GRAFFITI

Psychedelic Unknowns

Κάποιοι δίσκοι ενώ ήταν καινοτόμοι και επιδραστικοί, ποτέ δεν βρήκαν την απήχηση που τους άξιζε. Ένας τέτοιος είναι και ο δίσκος των Graffiti. Σε γραφή στο μεγαλύτερο μέρος από τον Steve Benderoth (μπάσο) και με την συνδρομή των George Strunz (lead guitar), Tony Taylor (lead singer), με την βοήθεια του Richie Blakin (ντραμς) και Jon St. John (ρυθμική κιθάρα) διακρίνουμε μία έντονη ψυχεδελική αίσθηση, με fuzz κιθάρα και παραμόρφωση, όργανο και ηχητικά εφέ.

The Capture of Me (1968)

Graffiti (ABC S 663) 11/68

 Η πολυπλοκότητα του ήχου που παράγουν τους κάνει να ξεχωρίζουν. Ατομικά κάθε ένας από τους μουσικούς είναι απίστευτος. Συνδυάζοντας τις δυνάμεις τους, πράγματι θα σήμαινε ότι ακούγονται ακόμα καλύτεροι, πράγμα που δεν συναντούμε σε πολλά γκρουπ. Ο George Stunz, o Steve Benderoth και ο Tony Tailor γράφουν τόσο καλά, όσο καλά παίζουν και έχουν φτιάξει μερικούς συναρπαστικούς ήχους σε αυτό το άλμπουμ. Ιδιαιτέρως ενδιαφέρον είναι το "Cold Water", το οποίο εκτός του ότι είναι ένα φοβερό μουσικό κομμάτι, μεταφέρει περισσότερα από ένα επιφανειακό νόημα στον ακροατή.

Cold Water (1968)

Ένα υποτιμημένο ψυχεδελικό διαμάντι με δημιουργική γραφή στα τραγούδια του και μία μεγάλη ποικιλία στο lead παίξιμο της κιθάρας (wah-wah, fuzz, flowing jazz, backwards, hard). Που και που μοιάζουν πολύ σοβαροί, όμως οι δημιουργικές τους συνθέσεις και η επίμονη γραφή στα τραγούδια σε αποζημιώνει. Τα τραγούδια ποτέ δεν μένουν ΄ακίνητα΄. Υπάρχουν μέσα τους πολυπλοκότητες τόσο στο παίξιμο που θυμίζει jazz, όσο και στη διεύρυνση των ακουσμάτων που προσφέρουν. Σε κάποια σημεία προμηνύουν progressive με την φρενήρη δόμηση τους.

Love in Spite (1968)

 Για παράδειγμα ακούστε το "The Capture of Me", που ρέει από μία σύντομη εισαγωγική και πολύ αιχμαλωτιστική χορωδία σε ένα ακόμα πιο μελωδικό μεσαίο μέρος, σε ένα σαν raga σόλο, πίσω στην χορωδία και συνέχεια σε ένα jazz σόλο και όλο αυτό χωρίς δευτερόλεπτο να χαθούν ή να ΄σκορπίσουν΄.

Father Protector (1968)

Ένα είδος δίσκου που πετάει ένα φρενιασμένο σόλο, ένα ειδικό εφέ που σου μένει στη μνήμη ή μία φράση που σου έρχεται συνέχεια στο μυαλό απλά όταν το χρειάζεσαι. Για παράδειγμα το τραγούδισμα στο κομμάτι που κλείνει "Ugly Mascara" που έχει κάποια μέρη που σε τρομάζουν, το "Jingle Jangle Woman" με το στερεοφωνικό εφέ στο σολάρισμα της κιθάρας.

Ugly Mascara (1968)

Ένα καλό άλμπουμ, ένα από τα καλύτερα άγνωστα ψυχεδελικά άλμπουμ σε μεγάλη εταιρεία εκείνης της εποχής και ένα πολύ ικανοποιητικό άκουσμα.

New Life (1968)

Μερικές κόπιες πάσχουν από τυπογραφικό λάθος που έχουν και παίζει δυο φορές το "Girl on Fire", ενώ έχει παραληφθεί το "The Capture of Me". Το κακό είναι πως δεν μπορείς να διαπιστώσεις αν η δική σου κόπια είναι σωστή αν δεν την ακούσεις.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ