HEDGEHOG PIE

Folk Rock Wizards

Οι Hedgehog Pie ήταν μία Αγγλική folk-rock μπάντα, η οποία φτιάχτηκε το 1971. Κυκλοφόρησαν τρία άλμπουμ υψηλής ποιότητας folk μουσικής και έφτιαξαν ένα αξιόλογο κοινό σε τοπικό αλλά και εθνικό επίπεδο. Όπως θα ακούσετε, ο ήχος τους ήταν ένα πάντρεμα από Steeleye Span, Jethro Tull, Trees και κάτι το μοναδικό στο γένος, πράγμα που τους έκανε ιδιαίτερα αγαπητούς. 

Green Lady (1975)

Hedgehog Pie (Rubber RUB 009) 1974

΄Ένα εντελώς υποτιμημένο ψυχεδελικό ηλεκτρικό folk-rock γκρουπ. Ήταν το αποτέλεσμα της ευημερίας που επήλθε με την αναβίωση της folk στην Βόρεια Αγγλία. Γρήγορα ωρίμασαν σε ένα υποσχόμενο και υψηλής ποιότητας σχήμα και, αν και δεν κατάφεραν να γίνουν γνωστοί στο ευρύ κοινό, ακόμα παραμένουν θρύλοι στον τόπο τους.

Fishing Song (1974)

Ένα από τα πολύ-πολύ καλά ηλεκτρικά folk άλμπουμ στα μέσα της δεκαετίας του 70 (και όχι πανάκριβο, αν και δύσκολα βρίσκεται). Μουσικά μπορεί άνετα να μοιραστεί την δόξα του Below the Salt ή του Parcel of Rogues των Steeleye Span, αν και ο ήχος τους είναι ακόμα πιο αιθέριος και πιο ψυχεδελικός.
Σε μία τοπική δισκογραφική, αυτή είναι ψυχεδελική ηλεκτρική folk-rock στα καλύτερα της-ακούστε παράδειγμα στο "Mariners", όπου αρχαία γυναικεία φωνητικά συνδυάζονται με την αλα KAK wah-wah, το ταμπουρίνο της δυτικής ακτής και τις αλλαγές στο χρόνο για να δημιουργήσουν μουσική που προκαλεί ηχητικές εκτονώσεις στα ηχεία, σε ένα LP με υπερφυσική σαφήνεια και προσωπικότητα.

The March Of The King Of Laois (1974)

Ομολογουμένως, οι κιθάρες αλα Ralph McTell σε επήρεια ναρκωτικών, μπορεί να είναι too much σε κάποια από τα ορχηστρικά (συγκρινόμενο ας πούμε με τους Stone Angel, που ποτέ δεν βγαίνουν μπροστά όταν γίνεται η μίξη), αλλά αυτό που λείπει σε διακριτικότητα καλύπτεται από τα κιθαριστικά leads, όπως αυτό που ακούγεται στο "Peggy", φανερά σχεδιασμένο για να ερεθίσει ευχάριστα τις αισθήσεις στους μεσήλικες ακροατές της acid-folk.

Peggy (1974)

Άριστα λοιπόν για αυτό που κάνουν στο "Fishing Song", ένα αργό, ελικοειδές ψυχεδελικό βάλσαμο για τα αυτιά στο οποίο-όπως και στο ξαδερφάκι του στην άλλη πλευρά το "Rosemary Lane"-βγάζουν ένα vibe αλα Led Zep 3 ή/και Trees με στοιχειωτικό βιολί, ήρεμο κυματιστό παίξιμο στις κιθάρες και φωνητικά που μοιάζουν με θρήνο, που χωρίς βιασύνη οδηγούν και τα δύο τραγούδια μέχρι το τέλος τους.
Όλο το σκηνικό κλείνει με το ανατριχιαστικό φλάουτο στο "Spalpeen's Lament", σε ένα LP που φωνάζει "αγόρασε με, δεν είμαι και τόσο ακριβό, αναζήτησε με".





The Green Lady (Rubber RUB 014) 1975

Οι δύο μεγάλες αλλαγές είναι ότι έχουν προσλάβει ντράμερ (Alan Dixon) και ότι άρχισαν να γράφουν οι ίδιοι τα τραγούδια τους (τα μισά είναι δικά τους). Γενικά, είναι πολύ πιο προσεγμένο από το προηγούμενο, με μία μάλλον διαφορετική αίσθηση,-αλλά εξίσου τέλειο.

The Burning Of Auchendoon (1975)

Αυτό είναι το δεύτερο άλμπουμ τους και αποτελεί αυτό που αναζητάει κάθε λάτρης της acid-folk. Όπως και το προηγούμενο ταιριάζει στο υπογένος folk/prog με επιρροές από Jethro Tull και γυναικεία φωνητικά και πολύ φλάουτο.
Εδώ έχουν ενσωματώσει στοιχεία jazz και hard rock. Ανάμεσα στα παραδοσιακά τραγούδια βρίσκονται και δικά τους ορίτζιναλ θέματα όπως το "Dreamer".

Dreamer (1975)

Μετά από την μεγάλη απήχηση που είχε αυτό το άλμπουμ με το υπέροχο εξώφυλλο, ηχογράφησαν ένα σπάνιο EP αποτελούμενο από 4 τραγούδια με τίτλο The Wonderful Legend of the Lambton Worm, ένα concept άλμπουμ για τον τοπικό θρύλο ενός γιγαντιαίου ερπετού που στοίχειωνε το χωριό Lambton.

Forest Child (1975)

Οι Hedgehog Pie έβγαλαν ακόμα ένα άλμπουμ τρία χρόνια αργότερα το Just Act Normal, που αποτελείται από παραδοσιακή folk μουσική, χωρίς γυναικεία φωνητικά όμως. Τα πιο πολλά μέλη είχαν φύγει και οι εναπομείναντες επέστρεψαν στο παραδοσιακό υλικό με ακουστικά όργανα.
Και ενώ είχαν μεγάλη απήχηση δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν "μεγάλοι", με αποτέλεσμα να διαλυθούν σύντομα μετά από αυτή την κυκλοφορία.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ