BUDGIE

Hard / Progressive Rock Legends

Έχοντας σχηματιστεί το 1968, οι Budgie μπορεί να θεωρηθούν ως κρυμμένο μυστικό. Λίγα γκρουπ υπήρχαν τότε που να παίζουν στο στυλ που έπαιζαν αυτοί. Και πολλά άλλα γκρουπ πέρασαν στο προσκήνιο, όταν οι Budgie είχαν πια χρόνια σκηνικής και δισκογραφικής παρουσίας. Κάποιοι τους σνόμπαραν ως γκρουπ "κατώτερης τάξης", όμως η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.

The Author (1971)

Budgie (MCA MKPS 2018) 8/71

Το μεγαλύτερο χάρισμα αυτής της μπάντας από το Cardiff ήταν να μην χάνουν ποτέ την μελωδία και τον τόνο, παρά το πανδαιμόνιο που δημιουργούσαν. Το ντεμπούτο τους θα το παρομοίαζα με έναν ηρωικό μποξέρ ματωμένο και μελανιασμένο. Εξοντωτικά riffs, κεραυνοί από κρουστά και οι πνιγμένες κραυγές του ηγέτη τους Burke Shelley κι όλα μαζί να παλεύουν να ανασάνουν κάτω από την θαμπή, ζοφερή παραγωγή του μελλοντικού ισχυρού άνδρα της metal Rodger Bain.

Homicidal Suicidal (1971)

Η stoner rock της σήμερον μπορεί να αναζητήσει το DNA της κατευθείαν εκεί πίσω. Τίτλοι όπως "Guts", "Nude Disintegrating Parachute Woman" και ειδικά "Homicidal Suicidal" (το διασκεύασαν και οι Soundgarden) τα λένε όλα μονομιάς.
Ένα τριμελές lineup που κεραυνοβολεί με τα riffs και με φωνή να ταιριάζει απόλυτα σε όλο αυτό, μάλλον θα έπρεπε να ήταν ένα εξαντλητικό πρότζεκτ. Αν και οι Budgie ροκάρουν αρκετά heavy στο ντεμπούτο τους, δεν προσπαθούν κάτι το οποίο δεν έχει ακουστεί ξανά.

Nude Disintegrating Parachute Woman (1971)

Καλή, ειλικρινής rock μουσική αλα Zeppelin στις αρχές. Εδώ φαίνεται προσπάθησαν για να έχουν ένα live ήχο στο άλμπουμ και βγήκαν κερδισμένοι.

Squawk (MCA MKPS 2023) 9/72

Ενώ έχουν κρατήσει τις Zeppelin επιρροές εδώ κι εκεί, έχουν επίσης συστήσει τους εαυτούς τους στην μουσική. Πολύ από αυτή την μουσική είναι δυνατή και βαράει, με την απίστευτη φωνή του Burke να βγαίνει πάνω από τον ήχο της lead guitar. Πολύ ευχάριστη είναι η ακουστική δουλειά που έχουν προσθέσει εδώ, όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει με ευκολία ακούγοντας για παράδειγμα το "Young Is A World".

Young Is A World (1972)

Αυτό το άλμπουμ βρίσκει την μπάντα να ανεβάζει τον ρυθμό όμορφα και να εξερευνά την αγάπη του Shelley για την funk και την soul. Τα κομμάτια που ανοίγουν "Whiskey River" και "Rockin' Man" έχουν ξεκάθαρο ρυθμό μέσα τους, ενώ το "Hot As A Docker's Armpit" οδηγείται από τις funky μπασογραμμές του Shelley και τα riffs του Bourge.

Make Me Happy (1972)

Οι μπαλάντες αλα Beatles "Rolling Home" και "Make Me Happy" στο μεταξύ, επιδεικνύουν το αυτί της μπάντας για μελωδία, ένα χαρακτηριστικό που θα γινόταν πιο φανερό σε μελλοντικά άλμπουμ.

Never Turn Your Back on A Friend (MCA MDKS 8010) 6/73

Ίσως το άλμπουμ αυτό, είναι για κάποιους το αριστούργημα τους, του οποίου το κομμάτι που ανοίγει "Breadfan" έχει γίνει (ας όψονται εν μέρει οι Metallica) ένας παιάνας της metal. Αλλά αυτό είναι ένα άλμπουμ με πολύ μεγαλύτερη ποικιλία και πλούτο, παρά αυτό που θα συνέστηνε το πιο γνωστό τους κομμάτι.

Breadfan (1973)

Παρά ένα επιπόλαιο "Baby Please Don't Go", τα στάνταρ του άλμπουμ δεν πέφτουν. Τα "You're the Biggest Thing Since Powdered Milk" και "In the Grip of A Tyre-Fitter's Hand" είναι κορυφαία progressive metal, αλλά το καλύτερο το αφήνουν για το τέλος.
Το "Parents" είναι μία αληθινά επική μπαλάντα που ΄καίγεται αργά΄ πριν μετατραπεί σε ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά σόλο.

Parents (1973)

Ένας απαραίτητος δίσκος που δείχνει ακράδαντα ότι οι Budgie ήταν το πιο υποτιμημένο Αγγλικό hard-rock γκρουπ των 70'ς.

In for the Kill (MCA MCF 2546) 5/74

Ένα βήμα πίσω στο μεταλλικό ντεμπούτο της μπάντας, αυτό το άλμπουμ είναι ένας χείμαρρος από φωνητικά που προξενούν ημικρανίες, κρουστά που θυμίζουν βιομηχανική εποχή και σόλο που σου σκίζουν τα νεύρα σε λωρίδες.

Crash Course In Brain Surgery (1974)

Παραδόξως αυτό ήταν το πιο εμπορικό τους άλμπουμ. Έφτασε στο νο29 στα chart της Αγγλίας. Επίσης είναι η πιο ξεκάθαρη απόδειξη της επιρροής που είχε η μπάντα στην grunge metal σκηνή, είκοσι χρόνια αργότερα.

Hammer And Tongs (1974)

Το "Running From My Soul" επιλέχτηκε ως το κομμάτι που ξεσήκωνε τα πλήθη και οι Budgie θα δέχονταν την υποστήριξη του νέου γκρουπ που είχε το όνομα Judas Priest, να τους κάνουν το support σε περιοδεία τους σε όλη την χώρα.

Bandolier (MCA MCL 1795) 10/75

Τα τραγούδια εδώ έχουν γίνει λιτά και πιο funky από πριν και η παραγωγή είναι πολύ καθαρή. Το "Who Do You Want for Your Love?", το οποίο η μπάντα παρουσίασε τέλεια στο The Old Grey Whistle Test, είχε phased κιθάρα, μπασογραμμές σε στυλ Parliament και φωνητικά με πάθος και ικεσία και το "Napoleon Bonapart 1 & 2", που αρχίζει αργά, χτίζεται με τροχασμό και μετά πάει σε ένα γρήγορο καλπασμό με riffs που σφυροκοπάνε και φωνητικά από τον Shelley σαν να τον στραγγαλίζουν. Ένα αυθεντικό χαμένο κλασικό. Και το αγαπημένο του μετέπειτα ηγέτη των Iron Maiden.

Who Do You Want for Your Love? (1975)

Το Bandolier έγινε το δεύτερο άλμπουμ τους που μπήκε στα charts. Η επιτυχία του έκανε το γκρουπ να παίζει σε μεγαλύτερες σκηνές, όπως επίσης να κάνουν περιοδεία στην Γιουγκοσλαβία. Μετά από μία πρώτη περιοδεία στην Αμερική το 1976, όπου μοιράζονταν την σκηνή με μπάντες όπως οι Captain Beyond, οι Budgie υπέγραψαν στην A&M, αλλά πήραν επίσης την απόφαση να επικεντρωθούν στην Αμερικανική αγορά, επιλέγοντας τον Καναδά σαν βάση τους.

Napoleon Bonapart 1 & 2 (1975)

Το άλμπουμ τους του 1976, If I Were Brittania I'd Waive the Rules είδε τον Richard Dunn (keyboards) να προστίθεται, ενώ την μπάντα να ενισχύεται στην παραγωγή από τον Richard Manwaring, ο οποίος ήρθε στον Καναδά για να κάνει συν-παραγωγή στο Impeckable (1977), ηχογραφημένο στο Toronto-το πρώτο LP που έγινε εκτός Ουαλίας.

All at Sea (1977)

Μετά από αυτό το άλμπουμ ο Tony Bourge εγκαταλείπει μετά από 10 χρόνια. Ο ηγέτης της μπάντας μας μαζί με τον Steve Williams, κάνουν κάποιες επιλογές βρίσκοντας άλλους μουσικούς, βρίσκονται να μετακομίζουν στο San Antonio του Texas, κάνουν κι άλλα EP και LP και περιοδείες μέχρι την δεκαετία του 2000.

Don't Go Away (1977)

Ξεχασμένοι ή όχι στις μέρες μας, η φήμη των Budgie, αλλά και η επιρροή τους εκτείνεται σε μία δισκογραφία από 40 σχεδόν άλμπουμ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ