THE FAR CRY

Focus on the Underground

Psychedelic Jazz-Rock Blast

Ήταν ένα άλμπουμ που δεν έγινε γνωστό ούτε στον καιρό του. Γι'αυτό δεν ευθυνόταν μόνο το γεγονός ότι ήταν ένα από τα γκρουπ που προσπάθησαν να αναμείξουν την jazz με την rock και την free form, όταν ο κόσμος παραληρούσε στα ακούσματα των Quicksilver Messenger Service, του Jimi Hendrix, των Airplane κλπ. Ήταν και ο τρόπος που τραγουδούσε ο lead singer του γκρουπ, που θα απωθούσε το ευρύ κοινό.
Σίγουρα είναι ένα παράξενο και επίμονο fusion από στυλ, με acid leads από την κιθάρα και με πνευστά, όπως στο φρενήρες κομμάτι που ανοίγει, "Shapes" και μία avant garde ευαισθησία.

Shapes (1969)

The Far Cry (Vanguard VSD 6510) 3/69

Η νέα τότε δισκογραφική Vanguard Apostolic είχε ένα συναρπαστικό ντεμπούτο άλμπουμ με ένα ιδιαίτερο γκρουπ από την Βοστόνη.

Τα φωνητικά του Jere Whiting, που παίζει επίσης και φυσαρμόνικα, μαζί με την δυνατή ορχηστρική δουλειά από τους υπόλοιπους έξι μουσικούς, συνιστούν μία πρώτης τάξης παρουσίαση, συμπεριλαμβανομένης μίας παρατεταμένης βερσιόν του "Sweet Little Angel" του B.B. King.

Sweet Little Angel (1969)

Το υπόλοιπο υλικό που περιλαμβάνει ορίτζιναλ τραγούδια είναι επίσης εξαιρετικό.
Το εξώφυλλο με αισιοδοξία υπόσχεται ότι η μουσική που έπαιξε το σεπτέτο: ΄reaches from blues to jazz into space΄.

Dream (1969)

Και το γκρουπ και η Vanguard αξίζουν πολλούς επαίνους για την ολοκληρωτική τους αδιαφορία ως προς την εμπορικότητα, αλλά πολύ από το υλικό περιπλανιέται χωρίς ιδιαίτερο σκοπό όπως έγραψε κάποιος κριτικός και ο Jere Whiting έχει για πολλούς το χειρότερο τραγουδιστικό στυλ της περιόδου (εγώ διαφωνώ και τον συγκρίνω πολύ με τον Arthur Brown), δίνοντας έναν για πολλούς απεχθή ήχο, που σίγουρα θα απέκλειε το LP για πολλούς ακροατές...Ευτυχώς, όχι για όλους.

Listen to the Walls (1969)

Αν και τους συγκρίνουν με σύγχρονα τους σχήματα όπως ο Captain Beefheart ή οι Blood Sweat & Tears, έχουν ένα ιδιαίτερο ήχο δικό τους, αναμιγνύοντας ουρλιαχτά, ηλεκτρική κιθάρα και avant garde σαξόφωνο με άλλα όργανα όπως βιμπράφωνο και congas. Σχεδόν είναι σαν free form και πολλοί θα το αποκαλούσαν τζαμ.

Tα τραγούδια του άλμπουμ είναι όλα ορίτζιναλ (πλην ενός), σε αντίθεση με όλες τις διασκευές που περιείχαν τόσα πολλά άλμπουμ της εποχής, ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να δοθεί στο εξώφυλλο, ένα κλασικό Περσικό θέμα που αιχμαλωτίζει το μάτι.

Earthlight (1969)

Οι μουσικοί που έπαιξαν ήταν: Sean Hutchinson (μπάσο), Paul Lenart (κιθάρα), Larry Luddecke (keyboard), Dick Martin (σαξόφωνο), Victor McGill (ντραμς), David Perry (κιθάρα). Το παίξιμο στο σαξόφωνο από τον Dick Martin μπορεί να προκαλέσει οποιοδήποτε rock γκρουπ, ακόμα και τα πιο πειραματικά, ενώ φέρνει στο μυαλό avant garde jazz σαν να ακούς ήχο από Ornette Coleman.

Hellhound (1969)

Ο Paul Lenart (κιθάρα) εμφανίστηκε μερικά χρόνια αργότερα στο δεύτερο σόλο LP του Peter Iver, των Beacon Street Union, όπως επίσης και στο Two Sides of the Moon του Keith Moon το 1975.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ