BRINSLEY SCHWARZ

Pub Rock Legends

Ένα Αγγλικό γκρουπ, που εκπροσώπησε το γένος της rock που έμεινε γνωστό ως pub-rock. Πήραν το όνομα τους από τον κιθαρίστα Brinsley Schwarz και μέλη τους ήταν οι Nick Lowe στο μπάσο, ο Bob Andrews στα keyboards και ο Billy Rankin στα ντραμς. Αργότερα προστέθηκε και ο Ian Gomm (κιθάρα και φωνητικά).

The Slow One (1970)

Brinsley Schwarz (United Artists UAS 29111, με ένθετο) 5/70

Μετά το πανάκριβο ταξίδι τους στην Νέα Υόρκη (εννοώντας το από που άντλησαν τις επιρροές), ο καθένας ΄ξυνόταν΄ για να ασκήσει κριτική στους Brinsley, αλλά αν και δεν πρόκειται για διαμαντάκι, είναι ένα πολύ-πολύ καλό άλμπουμ. Ιδιαίτερα δεμένο από κάθε άποψη (φωνητικά, κιθάρα και ρυθμός), είναι πραγματικά ευχάριστο.

Hymn to Me (1970)

Υπάρχουν φανερά folk και country ρίζες, αλλά και τα δύο έχουν αξιοποιηθεί στο έπακρον. Οι αρμονίες τους είναι πολύ κοντά στους The Byrds ποιοτικά.

Mayfly (1970)

Το ωραίο ντεμπούτο περιέχει δύο διακριτά στυλ, κανένα από τα οποία στ'αλήθεια δεν προμηνύει το γένος με το οποίο η μπάντα θα καταπιανόταν και το οποίο λέγεται pub-rock. Η πρώτη πλευρά αποτελείται από τέσσερις μελωδικές μπαλάντες, ανοίγοντας με το "Hymn to me" και χτίζοντας μέχρι το ήπιο αλλά δεμένο τζαμ του "Lady Constant". Οι φωνητικές τους αρμονίες θυμίζουν συχνά CSNY και το ντελικάτο παίξιμο αναμιγνύει ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες με αξιόλογη διακριτικότητα.

Ballad of a Has-Been Queen (1970)

Η δεύτερη πλευρά ξεκινάει με δύο πιο σκληρά τραγούδια, το "What Do You Suggest?" και το "Mayfly", του οποίου η κόντα είναι ιδιαίτερα καλή ψυχεδελική rock, πριν το LP κλείσει με την μεγάλη σε διάρκεια "Ballad of a Has-Been Queen", της οποίας η στοχαστική ακουστική έναρξη ανοίγει το δρόμο σε ένα οργασμό όλης της μπάντας. Ο Nick Lowe που έγραψε τα πάντα εκτός το πρώτο τρακ (που έγραψε όλο το γκρουπ), ήταν ήδη ένας πνευματώδης συγγραφέας με μεγάλη έφεση στα βιβλία και στην μελωδία.

Despite It All (Liberty LBG 83427) 12/70

Ύστερα από όλο το σνομπάρισμα οι Brinsley επιστρέφουν με ένα διασκεδαστικό ευκολοάκουστο άλμπουμ. Ο Nick Lowe είναι ένας εφευρετικός τραγουδοποιός, τόσο από λυρικής, όσο και από μουσικής άποψης. Ένα άλμπουμ διαμάντι.

Ebury Down (1970)

Χαλαρή country μουσική παιγμένη από μία μπάντα που προοριζόταν να δείξει το ταλέντο της την χρονιά εκείνη. Το όλο άλμπουμ είναι άριστο και κατάλληλο για να απομακρύνει τις στενοχώριες. 

Piece of Home (1970)

Το δεύτερο LP τους έχει δυνατότερες country επιρροές, εξάγοντας το συμπέρασμα ότι ο Lowe είχε ακούσει προσεκτικά Byrds, Gram Parsons και The Flying Burrito Brothers. Τα καλύτερα τραγούδια σε αυτόν τον παλμό είναι τα "Country Girl" (που έχει ίχνη από "You Ain't Goin' Nowhere") και "Starship", αλλά τα υπόλοιπα δύσκολα σου σκαλώνουν στο μυαλό.

Starship (1970)

Η προσθήκη διακριτικού σαξόφωνου γεμίζει πολύ όμορφα τον ήχο εδώ κι εκεί, όπως και η pedal steel και τα φωνητικά είναι όπως πάντα υπέροχα. Γενικά αρκετά τραγούδια ("The Slow One", "Love Song" και "Ebury Down") είναι ξεκάθαρα λιγότερο ουσιαστικά από τα περισσότερα στο ντεμπούτο τους άλμπουμ.

Old Jarrow (1970)

Το LP έχει επίσης δύο καθαρά highlights το αιχμαλωτιστικό "Funk Angel" και το μεγάλο σε διάρκεια, εκπληκτικά ΄σκληρό΄ κομμάτι που κλείνει "Old Jarrow", με κάποια cool σημεία με αλληλεπίδραση μπάντζο / ηλεκτρικής κιθάρας.

Silver Pistol (United Artists UAS 29217) 1/72

Τώρα δουλεύουν σε άλλο υψηλότερο επίπεδο και η προσέγγιση αυτή μάλλον επιταχύνθηκε με την άφιξη του κιθαρίστα Ian Gomm, ο οποίος έχει πάρει την ευθύνη για την γραφή από τον Nick Lowe σε κάποια έκταση. Το παίξιμο είναι ακριβές καθ'όλη την διάρκεια, με τις φωνές σε πρώτο πλάνο και τον Bob Andrews να γεμίζει διακριτικά και πολύ εύγευστα με τα keyboards.

Egypt (1972)

Ένα πολύ πιο country άλμπουμ σε σχέση με τα προηγούμενα και μάλλον λίγο βαρετό...Οι αρμονίες είναι πολύ καλές, αλλά σε πηγαίνουν γρήγορα σε ότι είναι διαθέσιμο για να ακούσεις (εννοώ υπάρχει ελάχιστη ποικιλία και ενδιαφέροντα μέρη μέσα στο άλμπουμ). Ηχογραφήθηκε στο σπίτι που διέμεναν σε 8-track tape το καλοκαίρι του 1971 και ίσως να είναι ο λόγος που ακούγεται το όργανο να επικρατεί και να βγαίνει πάνω-πάνω. 

Nervous on the Road (United Artists UAS 29374) 10/72

Αν και δεν είναι το καλύτερο κομμάτι το δικό τους "Happy Doing What We're Doing" λέει περιληπτικά τι γίνεται σε αυτό το άλμπουμ. Πρόκειται για μία απλή διασκέδαση. Επίσης, εκεί που τα προηγούμενα άλμπουμ τους έδειχναν μία φανερή και πιστή αφοσίωση στους The Band και στους CSN, εδώ έχουν αναπτύξει μία κατεύθυνση, η οποία μπορεί να καθιερωθεί μέσα από δική τους πεποίθηση. Αυτό που έχουν δουλέψει οι Brinsley και που φαίνεται σε όλη την διάρκεια, είναι ότι αντιλαμβάνονται τα όρια τους και αναπτύσσουν ό,τι διαθέτουν.

Brand New You Brand New Me (1972)

Αυτό το άλμπουμ θεωρείται γενικά το καλύτερο τους και πιθανώς είναι το πιο συνεπές. Η δύναμη του είναι ότι δεν προσπαθεί να γίνει κάτι που δεν είναι. Δεν υπάρχουν πειράματα σε γένη που πειραματίζονται διάφοροι άλλοι και ενώ η χαλαρή αίσθηση μπορεί να απογοητεύσει τους φαν του Nick Lowe (όταν προσπαθήσουν να ανακαλύψουν την αρχική δουλειά του), δεν αρνείται την γοητεία τραγουδιών όπως το "Surrender to the Rythm" και "Happy Doing What We're Doing".

Surrender to the Rythm (1972)

Το άλμπουμ δεν ροκάρει hard αλλά ροκάρει με άνεση, πράγμα που τότε βέβαια δεν ήταν και πολύ cool. Είναι δύσκολο να πεις πως ό,τι έκαναν θεωρείται με οποιονδήποτε τρόπο μνημειώδες, αλλά σε μία εποχή υπερβολής είναι ευχάριστο να αντικρίζεις την αυτοπεποίθηση τους με την μουσική.

Οι Brinsley Schwarz συνέχισαν για να κάνουν ακόμα δύο άλμπουμ, το Please Don't Ever Change (1973) και το The New Favourites of... Brinsley Schwarz (1974), που απέσπασαν καλές κριτικές. Τα μέλη των Brinsley Schwarz, μετά το 1975 που το γκρουπ διαλύθηκε, ακολούθησαν σόλο καριέρες και έπαιξαν σε γκρουπ όπως οι Graham Parker & the Rumour, Terraplane και άλλα κάνοντας σημαντικές επιτυχίες στα Αγγλικά charts.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ