HARD MEAT   

Great Unknowns 

Πάντα είναι ευχάριστο να βγάζεις από το ράφι ένα σκονισμένο δίσκο, να τον καθαρίζεις και να τον βάζεις να παίρνει στροφές στο πικάπ. Να απολαμβάνεις μερικά πολύ ωραία τραγούδια και να αναρωτιέσαι για ποιο λόγο κάποια γκρουπ καταδικάστηκαν στην αφάνεια. Εντυπωσιακά leads στην κιθάρα από τον Mick Dolan και δυναμικό ρυθμικό μέρος από τον αδελφό του Steve στο μπάσο και τον ντράμερ της μπάντας Mick Carless. Σε αυτά λοιπόν τα δύο άλμπουμ που έκαναν οι Hard Meat δεν υπάρχει αδύναμο τραγούδι κατά την γνώμη μου.

Yesterday, Today, Tomorrow (1970)

Hard Meat (Warner Bros. WS 1852) 4/70

Ένα πολύ εύγευστο και μουσικό τρίο που έχουν προσφέρει ένα πολύ ευήκοο άλμπουμ. Δεν υπάρχει τίποτα πολύ ορίτζιναλ εδώ, αλλά παίζουν εξαιρετικά καλά, συνθέτοντας γεμάτα και ενδιαφέροντα μοτίβα με κιθάρες και μπάσο πάνω από τα ντραμς. Αποφεύγουν το υπερβολικό heavy που τόσα πολλά γκρουπ δεν μπορούν να κάνουν και είναι στα καλύτερα τους όταν παρουσιάζουν καλή ακουστική κιθάρα από τον Mick Dolan.

Space Between (1970)

Ο ήχος τους ενώ είναι στην heavy rock, δεν είναι τόσο θορυβώδης, ούτε και παράφωνος και είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους.
Το υλικό είναι κυρίως δικό τους, εκτός από το "Run Shaker Life". Αν και ίσως πολύ μεγάλο, έχει ποικιλία και δεν είναι βαρετό. Είναι περισσότερο χαρακτηριστικοί στην χρήση ακουστικής κιθάρας στα πιο μελωδικά και ήσυχα κομμάτια.

Run Shaker Life (1970)

Το απαίσιο όνομα της μπάντας μπορεί να παραπέμπει σε δαιμονισμένη heavy rock, αλλά στην πραγματικότητα έπαιξαν ενδιαφέρουσα, με ακουστική βάση pop, αν και με κάποια δυνατή ηλεκτρική κιθάρα. Έχουν συνθέσει καλά το υλικό και το έχουν αποδώσει πολύ καλά. Το highlight εδώ είναι η μακροσκελής εκδοχή του "Run Shaker Life", με ένα ενδιάμεσο ορχηστρικό τμήμα, αν και το κακόκεφο "Yesterday, Today, Tomorrow" είναι επίσης πολύ καλό και το "Space Between" εισέρχεται πολύ αποτελεσματικά στον χώρο της progressive.

Time Shows Its Face (1970)

Το "Time Shows Its Face" παρουσιάζει τον Ian Whiteman των Mighty Baby στο φλάουτο. Για τους λάτρεις της λεπτομέρειας η Β' πλευρά του single τους "Burning Up Years", που ποτέ δεν μπήκε σε LP, έγινε το ομώνυμο κομμάτι στο ντεμπούτο άλμπουμ των Νεοζηλανδών hard rockers The Human Instict.

Through a Window (Warner Bros. WS 3008) 10/70

Φλάουτο και keyboards έχουν περάσει στο lineup μετά από την πρώτη τους προσπάθεια να ξεχυθούν στην αγορά και το κουιντέτο έχει δημιουργήσει μερικούς πολύ ευχάριστους ήχους.

On the Road (1970)

Το γκρουπ παρουσιάζει πολύ wah-wah 12χορδη ακουστική κιθάρα, τον ενδιαφέροντα γεμάτο ήχο των bass pedals και μία ποικιλία από δυνατούς ήχους από κρουστά...Ο Mick Dolan μπορεί να μην είναι ο πιο δυναμικός τραγουδιστής / κιθαρίστας του κόσμου, αλλά ότι του λείπει σε φωνή το έχει σε ψυχή.

Free Wheel (1970)

Το οπισθόφυλλο του δεύτερου και τελικού άλμπουμ της μπάντας ισχυρίζεται ότι έχουν γίνει πολλές αλλαγές από το πρώτο άλμπουμ τους, αλλά μουσικά δεν είναι πολύ διαφορετικό. Ο ήχος είναι λίγο πιο γεμάτος και δεν υπάρχει πολύ ηλεκτρική κιθάρα, αλλά η βάση παραμένει ακουστική και δεν μένουν στη μνήμη πολλά τραγούδια.

New Day (1970)

Το παίξιμο είναι τόσο έντονο και επιδέξιο όσο και στον προηγούμενο δίσκο και υπάρχει εντυπωσιακή αλληλεπίδραση σε τραγούδια όπως το "New Day", "Free Wheel" και "Smile As You Go Under".

Smile As You Go Under (1970)

Το "I Want You" είναι διασκευή από Graham Bond και το κομμάτι που κλείνει "The Ballad of Marmalade Emma and Teddy Grimes" είναι ένα απροσδόκητο folk-pop. Σαν το ντεμπούτο τους είναι πολύ διασκεδαστικό και συμπαθητικό LP.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ