THE COMFORTABLE CHAIR

Psychedelic-Tinged Sunshine Pop

Αυτό το γκρουπ ισχύει ότι το ανακάλυψε ο Jim Morrison. Αυτό το γκρουπ έβγαλε ένα LP σε παραγωγή των John Densmore και Robby Krieger. Αυτοί ναι, ήταν μέλη των The Doors. Και έκαναν την παραγωγή σε ένα πολύ λαμπρό άλμπουμ. 

Some Soon, Some Day (1968)

The Comfortable Chair (Ode Z 12-44005) 11/68

Οι Chair αποτελούνταν από έξι αγόρια και ένα κορίτσι και είχαν ένα πολύ ευχάριστο ήχο. Βασικά το οπλοστάσιο τους είχε soft-rock και ήταν πολύ καλοί σε αυτό. Ωστόσο αρκετά κομμάτια έχουν παρόμοιο ήχο, πράγμα που προσωπικά δεν με χαλάει και πολύ.

I'll See You (1968)

Ένα υπερβολικά χαλαρό και χαλαρωτικό σετ από τραγούδια για να ακούσει κανείς, το ομώνυμο με το άλμπουμ γκρουπ αποτελούσαν 6 αγόρια κι ένα κορίτσι. Ο ήχος μία πολύ βολική και χαλαρωτική μίξη folk-rock με χαρακτηριστικό τους τις πανέμορφες φωνές των lead singers Barbara Wallace και Bernie Schwartz.

Stars in Heaven (1968)

Ξεκινούν όμορφα με το "Ain't No Good No More" και συνεχίζουν με τέτοια ευχάριστα κομμάτια σαν τα "Be Me" και "Some Soon-Some Day".

Ain't No Good No More (1968)

Αν και όλη η μουσική στο άλμπουμ έχει γραφτεί από τα μέλη του γκρουπ αυτά τα τρία τρακς που ανέφερα είναι συνδυασμός των Bernie Schwartz, Tad Baczek και Gene Garfin και είναι με άνεση στα καλύτερα που βρίσκονται μέσα σε αυτό. Όχι ότι τα υπόλοιπα δεν αξίζουν. Μπορείτε άνετα να ακούσετε τα πάντα, τα κομμάτια είναι μικρά σε διάρκεια. Η ηχογράφηση έχει πολύ καλή παραγωγή και υπάρχει ένας αέρας αυτοπεποίθησης για ό,τι βρίσκεται μέσα στο LP.

Be Me (1968)

Για ένα γκρουπ που ανακάλυψε ο Jim Morrison και έκαναν την παραγωγή στο άλμπουμ τους οι John Densmore και Robby Krieger, μιλάμε ότι βρισκόμαστε εμπρός σε ένα τραγικά υποτιμημένο άλμπουμ. Η καλοτραβηγμένη φωτογραφία στο εξώφυλλο φωνάζει harmony pop, αλλά μάλλον είναι παραπλανητική.

Loved It All (1968)

Ακούγονται σαν μία άλλη έκδοση Peanut Butter Conspiracy ή Great Society, με μία κοπέλα (Barbara Wallace) να έρχεται φωνητικά κοντά στην πρώτη τραγουδίστρια των Airplane, Signe Anderson. Το LP είναι γεμάτο φιλικά προς τα ερτζιανά κομμάτια, με θαυμάσιο παίξιμο από τα μέλη του γκρουπ και πολύ ευχάριστα φωνητικά. Η παραγωγή είναι αψεγάδιαστη (επόμενο δεν είναι;) και με αφήνει προβληματισμένο τόσο η εμπορική του αποτυχία, όσο και η λησμονιά που ακολούθησε.

Child's Garden (1968)

Περισσότερο θα το θυμούνται όσοι έχουν ασχοληθεί σαν ένα άλμπουμ που την παραγωγή έκαναν δύο μέλη των The Doors, αλλά εδώ έχουμε ολοφάνερα μία δουλειά που πατάει γερά στα δικά της πόδια. Πλην του τρακ που ανοίγει το άλμπουμ, "Ain't No Good No More", με παραμόρφωση στο riff του οργάνου και μάλλον ερασιτεχνική αίσθηση, τα υπόλοιπα είναι ονειρικές μπαλάντες με μία απόκοσμη και μάλλον ταξιδιάρικη αίσθηση. Το πιο heavy "Be Me" που ανοίγει την Β' πλευρά είναι ένα από τα καλύτερα θέματα.

Princess (1968)

Οι The Comfortable Chair, αμέσως μετά την υπογραφή τους στην Ode Records του Lou Adler, πήραν μέρος σε μία ταινία της εποχής με τίτλο How To Commit Marriage, παίζοντας ένα folk-rock γκρουπ από χίπις και ένα τραγούδι που έπαιξαν σε αυτήν μπορείτε να δείτε εδώ:

Let Me Through (1968)

Ένα μήνα μετά υπέγραψαν στην νεοσύστατη εταιρεία Bliss, που ανήκε στα δύο μέλη των The Doors, κάνοντας ένα single, "Be Me" / "Some Soon, Some Day". Το άλμπουμ ακολούθησε τον Νοέμβριο, αποσπώντας καλές κριτικές, αλλά παρέμεινε στα ράφια καθώς δεν είχε ζήτηση (τι να πει κανείς;)

Pale Night of Quiet (1968)

Το 1969 οι μέρες των χίπις είχαν παρέλθει και ο λόγος ύπαρξης του γκρουπ σταμάτησε να υπάρχει. 

Το άστρο των The Comfortable Chair με δυσκολία έλαμψε, όμως η μουσική τους θα ζήσει για πάντα.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ