AGINCOURT aka ITHACA

Pop / Psych Folk Unknowns

Εδώ έχουμε δύο από τις σπανιότερες και πιο ακριβές Αγγλικές ιδιωτικές ηχογραφήσεις, που ποτέ δεν είχαν την παραμικρή ελπίδα ότι κάποτε θα έπρεπε να δικαιολογήσουν την εξαιρετικά ακριβή τους τιμή. Ο ένας δίσκος με το πρώτο όνομα του γκρουπ (Agincourt: περιοχή στη Βόρεια Γαλλία) και ιδιαιτέρως ο άλλος με την μετονομασία του γκρουπ (Ithaca) αποτελούν το όνειρο των απανταχού συλλεκτών, αλλά και των φαν του μουσικού αυτού γένους.

Agincourt - Dawn (1970)

Agincourt
Fly Away (Merlin HF 3, με εσώφυλλο) 1970

Ο πρώτος δίσκος ατυχώς περιγραφόμενος ως folk, είναι στην πραγματικότητα ένας ήρεμος και αέρινος pop δίσκος. Αξιαγάπητες αρμονίες στο στυλ boy-girl αφθονούν. Για παράδειγμα το "Through the Eyes of a Lifetime" είναι ένα μικρό έπος που χωρίζεται σε τρία μέρη, ενώ ιδιαίτερα αφοπλιστικό είναι το "When I Awoke". Όλα τα κομμάτια του δίσκου έχουν αυτόν τον απόλυτο Αγγλικό χίπικο pop ήχο, με μία χαλαρή, καλοκαιρινή αίσθηση.

When I Awoke (1970)

Ithaca

A Game for All Who Know (Merlin HF 6) 1973

Ο δεύτερος δίσκος είναι αμφιλεγόμενος για δύο λόγους. Πρώτον, μερικοί συλλέκτες μισούν την μίξη που κάνουν σε sunshine pop, ονειρική progressive rock και προσπάθειες στην avant-gard μέσω ασυνήθιστων ηχητικών εφέ. Προσωπικά το άλμπουμ αυτό το βρίσκω αριστούργημα, με κάποια ευφυή αφοπλιστικά τραγούδια, έξυπνη παραγωγή και συνθέσεις και μία μοναδική, σχεδόν ακαθόριστη ατμόσφαιρα. 

Journey (Destruction - Rebirth - Patterns Of Life) (1973)

Η δεύτερη ένσταση κάποιων είναι πιο εύκολο να διαψευστεί. Οι Ithaca δεν ήταν ένα είδος αστείου των δισκογραφικών, που ηχογράφησαν και τύπωσαν στα τέλη της δεκαετίας του '80 αυτό το άλμπουμ για να το πουλήσουν σε ένα ανυποψίαστο κοινό ως μία εξαιρετική σπανιότητα. Κι αυτό γιατί ένα από τα κύρια μέλη τους ο Peter Howell σίγουρα υπάρχει και ήταν για χρόνια μέλος του BBC Radiophonic Workshop. 

Questions (Did You Know - Will We Be Alive) (1973)

Ότι τους εμποδίζει να φτάσουν στο επίπεδο του Nick Drake είναι η συχνή χρήση βασικών εικόνων, όπως τα όνειρα, ο ουρανός και οι εποχές. 

Το βασικό θέμα του άλμπουμ αυτού είναι το ταξίδι σε ένα μακρινό μέρος με σκοπό να δραπετεύσουν από την απελπισία της καθημερινότητας, ένα ταξίδι κατά προτίμηση δύο εραστών. Αντίθετα με πολλά αυτοκτονικά και αυτοκαταστροφικά άλμπουμ της περιόδου, το μήνυμα των Ithaca μοιάζει να είναι θετικό...μία πρόκληση για να μετέχει ο καθένας. 

Times (Seven Seasons - The Path - Given Time) (1973)

Η μουσική που έπαιξαν δεν είναι ότι ίσως έχετε διαβάσει, δηλαδή ότι ο ήχος τους ακούγεται όπως αυτός των Moody Blues. Πέρα από ελάχιστες επιφανειακές ομοιότητες (ένα ονειρικό mood, παρατεταμένη χρήση του Mellotron και συνθέσεις με κλασικές πινελιές), το A Game for All Who Know με κεραυνοβόλησε σαν κάτι πιο προσωπικό, που έχει βάθος και τιμιότητα. Τα έξι τραγούδια αποτελούμενα από μέρη που ρέουν το ένα σχεδόν μέσα στο άλλο, ουσιαστικά γίνονται παραπάνω από 12. Όλα τους έχουν δυνατή γραφή, με μελωδίες που θα θυμηθείς αργότερα, χρησιμοποιώντας απλά το κατάλληλο παίξιμο που εξασφαλίζει μία μελαγχολία. 

Feelings (Look Around - I Want To Feel You) (1973)

Το κομμάτι που κλείνει "Journey II", είναι ένα μεγάλο ορχηστρικό με επιρροές από μουσική δωματίου, με χρήση autoharp, μαντολίνου, φλογέρας και τύμπανων. Μία εντυπωσιακή πολυπλοκότητα, με μία μουσική ροή, ένα οπιούχο κομμάτι. 

Dreams (Story Of Our Time - Beneath This Sky) (1973)

Ας περάσουμε για λίγο σε κάποιες πληροφορίες που δίνονται για αυτό το γκρουπ:

Οι μουσικές ρίζες των Ithaca βρίσκονται πίσω στο 1965/66 στο Sussex όταν ο Peter Howell (lead guitar) με τους αδελφούς Ferdinando (John (μπάσο) και Robert (ρυθμική κιθάρα) ένωσαν τις δυνάμεις τους για να σχηματίσουν μία μπάντα. Για πάνω από 3 χρόνια έπαιξαν σε στυλ Shadows ορχηστρικά κομμάτια, δίνοντας στην μπάντα τους διάφορα ονόματα.
Το φόρτε τους ήρθε στα τέλη του 1968 όταν ο Howell αγόρασε ένα reel to reel για να μπορούν να ηχογραφούν τα live τους και να έχουν να δείχνουν στα νέα μέλη την δουλειά τους. Ο Howell ασχολήθηκε πολύ με αυτό το νέο τους απόκτημα και σιγά-σιγά αυτός ο τρόπος έγινε πιο δημοφιλής στα μέλη από το να παίζουν live. O John Ferdinando έγινε τακτικός στο αυτοσχέδιο στούντιο του Howell στο πατρικό του και οι live παραστάσεις της μπάντας πέρασαν στο παρελθόν.

Έχοντας γίνει ειδικός στο να φτιάχνει τον ήχο ο Howell, παρουσίασε τα αποτελέσματα της δουλειάς τους στο τοπικό θέατρο, όπου όλοι εντυπωσιάστηκαν τόσο, ώστε να δώσουν στους δύο νέους την αποστολή να φτιάξουν το soundtrack σε μία τοπική ερασιτεχνική παραγωγή "Alice Through the Looking Glass". Οι δύο φίλοι χωρίς να περιορίζονται από την εμπορικότητα ηχογράφησαν κυρίως ακουστικά τραγούδια, τα οποία μεταδόθηκαν κατά την διάρκεια της παράστασης. Καθώς το ντουέτο είχε αρκετά άλλα τραγούδια που δεν είχαν ακουστεί, αποφάσισαν να τυπώσουν σε 50 κόπιες ένα άλμπουμ μόνο και μόνο για τους θεατές της παράστασης. Το άλμπουμ αυτό ηχογραφήθηκε το 1969 και έγινε γνωστό ως Alice Through the Looking Glass. Και δεν χρησιμοποιήθηκε κανένα όνομα γκρουπ. Άλλες 25-30 κόπιες έγιναν για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του κοινού. Αυτό το άλμπουμ έφτασε σήμερα να κοστίζει χιλιάδες λίρες και να είναι περιζήτητο από συλλέκτες παγκοσμίως. Ένα άλμπουμ ΄πρωτόγονο΄ από την γόνιμη σκηνή της underground folk.

Journey II (A Game for All Who Know) (1973)

Ο Howell έγινε τεχνικός φωτισμού στο Glynebourne Theatre στο Sussex. Με τις γνώσεις που είχε αποκτήσει πάνω στην ηχογράφηση, σύντομα ανακατεύτηκε με τους τραγουδιστές της όπερας που ήθελαν να κάνουν demos για να παρουσιάζουν την δουλειά τους και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γνωρίσει τον Ian Hamilton (μετέπειτα σκηνοθέτη) που έκανε ταινίες. Αυτός αμέσως τον προσέλαβε για να του παρέξει την μουσική στην ταινία του Tomorrow Comes Sunday. Ακόμα μία φορά τυπώθηκε ένα άλμπουμ το 1969 για τους φίλους και όσους αναμίχθηκαν στην παραγωγή σε ποσότητα 70-80 κόπιες.

O Ferdinando και ο Howell χρησιμοποίησαν διάφορους τραγουδιστές σε κάθε τραγούδι. Αντίθετα με το Alice Through the Looking Glass o John και ο Peter συμφώνησαν εκ των υστέρων ότι το άλμπουμ κάνει αίσθηση μόνο σε όσους μπορούν να δουν την ταινία, πράγμα που ήταν δύσκολο. Μέχρι το 1970 ο Howell χρησιμοποιούσε το διαμορφωμένο στούντιο στο πατρικό του σπίτι, αλλά όταν οι γονείς του μετακόμισαν μπόρεσε να αναβαθμίσει τον χώρο και να κάνει ένα καλύτερο στούντιο που είναι γνωστό ως The H&F Recordings Company. Η βασική ιδέα ήταν να διαθέτουν το στούντιο σε μπάντες για να κάνουν demo, ώστε να μπορούν σιγά-σιγά να αποκτούν περισσότερο εξοπλισμό.

Though I May Be Dreaming (1970)

Το πρότζεκτ ενός νέου άλμπουμ το 1970, ήταν για την αξιοποίηση του νέου στούντιο. Η μπάντα έβαλε αγγελία για μία τραγουδίστρια και μετά από μία οντισιόν σε μία παμπ, βρήκαν την φωνή της Lee Menelaus πολύ ταιριαστή. Το ντουέτο χρησιμοποίησε πολλούς ντράμερ όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ποτέ δεν είχε κατασταλλάξει σε έναν πριν αυτά τα sessions. Την θέση του ντράμερ πήρε ο Brian Hussey. Αυτό το νέο σχήμα πήρε το όνομα Agincourt και ηχογράφησε ένα και μοναδικό άλμπουμ σε μία περίοδο λίγων μηνών. Στην πραγματικότητα το άλμπουμ έγινε μόνο από τους  Ferdinando και Howe. Η Menelaus πήγαινε μόνο όποτε χρειαζόταν να πάει, όπως και ο Hussey. Η μπάντα χρησιμοποίησε όσα όργανα βρήκε, όπως επίσης και κλασικά ιντερλούδια και ηχητικά εφέ. Το Fly Away των Agincourt κυκλοφόρησε από την The H&F Recordings Company στην Merlin (δισκογραφική) το 1970, ακόμα μια φορά σε ελάχιστες κόπιες. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι είναι ακόμα κάτι πολύ σπάνιο, το να βρεθεί μία κόπια.

All My Life (1970) {Bonus Track}

Σε αυτό το άλμπουμ αποτυπώνεται μία ΄σπιτική΄ ποιότητα, παραγωγή και μουσικότητα που δεν μπορούν να βρεθούν στα περισσότερα άλμπουμ της περιόδου. Εν μέρει χάρη στο ενδιαφέρον τους για μπάντες όπως οι Pink Floyd και οι Fairport Convention, το άλμπουμ αυτό δεν έχει τόσο διαφορετική αίσθηση απ'ότι τα σόλο άλμπουμ του Syd Barrett, που έκανε παρόμοια πράγματα σε ένα περιβάλλον πιο καταπιεστικό οπωσδήποτε (Vertigo). 

Through The Eyes Of A Lifetime: The Poem | Peace Of Mind | Closing In (1970)

Αλλά την περίοδο που κυκλοφόρησε το άλμπουμ η μπάντα ήταν στουντιακή και ενώ ήθελαν να κάνουν κάτι με τις ηχογραφήσεις τους, χωρίς την γνώση πώς να διαφημίσουν το άλμπουμ τους και χωρίς βοήθεια από κάπου αλλού, το άλμπουμ έμεινε στο σκοτάδι. Εκείνη την περίοδο η μπάντα μας άλλαξε το όνομα της σε Ithaca και συνέχισε να ηχογραφεί. Το επόμενο άλμπουμ πήρε περισσότερο χρόνο να ηχογραφηθεί, αλλά ήταν το απόγειο της επιτυχίας των ηχογραφήσεων τους εκείνη την εποχή. Οι Ithaca ήταν ένα πρότζεκτ του John Ferdinando, αλλά την παραγωγή έκανε ο Howell και έπαιξε κιόλας μέσα, όπως και ο αδελφός του John, Robert και ο Martin Garrett. Εκείνη την περίοδο με τον progressive ήχο τους σαν αυτόν των Moody Blues / Pink Floyd, ο ήχος ήταν τελείως αδύνατον και ανεφάρμοστο να παιχτεί live, ακόμα κι αν η μπάντα είχε προετοιμαστεί να το κάνει (που δεν είχε). Όπως οι ίδιοι παραδέχτηκαν, η μπάντα είχε εγκλωβιστεί στον ήχο που παρήγαγε. Το άλμπουμ των Ithaca, A Game for All Who Know τυπώθηκε σε όχι περισσότερες από 99 κόπιες και αποτελεί άλλο ένα δίσκο που για να αγοραστεί απαιτείται τετραψήφιο νούμερο. 

Take Me There (1970)

Με την νέα δουλειά του Howell να του ΄τρώει΄ τον περισσότερο χρόνο του, ο δίσκος των Ithaca έμελλε να είναι ο τελευταίος δίσκος που έκαναν στην Merlin. Ωστόσο ένα ακόμα άλμπουμ το θρυλικό Friends, ένα πρότζεκτ κυρίως του Peter Howell, που παρουσίαζε και τον John Ferdinando ηχογραφήθηκε το 1974. Μόνο μία δοκιμαστική κόπια έγινε πριν όλο το πρότζεκτ μπει στο ράφι. Κατά την περίοδο 1974/1975 το ντουέτο Ferdinando - Howell ακόμα ασχολείτο με διάφορα θεατρικά σκετς.  Στα τέλη των 70ς ο Peter Howell έγραψε την δεύτερη βερσιόν του Dr Who για την τηλεόραση του BBC και είναι ακόμα ενεργός μουσικά. Ο John Ferdinando παίζει κατά καιρούς με την blues μπάντα του. Η Lee Menelaus αργότερα παντρεύτηκε και τώρα ζει στην Ελβετία. 

Σύμφωνα με τον Ferdinando και τον Howell τα άλμπουμ που ιδιωτικά έβγαλαν-ήταν ακριβώς αυτό, ιδιωτικά-όχι για το κοινό και μέχρι τώρα κανένα δεν έχει κυκλοφορήσει σε CD. Αυτό είναι μία σημαντική διαφορά, καθώς και οι Ithaca και οι Agincourt έχουν γίνει bootleg ηχογραφήσεις και έχουν πουληθεί πολλές φορές, από γραντζουνισμένες κόπιες των αυθεντικών LP. Η μπάντα λοιπόν αποφάσισε να αφήσει να γίνει η επανεγγραφή από τα master tapes για χρήση από το κοινό. Και ιδού τα δύο διαμαντάκια.

The Poem / Peace of Mind (Stereo) (1973) {Bonus Track}

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ