GOLIATH

Jazzy/Bluesy Prog-rock

Η Linda Rothwell, που ήταν μία μινιόν ΄μηχανή΄ παραγωγής soul, είχε μία φωνή που θα ταίριαζε σε γυναίκες που είχαν την τριπλή περιφέρεια από αυτήν και ο καθένας σε αυτό το γκρουπ είχε κάτι να προσφέρει με το συγκεκριμένο όργανο που έπαιζε...Κανείς τους δεν ήταν βιρτουόζος, αλλά είχαν ένα φυσικό χάρισμα στο να βγάζουν το ταλέντο τους.

I Heard About a Friend (1971)

Goliath (CBS 64229) 2/71

Η μουσική τους μυρίζει Family, αλλά νομίζω ότι λιγάκι η Linda Rothwell σε κάποια σημεία προσπαθεί να φτάσει την φωνή της Grace Slick, ενώ διαθέτει μια πιο αγνή και καθαρή φωνή.

Μια μπάντα επηρεασμένη από την jazz-ιδιαιτέρως με το φλάουτο του Joseph Rosbotham και την κιθάρα του Malcolm Grundy-αλλά συνολικά η ατραξιόν εδώ εννοείται ότι είναι η φωνή της Rothwell. Ωστόσο μάλλον ακούγεται να έχει δέσει λίγο πρόχειρα με την υπόλοιπη μπάντα, ώστε να μην διακρίνεται απόλυτα η δυναμική της.

Prism (1971)

Αρχικά γνωστοί ως Petrus Boonecamp, αυτό το κουιντέτο από το Μάντσεστερ τελειοποίησαν το ρεπερτόριο τους σε Γερμανικά κλαμπ πριν ηχογραφήσουν έναν από τους καλύτερους progressive δίσκους της εποχής.

Η μουσική είναι jazz, αλλά δεμένη, με ωραίο παίξιμο που περιλαμβάνει ζωηρό παίξιμο στα ντραμς, μελωδικό φλάουτο, σαξόφωνο και βιμπράφωνο και κάποια σημεία με εξαιρετική κιθάρα (τσεκάρετε το άγριο σόλο με Ανατολίτικη χροιά στο υπέροχο "Festival of Light").

Festival of Light (1971)

Αλλού κάνουν μερικά επίμονα τζαμ, ίσως το καλύτερο από όλα στο "No More Trash" και τελειώνουν με μία ωραία απόδοση του "Maajun" του Davey Graham. Δεν είναι όλο το άλμπουμ πρώτης τάξεως, αλλά τίποτα λιγότερο από πολύ ενδιαφέρον. Η μπάντα διαλύθηκε τον Μάρτιο του 1971, αμέσως μετά την κυκλοφορία του LP, όταν η Linda Rothwell μπήκε στο νοσοκομείο με σοβαρό νευρικό κλονισμό.

Hunters Song (1971)

Αυτό το jazz-prog άλμπουμ ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα της εποχής από το αποτσίγαρο στο εξώφυλλο καταρχήν και από την καπνισμένη φωνή της κοπέλας. Υπάρχουν μερικά άριστα τραγούδια εδώ μέσα. Το κομμάτι που ανοίγει "Port and Lemon Lady" παρουσιάζει επιδεξιότητα στο μπάσο, συναρπαστικές αλλαγές στο τέμπο και φανταστικό φλάουτο και το groovy "No More Trash" είναι δύναμη.

Port and Lemon Lady (1971)

Οι ρυθμοί είναι funky και μέσα στην ενέργεια. Κάποιο μέρος από το άλμπουμ υποκύπτει σε διάφορα σόλο, ενορχηστρώσεις που προσπαθούν σκληρά να ενσωματώσουν πνευστά, είτε ταιριάζουν είτε όχι και πέφτει στην παγίδα της prog-rock να μην στέκεται κανένα κομμάτι ως έχει, αλλά να αλλάζει, έστω κι αν έχει πιάσει ένα ωραίο groove. Γενικά, έχει ένα χαρακτηριστικό ήχο που θα κάνει αίσθηση σε πολλούς. Παρεμπιπτόντως αντίθετα με κάθε άλλο prog άλμπουμ εδώ δεν έχουμε keyboards.

No More Trash (1971)

Αυτό το άλμπουμ προσφέρει jazz και blues progressive και συχνά παρομοιάζεται με τους Room ή πιο λίγο με τους Affinity, αν και με πολύ περισσότερο βασικές ενορχηστρώσεις και παραγωγή.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ