία πολύ ουσιαστική αγορά για τους λάτρεις.
Teenage Licks (Polydor 2425 071) 10/71
Ένα σετ από κομμάτια που φτιάχνουν ένα φίνο άλμπουμ, με μερικές από τις πιο βίαιες στιγμές της Maggie Bell που έχω ακούσει.
Τρίτο άλμπουμ και οι Stone the Crows συγκεντρώθηκαν σε πιο μικρά, straight rock κομμάτια. Το κομμάτι που ανοίγει "Big Jim Salter" διατηρεί τα ίδια απίστευτα στάνταρντ που έβαλε ο προηγούμενος δίσκος τους, αλλά τα περισσότερα από τα υπόλοιπα δεν κάνουν το ίδιο.
Δυστυχώς εδώ δεν υπάρχει η ομορφιά ή το στάτους του Ode to John Law. Τα περισσότερα είναι απλά blues-rock μαζί με την διασκευή του Dylan.
Το άλμπουμ αυτό αφιερώθηκε στον lead guitarist του γκρουπ, Les Harvey, που είχε πεθάνει επί σκηνής λίγο καιρό πριν, τον ίδιο χρόνο. Γενικά, το καλύτερο τους μετά το Ode to John Law. Ένα επίμονο, συναρπαστικό σετ από progressive blues-rock. Η απουσία του Jim Dewar είναι επίσης αισθητή εδώ.
Το κομμάτι που ανοίγει "On the Highway" και το "One More Chance" είναι από τα καλύτερα εδώ μέσα, όπως επίσης και το θλιμμένο ορχηστρικό "King Tut" (που προοιώνιζε κατά ένα μεταφυσικό τρόπο το τραγικό συμβάν).
Η μπάντα παίρνει για να ολοκληρώσει αυτό το άλμπουμ τον μάγο-κιθαρίστα Jimmy McCullough, όμως η απουσία του Harvey, που πραγματικά είχε περάσει σε άλλο επίπεδο κιθαριστικά, ήταν φανερή και η απογοητευμένη μπάντα από την απώλεια που βίωσε, δεν άντεξε παραπάνω. Μετά από αυτό το δίσκο έπαψαν να υπάρχουν. Το άλμπουμ αυτό, αν και δεν αποτελεί ένα αντάξιο επιτάφιο στον εξαιρετικά χαρισματικό κιθαρίστα, έχει ένα τελευταίο τραγούδι, που αφιερώθηκε συγκεκριμένα στον αδικοχαμένο Les Harvey από τα μέλη της μπάντας και για μένα είναι ένα αριστούργημα. Η συναισθηματική φόρτιση της μπάντας κατά την διάρκεια της live εκτέλεσης είναι φανερή:
Things Are Getting Better (1970)
Love 74 (1970)
Sad Mary (1970)
Teenage Licks (Polydor 2425 071) 10/71
Ένα σετ από κομμάτια που φτιάχνουν ένα φίνο άλμπουμ, με μερικές από τις πιο βίαιες στιγμές της Maggie Bell που έχω ακούσει.
One Five Eight (1971)
Big Jim Salter (1971)
Don't Think Twice, It's Alright (1971)
Ontinuous Performance (Polydor 2391 043) 9/72
Το άλμπουμ αυτό αφιερώθηκε στον lead guitarist του γκρουπ, Les Harvey, που είχε πεθάνει επί σκηνής λίγο καιρό πριν, τον ίδιο χρόνο. Γενικά, το καλύτερο τους μετά το Ode to John Law. Ένα επίμονο, συναρπαστικό σετ από progressive blues-rock. Η απουσία του Jim Dewar είναι επίσης αισθητή εδώ.
One More Chance (1972)
King Tut (1972)
Η μπάντα παίρνει για να ολοκληρώσει αυτό το άλμπουμ τον μάγο-κιθαρίστα Jimmy McCullough, όμως η απουσία του Harvey, που πραγματικά είχε περάσει σε άλλο επίπεδο κιθαριστικά, ήταν φανερή και η απογοητευμένη μπάντα από την απώλεια που βίωσε, δεν άντεξε παραπάνω. Μετά από αυτό το δίσκο έπαψαν να υπάρχουν. Το άλμπουμ αυτό, αν και δεν αποτελεί ένα αντάξιο επιτάφιο στον εξαιρετικά χαρισματικό κιθαρίστα, έχει ένα τελευταίο τραγούδι, που αφιερώθηκε συγκεκριμένα στον αδικοχαμένο Les Harvey από τα μέλη της μπάντας και για μένα είναι ένα αριστούργημα. Η συναισθηματική φόρτιση της μπάντας κατά την διάρκεια της live εκτέλεσης είναι φανερή:
Sunset Cowboy (1972)
 |
| Leslie Harvey |
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου