CLARK-HUTCHINSON

Raga-Psych for Blues Guitar

Ο Andy Clark ήταν ένας πολυοργανίστας που έπαιζε με πολύ ευφάνταστο τρόπο σαξόφωνο. Όσον αφορά στον Mick Hutchinson μάλλον θα πρέπει να ψάξει πολύ κανείς για να τον παρομοιάσει στον τρόπο που έπαιζε κιθάρα. Απλά κιθαρίστες όπως ο Peter Green, o John McLaughlin και ο Sonny Sharrock συχνά ανέφεραν το παίξιμο του ως μεγάλη επιρροή για αυτούς. Το σχήμα αυτό ενισχυμένο ενίοτε από ντράμερ και μπασίστα έκανε συνολικά 4 δίσκους στην Decca από το 1969 έως το 1971. 

The Summer Seemed Longer (1969)

Clark-Hutchinson (Decca LKR 5006) 1969

Ηχογραφημένο τον Μάρτιο του 1969, το πρώτο LP από το ντουέτο των Mick Hutchinson και Andy Clark απορρίφθηκε από την Decca, επειδή υποτίθεται το τρακ "Make You" θεωρήθηκε άσεμνο. Είναι το ίδιο πιθανόν να έγινε επειδή δεν ήταν τόσο καλό, αν και το υπέροχο δεύτερο άλμπουμ τους έγινε απλώς δυο μήνες αργότερα και είναι σε ένα εντελώς διαφορετικό στυλ.

Guess I Have to Set You Free (1969)

Το απίστευτο παίξιμο του Hutchinson (κιθάρα) είναι προς μεγάλη έκπληξη συγκρατημένο και το ιδιόμορφο, έντονο στυλ που θα ευδοκιμούσε στα επόμενα LP δεν εξυπηρετείται ιδιαίτερα καλά από την στάνταρ φόρμα των blues που κυριαρχεί. Λέγοντας αυτά, υπάρχουν ορισμένα εντυπωσιακά μέρη, όπως το φοβερό σόλο στο "Can't Carry You" και το δεξιοτεχνικό αργό blues "Summer Seemed Longer", το οποίο κλείνει το άλμπουμ. Μία ολοκληρωμένη κόπια επέζησε, χωρίς εξώφυλλο (που ποτέ δεν έγινε μέχρι το 1994).





A=MH2 (Decca Nova (S) DNR 2) 1/70

Άγριοι και ασυμβίβαστοι αυτοσχεδιασμοί σε μία jazz rock συλλογή...
Η κιθάρα του Hutchinson που απογειώνεται και ουρλιάζει, είναι εντελώς ξεχωριστή και οι δύο τους είναι καλοί μουσικοί και έχουν κάτι να πουν...
Όλη η δεξιοτεχνία του λευκού Ευρωπαίου μουσικού της rock του 20 αιώνα είναι διαθέσιμη να την θαυμάσει κάθε θνητός σε όλο αυτό το σετ.

Impromptu in E Minor (1970)

Ο Mick Hutchinson και Andy Clark είναι άξιοι πολλών συγχαρητηρίων που καταφέρνουν να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στην Ανατολή και στη Δύση σε αυτό το άλμπουμ που έχει raga επιρροή.
Αν και το ντουέτο παίζει μία ποικιλία οργάνων-έγχορδα και πνευστά-είναι το παίξιμο της κιθάρας του Hutchinson που παρουσιάζεται περισσότερο και η τεχνική του ικανότητα ανταγωνίζεται μόνο από την εφευρετικότητα του...
Το άλμπουμ αυτό είναι άριστο και οι μουσικοί ενισχυόμενοι από περισσότερα όργανα στις live εμφανίσεις τους, παρασύρουν όλο και μεγαλύτερο κοινό.

Textures in 3/4 (1970)

Αποτελούμενο από μόλις πέντε μεγάλα ορχηστρικά κομμάτια, αυτό ονομάζεται μάννα εξ ουρανού για ανθρώπους που τους αρέσει η heavy κιθάρα με Ανατολίτικες επιρροές. Ο Hutchinson και ο Clark είχαν παίξει μαζί σε αρκετές μπάντες (συμπεριλαμβανομένων των Sam Gopal's Dream) και ήταν δεξιοτέχνες μουσικοί, που καταλάβαιναν τέλεια ο ένας τον άλλο.
Αυτές οι μεγάλες εκδρομές στον αυτοσχεδιασμό είναι επομένως έντονες και πειστικές και δεν επαναλαμβάνονται, όπως κάποιες άλλες κάνουν.
Το κομμάτι που ανοίγει "Improvisation on An Eastern Scale" έχει πολύ άγρια κιθάρα. Το "Acapulco Gold" είναι ένα γλυκό, σχεδόν jazz θέμα, το "Impromptu in E Minor" έχει ακόμα περισσότερη καυτή κιθάρα πάνω από ήρεμο παίξιμο στο πιάνο, το "Textures in 3/4" σκορπίζει σόλο από κιθάρα και σαξόφωνο πάνω από ένα μελαγχολικό groove και το "Improvisation on An Indian Scale" παρουσιάζει ανωτάτου επιπέδου fleet-fingered παίξιμο, δηλαδή πολύ-πολύ γρήγορο. Πολύ ουσιαστικό άκουσμα και συστήνεται σε όλους όσους έχουν την μουσική ως επάγγελμα. Ουδέτερο ή αδιάφορο πιθανώς άκουσμα για όσους δεν ενδιαφέρονται για την μουσικότητα και απλά θέλουν να ακούσουν ένα καλό τραγούδι.

Improvisation on An Indian Scale (1970)

Τίποτα το κραυγαλέο ή κλισέ δεν υπάρχει εδώ μέσα. Ένα δυνατό υποψήφιο για καλύτερο άλμπουμ με Ανατολίτικη χροιά από τα τέλη των 60'ς-αρχές 70'ς, που εμφανίστηκε από την Αγγλική rock σκηνή.





Retribution (Deram SML 1076) 11/70

Αυτή τη φορά εγκαταλείπουν την μουσική ακεραιότητα για την διασκέδαση...
Το "Death, the Lover" είναι τρομακτικό και θα σε φρικάρει, αλλά ευτυχώς εξελίσσεται με σχετικά ήρεμο κλείσιμο. Αυτό το τρακ και το "Free to Be Stoned" κάνουν αυτό το άλμπουμ να αξίζει.

Free to Be Stoned (1970)

Μία από τις καλύτερες Αγγλικές μπάντες οι Clark και Hutchinson είναι βασικά στην rock, αλλά μπορούν να παίξουν και λίγο φοβερή jazz επίσης...
Η προσθήκη ντράμερ και μπασίστα προσθέτει δύναμη στον ήχο τους, αλλά το στοιχείο της raga που υπήρχε στο A=MH2 έχει εξαφανιστεί.

Best Suit (1970)

Το άλμπουμ επικεντρώνεται σε τρία κομμάτια δυναμίτες-"Free to Be Stoned", "Best Suit" και "Death, the Lover". Το πρώτο είναι αδιαφιλονίκητα το πιο γνωστό τους και είναι 8 μηδενιστικά λεπτά καθαρής εξοντωτικής blues κιθάρας. Το "Best Suit" στο μεταξύ είναι 11 λεπτά από άγρια κιθάρα και Hammond σε αμόκ, θρηνώντας το τι ήταν ένας εξαγριωμένος νέος στην Αγγλία των 70'ς.

Death, the Lover (1970)

Όσο για το "Death, the Lover", είναι ψυχοτροπικό. Μία εφιαλτική λυρική επέλαση στις αισθήσεις. Τα υπόλοιπα δύο κομμάτια είναι στάνταρ blues rock και εύκολα επισκιάζονται από τα προαναφερόμενα.





Gestalt (Deram SML 1090) 12/71

Δύο πολυοργανίστες με την προσθήκη ντραμς, οι οποίοι γράφουν όλο το υλικό. Μία αίσθηση δήθεν και λίγη σύγχυση, όπως φαίνεται στα δύο "Disorientated" κομμάτια. Όμως κάποιοι στίχοι είναι πολύ καλοί.

Love Is the Light (1971)

Το τελευταίο από τα τρία άλμπουμ που έκαναν στην Deram (ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα, δοθείσης της κακόφημης έλλειψης εστίασης της εταιρείας καθώς και του απαράδεκτου μάρκετινγκ) και μία σχεδόν καθαρτήρια συλλογή που δίνεται με λύπη και μετάνοια. Υπάρχουν φορές που αισθάνεσαι ότι εισβάλεις σε κάτι βαθιά προσωπικό και σπανίως έχω ακούσει δύο ανθρώπους να προσφέρουν τόσο συναίσθημα με τα μουσικά όργανα.

The Light Burns on (1971)

Ο Mick Hutchinson είναι σίγουρα ένας από τους πιο υποτιμημένους κιθαρίστες που πέρασαν από τον πλανήτη και σίγουρα δεν υπάρχει νότα που να σπαταλιέται άδικα στο άλμπουμ.
Η φωνή του Andy Clark γεμάτη με θλίψη, αλλά ποτέ κλαψιάρικη. Και επιπλέον, να παίζει σαξόφωνο σαν δαιμονισμένος.

Man's Best Friend (1971)

Highlight για μένα είναι το "Love Is the Light", ένα έντονο τραγούδι με εξαιρετική Ισπανική κιθάρα και keyboards που σε πηγαίνουν κατευθείαν στην ψυχή του Clark. Σε αυτό το άλμπουμ χρησιμοποιούν ντράμερ, αλλά χωρίς να θέλω να τον μειώσω παίζει περιστασιακά. Γενικά ένα θαυμάσιο άλμπουμ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ