THE RAINCOATS

Punk Rock Pioneers (Part 3)

"I think music has reached an all-time low...except for the Raincoats"

John Lydon, Trouser Press, 1980

"When I listen to the Raincoats I feel as if I'm a stowaway in an attic, violating and in the dark. Rather than listening to them I feel like I'm listening in on them. We're together in the same old house and I have to be completely still or they will hear me spying from above, and if I get caught-everything will be ruined because it's their thing. They're playing their music for themselves. It's not as sacred as wiretapping a Buddhist monk's telephone or something because if the Raincoats really did catch me, they would probably just ask me if I wanted some tea...
'I really don't know anything about the Raincoats except that they recorded some music that has affected me so much that, whenever I hear it I'm reminded of a particular time in my life when I was (shall we say) extremely unhappy, lonely, and bored. If it weren't for the luxury of putting on that scratchy copy of the Raincoats' first record, I would have had very few moments of peace".

Kurt Cobain, June 1993, εσωτερικές σημειώσεις στην επανέκδοση σε CD του πρώτου άλμπουμ των The Raincoats

Off Duty Trip (1979)

Θα ήταν δύσκολο να σκεφτεί κανείς άλλη μπάντα που να έχει εμπνεύσει τέτοιους λαμπρούς επαίνους τόσο από μεγάλες φιγούρες της punk όσο και της grunge. Για να μπερδέψουμε λίγο τα πράγματα, να πούμε ότι οι The Raincoats δεν είναι στην πραγματικότητα καθόλου punk μπάντα. Η μουσική τους ξεφεύγει εύκολα από την κατηγοριοποίηση και τον μιμητισμό. Γυναικεία punk? Post-punk? Folk-jazz-dub-new wave? Μία γέφυρα ανάμεσα στο ήρεμο πρόσωπο των Velvet Underground και των μετέπειτα riot grrrls? Πολλοί ακολουθούν τον εύκολο τρόπο, απλά σηκώνουν τα χέρια και τις περιγράφουν ως αλλόκοτες-ένα επίθετο που ποτέ δεν έχει χρησιμοποιηθεί περισσότερο στους κριτικούς της rock, όσο στις κριτικές για τις The Raincoats.

The Void (1979)

Παρά τους επαίνους από τα underground περιοδικά και τους μετέπειτα grunge σούπερσταρ, οι The Raincoats ποτέ δεν έκαναν μουσική που να βρήκε θέση στα chart ή στα ερτζιανά. Ιδιαίτερα αισθητό είναι αυτό στην Αμερική, όπου δύο από τα τρία άλμπουμ που έκαναν ανάμεσα στο 1979 και 1984 ποτέ δεν κυκλοφόρησαν μέχρι τα μέσα των 90'ς. Ένα live σετ της ίδιας περιόδου εμφανίστηκε μόνο σε κασέτα. Αλλά για το μικρό τους cult κοινό, το γκρουπ δεν ήταν ένα ακόμα παράξενο Αγγλικό indie new wave γκρουπ. Ενέπνευσαν αισθήματα αφοσίωσης σχεδόν σαν να ήταν οικογένεια, με τον απροσποίητο εκλεκτισμό τους, εμπνέοντας μουσικούς χωρίς πείρα να ηχογραφήσουν την δική τους ιδιόμορφη μουσική. Κάποιοι από αυτούς τους άπειρους μουσικούς, αντίθετα με τις The Raincoats, τελικά έγιναν σταρ. Δύο από αυτούς ήταν η Kim Gordon των Sonic Youth και ο Curt Cobain, ο οποίος στα 90'ς είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στο να αναβιώσει αρκετά το ενδιαφέρον για τις Raincoats, ώστε το γκρουπ να αρχίσει ξανά τις περιοδείες και τις ηχογραφήσεις μετά από απραξία μίας δεκαετίας.

In Love (1979)

Το να παίξουν μουσική, ωστόσο απείχε σαν σκέψη στο μυαλό της Gina Birch και της Ana da Silva, όταν συναντήθηκαν και γνωρίστηκαν στο Λονδίνο ως φοιτήτριες. Το κλίμα της punk έκανε τις ασυμβίβαστες all-female μπάντες ή τις μπάντες στις οποίες επικρατούσε το γυναικείο φύλο, όπως οι The Slits, οι X-Ray Spex και οι Au Pairs να ξεχωρίζουν ακόμα περισσότερο. Τα κορίτσια πήραν την απόφαση να σχηματίσουν μία μπάντα, αν και ούτε η Birch (που αγόρασε ένα μπάσο) ούτε η da Silva (που κατέληξε στην κιθάρα) ήταν μουσικοί.
"Καμία μας δεν θα ονειρευόταν ούτε σε ένα εκατομμύριο χρόνια ότι θα κάναμε κάτι τέτοιο αν δεν ήταν στη μέση η punk" παραδέχεται η Birch. "Πραγματικά μάθαμε μουσική ανάμεσα στο κοινό. Πιστεύαμε σε ένα είδος punk δεοντολογίας. Νομίζω ότι μας έγινε ξεκάθαρο πολύ γρήγορα ότι πολλοί άνθρωποι φαίνονταν να πιστεύουν σε αυτό, αλλά δεν το έκαναν πράξη. Δεν συνειδητοποιήσαμε ότι τόσοι πολλοί από τους μουσικούς εκείνους ήταν στην πραγματικότητα φανταστικοί μουσικοί. Πιστεύαμε τον τύπο που έλεγε, ότι απλά πιάνεις ένα όργανο και μαθαίνεις τρία ακόρντα και βλέπεις".
Τον καιρό που ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ για την Rough Trade το 1979, ωστόσο δεν ακούγονταν σαν συνηθισμένο, τυπικό γκρουπ. Η με κλασική εκπαίδευση παίκτρια του βιολιού Vicky Aspinal διαβεβαίωσε ότι οι The Raincoats θα ξεχώριζαν από την τυπική punk (ή στην πραγματικότητα την τυπική rock) μπάντα, όπως είχε κι ο John Cale κάνει σε κάποιο βαθμό για τους Velvet Underground με την βιόλα του στα 60'ς.

Η ντράμερ Palmolive ήρθε από μία από τις αγαπημένες Αγγλικές μπάντες, τις The Slits, για να βοηθήσει να καθιερωθεί αυτό το άρρυθμο, το απροσδόκητο που θα αποτελούσε το σήμα κατατεθέν των Raincoats. Επηρεασμένη από την dub reggae η Birch χρησιμοποίησε το μπάσο της για να μεταφέρει την μελωδία πιο πολύ, παρά απλά για να διατηρήσει τον ρυθμό.
Η Birch και η da Silva χώρισαν την δουλειά στα φωνητικά και στην τραγουδοποιία και έγραψαν τραγούδια που στο μυαλό τους θεωρούσαν pop κλισέ. Αντί να περιγράψουν συναισθήματα στα ίσα ή να κάνουν κοινωνικά σχόλια, οι The Raincoats πρόσφεραν ένα είδος που επέτρεπε τον ελεύθερο συνειρμό και δεν περιέγραφε καταστάσεις, παρά προξενούσε διάφορες εικόνες στο μυαλό. Ενώ αντανακλούσαν φεμινιστικές ανησυχίες (όπως στο "Off Duty-Trip", το οποίο περιγράφει τον βιασμό μίας γυναίκας από ένα στρατιώτη), τα τραγούδια ήταν δυσνόητα και απαιτούσαν χρόνο για να καταλάβει κανείς το νόημα τους. Αυτό με την σειρά του συνεχίζει για να εξηγήσει την φύση του κοινού των The Raincoats που δεν ήταν η φύση των πολλών ανθρώπων. Οι φαν των The Raincoats στην πλειοψηφία τους έχουν περάσει πολύ χρόνο με τους δίσκους τους.

You're a Million (1979)

"Το υλικό της Ana είναι περισσότερο συνοπτικό και ποιητικό", τονίζει η Birch. "Μπορείς να το γευθείς και να πάρεις διάφορες γεύσεις κάθε φορά. Μπορείς να έχεις διαφορετικά συναισθήματα ή εικόνες από αυτό και μπορεί να βρεις την δική σου ερμηνεία μέσα. Νομίζω πως ό,τι εγώ γράφω είναι πιο συγκεκριμένο. Ενδιαφέρομαι περισσότερο για κάτι αιχμηρό, άμεσο, συμπαγές και πνευματώδες-μου αρέσει πολύ η ιλαροτραγωδία. Μου αρέσει όλα να γίνονται γρήγορα και άμεσα. Μου αρέσει τα πράγματα να έχουν απήχηση. Είναι πολύ σημαντικό. Αλλά αυτή είναι μία πολύ θεμελιώδης διαφορά υποθέτω".
Καθώς οι μπάντες που αποτελούνταν μόνο από γυναίκες (all-female bands) ήταν καινοτομία εκείνη την εποχή (όπως ακόμη είναι σε πολύ μικρότερο βαθμό στις μέρες μας), οι Raincoats "τσουβαλιάστηκαν" με άλλες Αγγλικές γυναικείες punk/new wave μπάντες από τους κριτικούς. H Birch παραδέχεται ότι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα των The Raincoats ήταν "το γεγονός ότι ήμασταν γυναίκες και το γεγονός ότι είχαμε κάποια αμυδρή ιδέα για το τι ζητούσαμε σαν γυναίκες, υποθέτω. Θέλαμε να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Δεν θέλαμε να πρέπει να φοράμε μίνι και να έχουμε υπέροχα πόδια για να πείθουμε τον κόσμο ότι αυτό που κάναμε ήταν καλό. Όχι ότι είμαι εναντίον όσων κάνουν αυτό το πράγμα, αλλά θέλαμε να είμαστε αυτό που θέλαμε. Είναι αστείο, αλλά υπήρχαν σειρές από άρθρα για γυναίκες στη μουσική εκείνη την εποχή σε γυαλιστερά περιοδικά. Και θα είχαν φωτογραφίες από όλες εκείνες τις all-female μπάντες και όλες θα έδειχναν τρομερά γκλάμουρους. Και υπήρχε και μία φωτογραφία δική μας με αστείες παλιές πυτζάμες που φαινόμασταν λες και μόλις σηκωθήκαμε από το κρεβάτι και δεν είχαμε ούτε χτενιστεί. Ήταν σαν πρόδρομος του τι θα συνέβαινε μερικά χρόνια αργότερα, με τα riot grrls. Αυτή ήταν η εικόνα που είχαμε".

Lola (1979)

Μετά το πρώτο άλμπουμ, η Palmolive έφυγε (τελικά πήγε σαν πιστή στους Ευαγγελιστές στο Τέξας), αφήνοντας την μπάντα χωρίς ντράμερ για λίγο. Η μπάντα μετέφερε λαθραία (κάποια ασυνήθιστα όργανα που είχαν αγοράσει στην Νέα Υόρκη) από το τελωνείο και τα χρησιμοποίησαν για να διευρύνουν το ηχητικό τους εύρος στο επόμενο άλμπουμ, Odyshape. Αυτό το σετ ίσως είναι η καλύτερη εικονογράφηση του πόθου των The Raincoats για να ηχογραφήσουν ήχους που ξεπηδούν από την ίδια την Δημιουργία. Μία ποιότητα που τις έκανε ιδιαίτερα αγαπητές σε φαν όπως η Kim Gordon, που περιέγραψε το γκρουπ (στις εσωτερικές σημειώσεις της επανέκδοσης σε CD του Odyshape) ως "συνηθισμένοι άνθρωποι παίζουν ασυνήθιστη μουσική".
Περισσότερα μας λέει ο Mayo Thompson (βλέπε Red Crayola), που βοήθησε στην παραγωγή του πρώτου άλμπουμ τους, "Ήταν εκείνο το στοιχείο, εκείνη η αίσθηση που οδηγεί κάποιον να κάνει μουσική σε πρώτο πλάνο και η όλη ιδέα ότι η μουσική με κάποιο τρόπο μαλακώνει το άγριο κτήνος, που βρίσκεται μέσα μας και έχει να κάνει με τον τρόπο που αισθανόμαστε. Οι The Raincoats δεν προσπαθούσαν να πείσουν κανένα για το ποιες ήταν ή τι είδους άνθρωποι ήταν ή κάτι τέτοιο".

Dancing in My Head (1981)

Η Birch συμφωνεί ότι οι The Raincoats ήταν ασυνήθιστες στο πως "αφήναμε να γίνουμε πολύ ευάλωτες κατά κάποιο τρόπο. Ποτέ δεν ήμασταν ούτε κοντά στην σκέψη της showbiz. Παρακολουθώντας μας ήταν σαν να παρακολουθείς μία διαδικασία που το κοινό αισθάνθηκε προνομιούχο να έχει την ευκαιρία να κατασκοπεύσει θα έλεγα. Είδα τον Tricky πρόσφατα και όταν ήταν πάνω στη σκηνή, αισθάνθηκα ότι υπήρχε ένας αόρατος τοίχος και ότι νόμιζε ότι βρισκόταν στο χώρο που έκανε πρόβες. Συζητούσε με τα άλλα μέλη της μπάντας. Εδώ υπάρχει κάτι τελείως αντίθετο στην showbiz".
Οι The Raincoats ήταν αρκετά δαιμόνιες ώστε να απορρίψουν τους περιορισμούς της mainstream punk-αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτό τον όρο-και να επεκταθούν σε κάθε διαφορετική κατεύθυνση.

Family Treet (1981)

Τον καιρό του τρίτου άλμπουμ τους ωστόσο, Moving (1984), ηχογραφημένο στο μεγαλύτερο μέρος με ντράμερ τον Richard Dudanski, ο εκλεκτισμός τους απείλησε την σταθερότητα της μπάντας. "Η φόρμουλα, ή μάλλον η έλλειψη μίας φόρμουλας, έφτασε σε κρίσιμο σημείο σε αυτό το άλμπουμ", γράφει η Vicki Aspinall στις εσωτερικές σημειώσεις στην επανέκδοση σε CD του δίσκου. "Προσπαθώντας να συμπεριλάβουμε επιρροές τόσο διαφορετικές όπως Αφρικανική μουσική, funk, Cajun, Abdullah Ibrahim και την πάντοτε παρούσα reggae στο φάσμα του post-punk ήταν δύσκολο να βγει και στο τέλος μας έβγαλε εμάς εκτός".
Οι The Raincoats διαλύθηκαν αμέσως μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ.

Rainstorm (1984)

"Υποστηρίζαμε την ισότητα", λέει η Birch. "Νομίζω ότι ένα από αυτά που μας έκαναν να υποφέρουμε ήταν το ότι όλες ήμασταν ισοδύναμες και αλήθεια προσπαθήσαμε να είμαστε δημοκρατικές στον υπερθετικό βαθμό. Αυτό ήταν πολύ επίπονο πολλές φορές. Θυμάμαι όταν ο Green των Scritti Politti ανακοίνωσε, πιθανώς γύρω στο 1980, ότι πρόκειται να γίνει ηγέτης του γκρουπ και ότι οι υπόλοιποι θα κάνουν ότι τους πει. Σκεφθήκαμε ότι αυτό ήταν ότι πιο σοκαριστικό είχαμε ακούσει ποτέ!" λέει γελώντας. "Αλήθεια είχαμε προσπαθήσει να γίνουμε απίστευτα δημοκρατικές, πράγμα που σήμαινε ότι ωριμάζαμε ξεχωριστά ή αλλιώς ότι οι επιρροές μας γίνονταν ολοένα και διαφορετικές, που καταλήξαμε να μην μπορούμε να λογοκρίνουμε τους εαυτούς μας. Γίναμε ένα γκρουπ χωρίς καμία αίσθηση λογοκρισίας".

Dreaming in the Past (1984)

Η Birch συνέχισε για να παίξει σε ένα από τα πολλά lineup των Red Krayola (με ηγέτη τον Mayo Thompson) και σχημάτισε μία πιο pop προσανατολισμένη μπάντα τους Dorothy με την Aspinall. Τελικά η Birch στράφηκε στις ταινίες και στα βίντεο (σκηνοθέτησε κλιπ για τους The Pogues, New Order και τις ίδιες τις Raincoats). H Aspinall ξεκίνησε μία εταιρεία. Η Ana da Silva έκανε συνθέσεις για χοροθέατρο και μία τηλεταινία. Όταν εντοπίστηκε το 1993 από τον Jason Cherkis του Option, δούλευε σε ένα μαγαζί με αντίκες λίγα τετράγωνα μακριά από τα γραφεία της Rough Trade. "Η δουλειά δεν την εμπνέει", έγραψε ο Cherkis. "H Da Silva...βλέπει σαν ανοησία να επανενωθούν οι The Raincoats".

Honey Mad Woman (1984)

Ήταν σε αυτό το μαγαζί με τις αντίκες ωστόσο που η Da Silva προσεγγίστηκε από τον Curt Cobain και την γυναίκα του Courtney Love. (Οι Hole έχουν διασκευάσει ένα τραγούδι από το πρώτο άλμπουμ των The Raincoats, το "The Void"). Τα πρώτα τρία άλμπουμ των The Raincoats επανεκδόθηκαν σε CD. H Birch και η da Silva μαζί με την παίκτρια του βιολιού Anne Wood και τον ντράμερ των Sonic Youth, Steve Shelley, έκαναν από μία εμφάνιση σε Αγγλία και Αμερική. Μετά ζητήθηκε από τις The Raincoats να κάνουν support στους Nirvana σε μία περιοδεία τους στην Αγγλία. Το μια κι έξω reunion, έγινε αναβίωση της μπάντας που τώρα είχε ένα συμβόλαιο με την DGC Records.
Η Birch μιλάει για την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για το γκρουπ."Είναι πολύ αστείο, που πολύς κόσμος λέει, ΄Επηρεαστήκαμε από τις The Raincoats΄. Αλλά δεν μπορώ να το ακούσω σε πολλά γκρουπ...σε κανένα για την ακρίβεια".

And Then It's Ok (1981)

"Είναι θαυμάσιο που είδαν τόσα πράγματα σε αυτά που κάναμε και αισθάνομαι πολύ δυνατή. Με κάνει να αισθάνομαι περήφανη. Υποθέτω το να έρχεται να δει τις The Raincoats η Kim Gordon όταν σκεφτόταν να ξεκινήσει να παίζει μουσική...σαν γυναίκα, αν πας να δεις μία γυναικεία μπάντα να παίζει, μπαίνεις κατευθείαν στο τρυπάκι. Ξέρω από προσωπική εμπειρία όταν πήγα να δω γυναίκες μουσικούς να παίζουν και είμαι σίγουρη ότι η Kim αυτό έπαθε".
Το Looking in the Shadows, το πρώτο άλμπουμ των ανασκευασμένων Raincoats εμφανίστηκε το 1996. "Όταν πρωτο-βρεθήκαμε μαζί και παίξαμε κάποιο από το παλαιό υλικό, έμοιαζε τόσο σωστό και ακόμα φρέσκο", παρατηρεί η Birch. "Μετά παίξαμε λίγο το παλαιό υλικό και αρχίσαμε να εισάγουμε νέο. Ήταν σχεδόν σαν να μην είχαμε ποτέ σταματήσει".

Don't Be Mean (1996)

Το άλμπουμ έχει περισσότερο rock προσέγγιση σε σχέση με τις παλιές κυκλοφορίες. "Καταλήξαμε να κάνουμε ένα δίσκο που ήταν τόσο αντίθετος από ότι είχαμε αρχικά σκεφτεί. Αλλά ήταν κάτι που αλήθεια απολαύσαμε. Δεν νομίζω όταν αρχίσαμε να είχαμε συνειδητοποιήσει απόλυτα τι είδους δίσκος επρόκειτο να προκύψει. Αλλά απλά συνεχίσαμε ενστικτωδώς. Βάζεις μία ομάδα ανθρώπων σε ένα δωμάτιο και πας μέσω αυτού που μοιάζει καλύτερο κάτω από τις συγκεκριμένες καταστάσεις. Νομίζω ότι είμαστε προς την σκέψη να σκαρφιστούμε πράγματα καθώς προχωράμε...αν σας αρέσουν".
Στην αρχική φωτογραφία διακρίνονται από τα αριστερά προς τα δεξιά: Gina Birch-Vicky Aspinall-Ana da Silva.

You Kill Me (1996)

ΣΥΝΙΣΤΩΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

The Raincoats (1979, DGC)

Το πιο extreme, ακατέργαστο και πιο ανθρώπινο από τις πρώιμες καταστάσεις της Αγγλικής punk. Επίσης το πιο rock προσανατολισμένο σχήμα με την Palmolive στα ντραμς και με μία λίγο αδέξια διασκευή του "Lola" των The Kinks.

Odyshape (1981, DGC)

Folk, jazz και dub επιρροές έρχονται στο προσκήνιο σε αυτό τον δίσκο, ο οποίος ίσως έκανε κάποιους θερμόαιμους πανκ να αισθανθούν κάπως, αλλά έγινε πιο προσιτός σε ευρύτερο κοινό.

Moving (1984, DGC)

Η κατσαρόλα με τις επιρροές ανάμεσα στα μέλη των The Raincoats είχε βράσει τόσο, ώστε το καπάκι είχε εκτοξευθεί την εποχή αυτού του άλμπουμ, το οποίο μερικές φορές ακούγεται σαν να είναι διαφορετικές μπάντες σε διαφορετικά κομμάτια. Σίγουρα μία από τις πιο εκλεκτικές προσπάθειες στην πρώιμη post-punk περίοδο.

No One's Little Girl (1984)

Το "No One's Little Girl" ίσως είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που έγραψαν, όπως επίσης και η καλύτερη απεικόνιση των ταλέντων τους στο να μεταφέρουν δυναμικές φεμινιστικές ευαισθησίες με χάρη και διακριτικότητα.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ