CHAD & JEREMY

British Invasion's Group

Οι Chad Stuart και Jeremy Clyde ήταν Άγγλοι, αλλά πολύ πιο δημοφιλείς στην Αμερική, όπου έφτασαν ως μέρος της Αγγλικής εισβολής, είχαν επτά top40 χιτς ανάμεσα στο 1964 και 1966 και έκαναν πολυάριθμα LP. Εδώ εμείς θα αναφερθούμε στις ελαφρά ψυχεδελικές δουλειές που έκαναν, από το 1966 μέχρι και το 1969, όταν δεν ήταν πια μαζί.

The Ark (1968)

Distant Shores (Columbia CL 2564 / CS 9364) 8/66

Ένα ιδιαίτερα χαρούμενο άλμπουμ με ήρεμη μουσική από τον Chad Stuart και τον Jeremy Clyde, που θέτει το τέλειο mood για να χαλαρώσεις και να ονειρευτείς.

Distant Shores (1966)

Η υπέροχη αρμονία αυτών των δύο χαρισματικών και πνευματωδών νέων, κάνουν τραγούδια όπως το "Distant Shores", το "You Are She", το "Homeward Bound", το "Early Mornin' Rain" και το "The Way You Look Tonight" μία αβίαστη ακουστική απόλαυση.

I Won't Cry (1966)

Μία όμορφη συλλογή από τραγούδια στα οποία οι τραγουδιστές αναμιγνύουν το ήρεμο τραγούδισμα στους πλούσιους ήχους της ορχηστρικής συνοδείας και των rock συνδυασμών.

Homeward Bound (1966)

Αυτή η πλούσια ενορχηστρωμένη folk-pop συλλογή είναι πολύ ελκυστική, εξαιτίας της νοσταλγικής χροιάς του ήχου γενικά. Παραδόξως, δεν υπάρχουν εδώ μέσα νύξεις για τους φιλόδοξους τραγουδοποιούς, στους οποίους σύντομα θα μεταμορφωνόταν το ντουέτο μας.

Of Cabbages and Kings (Columbia CS 9471) 9/67

Ο Chad και ο Jeremy περιπλανώνται κοντύτερα στην folk σε αυτό το άλμπουμ, που κυμαίνεται από σάτιρα ("Rest in Peace") μέχρι το "Family Way". Η Β'πλευρά έχει τίτλο "The Progress Suite" και ως συμφωνία διαιρείται σε 5 κινήσεις, 3 από τις οποίες είναι ορχηστρικές, με όργανα από harpsichord μέχρι σιτάρ. Το "Progress" οδηγεί στην καταστροφή. Αυτό το άλμπουμ είναι παράδειγμα του εναλλασσόμενου στυλ του ταλαντούχου ντουέτου.

Rest in Peace (1967)

Αυτό το άλμπουμ τοποθετεί τους Chad & Jeremy ανάμεσα στις σπάνιες ελάχιστες σοβαρές και ώριμες φωνές της rock. Το "Rest in Peace" είναι ένα τόσο καλό τραγούδι όσο τα καλύτερα από τους Lennon & McCartney. Η Β'πλευρά είναι φτιαγμένη από μία ενορχηστρωμένη δουλειά σε 5 κινήσεις που αποκαλείται "The Progress Suite"...
Η μουσική είναι πολύπλοκη, γνέφοντας σε όλους από τον Stravinsky στον Gershwin, διανθισμένη από ένα πλήθος σωστά βαλμένων ηχητικών εφέ-ρολόγια κούκου, το Μπιγκ Μπεν, καζανάκι τουαλέτας. Ενώ η δουλειά είναι παραφορτωμένη και συχνά δεν έχει την οργάνωση που θα μπορούσε να έχει, τα θέματα της είναι αξιαγάπητα. Το πιο σημαντικό: είναι το πρώτο αξιόπιστο παρατεταμένο μουσικό εγχείρημα που άκουσε κανείς μέσα στο πεδίο της rock μουσικής. Ενώ η μουσική τους έχει επιτήδευση, η φωνητική απόδοση παραμένει διστακτική και όχι ξεκάθαρη. Παρά τα όποια ψεγάδια, αυτό το άλμπουμ είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα και αξιοσέβαστη προσπάθεια στην κατεύθυνση της δημιουργικής rock που άκουσα από εκείνη την περίοδο.

The Gentle Cold of Dawn (1967)

Υποθέτω ότι κάποιος θα μπορούσε να αποκαλέσει το Of Cabbages and Kings "δήθεν", αλλά το λιγότερο, είναι όμορφο να το ακούς. Πολύ όμορφο στην πραγματικότητα. Η θεματική του ακόμα μία φορά είναι ο πόλεμος, κλπ, αλλά οι στίχοι έχουν μία λεπτότητα και πνεύμα. Ιδιαίτερα μου αρέσει το "Rest in Peace" του Chad...Η μουσική αν και βρίθει από σιτάρ και μπαρόκ πνευστά, είναι εκλεπτυσμένη, καλογραμμένη και ταιριάζει τέλεια στους στίχους. Ολόκληρη η Β'πλευρά "The Progress Suite", είναι μία φιλόδοξη προσπάθεια να δημιουργήσουν μία κυρίως ορχηστρική δουλειά που να απεικονίζει την πτώση του Δυτικού πολιτισμού. Δεν δουλεύει φυσικά...Χωρίς λέξεις αρχίζει να ακούγεται σαν soundtrack σε μία αόρατη ταινία. Δεν υπάρχει απλά αρκετά δυνατή μουσική δόμηση για να διατηρήσει το ενδιαφέρον. Ο χρόνος δεν είχε φτάσει ακόμα για rock συμφωνίες, αλλά παραμένει ως ένα αρχικό άλμπουμ πάνω σε μία τέτοια πιθανότητα.

I'll Get Around to it When and If I Can (1967)

Αυτοί οι πολυτάλαντοι Άγγλοι είναι μετριόφρονες και τραγουδούν με μία απλή και ευχάριστη ανάμιξη των φωνών τους. Το μακροσκελές θέμα στην Β'πλευρά εμφανίζεται να είναι τίποτα λιγότερο από την άρνηση και την πτώση του Δυτικού πολιτισμού. Ενώ κάποιος μπορεί να σταθεί μπροστά σε όλο αυτό με θαυμασμό, οι προθέσεις για μία τέτοια φιλόδοξη δουλειά (και συμμερίζομαι τα συναισθήματα που εκφράζονται μέσα) είναι τελείως αφελείς και νεανικά επιφανειακές για να μπορέσουν να πείσουν. Φανερά όλο το άλμπουμ συμπεριλαμβανομένου του "The Progress Suite" είναι σχεδιασμένο από τον Chad Stuart. Αν όντως αυτό αληθεύει, μιλάμε για έναν από τους πιο εμπεριστατωμένους ενορχηστρωτές στην pop σκηνή. Η ιδιαίτερη προτίμηση του στις μπαρόκ φωνές και στις αρμονίες, γίνεται ανούσια όπως οι ατέλειωτες επανεκδόσεις του Telemann και του Vivaldi, αλλά όταν...όταν μιλάμε για το "Rest in Peace" για παράδειγμα, αξίζει να το ακούσει όλος ο κόσμος.

Busman's Holiday (1967)

Έχοντας αποτραβηχτεί από την pop ρουτίνα, για λίγους μήνες, το ντουέτο με τον παραγωγό Gary Usher επινόησε αυτή την προσπάθεια, που περιείχε όλα όσα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς τότε. Προσπάθεια η οποία προκάλεσε χλευασμό τις ακόλουθες δεκαετίες για την υπερφίαλη φιλοδοξία της.
Συνοδευόμενοι από έγχορδα, harpsichords, φλάουτο, τρομπέτες, σιτάρ, ηχητικά εφέ και στουντιακά τεχνάσματα, καταπιάστηκαν με την ανθρώπινη φύση μέσω 6 τραγουδιών και μίας σουίτας που έπιανε μία πλευρά ολόκληρη. Η Α'πλευρά κυλάει ομαλά, με το "Rest in Peace" να ξεχωρίζει-ένα πνευματώδες, μελωδικό και πολύ όμορφα δομημένο τραγούδι στο πρόσωπο ενός...κατασκευαστή τάφων. Επίσης αξιοσημείωτα είναι το τρομερό folk-pop "The Gentle Cold of Dawn" και το παιχνιδιάρικο "Family Way" (για την εγκυμοσύνη στην εφηβεία). Η Β'πλευρά ωστόσο, είναι μία από τις πιο υπερβολικές και φορτωμένες ηχογραφήσεις της περιόδου.

Can I See You (1967)

The Ark (Columbia CS 9699) 8/68

Οι Άγγλοι Simon & Garfunkel έκαναν το follow up τους στο Of Cabbages & Kings με ένα άλλο εκλεπτυσμένο σετ από απαλές, σατυρικές αρμονίες. Με βάση τα single τους "Painted Dayglow Smile" και "Pipe Dream" και παρουσιάζοντας ορχηστρικές δομές και χορωδία, το άλμπουμ αυτό γεμίζει και σαγηνεύει τις αισθήσεις.

Painted Dayglow Smile (1968)

Το Eye έγραψε τον Ιανουάριο του 1969: "Οι Chad & Jeremy από όταν έγιναν Chad Stuart και Jeremy Clyde, από όταν ωρίμασαν, δεν έγιναν καθόλου πιο έξυπνοι. Η μουσική τους πάντοτε άψογη, πάντοτε εκλεπτυσμένη έχει γίνει επίσης ανυπόφορα ματαιόδοξη και κούφια. Το The Ark είναι σοφιστικέ, αλλά τίποτα δεν σώζει την προσοχή που δίνουν στις λεπτομέρειες που υπάρχουν μόνο στις παραισθήσεις τους. Τα τραγούδια είναι γι'αυτούς πολύτιμα, η ερμηνεία πολύ αποστειρωμένη, οι συνθέσεις ευέλικτες, όλα είναι πολύ επαγγελματικά, αλλά είναι βαρετά. Εκτός του ότι τελειώνει με ένα ομαδικό τραγούδι, σαν να βρίσκεσαι σε ναό που λέγεται "You Need Feet", που είναι πολύ αστείο, αλλά πολύ καλύτερο σε σχέση με τα ανούσια μεταφυσικά των υπολοίπων στίχων".

Pipe Dream (1968)

Κατά την διάρκεια της διαμονής τους στο Lotusland (Southern California), οι Chad & Jeremy αυτό το κάποτε φιλικό και χαλαρό Αγγλικό ντουέτο μοιάζει να έχει προχωρήσει βαθύτερα στην σκέψη. Για παράδειγμα το "Pantheistic Study for Guitar and Large Bird", δεν είναι ακριβώς ένας μέσος τίτλος για τραγούδι...ή όχι; Το τραγούδι είναι αρκετά καλό όπως ακούγεται εδώ σε μία ορχηστρική παρουσίαση, αν και η κιθάρα συχνά ακούγεται περισσότερο σαν μπάντζο και το Large Bird μοιάζει ότι το αναπαριστούν με την βοήθεια ενός από εκείνα τα στουντιακά εφέ. Όσο για το τι σημαίνει το "The Emancipation of Mr. X" είναι ό,τι περνάει από το μυαλό σας... Είναι γύρω από έναν μέσο άνδρα που παρατάει την βαρετή του δουλειά στο γραφείο και τρέχει βολίδα στο πάρκο, όπου βρίσκεται ολόγυμνος να κοιτάζει ένα λουλούδι και να φωνάζει ότι είναι ο Θεός όταν καταφθάνει το ασθενοφόρο. Το ντουέτο είναι ακόμα εξαιρετικό και αυτό το άλμπουμ είναι σε πολύ καλή παραγωγή και έχει ωραία ηχογραφηθεί.

Sunstroke (1968)

Το The Ark, όπως και οι προηγούμενοι δίσκοι τους είναι pop και μάλιστα καλή. Αλλά είναι φανερό εδώ ότι προσπαθούσαν να γίνουν ένα σοβαρό σύγχρονο rock σχήμα...
Είναι ικανοί μουσικοί και αρκετά έξυπνοι για να δουλέψουν μέσα στα όρια τους και να είναι προσεκτικοί να μην το παρακάνουν, είτε στην ορχηστρική δουλειά, είτε στους στίχους, τους περισσότερους από τους οποίους γράφουν οι ίδιοι. Τα τραγούδια έχουν ουσία, χωρίς να κρέμονται από διάφορα "δήθεν" που ήταν τυπικά για τόσους στίχους τραγουδιών της rock. Λένε ό,τι έχουν να πουν απλά και επιδέξια. Το κομμάτι που ξεχωρίζει είναι το "Sunstroke", το οποίο είναι rock και πολύ όμορφο... Ένα ωραίο άλμπουμ για φαν της pop, αλλά και για κοινό της "σοβαρής rock".

Paxton Quigley's Had the Course (1968)

Αυτό το άλμπουμ τους βρίσκει να επανενώνονται με τον Usher και να δημιουργούν ένα σετ από ψυχεδελικά pop τραγούδια. Είναι λιγότερο φορτωμένο από το προηγούμενο, με κάποια καλή ακουστική κιθάρα, καθώς και πινελιές από σιτάρ, tabla, harpsichord, fuzz κιθάρα και άλλα-αλλά έχει έλλειψη συγκέντρωσης ή επιμονής. Για κάθε καλό τραγούδι, όπως το ομότιτλο και το ταξιδιάρικο "Sunstroke", υπάρχουν και κάποια όπως το άσκοπο "Pantheistic Study for Guitar and Large Bird" και το καινοτόμο "You Need Feet". Οι φαν της popsike θα βρουν πράγματα να διασκεδάσουν εδώ.
Παρεμπιπτόντως τα τρία κλαδιά επάνω αριστερά μαζί με τον ιστό της σημαίας στο εξώφυλλο, λεγόταν ότι σχημάτιζαν την λέξη "shit".





Three in the Attic (Sidewalk ST 5918) 3/69

Μόνο η προώθηση πίσω από αυτή την ταινία και το soundtrack θα προκαλούσαν σημαντικότατη απήχηση. Αλλά το LP επίσης έχει ένα ασυνήθιστο τραγούδι, το "Paxton Quigley's Had the Course". Άλλα τραγούδια από τους Chad & Jeremy, που επίσης έγραψαν και έκαναν την παραγωγή στην μουσική, είναι και το "Tobey's Song" και το "Good Morning Sunrise".

Good Morning Sunrise (1969)

Τον καιρό που εμφανίστηκε το The Ark, το ντουέτο είχε χωρίσει. Είχαν προκαλέσει μεγάλη χασούρα στην Columbia. Ο Clyde ήθελε να εστιάσει στην ηθοποιία και ο Stuart ήταν πρόθυμος να κάνει καριέρα ως συνθέτης. Έτσι αποδέχτηκε μία παραγγελία να φτιάξει ένα soundtrack για μία κακή ερωτική ταινία και το αποτέλεσμα ήταν βασικά ένα σόλο άλμπουμ. Η Α'πλευρά παρουσιάζει έναν αριθμό από αξιόλογα pop-rock τραγούδια, τρία από τα οποία συν-γράφει (ο Clyde εμφανίζεται μόνο στο "Paxton Quigley's Had the Course", το οποίο ήταν επίσης στο The Ark) και δύο από τα οποία είναι από τον Wayne Irwin, που επίσης τραγουδάει στο ένα.

Paxton's Song (1969)

Η Β'πλευρά έχει τον τίτλο "Background Music" και αποτελείται μόνο από αυτό, με θέματα που αντηχούν μέρη από το Of Cabbages and Kings και από το The Ark. Δεν πρόκειται για ένα χαμένο κλασικό και είναι πολύ μικρό, αλλά οι φαν τους θα το απολάμβαναν. Παρεμπιπτόντως η ταινία είναι για έναν τύπο με το όνομα Paxton Quigley, ο οποίος έχει σχέση με τρία κορίτσια ταυτόχρονα. Όταν αυτές ανακαλύπτουν την απάτη, συσπειρώνονται, τον φυλακίζουν και τον αναγκάζουν να κάνει σεξ συνεχώς με κάθε μία.
Το ντουέτο επανενώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 80, για να ηχογραφήσει ένα νέο άλμπουμ. Ύστερα για την επόμενη 20ετία χώρισαν τους δρόμους τους, αλλά ξαναβρέθηκαν το 2000 και ήταν μαζί πολλά χρόνια. Ο Stuart αποσύρθηκε το 2018, όμως ο Clyde συνεχίζει να περιοδεύει ως σόλο καλλιτέχνης.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ